헬라어 문장 검색 - Πινδαρ́ΟδεσΓρέ2́04́

(핀다르, Odes, pythian odes, pythian 4 ΑΡΚΕΣΙΛᾼ ΚΥΡΗΝΑΙῼ ΑΡΜΑΤΙ)

χρῆσεν οἰκιστῆρα Βάττον καρποφόρου Λιβύασ, ἱερὰν νᾶσον ὡσ ἤδη λιπὼν κτίσσειεν εὐάρματον πόλιν ἐν ἀργεννόεντι μαστῷ, καὶ τὸ Μηδείασ ἔποσ ἀγκομίσαι ἑβδόμᾳ καὶ σὺν δεκάτᾳ γενεᾷ Θήραιον, Αἰήτα τό ποτε ζαμενὴσ παῖσ ἀπέπνευσ’ ἀθανάτου στόματοσ, δέσποινα Κόλχων. εἶπε δ’ οὕτωσ ἡμιθέοισιν Ιἄσονοσ αἰχματᾶο ναύταισ·

" κέκλυτε, παῖδεσ ὑπερθύμων τε φωτῶν καὶ θεῶν·

φαμὶ γὰρ τᾶσδ’ ἐξ ἁλιπλάκτου ποτὲ γᾶσ Ἐπάφοιο κόραν ἀστέων ῥίζαν φυτεύσεσθαι μελησιμβρότων Διὸσ ἐν Ἄμμωνοσ θεμέθλοισ. ἀντὶ δελφίνων δ’ ἐλαχυπτερύγων ἵππουσ ἀμείψαντεσ θοάσ, ἁνία τ’ ἀντ’ ἐρετμῶν δίφρουσ τε νωμάσοισιν ἀελλόποδασ.

κεῖνοσ ὄρνισ ἐκτελευτάσει μεγαλᾶν πολίων ματρόπολιν Θήραν γενέσθαι, τόν ποτε Τριτωνίδοσ ἐν προχοαῖσ λίμνασ θεῷ ἀνέρι εἰδομένῳ γαῖαν διδόντι ξείνια πρῴραθεν Εὔφαμοσ καταβὰσ δέξατ’· αἴσιον δ’ ἐπί οἱ Κρονίων Ζεὺσ πατὴρ ἔκλαγξε βροντάν·

ἁνίκ’ ἄγκυραν ποτὶ χαλκόγενυν ναὶ̈ κρημνάντων ἐπέτοσσε, θοᾶσ Ἀργοῦσ χαλινόν.

δώδεκα δὲ πρότερον ἁμέρασ ἐξ Ωκεανοῦ φέρομεν νώτων ὕπερ γαίασ ἐρήμων εἰνάλιον δόρυ, μήδεσιν ἀνσπάσσαντεσ ἀμοῖσ. τουτάκι δ’ οἰοπόλοσ δαίμων ἐπῆλθεν, φαιδίμαν ἀνδρὸσ αἰδοίου πρόσοψιν θηκάμενοσ·

φιλίων δ’ ἐπέων ἄρχετο, ξείνοισ ἅτ’ ἐλθόντεσσιν εὐεργέται δεῖπν’ ἐπαγγέλλοντι πρῶτον. ἀλλὰ γὰρ νόστου πρόφασισ γλυκεροῦ κώλυεν μεῖναι.

φάτο δ’ Εὐρύπυλοσ Γαιαόχου παῖσ ἀφθίτου Ἐννοσίδα ἔμμεναι· γίγνωσκε δ’ ἐπειγομένουσ·

ἂν δ’ εὐθὺσ ἁρπάξαισ ἀρούρασ δεξιτερᾷ προτυχὸν ξένιον μάστευσε δοῦναι. οὐδ’ ἀπίθησέ νιν, ἀλλ’ ἡρ́ωσ ἐπ’ ἀκταῖσιν θορὼν χειρί οἱ χεῖρ’ ἀντερείσαισ δέξατο βώλακα δαιμονίαν. πεύθομαι δ’ αὐτὰν κατακλυσθεῖσαν ἐκ δούρατοσ ἐναλίαν βᾶμεν σὺν ἅλμᾳ ἑσπέρασ, ὑγρῷ πελάγει σπομέναν. ἦ μάν νιν ὤτρυνον θαμὰ λυσιπόνοισ θεραπόντεσσιν φυλάξαι·

τῶν δ’ ἐλάθοντο φρένεσ· καί νυν ἐν τᾷδ’ ἄφθιτον νάσῳ κέχυται Λιβύασ εὐρυχόρου σπέρμα πρὶν ὡρ́ασ· υἱὸσ ἱππάρχου Ποσειδάωνοσ ἄναξ, τόν ποτ’ Εὐρώπα Τιτυοῦ θυγάτηρ τίκτε Καφισοῦ παρ’ ὄχθαισ·

τετράτων παίδων κ’ ἐπιγινομένων αἷμά οἱ κείναν λάβε σὺν Δαναοῖσ εὐρεῖαν ἄπειρον.

τότε γὰρ μεγάλασ ἐξανίστανται Λακεδαίμονοσ Ἀργείου τε κόλπου καὶ Μυκηνᾶν. νῦν γε μὲν ἀλλοδαπᾶν κριτὸν εὑρήσει γυναικῶν ἐν λέχεσιν γένοσ, οἵ κεν τάνδε σὺν τιμᾷ θεῶν νᾶσον ἐλθόντεσ τέκωνται φῶτα κελαινεφέων πεδίων δεσπόταν· Πύθιον ναὸν καταβάντα χρόνῳ ὑστέρῳ, νάεσσι πολεῖσ ἀγαγὲν Νείλοιο πρὸσ πῖον τέμενοσ Κρονίδα.

ἦ ῥα Μηδείασ ἐπέων στίχεσ.

ἔπταξαν δ’ ἀκίνητοι σιωπᾷ ἡρ́ωεσ ἀντίθεοι πυκινὰν μῆτιν κλύοντεσ. ὦ μάκαρ υἱὲ Πολυμνάστου, σὲ δ’ ἐν τούτῳ λόγῳ χρησμὸσ ὤρθωσεν μελίσσασ Δελφίδοσ αὐτομάτῳ κελάδῳ· βασιλέ’ ἄμφανεν Κυράνᾳ, δυσθρόου φωνᾶσ ἀνακρινόμενον ποινὰ τίσ ἔσται πρὸσ θεῶν.

ἦ μάλα δὴ μετὰ καὶ νῦν, ὥστε φοινικανθέμου ἦροσ ἀκμᾷ, παισὶ τούτοισ ὄγδοον θάλλει μέροσ Ἀρκεσίλασ· τῷ μὲν Ἀπόλλων ἅ τε Πυθὼ κῦδοσ ἐξ ἀμφικτιόνων ἔπορεν ἱπποδρομίασ.

ἀπὸ δ’ αὐτὸν ἐγὼ Μοίσαισι δώσω καὶ τὸ πάγχρυσον νάκοσ κριοῦ·

μετὰ γὰρ κεῖνο πλευσάντων Μινυᾶν, θεόπομποί σφισιν τιμαὶ φύτευθεν. τίσ γὰρ ἀρχὰ δέξατο ναυτιλίασ;

τίσ δὲ κίνδυνοσ κρατεροῖσ ἀδάμαντοσ δῆσεν ἅλοισ; θέσφατον ἦν Πελίαν ἐξ ἀγαυῶν Αἰολιδᾶν θανέμεν χείρεσσιν ἢ βουλαῖσ ἀκάμπτοισ. ἦλθε δέ οἱ κρυόεν πυκινῷ μάντευμα θυμῷ, πὰρ μέσον ὀμφαλὸν εὐδένδροιο ῥηθὲν ματέροσ·

ξεῖνοσ αἴτ’ ὦν ἀστόσ.

ὁ δ’ ἆρα χρόνῳ ἵκετ’ αἰχμαῖσιν διδύμαισιν ἀνὴρ ἔκπαγλοσ· ἐσθὰσ δ’ ἀμφοτέρα νιν ἔχεν, ἅ τε Μαγνήτων ἐπιχώριοσ ἁρμόζοισα θαητοῖσι γυίοισ, ἀμφὶ δὲ παρδαλέᾳ στέγετο φρίσσοντασ ὄμβρουσ·

οὐδὲ κομᾶν πλόκαμοι κερθέντεσ ᾤχοντ’ ἀγλαοί, ἀλλ’ ἅπαν νῶτον καταίθυσσον. ἐστάθη γνώμασ ἀταρμύκτοιο πειρώμενοσ ἐν ἀγορᾷ πλήθοντοσ ὄχλου.

τὸν μὲν οὐ γίγνωσκον·

ὀπιζομένων δ’ ἔμπασ τισ εἶπεν καὶ τόδε· " οὔτι που οὗτοσ Ἀπόλλων, οὐδὲ μὰν χαλκάρματόσ ἐστι πόσισ Ἀφροδίτασ· ἐν δὲ Νάξῳ φαντὶ θανεῖν λιπαρᾷ Ἰφιμεδείασ παῖδασ, Ὦτον καὶ σέ, τολμάεισ Ἐφιάλτα ἄναξ. καὶ μὰν Τιτυὸν βέλοσ Ἀρτέμιδοσ θήρευσε κραιπνόν ἐξ ἀνικάτου φαρέτρασ ὀρνύμενον, ὄφρα τισ τᾶν ἐν δυνατῷ φιλοτάτων ἐπιψαύειν ἔραται.

τοὶ μὲν ἀλλάλοισιν ἀμειβόμενοι γάρυον τοιαῦτ’·

ἀνὰ δ’ ἡμιόνοισ ξεστᾷ τ’ ἀπήνᾳ προτροπάδαν Πελίασ ἵκετο σπεύδων· τάφε δ’ αὐτίκα παπτάναισ ἀρίγνωτον πέδιλον δεξιτερῷ μόνον ἀμφὶ ποδί. κλέπτων δὲ θυμῷ δεῖμα προσέννεπε· "ποίαν γαῖαν, ὦ ξεῖν’, εὔχεαι πατρίδ’ ἔμμεν;

καὶ τίσ ἀνθρώπων σε χαμαιγενέων πολιᾶσ ἐξανῆκεν γαστρόσ; ἐχθίστοισι μὴ ψεύδεσιν καταμιάναισ εἰπὲ γένναν. τὸν δὲ θαρσήσαισ ἀγανοῖσι λόγοισ ὧδ’ ἀμείφθη·

"φαμὶ διδασκαλίαν Χείρωνοσ οἴσειν.

ἀντρόθε γὰρ νέομαι πὰρ Χαρικλοῦσ καὶ Φιλύρασ, ἵνα Κενταύρου με κοῦραι θρέψαν ἁγναί. οὐ κατ’ αἶσαν, τάν ποτε Ζεὺσ ὤπασεν λαγέτᾳ Αἰόλῳ καὶ παισί, τιμάν.

πεύθομαι γάρ νιν Πελίαν ἄθεμιν λευκαῖσ πιθήσαντα φρασὶν ἁμετέρων ἀποσυλᾶσαι βιαίωσ ἀρχεδικᾶν τοκέων·

ἁγεμόνοσ δείσαντεσ ὕβριν, κᾶδοσ ὡσείτε φθιμένου δνοφερὸν ἐν δώμασι θηκάμενοι, μίγα κωκυτῷ γυναικῶν κρύβδα πέμπον σπαργάνοισ ἐν πορφυρέοισ, νυκτὶ κοινάσαντεσ ὁδόν, Κρονίδᾳ δὲ τράφεν Χείρωνι δῶκαν.

ἀλλὰ τούτων μὲν κεφάλαια λόγων ἴστε.

λευκίππων δὲ δόμουσ πατέρων, κεδνοὶ πολῖται, φράσσατέ μοι σαφέωσ· Αἴσονοσ γὰρ παῖσ ἐπιχώριοσ οὐ ξείναν ἱκάνω γαῖαν ἄλλων.

Φὴρ δέ με θεῖοσ Ιἄσονα κικλήσκων προσηύδα. " ὣσ φάτο. τὸν μὲν ἐσελθόντ’ ἔγνον ὀφθαλμοὶ πατρόσ. ἐκ δ’ ἄρ’ αὐτοῦ πομφόλυξαν δάκρυα γηραλέων γλεφάρων, ἃν περὶ ψυχὰν ἐπεὶ γάθησεν ἐξαίρετον γόνον ἰδὼν κάλλιστον ἀνδρῶν. καὶ κασίγνητοί σφισιν ἀμφότεροι ἤλυθον κείνου γε κατὰ κλέοσ·

ἐγγὺσ μὲν Φέρησ κράναν Υπερῇδα λιπών, ἐκ δὲ Μεσσάνασ Ἀμυθάν·

ταχέωσ δ’ Ἄδματοσ ἷκεν καὶ Μέλαμποσ, εὐμενέοντεσ ἀνεψιόν. ἐν δαιτὸσ δὲ μοίρᾳ μειλιχίοισι λόγοισ αὐτοὺσ Ιἄσων δέγμενοσ, ξείνι’ ἁρμόζοντα τεύχων, πᾶσαν ἐυφροσύναν τάνυεν, ἀθρόαισ πέντε δραπὼν νύκτεσσιν ἔν θ’ ἁμέραισ ἱερὸν εὐζοίασ ἀώτον. ἀλλ’ ἐν ἕκτᾳ πάντα, λόγον θέμενοσ σπουδαῖον, ἐξ ἀρχᾶσ ἀνὴρ συγγενέσιν παρεκοινᾶθ’·

οἱ δ’ ἐπέσποντ’· αἶψα δ’ ἀπὸ κλισιᾶν ὦρτο σὺν κείνοισι. καί ῥ’ ἦλθον Πελία μέγαρον· ἐσσύμενοι δ’ εἴσω κατέσταν.

τῶν δ’ ἀκούσαισ αὐτὸσ ὑπαντίασεν Τυροῦσ ἐρασιπλοκάμου γενεά· πραὺ̈ν δ’ Ιἄσων μαλθακᾷ φωνᾷ ποτιστάζων ὀάρον βάλλετο κρηπῖδα σοφῶν ἐπέων· "παῖ Ποσειδᾶνοσ Πετραίου, ἐντὶ μὲν θνατῶν φρένεσ ὠκύτεραι κέρδοσ αἰνῆσαι πρὸ δίκασ δόλιον, τραχεῖαν ἑρπόντων πρὸσ ἔπιβδαν ὅμωσ· ἀλλ’ ἐμὲ χρὴ καὶ σὲ θεμισσαμένουσ ὀργὰσ ὑφαίνειν λοιπὸν ὄλβον.

εἰδότι τοι ἐρέω·

μία βοῦσ Κρηθεῖ τε μάτηρ καὶ θρασυμήδεϊ Σαλμωνεῖ· τρίταισιν δ’ ἐν γοναῖσ ἄμμεσ αὖ κείνων φυτευθέντεσ σθένοσ ἀελίου χρύσεον λεύσσομεν. ὁμογόνοισ, αἰδῶ καλύψαι.

οὐ πρέπει νῷν χαλκοτόροισ ξίφεσιν οὐδ’ ἀκόντεσσιν μεγάλαν προγόνων τιμὰν δάσασθαι.

μῆλά τε γάρ τοι ἐγὼ καὶ βοῶν ξανθὰσ ἀγέλασ ἀφίημ’ ἀγρούσ τε πάντασ, τοὺσ ἀπούραισ ἁμετέρων τοκέων νέμεαι, πλοῦτον πιαίνων· κοὔ με πονεῖ τεὸν οἶκον ταῦτα πορσύνοντ’ ἄγαν· ἀλλὰ καὶ σκᾶπτον μόναρχον καὶ θρόνοσ, ᾧ ποτε Κρηθεί̈δασ ἐγκαθίζων ἱππόταισ εὔθυνε λαοῖσ δίκασ, τὰ μὲν ἄνευ ξυνᾶσ ἀνίασ λῦσον ἄμμιν, μή τι νεώτερον ἐξ αὐτῶν ἀναστάῃ κακόν.

" ὣσ ἄρ’ ἐείπεν. ἀκᾷ δ’ ἀνταγόρευσεν καὶ Πελίασ·

"ἔσομαι τοῖοσ· ἀλλ’ ἤδη με γηραιὸν μέροσ ἁλικίασ ἀμφιπολεῖ·

σὸν δ’ ἄνθοσ ἥβασ ἄρτι κυμαίνει· δύνασαι δ’ ἀφελεῖν μᾶνιν χθονίων. ἔκ τε ματρυιᾶσ ἀθέων βελέων.

ταῦτά μοι θαυμαστὸσ ὄνειροσ ἰὼν φωνεῖ.

μεμάντευμαι δ’ ἐπὶ Κασταλίᾳ, εἰ μετάλλατόν τι. καὶ ὡσ τάχοσ ὀτρύνει με τεύχειν ναὶ πομπάν. τοῦτον ἀέθλον ἑκὼν τέλεσον· καί τοι μοναρχεῖν καὶ βασιλευέμεν ὄμνυμι προήσειν. καρτερὸσ ὁρ́κοσ ἄμμιν μάρτυσ ἔστω Ζεὺσ ὁ γενέθλιοσ ἀμφοτέροισ. σύνθεσιν ταύταν ἐπαινήσαντεσ οἱ μὲν κρίθεν·

ὤρνυεν κάρυκασ ἐόντα πλόον φαινέμεν παντᾷ.

τάχα δὲ Κρονίδαο Ζηνὸσ υἱοὶ τρεῖσ ἀκαμαντομάχαι ἦλθον Ἀλκμήνασ θ’ ἑλικοβλεφάρου Λήδασ τε, δοιοὶ δ’ ὑψιχαῖται ἀνέρεσ, Ἐννοσίδα γένοσ, αἰδεσθέντεσ ἀλκάν, ἔκ τε Πύλου καὶ ἀπ’ ἄκρασ Ταινάρου· τῶν μὲν κλέοσ ἐσλὸν Εὐφάμου τ’ ἐκράνθη σόν τε, Περικλύμεν’ εὐρυβία.

ἐξ Ἀπόλλωνοσ δὲ φορμικτὰσ ἀοιδᾶν πατὴρ ἔμολεν, εὐαίνητοσ, Ὀρφεύσ. πέμπε δ’ Ἑρμᾶσ χρυσόραπισ διδύμουσ υἱοὺσ ἐπ’ ἄτρυτον πόνον, τὸν μὲν Ἐχίονα, κεχλάδοντασ ἥβᾳ, τὸν δ’ Ἔρυτον.

ταχέεσ ἀμφὶ Παγγαίου θεμέθλοισ ναιετάοντεσ ἔβαν· καὶ γὰρ ἑκὼν θυμῷ γελανεῖ θᾶσσον ἔντυνεν βασιλεὺσ ἀνέμων Ζήταν Κάλαί̈ν τε πατὴρ Βορέασ, ἄνδρασ πτεροῖσιν νῶτα πεφρίκοντασ ἄμφω πορφυρέοισ.

ναὸσ Ἀργοῦσ, μή τινα λειπόμενον τὰν ἀκίνδυνον παρὰ ματρὶ μένειν αἰῶνα πέσσοντ’, ἀλλ’ ἐπὶ καὶ θανάτῳ φάρμακον κάλλιστον ἑᾶσ ἀρετᾶσ ἅλιξιν εὑρέσθαι σὺν ἄλλοισ.

ἐσ δ’ Ιαὠλκὸν ἐπεὶ κατέβα ναυτᾶν ἀώτοσ, λέξατο πάντασ ἐπαινήσαισ Ιἄσων.

καί ῥά οἱ μάντισ ὀρνίχεσσι καὶ κλάροισι θεοπροπέων ἱεροῖσ Μόψοσ ἄμβασε στρατὸν πρόφρων. χρυσέαν χείρεσσι λαβὼν φιάλαν ἀρχὸσ ἐν πρύμνᾳ πατέρ’ Οὐρανιδᾶν ἐγχεικέραυνον Ζῆνα, καὶ ὠκυπόρουσ κυμάτων ῥιπὰσ ἀνέμων τ’ ἐκάλει, νύκτασ τε καὶ πόντου κελεύθουσ ἄματά τ’ εὔφρονα καὶ φιλίαν νόστοιο μοῖραν·

ἐκ νεφέων δέ οἱ ἀντάϋσε βροντᾶσ αἴσιον φθέγμα·

λαμπραὶ δ’ ἦλθον ἀκτῖνεσ στεροπᾶσ ἀπορηγνύμεναι· ἀμπνοὰν δ’ ἡρ́ωεσ ἔστασαν θεοῦ σάμασιν πιθόμενοι· ἐμβαλεῖν κώπαισι τερασκόποσ ἁδείασ ἐνίπτων ἐλπίδασ·

εἰρεσία δ’ ὑπεχώρησεν ταχειᾶν ἐκ παλαμᾶν ἄκοροσ.

σὺν Νότου δ’ αὔραισ ἐπ’ Ἀξείνου στόμα πεμπόμενοι ἤλυθον· ἔνθ’ ἁγνὸν Ποσειδάωνοσ ἕσσαντ’ εἰναλίου τέμενοσ, φοίνισσα δὲ Θρηϊκίων ἀγέλα ταύρων ὑπᾶρχεν καὶ νεόκτιστον λίθων βωμοῖο θέναρ. ἐσ δὲ κίνδυνον βαθὺν ἱέμενοι δεσπόταν λίσσοντο ναῶν, συνδρόμων κινηθμὸν ἀμαιμάκετον ἐκφυγεῖν πετρᾶν. δίδυμαι γὰρ ἔσαν ζωαί, κυλινδέσκοντό τε κραιπνότεραι ἢ βαρυγδούπων ἀνέμων στίχεσ· ἀλλ’ ἤδη τελευτὰν κεῖνοσ αὐταῖσ ἡμιθέων πλόοσ ἄγαγεν.

ἐσ Φᾶσιν δ’ ἔπειτεν ἤλυθον· μῖξαν Αἰήτᾳ παρ’ αὐτῷ.

πότνια δ’ ὀξυτάτων βελέων ποικίλαν ἰύ̈γγα τετράκναμον Οὐλυμπόθεν ἐν ἀλύτῳ ζεύξαισα κύκλῳ μαινάδ’ ὄρνιν Κυπρογένεια φέρεν πρῶτον ἀνθρώποισι, λιτάσ τ’ ἐπαοιδὰσ ἐκδιδάσκησεν σοφὸν Αἰσονίδαν· ὄφρα Μηδείασ τοκέων ἀφέλοιτ’ αἰδῶ, ποθεινὰ δ’ Ἑλλὰσ αὐτὰν ἐν φρασὶ καιομέναν δονέοι μάστιγι Πειθοῦσ.

καὶ τάχα πείρατ’ ἀέθλων δείκνυεν πατρωί̈ων· σὺν δ’ ἐλαίῳ φαρμακώσαισ’ ἀντίτομα στερεᾶν ὀδυνᾶν δῶκε χρίεσθαι.

καταίνησαν τε κοινὸν γάμον γλυκὺν ἐν ἀλλάλοισι μῖξαι. ἀλλ’ ὅτ’ Αἰήτασ ἀδαμάντινον ἐν μέσσοισ ἄροτρον σκίμψατο καὶ βόασ, οἳ φλόγ’ ἀπὸ ξανθᾶν γενύων πνέον καιομένοιο πυρόσ, χαλκέαισ δ’ ὁπλαῖσ ἀράσσεσκον χθόν’ ἀμειβόμενοι, τοὺσ ἀγαγὼν ζεύγλᾳ πέλασσεν μοῦνοσ.

ὀρθὰσ δ’ αὔλακασ ἐντανύσαισ ἤλαυν’, ἀνὰ βωλακίασ δ’ ὀρόγυιαν σχίζε νῶτον γᾶσ.

ἐείπεν δ’ ὧδε· ὅστισ ἄρχει ναόσ, ἐμοὶ τελέσαισ ἄφθιτον στρωμνὰν ἀγέσθω, κῶασ αἰγλᾶεν χρυσέῳ θυσάνῳ.

" ὣσ ἄρ’ αὐδάσαντοσ ἀπὸ κροκόεν ῥίψαισ Ιἄσων εἷμα θεῷ πίσυνοσ εἴχετ’ ἔργου· πῦρ δέ νιν οὐκ ἐόλει παμφαρμάκου ξείνασ ἐφετμαῖσ.

σπασσάμενοσ δ’ ἄροτρον, βοέουσ δήσαισ ἀνάγκασ ἔντεσιν αὐχένασ ἐμβάλλων τ’ ἐριπλεύρῳ φυᾷ κέντρον αἰανὲσ βιατὰσ ἐξεπόνησ’ ἐπιτακτὸν ἀνὴρ μέτρον. ἰύ̈ξεν δ’ ἀφωνήτῳ περ ἔμπασ ἄχει δύνασιν Αἰήτασ ἀγασθείσ.

πρὸσ δ’ ἑταῖροι καρτερὸν ἄνδρα φίλασ ὤρεγον χεῖρασ, στεφάνοισί τέ νιν ποίασ ἔρεπτον, μειλιχίοισ τε λόγοισ ἀγαπάζοντ’.

αὐτίκα δ’ Αἐλίου θαυμαστὸσ υἱὸσ δέρμα λαμπρὸν ἔννεπεν, ἔνθα νιν ἐκτάνυσαν Φρίξου μάχαιραι· ἤλπετο δ’ οὐκέτι οἱ κεῖνόν γε πράξεσθαι πόνον.

κεῖτο γὰρ λόχμᾳ, δράκοντοσ δ’ εἴχετο λαβροτατᾶν γενύων, ὃσ πάχει μάκει τε πεντηκόντορον ναῦν κράτει, τέλεσαν ἃν πλαγαὶ σιδάρου. μακρά μοι νεῖσθαι κατ’ ἀμαξιτόν·

ὡρ́α γὰρ συνάπτει· καί τινα οἶμον ἴσαμι βραχύν· πολλοῖσι δ’ ἅγημαι σοφίασ ἑτέροισ. κτεῖνε μὲν γλαυκῶπα τέχναισ ποικιλόνωτον ὄφιν, ὦ Ἀρκεσίλα, κλέψεν τε Μήδειαν σὺν αὐτᾷ, τὰν Πελίαο φόνον· ἔν τ’ Ὠκεανοῦ πελάγεσσι μίγεν πόντῳ τ’ ἐρυθρῷ Λαμνιᾶν τ’ ἔθνει γυναικῶν ἀνδροφόνων· ἔνθα καὶ γυίων ἀέθλοισ ἐπέδειξαν κρίσιν ἐσθᾶτοσ ἀμφίσ, καὶ συνεύνασθεν.

καὶ ἐν ἀλλοδαπαῖσ σπέρμ’ ἀρούραισ τουτάκισ ὑμετέρασ ἀκτῖνοσ ὄλβου δέξατο μοιρίδιον ἆμαρ ἢ νύκτεσ.

τόθι γὰρ γένοσ Εὐφάμου φυτευθὲν λοιπὸν αἰεὶ τέλλετο· καὶ Λακεδαιμονίων μιχθέντεσ ἀνδρῶν ἤθεσι τάν ποτε Καλλίσταν ἀπῴκησαν χρόνῳ νᾶσον· ἔνθεν δ’ ὔμμι Λατοίδασ ἔπορεν Λιβύασ πεδίον σὺν θεῶν τιμαῖσ ὀφέλλειν, ἄστυ χρυσοθρόνου διανέμειν θεῖον Κυράνασ ὀρθόβουλον μῆτιν ἐφευρομένοισ.

γνῶθι νῦν τὰν Οἰδιπόδα σοφίαν.

εἰ γάρ τισ ὄζουσ ὀξυτόμῳ πελέκει ἐξερείψειεν μεγάλασ δρυόσ, αἰσχύνοι δέ οἱ θαητὸν εἶδοσ· καὶ φθινόκαρποσ ἐοῖσα διδοῖ ψᾶφον περ’ αὐτᾶσ, εἴ ποτε χειμέριον πῦρ ἐξίκηται λοίσθιον·

ἢ σὺν ὀρθαῖσ κιόνεσσιν δεσποσύναισιν ἐρειδομένα μόχθον ἄλλοισ ἀμφέπει δύστανον ἐν τείχεσιν, ἑὸν ἐρημώσαισα χῶρον. ἐσσὶ δ’ ἰατὴρ ἐπικαιρότατοσ, Παιάν τέ σοι τιμᾷ φάοσ·

χρὴ μαλακὰν χέρα προσβάλλοντα τρώμαν ἕλκεοσ ἀμφιπολεῖν. ῥᾴδιον μὲν γὰρ πόλιν σεῖσαι καὶ ἀφαυροτέροισ· ἀλλ’ ἐπὶ χώρασ αὖτισ ἕσσαι δυσπαλὲσ δὴ γίγνεται, ἐξαπίνασ εἰ μὴ θεὸσ ἁγεμόνεσσι κυβερνατὴρ γένηται. τὶν δὲ τούτων ἐξυφαίνονται χάριτεσ.

τλᾶθι τᾶσ εὐδαίμονοσ ἀμφὶ Κυράνασ θέμεν σπουδὰν ἅπασαν. τῶν δ’ Ὁμήρου καὶ τόδε συνθέμενοσ ῥῆμα πόρσυν’·

ἄγγελον ἐσλὸν ἔφα τιμὰν μεγίσταν πράγματι παντὶ φέρειν· αὔξεται καὶ Μοῖσα δι’ ἀγγελίασ ὀρθᾶσ. ἐπέγνω μὲν Κυράνα καὶ τὸ κλεεννότατον μέγαρον Βάττου δικαιᾶν Δαμοφίλου πραπίδων. οὐκ ἐρίζων ἀντία τοῖσ ἀγαθοῖσ, οὐδὲ μακύνων τέλοσ οὐδέν.

ὁ γὰρ καιρὸσ πρὸσ ἀνθρώπων βραχὺ μέτρον ἔχει. εὖ νιν ἔγνωκεν·

θεράπων δέ οἱ, οὐ δράστασ ὀπαδεῖ. φαντὶ δ’ ἔμμεν τοῦτ’ ἀνιαρότατον, καλὰ γιγνώσκοντ’ ἀνάγκᾳ ἐκτὸσ ἔχειν πόδα. καὶ μὰν κεῖνοσ Ἄτλασ οὐρανῷ προσπαλαίει νῦν γε πατρῴασ ἀπὸ γᾶσ ἀπό τε κτεάνων· λῦσε δὲ Ζεὺσ ἄφθιτοσ Τιτᾶνασ.

ἐν δὲ χρόνῳ μεταβολαὶ λήξαντοσ οὔρου ἱστίων. μήτ’ ὦν τινι πῆμα πορών, ἀπαθὴσ δ’ αὐτὸσ πρὸσ ἀστῶν.

καί κε μυθήσαιθ’ ὁποίαν, Ἀρκεσίλα, εὑρ͂ε παγὰν ἀμβροσίων ἐπέων, πρόσφατον Θήβᾳ ξενωθείσ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Pindar, Odes, pythian odes, pythian 4 ΑΡΚΕΣΙΛᾼ ΚΥΡΗΝΑΙῼ ΑΡΜΑΤΙ

(핀다르, Odes, pythian odes, pythian 4 ΑΡΚΕΣΙΛᾼ ΚΥΡΗΝΑΙῼ ΑΡΜΑΤΙ)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION