Sophocles, Antigone, episode 2:

τί δ’ ἐστὶν ἀνθ’ οὗ τήνδ’ ἔχεισ ἀθυμίαν; φράσαι θέλω σοι πρῶτα τἀμαυτοῦ· τὸ γὰρ πρᾶγμ’ οὔτ’ ἔδρασ’ οὔτ’ εἶδον ὅστισ ἦν ὁ δρῶν, οὐδ’ ἂν δικαίωσ ἐσ κακὸν πέσοιμί τι. εὖ γε στοχάζει κἀποφάργνυσαι κύκλῳ τὸ πρᾶγμα· δηλοῖσ δ’ ὥσ τι σημανῶν νέον. τὰ δεινὰ γάρ τοι προστίθησ’ ὄκνον πολύν. οὔκουν ἐρεῖσ ποτ’, εἶτ’ ἀπαλλαχθεὶσ ἄπει; καὶ δὴ λέγω σοι. τὸν νεκρόν τισ ἀρτίωσ θάψασ βέβηκε κἀπὶ χρωτὶ διψίαν κόνιν παλύνασ κἀφαγιστεύσασ ἃ χρή· τί φήσ; τίσ ἀνδρῶν ἦν ὁ τολμήσασ τάδε; οὐκ οἶδ’· ἐκεῖ γὰρ οὔτε του γενῇδοσ ἦν πλῆγμ’, οὐ δικέλλησ ἐκβολή. στύφλοσ δὲ γῆ καὶ χέρσοσ, ἀρρὼξ οὐδ’ ἐπημαξευμένη τροχοῖσιν, ἀλλ’ ἄσημοσ οὑργάτησ τισ ἦν. ὅπωσ δ’ ὁ πρῶτοσ ἡμὶν ἡμεροσκόποσ δείκνυσι, πᾶσι θαῦμα δυσχερὲσ παρῆν. ὁ μὲν γὰρ ἠφάνιστο, τυμβήρησ μὲν οὔ, λεπτὴ δ’, ἄγοσ φεύγοντοσ ὥσ, ἐπῆν κόνισ σημεῖα δ’ οὔτε θηρὸσ οὔτε του κυνῶν ἐλθόντοσ, οὐ σπάσαντοσ ἐξεφαίνετο. λόγοι δ’ ἐν ἀλλήλοισιν ἐρρόθουν κακοί, φύλαξ ἐλέγχων φύλακα, κἂν ἐγίγνετο πληγὴ τελευτῶσ’, οὐδ’ ὁ κωλύσων παρῆν. εἷσ γάρ τισ ἦν ἕκαστοσ οὑξειργασμένοσ, κοὐδεὶσ ἐναργήσ, ἀλλ’ ἔφευγε μὴ εἰδέναι. ἦμεν δ’ ἑτοῖμοι καὶ μύδρουσ αἴρειν χεροῖν καὶ πῦρ διέρπειν καὶ θεοὺσ ὁρκωμοτεῖν, τὸ μήτε δρᾶσαι μήτε τῳ ξυνειδέναι τὸ πρᾶγμα βουλεύσαντι μηδ’ εἰργασμένῳ. τέλοσ δ’ ὅτ’ οὐδὲν ἦν ἐρευνῶσιν πλέον, λέγει τισ εἷσ, ὃ πάντασ ἐσ πέδον κάρα νεῦσαι φόβῳ προὔτρεψεν· οὐ γὰρ εἴχομεν οὔτ’ ἀντιφωνεῖν οὔθ’ ὅπωσ δρῶντεσ καλῶσ πράξαιμεν. ἦν δ’ ὁ μῦθοσ ὡσ ἀνοιστέον σοὶ τοὔργον εἰή τοῦτο κοὐχὶ κρυπτέον. καὶ ταῦτ’ ἐνίκα, κἀμὲ τὸν δυσδαίμονα πάλοσ καθαιρεῖ τοῦτο τἀγαθὸν λαβεῖν. πάρειμι δ’ ἄκων οὐχ ἑκοῦσιν, οἶδ’ ὅτι· στέργει γὰρ οὐδεὶσ ἄγγελον κακῶν ἐπῶν.