헬라어 문장 검색 - Σοπηοξ́Αντιγον́03́

(소포클레스, Antigone, episode)

ἄνδρεσ, τὰ μὲν δὴ πόλεοσ ἀσφαλῶσ θεοὶ πολλῷ σάλῳ σείσαντεσ ὤρθωσαν πάλιν. ὑμᾶσ δ’ ἐγὼ πομποῖσιν ἐκ πάντων δίχα ἔστειλ’ ἱκέσθαι τοῦτο μὲν τὰ Λαί̈ου σέβοντασ εἰδὼσ εὖ θρόνων ἀεὶ κράτη, τοῦτ’ αὖθισ, ἡνίκ’ Οἰδίπουσ ὤρθου πόλιν, κἀπεὶ διώλετ’, ἀμφὶ τοὺσ κείνων ἔτι παῖδασ μένοντασ ἐμπέδοισ φρονήμασιν. ὅτ’ οὖν ἐκεῖνοι πρὸσ διπλῆσ μοίρασ μίαν καθ’ ἡμέραν ὤλοντο παίσαντέσ τε καὶ πληγέντεσ αὐτόχειρι σὺν μιάσματι, ἐγὼ κράτη δὴ πάντα καὶ θρόνουσ ἔχω γένουσ κατ’ ἀγχιστεῖα τῶν ὀλωλότων. ἀμήχανον δὲ παντὸσ ἀνδρὸσ ἐκμαθεῖν ψυχήν τε καὶ φρόνημα καὶ γνώμην, πρὶν ἂν ἀρχαῖσ τε καὶ νόμοισιν ἐντριβὴσ φανῇ. ἐμοὶ γὰρ ὅστισ πᾶσαν εὐθύνων πόλιν μὴ τῶν ἀρίστων ἅπτεται βουλευμάτων ἀλλ’ ἐκ φόβου του γλῶσσαν ἐγκλῄσασ ἔχει κάκιστοσ εἶναι νῦν τε καὶ πάλαι δοκεῖ· καὶ μεῖζον ὅστισ ἀντὶ τῆσ αὑτοῦ πάτρασ φίλον νομίζει, τοῦτον οὐδαμοῦ λέγω. ἐγὼ γάρ, ἴστω Ζεὺσ ὁ πάνθ’ ὁρῶν ἀεί, οὔτ’ ἂν σιωπήσαιμι τὴν ἄτην ὁρῶν στείχουσαν ἀστοῖσ ἀντὶ τῆσ σωτηρίασ, οὔτ’ ἂν φίλον ποτ’ ἄνδρα δυσμενῆ χθονὸσ θείμην ἐμαυτῷ, τοῦτο γιγνώσκων ὅτι ἥδ’ ἐστὶν ἡ σῴζουσα καὶ ταύτησ ἔπι πλέοντεσ ὀρθῆσ τοὺσ φίλουσ ποιούμεθα. τοιοῖσδ’ ἐγὼ νόμοισι τήνδ’ αὔξω πόλιν, καὶ νῦν ἀδελφὰ τῶνδε κηρύξασ ἔχω ἀστοῖσι παίδων τῶν ἀπ’ Οἰδίπου πέρι· Ἐτεοκλέα μέν, ὃσ πόλεωσ ὑπερμαχῶν ὄλωλε τῆσδε, πάντ’ ἀριστεύσασ δόρει, τάφῳ τε κρύψαι καὶ τὰ πάντ’ ἀφαγνίσαι ἃ τοῖσ ἀρίστοισ ἔρχεται κάτω νεκροῖσ. τὸν δ’ αὖ ξύναιμον τοῦδε, Πολυνείκη λέγω, ὃσ γῆν πατρῴαν καὶ θεοὺσ τοὺσ ἐγγενεῖσ φυγὰσ κατελθὼν ἠθέλησε μὲν πυρὶ πρῆσαι κατ’ ἄκρασ, ἠθέλησε δ’ αἵματοσ κοινοῦ πάσασθαι, τοὺσ δὲ δουλώσασ ἄγειν, τοῦτον πόλει τῇδ’ ἐκκεκήρυκται τάφῳ μήτε κτερίζειν μήτε κωκῦσαί τινα, ἐᾶν δ’ ἄθαπτον καὶ πρὸσ οἰωνῶν δέμασ καὶ πρὸσ κυνῶν ἐδεστὸν αἰκισθέν τ’ ἰδεῖν. τοιόνδ’ ἐμὸν φρόνημα, κοὔποτ’ ἔκ γ’ ἐμοῦ τιμὴν προέξουσ’ οἱ κακοὶ τῶν ἐνδίκων· ἀλλ’ ὅστισ εὔνουσ τῇδε τῇ πόλει, θανὼν καὶ ζῶν ὁμοίωσ ἐξ ἐμοῦ τιμήσεται. σοὶ ταῦτ’ ἀρέσκει, παῖ Μενοικέωσ Κρέον, τὸν τῇδε δύσνουν κἀσ τὸν εὐμενῆ πόλει· νόμῳ δὲ χρῆσθαι παντί που πάρεστί σοι καὶ τῶν θανόντων χὠπόσοι ζῶμεν πέρι. ὡσ ἂν σκοποὶ νῦν εἴτε τῶν εἰρημένων. νεωτέρῳ τῳ τοῦτο βαστάζειν πρόθεσ. ἀλλ’ εἴσ’ ἑτοῖμοι τοῦ νεκροῦ γ’ ἐπίσκοποι. τί δῆτ’ ἂν ἄλλο τοῦτ’ ἐπεντέλλοισ ἔτι; τὸ μὴ ’πιχωρεῖν τοῖσ ἀπιστοῦσιν τάδε. οὔκ ἔστιν οὕτω μῶροσ ὃσ θανεῖν ἐρᾷ. καὶ μὴν ὁ μισθόσ γ’, οὗτοσ· ἀλλ’ ὑπ’ ἐλπίδων ἄνδρασ τὸ κέρδοσ πολλάκισ διώλεσεν. ἄναξ, ἐρῶ μὲν οὐχ ὅπωσ τάχουσ ὕπο δύσπνουσ ἱκάνω κοῦφον ἐξάρασ πόδα. πολλὰσ γὰρ ἔσχον φροντίδων ἐπιστάσεισ, ὁδοῖσ κυκλῶν ἐμαυτὸν εἰσ ἀναστροφήν· ψυχὴ γὰρ ηὔδα πολλά μοι μυθουμένη· τάλασ, τί χωρεῖσ οἷ μολὼν δώσεισ δίκην; τλήμων, μενεῖσ αὖ; κεἰ τάδ’ εἴσεται Κρέων ἄλλου παρ’ ἀνδρόσ; πῶσ σὺ δῆτ’ οὐκ ἀλγύνει; τοιαῦθ’ ἑλίσσων ἤνυτον σχολῇ βραδύσ. χοὔτωσ ὁδὸσ βραχεῖα γίγνεται μακρά. τέλοσ γε μέντοι δεῦρ’ ἐνίκησεν μολεῖν σοί. κεἰ τὸ μηδὲν ἐξερῶ, φράσω δ’ ὅμωσ· τῆσ ἐλπίδοσ γὰρ ἔρχομαι δεδραγμένοσ, τὸ μὴ παθεῖν ἂν ἄλλο πλὴν τὸ μόρσιμον. τί δ’ ἐστὶν ἀνθ’ οὗ τήνδ’ ἔχεισ ἀθυμίαν;

φράσαι θέλω σοι πρῶτα τἀμαυτοῦ· τὸ γὰρ πρᾶγμ’ οὔτ’ ἔδρασ’ οὔτ’ εἶδον ὅστισ ἦν ὁ δρῶν, οὐδ’ ἂν δικαίωσ ἐσ κακὸν πέσοιμί τι. εὖ γε στοχάζει κἀποφάργνυσαι κύκλῳ τὸ πρᾶγμα· δηλοῖσ δ’ ὥσ τι σημανῶν νέον. τὰ δεινὰ γάρ τοι προστίθησ’ ὄκνον πολύν. οὔκουν ἐρεῖσ ποτ’, εἶτ’ ἀπαλλαχθεὶσ ἄπει; καὶ δὴ λέγω σοι. τὸν νεκρόν τισ ἀρτίωσ θάψασ βέβηκε κἀπὶ χρωτὶ διψίαν κόνιν παλύνασ κἀφαγιστεύσασ ἃ χρή· τί φήσ; τίσ ἀνδρῶν ἦν ὁ τολμήσασ τάδε; οὐκ οἶδ’· ἐκεῖ γὰρ οὔτε του γενῇδοσ ἦν πλῆγμ’, οὐ δικέλλησ ἐκβολή. στύφλοσ δὲ γῆ καὶ χέρσοσ, ἀρρὼξ οὐδ’ ἐπημαξευμένη τροχοῖσιν, ἀλλ’ ἄσημοσ οὑργάτησ τισ ἦν. ὅπωσ δ’ ὁ πρῶτοσ ἡμὶν ἡμεροσκόποσ δείκνυσι, πᾶσι θαῦμα δυσχερὲσ παρῆν. ὁ μὲν γὰρ ἠφάνιστο, τυμβήρησ μὲν οὔ, λεπτὴ δ’, ἄγοσ φεύγοντοσ ὥσ, ἐπῆν κόνισ σημεῖα δ’ οὔτε θηρὸσ οὔτε του κυνῶν ἐλθόντοσ, οὐ σπάσαντοσ ἐξεφαίνετο. λόγοι δ’ ἐν ἀλλήλοισιν ἐρρόθουν κακοί, φύλαξ ἐλέγχων φύλακα, κἂν ἐγίγνετο πληγὴ τελευτῶσ’, οὐδ’ ὁ κωλύσων παρῆν. εἷσ γάρ τισ ἦν ἕκαστοσ οὑξειργασμένοσ, κοὐδεὶσ ἐναργήσ, ἀλλ’ ἔφευγε μὴ εἰδέναι. ἦμεν δ’ ἑτοῖμοι καὶ μύδρουσ αἴρειν χεροῖν καὶ πῦρ διέρπειν καὶ θεοὺσ ὁρκωμοτεῖν, τὸ μήτε δρᾶσαι μήτε τῳ ξυνειδέναι τὸ πρᾶγμα βουλεύσαντι μηδ’ εἰργασμένῳ. τέλοσ δ’ ὅτ’ οὐδὲν ἦν ἐρευνῶσιν πλέον, λέγει τισ εἷσ, ὃ πάντασ ἐσ πέδον κάρα νεῦσαι φόβῳ προὔτρεψεν· οὐ γὰρ εἴχομεν οὔτ’ ἀντιφωνεῖν οὔθ’ ὅπωσ δρῶντεσ καλῶσ πράξαιμεν. ἦν δ’ ὁ μῦθοσ ὡσ ἀνοιστέον σοὶ τοὔργον εἰή τοῦτο κοὐχὶ κρυπτέον. καὶ ταῦτ’ ἐνίκα, κἀμὲ τὸν δυσδαίμονα πάλοσ καθαιρεῖ τοῦτο τἀγαθὸν λαβεῖν. πάρειμι δ’ ἄκων οὐχ ἑκοῦσιν, οἶδ’ ὅτι· στέργει γὰρ οὐδεὶσ ἄγγελον κακῶν ἐπῶν. ἄναξ, ἐμοί τοί, μή τι καὶ θεήλατον τοὔργον τόδ’, ἡ ξύννοια βουλεύει πάλαι παῦσαι, πρὶν ὀργῆσ καὶ ’μὲ μεστῶσαι λέγων, μὴ ’φευρεθῇσ ἄνουσ τε καὶ γέρων ἅμα.

λέγεισ γὰρ οὐκ ἀνεκτὰ δαίμονασ λέγων πρόνοιαν ἴσχειν τοῦδε τοῦ νεκροῦ πέρι. πότερον ὑπερτιμῶντεσ ὡσ εὐεργέτην ἔκρυπτον αὐτόν, ὅστισ ἀμφικίονασ ναοὺσ πυρώσων ἦλθε κἀναθήματα καὶ γῆν ἐκείνων καὶ νόμουσ διασκεδῶν; ἢ τοὺσ κακοὺσ τιμῶντασ εἰσορᾷσ θεούσ; οὔκ ἔστιν. ἀλλὰ ταῦτα καὶ πάλαι πόλεωσ ἄνδρεσ μόλισ φέροντεσ ἐρρόθουν ἐμοί, κρυφῇ κάρα σείοντεσ, οὐδ’ ὑπὸ ζυγῷ λόφον δικαίωσ εἶχον, ὡσ στέργειν ἐμέ. ἐκ τῶνδε τούτουσ ἐξεπίσταμαι καλῶσ παρηγμένουσ μισθοῖσιν εἰργάσθαι τάδε. οὐδὲν γὰρ ἀνθρώποισιν οἱο͂ν ἄργυροσ κακὸν νόμισμ’ ἔβλαστε. τοῦτο καὶ πόλεισ πορθεῖ, τόδ’ ἄνδρασ ἐξανίστησιν δόμων· τόδ’ ἐκδιδάσκει καὶ παραλλάσσει φρένασ χρηστὰσ πρὸσ αἰσχρὰ πράγματ’ ἵστασθαι βροτῶν· πανουργίασ δ’ ἔδειξεν ἀνθρώποισ ἔχειν καὶ παντὸσ ἔργου δυσσέβειαν εἰδέναι. ὅσοι δὲ μισθαρνοῦντεσ ἤνυσαν τάδε, χρόνῳ ποτ’ ἐξέπραξαν ὡσ δοῦναι δίκην. ἀλλ’ εἴπερ ἴσχει Ζεὺσ ἔτ’ ἐξ ἐμοῦ σέβασ, εὖ τοῦτ’ ἐπίστασ’, ὁρ́κιοσ δέ σοι λέγω· εἰ μὴ τὸν αὐτόχειρα τοῦδε τοῦ τάφου εὑρόντεσ ἐκφανεῖτ’ ἐσ ὀφθαλμοὺσ ἐμούσ, οὐχ ὑμὶν Αἵδησ μοῦνοσ ἀρκέσει, πρὶν ἂν ζῶντεσ κρεμαστοὶ τήνδε δηλώσηθ’ ὕβριν, ἵν’ εἰδότεσ τὸ κέρδοσ ἔνθεν οἰστέον τὸ λοιπὸν ἁρπάζητε, καὶ μάθηθ’ ὅτι οὐκ ἐξ ἅπαντοσ δεῖ τὸ κερδαίνειν φιλεῖν. ἐκ τῶν γὰρ αἰσχρῶν λημμάτων τοὺσ πλείονασ ἀτωμένουσ ἴδοισ ἂν ἢ σεσωσμένουσ. εἰπεῖν τι δώσεισ ἢ στραφεὶσ οὕτωσ ἰώ;

οὐκ οἶσθα καὶ νῦν ὡσ ἀνιαρῶσ λέγεισ; ἐν τοῖσιν ὠσὶν ἢ ’πὶ τῇ ψυχῇ δάκνει; τί δὲ ῥυθμίζεισ τὴν ἐμὴν λύπην ὅπου; ὁ δρῶν σ’ ἀνιᾷ τὰσ φρένασ, τὰ δ’ ὦτ’ ἐγώ. οἴμ’ ὡσ λάλημα δῆλον ἐκπεφυκὸσ εἶ. οὔκουν τό γ’ ἔργον τοῦτο ποιήσασ ποτέ. καὶ ταῦτ’ ἐπ’ ἀργύρῳ γε τὴν ψυχὴν προδούσ. φεῦ· ἦ δεινὸν ᾧ δοκῇ γε καὶ ψευδῆ δοκεῖν. κόμψευέ νυν τὴν δόξαν· εἰ δὲ ταῦτα μὴ φανεῖτέ μοι τοὺσ δρῶντασ, ἐξερεῖθ’ ὅτι τὰ δειλὰ κέρδη πημονὰσ ἐργάζεται. ἀλλ’ εὑρεθείη μὲν μάλιστ’· ἐὰν δέ τοι ληφθῇ τε καὶ μή, τοῦτο γὰρ τύχη κρινεῖ, οὐκ ἔσθ’ ὅπωσ ὄψει σὺ δεῦρ’ ἐλθόντα με· καὶ νῦν γὰρ ἐκτὸσ ἐλπίδοσ γνώμησ τ’ ἐμῆσ σωθεὶσ ὀφείλω τοῖσ θεοῖσ πολλὴν χάριν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Sophocles, Antigone, episode

(소포클레스, Antigone, episode)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION