Sophocles, Oedipus Tyrannus, episode

χώρασ ἄνακτεσ, δόξα μοι παρεστάθη ναοὺσ ἱκέσθαι δαιμόνων, τάδ’ ἐν χεροῖν στέφη λαβούσῃ κἀπιθυμιάματα. ὑψοῦ γὰρ αἴρει θυμὸν Οἰδίπουσ ἄγαν λύπαισι παντοίαισιν· οὐδ’ ὁποῖ’ ἀνὴρ ἔννουσ τὰ καινὰ τοῖσ πάλαι τεκμαίρεται, ἀλλ’ ἐστὶ τοῦ λέγοντοσ, εἰ φόβουσ λέγοι. ὅτ’ οὖν παραινοῦσ’ οὐδὲν ἐσ πλέον ποιῶ, πρὸσ σ’, ὦ Λύκει’ Ἄπολλον, ἄγχιστοσ γὰρ εἶ, ἱκέτισ ἀφῖγμαι τοῖσδε σὺν κατεύγμασιν, ὅπωσ λύσιν τιν’ ἡμὶν εὐαγῆ πόρῃσ· ὡσ νῦν ὀκνοῦμεν πάντεσ ἐκπεπληγμένον κεῖνον βλέποντεσ ὡσ κυβερνήτην νεώσ. ἆρ’ ἂν παρ’ ὑμῶν, ὦ ξένοι, μάθοιμ’ ὅπου τὰ τοῦ τυράννου δώματ’ ἐστὶν Οἰδίπου; μάλιστα δ’ αὐτὸν εἴπατ’, εἰ κάτισθ’ ὅπου. στέγαι μὲν αἵδε, καὐτὸσ ἔνδον, ὦ ξένε· γυνὴ δὲ μήτηρ ἥδε τῶν κείνου τέκνων. ἀλλ’ ὀλβία τε καὶ ξὺν ὀλβίοισ ἀεὶ γένοιτ’, ἐκείνου γ’ οὖσα παντελὴσ δάμαρ. αὔτωσ δὲ καὶ σύ γ’, ὦ ξέν’· ἄξιοσ γὰρ εἶ τῆσ εὐεπείασ εἵνεκ’· ἀλλὰ φράζ’ ὅτου χρῄζων ἀφῖξαι χὤ τι σημῆναι θέλων. ἀγαθὰ δόμοισ τε καὶ πόσει τῷ σῷ, γύναι. τὰ ποῖα ταῦτα; παρὰ τίνοσ δ’ ἀφιγμένοσ; ἐκ τῆσ Κορίνθου· τὸ δ’ ἔποσ οὑξερῶ τάχα, ἥδοιο μέν, πῶσ δ’ οὐκ ἄν, ἀσχάλλοισ δ’ ἴσωσ. τί δ’ ἔστι; ποίαν δύναμιν ὧδ’ ἔχει διπλῆν; τύραννον αὐτὸν οὑπιχώριοι χθονὸσ τῆσ Ἰσθμίασ στήσουσιν, ὡσ ηὐδᾶτ’ ἐκεῖ. τί δ’; οὐχ ὁ πρέσβυσ Πόλυβοσ ἐγκρατὴσ ἔτι; οὐ δῆτ’, ἐπεί νιν θάνατοσ ἐν τάφοισ ἔχει. πῶσ εἶπασ; ἦ τέθνηκε Πόλυβοσ, ὦ γέρον; εἰ μὴ λέγω τἀληθέσ, ἀξιῶ θανεῖν. ὦ πρόσπολ’, οὐχὶ δεσπότῃ τάδ’ ὡσ τάχοσ μολοῦσα λέξεισ; ὦ θεῶν μαντεύματα, ἵν’ ἐστέ· τοῦτον Οἰδίπουσ πάλαι τρέμων τὸν ἄνδρ’ ἔφευγε μὴ κτάνοι, καὶ νῦν ὅδε πρὸσ τῆσ τύχησ ὄλωλεν οὐδὲ τοῦδ’ ὕπο.