Sophocles, Oedipus at Colonus, episode

(소포클레스, Oedipus at Colonus, episode)

καὶ μὴν ἄναξ ὅδ’ ἡμὶν Αἰγέωσ γόνοσ Θησεὺσ κατ’ ὀμφὴν σὴν ἐφ’ ἁστάλη πάρα. πολλῶν ἀκούων ἔν τε τῷ πάροσ χρόνῳ τὰσ αἱματηρὰσ ὀμμάτων διαφθορὰσ ἔγνωκά σ’, ὦ παῖ Λαί̈ου, τανῦν θ’ ὁδοῖσ ἐν ταῖσδ’ ἀκούων μᾶλλον ἐξεπίσταμαι. σκευή τε γάρ σε καὶ τὸ δύστηνον κάρα δηλοῦτον ἡμῖν ὄνθ’ ὃσ εἶ, καί σ’ οἰκτίσασ θέλω ’περέσθαι, δύσμορ’ Οἰδίπουσ, τίνα πόλεωσ ἐπέστησ προστροπὴν ἐμοῦ τ’ ἔχων, αὐτόσ τε χἠ σὴ δύσμοροσ παραστάτισ. δίδασκε· δεινὴν γάρ τιν’ ἂν πρᾶξιν τύχοισ λέξασ ὁποίασ ἐξαφισταίμην ἐγώ, ὃσ οἶδα καὐτὸσ ὡσ ἐπαιδεύθην ξένοσ, ὥσπερ σύ, χὢσ εἷσ πλεῖστ’ ἀνὴρ ἐπὶ ξένησ ἤθλησα κινδυνεύματ’ ἐν τὠμῷ κάρᾳ· ὥστε ξένον γ’ ἂν οὐδέν’ ὄνθ’, ὥσπερ σὺ νῦν, ὑπεκτραποίμην μὴ οὐ συνεκσῴζειν· ἐπεὶ ἔξοιδ’ ἀνὴρ ὢν χὤτι τῆσ εἰσ αὔριον οὐδὲν πλέον μοι σοῦ μέτεστιν ἡμέρασ. Θησεῦ, τὸ σὸν γενναῖον ἐν σμικρῷ λόγῳ παρῆκεν, ὥστε βραχέα μοι δεῖσθαι φράσαι. σὺ γάρ μ’ ὅσ εἰμι κἀφ’ ὅτου πατρὸσ γεγὼσ καὶ γῆσ ὁποίασ ἦλθον, εἰρηκὼσ κυρεῖσ· ὥστ’ ἐστί μοι τὸ λοιπὸν οὐδὲν ἄλλο πλὴν εἰπεῖν ἃ χρῄζω, χὠ λόγοσ διοίχεται. τοῦτ’ αὐτὸ νῦν δίδασχ’, ὅπωσ ἂν ἐκμάθω. δώσων ἱκάνω τοὐμὸν ἄθλιον δέμασ σοὶ δῶρον, οὐ σπουδαῖον εἰσ ὄψιν· τὰ δὲ κέρδη παρ’ αὐτοῦ κρείσσον’ ἢ μορφὴ καλή. ποῖον δὲ κέρδοσ ἀξιοῖσ ἥκειν φέρων; χρόνῳ μάθοισ ἄν, οὐχὶ τῷ παρόντι που. ποίῳ γὰρ ἡ σὴ προσφορὰ δηλώσεται; ὅταν θάνω ’γὼ καὶ σύ μου ταφεὺσ γένῃ τὰ λοίσθι’ αἰτεῖ τοῦ βίου, τὰ δ’ ἐν μέσῳ ἢ λῆστιν ἴσχεισ ἢ δι’ οὐδενὸσ ποεῖ. ἐνταῦθα γάρ μοι κεῖνα συγκομίζεται. ἀλλ’ ἐν βραχεῖ δὴ τήνδε μ’ ἐξαιτεῖ χάριν. ὁρ́α γε μήν· οὐ σμικρόσ, οὔχ, ἁγὼν ὅδε. πότερα τὰ τῶν σῶν ἐκγόνων κἀμοῦ λέγεισ; ‐ κεῖνοι κομίζειν κεῖσ’ ἄναξ, χρῄζουσί με. ἀλλ’ εἰ θέλοντά γ’ οὐδὲ σοὶ φεύγειν καλόν. ἀλλ’ οὐδ’, ὅτ’ αὐτὸσ ἤθελον, παρίεσαν. ὦ μῶρε, θυμὸσ δ’ ἐν κακοῖσ οὐ ξύμφορον. ὅταν μάθῃσ μου, νουθέτει, τανῦν δ’ ἐά. δίδασκ’· ἄνευ γνώμησ γὰρ οὔ με χρὴ λέγειν. πέπονθα, Θησεῦ, δεινὰ πρὸσ κακοῖσ κακά. ἦ τὴν παλαιὰν ξυμφορὰν γένουσ ἐρεῖσ; οὐ δῆτ’, ἐπεὶ πᾶσ τοῦτό γ’ Ἑλλήνων θροεῖ. τί γὰρ τὸ μεῖζον ἢ κατ’ ἄνθρωπον νοσεῖσ; οὕτωσ ἔχει μοι. γῆσ ἐμῆσ ἀπηλάθην πρὸσ τῶν ἐμαυτοῦ σπερμάτων· ἔστιν δέ μοι πάλιν κατελθεῖν μήποθ’, ὡσ πατροκτόνῳ. πῶσ δῆτα σ’ ἂν πεμψαίαθ’, ὥστ’ οἰκεῖν δίχα; τὸ θεῖον αὐτοὺσ ἐξαναγκάσει στόμα. ποῖον πάθοσ δείσαντασ ἐκ χρηστηρίων; ὅτι σφ’ ἀνάγκη τῇδε πληγῆναι χθονί. καὶ πῶσ γένοιτ’ ἂν τἀμὰ κἀκείνων πικρά; ὦ φίλτατ’ Αἰγέωσ παῖ, μόνοισ οὐ γίγνεται θεοῖσι γῆρασ οὐδὲ κατθανεῖν ποτε.

τὰ δ’ ἄλλα συγχεῖ πάνθ’ ὁ παγκρατὴσ χρόνοσ. φθίνει μὲν ἰσχὺσ γῆσ, φθίνει δὲ σώματοσ, θνῄσκει δὲ πίστισ, βλαστάνει δ’ ἀπιστία, καὶ πνεῦμα ταὐτὸν οὔποτ’ οὔτ’ ἐν ἀνδράσιν φίλοισ βέβηκεν οὔτε πρὸσ πόλιν πόλει. τοῖσ μὲν γὰρ ἤδη, τοῖσ δ’ ἐν ὑστέρῳ χρόνῳ τὰ τερπνὰ πικρὰ γίγνεται καὖθισ φίλα. καὶ ταῖσι Θήβαισ εἰ τανῦν εὐημερεῖ καλῶσ τὰ πρὸσ σέ, μυρίασ ὁ μυρίοσ χρόνοσ τεκνοῦται νύκτασ ἡμέρασ τ’ ἰών, ἐν αἷσ τὰ νῦν ξύμφωνα δεξιώματα δόρει διασκεδῶσιν ἐκ σμικροῦ λόγου· ἵν’ οὑμὸσ εὕδων καὶ κεκρυμμένοσ νέκυσ ψυχρόσ ποτ’ αὐτῶν θερμὸν αἷμα πίεται, εἰ Ζεὺσ ἔτι Ζεὺσ χὠ Διὸσ Φοῖβοσ σαφήσ. ἀλλ’ οὐ γὰρ αὐδᾶν ἡδὺ τἀκίνητ’ ἔπη, ἐά μ’ ἐν οἷσιν ἠρξάμην, τὸ σὸν μόνον πιστὸν φυλάσσων, κοὔποτ’ Οἰδίπουν ἐρεῖσ ἀχρεῖον οἰκητῆρα δέξασθαι τόπων τῶν ἐνθάδ’, εἴπερ μὴ θεοὶ ψεύσουσί με. ἄναξ, πάλαι καὶ ταῦτα καὶ τοιαῦτ’ ἔπη γῇ τῇδ’ ὅδ’ ἁνὴρ ὡσ τελῶν ἐφαίνετο. τίσ δῆτ’ ἂν ἀνδρὸσ εὐμένειαν ἐκβάλοι τοιοῦδ’, ὅτῳ πρῶτον μὲν ἡ δορύξενοσ κοινή παρ’ ἡμῖν αἰέν ἐστιν ἑστία; ἔπειτα δ’ ἱκέτησ δαιμόνων ἀφιγμένοσ γῇ τῇδε κἀμοὶ δασμὸν οὐ σμικρὸν τίνει. ἁγὼ σεβισθεὶσ οὔποτ’ ἐκβαλῶ χάριν τὴν τοῦδε, χώρᾳ δ’ ἔμπολιν κατοικιῶ. εἰ δ’ ἐνθάδ’ ἡδὺ τῷ ξένῳ μίμνειν, σέ νιν τάξω φυλάσσειν, εἴτ’ ἐμοῦ στείχειν μέτα, τόδ’ ἡδύ, τούτων, Οἰδίπουσ, δίδωμί σοι κρίναντι χρῆσθαι· τῇδε γὰρ ξυνοίσομαι. ὦ Ζεῦ, διδοίησ τοῖσι τοιούτοισιν εὖ.

τί δῆτα χρῄζεισ; ἦ δόμουσ στείχειν ἐμούσ; εἴ μοι θέμισ γ’ ἦν· ἀλλ’ ὁ χῶρόσ ἐσθ’ ὅδε, ἐν ᾧ τί πράξεισ; οὐ γὰρ ἀντιστήσομαι. ἐν ᾧ κρατήσω τῶν ἔμ’ ἐκβεβληκότων. μέγ’ ἂν λέγοισ δώρημα τῆσ συνουσίασ. εἰ σοί γ’ ἅπερ φῂσ ἐμμενεῖ τελοῦντί μοι. θάρσει τὸ τοῦδέ γ’ ἀνδρόσ· οὔ σε μὴ προδῶ. οὔτοι σ’ ὑφ’ ὁρ́κου γ’ ὡσ κακὸν πιστώσομαι. οὔκουν πέρα γ’ ἂν οὐδὲν ἢ λόγῳ φέροισ. πῶσ οὖν ποήσεισ; τοῦ μάλιστ’ ὄκνοσ σ’ ἔχει; ἥξουσιν ἄνδρεσ ἀλλὰ τοῖσδ’ ἔσται μέλον. ὁρ́α με λείπων μὴ δίδασχ’ ἃ χρή με δρᾶν. ὀκνοῦντ’ ἀνάγκη. τοὐμὸν οὐκ ὀκνεῖ κέαρ. οὐκ οἶσθ’ ἀπειλὰσ οἶδ’ ἐγώ σε μή τινα ἐνθένδ’ ἀπάξοντ’ ἄνδρα πρὸσ βίαν ἐμοῦ. πολλαὶ δ’ ἀπειλαὶ πολλὰ δὴ μάτην ἔπη θυμῷ κατηπείλησαν, ἀλλ’ ὁ νοῦσ ὅταν αὑτοῦ γένηται, φροῦδα τἀπειλήματα. κείνοισ δ’ ἴσωσ κεἰ δείν’ ἐπερρώσθη λέγειν τῆσ σῆσ ἀγωγῆσ, οἶδ’ ἐγώ, φανήσεται μακρὸν τὸ δεῦρο πέλαγοσ οὐδὲ πλώσιμον. θαρσεῖν μὲν οὖν ἔγωγε κἂν ἐμῆσ ἄνευ γνώμησ ἐπαινῶ, Φοῖβοσ εἰ προὔπεμψέ σε· ὅμωσ δὲ κἀμοῦ μὴ παρόντοσ οἶδ’ ὅτι τοὐμὸν φυλάξει σ’ ὄνομα μὴ πάσχειν κακῶσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION