Sophocles, Oedipus at Colonus, episode 2:

τὸν ἄνδρα τοῦ πέμψαντοσ οὕνεκ’, Οἰδίπουσ εἰπὼν ὁποῖα ξύμφορ’ ἔκπεμψαι πάλιν. ἀλλ’ εἰ μέν, ἄνδρεσ, τῆσδε δημοῦχοι χθονόσ μὴ ’τύγχαν’ αὐτὸν δεῦρο προσπέμψασ ἐμοὶ Θησεύσ, δικαιῶν ὥστ’ ἐμοῦ κλύειν λόγουσ, οὔ τἄν ποτ’ ὀμφῆσ τῆσ ἐμῆσ ἐπῄσθετο· νῦν δ’ ἀξιωθεὶσ εἶσι κἀκούσασ γ’ ἐμοῦ τοιαῦθ’ ἃ τὸν τοῦδ’ οὔ ποτ’ εὐφρανεῖ βίον· ὅσ γ’, ὦ κάκιστε, σκῆπτρα καὶ θρόνουσ ἔχων, ἃ νῦν ὁ σὸσ ξύναιμοσ ἐν Θήβαισ ἔχει, τὸν αὐτὸσ αὑτοῦ πατέρα τόνδ’ ἀπήλασασ κἄθηκασ ἄπολιν καὶ στολὰσ ταύτασ φορεῖν, ἃσ νῦν δακρύεισ εἰσορῶν, ὅτ’ ἐν πόνῳ ταὐτῷ βεβηκὼσ τυγχάνεισ κακῶν ἐμοί. οὐ κλαυστὰ δ’ ἐστίν, ἀλλ’ ἐμοὶ μὲν οἰστέα τάδ’, ἑώσπερ ἂν ζῶ, σοῦ φονέωσ μεμνημένοσ· σὺ γάρ με μόχθῳ τῷδ’ ἔθηκασ ἔντροφον, σύ μ’ ἐξέωσασ, ἐκ σέθεν δ’ ἀλώμενοσ ἄλλουσ ἐπαιτῶ τὸν καθ’ ἡμέραν βίον. εἰ δ’ ἐξέφυσα τάσδε μὴ ’μαυτῷ τροφοὺσ τὰσ παῖδασ, ἦ τἂν οὐκ ἂν ἦ, τὸ σὸν μέροσ· νῦν δ’ αἵδε μ’ ἐκσῴζουσιν, αἵδ’ ἐμαὶ τροφοί, αἵδ’ ἄνδρεσ, οὐ γυναῖκεσ, εἰσ τὸ συμπονεῖν· ὑμεῖσ δ’ ἀπ’ ἄλλου κοὐκ ἐμοῦ πεφύκατον. τοιγάρ σ’ ὁ δαίμων εἰσορᾷ μὲν οὔ τί πω ὡσ αὐτίκ’, εἴπερ οἵδε κινοῦνται λόχοι πρὸσ ἄστυ Θήβησ. οὐ γὰρ ἔσθ’ ὅπωσ πόλιν κείνην ἐρείψεισ, ἀλλὰ πρόσθεν αἵματι πεσεῖ μιανθεὶσ χὼ σύναιμοσ ἐξ ἴσου. τοιάσδ’ ἀρὰσ σφῷν πρόσθε τ’ ἐξανῆκ’ ἐγὼ νῦν τ’ ἀνακαλοῦμαι ξυμμάχουσ ἐλθεῖν ἐμοί, ἵν’ ἀξιῶτον τοὺσ φυτεύσαντασ σέβειν καὶ μὴ ’ξατιμάζητον, εἰ τυφλοῦ πατρὸσ τοιώδ’ ἐφύτην· αἵδε γὰρ τάδ’ οὐκ ἔδρων. τοιγὰρ τὸ σὸν θάκημα καὶ τοὺσ σοὺσ θρόνουσ κρατοῦσιν, εἴπερ ἐστὶν ἡ παλαίφατοσ Δίκη ξύνεδροσ Ζηνὸσ ἀρχαίοισ νόμοισ. σὺ δ’ ἔρρ’ ἀπόπτυστόσ τε κἀπάτωρ ἐμοῦ, κακῶν κάκιστε, τάσδε συλλαβὼν ἀράσ, ἅσ σοι καλοῦμαι, μήτε γῆσ ἐμφυλίου δόρει κρατῆσαι μήτε νοστῆσαί ποτε τὸ κοῖλον Ἄργοσ, ἀλλὰ συγγενεῖ χερὶ θανεῖν κτανεῖν θ’ ὑφ’ οὗπερ ἐξελήλασαι. τοιαῦτ’ ἀρῶμαι καὶ καλῶ τὸ Ταρτάρου στυγνὸν πατρῷον ἔρεβοσ, ὥσ σ’ ἀποικίσῃ, καλῶ δὲ τάσδε δαίμονασ, καλῶ δ’ Ἄρη τὸν σφῷν τὸ δεινὸν μῖσοσ ἐμβεβληκότα. καὶ ταῦτ’ ἀκούσασ στεῖχε, κἀξάγγελλ’ ἰὼν καὶ πᾶσι Καδμείοισι τοῖσ σαυτοῦ θ’ ἅμα πιστοῖσι συμμάχοισιν, οὕνεκ’ Οἰδίπουσ τοιαῦτ’ ἔνειμε παισὶ τοῖσ αὑτοῦ γέρα.