Sophocles, Antigone, episode

(소포클레스, Antigone, episode)

Θήβησ ἄνακτεσ, ἥκομεν κοινὴν ὁδὸν δύ’ ἐξ ἑνὸσ βλέποντε· τοῖσ τυφλοῖσι γὰρ αὕτη κέλευθοσ ἐκ προηγητοῦ πέλει. τί δ’ ἔστιν, ὦ γεραιὲ Τειρεσία, νέον; ἐγὼ διδάξω, καὶ σὺ τῷ μάντει πιθοῦ. οὔκουν πάροσ γε σῆσ ἀπεστάτουν φρενόσ. τοιγὰρ δι’ ὀρθῆσ τήνδ’ ἐναυκλήρεισ πόλιν. ἔχω πεπονθὼσ μαρτυρεῖν ὀνήσιμα. φρόνει βεβὼσ αὖ νῦν ἐπὶ ξυροῦ τύχησ. τί δ’ ἔστιν; ὡσ ἐγὼ τὸ σὸν φρίσσω στόμα. γνώσει, τέχνησ σημεῖα τῆσ ἐμῆσ κλύων. εἰσ γὰρ παλαιὸν θᾶκον ὀρνιθοσκόπον ἵζων, ἵν’ ἦν μοι παντὸσ οἰωνοῦ λιμήν, ἀγνῶτ’ ἀκούω φθόγγον ὀρνίθων, κακῷ κλάζοντασ οἴστρῳ καὶ βεβαρβαρωμένῳ. καὶ σπῶντασ ἐν χηλαῖσιν ἀλλήλουσ φοναῖσ ἔγνων· πτερῶν γὰρ ῥοῖβδοσ οὐκ ἄσημοσ ἦν. εὐθὺσ δὲ δείσασ ἐμπύρων ἐγευόμην βωμοῖσι παμφλέκτοισιν· ἐκ δὲ θυμάτων Ἥφαιστοσ οὐκ ἔλαμπεν, ἀλλ’ ἐπὶ σποδῷ μυδῶσα κηκὶσ μηρίων ἐτήκετο κἄτυφε κἀνέπτυε, καὶ μετάρσιοι χολαὶ διεσπείροντο, καὶ καταρρυεῖσ μηροὶ καλυπτῆσ ἐξέκειντο πιμελῆσ. τοιαῦτα παιδὸσ τοῦδ’ ἐμάνθανον πάρα, φθίνοντ’ ἀσήμων ὀργίων μαντεύματα. ἐμοὶ γὰρ οὗτοσ ἡγεμών, ἄλλοισ δ’ ἐγώ. καὶ ταῦτα τῆσ σῆσ ἐκ φρενὸσ νοσεῖ πόλισ. βωμοὶ γὰρ ἡμῖν ἐσχάραι τε παντελεῖσ πλήρεισ ὑπ’ οἰωνῶν τε καὶ κυνῶν βορᾶσ τοῦ δυσμόρου πεπτῶτοσ Οἰδίπου γόνου. κᾆτ’ οὐ δέχονται θυστάδασ λιτὰσ ἔτι θεοὶ παρ’ ἡμῶν οὐδὲ μηρίων φλόγα, οὐδ’ ὄρνισ εὐσήμουσ ἀπορροιβδεῖ βοάσ ἀνδροφθόρου βεβρῶτεσ αἵματοσ λίποσ. ταῦτ’ οὖν, τέκνον, φρόνησον. ἀνθρώποισι γὰρ τοῖσ πᾶσι κοινόν ἐστι τοὐξαμαρτάνειν· ἐπεὶ δ’ ἁμάρτῃ, κεῖνοσ οὐκέτ’ ἔστ’ ἀνὴρ ἄβουλοσ οὐδ’ ἄνολβοσ, ὅστισ ἐσ κακὸν πεσὼν ἀκῆται μηδ’ ἀκίνητοσ πέλῃ. αὐθαδία τοι σκαιότητ’ ὀφλισκάνει. ἀλλ’ εἶκε τῷ θανόντι μηδ’ ὀλωλότα κέντει· τίσ ἀλκὴ τὸν θανόντ’ ἐπικτανεῖν; εὖ σοι φρονήσασ εὖ λέγω. τὸ μανθάνειν δ’ ἥδιστον εὖ λέγοντοσ, εἰ κέρδοσ λέγοι. ὦ πρέσβυ, πάντεσ ὥστε τοξόται σκοποῦ τοξεύετ’ ἀνδρὸσ τοῦδε, κοὐδὲ μαντικῆσ ἄπρακτοσ ὑμῖν εἰμι· τῶν δ’ ὑπαὶ γένουσ ἐξημπόλημαι κἀμπεφόρτισμαι πάλαι. κερδαίνετ’, ἐμπολᾶτε τἀπὸ Σάρδεων ἤλεκτρον, εἰ βούλεσθε, καὶ τὸν Ἰνδικὸν χρυσόν· τάφῳ δ’ ἐκεῖνον οὐχὶ κρύψετε, οὐδ’ εἰ θέλουσ’, οἱ Ζηνὸσ αἰετοὶ βορὰν φέρειν νιν ἁρπάζοντεσ ἐσ Διὸσ θρόνουσ, οὐδ’ ὣσ μίασμα τοῦτο μὴ τρέσασ ἐγὼ θάπτειν παρήσω κεῖνον· εὖ γὰρ οἶδ’ ὅτι θεοὺσ μιαίνειν οὔτισ ἀνθρώπων σθένει. πίπτουσι δ’, ὦ γεραιὲ Τειρεσία, βροτῶν χοἰ πολλὰ δεινοὶ πτώματ’ αἴσχρ’, ὅταν λόγουσ αἰσχροὺσ καλῶσ λέγωσι τοῦ κέρδουσ χάριν. φεῦ. ἆρ’ οἶδεν ἀνθρώπων τισ, ἆρα φράζεται, τί χρῆμα; ποῖον τοῦτο πάγκοινον λέγεισ; ὅσῳ κράτιστον κτημάτων εὐβουλία; ὅσῳπερ, οἶμαι, μὴ φρονεῖν πλείστη βλάβη. ταύτησ σὺ μέντοι τῆσ νόσου πλήρησ ἔφυσ. οὐ βούλομαι τὸν μάντιν ἀντειπεῖν κακῶσ. καὶ μὴν λέγεισ, ψευδῆ με θεσπίζειν λέγων. τὸ μαντικὸν γὰρ πᾶν φιλάργυρον γένοσ. τὸ δ’ ἐκ τυράννων αἰσχροκέρδειαν φιλεῖ. ἆρ’ οἶσθα ταγοὺσ ὄντασ ἃν λέγῃσ λέγων; οἶδ’· ἐξ ἐμοῦ γὰρ τήνδ’ ἔχεισ σώσασ πόλιν. σοφὸσ σὺ μάντισ, ἀλλὰ τἀδικεῖν φιλῶν. ὄρσεισ με τἀκίνητα διὰ φρενῶν φράσαι. κίνει, μόνον δὲ μὴ ’πὶ κέρδεσιν λέγων. οὕτω γὰρ ἤδη καὶ δοκῶ τὸ σὸν μέροσ. ὡσ μὴ ’μπολήσων ἴσθι τὴν ἐμὴν φρένα. ἀλλ’ εὖ γέ τοι κάτισθι μὴ πολλοὺσ ἔτι τρόχουσ ἁμιλλητῆρασ ἡλίου τελεῖν, ἐν οἷσι τῶν σῶν αὐτὸσ ἐκ σπλάγχνων ἕνα νέκυν νεκρῶν ἀμοιβὸν ἀντιδοὺσ ἔσει, ἀνθ’ ὧν ἔχεισ μὲν τῶν ἄνω βαλὼν κάτω ψυχήν τ’ ἀτίμωσ ἐν τάφῳ κατῴκισασ, ἔχεισ δὲ τῶν κάτωθεν ἐνθάδ’ αὖ θεῶν ἄμοιρον, ἀκτέριστον, ἀνόσιον νέκυν.

ὧν οὔτε σοὶ μέτεστιν οὔτε τοῖσ ἄνω θεοῖσιν, ἀλλ’ ἐκ σοῦ βιάζονται τάδε. τούτων σε λωβητῆρεσ ὑστεροφθόροι λοχῶσιν Αἵδου καὶ θεῶν Ἐρινύεσ, ἐν τοῖσιν αὐτοῖσ τοῖσδε ληφθῆναι κακοῖσ. καὶ ταῦτ’ ἄθρησον εἰ κατηργυρωμένοσ λέγω· φανεῖ γὰρ οὐ μακροῦ χρόνου τριβὴ ἀνδρῶν γυναικῶν σοῖσ δόμοισ κωκύματα. ἐχθραὶ δὲ πᾶσαι συνταράσσονται πόλεισ, ὅσων σπαράγματ’ ἢ κύνεσ καθήγνισαν ἢ θῆρεσ ἤ τισ πτηνὸσ οἰωνόσ, φέρων ἀνόσιον ὀσμὴν ἑστιοῦχον ἐσ πόλιν. τοιαῦτά σου, λυπεῖσ γάρ, ὥστε τοξότησ ἀφῆκα θυμῷ, καρδίασ τοξεύματα βέβαια, τῶν σὺ θάλποσ οὐχ ὑπεκδραμεῖ. ὦ παῖ, σὺ δ’ ἡμᾶσ ἄπαγε πρὸσ δόμουσ, ἵνα τὸν θυμὸν οὗτοσ ἐσ νεωτέρουσ ἀφῇ, καὶ γνῷ τρέφειν τὴν γλῶσσαν ἡσυχαιτέραν τὸν νοῦν τ’ ἀμείνω τῶν φρενῶν ἢ νῦν φέρει. ἁνήρ, ἄναξ, βέβηκε δεινὰ θεσπίσασ·

ἐπιστάμεσθα δ’, ἐξ ὅτου λευκὴν ἐγὼ τήνδ’ ἐκ μελαίνησ ἀμφιβάλλομαι τρίχα, μή πώ ποτ’ αὐτὸν ψεῦδοσ ἐσ πόλιν λακεῖν. ἔγνωκα καὐτὸσ καὶ ταράσσομαι φρένασ. τό τ’ εἰκαθεῖν γὰρ δεινόν, ἀντιστάντα δὲ ἄτῃ πατάξαι θυμὸν ἐν δεινῷ πάρα. εὐβουλίασ δεῖ, παῖ Μενοικέωσ, λαβεῖν. τί δῆτα χρὴ δρᾶν; φράζε. πείσομαι δ’ ἐγώ. ἐλθὼν κόρην μὲν ἐκ κατώρυχοσ στέγησ ἄνεσ, κτίσον δὲ τῷ προκειμένῳ, τάφον. καὶ ταῦτ’ ἐπαινεῖσ καὶ δοκεῖσ παρεικαθεῖν; ὅσον γ’, ἄναξ, τάχιστα· συντέμνουσι γὰρ θεῶν ποδώκεισ τοὺσ κακόφρονασ βλάβαι. οἴμοι· μόλισ μέν, καρδίασ δ’ ἐξίσταμαι τὸ δρᾶν· ἀνάγκῃ δ’ οὐχὶ δυσμαχητέον. δρᾶ νυν τάδ’ ἐλθὼν μηδ’ ἐπ’ ἄλλοισιν τρέπε. ὧδ’ ὡσ ἔχω στείχοιμ’ ἄν· ἴτ’ ἴτ’ ὀπάονεσ, οἵ τ’ ὄντεσ οἵ τ’ ἀπόντεσ, ἀξίνασ χεροῖν ὁρμᾶσθ’ ἑλόντεσ εἰσ ἐπόψιον τόπον. ἐγὼ δ’, ἐπειδὴ δόξα τῇδ’ ἐπεστράφη, αὐτόσ τ’ ἔδησα καὶ παρὼν ἐκλύσομαι. δέδοικα γὰρ μὴ τοὺσ καθεστῶτασ νόμουσ ἄριστον ᾖ σῴζοντα τὸν βίον τελεῖν.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION