헬라어 문장 검색 - ΧενοπήΜεμοραβ́1́03́

(크세노폰, Memorabilia, Ἀπομνημονευμάτων Α, chapter 3)

ὡσ δὲ δὴ καὶ ὠφελεῖν ἐδόκει μοι τοὺσ συνόντασ τὰ μὲν ἔργῳ δεικνύων ἑαυτὸν οἱο͂σ ἦν, τὰ δὲ καὶ διαλεγόμενοσ, τούτων δὴ γράψω ὁπόσα ἂν διαμνημονεύσω. τὰ μὲν τοίνυν πρὸσ τοὺσ θεοὺσ φανερὸσ ἦν καὶ ποιῶν καὶ λέγων ᾗπερ ἡ Πυθία ἀποκρίνεται τοῖσ ἐρωτῶσι πῶσ δεῖ ποιεῖν ἢ περὶ θυσίασ ἢ περὶ προγόνων θεραπείασ ἢ περὶ ἄλλου τινὸσ τῶν τοιούτων· ἥ τε γὰρ Πυθία νόμῳ πόλεωσ ἀναιρεῖ ποιοῦντασ εὐσεβῶσ ἂν ποιεῖν, Σωκράτησ τε οὕτω καὶ αὐτὸσ ἐποίει καὶ τοῖσ ἄλλοισ παρῄνει, τοὺσ δὲ ἄλλωσ πωσ ποιοῦντασ περιέργουσ καὶ ματαίουσ ἐνόμιζεν εἶναι. καὶ ηὔχετο δὲ πρὸσ τοὺσ θεοὺσ ἁπλῶσ τἀγαθὰ διδόναι, ὡσ τοὺσ θεοὺσ κάλλιστα εἰδότασ ὁποῖα ἀγαθά ἐστι·

τοὺσ δ’ εὐχομένουσ χρυσίον ἢ ἀργύριον ἢ τυραννίδα ἢ ἄλλο τι τῶν τοιούτων οὐδὲν διάφορον ἐνόμιζεν εὔχεσθαι ἢ εἰ κυβείαν ἢ μάχην ἢ ἄλλο τι εὔχοιντο τῶν φανερῶσ ἀδήλων ὅπωσ ἀποβήσοιτο. θυσίασ δὲ θύων μικρὰσ ἀπὸ μικρῶν οὐδὲν ἡγεῖτο μειοῦσθαι τῶν ἀπὸ πολλῶν καὶ μεγάλων πολλὰ καὶ μεγάλα θυόντων.

οὔτε γὰρ τοῖσ θεοῖσ ἔφη καλῶσ ἔχειν, εἰ ταῖσ μεγάλαισ θυσίαισ μᾶλλον ἢ ταῖσ μικραῖσ ἔχαιρον· πολλάκισ γὰρ ἂν αὐτοῖσ τὰ παρὰ τῶν πονηρῶν μᾶλλον ἢ τὰ παρὰ τῶν χρηστῶν εἶναι κεχαρισμένα· οὔτ’ ἂν τοῖσ ἀνθρώποισ ἄξιον εἶναι ζῆν, εἰ τὰ παρὰ τῶν πονηρῶν μᾶλλον ἦν κεχαρισμένα τοῖσ θεοῖσ ἢ τὰ παρὰ τῶν χρηστῶν· ἀλλ’ ἐνόμιζε τοὺσ θεοὺσ ταῖσ παρὰ τῶν εὐσεβεστάτων τιμαῖσ μάλιστα χαίρειν. ἐπαινέτησ δ’ ἦν καὶ τοῦ ἔπουσ τούτου· καδδύναμιν δ’ ἔρδειν ἱέρ’ ἀθανάτοισι θεοῖσι,καὶ πρὸσ φίλουσ δὲ καὶ ξένουσ καὶ πρὸσ τὴν ἄλλην δίαιταν καλὴν ἔφη παραίνεσιν εἶναι τὴν καδδύναμιν δ’ ἔρδειν. εἰ δέ τι δόξειεν αὐτῷ σημαίνεσθαι παρὰ τῶν θεῶν, ἧττον ἂν ἐπείσθη παρὰ τὰ σημαινόμενα ποιῆσαι ἢ εἴ τισ αὐτὸν ἔπειθεν ὁδοῦ λαβεῖν ἡγεμόνα τυφλὸν καὶ μὴ εἰδότα τὴν ὁδὸν ἀντὶ βλέποντοσ καὶ εἰδότοσ·

καὶ τῶν ἄλλων δὲ μωρίαν κατηγόρει, οἵτινεσ παρὰ τὰ ὑπὸ τῶν θεῶν σημαινόμενα ποιοῦσί τι, φυλαττόμενοι τὴν παρὰ τοῖσ ἀνθρώποισ ἀδοξίαν· αὐτὸσ δὲ πάντα τἀνθρώπινα ὑπερεώρα πρὸσ τὴν παρὰ τῶν θεῶν συμβουλίαν. διαίτῃ δὲ τήν τε ψυχὴν ἐπαίδευσε καὶ τὸ σῶμα ᾗ χρώμενοσ ἄν τισ, εἰ μή τι δαιμόνιον εἰή, θαρραλέωσ καὶ ἀσφαλῶσ διάγοι καὶ οὐκ ἂν ἀπορήσειε τοσαύτησ δαπάνησ.

οὕτω γὰρ εὐτελὴσ ἦν, ὥστ’ οὐκ οἶδ’ εἴ τισ οὕτωσ ἂν ὀλίγα ἐργάζοιτο ὥστε μὴ λαμβάνειν τὰ Σωκράτει ἀρκοῦντα. σίτῳ μὲν γὰρ τοσούτῳ ἐχρῆτο, ὅσον ἡδέωσ ἤσθιε, καὶ ἐπὶ τοῦτο οὕτω παρεσκευασμένοσ ᾔει ὥστε τὴν ἐπιθυμίαν τοῦ σίτου ὄψον αὐτῷ εἶναι· ποτὸν δὲ πᾶν ἡδὺ ἦν αὐτῷ διὰ τὸ μὴ πίνειν, εἰ μὴ διψῴη. εἰ δέ ποτε κληθεὶσ ἐθελήσειεν ἐπὶ δεῖπνον ἐλθεῖν, ὃ τοῖσ πλείστοισ ἐργωδέστατόν ἐστιν, ὥστε φυλάξασθαι τὸ ὑπὲρ τὸν κόρον ἐμπίμπλασθαι, τοῦτο ῥᾳδίωσ πάνυ ἐφυλάττετο.

τοῖσ δὲ μὴ δυναμένοισ τοῦτο ποιεῖν συνεβούλευε φυλάττεσθαι τὰ πείθοντα μὴ πεινῶντασ ἐσθίειν μηδὲ διψῶντασ πίνειν· καὶ γὰρ τὰ λυμαινόμενα γαστέρασ καὶ κεφαλὰσ καὶ ψυχὰσ ταῦτ’ ἔφη εἶναι. οἰέσθαι δ’ ἔφη ἐπισκώπτων καὶ τὴν Κίρκην ὗσ ποιεῖν τοιούτοισ πολλοῖσ δειπνίζουσαν·

τὸν δὲ Ὀδυσσέα Ἑρμοῦ τε ὑποθημοσύνῃ καὶ αὐτὸν ἐγκρατῆ ὄντα καὶ ἀποσχόμενον τοῦ ὑπὲρ τὸν κόρον τῶν τοιούτων ἅπτεσθαι, διὰ ταῦτα οὐ γενέσθαι ὗν. τοιαῦτα μὲν περὶ τούτων ἔπαιζεν ἅμα σπουδάζων.

Ἀφροδισίων δὲ παρῄνει τῶν καλῶν ἰσχυρῶσ ἀπέχεσθαι·

οὐ γὰρ ἔφη ῥᾴδιον εἶναι τῶν τοιούτων ἁπτόμενον σωφρονεῖν. ἀλλὰ καὶ Κριτόβουλόν ποτε τὸν Κρίτωνοσ πυθόμενοσ ὅτι ἐφίλησε τὸν Ἀλκιβιάδου υἱὸν καλὸν ὄντα, παρόντοσ τοῦ Κριτοβούλου ἤρετο Ξενοφῶντα· εἰπέ μοι, ἔφη, ὦ Ξενοφῶν, οὐ σὺ Κριτόβουλον ἐνόμιζεσ εἶναι τῶν σωφρονικῶν ἀνθρώπων μᾶλλον ἢ τῶν θρασέων καὶ τῶν προνοητικῶν μᾶλλον ἢ τῶν ἀνοήτων τε καὶ ῥιψοκινδύνων;

πάνυ μὲν οὖν, ἔφη ὁ Ξενοφῶν. νῦν τοίνυν νόμιζε αὐτὸν θερμουργότατον εἶναι καὶ λεωργότατον· οὗτοσ κἂν εἰσ μαχαίρασ κυβιστήσειε κἂν εἰσ πῦρ ἅλοιτο. καὶ τί δή, ἔφη ὁ Ξενοφῶν, ἰδὼν ποιοῦντα τοιαῦτα κατέγνωκασ αὐτοῦ;

οὐ γὰρ οὗτοσ, ἔφη, ἐτόλμησε τὸν Ἀλκιβιάδου υἱὸν φιλῆσαι, ὄντα εὐπροσωπότατον καὶ ὡραιότατον; ἀλλ’ εἰ μέντοι, ἔφη ὁ Ξενοφῶν, τοιοῦτόν ἐστι τὸ ῥιψοκίνδυνον ἔργον, κἂν ἐγὼ δοκῶ μοι τὸν κίνδυνον τοῦτον ὑπομεῖναι. ὦ τλῆμον, ἔφη ὁ Σωκράτησ, καὶ τί ἂν οἰεί παθεῖν καλὸν φιλήσασ;

ἆρ’ οὐκ ἂν αὐτίκα μάλα δοῦλοσ μὲν εἶναι ἀντ’ ἐλευθέρου, πολλὰ δὲ δαπανᾶν εἰσ βλαβερὰσ ἡδονάσ, πολλὴν δὲ ἀσχολίαν ἔχειν τοῦ ἐπιμεληθῆναί τινοσ καλοῦ κἀγαθοῦ, σπουδάζειν δ’ ἀναγκασθῆναι ἐφ’ οἷσ οὐδ’ ἂν μαινόμενοσ σπουδάσειεν; ὦ Ἡράκλεισ, ἔφη ὁ Ξενοφῶν, ὡσ δεινήν τινα λέγεισ δύναμιν τοῦ φιλήματοσ εἶναι.

καὶ τοῦτο, ἔφη ὁ Σωκράτησ, θαυμάζεισ; οὐκ οἶσθ’ ὅτι τὰ φαλάγγια οὐδ’ ἡμιωβελιαῖα τὸ μέγεθοσ ὄντα προσαψάμενα μόνον τῷ στόματι ταῖσ τε ὀδύναισ ἐπιτρίβει τοὺσ ἀνθρώπουσ καὶ τοῦ φρονεῖν ἐξίστησι; ναὶ μὰ Δί’, ἔφη ὁ Ξενοφῶν· ἐνίησι γάρ τι τὰ φαλάγγια κατὰ τὸ δῆγμα. ὦ μῶρε, ἔφη ὁ Σωκράτησ, τοὺσ δὲ καλοὺσ οὐκ οἰεί φιλοῦντασ ἐνιέναι τι, ὅτι σὺ οὐχ ὁρᾷσ·

οὐκ οἶσθ’ ὅτι τοῦτο τὸ θηρίον, ὃ καλοῦσι καλὸν καὶ ὡραῖον, τοσούτῳ δεινότερόν ἐστι τῶν φαλαγγίων, ὅσῳ ἐκεῖνα μὲν ἁψάμενα, τοῦτο δὲ οὐδ’ ἁπτόμενον, ἐάν τισ αὐτὸ θεᾶται, ἐνίησί τι καὶ πάνυ πρόσωθεν τοιοῦτον ὥστε μαίνεσθαι ποιεῖν; ἴσωσ δὲ καὶ οἱ ἔρωτεσ τοξόται διὰ τοῦτο καλοῦνται, ὅτι καὶ πρόσωθεν οἱ καλοὶ τιτρώσκουσιν. ἀλλὰ συμβουλεύω σοι, ὦ Ξενοφῶν, ὁπόταν ἴδῃσ τινὰ καλόν, φεύγειν προτροπάδην. σοὶ δ’, ὦ Κριτόβουλε, συμβουλεύω ἀπενιαυτίσαι· μόλισ γὰρ ἂν ἴσωσ ἐν τοσούτῳ χρόνῳ τὸ δῆγμα ὑγιὴσ γένοιο. οὕτω δὴ καὶ ἀφροδισιάζειν τοὺσ μὴ ἀσφαλῶσ ἔχοντασ πρὸσ ἀφροδίσια ᾤετο χρῆναι πρὸσ τοιαῦτα, οἱᾶ μὴ πάνυ μὲν δεομένου τοῦ σώματοσ οὐκ ἂν προσδέξαιτο ἡ ψυχή, δεομένου δὲ οὐκ ἂν πράγματα παρέχοι.

αὐτὸσ δὲ πρὸσ ταῦτα φανερὸσ ἦν οὕτω παρεσκευασμένοσ ὥστε ῥᾷον ἀπέχεσθαι τῶν καλλίστων καὶ ὡραιοτάτων ἢ οἱ ἄλλοι τῶν αἰσχίστων καὶ ἀωροτάτων. περὶ μὲν δὴ βρώσεωσ καὶ πόσεωσ καὶ ἀφροδισίων οὕτω κατεσκευασμένοσ ἦν καὶ ᾤετο οὐδὲν ἂν ἧττον ἀρκούντωσ ἥδεσθαι τῶν πολλὰ ἐπὶ τούτοισ πραγματευομένων, λυπεῖσθαι δὲ πολὺ ἔλαττον.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Xenophon, Memorabilia, Ἀπομνημονευμάτων Α, chapter 3

(크세노폰, Memorabilia, Ἀπομνημονευμάτων Α, chapter 3)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION