Sophocles, Oedipus at Colonus, episode

ἀλλ’ ἴσθι, τέκνον Οἰδίπου, σέ τ’ ἐξ ἴσου οἰκτίρομεν καὶ τόνδε συμφορᾶσ χάριν· τὰ δ’ ἐκ θεῶν τρέμοντεσ οὐ σθένοιμεν ἂν φωνεῖν πέρα τῶν πρὸσ σὲ νῦν εἰρημένων. τί δῆτα δόξησ ἢ τί κληδόνοσ καλῆσ μάτην ῥεούσησ ὠφέλημα γίγνεται, εἰ τάσ γ’ Ἀθήνασ φασὶ θεοσεβεστάτασ εἶναι, μόνασ δὲ τὸν κακούμενον ξένον σῴζειν οἱάσ τε καὶ μόνασ ἀρκεῖν ἔχειν; κἄμοιγε ποῦ τοῦτ’ ἐστίν, οἵτινεσ βάθρων ἐκ τῶνδέ μ’ ἐξάραντεσ εἶτ’ ἐλαύνετε, ὄνομα μόνον δείσαντεσ; οὐ γὰρ δὴ τό γε σῶμ’ οὐδὲ τἄργα τἄμ’· ἐπεὶ τά γ’ ἔργα μου πεπονθότ’ ἐστὶ μᾶλλον ἢ δεδρακότα, εἴ σοι τὰ μητρὸσ καὶ πατρὸσ χρείη λέγειν, ὧν οὕνεκ’ ἐκφοβεῖ με· τοῦτ’ ἐγὼ καλῶσ ἔξοιδα. καίτοι πῶσ ἐγὼ κακὸσ φύσιν, ὅστισ παθὼν μὲν ἀντέδρων, ὥστ’ εἰ φρονῶν ἔπρασσον, οὐδ’ ἂν ὧδ’ ἐγιγνόμην κακόσ; νῦν δ’ οὐδὲν εἰδὼσ ἱκόμην ἵν’ ἱκόμην, ὑφ’ ὧν δ’ ἔπασχον, εἰδότων ἀπωλλύμην. ἀνθ’ ὧν ἱκνοῦμαι πρὸσ θεῶν ὑμᾶσ, ξένοι, ὥσπερ με κἀνεστήσαθ’, ὧδε σώσατε, καὶ μὴ θεοὺσ τιμῶντεσ εἶτα τοὺσ θεοὺσ μοίρασ ποιεῖσθε μηδαμῶσ· ἡγεῖσθε δὲ βλέπειν μὲν αὐτοὺσ πρὸσ τὸν εὐσεβῆ βροτῶν, βλέπειν δὲ πρὸσ τοὺσ δυσσεβεῖσ, φυγὴν δέ του μήπω γενέσθαι φωτὸσ ἀνοσίου βροτῶν. ξὺν οἷσ σὺ μὴ κάλυπτε τὰσ εὐδαίμονασ ἔργοισ Ἀθήνασ ἀνοσίοισ ὑπηρετῶν, ἀλλ’ ὥσπερ ἔλαβεσ τὸν ἱκέτην ἐχέγγυον, ῥύου με κἀκφύλασσε· μηδέ μου κάρα τὸ δυσπρόσοπτον εἰσορῶν ἀτιμάσῃσ, ἥκω γὰρ ἱερὸσ εὐσεβήσ τε καὶ φέρων ὄνησιν ἀστοῖσ τοῖσδ’· ὅταν δ’ ὁ κύριοσ παρῇ τισ, ὑμῶν ὅστισ ἐστὶν ἡγεμών, τότ’ εἰσακούων πάντ’ ἐπιστήσει· τὰ δὲ μεταξὺ τούτου μηδαμῶσ γίγνου κακόσ. ταρβεῖν μέν, ὦ γεραιέ, τἀνθυμήματα πολλή ’στ’ ἀνάγκη τἀπὸ σοῦ· λόγοισι γὰρ οὐκ ὠνόμασται βραχέσι· τοὺσ δὲ τῆσδε γῆσ ἄνακτασ ἀρκεῖ ταῦτά μοι διειδέναι.