헬라어 문장 검색 - Σοπηοξ́Οεδιπυσ

(소포클레스, 오이디푸스 튀란노스, episode)

αἰτεῖσ· ἃ δ’ αἰτεῖσ, τἄμ’ ἐὰν θέλῃσ ἔπη κλύων δέχεσθαι τῇ νόσῳ θ’ ὑπηρετεῖν, ἀλκὴν λάβοισ ἂν κἀνακούφισιν κακῶν· ἁγὼ ξένοσ μὲν τοῦ λόγου τοῦδ’ ἐξερῶ, ξένοσ δὲ τοῦ πραχθέντοσ· οὐ γὰρ ἂν μακρὰν ἴχνευον αὐτόσ, μὴ οὐκ ἔχων τι σύμβολον, νῦν δ’ ὕστεροσ γὰρ ἀστὸσ εἰσ ἀστοὺσ τελῶ, ὑμῖν προφωνῶ πᾶσι Καδμείοισ τάδε· ὅστισ ποθ’ ὑμῶν Λάϊον τὸν Λαβδάκου κάτοιδεν ἀνδρὸσ ἐκ τίνοσ διώλετο, τοῦτον κελεύω πάντα σημαίνειν ἐμοί· κεἰ μὲν φοβεῖται, τοὐπίκλημ’ ὑπεξελεῖν αὐτὸν καθ’ αὑτοῦ· πείσεται γὰρ ἄλλο μὲν ἀστεργὲσ οὐδέν. γῆσ δ’ ἄπεισιν ἀσφαλήσ. εἰ δ’ αὖ τισ ἄλλον οἶδεν ἐξ ἄλλησ χθονὸσ τὸν αὐτόχειρα, μὴ σιωπάτω· τὸ γὰρ κέρδοσ τελῶ ’γὼ χἠ χάρισ προσκείσεται. εἰ δ’ αὖ σιωπήσεσθε, καί τισ ἢ φίλου δείσασ ἀπώσει τοὔποσ ἢ χαὐτοῦ τόδε, ἃκ τῶνδε δράσω, ταῦτα χρὴ κλύειν ἐμοῦ. τὸν ἄνδρ’ ἀπαυδῶ τοῦτον, ὅστισ ἐστί, γῆσ τῆσδ’, ἧσ ἐγὼ κράτη τε καὶ θρόνουσ νέμω, μήτ’ εἰσδέχεσθαι μήτε προσφωνεῖν τινα, μήτ’ ἐν θεῶν εὐχαῖσι μήτε θύμασιν κοινὸν ποεῖσθαι, μήτε χέρνιβασ νέμειν· ὠθεῖν δ’ ἀπ’ οἴκων πάντασ, ὡσ μιάσματοσ τοῦδ’ ἡμὶν ὄντοσ, ὡσ τὸ Πυθικὸν θεοῦ μαντεῖον ἐξέφηνεν ἀρτίωσ ἐμοί. ἐγὼ μὲν οὖν τοιόσδε τῷ τε δαίμονι τῷ τ’ ἀνδρὶ τῷ θανόντι σύμμαχοσ πέλω· κατεύχομαι δὲ τὸν δεδρακότ’, εἴτε τισ εἷσ ὢν λέληθεν εἴτε πλειόνων μέτα, κακὸν κακῶσ νιν ἄμορον ἐκτρῖψαι βίον· ἐπεύχομαι δ’, οἴκοισιν εἰ ξυνέστιοσ ἐν τοῖσ ἐμοῖσ γένοιτ’ ἐμοῦ συνειδότοσ, παθεῖν ἅπερ τοῖσδ’ ἀρτίωσ ἠρασάμην. ὑμῖν δὲ ταῦτα πάντ’ ἐπισκήπτω τελεῖν, ὑπέρ τ’ ἐμαυτοῦ τοῦ θεοῦ τε τῆσδέ τε γῆσ ὧδ’ ἀκάρπωσ κἀθέωσ ἐφθαρμένησ. οὐδ’ εἰ γὰρ ἦν τὸ πρᾶγμα μὴ θεήλατον, ἀκάθαρτον ὑμᾶσ εἰκὸσ ἦν οὕτωσ ἐᾶν, ἀνδρόσ γ’ ἀρίστου βασιλέωσ τ’ ὀλωλότοσ, ἀλλ’ ἐξερευνᾶν· νῦν δ’ ἐπεὶ κυρῶ γ’ ἐγὼ ἔχων μὲν ἀρχὰσ ἃσ ἐκεῖνοσ εἶχε πρίν, ἔχων δὲ λέκτρα καὶ γυναῖχ’ ὁμόσπορον, κοινῶν τε παίδων κοίν’ ἄν, εἰ κείνῳ γένοσ μὴ ’δυστύχησεν, ἦν ἂν ἐκπεφυκότα· νῦν δ’ ἐσ τὸ κείνου κρᾶτ’ ἐνήλαθ’ ἡ τύχη· ἀνθ’ ὧν ἐγὼ τάδ’, ὡσπερεὶ τοὐμοῦ πατρόσ, ὑπερμαχοῦμαι κἀπὶ πᾶν ἀφίξομαι, ζητῶν τὸν αὐτόχειρα τοῦ φόνου λαβεῖν, τῷ Λαβδακείῳ παιδὶ Πολυδώρου τε καὶ τοῦ πρόσθε Κάδμου τοῦ πάλαι τ’ Ἀγήνοροσ. καὶ ταῦτα τοῖσ μὴ δρῶσιν εὔχομαι θεοὺσ μήτ’ ἄροτον αὐτοῖσ γῆσ ἀνιέναι τινὰ μήτ’ οὖν γυναικῶν παῖδασ, ἀλλὰ τῷ πότμῳ τῷ νῦν φθερεῖσθαι κἄτι τοῦδ’ ἐχθίονι· ὑμῖν δὲ τοῖσ ἄλλοισι Καδμείοισ, ὅσοισ τάδ’ ἔστ’ ἀρέσκονθ’, ἥ τε σύμμαχοσ Δίκη χοἰ πάντεσ εὖ ξυνεῖεν εἰσαεὶ θεοί. ὥσπερ μ’ ἀραῖον ἔλαβεσ, ὧδ’, ἄναξ, ἐρῶ.

οὔτ’ ἔκτανον γὰρ οὔτε τὸν κτανόντ’ ἔχω δεῖξαι. τὸ δὲ ζήτημα τοῦ πέμψαντοσ ἦν Φοίβου τόδ’ εἰπεῖν, ὅστισ εἴργασταί ποτε. δίκαι’ ἔλεξασ· ἀλλ’ ἀναγκάσαι θεοὺσ ἃν μὴ θέλωσιν οὐδ’ ἂν εἷσ δύναιτ’ ἀνήρ. τὰ δεύτερ’ ἐκ τῶνδ’ ἂν λέγοιμ’ ἁμοὶ δοκεῖ. εἰ καὶ τρίτ’ ἐστί, μὴ παρῇσ τὸ μὴ οὐ φράσαι. ἄνακτ’ ἄνακτι ταὔθ’ ὁρῶντ’ ἐπίσταμαι μάλιστα Φοίβῳ Τειρεσίαν, παρ’ οὗ τισ ἂν σκοπῶν τάδ’, ὦναξ, ἐκμάθοι σαφέστατα. ἀλλ’ οὐκ ἐν ἀργοῖσ οὐδὲ τοῦτ’ ἐπραξάμην. ἔπεμψα γὰρ Κρέοντοσ εἰπόντοσ διπλοῦσ πομπούσ· πάλαι δὲ μὴ παρῶν θαυμάζεται. καὶ μὴν τά γ’ ἄλλα κωφὰ καὶ παλαί’ ἔπη. τὰ ποῖα ταῦτα; πάντα γὰρ σκοπῶ λόγον. θανεῖν ἐλέχθη πρόσ τινων ὁδοιπόρων. ἤκουσα κἀγώ. τὸν δ’ ἰδόντ’ οὐδεὶσ ὁρᾷ. ἀλλ’ εἴ τι μὲν δὴ δείματόσ γ’ ἔχει μέροσ, τὰσ σὰσ ἀκούων οὐ μενεῖ τοιάσδ’ ἀράσ, ᾧ μή ’στι δρῶντι τάρβοσ, οὐδ’ ἔποσ φοβεῖ. ἀλλ’ οὑξελέγξων αὐτὸν ἔστιν· οἵδε γὰρ τὸν θεῖον ἤδη μάντιν ὧδ’ ἄγουσιν, ᾧ τἀληθὲσ ἐμπέφυκεν ἀνθρώπων μόνῳ. ὦ πάντα νωμῶν Τειρεσία, διδακτά τε ἄρρητά τ’, οὐράνιά τε καὶ χθονοστιβῆ, πόλιν μέν, εἰ καὶ μὴ βλέπεισ, φρονεῖσ δ’ ὅμωσ οἱᾴ νόσῳ σύνεστιν·

ἧσ σὲ προστάτην σωτῆρά τ’, ὦναξ, μοῦνον ἐξευρίσκομεν. Φοῖβοσ γάρ, εἴ τι μὴ κλύεισ τῶν ἀγγέλων, πέμψασιν ἡμῖν ἀντέπεμψεν, ἔκλυσιν μόνην ἂν ἐλθεῖν τοῦδε τοῦ νοσήματοσ, εἰ τοὺσ κτανόντασ Λάϊον μαθόντεσ εὖ κτείναιμεν ἢ γῆσ φυγάδασ ἐκπεμψαίμεθα. σύ νυν φθονήσασ μήτ’ ἀπ’ οἰωνῶν φάτιν μήτ’ εἴ τιν’ ἄλλην μαντικῆσ ἔχεισ ὁδόν, ῥῦσαι σεαυτὸν καὶ πόλιν, ῥῦσαι δ’ ἐμέ, ῥῦσαι δὲ πᾶν μίασμα τοῦ τεθνηκότοσ. ἐν σοὶ γὰρ ἐσμέν· ἄνδρα δ’ ὠφελεῖν ἀφ’ ὧν ἔχοι τε καὶ δύναιτο, κάλλιστοσ πόνων. φεῦ φεῦ, φρονεῖν ὡσ δεινὸν ἔνθα μὴ τέλη λύῃ φρονοῦντι· ταῦτα γὰρ καλῶσ ἐγὼ εἰδὼσ διώλεσ’· οὐ γὰρ ἂν δεῦρ’ ἱκόμην. τί δ’ ἔστιν; ὡσ ἄθυμοσ εἰσελήλυθασ. ἄφεσ μ’ ἐσ οἴκουσ· ῥᾷστα γὰρ τὸ σόν τε σὺ κἀγὼ διοίσω τοὐμόν, ἢν ἐμοὶ πίθῃ. οὔτ’ ἔννομ’ εἶπασ οὔτε προσφιλῆ πόλει τῇδ’, ἥ σ’ ἔθρεψε, τήνδ’ ἀποστερῶν φάτιν. ὁρῶ γὰρ οὐδὲ σοὶ τὸ σὸν φώνημ’ ἰὸν πρὸσ καιρόν· ὡσ οὖν μηδ’ ἐγὼ ταὐτὸν πάθω ‐ μὴ πρὸσ θεῶν φρονῶν γ’ ἀποστραφῇσ, ἐπεὶ πάντεσ σε προσκυνοῦμεν οἵδ’ ἱκτήριοι. πάντεσ γὰρ οὐ φρονεῖτ’· ἐγὼ δ’ οὐ μή ποτε τἄμ’, ὡσ ἂν εἴπω μὴ τὰ σ’, ἐκφήνω κακά. τί φήσ;

ξυνειδὼσ οὐ φράσεισ, ἀλλ’ ἐννοεῖσ ἡμᾶσ προδοῦναι καὶ καταφθεῖραι πόλιν; ἐγὼ οὔτ’ ἐμαυτὸν οὔτε σ’ ἀλγυνῶ. τί ταῦτ’ ἄλλωσ ἐλέγχεισ; οὐ γὰρ ἂν πύθοιό μου. οὐκ, ὦ κακῶν κάκιστε, καὶ γὰρ ἂν πέτρου φύσιν σύ γ’ ὀργάνειασ, ἐξερεῖσ ποτε, ἀλλ’ ὧδ’ ἄτεγκτοσ κἀτελεύτητοσ φανεῖ; ὀργὴν ἐμέμψω τὴν ἐμήν, τὴν σὴν δ’ ὁμοῦ ναίουσαν οὐ κατεῖδεσ, ἀλλ’ ἐμὲ ψέγεισ. τίσ γὰρ τοιαῦτ’ ἂν οὐκ ἂν ὀργίζοιτ’ ἔπη κλύων, ἃ νῦν σὺ τήνδ’ ἀτιμάζεισ πόλιν; ἥξει γὰρ αὐτά, κἂν ἐγὼ σιγῇ στέγω. οὐκοῦν ἅ γ’ ἥξει καὶ σὲ χρὴ λέγειν ἐμοί. οὐκ ἂν πέρα φράσαιμι. πρὸσ τάδ’, εἰ θέλεισ, θυμοῦ δι’ ὀργῆσ ἥτισ ἀγριωτάτη. καὶ μὴν παρήσω γ’ οὐδέν, ὡσ ὀργῆσ ἔχω, ἅπερ ξυνίημ’· ἴσθι γὰρ δοκῶν ἐμοὶ καὶ ξυμφυτεῦσαι τοὔργον εἰργάσθαι θ’, ὅσον μὴ χερσὶ καίνων· εἰ δ’ ἐτύγχανεσ βλέπων, καὶ τοὔργον ἂν σοῦ τοῦτ’, ἔφην εἶναι μόνου. ἄληθεσ; ἐννέπω σὲ τῷ κηρύγματι ᾧπερ προεῖπασ ἐμμένειν, κἀφ’ ἡμέρασ τῆσ νῦν προσαυδᾶν μήτε τούσδε μήτ’ ἐμέ, ὡσ ὄντι γῆσ τῆσδ’ ἀνοσίῳ μιάστορι. οὕτωσ ἀναιδῶσ ἐξεκίνησασ τόδε τὸ ῥῆμα;

καὶ ποῦ τοῦτο φεύξεσθαι δοκεῖσ; πέφευγα· τἀληθὲσ γὰρ ἰσχῦον τρέφω. πρὸσ τοῦ διδαχθείσ; οὐ γὰρ ἔκ γε τῆσ τέχνησ. πρὸσ σοῦ· σὺ γάρ μ’ ἄκοντα προυτρέψω λέγειν. ποῖον λόγον; λέγ’ αὖθισ, ὡσ μᾶλλον μάθω. οὐχὶ ξυνῆκασ πρόσθεν; ἢ ’κπειρᾷ λέγων; οὐχ ὥστε γ’ εἰπεῖν γνωστόν· ἀλλ’ αὖθισ φράσον. φονέα σε φημὶ τἀνδρὸσ οὗ ζητεῖσ κυρεῖν. ἀλλ’ οὔ τι χαίρων δίσ γε πημονὰσ ἐρεῖσ. εἴπω τι δῆτα κἄλλ’, ἵν’ ὀργίζῃ πλέον; ὅσον γε χρῄζεισ· ὡσ μάτην εἰρήσεται. λεληθέναι σε φημὶ σὺν τοῖσ φιλτάτοισ αἴσχισθ’ ὁμιλοῦντ’, οὐδ’ ὁρᾶν ἵν’ εἶ κακοῦ. ἦ καὶ γεγηθὼσ ταῦτ’ ἀεὶ λέξειν δοκεῖσ; εἴπερ τί γ’ ἐστὶ τῆσ ἀληθείασ σθένοσ. ἀλλ’ ἔστι, πλὴν σοί· σοὶ δὲ τοῦτ’ οὐκ ἔστ’ ἐπεὶ τυφλὸσ τά τ’ ὦτα τόν τε νοῦν τά τ’ ὄμματ’ εἶ. σὺ δ’ ἄθλιόσ γε ταῦτ’ ὀνειδίζων, ἃ σοὶ οὐδεὶσ ὃσ οὐχὶ τῶνδ’ ὀνειδιεῖ τάχα. μιᾶσ τρέφει πρὸσ νυκτόσ, ὥστε μήτ’ ἐμὲ μήτ’ ἄλλον, ὅστισ φῶσ ὁρᾷ, βλάψαι ποτ’ ἄν. οὐ γάρ σε μοῖρα πρόσ γ’ ἐμοῦ πεσεῖν, ἐπεὶ ἱκανὸσ Ἀπόλλων, ᾧ τάδ’ ἐκπρᾶξαι μέλει. Κρέοντοσ ἢ σοῦ ταῦτα τἀξευρήματα; Κρέων δέ σοι πῆμ’ οὐδέν, ἀλλ’ αὐτὸσ σὺ σοί. ὦ πλοῦτε καὶ τυραννὶ καὶ τέχνη τέχνησ ὑπερφέρουσα τῷ πολυζήλῳ βίῳ, ὅσοσ παρ’ ὑμῖν ὁ φθόνοσ φυλάσσεται, εἰ τῆσδέ γ’ ἀρχῆσ οὕνεχ’, ἣν ἐμοὶ πόλισ δωρητόν, οὐκ αἰτητόν, εἰσεχείρισεν, ταύτησ Κρέων ὁ πιστόσ, οὑξ ἀρχῆσ φίλοσ, λάθρᾳ μ’ ὑπελθὼν ἐκβαλεῖν ἱμείρεται, ὑφεὶσ μάγον τοιόνδε μηχανορράφον, δόλιον ἀγύρτην, ὅστισ ἐν τοῖσ κέρδεσιν μόνον δέδορκε, τὴν τέχνην δ’ ἔφυ τυφλόσ.

ἡμῖν μὲν εἰκάζουσι καὶ τὰ τοῦδ’ ἔπη ὀργῇ λελέχθαι καὶ τά σ’, Οἰδίπουσ, δοκεῖ, δεῖ δ’ οὐ τοιούτων, ἀλλ’ ὅπωσ τὰ τοῦ θεοῦ μαντεῖ’ ἄριστα λύσομεν, τόδε σκοπεῖν. ἐπεί, φέρ’ εἰπέ, ποῦ σὺ μάντισ εἶ σαφήσ; πῶσ οὐκ, ὅθ’ ἡ ῥαψῳδὸσ ἐνθάδ’ ἦν κύων, ηὔδασ τι τοῖσδ’ ἀστοῖσιν ἐκλυτήριον; καίτοι τό γ’ αἴνιγμ’ οὐχὶ τοὐπιόντοσ ἦν ἀνδρὸσ διειπεῖν, ἀλλὰ μαντείασ ἔδει· ἣν οὔτ’ ἀπ’ οἰωνῶν σὺ προυφάνησ ἔχων οὔτ’ ἐκ θεῶν του γνωτόν· ἀλλ’ ἐγὼ μολών, ὁ μηδὲν εἰδὼσ Οἰδίπουσ, ἔπαυσά νιν, γνώμῃ κυρήσασ οὐδ’ ἀπ’, οἰωνῶν μαθών· ὃν δὴ σὺ πειρᾷσ ἐκβαλεῖν, δοκῶν θρόνοισ παραστατήσειν τοῖσ Κρεοντείοισ πέλασ. κλαίων δοκεῖσ μοι καὶ σὺ χὠ συνθεὶσ τάδε ἀγηλατήσειν· εἰ δὲ μὴ ’δόκεισ γέρων εἶναι, παθὼν ἔγνωσ ἂν οἱᾶ́ περ φρονεῖσ. εἰ καὶ τυραννεῖσ, ἐξισωτέον τὸ γοῦν ἴσ’ ἀντιλέξαι·

τοῦδε γὰρ κἀγὼ κρατῶ. οὐ γάρ τι σοὶ ζῶ δοῦλοσ, ἀλλὰ Λοξίᾳ· ὥστ’ οὐ Κρέοντοσ προστάτου γεγράψομαι. λέγω δ’, ἐπειδὴ καὶ τυφλόν μ’ ὠνείδισασ· σὺ καὶ δέδορκασ κοὐ βλέπεισ ἵν’ εἶ κακοῦ, οὐδ’ ἔνθα ναίεισ, οὐδ’ ὅτων οἰκεῖσ μέτα. ἆρ’ οἶσθ’ ἀφ’ ὧν εἶ; καὶ λέληθασ ἐχθρὸσ ὢν τοῖσ σοῖσιν αὐτοῦ νέρθε κἀπὶ γῆσ ἄνω, καί σ’ ἀμφιπλὴξ μητρόσ τε καὶ τοῦ σοῦ πατρὸσ ἐλᾷ ποτ’ ἐκ γῆσ τῆσδε δεινόπουσ ἀρά, βλέποντα νῦν μὲν ὄρθ’, ἔπειτα δὲ σκότον. βοῆσ δὲ τῆσ σῆσ ποῖοσ οὐκ ἔσται λιμήν, ποῖοσ Κιθαιρὼν οὐχὶ σύμφωνοσ τάχα, ὅταν καταίσθῃ τὸν ὑμέναιον, ὃν δόμοισ ἄνορμον εἰσέπλευσασ, εὐπλοίασ τυχών; ἄλλων δὲ πλῆθοσ οὐκ ἐπαισθάνει κακῶν, ἅ σ’ ἐξισώσει σοί τε καὶ τοῖσ σοῖσ τέκνοισ. πρὸσ ταῦτα καὶ Κρέοντα καὶ τοὐμὸν στόμα προπηλάκιζε· σοῦ γὰρ οὐκ ἔστιν βροτῶν κάκιον ὅστισ ἐκτριβήσεταί ποτε. ἦ ταῦτα δῆτ’ ἀνεκτὰ πρὸσ τούτου κλύειν;

οὐκ εἰσ ὄλεθρον; οὐχὶ θᾶσσον; οὐ πάλιν ἄψορροσ οἴκων τῶνδ’ ἀποστραφεὶσ ἄπει; οὐδ’ ἱκόμην ἔγωγ’ ἄν, εἰ σὺ μὴ ’κάλεισ. οὐ γάρ τί σ’ ᾔδη μῶρα φωνήσοντ’, ἐπεὶ σχολῇ σ’ ἂν οἴκουσ τοὺσ ἐμοὺσ ἐστειλάμην. ἡμεῖσ τοιοίδ’ ἔφυμεν, ὡσ μὲν σοὶ δοκεῖ, μῶροι, γονεῦσι δ’, οἵ σ’ ἔφυσαν, ἔμφρονεσ. ποίοισι; μεῖνον, τίσ δέ μ’ ἐκφύει βροτῶν; ἥδ’ ἡμέρα φύσει σε καὶ διαφθερεῖ. ὡσ πάντ’ ἄγαν αἰνικτὰ κἀσαφῆ λέγεισ. οὔκουν σὺ ταῦτ’ ἄριστοσ εὑρίσκειν ἔφυσ; τοιαῦτ’ ὀνείδιζ’, οἷσ ἔμ’ εὑρήσεισ μέγαν. αὕτη γε μέντοι σ’ ἡ τύχη διώλεσεν. ἀλλ’ εἰ πόλιν τήνδ’ ἐξέσωσ’, οὔ μοι μέλει. ἄπειμι τοίνυν· καὶ σύ, παῖ, κόμιζέ με. κομιζέτω δῆθ’· ὡσ παρὼν σύ γ’ ἐμποδὼν ὀχλεῖσ, συθείσ τ’ ἂν οὐκ ἂν ἀλγύνοισ πλέον. εἰπὼν ἄπειμ’ ὧν οὕνεκ’, ἦλθον, οὐ τὸ σὸν δείσασ πρόσωπον·

οὐ γὰρ ἔσθ’ ὅπου μ’ ὀλεῖσ. λέγω δέ σοι· τὸν ἄνδρα τοῦτον, ὃν πάλαι ζητεῖσ ἀπειλῶν κἀνακηρύσσων φόνον τὸν Λαί̈ειον, οὗτόσ ἐστιν ἐνθάδε, ξένοσ λόγῳ μέτοικοσ, εἶτα δ’ ἐγγενὴσ φανήσεται Θηβαῖοσ, οὐδ’ ἡσθήσεται τῇ ξυμφορᾷ· τυφλὸσ γὰρ ἐκ δεδορκότοσ καὶ πτωχὸσ ἀντὶ πλουσίου ξένην ἔπι σκήπτρῳ προδεικνὺσ γαῖαν ἐμπορεύσεται. φανήσεται δὲ παισὶ τοῖσ αὑτοῦ ξυνὼν ἀδελφὸσ αὑτὸσ καὶ πατήρ, κἀξ ἧσ ἔφυ γυναικὸσ υἱὸσ καὶ πόσισ, καὶ τοῦ πατρὸσ ὁμόσπορόσ τε καὶ φονεύσ. καὶ ταῦτ’ ἰὼν εἴσω λογίζου· κἂν λάβῃσ ἐψευσμένον, φάσκειν ἔμ’ ἤδη μαντικῇ μηδὲν φρονεῖν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Sophocles, Oedipus Tyrannus, episode

(소포클레스, 오이디푸스 튀란노스, episode)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION