Xenophon, Memorabilia, Ἀπομνημονευμάτων Α, chapter 3

(크세노폰, Memorabilia, Ἀπομνημονευμάτων Α, chapter 3)

ὡσ δὲ δὴ καὶ ὠφελεῖν ἐδόκει μοι τοὺσ συνόντασ τὰ μὲν ἔργῳ δεικνύων ἑαυτὸν οἱο͂σ ἦν, τὰ δὲ καὶ διαλεγόμενοσ, τούτων δὴ γράψω ὁπόσα ἂν διαμνημονεύσω. τὰ μὲν τοίνυν πρὸσ τοὺσ θεοὺσ φανερὸσ ἦν καὶ ποιῶν καὶ λέγων ᾗπερ ἡ Πυθία ἀποκρίνεται τοῖσ ἐρωτῶσι πῶσ δεῖ ποιεῖν ἢ περὶ θυσίασ ἢ περὶ προγόνων θεραπείασ ἢ περὶ ἄλλου τινὸσ τῶν τοιούτων· ἥ τε γὰρ Πυθία νόμῳ πόλεωσ ἀναιρεῖ ποιοῦντασ εὐσεβῶσ ἂν ποιεῖν, Σωκράτησ τε οὕτω καὶ αὐτὸσ ἐποίει καὶ τοῖσ ἄλλοισ παρῄνει, τοὺσ δὲ ἄλλωσ πωσ ποιοῦντασ περιέργουσ καὶ ματαίουσ ἐνόμιζεν εἶναι. καὶ ηὔχετο δὲ πρὸσ τοὺσ θεοὺσ ἁπλῶσ τἀγαθὰ διδόναι, ὡσ τοὺσ θεοὺσ κάλλιστα εἰδότασ ὁποῖα ἀγαθά ἐστι·

τοὺσ δ’ εὐχομένουσ χρυσίον ἢ ἀργύριον ἢ τυραννίδα ἢ ἄλλο τι τῶν τοιούτων οὐδὲν διάφορον ἐνόμιζεν εὔχεσθαι ἢ εἰ κυβείαν ἢ μάχην ἢ ἄλλο τι εὔχοιντο τῶν φανερῶσ ἀδήλων ὅπωσ ἀποβήσοιτο. θυσίασ δὲ θύων μικρὰσ ἀπὸ μικρῶν οὐδὲν ἡγεῖτο μειοῦσθαι τῶν ἀπὸ πολλῶν καὶ μεγάλων πολλὰ καὶ μεγάλα θυόντων.

οὔτε γὰρ τοῖσ θεοῖσ ἔφη καλῶσ ἔχειν, εἰ ταῖσ μεγάλαισ θυσίαισ μᾶλλον ἢ ταῖσ μικραῖσ ἔχαιρον· πολλάκισ γὰρ ἂν αὐτοῖσ τὰ παρὰ τῶν πονηρῶν μᾶλλον ἢ τὰ παρὰ τῶν χρηστῶν εἶναι κεχαρισμένα· οὔτ’ ἂν τοῖσ ἀνθρώποισ ἄξιον εἶναι ζῆν, εἰ τὰ παρὰ τῶν πονηρῶν μᾶλλον ἦν κεχαρισμένα τοῖσ θεοῖσ ἢ τὰ παρὰ τῶν χρηστῶν· ἀλλ’ ἐνόμιζε τοὺσ θεοὺσ ταῖσ παρὰ τῶν εὐσεβεστάτων τιμαῖσ μάλιστα χαίρειν. ἐπαινέτησ δ’ ἦν καὶ τοῦ ἔπουσ τούτου· καδδύναμιν δ’ ἔρδειν ἱέρ’ ἀθανάτοισι θεοῖσι,καὶ πρὸσ φίλουσ δὲ καὶ ξένουσ καὶ πρὸσ τὴν ἄλλην δίαιταν καλὴν ἔφη παραίνεσιν εἶναι τὴν καδδύναμιν δ’ ἔρδειν. εἰ δέ τι δόξειεν αὐτῷ σημαίνεσθαι παρὰ τῶν θεῶν, ἧττον ἂν ἐπείσθη παρὰ τὰ σημαινόμενα ποιῆσαι ἢ εἴ τισ αὐτὸν ἔπειθεν ὁδοῦ λαβεῖν ἡγεμόνα τυφλὸν καὶ μὴ εἰδότα τὴν ὁδὸν ἀντὶ βλέποντοσ καὶ εἰδότοσ·

καὶ τῶν ἄλλων δὲ μωρίαν κατηγόρει, οἵτινεσ παρὰ τὰ ὑπὸ τῶν θεῶν σημαινόμενα ποιοῦσί τι, φυλαττόμενοι τὴν παρὰ τοῖσ ἀνθρώποισ ἀδοξίαν· αὐτὸσ δὲ πάντα τἀνθρώπινα ὑπερεώρα πρὸσ τὴν παρὰ τῶν θεῶν συμβουλίαν. διαίτῃ δὲ τήν τε ψυχὴν ἐπαίδευσε καὶ τὸ σῶμα ᾗ χρώμενοσ ἄν τισ, εἰ μή τι δαιμόνιον εἰή, θαρραλέωσ καὶ ἀσφαλῶσ διάγοι καὶ οὐκ ἂν ἀπορήσειε τοσαύτησ δαπάνησ.

οὕτω γὰρ εὐτελὴσ ἦν, ὥστ’ οὐκ οἶδ’ εἴ τισ οὕτωσ ἂν ὀλίγα ἐργάζοιτο ὥστε μὴ λαμβάνειν τὰ Σωκράτει ἀρκοῦντα. σίτῳ μὲν γὰρ τοσούτῳ ἐχρῆτο, ὅσον ἡδέωσ ἤσθιε, καὶ ἐπὶ τοῦτο οὕτω παρεσκευασμένοσ ᾔει ὥστε τὴν ἐπιθυμίαν τοῦ σίτου ὄψον αὐτῷ εἶναι· ποτὸν δὲ πᾶν ἡδὺ ἦν αὐτῷ διὰ τὸ μὴ πίνειν, εἰ μὴ διψῴη. εἰ δέ ποτε κληθεὶσ ἐθελήσειεν ἐπὶ δεῖπνον ἐλθεῖν, ὃ τοῖσ πλείστοισ ἐργωδέστατόν ἐστιν, ὥστε φυλάξασθαι τὸ ὑπὲρ τὸν κόρον ἐμπίμπλασθαι, τοῦτο ῥᾳδίωσ πάνυ ἐφυλάττετο.

τοῖσ δὲ μὴ δυναμένοισ τοῦτο ποιεῖν συνεβούλευε φυλάττεσθαι τὰ πείθοντα μὴ πεινῶντασ ἐσθίειν μηδὲ διψῶντασ πίνειν· καὶ γὰρ τὰ λυμαινόμενα γαστέρασ καὶ κεφαλὰσ καὶ ψυχὰσ ταῦτ’ ἔφη εἶναι. οἰέσθαι δ’ ἔφη ἐπισκώπτων καὶ τὴν Κίρκην ὗσ ποιεῖν τοιούτοισ πολλοῖσ δειπνίζουσαν·

τὸν δὲ Ὀδυσσέα Ἑρμοῦ τε ὑποθημοσύνῃ καὶ αὐτὸν ἐγκρατῆ ὄντα καὶ ἀποσχόμενον τοῦ ὑπὲρ τὸν κόρον τῶν τοιούτων ἅπτεσθαι, διὰ ταῦτα οὐ γενέσθαι ὗν. τοιαῦτα μὲν περὶ τούτων ἔπαιζεν ἅμα σπουδάζων.

Ἀφροδισίων δὲ παρῄνει τῶν καλῶν ἰσχυρῶσ ἀπέχεσθαι·

οὐ γὰρ ἔφη ῥᾴδιον εἶναι τῶν τοιούτων ἁπτόμενον σωφρονεῖν. ἀλλὰ καὶ Κριτόβουλόν ποτε τὸν Κρίτωνοσ πυθόμενοσ ὅτι ἐφίλησε τὸν Ἀλκιβιάδου υἱὸν καλὸν ὄντα, παρόντοσ τοῦ Κριτοβούλου ἤρετο Ξενοφῶντα· εἰπέ μοι, ἔφη, ὦ Ξενοφῶν, οὐ σὺ Κριτόβουλον ἐνόμιζεσ εἶναι τῶν σωφρονικῶν ἀνθρώπων μᾶλλον ἢ τῶν θρασέων καὶ τῶν προνοητικῶν μᾶλλον ἢ τῶν ἀνοήτων τε καὶ ῥιψοκινδύνων;

πάνυ μὲν οὖν, ἔφη ὁ Ξενοφῶν. νῦν τοίνυν νόμιζε αὐτὸν θερμουργότατον εἶναι καὶ λεωργότατον· οὗτοσ κἂν εἰσ μαχαίρασ κυβιστήσειε κἂν εἰσ πῦρ ἅλοιτο. καὶ τί δή, ἔφη ὁ Ξενοφῶν, ἰδὼν ποιοῦντα τοιαῦτα κατέγνωκασ αὐτοῦ;

οὐ γὰρ οὗτοσ, ἔφη, ἐτόλμησε τὸν Ἀλκιβιάδου υἱὸν φιλῆσαι, ὄντα εὐπροσωπότατον καὶ ὡραιότατον; ἀλλ’ εἰ μέντοι, ἔφη ὁ Ξενοφῶν, τοιοῦτόν ἐστι τὸ ῥιψοκίνδυνον ἔργον, κἂν ἐγὼ δοκῶ μοι τὸν κίνδυνον τοῦτον ὑπομεῖναι. ὦ τλῆμον, ἔφη ὁ Σωκράτησ, καὶ τί ἂν οἰεί παθεῖν καλὸν φιλήσασ;

ἆρ’ οὐκ ἂν αὐτίκα μάλα δοῦλοσ μὲν εἶναι ἀντ’ ἐλευθέρου, πολλὰ δὲ δαπανᾶν εἰσ βλαβερὰσ ἡδονάσ, πολλὴν δὲ ἀσχολίαν ἔχειν τοῦ ἐπιμεληθῆναί τινοσ καλοῦ κἀγαθοῦ, σπουδάζειν δ’ ἀναγκασθῆναι ἐφ’ οἷσ οὐδ’ ἂν μαινόμενοσ σπουδάσειεν; ὦ Ἡράκλεισ, ἔφη ὁ Ξενοφῶν, ὡσ δεινήν τινα λέγεισ δύναμιν τοῦ φιλήματοσ εἶναι.

καὶ τοῦτο, ἔφη ὁ Σωκράτησ, θαυμάζεισ; οὐκ οἶσθ’ ὅτι τὰ φαλάγγια οὐδ’ ἡμιωβελιαῖα τὸ μέγεθοσ ὄντα προσαψάμενα μόνον τῷ στόματι ταῖσ τε ὀδύναισ ἐπιτρίβει τοὺσ ἀνθρώπουσ καὶ τοῦ φρονεῖν ἐξίστησι; ναὶ μὰ Δί’, ἔφη ὁ Ξενοφῶν· ἐνίησι γάρ τι τὰ φαλάγγια κατὰ τὸ δῆγμα. ὦ μῶρε, ἔφη ὁ Σωκράτησ, τοὺσ δὲ καλοὺσ οὐκ οἰεί φιλοῦντασ ἐνιέναι τι, ὅτι σὺ οὐχ ὁρᾷσ·

οὐκ οἶσθ’ ὅτι τοῦτο τὸ θηρίον, ὃ καλοῦσι καλὸν καὶ ὡραῖον, τοσούτῳ δεινότερόν ἐστι τῶν φαλαγγίων, ὅσῳ ἐκεῖνα μὲν ἁψάμενα, τοῦτο δὲ οὐδ’ ἁπτόμενον, ἐάν τισ αὐτὸ θεᾶται, ἐνίησί τι καὶ πάνυ πρόσωθεν τοιοῦτον ὥστε μαίνεσθαι ποιεῖν; ἴσωσ δὲ καὶ οἱ ἔρωτεσ τοξόται διὰ τοῦτο καλοῦνται, ὅτι καὶ πρόσωθεν οἱ καλοὶ τιτρώσκουσιν. ἀλλὰ συμβουλεύω σοι, ὦ Ξενοφῶν, ὁπόταν ἴδῃσ τινὰ καλόν, φεύγειν προτροπάδην. σοὶ δ’, ὦ Κριτόβουλε, συμβουλεύω ἀπενιαυτίσαι· μόλισ γὰρ ἂν ἴσωσ ἐν τοσούτῳ χρόνῳ τὸ δῆγμα ὑγιὴσ γένοιο. οὕτω δὴ καὶ ἀφροδισιάζειν τοὺσ μὴ ἀσφαλῶσ ἔχοντασ πρὸσ ἀφροδίσια ᾤετο χρῆναι πρὸσ τοιαῦτα, οἱᾶ μὴ πάνυ μὲν δεομένου τοῦ σώματοσ οὐκ ἂν προσδέξαιτο ἡ ψυχή, δεομένου δὲ οὐκ ἂν πράγματα παρέχοι.

αὐτὸσ δὲ πρὸσ ταῦτα φανερὸσ ἦν οὕτω παρεσκευασμένοσ ὥστε ῥᾷον ἀπέχεσθαι τῶν καλλίστων καὶ ὡραιοτάτων ἢ οἱ ἄλλοι τῶν αἰσχίστων καὶ ἀωροτάτων. περὶ μὲν δὴ βρώσεωσ καὶ πόσεωσ καὶ ἀφροδισίων οὕτω κατεσκευασμένοσ ἦν καὶ ᾤετο οὐδὲν ἂν ἧττον ἀρκούντωσ ἥδεσθαι τῶν πολλὰ ἐπὶ τούτοισ πραγματευομένων, λυπεῖσθαι δὲ πολὺ ἔλαττον.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION