헬라어 문장 검색 - ΑριστόΚνιγητσ́01́

(아리스토텔레스, Prologue)

ἰατταταιὰξ τῶν κακῶν, ἰατταταῖ. κακῶσ Παφλαγόνα τὸν νεώνητον κακὸν αὐταῖσι βουλαῖσ ἀπολέσειαν οἱ θεοί. ἐξ οὗ γὰρ εἰσήρρησεν ἐσ τὴν οἰκίαν πληγὰσ ἀεὶ προστρίβεται τοῖσ οἰκέταισ. κάκιστα δῆθ’ οὗτόσ γε πρῶτοσ Παφλαγόνων αὐταῖσ διαβολαῖσ. ὦ κακόδαιμον πῶσ ἔχεισ; κακῶσ καθάπερ σύ. δεῦρο δὴ πρόσελθ’, ἵνα ξυναυλίαν κλαύσωμεν Οὐλύμπου νόμον. μυμῦ μυμῦ μυμῦ μυμῦ μυμῦ μυμῦ. τί κινυρόμεθ’ ἄλλωσ; οὐκ ἐχρῆν ζητεῖν τινα σωτηρίαν νῷν, ἀλλὰ μὴ κλάειν ἔτι; τίσ οὖν γένοιτ’ ἄν; λέγε σύ. σὺ μὲν οὖν μοι λέγε, ἵνα μὴ μάχωμαι. μὰ τὸν Ἀπόλλω ’γὼ μὲν οὔ. πῶσ ἂν σύ μοι λέξειασ ἁμὲ χρὴ λέγειν; ἀλλ’ εἰπὲ θαρρῶν, εἶτα κἀγὼ σοὶ φράσω. ἀλλ’ οὐκ ἔνι μοι τὸ θρέττε. πῶσ ἂν οὖν ποτε εἴποιμ’ ἂν αὐτὸ δῆτα κομψευριπικῶσ; μὴ ’μοί γε, μὴ ’μοί, μὴ διασκανδικίσῃσ· ἀλλ’ εὑρέ τιν’ ἀπόκινον ἀπὸ τοῦ δεσπότου. λέγε δὴ μόλωμεν ξυνεχὲσ ὡδὶ ξυλλαβών. καὶ δὴ λέγω μόλωμεν. ἐξόπισθε νῦν αὐτὸ φάθι τοῦ μόλωμεν. αὐτό. πάνυ καλῶσ. ὥσπερ δεφόμενοσ νῦν ἀτρέμα πρῶτον λέγε τὸ μόλωμεν, εἶτα δ’ αὐτό, κᾆτ’ ἐπάγων πυκνόν. μόλωμεν αὐτὸ μόλωμεν αὐτομολῶμεν. ἢν οὐχ ἡδύ; νὴ Δία· πλήν γε περὶ τῷ δέρματι δέδοικα τουτονὶ τὸν οἰωνόν. τί δαί; ὁτιὴ τὸ δέρμα δεφομένων ἀπέρχεται. κράτιστα τοίνυν τῶν παρόντων ἐστὶ νῷν, θεῶν ἰόντε προσπεσεῖν του πρὸσ βρέτασ. ποῖον βρέτασ ; ἐτεὸν ἡγεῖ γὰρ θεούσ; ἔγωγε. ποίῳ χρώμενοσ τεκμηρίῳ; ὁτιὴ θεοῖσιν ἐχθρόσ εἰμ’. οὐκ εἰκότωσ; εὖ προσβιβάζεισ μ’. ἀλλ’ ἑτέρᾳ πῃ σκεπτέον. βούλει τὸ πρᾶγμα τοῖσ θεαταῖσιν φράσω; οὐ χεῖρον· ἓν δ’ αὐτοὺσ παραιτησώμεθα, ἐπίδηλον ἡμῖν τοῖσ προσώποισιν ποιεῖν, ἢν τοῖσ ἔπεσι χαίρωσι καὶ τοῖσ πράγμασιν. λέγοιμ’ ἂν ἤδη.

νῷν γάρ ἐστι δεσπότησ ἄγροικοσ ὀργὴν κυαμοτρὼξ ἀκράχολοσ, Δῆμοσ πυκνίτησ, δύσκολον γερόντιον ὑπόκωφον. οὗτοσ τῇ προτέρᾳ νουμηνίᾳ ἐπρίατο δοῦλον, βυρσοδέψην Παφλαγόνα, πανουργότατον καὶ διαβολώτατόν τινα. οὗτοσ καταγνοὺσ τοῦ γέροντοσ τοὺσ τρόπουσ, ὁ βυρσοπαφλαγών, ὑποπεσὼν τὸν δεσπότην ᾔκαλλ’ ἐθώπευ’ ἐκολάκευ’ ἐξηπάτα κοσκυλματίοισ ἄκροισι τοιαυτὶ λέγων· ὦ Δῆμε λοῦσαι πρῶτον ἐκδικάσασ μίαν, ἐνθοῦ ῥόφησον ἔντραγ’ ἔχε τριώβολον. βούλει παραθῶ σοι δόρπον; εἶτ’ ἀναρπάσασ ὅ τι ἄν τισ ἡμῶν σκευάσῃ, τῷ δεσπότῃ Παφλαγὼν κεχάρισται τοῦτο. καὶ πρώην γ’ ἐμοῦ μᾶζαν μεμαχότοσ ἐν Πύλῳ Λακωνικήν, πανουργότατά πωσ περιδραμὼν ὑφαρπάσασ αὐτὸσ παρέθηκε τὴν ὑπ’ ἐμοῦ μεμαγμένην, ἡμᾶσ δ’ ἀπελαύνει κοὐκ ἐᾷ τὸν δεσπότην ἄλλον θεραπεύειν, ἀλλὰ βυρσίνην ἔχων δειπνοῦντοσ ἑστὼσ ἀποσοβεῖ τοὺσ ῥήτορασ. ᾄδει δὲ χρησμούσ· ὁ δὲ γέρων σιβυλλιᾷ. ὁ δ’ αὐτὸν ὡσ ὁρᾷ μεμακκοακότα, τέχνην πεποίηται. τοὺσ γὰρ ἔνδον ἄντικρυσ ψευδῆ διαβάλλει· κᾆτα μαστιγούμεθα ἡμεῖσ· Παφλαγὼν δὲ περιθέων τοὺσ οἰκέτασ αἰτεῖ ταράττει δωροδοκεῖ λέγων τάδε· ὁρᾶτε τὸν Ὕλαν δι’ ἐμὲ μαστιγούμενον; εἰ μή μ’ ἀναπείσετ’, ἀποθανεῖσθε τήμερον. ἡμεῖσ δὲ δίδομεν· εἰ δὲ μή, πατούμενοι ὑπὸ τοῦ γέροντοσ ὀκταπλάσιον χέζομεν. νῦν οὖν ἀνύσαντε φροντίσωμεν ὦγαθέ, ποίαν ὁδὸν νὼ τρεπτέον καὶ πρὸσ τίνα. κράτιστ’ ἐκείνην τὴν μόλωμεν ὦγαθέ. ἀλλ’ οὐχ οἱο͂́ν τε τὸν Παφλαγόν’ οὐδὲν λαθεῖν· ἐφορᾷ γὰρ οὗτοσ πάντ’. ἔχει γὰρ τὸ σκέλοσ τὸ μὲν ἐν Πύλῳ, τὸ δ’ ἓτερον ἐν τἠκκλησίᾳ. τοσόνδε δ’ αὐτοῦ βῆμα διαβεβηκότοσ ὁ πρωκτόσ ἐστιν αὐτόχρημ’ ἐν Χάοσιν, τὼ χεῖρ’ ἐν Αἰτωλοῖσ, ὁ νοῦσ δ’ ἐν Κλωπιδῶν. κράτιστον οὖν νῷν ἀποθανεῖν. ἀλλὰ σκόπει, ὅπωσ ἂν ἀποθάνοιμεν ἀνδρικώτατα. πῶσ δῆτα πῶσ γένοιτ’ ἂν ἀνδρικώτατα; βέλτιστον ἡμῖν αἷμα ταύρειον πιεῖν. ὁ Θεμιστοκλέουσ γὰρ θάνατοσ αἱρετώτεροσ. μὰ Δί’ ἀλλ’ ἄκρατον οἶνον ἀγαθοῦ δαίμονοσ.

ἴσωσ γὰρ ἂν χρηστόν τι βουλευσαίμεθα. ἰδού γ’ ἄκρατον. περὶ πότου γοῦν ἐστί σοι; πῶσ δ’ ἂν μεθύων χρηστόν τι βουλεύσαιτ’ ἀνήρ; ἄληθεσ οὗτοσ; κρουνοχυτρολήραιον εἶ. οἶνον σὺ τολμᾷσ εἰσ ἐπίνοιαν λοιδορεῖν; οἴνου γὰρ εὑρ́οισ ἄν τι πρακτικώτερον; ὁρᾷσ, ὅταν πίνωσιν ἄνθρωποι τότε πλουτοῦσι διαπράττουσι νικῶσιν δίκασ εὐδαιμονοῦσιν ὠφελοῦσι τοὺσ φίλουσ. ἀλλ’ ἐξένεγκέ μοι ταχέωσ οἴνου χοᾶ, τὸν νοῦν ἵν’ ἄρδω καὶ λέγω τι δεξιόν. οἴμοι τί ποθ’ ἡμᾶσ ἐργάσει τῷ σῷ πότῳ; ἀγάθ’· ἀλλ’ ἔνεγκ’· ἐγὼ δὲ κατακλινήσομαι. ἢν γὰρ μεθυσθῶ, πάντα ταυτὶ καταπάσω βουλευματίων καὶ γνωμιδίων καὶ νοιδίων. ὡσ εὐτυχῶσ ὅτι οὐκ ἐλήφθην ἔνδοθεν κλέπτων τὸν οἶνον. εἰπέ μοι Παφλαγὼν τί δρᾷ; ἐπίπαστα λείξασ δημιόπραθ’ ὁ βάσκανοσ ῥέγκει μεθύων ἐν ταῖσι βύρσαισ ὕπτιοσ. ἴθι νυν ἄκρατον ἐγκάναξόν μοι πολὺν σπονδήν. λαβὲ δὴ καὶ σπεῖσον ἀγαθοῦ δαίμονοσ. ἕλχ’ ἕλκε τὴν τοῦ δαίμονοσ τοῦ Πραμνίου. ὦ δαῖμον ἀγαθὲ σὸν τὸ βούλευμ’, οὐκ ἐμόν. εἴπ’, ἀντιβολῶ, τί ἔστι; τοὺσ χρησμοὺσ ταχὺ κλέψασ ἔνεγκε τοῦ Παφλαγόνοσ ἔνδοθεν, ἑώσ καθεύδει. ταῦτ’. ἀτὰρ τοῦ δαίμονοσ δέδοιχ’ ὅπωσ μὴ τεύξομαι κακοδαίμονοσ. φέρε νυν ἐγὼ μ’ αὐτῷ προσαγάγω τὸν χοᾶ. τὸν νοῦν ἵν’ ἄρδω καὶ λέγω τι δεξιόν. ὡσ μεγάλ’ ὁ Παφλαγὼν πέρδεται καὶ ῥέγκεται, ὥστ’ ἔλαθον αὐτὸν τὸν ἱερὸν χρησμὸν λαβών, ὅνπερ μάλιστ’ ἐφύλαττεν. ὦ σοφώτατε. φέρ’ αὐτὸν ἵν’ ἀναγνῶ· σὺ δ’ ἔγχεον πιεῖν ἀνύσασ τι. φέρ’ ἴδω τί ἄρ’ ἔνεστιν αὐτόθι. ὦ λόγια. δόσ μοι δὸσ τὸ ποτήριον ταχύ. ἰδού. τί φησ’ ὁ χρησμόσ; ἑτέραν ἔγχεον. ἐν τοῖσ λογίοισ ἔνεστιν ἑτέραν ἔγχεον; ὦ Βάκι. τί ἔστι; δὸσ τὸ ποτήριον ταχύ. πολλῷ γ’ ὁ Βάκισ ἐχρῆτο τῷ ποτηρίῳ. ὦ μιαρὲ Παφλαγὼν ταῦτ’ ἄρ’ ἐφυλάττου πάλαι, τὸν περὶ σεαυτοῦ χρησμὸν ὀρρωδῶν; τιή; ἐνταῦθ’ ἔνεστιν, αὐτὸσ ὡσ ἀπόλλυται. καὶ πῶσ; ὅπωσ; ὁ χρησμὸσ ἄντικρυσ λέγει ὡσ πρῶτα μὲν στυππειοπώλησ γίγνεται, ὃσ πρῶτοσ ἕξει τῆσ πόλεωσ τὰ πράγματα. εἷσ οὑτοσὶ πώλησ.

τί τοὐντεῦθεν; λέγε. μετὰ τοῦτον αὖθισ προβατοπώλησ δεύτεροσ. δύο τώδε πώλα. καὶ τί τόνδε χρὴ παθεῖν; κρατεῖν, ἑώσ ἕτεροσ ἀνὴρ βδελυρώτεροσ αὐτοῦ γένοιτο· μετὰ δὲ ταῦτ’ ἀπόλλυται. ἐπιγίγνεται γὰρ βυρσοπώλησ ὁ Παφλαγών, ἁρ́παξ κεκράκτησ Κυκλοβόρου φωνὴν ἔχων. τὸν προβατοπώλην ἦν ἄρ’ ἀπολέσθαι χρεὼν ὑπὸ βυρσοπώλου; νὴ Δί’. οἴμοι δείλαιοσ. πόθεν οὖν ἂν ἔτι γένοιτο πώλησ εἶσ μόνοσ; ἔτ’ ἐστὶν εἷσ ὑπερφυᾶ τέχνην ἔχων. εἴπ’, ἀντιβολῶ, τίσ ἐστιν; εἴπω; νὴ Δία. ἀλλαντοπώλησ ἔσθ’ ὁ τοῦτον ἐξολῶν. ἀλλαντοπώλησ; ὦ Πόσειδον τῆσ τέχνησ. φέρε ποῦ τὸν ἄνδρα τοῦτον ἐξευρήσομεν; ζητῶμεν αὐτόν. ἀλλ’ ὁδὶ προσέρχεται ὥσπερ κατὰ θεὸν εἰσ ἀγοράν. ὦ μακάριε ἀλλαντοπῶλα, δεῦρο δεῦρ’ ὦ φίλτατε ἀνάβαινε σωτὴρ τῇ πόλει καὶ νῷν φανείσ. τί ἔστι; τί με καλεῖτε; δεῦρ’ ἔλθ’, ἵνα πύθῃ ὡσ εὐτυχὴσ εἶ καὶ μεγάλωσ εὐδαιμονεῖσ. ἴθι δὴ κάθελ’ αὐτοῦ τοὐλεὸν καὶ τοῦ θεοῦ τὸν χρησμὸν ἀναδίδαξον αὐτὸν ὡσ ἔχει· ἐγὼ δ’ ἰὼν προσκέψομαι τὸν Παφλαγόνα. ἄγε δὴ σὺ κατάθου πρῶτα τὰ σκεύη χαμαί· ἔπειτα τὴν γῆν πρόσκυσον καὶ τοὺσ θεούσ. ἰδού· τί ἔστιν; ὦ μακάρι’ ὦ πλούσιε, ὦ νῦν μὲν οὐδεὶσ αὔριον δ’ ὑπέρμεγασ, ὦ τῶν Ἀθηνῶν ταγὲ τῶν εὐδαιμόνων. τί μ’ ὦγάθ’ οὐ πλύνειν ἐᾷσ τὰσ κοιλίασ πωλεῖν τε τοὺσ ἀλλᾶντασ, ἀλλὰ καταγελᾷσ; ὦ μῶρε ποίασ κοιλίασ; δευρὶ βλέπε. τὰσ στίχασ ὁρᾷσ τὰσ τῶνδε τῶν λαῶν; ὁρῶ. τούτων ἁπάντων αὐτὸσ ἀρχέλασ ἔσει, καὶ τῆσ ἀγορᾶσ καὶ τῶν λιμένων καὶ τῆσ πυκνόσ· βουλὴν πατήσεισ καὶ στρατηγοὺσ κλαστάσεισ, δήσεισ φυλάξεισ, ἐν πρυτανείῳ λαικάσει. ἐγώ; σὺ μέντοι· κοὐδέπω γε πάνθ’ ὁρᾷσ. ἀλλ’ ἐπανάβηθι κἀπὶ τοὐλεὸν τοδὶ καὶ κάτιδε τὰσ νήσουσ ἁπάσασ ἐν κύκλῳ. καθορῶ. τί δαί; τἀμπόρια καὶ τὰσ ὁλκάδασ; ἔγωγε. πῶσ οὖν οὐ μεγάλωσ εὐδαιμονεῖσ; ἔτι νῦν τὸν ὀφθαλμὸν παράβαλλ’ ἐσ Καρίαν τὸν δεξιόν, τὸν δ’ ἕτερον ἐσ Καρχηδόνα. εὐδαιμονήσω δ’ εἰ διαστραφήσομαι;

οὐκ ἀλλὰ διὰ σοῦ ταῦτα πάντα πέρναται. γίγνει γάρ, ὡσ ὁ χρησμὸσ οὑτοσὶ λέγει, ἀνὴρ μέγιστοσ. εἰπέ μοι καὶ πῶσ ἐγὼ ἀλλαντοπώλησ ὢν ἀνὴρ γενήσομαι; δι’ αὐτὸ γάρ τοι τοῦτο καὶ γίγνει μέγασ, ὁτιὴ πονηρὸσ κἀξ ἀγορᾶσ εἶ καὶ θρασύσ. οὐκ ἀξιῶ ’γὼ ’μαυτὸν ἰσχύειν μέγα. οἴμοι τί ποτ’ ἔσθ’ ὅτι σαυτὸν οὐ φῂσ ἄξιον; ξυνειδέναι τί μοι δοκεῖσ σαυτῷ καλόν. μῶν ἐκ καλῶν εἶ κἀγαθῶν; μὰ τοὺσ θεοὺσ εἰ μὴ ’κ πονηρῶν γ’. ὦ μακάριε τῆσ τύχησ ὅσον πέπονθασ ἀγαθὸν ἐσ τὰ πράγματα. ἀλλ’ ὦγάθ’ οὐδὲ μουσικὴν ἐπίσταμαι πλὴν γραμμάτων, καὶ ταῦτα μέντοι κακὰ κακῶσ. τουτὶ μόνον σ’ ἔβλαψεν, ὅτι καὶ κακὰ κακῶσ. ἡ δημαγωγία γὰρ οὐ πρὸσ μουσικοῦ ἔτ’ ἐστὶν ἀνδρὸσ οὐδὲ χρηστοῦ τοὺσ τρόπουσ, ἀλλ’ εἰσ ἀμαθῆ καὶ βδελυρόν. ἀλλὰ μὴ παρῇσ ἅ σοι διδόασ’ ἐν τοῖσ λογίοισιν οἱ θεοί. πῶσ δῆτά φησ’ ὁ χρησμόσ; εὖ νὴ τοὺσ θεοὺσ καὶ ποικίλωσ πωσ καὶ σοφῶσ ᾐνιγμένοσ· ἀλλ’ ὁπόταν μάρψῃ βυρσαίετοσ ἀγκυλοχήλησ γαμφηλῇσι δράκοντα κοάλεμον αἱματοπώτην, δὴ τότε Παφλαγόνων μὲν ἀπόλλυται ἡ σκοροδάλμη, κοιλιοπώλῃσιν δὲ θεὸσ μέγα κῦδοσ ὀπάζει, αἴ κεν μὴ πωλεῖν ἀλλᾶντασ μᾶλλον ἕλωνται. πῶσ οὖν πρὸσ ἐμὲ ταῦτ’ ἐστίν; ἀναδίδασκέ με. βυρσαίετοσ μὲν ὁ Παφλαγών ἐσθ’ οὑτοσί. τί δ’ ἀγκυλοχήλησ ἐστίν; αὐτό που λέγει, ὅτι ἀγκύλαισ ταῖσ χερσὶν ἁρπάζων φέρει. ὁ δράκων δὲ πρὸσ τί; τοῦτο περιφανέστατον. ὁ δράκων γάρ ἐστι μακρὸν ὅ τ’ ἀλλᾶσ αὖ μακρόν. εἶθ’ αἱματοπώτησ ἔσθ’ ὅ τ’ ἀλλᾶσ χὠ δράκων· τὸν οὖν δράκοντά φησι τὸν βυρσαίετον ἤδη κρατήσειν, αἴ κε μὴ θαλφθῇ λόγοισ. τὰ μὲν λόγι’ αἰκάλλει με· θαυμάζω δ’ ὅπωσ τὸν δῆμον οἱο͂́σ τ’ ἐπιτροπεύειν εἴμ’ ἐγώ. φαυλότατον ἔργον·

ταῦθ’ ἅπερ ποιεῖσ ποίει· τάραττε καὶ χόρδευ’ ὁμοῦ τὰ πράγματα ἅπαντα, καὶ τὸν δῆμον ἀεὶ προσποιοῦ ὑπογλυκαίνων ῥηματίοισ μαγειρικοῖσ. τὰ δ’ ἄλλα σοι πρόσεστι δημαγωγικά, φωνὴ μιαρά, γέγονασ κακῶσ, ἀγοραῖοσ εἶ· ἔχεισ ἅπαντα πρὸσ πολιτείαν ἃ δεῖ· χρησμοί τε συμβαίνουσι καὶ τὸ Πυθικόν. ἀλλὰ στεφανοῦ καὶ σπένδε τῷ Κοαλέμῳ· χὤπωσ ἀμυνεῖ τὸν ἄνδρα. καὶ τίσ ξύμμαχοσ γενήσεταί μοι; καὶ γὰρ οἵ τε πλούσιοι δεδίασιν αὐτὸν ὅ τε πένησ βδύλλει λεώσ. ἀλλ’ εἰσὶν ἱππῆσ ἄνδρεσ ἀγαθοὶ χίλιοι μισοῦντεσ αὐτόν, οἳ βοηθήσουσί σοι, καὶ τῶν πολιτῶν οἱ καλοί τε κἀγαθοί, καὶ τῶν θεατῶν ὅστισ ἐστὶ δεξιόσ, κἀγὼ μετ’ αὐτῶν χὠ θεὸσ ξυλλήψεται. καὶ μὴ δέδιθ’· οὐ γάρ ἐστιν ἐξῃκασμένοσ, ὑπὸ τοῦ δέουσ γὰρ αὐτὸν οὐδεὶσ ἤθελεν τῶν σκευοποιῶν εἰκάσαι. πάντωσ γε μὴν γνωσθήσεται· τὸ γὰρ θέατρον δεξιόν. οἴμοι κακοδαίμων ὁ Παφλαγὼν ἐξέρχεται. οὔτοι μὰ τοὺσ δώδεκα θεοὺσ χαιρήσετον, ὁτιὴ ’πὶ τῷ δήμῳ ξυνόμνυτον πάλαι. τουτὶ τί δρᾷ τὸ Χαλκιδικὸν ποτήριον; οὐκ ἔσθ’ ὅπωσ οὐ Χαλκιδέασ ἀφίστατον. ἀπολεῖσθον ἀποθανεῖσθον ὦ μιαρωτάτω. οὗτοσ τί φεύγεισ; οὐ μενεῖσ; ὦ γεννάδα ἀλλαντοπῶλα μὴ προδῷσ τὰ πράγματα.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aristotle, Prologue

(아리스토텔레스, Prologue)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION