Lucian, Saturnalia, τὰ πρὸσ Κρόνον 1:

(루키아노스, Saturnalia, τὰ πρὸσ Κρόνον 1:)

Ὦ κρόνε, σὺ γὰρ ἐοίκασ ἄρχειν τό γε νῦν εἶναι καὶ σοὶ τέθυται καὶ κεκαλλιέρηται παῤ ἡμῶν, τί ἂν μάλιστα ἐπὶ τῶν ἱερῶν αἰτήσασ λάβοιμι παρὰ σοῦ; Τοῦτο μὲν αὐτόν σε καλῶσ ἔχει ἐσκέφθαι ὅ τι σοι εὐκταῖον, εἰ μὴ καὶ μάντιν ἅμα ἐθέλεισ εἶναι τὸν ἄρχοντα, εἰδέναι τί σοι ἥδιον αἰτεῖν· ἐγὼ δὲ τά γε δυνατὰ οὐκ ἀνανεύσω πρὸσ τὴν εὐχήν. Ἀλλὰ πάλαι ἔσκεμμαι· ἐρῶ γὰρ τὰ κοινὰ ταυτὶ καὶ πρόχειρα, πλοῦτον καὶ χρυσὸν πολὺν καὶ ἀγρῶν δεσπότην εἶναι καὶ ἀνδράποδα πολλὰ κεκτῆσθαι καὶ ἐσθῆτασ εὐανθεῖσ καὶ μαλακὰσ καὶ ἄργυρον καὶ ἐλέφαντα καὶ τἆλλα ὁπόσα τίμια. τούτων οὖν, ὦ ἄριστε Κρόνε, δίδου μοι, ὥσ τι καὶ αὐτὸν ἀπολαῦσαι τῆσ σῆσ ἀρχῆσ μηδὲ ἄμοιρον εἶναι μόνον αὐτὸν διὰ παντὸσ τοῦ βίου.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION