Sophocles, Oedipus at Colonus, episode

(소포클레스, Oedipus at Colonus, episode)

καὶ μὴν ὅδ’ ἡμῖν, ὡσ ἐοίκεν, ὁ ξένοσ ἀνδρῶν γε μοῦνοσ, ὦ πάτερ, δι’ ὄμματοσ ἀστακτὶ λείβων δάκρυον ὧδ’ ὁδοιπορεῖ. τίσ οὗτοσ; ὅνπερ καὶ πάλαι κατείχομεν γνώμῃ, πάρεστι δεῦρο Πολυνείκησ ὅδε. οἴμοι, τί δράσω; πότερα τἀμαυτοῦ κακὰ πρόσθεν δακρύσω, παῖδεσ, ἢ τὰ τοῦδ’ ὁρῶν πατρὸσ γέροντοσ; ὃσ ξένησ ἐπὶ χθονὸσ σὺν σφῷν ἐφηύρηκ’ ἐνθάδ’ ἐκβεβλημένον ἐσθῆτι σὺν τοιᾷδε, τῆσ ὁ δυσφιλὴσ γέρων γέροντι συγκατῴκηκεν πίνοσ πλευρὰν μαραίνων, κρατὶ δ’ ὀμματοστερεῖ κόμη δι’ αὔρασ ἀκτένιστοσ ᾄσσεται· ἀδελφὰ δ’, ὡσ ἐοίκε, τούτοισιν φορεῖ τὰ τῆσ ταλαίνησ νηδύοσ θρεπτήρια. ἁγὼ πανώλησ ὄψ’ ἄγαν ἐκμανθάνω· καὶ μαρτυρῶ κάκιστοσ ἀνθρώπων τροφαῖσ ταῖσ σαῖσιν ἥκειν· τἀμὰ μὴ ’ξ ἄλλων πύθῃ. ἀλλ’ ἔστι γὰρ καὶ Ζηνὶ σύνθακοσ θρόνων Αἰδὼσ ἐπ’ ἔργοισ πᾶσι, καὶ πρὸσ σοί, πάτερ, παρασταθήτω· τῶν γὰρ ἡμαρτημένων ἄκη μέν ἐστι, προσφορὰ δ’ οὐκ ἔστ’ ἔτι. τί σιγᾷσ; φώνησον, ὦ πάτερ, τι· μή μ’ ἀποστραφῇσ. οὐδ’ ἀνταμείβει μ’ οὐδέν, ἀλλ’ ἀτιμάσασ πέμψεισ ἄναυδοσ, οὐδ’ ἃ μηνίεισ φράσασ; ὦ σπέρματ’ ἀνδρὸσ τοῦδ’, ἐμαὶ δ’ ὁμαίμονεσ, πειράσατ’ ἀλλ’ ὑμεῖσ γε κινῆσαι πατρὸσ τὸ δυσπρόσοιστον κἀπροσήγορον στόμα, ὡσ μή μ’ ἄτιμον, τοῦ θεοῦ γε προστάτην, οὕτωσ ἀφῇ με μηδὲν ἀντειπὼν ἔποσ. λέγ’, ὦ ταλαίπωρ’, αὐτὸσ ὧν χρείᾳ πάρει· τὰ πολλὰ γάρ τοι ῥήματ’ ἢ τέρψαντά τι, ἢ δυσχεράναντ’ ἢ κατοικτίσαντά πωσ, παρέσχε φωνὴν τοῖσ ἀφωνήτοισ τινά. ἀλλ’ ἐξερῶ· καλῶσ γὰρ ἐξηγεῖ σύ μοι· πρῶτον μὲν αὐτὸν τὸν θεὸν ποιούμενοσ ἀρωγόν, ἔνθεν μ’ ὧδ’ ἀνέστησεν μολεῖν ὁ τῆσδε τῆσ γῆσ κοίρανοσ, διδοὺσ ἐμοὶ λέξαι τ’ ἀκοῦσαί τ’ ἀσφαλεῖ σὺν ἐξόδῳ. καὶ ταῦτ’ ἀφ’ ὑμῶν, ὧ ξένοι, βουλήσομαι καὶ ταῖνδ’ ἀδελφαῖν καὶ πατρὸσ κυρεῖν ἐμοί. ἃ δ’ ἦλθον, ἤδη σοι θέλω λέξαι, πάτερ. γῆσ ἐκ πατρῴασ ἐξελήλαμαι φυγάσ, τοῖσ σοῖσ πανάρχοισ οὕνεκ’ ἐνθακεῖν θρόνοισ γονῇ πεφυκὼσ ἠξίουν γεραίτεροσ. ἀνθ’ ὧν μ’ Ἐτεοκλῆσ, ὢν φύσει νεώτεροσ, γῆσ ἐξέωσεν, οὔτε νικήσασ λόγῳ οὔτ’ εἰσ ἔλεγχον χειρὸσ οὐδ’ ἔργου μολών, πόλιν δὲ πείσασ. ὧν ἐγὼ μάλιστα μὲν τὴν σὴν ἐρινὺν αἰτίαν εἶναι λέγω. ἔπειτα κἀπὸ μάντεων ταύτῃ κλύω. ἐπεὶ γὰρ ἦλθον Ἄργοσ ἐσ τὸ Δωρικόν, λαβὼν Ἄδραστον πενθερόν, ξυνωμότασ ἔστησ’ ἐμαυτῷ γῆσ ὅσοιπερ Ἀπίασ πρῶτοι καλοῦνται καὶ τετίμηνται δόρει, ὅπωσ τὸν ἑπτάλογχον ἐσ Θήβασ στόλον ξὺν τοῖσδ’ ἀγείρασ ἢ θάνοιμι πανδίκωσ ἢ τοὺσ τάδ’ ἐκπράξαντασ ἐκβάλοιμι γῆσ. εἰε͂ν· τί δῆτα νῦν ἀφιγμένοσ κυρῶ; σοὶ προστροπαίουσ, ὦ πάτερ, λιτὰσ ἔχων αὐτόσ τ’ ἐμαυτοῦ ξυμμάχων τε τῶν ἐμῶν, οἳ νῦν σὺν ἑπτὰ τάξεσιν σὺν ἑπτά τε λόγχαισ τὸ Θήβησ πέδιον ἀμφεστᾶσι πᾶν· οἱο͂σ δορυσσοῦσ Ἀμφιάρεωσ, τὰ πρῶτα μὲν δόρει κρατύνων, πρῶτα δ’ οἰωνῶν ὁδοῖσ· ὁ δεύτεροσ δ’ Αἰτωλὸσ Οἰνέωσ τόκοσ Τυδεύσ. τρίτοσ δ’ Ἐτέοκλοσ, Ἀργεῖοσ γεγώσ· τέταρτον Ἱππομέδοντ’ ἀπέστειλεν πατὴρ Ταλαόσ· ὁ πέμπτοσ δ’ εὔχεται κατασκαφῇ Καπανεὺσ τὸ Θήβησ ἄστυ δῃώσειν πυρί· ἕκτοσ δὲ Παρθενοπαῖοσ Ἀρκὰσ ὄρνυται, ἐπώνυμοσ τῆσ πρόσθεν ἀδμήτησ χρόνῳ μητρὸσ λοχευθείσ, πιστὸσ Ἀταλάντησ γόνοσ· ἐγὼ δὲ σόσ, κεἰ μὴ σόσ, ἀλλὰ τοῦ κακοῦ πότμου φυτευθείσ, σόσ γέ τοι καλούμενοσ, ἄγω τὸν Ἄργουσ ἄφοβον ἐσ Θήβασ στρατόν. οἵ σ’ ἀντὶ παίδων τῶνδε καὶ ψυχῆσ, πάτερ, ἱκετεύομεν ξύμπαντεσ ἐξαιτούμενοι μῆνιν βαρεῖαν εἰκαθεῖν ὁρμωμένῳ τῷδ’ ἀνδρὶ τοὐμοῦ πρὸσ κασιγνήτου τίσιν, ὅσ μ’ ἐξέωσε κἀπεσύλησεν πάτρασ. εἰ γάρ τι πιστόν ἐστιν ἐκ χρηστηρίων, οἷσ ἂν σὺ προσθῇ, τοῖσδ’ ἔφασκ’ εἶναι κράτοσ. πρὸσ νῦν σε κρηνῶν καὶ θεῶν ὁμογνίων αἰτῶ πιθέσθαι καὶ παρεικαθεῖν, ἐπεὶ πτωχοὶ μὲν ἡμεῖσ καὶ ξένοι, ξένοσ δὲ σύ. ἄλλουσ δὲ θωπεύοντεσ οἰκοῦμεν σύ τε κἀγώ, τὸν αὐτὸν δαίμον’ ἐξειληχότεσ. ὁ δ’ ἐν δόμοισ τύραννοσ, ὦ τάλασ ἐγώ, κοινῇ καθ’ ἡμῶν ἐγγελῶν ἁβρύνεται· ὅν, εἰ σὺ τἠμῇ ξυμπαραστήσει φρενί, βραχεῖ σὺν ὄγκῳ καὶ χρόνῳ διασκεδῶ. ὥστ’ ἐν δόμοισι τοῖσι σοῖσ στήσω σ’ ἄγων. στήσω δ’ ἐμαυτόν, κεῖνον ἐκβαλὼν βίᾳ. καὶ ταῦτα σοῦ μὲν ξυνθέλοντοσ ἔστι μοι κομπεῖν, ἄνευ σοῦ δ’ οὐδὲ σωθῆναι σθένω. τὸν ἄνδρα τοῦ πέμψαντοσ οὕνεκ’, Οἰδίπουσ εἰπὼν ὁποῖα ξύμφορ’ ἔκπεμψαι πάλιν.

ἀλλ’ εἰ μέν, ἄνδρεσ, τῆσδε δημοῦχοι χθονόσ μὴ ’τύγχαν’ αὐτὸν δεῦρο προσπέμψασ ἐμοὶ Θησεύσ, δικαιῶν ὥστ’ ἐμοῦ κλύειν λόγουσ, οὔ τἄν ποτ’ ὀμφῆσ τῆσ ἐμῆσ ἐπῄσθετο· νῦν δ’ ἀξιωθεὶσ εἶσι κἀκούσασ γ’ ἐμοῦ τοιαῦθ’ ἃ τὸν τοῦδ’ οὔ ποτ’ εὐφρανεῖ βίον· ὅσ γ’, ὦ κάκιστε, σκῆπτρα καὶ θρόνουσ ἔχων, ἃ νῦν ὁ σὸσ ξύναιμοσ ἐν Θήβαισ ἔχει, τὸν αὐτὸσ αὑτοῦ πατέρα τόνδ’ ἀπήλασασ κἄθηκασ ἄπολιν καὶ στολὰσ ταύτασ φορεῖν, ἃσ νῦν δακρύεισ εἰσορῶν, ὅτ’ ἐν πόνῳ ταὐτῷ βεβηκὼσ τυγχάνεισ κακῶν ἐμοί. οὐ κλαυστὰ δ’ ἐστίν, ἀλλ’ ἐμοὶ μὲν οἰστέα τάδ’, ἑώσπερ ἂν ζῶ, σοῦ φονέωσ μεμνημένοσ· σὺ γάρ με μόχθῳ τῷδ’ ἔθηκασ ἔντροφον, σύ μ’ ἐξέωσασ, ἐκ σέθεν δ’ ἀλώμενοσ ἄλλουσ ἐπαιτῶ τὸν καθ’ ἡμέραν βίον. εἰ δ’ ἐξέφυσα τάσδε μὴ ’μαυτῷ τροφοὺσ τὰσ παῖδασ, ἦ τἂν οὐκ ἂν ἦ, τὸ σὸν μέροσ· νῦν δ’ αἵδε μ’ ἐκσῴζουσιν, αἵδ’ ἐμαὶ τροφοί, αἵδ’ ἄνδρεσ, οὐ γυναῖκεσ, εἰσ τὸ συμπονεῖν· ὑμεῖσ δ’ ἀπ’ ἄλλου κοὐκ ἐμοῦ πεφύκατον. τοιγάρ σ’ ὁ δαίμων εἰσορᾷ μὲν οὔ τί πω ὡσ αὐτίκ’, εἴπερ οἵδε κινοῦνται λόχοι πρὸσ ἄστυ Θήβησ. οὐ γὰρ ἔσθ’ ὅπωσ πόλιν κείνην ἐρείψεισ, ἀλλὰ πρόσθεν αἵματι πεσεῖ μιανθεὶσ χὼ σύναιμοσ ἐξ ἴσου. τοιάσδ’ ἀρὰσ σφῷν πρόσθε τ’ ἐξανῆκ’ ἐγὼ νῦν τ’ ἀνακαλοῦμαι ξυμμάχουσ ἐλθεῖν ἐμοί, ἵν’ ἀξιῶτον τοὺσ φυτεύσαντασ σέβειν καὶ μὴ ’ξατιμάζητον, εἰ τυφλοῦ πατρὸσ τοιώδ’ ἐφύτην· αἵδε γὰρ τάδ’ οὐκ ἔδρων. τοιγὰρ τὸ σὸν θάκημα καὶ τοὺσ σοὺσ θρόνουσ κρατοῦσιν, εἴπερ ἐστὶν ἡ παλαίφατοσ Δίκη ξύνεδροσ Ζηνὸσ ἀρχαίοισ νόμοισ. σὺ δ’ ἔρρ’ ἀπόπτυστόσ τε κἀπάτωρ ἐμοῦ, κακῶν κάκιστε, τάσδε συλλαβὼν ἀράσ, ἅσ σοι καλοῦμαι, μήτε γῆσ ἐμφυλίου δόρει κρατῆσαι μήτε νοστῆσαί ποτε τὸ κοῖλον Ἄργοσ, ἀλλὰ συγγενεῖ χερὶ θανεῖν κτανεῖν θ’ ὑφ’ οὗπερ ἐξελήλασαι. τοιαῦτ’ ἀρῶμαι καὶ καλῶ τὸ Ταρτάρου στυγνὸν πατρῷον ἔρεβοσ, ὥσ σ’ ἀποικίσῃ, καλῶ δὲ τάσδε δαίμονασ, καλῶ δ’ Ἄρη τὸν σφῷν τὸ δεινὸν μῖσοσ ἐμβεβληκότα. καὶ ταῦτ’ ἀκούσασ στεῖχε, κἀξάγγελλ’ ἰὼν καὶ πᾶσι Καδμείοισι τοῖσ σαυτοῦ θ’ ἅμα πιστοῖσι συμμάχοισιν, οὕνεκ’ Οἰδίπουσ τοιαῦτ’ ἔνειμε παισὶ τοῖσ αὑτοῦ γέρα. Πολύνεικεσ, οὔτε ταῖσ παρελθούσαισ ὁδοῖσ ξυνήδομαί σοι, νῦν τ’ ἴθ’ ὡσ τάχοσ πάλιν.

οἴμοι κελεύθου τῆσ τ’ ἐμῆσ δυσπραξίασ, οἴμοι δ’ ἑταίρων· οἱο͂ν ἆρ’ ὁδοῦ τέλοσ Ἄργουσ ἀφωρμήθημεν, ὦ τάλασ ἐγώ, τοιοῦτον οἱο͂ν οὐδὲ φωνῆσαί τινι ἔξεσθ’ ἑταίρων, οὐδ’ ἀποστρέψαι πάλιν, ἀλλ’ ὄντ’ ἄναυδον τῇδε συγκῦρσαι τύχῃ. ὦ τοῦδ’ ὅμαιμοι παῖδεσ, ἀλλ’ ὑμεῖσ, ἐπεὶ τὰ σκληρὰ πατρὸσ κλύετε ταῦτ’ ἀρωμένου, μή τοί με πρὸσ θεῶν σφώ γ’, ἐὰν αἱ τοῦδ’ ἀραὶ πατρὸσ τελῶνται καί τισ ὑμῖν ἐσ δόμουσ νόστοσ γένηται, μή μ’ ἀτιμάσητέ γε, ἀλλ’ ἐν τάφοισι θέσθε κἀν κτερίσμασιν. καὶ σφῷν ὁ νῦν ἔπαινοσ, ὃν κομίζετον τοῦδ’, ἀνδρὸσ οἷσ πονεῖτον, οὐκ ἐλάσσονα ἔτ’ ἄλλον οἴσει τῆσ ἐμῆσ ὑπουργίασ. Πολύνεικεσ, ἱκετεύω σε πεισθῆναί τί μοι. ὦ φιλτάτη, τὸ ποῖον, Ἀντιγόνη; λέγε. στρέψαι στράτευμ’ ἐσ Ἄργοσ ὡσ τάχιστά γε, καὶ μὴ σέ τ’ αὐτὸν καὶ πόλιν διεργάσῃ. ἀλλ’ οὐχ οἱο͂́ν τε· πῶσ γὰρ αὖθισ ἂν πάλιν στράτευμ’ ἄγοιμι ταὐτόν. εἰσάπαξ τρέσασ; τί δ’ αὖθισ, ὦ παῖ, δεῖ σε θυμοῦσθαι; τί σοι πάτραν κατασκάψαντι κέρδοσ ἔρχεται; αἰσχρὸν τὸ φεύγειν καὶ τὸ πρεσβεύοντ’ ἐμὲ οὕτω γελᾶσθαι τοῦ κασιγνήτου πάρα. ὁρᾷσ τὰ τοῦδ’ οὖν ὡσ ἐσ ὀρθὸν ἐκφέρει μαντεύμαθ’, ὃσ σφῷν θάνατον ἐξ ἀμφοῖν θροεῖ; χρῄζει γάρ· ἡμῖν δ’ οὐχὶ συγχωρητέα. οἴμοι τάλαινα· τίσ δὲ τολμήσει κλύων τὰ τοῦδ’ ἕπεσθαι τἀνδρόσ, οἷ’ ἐθέσπισεν; οὐκ ἀγγελοῦμεν φλαῦρ’· ἐπεὶ στρατηλάτου χρηστοῦ τὰ κρείσσω μηδὲ τἀνδεᾶ λέγειν. οὕτωσ ἄρ’, ὦ παῖ, ταῦτά σοι δεδογμένα;

καὶ μή μ’ ἐπίσχῃσ γ’· ἀλλ’ ἐμοὶ μὲν ἥδ’ ὁδὸσ ἔσται μέλουσα δύσποτμόσ τε καὶ κακὴ πρὸσ τοῦδε πατρὸσ τῶν τε τοῦδ’ ἐρινύων· σφῷν δ’ εὖ διδοίη Ζεύσ, τάδ’ εἰ θανόντι μοι τελεῖτ’, ἐπεὶ οὔ μοι ζῶντί γ’ αὖθισ ἕξετον. μέθεσθε δ’ ἤδη χαίρετόν τ’· οὐ γάρ μ’ ἔτι βλέποντ’ ἐσόψεσθ’ αὖθισ. ὦ τάλαιν’ ἐγώ. μή τοί μ’ ὀδύρου. καὶ τίσ ἄν σ’ ὁρμώμενον εἰσ προὖπτον Αἵδην οὐ καταστένοι, κάσι; εἰ χρή, θανοῦμαι. μὴ σύ γ’, ἀλλ’ ἐμοὶ πιθοῦ. μὴ πεῖθ’ ἃ μὴ δεῖ. δυστάλαινά τἄρ’ ἐγώ, εἴ σου στερηθῶ. ταῦτα δ’ ἐν τῷ δαίμονι καὶ τῇδε φῦναι χἀτέρᾳ. σφὼ δ’ οὖν ἐγὼ θεοῖσ ἀρῶμαι μή ποτ’ ἀντῆσαι κακῶν· ἀνάξιαι γὰρ πᾶσίν ἐστε δυστυχεῖν.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION