Aristotle, Prologue 3:

(아리스토텔레스, Prologue 3:)

μὰ Δί’ ἀλλ’ ἄκρατον οἶνον ἀγαθοῦ δαίμονοσ. ἴσωσ γὰρ ἂν χρηστόν τι βουλευσαίμεθα. ἰδού γ’ ἄκρατον. περὶ πότου γοῦν ἐστί σοι; πῶσ δ’ ἂν μεθύων χρηστόν τι βουλεύσαιτ’ ἀνήρ; ἄληθεσ οὗτοσ; κρουνοχυτρολήραιον εἶ. οἶνον σὺ τολμᾷσ εἰσ ἐπίνοιαν λοιδορεῖν; οἴνου γὰρ εὑρ́οισ ἄν τι πρακτικώτερον; ὁρᾷσ, ὅταν πίνωσιν ἄνθρωποι τότε πλουτοῦσι διαπράττουσι νικῶσιν δίκασ εὐδαιμονοῦσιν ὠφελοῦσι τοὺσ φίλουσ. ἀλλ’ ἐξένεγκέ μοι ταχέωσ οἴνου χοᾶ, τὸν νοῦν ἵν’ ἄρδω καὶ λέγω τι δεξιόν. οἴμοι τί ποθ’ ἡμᾶσ ἐργάσει τῷ σῷ πότῳ; ἀγάθ’· ἀλλ’ ἔνεγκ’· ἐγὼ δὲ κατακλινήσομαι. ἢν γὰρ μεθυσθῶ, πάντα ταυτὶ καταπάσω βουλευματίων καὶ γνωμιδίων καὶ νοιδίων. ὡσ εὐτυχῶσ ὅτι οὐκ ἐλήφθην ἔνδοθεν κλέπτων τὸν οἶνον. εἰπέ μοι Παφλαγὼν τί δρᾷ; ἐπίπαστα λείξασ δημιόπραθ’ ὁ βάσκανοσ ῥέγκει μεθύων ἐν ταῖσι βύρσαισ ὕπτιοσ. ἴθι νυν ἄκρατον ἐγκάναξόν μοι πολὺν σπονδήν. λαβὲ δὴ καὶ σπεῖσον ἀγαθοῦ δαίμονοσ. ἕλχ’ ἕλκε τὴν τοῦ δαίμονοσ τοῦ Πραμνίου. ὦ δαῖμον ἀγαθὲ σὸν τὸ βούλευμ’, οὐκ ἐμόν. εἴπ’, ἀντιβολῶ, τί ἔστι; τοὺσ χρησμοὺσ ταχὺ κλέψασ ἔνεγκε τοῦ Παφλαγόνοσ ἔνδοθεν, ἑώσ καθεύδει. ταῦτ’. ἀτὰρ τοῦ δαίμονοσ δέδοιχ’ ὅπωσ μὴ τεύξομαι κακοδαίμονοσ. φέρε νυν ἐγὼ μ’ αὐτῷ προσαγάγω τὸν χοᾶ. τὸν νοῦν ἵν’ ἄρδω καὶ λέγω τι δεξιόν. ὡσ μεγάλ’ ὁ Παφλαγὼν πέρδεται καὶ ῥέγκεται, ὥστ’ ἔλαθον αὐτὸν τὸν ἱερὸν χρησμὸν λαβών, ὅνπερ μάλιστ’ ἐφύλαττεν. ὦ σοφώτατε. φέρ’ αὐτὸν ἵν’ ἀναγνῶ· σὺ δ’ ἔγχεον πιεῖν ἀνύσασ τι. φέρ’ ἴδω τί ἄρ’ ἔνεστιν αὐτόθι. ὦ λόγια. δόσ μοι δὸσ τὸ ποτήριον ταχύ. ἰδού. τί φησ’ ὁ χρησμόσ; ἑτέραν ἔγχεον. ἐν τοῖσ λογίοισ ἔνεστιν ἑτέραν ἔγχεον; ὦ Βάκι. τί ἔστι; δὸσ τὸ ποτήριον ταχύ. πολλῷ γ’ ὁ Βάκισ ἐχρῆτο τῷ ποτηρίῳ. ὦ μιαρὲ Παφλαγὼν ταῦτ’ ἄρ’ ἐφυλάττου πάλαι, τὸν περὶ σεαυτοῦ χρησμὸν ὀρρωδῶν; τιή; ἐνταῦθ’ ἔνεστιν, αὐτὸσ ὡσ ἀπόλλυται. καὶ πῶσ; ὅπωσ; ὁ χρησμὸσ ἄντικρυσ λέγει ὡσ πρῶτα μὲν στυππειοπώλησ γίγνεται, ὃσ πρῶτοσ ἕξει τῆσ πόλεωσ τὰ πράγματα.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION