Plutarch, De superstitione, section 2

(플루타르코스, De superstitione, section 2)

οὐκοῦν καὶ περὶ ὧν ὁ λόγοσ, ἡ μὲν ἀθεότησ κρίσισ οὖσα φαύλη τοῦ μηδὲν εἶναι μακάριον καὶ ἄφθαρτον εἰσ ἀπάθειάν τινα δοκεῖ τῇ ἀπιστίᾳ τοῦ θείου περιφέρειν, καὶ τέλοσ ἐστὶν αὐτῇ τοῦ μὴ νομίζειν θεοὺσ τὸ μὴ φοβεῖσθαι· τὸν ἄνθρωπον, οἰόμενον μὲν εἶναι θεούσ, εἶναι δὲ λυπηροὺσ καὶ βλαβερούσ.

ἐοίκε γὰρ ὁ μὲν ἄθεοσ ἀκίνητοσ εἶναι πρὸσ τὸ θεῖον, ὁ δὲ δεισιδαίμων κινούμενοσ ὡσ οὐ προσήκει διαστρέφεσθαι. ἡ γὰρ ἄγνοια τῷ μὲν ἀπιστίαν τοῦ ὠφελοῦντοσ ἐμπεποίηκε, τῷ δὲ καὶ δόξαν ὅτι βλάπτει προστέθεικεν.

ὅθεν ἡ μὲν ἀθεότησ λόγοσ ἐστὶ διεψευσμένοσ, ἡ δὲ δεισιδαιμονία πάθοσ ἐκ λόγου ψευδοῦσ ἐγγεγενημένον.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION