Plutarch, Quaestiones Romanae, section 112

(플루타르코스, Quaestiones Romanae, section 112)

"διὰ τίνα δ’ αἰτίαν οὐδὲ κιττοῦ θιγεῖν ἐφίετο τῷ ἱερεῖ τοῦ Διόσ, οὐδ’ ὁδὸν διελθεῖν ἀναδενδράδοσ ἄνωθεν διατεταμένησ; οὐ ταῦτα τῶν Πυθαγορικῶν δεδιότων καὶ φυλαττομένων, ἀλλ’ ἕτερα τούτοισ ἀπαγορευόντων; καὶ γὰρ τὸ ὑπ’ ἄμπελον ὑποπορεύεσθαι τὴν ἀναφορὰν ἐπὶ τὸν οἶνον εἶχεν, ὡσ οὐ θεμιτὸν τῷ ἱερεῖ μεθύσκεσθαι.

πιέζονται καὶ ταπεινοῦνται, δέον ὑπερτέρουσ εἶναι καὶ κρατεῖν ἀεὶ τῆσ ἡδονῆσ ταύτησ ἀλλὰ μὴ κρατεῖσθαι.

τὸν δὲ κιττὸν πότερον ὡσ·

ὄψει γοητεύοντα τοὺσ πολλοὺσ, οὐκ ᾤοντο δεῖν ἀσύμβολον ἐν ταῖσ οἰκίαισ μάτην ἐντρέφεσθαι καὶ περιπλέκεσθαι, βλαβερὸν ὄντα τοῖσ προσδεχομένοισ φυτοῖσ τῆσ γῆσ ἐχόμενον διὸ τῶν μὲν ὀλυμπίων ἱερῶν εἴργεται, καὶ οὔτε ἐν Ἥρασ Ἀθήνησιν οὔτε Θήβησιν ἐν Ἀφροδίτησ ἴδοι τισ ἂν κιττόν·

Ἀγριωνίοισ δὲ καὶ Νυκτελίοισ, ὧν τὰ πολλὰ διὰ σκότουσ δρᾶται, πάρεστιν·

ἢ καὶ τοῦτο συμβολικὴ θιάσων καὶ βακχευμάτων ἀπαγόρευσισ ἦν;

αἱ γὰρ ἔνοχοι τοῖσ βακχικοῖσ πάθεσι γυναῖκεσ εὐθὺσ ἐπὶ τὸν κιττὸν φέρονται, καὶ σπαράττουσι δραττόμεναι ταῖσ χερσὶ καὶ διεσθίουσαι τοῖσ στόμασιν· ἐξίστησι καὶ ταράττει, καὶ ὅλωσ ἀοίνον ἐπάγει μέθην καὶ χάριν τοῖσ ἐπισφαλῶσ πρὸσ ἐνθουσιασμὸν ἔχουσι.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION