Demosthenes, Speeches 11-20, Περὶ τῆσ Παραπρεσβείας 281:

ἔτι τοίνυν κἀκεῖνο σκοπεῖτ’, ἄνδρεσ δικασταί. εἰ ἐκρινόμην μὲν ἐγώ, κατηγόρει δ’ Αἰσχίνησ οὑτοσί, Φίλιπποσ δ’ ἦν ὁ κρίνων, εἶτ’ ἐγὼ μηδὲν ἔχων εἰπεῖν ὡσ οὐκ ἀδικῶ κακῶσ ἔλεγον τουτονὶ καὶ προπηλακίζειν ἐπεχείρουν, οὐκ ἂν οἰέσθε καὶ κατ’ αὐτὸ τοῦτ’ ἀγανακτῆσαι τὸν Φίλιππον, εἰ παρ’ ἐκείνῳ τοὺσ ἐκείνου τισ εὐεργέτασ κακῶσ λέγει; μὴ τοίνυν ὑμεῖσ χείρουσ γένησθε Φιλίππου, ἀλλ’ ὑπὲρ ὧν ἀγωνίζεται, περὶ τούτων ἀναγκάζετ’ ἀπολογεῖσθαι. Λέγε τὴν μαρτυρίαν. Μαρτυρία οὐκοῦν ἐγὼ μέν, ἐκ τοῦ μηδὲν ἐμαυτῷ συνειδέναι, καὶ λόγον διδόναι καὶ πάντα τἀκ τῶν νόμων ὑπέχειν ᾤμην δεῖν, οὗτοσ δὲ τἀναντία. πῶσ οὖν ταὔτ’ ἐμοὶ καὶ τούτῳ πέπρακται;