Aristotle, Metaphysics, Book 4 106:

καὶ εἰ μὲν οὕτωσ, εἰή ἄν τι παγίωσ οὐκ ὄν, καὶ αὕτη βεβαία δόξα, καὶ εἰ τὸ μὴ εἶναι βέβαιόν τι καὶ γνώριμον, γνωριμωτέρα ἂν εἰή ἡ φάσισ ἡ ἀντικειμένη· εἰ δὲ ὁμοίωσ καὶ ὅσα ἀποφῆσαι φάναι, ἀνάγκη ἤτοι ἀληθὲσ διαιροῦντα λέγειν, οἱο͂ν ὅτι λευκὸν καὶ πάλιν ὅτι οὐ λευκόν, ἢ οὔ. καὶ εἰ μὲν μὴ ἀληθὲσ διαιροῦντα λέγειν, οὐ λέγει τε ταῦτα καὶ οὐκ ἔστιν οὐθέν τὰ δὲ μὴ ὄντα πῶσ ἂν φθέγξαιτο ἢ βαδίσειεν;