Ancient Greek Dictionary

Ancient Greek Dictionary

Ancient Greek-English Dictionary Language

διακαθαίρω

Non-contract Verb; Transliteration:

Principal Part: διακαθαίρω διακαθαρῶ

Structure: δια (Prefix) + καθαίρ (Stem) + ω (Ending)

Sense

  1. to cleanse or purge thoroughly

Conjugation

Present tense

Active
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular διακαθαίρω διακαθαίρεις διακαθαίρει
Dual διακαθαίρετον διακαθαίρετον
Plural διακαθαίρομεν διακαθαίρετε διακαθαίρουσιν*
SubjunctiveSingular διακαθαίρω διακαθαίρῃς διακαθαίρῃ
Dual διακαθαίρητον διακαθαίρητον
Plural διακαθαίρωμεν διακαθαίρητε διακαθαίρωσιν*
OptativeSingular διακαθαίροιμι διακαθαίροις διακαθαίροι
Dual διακαθαίροιτον διακαθαιροίτην
Plural διακαθαίροιμεν διακαθαίροιτε διακαθαίροιεν
ImperativeSingular διακάθαιρε διακαθαιρέτω
Dual διακαθαίρετον διακαθαιρέτων
Plural διακαθαίρετε διακαθαιρόντων, διακαθαιρέτωσαν
Infinitive διακαθαίρειν
Participle MasculineFeminineNeuter
διακαθαιρων διακαθαιροντος διακαθαιρουσα διακαθαιρουσης διακαθαιρον διακαθαιροντος
Middle/Passive
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular διακαθαίρομαι διακαθαίρει, διακαθαίρῃ διακαθαίρεται
Dual διακαθαίρεσθον διακαθαίρεσθον
Plural διακαθαιρόμεθα διακαθαίρεσθε διακαθαίρονται
SubjunctiveSingular διακαθαίρωμαι διακαθαίρῃ διακαθαίρηται
Dual διακαθαίρησθον διακαθαίρησθον
Plural διακαθαιρώμεθα διακαθαίρησθε διακαθαίρωνται
OptativeSingular διακαθαιροίμην διακαθαίροιο διακαθαίροιτο
Dual διακαθαίροισθον διακαθαιροίσθην
Plural διακαθαιροίμεθα διακαθαίροισθε διακαθαίροιντο
ImperativeSingular διακαθαίρου διακαθαιρέσθω
Dual διακαθαίρεσθον διακαθαιρέσθων
Plural διακαθαίρεσθε διακαθαιρέσθων, διακαθαιρέσθωσαν
Infinitive διακαθαίρεσθαι
Participle MasculineFeminineNeuter
διακαθαιρομενος διακαθαιρομενου διακαθαιρομενη διακαθαιρομενης διακαθαιρομενον διακαθαιρομενου

Imperfect tense

Active
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular διεκάθαιρον διεκάθαιρες διεκάθαιρεν*
Dual διεκαθαίρετον διεκαθαιρέτην
Plural διεκαθαίρομεν διεκαθαίρετε διεκάθαιρον
Middle/Passive
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular διεκαθαιρόμην διεκαθαίρου διεκαθαίρετο
Dual διεκαθαίρεσθον διεκαθαιρέσθην
Plural διεκαθαιρόμεθα διεκαθαίρεσθε διεκαθαίροντο

The inflection forms above were generated by rules and some usages of them were not attested.

Due to a bug of system, some forms may display wrong accents.

Examples

  • γὰρ ἡ τοῦ φρονεῖν ἕξισ ὁμοίωσ παραμένει τοῖσ μεθεῖσιν αὑτούσ, ἀλλ’ ὑπ’ ἀργίασ ἐξανιεμένη καὶ ἀναλυομένη κατὰ μικρὸν ἀεί τινα ποθεῖ φροντίδοσ μελέτην, τὸ λογιστικὸν καὶ πρακτικὸν ἐγειρούσησ καὶ διακαθαιρούσησ· (Plutarch, An seni respublica gerenda sit, chapter, section 8 4:1)
  • ἀποσειομένησ καὶ διακαθαιρούσησ. (Plutarch, Quaestiones Convivales, book 4, 21:1)

Synonyms

  1. to cleanse or purge thoroughly

Derived

Similar forms

Source: Henry George Liddell. Robert Scott. "A Greek-English Lexicon". revised and augmented throughout by. Sir Henry Stuart Jones.

Find this word at Perseus Greek Word Study Tool

SEARCH

MENU NAVIGATION