Sophocles, Oedipus Tyrannus, episode

(소포클레스, 오이디푸스 튀란노스, episode)

ὦ τέκνα, Κάδμου τοῦ πάλαι νέα τροφή, τίνασ ποθ’ ἕδρασ τάσδε μοι θοάζετε ἱκτηρίοισ κλάδοισιν ἐξεστεμμένοι; πόλισ δ’ ὁμοῦ μὲν θυμιαμάτων γέμει, ὁμοῦ δὲ παιάνων τε καὶ στεναγμάτων· ἁγὼ δικαιῶν μὴ παρ’ ἀγγέλων, τέκνα, ἄλλων ἀκούειν αὐτὸσ ὧδ’ ἐλήλυθα, ὁ πᾶσι κλεινὸσ Οἰδίπουσ καλούμενοσ. ἀλλ’ ὦ γεραιέ, φράζ’, ἐπεὶ πρέπων ἔφυσ πρὸ τῶνδε φωνεῖν, τίνι τρόπῳ καθέστατε, δείσαντεσ ἢ στέρξαντεσ; ὡσ θέλοντοσ ἂν ἐμοῦ προσαρκεῖν πᾶν· δυσάλγητοσ γὰρ ἂν εἰήν τοιάνδε μὴ οὐ κατοικτίρων ἕδραν. ἀλλ’ ὦ κρατύνων Οἰδίπουσ χώρασ ἐμῆσ, ὁρᾷσ μὲν ἡμᾶσ ἡλίκοι προσήμεθα βωμοῖσι τοῖσ σοῖσ·

οἱ μὲν οὐδέπω μακρὰν πτέσθαι σθένοντεσ, οἱ δὲ σὺν γήρᾳ βαρεῖσ, ἱερῆσ, ἐγὼ μὲν Ζηνόσ, οἵδε τ’ ᾐθέων λεκτοί· τὸ δ’ ἄλλο φῦλον ἐξεστεμμένον ἀγοραῖσι θακεῖ πρόσ τε Παλλάδοσ διπλοῖσ ναοῖσ, ἐπ’ Ἰσμηνοῦ τε μαντείᾳ σποδῷ. πόλισ γάρ, ὥσπερ καὐτὸσ εἰσορᾷσ, ἄγαν ἤδη σαλεύει κἀνακουφίσαι κάρα βυθῶν ἔτ’ οὐχ οἱά τε φοινίου σάλου, φθίνουσα μὲν κάλυξιν ἐγκάρποισ χθονόσ, φθίνουσα δ’ ἀγέλαισ βουνόμοισ τόκοισί τε ἀγόνοισ γυναικῶν· ἐν δ’ ὁ πυρφόροσ θεὸσ σκήψασ ἐλαύνει, λοιμὸσ ἔχθιστοσ, πόλιν, ὑφ’ οὗ κενοῦται δῶμα Καδμεῖον, μέλασ δ’ Αἵδησ στεναγμοῖσ καὶ γόοισ πλουτίζεται. θεοῖσι μέν νυν οὐκ ἰσούμενόν σ’ ἐγὼ οὐδ’ οἵδε παῖδεσ ἑζόμεσθ’ ἐφέστιοι, ἀνδρῶν δὲ πρῶτον ἔν τε συμφοραῖσ βίου κρίνοντεσ ἔν τε δαιμόνων συναλλαγαῖσ· ὅσ γ’ ἐξέλυσασ ἄστυ Καδμεῖον μολὼν σκληρᾶσ ἀοιδοῦ δασμὸν ὃν παρείχομεν, καὶ ταῦθ’ ὑφ’ ἡμῶν οὐδὲν ἐξειδὼσ πλέον οὐδ’ ἐκδιδαχθείσ, ἀλλὰ προσθήκῃ θεοῦ λέγει νομίζει θ’ ἡμὶν ὀρθῶσαι βίον· νῦν τ’, ὦ κράτιστον πᾶσιν Οἰδίπου κάρα, ἱκετεύομέν σε πάντεσ οἵδε πρόστροποι ἀλκήν τιν’ εὑρεῖν ἡμίν, εἴτε του θεῶν φήμην ἀκούσασ εἴτ’ ἀπ’ ἀνδρὸσ οἶσθά του· ὡσ τοῖσιν ἐμπείροισι καὶ τὰσ ξυμφορὰσ ζώσασ ὁρῶ μάλιστα τῶν βουλευμάτων. ἴθ’, ὦ βροτῶν ἄριστ’, ἀνόρθωσον πόλιν, ἴθ’, εὐλαβήθηθ’· ὡσ σὲ νῦν μὲν ἥδε γῆ σωτῆρα κλῄζει τῆσ πάροσ προθυμίασ· ἀρχῆσ δὲ τῆσ σῆσ μηδαμῶσ μεμνώμεθα στάντεσ τ’ ἐσ ὀρθὸν καὶ πεσόντεσ ὕστερον. ἀλλ’ ἀσφαλείᾳ τήνδ’ ἀνόρθωσον πόλιν· ὄρνιθι γὰρ καὶ τὴν τότ’ αἰσίῳ τύχην παρέσχεσ ἡμῖν, καὶ τανῦν ἴσοσ γενοῦ. ὡσ εἴπερ ἄρξεισ τῆσδε γῆσ, ὥσπερ κρατεῖσ, ξὺν ἀνδράσιν κάλλιον ἢ κενῆσ κρατεῖν· ὡσ οὐδέν ἐστιν οὔτε πύργοσ οὔτε ναῦσ ἔρημοσ ἀνδρῶν μὴ ξυνοικούντων ἔσω. ὦ παῖδεσ οἰκτροί, γνωτὰ κοὐκ ἄγνωτά μοι προσήλθεθ’ ἱμείροντεσ·

εὖ γὰρ οἶδ’ ὅτι νοσεῖτε πάντεσ, καὶ νοσοῦντεσ, ὡσ ἐγὼ οὐκ ἔστιν ὑμῶν ὅστισ ἐξ ἴσου νοσεῖ. τὸ μὲν γὰρ ὑμῶν ἄλγοσ εἰσ ἕν’ ἔρχεται μόνον καθ’ αὑτὸν κοὐδέν’ ἄλλον, ἡ δ’ ἐμὴ ψυχὴ πόλιν τε κἀμὲ καὶ σ’ ὁμοῦ στένει. ὥστ’ οὐχ ὕπνῳ γ’ εὕδοντά μ’ ἐξεγείρετε, ἀλλ’ ἴστε πολλὰ μέν με δακρύσαντα δή, πολλὰσ δ’ ὁδοὺσ ἐλθόντα φροντίδοσ πλάνοισ· ἣν δ’ εὖ σκοπῶν ηὑρ́ισκον ἰάσιν μόνην, ταύτην ἔπραξα· παῖδα γὰρ Μενοικέωσ Κρέοντ’, ἐμαυτοῦ γαμβρόν, ἐσ τὰ Πυθικὰ ἔπεμψα Φοίβου δώμαθ’, ὡσ πύθοιθ’ ὅ τι δρῶν ἢ τί φωνῶν τήνδε ῥυσαίμην πόλιν. καί μ’ ἦμαρ ἤδη ξυμμετρούμενον χρόνῳ λυπεῖ τί πράσσει· τοῦ γὰρ εἰκότοσ πέρα ἄπεστι πλείω τοῦ καθήκοντοσ χρόνου. ὅταν δ’ ἵκηται, τηνικαῦτ’ ἐγὼ κακὸσ μὴ δρῶν ἂν εἰήν πάνθ’ ὅσ’ ἂν δηλοῖ θεόσ. ἀλλ’ εἰσ καλὸν σύ τ’ εἶπασ οἵδε τ’ ἀρτίωσ Κρέοντα προσστείχοντα σημαίνουσί μοι.

ὦναξ Ἄπολλον, εἰ γὰρ ἐν τύχῃ γέ τῳ σωτῆρι βαίη λαμπρὸσ ὥσπερ ὄμματι ἀλλ’ εἰκάσαι μέν, ἡδύσ· οὐ γὰρ ἂν κάρα πολυστεφὴσ ὧδ’ εἱρ͂πε παγκάρπου δάφνησ. τάχ’ εἰσόμεσθα· ξύμμετροσ γὰρ ὡσ κλύειν. ἄναξ, ἐμὸν κήδευμα, παῖ Μενοικέωσ, τίν’ ἡμὶν ἥκεισ τοῦ θεοῦ φήμην φέρων; ἐσθλήν· λέγω γὰρ καὶ τὰ δύσφορ’, εἰ τύχοι κατ’ ὀρθὸν ἐξελθόντα, πάντ’ ἂν εὐτυχεῖν. ἔστιν δὲ ποῖον τοὔποσ; οὔτε γὰρ θρασὺσ οὔτ’ οὖν προδείσασ εἰμὶ τῷ γε νῦν λόγῳ. εἰ τῶνδε χρῄζεισ πλησιαζόντων κλύειν, ἕτοιμοσ εἰπεῖν, εἴτε καὶ στείχειν ἔσω. ἐσ πάντασ αὔδα· τῶνδε γὰρ πλέον φέρω τὸ πένθοσ ἢ καὶ τῆσ ἐμῆσ ψυχῆσ πέρι. λέγοιμ’ ἂν οἷ’ ἤκουσα τοῦ θεοῦ πάρα. ἄνωγεν ἡμᾶσ Φοῖβοσ ἐμφανῶσ ἄναξ μίασμα χώρασ, ὡσ τεθραμμένον χθονὶ ἐν τῇδ’, ἐλαύνειν μηδ’ ἀνήκεστον τρέφειν. ποίῳ καθαρμῷ; τίσ ὁ τρόποσ τῆσ ξυμφορᾶσ; ἀνδρηλατοῦντασ ἢ φόνῳ φόνον πάλιν λύοντασ, ὡσ τόδ’ αἷμα χειμάζον πόλιν. ποίου γὰρ ἀνδρὸσ τήνδε μηνύει τύχην;

ἦν ἡμίν, ὦναξ, Λάϊόσ ποθ’ ἡγεμὼν γῆσ τῆσδε, πρὶν σὲ τήνδ’ ἀπευθύνειν πόλιν. ἔξοιδ’ ἀκούων· οὐ γὰρ εἰσεῖδόν γέ πω. τούτου θανόντοσ νῦν ἐπιστέλλει σαφῶσ τοὺσ αὐτοέντασ χειρὶ τιμωρεῖν τινασ. οἳ δ’ εἰσὶ ποῦ γῆσ; ποῦ τόδ’ εὑρεθήσεται ἴχνοσ παλαιᾶσ δυστέκμαρτον αἰτίασ; ἐν τῇδ’ ἔφασκε γῇ· τὸ δὲ ζητούμενον ἁλωτόν, ἐκφεύγειν δὲ τἀμελούμενον. πότερα δ’ ἐν οἴκοισ ἢ ’ν ἀγροῖσ ὁ Λάϊοσ ἢ γῆσ ἐπ’ ἄλλησ τῷδε συμπίπτει φόνῳ; θεωρόσ, ὡσ ἔφασκεν, ἐκδημῶν, πάλιν πρὸσ οἶκον οὐκέθ’ ἵκεθ’, ὡσ ἀπεστάλη. οὐδ’ ἄγγελόσ τισ οὐδὲ συμπράκτωρ ὁδοῦ κατεῖδ’, ὅτου τισ ἐκμαθὼν ἐχρήσατ’ ἄν; θνῄσκουσι γάρ, πλὴν εἷσ τισ, ὃσ φόβῳ, φυγὼν ὧν εἶδε πλὴν ἓν οὐδὲν εἶχ’ εἰδὼσ φράσαι. τὸ ποῖον; ἓν γὰρ πόλλ’ ἂν ἐξεύροι μαθεῖν, ἀρχὴν βραχεῖαν εἰ λάβοιμεν ἐλπίδοσ. λῃστὰσ ἔφασκε συντυχόντασ οὐ μιᾷ ῥώμῃ κτανεῖν νιν, ἀλλὰ σὺν πλήθει χερῶν. πῶσ οὖν ὁ λῃστήσ, εἴ τι μὴ ξὺν ἀργύρῳ ἐπράσσετ’ ἐνθένδ’, ἐσ τόδ’ ἂν τόλμησ ἔβη; δοκοῦντα ταῦτ’ ἦν· Λαί̈ου δ’ ὀλωλότοσ οὐδεὶσ ἀρωγὸσ ἐν κακοῖσ ἐγίγνετο. κακὸν δὲ ποῖον ἐμποδών, τυραννίδοσ οὕτω πεσούσησ, εἶργε τοῦτ’ ἐξειδέναι; ἡ ποικιλῳδὸσ Σφὶγξ τὸ πρὸσ ποσὶν σκοπεῖν μεθέντασ ἡμᾶσ τἀφανῆ προσήγετο. ἀλλ’ ἐξ ὑπαρχῆσ αὖθισ αὔτ’ ἐγὼ φανῶ·

ἐπαξίωσ γὰρ Φοῖβοσ, ἀξίωσ δὲ σὺ πρὸ τοῦ θανόντοσ τήνδ’ ἔθεσθ’ ἐπιστροφήν· ὥστ’ ἐνδίκωσ ὄψεσθε κἀμὲ σύμμαχον γῇ τῇδε τιμωροῦντα τῷ θεῷ θ’ ἅμα. ὑπὲρ γὰρ οὐχὶ τῶν ἀπωτέρω φίλων, ἀλλ’ αὐτὸσ αὑτοῦ τοῦτ’ ἀποσκεδῶ μύσοσ. ὅστισ γὰρ ἦν ἐκεῖνον ὁ κτανών, τάχ’ ἂν κἄμ’ ἂν τοιαύτῃ χειρὶ τιμωροῦνθ’ ἕλοι. κείνῳ προσαρκῶν οὖν ἐμαυτὸν ὠφελῶ. ἀλλ’ ὡσ τάχιστα, παῖδεσ, ὑμεῖσ μὲν βάθρων ἵστασθε, τούσδ’ ἄραντεσ ἱκτῆρασ κλάδουσ, ἄλλοσ δὲ Κάδμου λαὸν ὧδ’ ἀθροιζέτω, ὡσ πᾶν ἐμοῦ δράσοντοσ· ἢ γὰρ εὐτυχεῖσ σὺν τῷ θεῷ φανούμεθ’ ἢ πεπτωκότεσ. ὦ παῖδεσ, ἱστώμεσθα· τῶνδε γὰρ χάριν καὶ δεῦρ’ ἔβημεν ὧν ὅδ’ ἐξαγγέλλεται. Φοῖβοσ δ’ ὁ πέμψασ τάσδε μαντείασ ἅμα σωτήρ δ’ ἵκοιτο καὶ νόσου παυστήριοσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION