헬라어 문장 검색 - ΧενοπήΜεμοραβ́1́04́

(크세노폰, Memorabilia, Ἀπομνημονευμάτων Α, chapter 4)

εἰ δέ τινεσ Σωκράτην νομίζουσιν, ὡσ ἔνιοι γράφουσί τε καὶ λέγουσι περὶ αὐτοῦ τεκμαιρόμενοι, προτρέψασθαι μὲν ἀνθρώπουσ ἐπ’ ἀρετὴν κράτιστον γεγονέναι, προαγαγεῖν δ’ ἐπ’ αὐτὴν οὐχ ἱκανόν, σκεψάμενοι μὴ μόνον ἃ ἐκεῖνοσ κολαστηρίου ἕνεκα τοὺσ πάντ’ οἰομένουσ εἰδέναι ἐρωτῶν ἤλεγχεν, ἀλλὰ καὶ ἃ λέγων συνημέρευε τοῖσ συνδιατρίβουσι, δοκιμαζόντων εἰ ἱκανὸσ ἦν βελτίουσ ποιεῖν τοὺσ συνόντασ. λέξω δὲ πρῶτον ἅ ποτε αὐτοῦ ἤκουσα περὶ τοῦ δαιμονίου διαλεγομένου πρὸσ Ἀριστόδημον τὸν μικρὸν ἐπικαλούμενον.

καταμαθὼν γὰρ αὐτὸν οὔτε θύοντα τοῖσ θεοῖσ οὔτε μαντικῇ χρώμενον, ἀλλὰ καὶ τῶν ποιούντων ταῦτα καταγελῶντα, εἰπέ μοι, ἔφη, ὦ Ἀριστόδημε, ἔστιν οὕστινασ ἀνθρώπουσ τεθαύμακασ ἐπὶ σοφίᾳ; ἔγωγ’, ἔφη. καὶ ὅσ, λέξον ἡμῖν, ἔφη, τὰ ὀνόματα αὐτῶν.

ἐπὶ μὲν τοίνυν ἐπῶν ποιήσει Ὅμηρον ἔγωγε μάλιστα τεθαύμακα, ἐπὶ δὲ διθυράμβῳ Μελανιππίδην, ἐπὶ δὲ τραγῳδίᾳ Σοφοκλέα, ἐπὶ δὲ ἀνδριαντοποιίᾳ Πολύκλειτον, ἐπὶ δὲ ζωγραφίᾳ Ζεῦξιν. πότερά σοι δοκοῦσιν οἱ ἀπεργαζόμενοι εἴδωλα ἄφρονά τε καὶ ἀκίνητα ἀξιοθαυμαστότεροι εἶναι ἢ οἱ ζῷα ἔμφρονά τε καὶ ἐνεργά;

πολὺ νὴ Δία οἱ ζῷα, εἴπερ γε μὴ τύχῃ τινί, ἀλλ’ ὑπὸ γνώμησ ταῦτα γίγνεται. τῶν δὲ ἀτεκμάρτωσ ἐχόντων ὅτου ἕνεκα ἔστι καὶ τῶν φανερῶσ ἐπ’ ὠφελείᾳ ὄντων πότερα τύχησ καὶ πότερα γνώμησ ἔργα κρίνεισ; πρέπει μὲν τὰ ἐπ’ ὠφελείᾳ γιγνόμενα γνώμησ εἶναι ἔργα. οὐκοῦν δοκεῖ σοι ὁ ἐξ ἀρχῆσ ποιῶν ἀνθρώπουσ ἐπ’ ὠφελείᾳ προσθεῖναι αὐτοῖσ δι’ ὧν αἰσθάνονται ἕκαστα, ὀφθαλμοὺσ μὲν ὥσθ’ ὁρᾶν τὰ ὁρατά, ὦτα δὲ ὥστ’ ἀκούειν τὰ ἀκουστά;

ὀσμῶν γε μήν, εἰ μὴ ῥῖνεσ προσετέθησαν, τί ἂν ἡμῖν ὄφελοσ ἦν; τίσ δ’ ἂν αἴσθησισ ἦν γλυκέων καὶ δριμέων καὶ πάντων τῶν διὰ στόματοσ ἡδέων, εἰ μὴ γλῶττα τούτων γνώμων ἐνειργάσθη; πρὸσ δὲ τούτοισ οὐ δοκεῖ σοι καὶ τάδε προνοίασ ἔργοισ ἐοικέναι, τὸ ἐπεὶ ἀσθενὴσ μέν ἐστιν ἡ ὄψισ, βλεφάροισ αὐτὴν θυρῶσαι, ἅ, ὅταν μὲν αὐτῇ χρῆσθαί τι δέῃ, ἀναπετάννυται, ἐν δὲ τῷ ὕπνῳ συγκλείεται, ὡσ δ’ ἂν μηδὲ ἄνεμοι βλάπτωσιν, ἡθμὸν βλεφαρίδασ ἐμφῦσαι, ὀφρύσι τε ἀπογεισῶσαι τὰ ὑπὲρ τῶν ὀμμάτων, ὡσ μηδ’ ὁ ἐκ τῆσ κεφαλῆσ ἱδρὼσ κακουργῇ·

τὸ δὲ τὴν ἀκοὴν δέχεσθαι μὲν πάσασ φωνάσ, ἐμπίμπλασθαι δὲ μήποτε· καὶ τοὺσ μὲν πρόσθεν ὀδόντασ πᾶσι ζῴοισ οἱούσ τέμνειν εἶναι, τοὺσ δὲ γομφίουσ οἱούσ παρὰ τούτων δεξαμένουσ λεαίνειν· καὶ στόμα μέν, δι’ οὗ ὧν ἐπιθυμεῖ τὰ ζῷα εἰσπέμπεται, πλησίον ὀφθαλμῶν καὶ ῥινῶν καταθεῖναι· ἐπεὶ δὲ τὰ ἀποχωροῦντα δυσχερῆ, ἀποστρέψαι τοὺσ τούτων ὀχετοὺσ καὶ ἀπενεγκεῖν ᾗ δυνατὸν προσωτάτω ἀπὸ τῶν αἰσθήσεων· ταῦτα οὕτω προνοητικῶσ πεπραγμένα ἀπορεῖσ πότερα τύχησ ἢ γνώμησ ἔργα ἐστίν; οὐ μὰ τὸν Δί’, ἔφη, ἀλλ’ οὕτω γε σκοπουμένῳ πάνυ ἐοίκε ταῦτα σοφοῦ τινοσ δημιουργοῦ καὶ φιλοζῴου τεχνήμασι.

τὸ δὲ ἐμφῦσαι μὲν ἔρωτα τῆσ τεκνοποιίασ, ἐμφῦσαι δὲ ταῖσ γειναμέναισ ἔρωτα τοῦ ἐκτρέφειν, τοῖσ δὲ τραφεῖσι μέγιστον μὲν πόθον τοῦ ζῆν, μέγιστον δὲ φόβον τοῦ θανάτου; ἀμέλει καὶ ταῦτα ἐοίκε μηχανήμασί τινοσ ζῷα εἶναι βουλευσαμένου. σὺ δὲ σαυτῷ δοκεῖσ τι φρόνιμον ἔχειν;

ἐρώτα γοῦν καὶ ἀποκρινοῦμαι. ἄλλοθι δὲ οὐδαμοῦ οὐδὲν οἰεί φρόνιμον εἶναι; καὶ ταῦτ’ εἰδὼσ ὅτι γῆσ τε μικρὸν μέροσ ἐν τῷ σώματι πολλῆσ οὔσησ ἔχεισ καὶ ὑγροῦ βραχὺ πολλοῦ ὄντοσ καὶ τῶν ἄλλων δήπου μεγάλων ὄντων ἑκάστου μικρὸν μέροσ λαβόντι τὸ σῶμα συνήρμοσταί σοι· νοῦν δὲ μόνον ἄρα οὐδαμοῦ ὄντα σε εὐτυχῶσ πωσ δοκεῖσ συναρπάσαι, καὶ τάδε τὰ ὑπερμεγέθη καὶ πλῆθοσ ἄπειρα δι’ ἀφροσύνην τινά, ὡσ οἰεί, εὐτάκτωσ ἔχειν; μὰ Δί’ οὐ γὰρ ὁρῶ τοὺσ κυρίουσ, ὥσπερ τῶν ἐνθάδε γιγνομένων τοὺσ δημιουργούσ.

οὐδὲ γὰρ τὴν σαυτοῦ σύγε ψυχὴν ὁρᾷσ, ἣ τοῦ σώματοσ κυρία ἐστίν· ὥστε κατά γε τοῦτο ἔξεστί σοι λέγειν, ὅτι οὐδὲν γνώμῃ, ἀλλὰ τύχῃ πάντα πράττεισ. καὶ ὁ Ἀριστόδημοσ, οὔτοι, ἔφη, ἐγώ, ὦ Σώκρατεσ, ὑπερορῶ τὸ δαιμόνιον, ἀλλ’ ἐκεῖνο μεγαλοπρεπέστερον ἡγοῦμαι <ἢ> ὡσ τῆσ ἐμῆσ θεραπείασ προσδεῖσθαι.

οὐκοῦν, ἔφη, ὅσῳ μεγαλοπρεπέστερον <ὂν> ἀξιοῖ σε θεραπεύειν, τοσούτῳ μᾶλλον τιμητέον αὐτό. εὖ ἴσθι, ἔφη, ὅτι, εἰ νομίζοιμι θεοὺσ ἀνθρώπων τι φροντίζειν, οὐκ ἂν ἀμελοίην αὐτῶν.

ἔπειτ’ οὐκ οἰεί φροντίζειν; οἳ πρῶτον μὲν μόνον τῶν ζῴων ἄνθρωπον ὀρθὸν ἀνέστησαν· ἡ δὲ ὀρθότησ καὶ προορᾶν πλέον ποιεῖ δύνασθαι καὶ τὰ ὕπερθεν μᾶλλον θεᾶσθαι καὶ ἧττον κακοπαθεῖν καὶ ὄψιν καὶ ἀκοὴν καὶ στόμα ἐνεποίησαν· ἔπειτα τοῖσ μὲν ἄλλοισ ἑρπετοῖσ πόδασ ἔδωκαν, οἳ τὸ πορεύεσθαι μόνον παρέχουσιν, ἀνθρώπῳ δὲ καὶ χεῖρασ προσέθεσαν, αἳ τὰ πλεῖστα οἷσ εὐδαιμονέστεροι ἐκείνων ἐσμὲν ἐξεργάζονται. καὶ μὴν γλῶττάν γε πάντων τῶν ζῴων ἐχόντων, μόνην τὴν τῶν ἀνθρώπων ἐποίησαν οἱάν ἄλλοτε ἀλλαχῇ ψαύουσαν τοῦ στόματοσ ἀρθροῦν τε τὴν φωνὴν καὶ σημαίνειν πάντα ἀλλήλοισ ἃ βουλόμεθα.

τὸ δὲ καὶ τὰσ τῶν ἀφροδισίων ἡδονὰσ τοῖσ μὲν ἄλλοισ ζῴοισ δοῦναι περιγράψαντασ τοῦ ἔτουσ χρόνον, ἡμῖν δὲ συνεχῶσ μέχρι γήρωσ ταῦτα παρέχειν. οὐ τοίνυν μόνον ἤρκεσε τῷ θεῷ τοῦ σώματοσ ἐπιμεληθῆναι, ἀλλ’, ὅπερ μέγιστόν ἐστι, καὶ τὴν ψυχὴν κρατίστην τῷ ἀνθρώπῳ ἐνέφυσε.

τίνοσ γὰρ ἄλλου ζῴου ψυχὴ πρῶτα μὲν θεῶν τῶν τὰ μέγιστα καὶ κάλλιστα συνταξάντων ᾔσθηται ὅτι εἰσί; τί δὲ φῦλον ἄλλο ἢ ἄνθρωποι θεοὺσ θεραπεύουσι; ποία δὲ ψυχὴ τῆσ ἀνθρωπίνησ ἱκανωτέρα προφυλάττεσθαι ἢ λιμὸν ἢ δίψοσ ἢ ψύχη ἢ θάλπη, ἢ νόσοισ ἐπικουρῆσαι, ἢ ῥώμην ἀσκῆσαι, ἢ πρὸσ μάθησιν ἐκπονῆσαι, ἢ ὅσα ἂν ἀκούσῃ ἢ ἴδῃ ἢ μάθῃ ἱκανωτέρα ἐστὶ διαμεμνῆσθαι; οὐ γὰρ πάνυ σοι κατάδηλον ὅτι παρὰ τἆλλα ζῷα ὥσπερ θεοὶ ἄνθρωποι βιοτεύουσι, φύσει καὶ τῷ σώματι καὶ τῇ ψυχῇ κρατιστεύοντεσ;

οὔτε γὰρ βοὸσ ἂν ἔχων σῶμα, ἀνθρώπου δὲ γνώμην ἐδύνατ’ ἂν πράττειν ἃ ἐβούλετο, οὔθ’ ὅσα χεῖρασ ἔχει, ἄφρονα δ’ ἐστί, πλέον οὐδὲν ἔχει. σὺ δ’ ἀμφοτέρων τῶν πλείστου ἀξίων τετυχηκὼσ οὐκ οἰεί σοῦ θεοὺσ ἐπιμελεῖσθαι; ἀλλ’ ὅταν τί ποιήσωσι, νομιεῖσ αὐτοὺσ σοῦ φροντίζειν; ὅταν πέμπωσιν, ὥσπερ σὺ φὴσ πέμπειν αὐτούσ, συμβούλουσ ὅ τι χρὴ ποιεῖν καὶ μὴ ποιεῖν.

ὅταν δὲ Ἀθηναίοισ, ἔφη, πυνθανομένοισ τι διὰ μαντικῆσ φράζωσιν, οὐ καὶ σοὶ δοκεῖσ φράζειν αὐτούσ, οὐδ’ ὅταν τοῖσ Ἕλλησι τέρατα πέμποντεσ προσημαίνωσιν, οὐδ’ ὅταν πᾶσιν ἀνθρώποισ, ἀλλὰ μόνον σὲ ἐξαιροῦντεσ ἐν ἀμελείᾳ κατατίθενται; οἰεί δ’ ἂν τοὺσ θεοὺσ τοῖσ ἀνθρώποισ δόξαν ἐμφῦσαι ὡσ ἱκανοί εἰσιν εὖ καὶ κακῶσ ποιεῖν, εἰ μὴ δυνατοὶ ἦσαν, καὶ ἀνθρώπουσ ἐξαπατωμένουσ τὸν πάντα χρόνον οὐδέποτ’ ἂν αἰσθέσθαι;

οὐχ ὁρᾷσ ὅτι τὰ πολυχρονιώτατα καὶ σοφώτατα τῶν ἀνθρωπίνων, πόλεισ καὶ ἔθνη, θεοσεβέστατά ἐστι, καὶ αἱ φρονιμώταται ἡλικίαι θεῶν ἐπιμελέσταται; ὠγαθέ, ἔφη, κατάμαθε ὅτι καὶ ὁ σὸσ νοῦσ ἐνὼν τὸ σὸν σῶμα ὅπωσ βούλεται μεταχειρίζεται.

οἰέσθαι οὖν χρὴ καὶ τὴν ἐν <τῷ> παντὶ φρόνησιν τὰ πάντα, ὅπωσ ἂν αὐτῇ ἡδὺ ᾖ, οὕτω τίθεσθαι, καὶ μὴ τὸ σὸν μὲν ὄμμα δύνασθαι ἐπὶ πολλὰ στάδια ἐξικνεῖσθαι, τὸν δὲ τοῦ θεοῦ ὀφθαλμὸν ἀδύνατον εἶναι ἅμα πάντα ὁρᾶν, μηδὲ τὴν σὴν μὲν ψυχὴν καὶ περὶ τῶν ἐνθάδε καὶ περὶ τῶν ἐν Αἰγύπτῳ καὶ ἐν Σικελίᾳ δύνασθαι φροντίζειν, τὴν δὲ τοῦ θεοῦ φρόνησιν μὴ ἱκανὴν εἶναι ἅμα πάντων ἐπιμελεῖσθαι. ἂν μέντοι, ὥσπερ ἀνθρώπουσ θεραπεύων γιγνώσκεισ τοὺσ ἀντιθεραπεύειν ἐθέλοντασ καὶ χαριζόμενοσ τοὺσ ἀντιχαριζομένουσ καὶ συμβουλευόμενοσ καταμανθάνεισ τοὺσ φρονίμουσ, οὕτω καὶ τῶν θεῶν πεῖραν λαμβάνῃσ θεραπεύων, εἴ τί σοι θελήσουσι περὶ τῶν ἀδήλων ἀνθρώποισ συμβουλεύειν, γνώσει τὸ θεῖον ὅτι τοσοῦτον καὶ τοιοῦτόν ἐστιν ὥσθ’ ἅμα πάντα ὁρᾶν καὶ πάντα ἀκούειν καὶ πανταχοῦ παρεῖναι καὶ ἅμα πάντων ἐπιμελεῖσθαι αὐτούσ.

ἐμοὶ μὲν οὖν ταῦτα λέγων οὐ μόνον τοὺσ συνόντασ ἐδόκει ποιεῖν ὁπότε ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων ὁρῷντο, ἀπέχεσθαι τῶν ἀνοσίων τε καὶ ἀδίκων καὶ αἰσχρῶν, ἀλλὰ καὶ ὁπότε ἐν ἐρημίᾳ εἰε͂ν, ἐπείπερ ἡγήσαιντο μηδὲν ἄν ποτε ὧν πράττοιεν θεοὺσ διαλαθεῖν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Xenophon, Memorabilia, Ἀπομνημονευμάτων Α, chapter 4

(크세노폰, Memorabilia, Ἀπομνημονευμάτων Α, chapter 4)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION