Lucian, Dialogi deorum, Πάν, Ἑρμῆσ.

(루키아노스, Dialogi deorum, Πάν, Ἑρμῆσ.)

Χαῖρε, ὦ πάτερ Ερμῆ. Καὶ σύ γε. ἀλλὰ πῶσ ἐγὼ σὸσ πατήρ; Οὐχ ὁ Κυλλήνιοσ Ἑρμῆσ ὢν τυγχάνεισ; Καὶ μάλα. πῶσ οὖν υἱὸσ ἐμὸσ εἶ; Μοιχίδιόσ εἰμι, ἐξαίρετόσ σοι γενόμενοσ. Νὴ Δία, τράγου ἴσωσ τινὸσ μοιχεύσαντοσ αἶγα· ἐμοὶ γὰρ πῶσ, κέρατα ἔχων καὶ ῥῖνα τοιαύτην καὶ πώγωνα λάσιον καὶ σκέλη διχαλὰ καὶ τραγικὰ καὶ οὐρὰν ὑπὲρ τὰσ πυγάσ; Ὁπόσα ἂν ἀποσκώψῃσ με, τὸν σεαυτοῦ υἱόν, ὦ πάτερ, ἐπονείδιστον ἀποφαίνεισ, μᾶλλον δὲ σεαυτόν, ὃσ τοιαῦτα γεννᾷσ καὶ παιδοποιεῖσ, ἐγὼ δὲ ἀναίτιοσ. Τίνα δὲ καὶ φήσ σου μητέρα; ἤ που ἔλαθον αἶγα μοιχεύσασ ἔγωγε; Οὐκ αἶγα ἐμοίχευσασ, ἀλλ̓ ἀνάμνησον σεαυτόν, εἴ ποτε ἐν Ἀρκαδίᾳ παῖδα ἐλευθέραν ἐβιάσω. τί δακὼν τὸν δάκτυλον ζητεῖσ καὶ ἐπὶ πολὺ ἀπορεῖσ; τὴν Ἰκαρίου λέγω Πηνελόπην. Εἶτα τί παθοῦσα ἐκείνη ἀντ̓ ἐμοῦ τράγῳ σε ὅμοιον ἔτεκεν;

Αὐτῆσ ἐκείνησ λόγον σοι ἐρῶ·

ὅτε γάρ με ἐξέπεμπεν ἐπὶ τὴν Ἀρκαδίαν, Ὦ παῖ, μήτηρ μέν σοι, ἔφη, ἐγώ εἰμι, Πηνελόπη ἡ Σπαρτιᾶτισ, τὸν πατέρα δὲ γίνωσκε θεὸν ἔχων Ἑρμῆν Μαίασ καὶ Διόσ. εἰ δὲ κερασφόροσ καὶ τραγοσκελὴσ εἶ, μὴ λυπείτω σε· ὁπότε γάρ μοι συνῄει ὁ πατὴρ ὁ σόσ, τράγῳ ἑαυτὸν ἀπείκασεν, ὡσ λάθοι, καὶ διὰ τοῦτο ὅμοιοσ ἀπέβησ τῷ τράγῳ. Νὴ Δία, μέμνημαι ποιήσασ τοιοῦτόν τι. οὖν ὁ ἐπὶ κάλλει μέγα φρονῶν, ἔτι ἀγένειοσ αὐτὸσ ὢν σὸσ πατὴρ κεκλήσομαι καὶ γέλωτα ὀφλήσω παρὰ πᾶσιν ἐπὶ τῇ εὐπαιδίᾳ;

Καὶ μὴν οὐ καταισχυνῶ σε, ὦ πάτερ·

μουσικόσ τε γάρ εἰμι καὶ συρίζω πάνυ καπυρόν, καὶ ὁ Διόνυσοσ οὐδὲν ἐμοῦ ἄνευ ποιεῖν δύναται, ἀλλὰ ἑταῖρον καὶ θιασώτην πεποίηταί με, καὶ ἡγοῦμαι αὐτῷ τοῦ χοροῦ· καὶ τὰ ποίμνια δὲ εἰ θεάσαιό μου, ὁπόσα περὶ Τεγέαν καὶ ἀνὰ τὸ Παρθένιον ἔχω, πάνυ ἡσθήσῃ· ἄρχω δὲ καὶ τῆσ Ἀρκαδίασ ἁπάσησ· πρῴην δὲ καὶ Ἀθηναίοισ συμμαχήσασ οὕτωσ ἠρίστευσα Μαραθῶνι, ὥστε καὶ ἀριστεῖον ᾑρέθη μοι, τὸ ὑπὸ τῇ ἀκροπόλει σπήλαιον. ἢν γοῦν ἐσ Ἀθήνασ ἔλθῃσ, εἴσῃ ὅσον ἐκεῖ τοῦ Πανὸσ ὄνομα.

Εἰπὲ δέ μοι, γεγάμηκασ, ὦ Πάν, ἤδη;

τοῦτο γάρ, οἶμαι, καλοῦσί σε. Οὐδαμῶσ, ὦ πάτερ· ἐρωτικὸσ γάρ εἰμι καὶ οὐκ ἂν ἀγαπήσαιμι συνὼν μιᾷ. Ταῖσ οὖν αἰξὶ δηλαδὴ ἐπιχειρεῖσ. Σὺ μὲν σκώπτεισ, ἐγὼ δὲ τῇ τε Ἠχοῖ καὶ τῇ Πίτυϊ σύνειμι καὶ ἀπάσαισ ταῖσ τοῦ Διονύσου Μαινάσι καὶ πάνυ σπουδάζομαι πρὸσ αὐτῶν. Οἶσθα οὖν, ὦ τέκνον, ὅ τι χαρίσῃ τὸ πρῶτον αἰτοῦντί μοι; Πρόσταττε, ὦ πάτερ· ἡμεῖσ μὲν ἴδωμεν ταῦτα. Καὶ πρόσιθί μοι καὶ φιλοφρονοῦ· πατέρα δὲ ὁρ́α μὴ καλέσῃσ με ἄλλου ἀκούοντοσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION