Lucian, Dialogi deorum, Ἑρμῆσ, Ἀπόλλων.

(루키아노스, Dialogi deorum, Ἑρμῆσ, Ἀπόλλων.)

Τί σκυθρωπόσ, ὦ Ἄπολλον; Ὅτι, ὦ Ἑρμῆ, δυστυχῶ ἐν τοῖσ ἐρωτικοῖσ. Ἄξιον μὲν λύπησ τὸ τοιοῦτο· σὺ δὲ τί δυστυχεῖσ; ἢ τὸ κατὰ τὴν Δάφνην σε λυπεῖ ἔτι; Οὐδαμῶσ·

ἀλλὰ ἐρώμενον πενθῶ τὸν Λάκωνα τὸν Οἰβάλου. Τέθνηκε γάρ, εἰπέ μοι, ὁ Υἅκινθοσ; Καὶ μάλα. Πρὸσ τίνοσ, ὦ Ἄπολλον; ἢ τίσ οὕτωσ ἀνέραστοσ ἦν ὡσ ἀποκτεῖναι τὸ καλὸν ἐκεῖνο μειράκιον; Αὐτοῦ ἐμοῦ τὸ ἔργον. Οὐκοῦν ἐμάνησ, ὦ Ἄπολλον; Οὔκ, ἀλλὰ δυστύχημά τι ἀκούσιον ἐγένετο. Πῶσ; ἐθέλω γὰρ ἀκοῦσαι τὸν τρόπον. Δισκεύειν ἐμάνθανε κἀγὼ συνεδίσκευον αὐτῷ, ὁ δὲ κάκιστα ἀνέμων ἀπολούμενοσ ὁ Ζέφυροσ ἤρα μὲν ἐκ πολλοῦ καὶ αὐτόσ, ἀμελούμενοσ δὲ καὶ μὴ φέρων τὴν ὑπεροψίαν, ἐγὼ μὲν ἀνέρριψα, ὥσπερ εἰώθειμεν, τὸν δίσκον ἐσ τὸ ἄνω, ὁ δὲ ἀπὸ τοῦ Ταϋγέτου καταπνεύσασ ἐπὶ κεφαλὴν τῷ παιδὶ ἐνέσεισε φέρων αὐτόν, ὥστε ἀπὸ τῆσ πληγῆσ αἷμά τε ῥυῆναι πολὺ καὶ τὸν παῖδα εὐθέωσ ἀποθανεῖν.

ἀλλὰ ἐγὼ τὸν μὲν Ζέφυρον αὐτίκα ἠμυνάμην κατατοξεύσασ, φεύγοντι ἐπισπόμενοσ ἄχρι τοῦ ὄρουσ, τῷ παιδὶ δὲ καὶ τὸν τάφον μὲν ἐχωσάμην ἐν Ἀμύκλαισ, ὅπου ὁ δίσκοσ αὐτὸν κατέβαλε, καὶ ἀπὸ τοῦ αἵματοσ ἄνθοσ ἀναδοῦναι τὴν γῆν ἐποίησα ἥδιστον, ὦ Ἑρμῆ, καὶ εὐανθέστατον ἀνθέων ἁπάντων, ἔτι καὶ γράμματα ἔχον ἐπαιάζοντα τῷ νεκρῷ. ἆρά σοι ἀλόγωσ λελυπῆσθαι δοκῶ; Ναί, ὦ Ἄπολλον·

ᾔδεισ γὰρ θνητὸν πεποιημένοσ τὸν ἐρώμενον· ὥστε μὴ ἄχθου ἀποθανόντοσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION