Lucian, Dialogi deorum, Ἀπόλλων, Ἑρμῆσ.

(루키아노스, Dialogi deorum, Ἀπόλλων, Ἑρμῆσ.)

Ἔχεισ μοι εἰπεῖν, ὦ Ἑρμῆ, πότεροσ ὁ Κάστωρ ἐστὶ τούτων ἢ πότεροσ ὁ Πολυδεύκησ; ἐγὼ γὰρ οὐκ ἂν διακρίναιμι αὐτούσ. Ὁ μὲν χθὲσ ἡμῖν ξυγγενόμενοσ ἐκεῖνοσ Κάστωρ ἦν, οὗτοσ δὲ Πολυδεύκησ. Πῶσ διαγινώσκεισ;

ὅμοιοι γάρ. Ὅτι οὗτοσ μέν, ὦ Ἄπολλον, ἔχει ἐπὶ τοῦ προσώπου τὰ ἴχνη τῶν τραυμάτων ἃ ἔλαβε παρὰ τῶν ἀνταγωνιστῶν πυκτεύων, καὶ μάλιστα ὁπόσα ὑπὸ τοῦ Βέβρυκοσ Ἀμύκου ἐτρώθη τῷ Ιἄσονι συμπλέων, ἅτεροσ δὲ οὐδὲν τοιοῦτον ἐμφαίνει, ἀλλὰ καθαρόσ ἐστι καὶ ἀπαθὴσ τὸ πρόσωπον. ὥστε πολλάκισ ἐγὼ τὸν μὲν προσεῖπον Κάστορα Πολυδεύκην ὄντα, τὸν δὲ τῷ τοῦ Πολυδεύκουσ ὀνόματι.

εἰπέ μοι καὶ τόδε, τί δήποτε οὐκ ἄμφω ξύνεισιν ἡμῖν, ἀλλ̓ ἐξ ἡμισείασ ἄρτι μὲν νεκρόσ, ἄρτι δὲ θεόσ ἐστιν ἅτεροσ αὐτῶν;

Ὑπὸ φιλαδελφίασ τοῦτο ποιοῦσιν·

ἐπεὶ γὰρ ἔδει ἕνα μὲν τεθνάναι τῶν Λήδασ υἱέων, ἕνα δὲ ἀθάνατον εἶναι, ἐνείμαντο οὕτωσ αὐτοὶ τὴν ἀθανασίαν. Οὐ ξυνετήν, ὦ Ἑρμῆ, τὴν νόμην, οἵ γε οὐδὲ ὄψονται οὕτωσ ἀλλήλουσ, ὅπερ ἐπόθουν, οἶμαι, μάλιστα· πῶσ γάρ, ὁ μὲν παρὰ θεοῖσ, ὁ δὲ παρὰ τοῖσ φθιτοῖσ ὤν; πλὴν ἀλλ̓ ὥσπερ ἐγὼ μαντεύομαι, ὁ δὲ Ἀσκληπιὸσ ἰᾶται, σὺ δὲ παλαίειν διδάσκεισ παιδοτρίβησ ἄριστοσ ὤν, ἡ δὲ Ἄρτεμισ μαιεύεται καὶ τῶν ἄλλων ἕκαστοσ ἔχει τινὰ τέχνην ἢ θεοῖσ ἢ ἀνθρώποισ χρησίμην, οὗτοι δὲ τί ποιήσουσιν ἡμῖν; ἢ ἀργοὶ εὐωχήσονται τηλικοῦτοι ὄντεσ;

Οὐδαμῶσ, ἀλλὰ προστέτακται αὐτοῖν ὑπηρετεῖν τῷ Ποσειδῶνι καὶ καθιππεύειν δεῖ τὸ πέλαγοσ καὶ ἐάν που ναύτασ χειμαζομένουσ ἴδωσιν, ἐπικαθίσαντασ ἐπὶ τὸ πλοῖον σώζειν τοὺσ ἐμπλέοντασ. Ἀγαθήν, ὦ Ἑρμῆ, καὶ σωτήριον λέγεισ τὴν τέχνην.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION