Ancient Greek Dictionary

Ancient Greek Dictionary

Ancient Greek-English Dictionary Language

διαφωνέω

ε-contract Verb; 자동번역 Transliteration:

Principal Part: διαφωνέω διαφωνήσω

Structure: δια (Prefix) + φωνέ (Stem) + ω (Ending)

Sense

  1. to be dissonant, to disagree, with

Conjugation

Present tense

Active
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular διαφωνῶ διαφωνεῖς διαφωνεῖ
Dual διαφωνεῖτον διαφωνεῖτον
Plural διαφωνοῦμεν διαφωνεῖτε διαφωνοῦσιν*
SubjunctiveSingular διαφωνῶ διαφωνῇς διαφωνῇ
Dual διαφωνῆτον διαφωνῆτον
Plural διαφωνῶμεν διαφωνῆτε διαφωνῶσιν*
OptativeSingular διαφωνοῖμι διαφωνοῖς διαφωνοῖ
Dual διαφωνοῖτον διαφωνοίτην
Plural διαφωνοῖμεν διαφωνοῖτε διαφωνοῖεν
ImperativeSingular διαφώνει διαφωνείτω
Dual διαφωνεῖτον διαφωνείτων
Plural διαφωνεῖτε διαφωνούντων, διαφωνείτωσαν
Infinitive διαφωνεῖν
Participle MasculineFeminineNeuter
διαφωνων διαφωνουντος διαφωνουσα διαφωνουσης διαφωνουν διαφωνουντος
Middle/Passive
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular διαφωνοῦμαι διαφωνεῖ, διαφωνῇ διαφωνεῖται
Dual διαφωνεῖσθον διαφωνεῖσθον
Plural διαφωνούμεθα διαφωνεῖσθε διαφωνοῦνται
SubjunctiveSingular διαφωνῶμαι διαφωνῇ διαφωνῆται
Dual διαφωνῆσθον διαφωνῆσθον
Plural διαφωνώμεθα διαφωνῆσθε διαφωνῶνται
OptativeSingular διαφωνοίμην διαφωνοῖο διαφωνοῖτο
Dual διαφωνοῖσθον διαφωνοίσθην
Plural διαφωνοίμεθα διαφωνοῖσθε διαφωνοῖντο
ImperativeSingular διαφωνοῦ διαφωνείσθω
Dual διαφωνεῖσθον διαφωνείσθων
Plural διαφωνεῖσθε διαφωνείσθων, διαφωνείσθωσαν
Infinitive διαφωνεῖσθαι
Participle MasculineFeminineNeuter
διαφωνουμενος διαφωνουμενου διαφωνουμενη διαφωνουμενης διαφωνουμενον διαφωνουμενου

Future tense

Active
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular διαφωνήσω διαφωνήσεις διαφωνήσει
Dual διαφωνήσετον διαφωνήσετον
Plural διαφωνήσομεν διαφωνήσετε διαφωνήσουσιν*
OptativeSingular διαφωνήσοιμι διαφωνήσοις διαφωνήσοι
Dual διαφωνήσοιτον διαφωνησοίτην
Plural διαφωνήσοιμεν διαφωνήσοιτε διαφωνήσοιεν
Infinitive διαφωνήσειν
Participle MasculineFeminineNeuter
διαφωνησων διαφωνησοντος διαφωνησουσα διαφωνησουσης διαφωνησον διαφωνησοντος
Middle
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular διαφωνήσομαι διαφωνήσει, διαφωνήσῃ διαφωνήσεται
Dual διαφωνήσεσθον διαφωνήσεσθον
Plural διαφωνησόμεθα διαφωνήσεσθε διαφωνήσονται
OptativeSingular διαφωνησοίμην διαφωνήσοιο διαφωνήσοιτο
Dual διαφωνήσοισθον διαφωνησοίσθην
Plural διαφωνησοίμεθα διαφωνήσοισθε διαφωνήσοιντο
Infinitive διαφωνήσεσθαι
Participle MasculineFeminineNeuter
διαφωνησομενος διαφωνησομενου διαφωνησομενη διαφωνησομενης διαφωνησομενον διαφωνησομενου

Imperfect tense

Active
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular διεφώνουν διεφώνεις διεφώνειν*
Dual διεφωνεῖτον διεφωνείτην
Plural διεφωνοῦμεν διεφωνεῖτε διεφώνουν
Middle/Passive
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular διεφωνούμην διεφωνοῦ διεφωνεῖτο
Dual διεφωνεῖσθον διεφωνείσθην
Plural διεφωνούμεθα διεφωνεῖσθε διεφωνοῦντο

The inflection forms above were generated by rules and some usages of them were not attested.

Due to a bug of system, some forms may display wrong accents.

Examples

  • ἐνίοτε γὰρ διαφωνεῖ τὸ τοιοῦτον, ὥσπερ ἐν τῷ Ἀλκμαίωνι τῷ Θεοδέκτου καὶ οἱο͂ν ἡ περὶ Δημοσθένουσ δίκη καὶ τῶν ἀποκτεινάντων Νικάνορα. (Dionysius of Halicarnassus, Ad Ammaeum, chapter 12 2:9)
  • ἀληθείασ μὲν γάρ τινοσ ὑποκειμένησ ἀδύνατον ἦν διαφωνεῖν ἐπὶ τοσοῦτον, οἱ δὲ τὰ ψευδῆ συντιθέντεσ οὐχ ἑτέροισ σύμφωνα γράφουσιν, ἀλλ’ αὐτοῖσ τὰ δόξαντα πλάττουσιν. (Flavius Josephus, Contra Apionem, 326:3)
  • ὅταν δὲ τοῦτο διαφωνῇ, οὔπω σπουδαῖον τελέωσ· (Aristotle, Eudemian Ethics, Book 7 57:2)
  • τῷ γὰρ διαφωνεῖν τἀγαθὸν τῷ ἡδεῖ ἐν τοῖσ πάθεσιν ἀκρασία ἐστίν. (Aristotle, Eudemian Ethics, Book 7 57:4)
  • ἐν γὰρ τῷ πονηρῷ διαφωνεῖ, οἱο͂ν ἐν τῷ ἀκρατεῖ. (Aristotle, Eudemian Ethics, Book 7 136:3)

Synonyms

  1. to be dissonant

Derived

Similar forms

Source: Henry George Liddell. Robert Scott. "A Greek-English Lexicon". revised and augmented throughout by. Sir Henry Stuart Jones.

Find this word at Perseus Greek Word Study Tool

SEARCH

MENU NAVIGATION