헬라어 문장 검색 - ΦλαϝιύΑντιθυί01́

(플라비우스 요세푸스, Antiquitates Judaicae, Book 1)

Τοῖσ τὰσ ἱστορίασ συγγράφειν βουλομένοισ οὐ μίαν οὐδὲ τὴν αὐτὴν ὁρῶ τῆσ σπουδῆσ γινομένην αἰτίαν, ἀλλὰ πολλὰσ καὶ πλεῖστον ἀλλήλων διαφερούσασ. τινὲσ μὲν γὰρ ἐπιδεικνύμενοι λόγων δεινότητα καὶ τὴν ἀπ’ αὐτῆσ θηρευόμενοι δόξαν ἐπὶ τοῦτο τῆσ παιδείασ τὸ μέροσ ὁρμῶσιν, ἄλλοι δὲ χάριν ἐκείνοισ φέροντεσ, περὶ ὧν τὴν ἀναγραφὴν εἶναι συμβέβηκε, τὸν εἰσ αὐτὴν πόνον καὶ παρὰ δύναμιν ὑπέστησαν·

εἰσὶ δ’ οἵτινεσ ἐβιάσθησαν ὑπ’ αὐτῆσ τῆσ τῶν πραγμάτων ἀνάγκησ οἷσ πραττομένοισ παρέτυχον ταῦτα γραφῇ δηλούσῃ περιλαβεῖν·

πολλοὺσ δὲ χρησίμων μέγεθοσ πραγμάτων ἐν ἀγνοίᾳ κειμένων προύτρεψε τὴν περὶ αὐτῶν ἱστορίαν εἰσ κοινὴν ὠφέλειαν ἐξενεγκεῖν. τούτων δὴ τῶν προειρημένων αἰτιῶν αἱ τελευταῖαι δύο κἀμοὶ συμβεβήκασι·

τὸν μὲν γὰρ πρὸσ τοὺσ Ῥωμαίουσ πόλεμον ἡμῖν τοῖσ Ιοὐδαίοισ γενόμενον καὶ τὰσ ἐν αὐτῷ πράξεισ καὶ τὸ τέλοσ οἱο͂ν ἀπέβη πείρᾳ μαθὼν ἐβιάσθην ἐκδιηγήσασθαι διὰ τοὺσ ἐν τῷ γράφειν λυμαινομένουσ τὴν ἀλήθειαν, ταύτην δὲ τὴν ἐνεστῶσαν ἐγκεχείρισμαι πραγματείαν νομίζων ἅπασι φανεῖσθαι τοῖσ Ἕλλησιν ἀξίαν σπουδῆσ· μέλλει γὰρ περιέξειν ἅπασαν τὴν παρ’ ἡμῖν ἀρχαιολογίαν καὶ διάταξιν τοῦ πολιτεύματοσ ἐκ τῶν Ἑβραϊκῶν μεθηρμηνευμένην γραμμάτων.

ἤδη μὲν οὖν καὶ πρότερον διενοήθην, ὅτε τὸν πόλεμον συνέγραφον, δηλῶσαι τίνεσ ὄντεσ ἐξ ἀρχῆσ Ιοὐδαῖοι καὶ τίσι χρησάμενοι τύχαισ ὑφ’ οἱῴ τε παιδευθέντεσ νομοθέτῃ τὰ πρὸσ εὐσέβειαν καὶ τὴν ἄλλην ἄσκησιν ἀρετῆσ πόσουσ τε πολέμουσ ἐν μακροῖσ πολεμήσαντεσ χρόνοισ εἰσ τὸν τελευταῖον ἄκοντεσ πρὸσ Ῥωμαίουσ κατέστησαν.

ἀλλ’ ἐπειδὴ μείζων ἦν ἡ τοῦδε τοῦ λόγου περιβολή, κατ’ αὐτὸν ἐκεῖνον χωρίσασ ταῖσ ἰδίαισ ἀρχαῖσ αὐτοῦ καὶ τῷ τέλει τὴν γραφὴν συνεμέτρησα·

χρόνου δὲ προϊόντοσ, ὅπερ φιλεῖ τοῖσ μεγάλων ἅπτεσθαι διανοουμένοισ, ὄκνοσ μοι καὶ μέλλησισ ἐγίνετο τηλικαύτην μετενεγκεῖν ὑπόθεσιν εἰσ ἀλλοδαπὴν ἡμῖν καὶ ξένην διαλέκτου συνήθειαν. ἦσαν δέ τινεσ, οἳ πόθῳ τῆσ ἱστορίασ ἐπ’ αὐτήν με προύτρεπον, καὶ μάλιστα δὴ πάντων Ἐπαφρόδιτοσ ἀνὴρ ἅπασαν μὲν ἰδέαν παιδείασ ἠγαπηκώσ, διαφερόντωσ δὲ χαίρων ἐμπειρίαισ πραγμάτων, ἅτε δὴ μεγάλοισ μὲν αὐτὸσ ὁμιλήσασ πράγμασι καὶ τύχαισ πολυτρόποισ, ἐν ἅπασι δὲ θαυμαστὴν φύσεωσ ἐπιδειξάμενοσ ἰσχὺν καὶ προαίρεσιν ἀρετῆσ ἀμετακίνητον.

τούτῳ δὴ πειθόμενοσ ὡσ αἰεὶ τοῖσ χρήσιμον ἢ καλόν τι πράττειν δυναμένοισ συμφιλοκαλοῦντι καὶ ἐμαυτὸν αἰσχυνόμενοσ, εἰ δόξαιμι ῥαθυμίᾳ πλέον ἢ τῷ περὶ τὰ κάλλιστα χαίρειν πόνῳ, προθυμότερον ἐπερρώσθην, ἔτι κἀκεῖνα πρὸσ τοῖσ εἰρημένοισ λογισάμενοσ οὐ παρέργωσ, περί τε τῶν ἡμετέρων προγόνων εἰ μεταδιδόναι τῶν τοιούτων ἤθελον, καὶ περὶ τῶν Ἑλλήνων εἴ τινεσ αὐτῶν γνῶναι τὰ παρ’ ἡμῖν ἐσπούδασαν.

ὁ δὲ τῶν παρ’ ἡμῖν ἀρχιερέων οὐδενὸσ ἀρετῇ δεύτεροσ Ἐλεάζαροσ τῷ προειρημένῳ βασιλεῖ ταύτησ ἀπολαῦσαι τῆσ ὠφελείασ οὐκ ἐφθόνησε πάντωσ ἀντειπὼν ἄν, εἰ μὴ πάτριον ἦν ἡμῖν τὸ μηδὲν ἔχειν τῶν καλῶν ἀπόρρητον.

κἀμαυτῷ δὴ πρέπειν ἐνόμισα τὸ μὲν τοῦ ἀρχιερέωσ μιμήσασθαι μεγαλόψυχον, τῷ βασιλεῖ δὲ πολλοὺσ ὁμοίωσ ὑπολαβεῖν καὶ νῦν εἶναι φιλομαθεῖσ·

οὐδὲ γὰρ πᾶσαν ἐκεῖνοσ ἔφθη λαβεῖν τὴν ἀναγραφήν, ἀλλὰ μόνα τὰ τοῦ νόμου παρέδοσαν οἱ πεμφθέντεσ ἐπὶ τὴν ἐξήγησιν εἰσ τὴν Ἀλεξάνδρειαν· μυρία δ’ ἐστὶ τὰ δηλούμενα διὰ τῶν ἱερῶν γραμμάτων, ἅτε δὴ πεντακισχιλίων ἐτῶν ἱστορίασ ἐν αὐτοῖσ ἐμπεριειλημμένησ, καὶ παντοῖαι μέν εἰσι παράλογοι περιπέτειαι, πολλαὶ δὲ τύχαι πολέμων καὶ στρατηγῶν ἀνδραγαθίαι καὶ πολιτευμάτων μεταβολαί.

τὸ σύνολον δὲ μάλιστά τισ ἂν ἐκ ταύτησ μάθοι τῆσ ἱστορίασ ἐθελήσασ αὐτὴν διελθεῖν, ὅτι τοῖσ μὲν θεοῦ γνώμῃ κατακολουθοῦσι καὶ τὰ καλῶσ νομοθετηθέντα μὴ τολμῶσι παραβαίνειν πάντα κατορθοῦται πέρα πίστεωσ καὶ γέρασ εὐδαιμονία πρόκειται παρὰ θεοῦ·

ἤδη τοίνυν τοὺσ ἐντευξομένουσ τοῖσ βιβλίοισ παρακαλῶ τὴν γνώμην θεῷ προσανέχειν καὶ δοκιμάζειν τὸν ἡμέτερον νομοθέτην, εἰ τήν τε φύσιν ἀξίωσ αὐτοῦ κατενόησε καὶ τῇ δυνάμει πρεπούσασ ἀεὶ τὰσ πράξεισ ἀνατέθεικε πάσησ καθαρὸν τὸν περὶ αὐτοῦ φυλάξασ λόγον τῆσ παρ’ ἄλλοισ ἀσχήμονοσ μυθολογίασ·

καίτοι γε ὅσον ἐπὶ μήκει χρόνου καὶ παλαιότητι πολλὴν εἶχεν ἄδειαν ψευδῶν πλασμάτων·

γέγονε γὰρ πρὸ ἐτῶν δισχιλίων, ἐφ’ ὅσον πλῆθοσ αἰῶνοσ οὐδ’ αὐτῶν οἱ ποιηταὶ τὰσ γενέσεισ τῶν θεῶν, μήτι γε τὰσ τῶν ἀνθρώπων πράξεισ ἢ τοὺσ νόμουσ ἀνενεγκεῖν ἐτόλμησαν. τὰ μὲν οὖν ἀκριβῆ τῶν ἐν ταῖσ ἀναγραφαῖσ προϊὼν ὁ λόγοσ κατὰ τὴν οἰκείαν τάξιν σημανεῖ·

τοῦτο γὰρ διὰ ταύτησ ποιήσειν τῆσ πραγματείασ ἐπηγγειλάμην οὐδὲν προσθεὶσ οὐδ’ αὖ παραλιπών. Ἐπειδὴ δὲ πάντα σχεδὸν ἐκ τῆσ τοῦ νομοθέτου σοφίασ ἡμῖν ἀνήρτηται Μωυσέοσ, ἀνάγκη μοι βραχέα περὶ ἐκείνου προειπεῖν, ὅπωσ μή τινεσ τῶν ἀναγνωσομένων διαπορῶσι, πόθεν ἡμῖν ὁ λόγοσ περὶ νόμων καὶ πράξεων ἔχων τὴν ἀναγραφὴν ἐπὶ τοσοῦτον φυσιολογίασ κεκοινώνηκεν.

ἰστέον οὖν, ὅτι πάντων ἐκεῖνοσ ἀναγκαιότατον ἡγήσατο τῷ καὶ τὸν ἑαυτοῦ μέλλοντι βίον οἰκονομήσειν καλῶσ καὶ τοῖσ ἄλλοισ νομοθετεῖν θεοῦ πρῶτον φύσιν κατανοῆσαι καὶ τῶν ἔργων τῶν ἐκείνου θεατὴν τῷ νῷ γενόμενον οὕτωσ παράδειγμα τὸ πάντων ἄριστον μιμεῖσθαι καθ’ ὅσον οἱο͂́ν τε καὶ πειρᾶσθαι κατακολουθεῖν.

οὔτε γὰρ αὐτῷ ποτ’ ἂν γενέσθαι νοῦν ἀγαθὸν τῷ νομοθέτῃ ταύτησ ἀπολειπομένῳ τῆσ θέασ, οὔτε τῶν γραφησομένων εἰσ ἀρετῆσ λόγον οὐδὲν ἀποβήσεσθαι τοῖσ λαβοῦσιν, εἰ μὴ πρὸ παντὸσ ἄλλου διδαχθεῖεν, ὅτι πάντων πατήρ τε καὶ δεσπότησ ὁ θεὸσ ὢν καὶ πάντα ἐπιβλέπων τοῖσ μὲν ἑπομένοισ αὐτῷ δίδωσιν εὐδαίμονα βίον, τοὺσ ἔξω δὲ βαίνοντασ ἀρετῆσ μεγάλαισ περιβάλλει συμφοραῖσ.

τοῦτο δὴ παιδεῦσαι βουληθεὶσ Μωυσῆσ τὸ παίδευμα τοὺσ ἑαυτοῦ πολίτασ τῆσ τῶν νόμων θέσεωσ οὐκ ἀπὸ συμβολαίων καὶ τῶν πρὸσ ἀλλήλουσ δικαίων ἤρξατο τοῖσ ἄλλοισ παραπλησίωσ, ἀλλ’ ἐπὶ τὸν θεὸν καὶ τὴν τοῦ κόσμου κατασκευὴν τὰσ γνώμασ αὐτῶν ἀναγαγὼν καὶ πείσασ, ὅτι τῶν ἐπὶ γῆσ ἔργων τοῦ θεοῦ κάλλιστόν ἐσμεν ἄνθρωποι, ὅτε πρὸσ τὴν εὐσέβειαν ἔσχεν ὑπακούοντασ, ῥᾳδίωσ ἤδη περὶ πάντων ἔπειθεν.

οἱ μὲν γὰρ ἄλλοι νομοθέται τοῖσ μύθοισ ἐξακολουθήσαντεσ τῶν ἀνθρωπίνων ἁμαρτημάτων εἰσ τοὺσ θεοὺσ τῷ λόγῳ τὴν αἰσχύνην μετέθεσαν καὶ πολλὴν ὑποτίμησιν τοῖσ πονηροῖσ ἔδωκαν·

ὁ δ’ ἡμέτεροσ νομοθέτησ ἀκραιφνῆ τὴν ἀρετὴν ἔχοντα τὸν θεὸν ἀποφήνασ ᾠήθη δεῖν τοὺσ ἀνθρώπουσ ἐκείνησ πειρᾶσθαι μεταλαμβάνειν καὶ τοὺσ μὴ ταῦτα φρονοῦντασ μηδὲ μὴν πιστεύοντασ ἀπαραιτήτωσ ἐκόλασε.

πρὸσ ταύτην οὖν τὴν ὑπόθεσιν ποιεῖσθαι τὴν ἐξέτασιν τοὺσ ἀναγνωσομένουσ παρακαλῶ·

φανεῖται γὰρ σκοπουμένοισ οὕτωσ οὐδὲν οὔτ’ ἄλογον αὐτοῖσ οὔτε πρὸσ τὴν μεγαλειότητα τοῦ θεοῦ καὶ τὴν φιλανθρωπίαν ἀνάρμοστον· πάντα γὰρ τῇ τῶν ὅλων φύσει σύμφωνον ἔχει τὴν διάθεσιν, τὰ μὲν αἰνιττομένου τοῦ νομοθέτου δεξιῶσ, τὰ δ’ ἀλληγοροῦντοσ μετὰ σεμνότητοσ, ὅσα δ’ ἐξ εὐθείασ λέγεσθαι συνέφερε, ταῦτα ῥητῶσ ἐμφανίζοντοσ. τοῖσ μέντοι βουλομένοισ καὶ τὰσ αἰτίασ ἑκάστου σκοπεῖν πολλὴ γένοιτ’ ἂν ἡ θεωρία καὶ λίαν φιλόσοφοσ, ἣν ἐγὼ νῦν μὲν ὑπερβάλλομαι, θεοῦ δὲ διδόντοσ ἡμῖν χρόνον πειράσομαι μετὰ ταύτην γράψαι τὴν πραγματείαν.

τρέψομαι δὲ ἐπὶ τὴν ἀφήγησιν ἤδη τῶν πραγμάτων μνησθεὶσ πρότερον ὧν περὶ τῆσ τοῦ κόσμου κατασκευῆσ εἶπε Μωυσῆσ·

ταῦτα δ’ ἐν ταῖσ ἱεραῖσ βίβλοισ εὑρ͂ον ἀναγεγραμμένα. ἔχει δὲ οὕτωσ· Ἐν ἀρχῇ ἔκτισεν ὁ θεὸσ τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν.

ταύτησ δ’ ὑπ’ ὄψιν οὐκ ἐρχομένησ, ἀλλὰ βαθεῖ μὲν κρυπτομένησ σκότει, πνεύματοσ δ’ αὐτὴν ἄνωθεν ἐπιθέοντοσ, γενέσθαι φῶσ ἐκέλευσεν ὁ θεόσ. καὶ γενομένου τούτου κατανοήσασ τὴν ὅλην ὕλην διεχώρισε τό τε φῶσ καὶ τὸ σκότοσ καὶ τῷ μὲν ὄνομα ἔθετο νύκτα, τὸ δὲ ἡμέραν ἐκάλεσεν ἑσπέραν τε καὶ ὄρθρον τὴν ἀρχὴν τοῦ φωτὸσ καὶ τὴν ἀνάπαυσιν προσαγορεύσασ.

καὶ αὕτη μὲν ἂν εἰή πρώτη ἡμέρα, Μωυσῆσ δ’ αὐτὴν μίαν εἶπε·

τὴν δὲ αἰτίαν ἱκανὸσ μέν εἰμι ἀποδοῦναι καὶ νῦν, ἐπεὶ δ’ ὑπέσχημαι τὴν αἰτιολογίαν πάντων ἰδίᾳ συγγραψάμενοσ παραδώσειν, εἰσ τότε καὶ τὴν περὶ αὐτῆσ ἑρμηνείαν ἀναβάλλομαι. μετὰ δὴ τοῦτο τῇ δευτέρᾳ τῶν ἡμερῶν τὸν οὐρανὸν τοῖσ ὅλοισ ἐπιτίθησιν, ὅτ’ αὐτὸν ἀπὸ τῶν ἄλλων διακρίνασ κατ’ αὐτὸν ἠξίωσε τετάχθαι, κρύσταλλόν τε περιπήξασ αὐτῷ καὶ νότιον αὐτὸν καὶ ὑετώδη πρὸσ τὴν ἀπὸ τῶν δρόσων ὠφέλειαν ἁρμοδίωσ τῇ γῇ μηχανησάμενοσ.

τῇ δὲ τρίτῃ ἵστησι τὴν γῆν ἀναχέασ περὶ αὐτὴν τὴν θάλασσαν·

κατ’ αὐτὴν δὲ ταύτην τὴν ἡμέραν εὐθὺσ φυτά τε καὶ σπέρματα γῆθεν ἀνέτειλε. τῇ τετάρτῃ δὲ διακοσμεῖ τὸν οὐρανὸν ἡλίῳ καὶ σελήνῃ καὶ τοῖσ ἄλλοισ ἄστροισ κινήσεισ αὐτοῖσ ἐπιστείλασ καὶ δρόμουσ, οἷσ ἂν αἱ τῶν ὡρῶν περιφοραὶ σημαίνοιντο. πέμπτῃ ἡμέρᾳ ζῷά τε κατ’ αὐτὴν νηκτὰ καὶ μετάρσια τὰ μὲν κατὰ βάθουσ τὰ δὲ δι’ ἀέροσ ἀνῆκε συνδησάμενοσ αὐτὰ κοινωνίᾳ καὶ μίξει γονῆσ ἕνεκα καὶ τοῦ συναύξεσθαι καὶ πλεονάζειν αὐτῶν τὴν φύσιν.

τῇ δὲ ἕκτῃ ἡμέρᾳ δημιουργεῖ τὸ τῶν τετραπόδων γένοσ ἄρρεν τε καὶ θῆλυ ποιήσασ· ἐν ταύτῃ δὲ καὶ τὸν ἄνθρωπον ἔπλασε. καὶ τὸν κόσμον ἓξ ταῖσ πάσαισ ἡμέραισ Μωυσῆσ καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτῷ φησὶ γενέσθαι, τῇ δὲ ἑβδόμῃ ἀναπαύσασθαι καὶ λαβεῖν ἀπὸ τῶν ἔργων ἐκεχειρίαν, ὅθεν καὶ ἡμεῖσ σχολὴν ἀπὸ τῶν πόνων κατὰ ταύτην ἄγομεν τὴν ἡμέραν προσαγορεύοντεσ αὐτὴν σάββατα·

δηλοῖ δὲ ἀνάπαυσιν κατὰ τὴν Ἑβραίων διάλεκτον τοὔνομα. Καὶ δὴ καὶ φυσιολογεῖν Μωυσῆσ μετὰ τὴν ἑβδόμην ἤρξατο περὶ τῆσ τἀνθρώπου κατασκευῆσ λέγων οὕτωσ·

ἔπλασεν ὁ θεὸσ τὸν ἄνθρωπον χοῦν ἀπὸ τῆσ γῆσ λαβών, καὶ πνεῦμα ἐνῆκεν αὐτῷ καὶ ψυχήν. ὁ δ’ ἄνθρωποσ οὗτοσ Ἄδαμοσ ἐκλήθη· σημαίνει δὲ τοῦτο κατὰ γλῶτταν τὴν Ἑβραίων πυρρόν, ἐπειδήπερ ἀπὸ τῆσ πυρρᾶσ γῆσ φυραθείσησ ἐγεγόνει· τοιαύτη γάρ ἐστιν ἡ παρθένοσ γῆ καὶ ἀληθινή. παρίστησι δὲ ὁ θεὸσ τῷ Ἀδάμῳ κατὰ γένη τὰ ζῷα θῆλύ τε καὶ ἄρρεν ἀποδειξάμενοσ καὶ τούτοισ ὀνόματα τίθησιν, οἷσ ἔτι καὶ νῦν καλοῦνται.

βλέπων δὲ τὸν Ἄδαμον οὐκ ἔχοντα κοινωνίαν πρὸσ τὸ θῆλυ καὶ συνδιαίτησιν, οὐδὲ γὰρ ἦν, ξενιζόμενον δ’ ἐπὶ τοῖσ ἄλλοισ ζῴοισ οὕτωσ ἔχουσι, μίαν αὐτοῦ κοιμωμένου πλευρὰν ἐξελὼν ἐξ αὐτῆσ ἔπλασε γυναῖκα. καὶ ὁ Ἄδαμοσ προσαχθεῖσαν αὐτὴν ἐγνώρισεν ἐξ αὑτοῦ γενομένην.

ἔσσα δὲ καθ’ Ἑβραίων διάλεκτον καλεῖται γυνή, τὸ δ’ ἐκείνησ ὄνομα τῆσ γυναικὸσ Εὐά ἦν· σημαίνει δὲ τοῦτο πάντων μητέρα. Φησὶ δὲ τὸν θεὸν καὶ παράδεισον πρὸσ τὴν ἀνατολὴν καταφυτεῦσαι παντοίῳ τεθηλότα φυτῷ·

ἐν τούτοισ δ’ εἶναι καὶ τῆσ ζωῆσ τὸ φυτὸν καὶ ἄλλο τὸ τῆσ φρονήσεωσ, ᾗ διεγινώσκετο τί εἰή τὸ ἀγαθὸν καὶ τί τὸ κακόν. εἰσ τοῦτον δὲ τὸν κῆπον εἰσαγαγόντα τόν τε Ἄδαμον καὶ τὴν γυναῖκα κελεῦσαι τῶν φυτῶν ἐπιμελεῖσθαι.

ἄρδεται δ’ οὗτοσ ὁ κῆποσ ὑπὸ ἑνὸσ ποταμοῦ πᾶσαν ἐν κύκλῳ τὴν γῆν περιρρέοντοσ, ὃσ εἰσ τέσσαρα μέρη σχίζεται. καὶ Φεισὼν μέν, σημαίνει δὲ πληθὺν τοὔνομα, ἐπὶ τὴν Ἰνδικὴν φερόμενοσ ἐκδίδωσιν εἰσ τὸ πέλαγοσ ὑφ’ Ἑλλήνων Γάγγησ λεγόμενοσ, Εὐφράτησ δὲ καὶ Τίγρισ ἐπὶ τὴν Ἐρυθρὰν ἀπίασι θάλασσαν· καλεῖται δὲ ὁ μὲν Εὐφράτησ Φοράσ, σημαίνει δὲ ἤτοι σκεδασμὸν ἢ ἄνθοσ, Τίγρισ δὲ Διγλάθ, ἐξ οὗ φράζεται τὸ μετὰ στενότητοσ ὀξύ·

Γηὼν δὲ διὰ τῆσ Αἰγύπτου ῥέων δηλοῖ τὸν ἀπὸ τῆσ ἐναντίασ ἀναδιδόμενον ἡμῖν, ὃν δὴ Νεῖλον Ἕλληνεσ προσαγορεύουσιν. Ὁ δὴ τοίνυν θεὸσ τὸν Ἄδαμον καὶ τὴν γυναῖκα τῶν μὲν ἄλλων φυτῶν ἐκέλευε γεύεσθαι, τοῦ δὲ τῆσ φρονήσεωσ ἀπέχεσθαι, προειπὼν ἁψαμένοισ ἀπ’ αὐτοῦ ὄλεθρον γενησόμενον.

οἰόμενοσ δὲ συμφορᾷ περιπεσεῖσθαι παρακούσαντασ ἀναπείθει κακοήθωσ τὴν γυναῖκα γεύσασθαι τοῦ φυτοῦ τῆσ φρονήσεωσ ἐν αὐτῷ λέγων εἶναι τήν τε τἀγαθοῦ καὶ τοῦ κακοῦ διάγνωσιν, ἧσ γενομένησ αὐτοῖσ μακάριον καὶ μηδὲν ἀπολείποντα τοῦ θείου διάξειν βίον.

καὶ παρακρούεται μὲν οὕτω τὴν γυναῖκα τῆσ ἐντολῆσ τοῦ θεοῦ καταφρονῆσαι·

γευσαμένη δὲ τοῦ φυτοῦ καὶ ἡσθεῖσα τῷ ἐδέσματι καὶ τὸν Ἄδαμον ἀνέπεισεν αὐτῷ χρήσασθαι. καὶ συνίεσάν τε αὑτῶν ἤδη γεγυμνωμένων καὶ τὴν αἰσχύνην ὕπαιθρον ἔχοντεσ σκέπην αὑτοῖσ ἐπενόουν·

τὸ γὰρ φυτὸν ὀξύτητοσ καὶ διανοίασ ὑπῆρχε. φύλλοισ οὖν ἑαυτοὺσ συκῆσ ἐσκέπασαν καὶ ταῦτα πρὸ τῆσ αἰδοῦσ προβαλόμενοι μᾶλλον ἐδόκουν εὐδαιμονεῖν ὡσ ὧν πρότερον ἐσπάνιζον εὑρόντεσ. τοῦ θεοῦ δ’ εἰσ τὸν κῆπον ἐλθόντοσ ὁ μὲν Ἄδαμοσ πρότερον εἰσ ὁμιλίαν αὐτῷ φοιτῶν συνειδὼσ αὑτῷ τὴν ἀδικίαν ὑπεχώρει, τὸν δὲ θεὸν ἐξένιζε τὸ πραττόμενον καὶ τὴν αἰτίαν ἐπυνθάνετο, δι’ ἣν πρότερον ἡδόμενοσ τῇ πρὸσ αὐτὸν ὁμιλίᾳ νῦν φεύγει ταύτην καὶ περιίσταται.

τοῦ δὲ μηδὲν φθεγγομένου διὰ τὸ συγγινώσκειν ἑαυτῷ παραβάντι τὴν τοῦ θεοῦ πρόσταξιν "ἀλλ’ ἐμοὶ μέν, εἶπεν ὁ θεόσ, ἔγνωστο περὶ ὑμῶν, ὅπωσ βίον εὐδαίμονα καὶ κακοῦ παντὸσ ἀπαθῆ βιώσετε μηδεμιᾷ ξαινόμενοι τὴν ψυχὴν φροντίδι, πάντων δ’ ὑμῖν αὐτομάτων ὅσα πρὸσ ἀπόλαυσιν καὶ ἡδονὴν συντελεῖ κατὰ τὴν ἐμὴν ἀνιόντων πρόνοιαν χωρὶσ ὑμετέρου πόνου καὶ ταλαιπωρίασ, ὧν παρόντων γῆράσ τε θᾶττον οὐκ ἂν ἐπέλθοι καὶ τὸ ζῆν ὑμῖν μακρὸν γένοιτο.

νῦν δ’ εἰσ ταύτην μου τὴν γνώμην ἐνύβρισασ παρακούσασ τῶν ἐμῶν ἐντολῶν·

ἀλλ’ ἐπὶ συνειδότι πονηρῷ.

" Ἄδαμοσ δὲ παρῃτεῖτο τῆσ ἁμαρτίασ αὑτὸν καὶ παρεκάλει τὸν θεὸν μὴ χαλεπαίνειν αὐτῷ τὴν γυναῖκα τοῦ γεγονότοσ αἰτιώμενοσ καὶ λέγων ὑπ’ αὐτῆσ ἐξαπατηθεὶσ ἁμαρτεῖν, ἡ δ’ αὖ κατηγόρει τοῦ ὄφεωσ. ὁ δὲ θεὸσ ἥττονα γυναικείασ συμβουλίασ αὐτὸν γενόμενον ὑπετίθει τιμωρίᾳ, τὴν γῆν οὐκέτι μὲν οὐδὲν αὐτοῖσ ἀναδώσειν αὐτομάτωσ εἰπών, πονοῦσι δὲ καὶ τοῖσ ἔργοισ τριβομένοισ τὰ μὲν παρέξειν, τῶν δ’ οὐκ ἀξιώσειν.

Εὐάν δὲ τοκετοῖσ καὶ ταῖσ ἐξ ὠδίνων ἀλγηδόσιν ἐκόλαζεν, ὅτι τὸν Ἄδαμον οἷσ αὐτὴν ὁ ὄφισ ἐξηπάτησε τούτοισ παρακρουσαμένη συμφοραῖσ περιέβαλεν. ἀφείλετο δὲ καὶ τὸν ὄφιν τὴν φωνὴν ὀργισθεὶσ ἐπὶ τῇ κακοηθείᾳ τῇ πρὸσ τὸν Ἄδαμον καὶ ἰὸν ἐντίθησιν ὑπὸ τὴν γλῶτταν αὐτῷ πολέμιον ἀποδείξασ ἀνθρώποισ καὶ ὑποθέμενοσ κατὰ τῆσ κεφαλῆσ φέρειν τὰσ πληγάσ, ὡσ ἐν ἐκείνῃ τοῦ τε κακοῦ τοῦ πρὸσ ἀνθρώπουσ κειμένου καὶ τῆσ τελευτῆσ ῥᾴστησ τοῖσ ἀμυνομένοισ ἐσομένησ, ποδῶν τε αὐτὸν ἀποστερήσασ σύρεσθαι κατὰ τῆσ γῆσ ἰλυσπώμενον ἐποίησε.

καὶ ὁ μὲν θεὸσ ταῦτα προστάξασ αὐτοῖσ πάσχειν μετοικίζει τὸν Ἄδαμον καὶ τὴν Εὐάν ἐκ τοῦ κήπου εἰσ ἕτερον χωρίον.

Γίνονται δὲ αὐτοῖσ παῖδεσ ἄρρενεσ δύο·

προσηγορεύετο δὲ αὐτῶν ὁ μὲν πρῶτοσ Κάισ, κτίσιν δὲ σημαίνει τοῦτο μεθερμηνευόμενον τοὔνομα, Ἄβελοσ δὲ ὁ δεύτεροσ, σημαίνει δὲ οὐθὲν τοῦτο· γίνονται δὲ αὐτοῖσ καὶ θυγατέρεσ.

οἱ μὲν οὖν ἀδελφοὶ διαφόροισ ἔχαιρον ἐπιτηδεύμασιν· Ἄβελοσ μὲν γὰρ ὁ νεώτεροσ δικαιοσύνησ ἐπεμελεῖτο καὶ πᾶσι τοῖσ ὑπ’ αὐτοῦ πραττομένοισ παρεῖναι τὸν θεὸν νομίζων ἀρετῆσ προενόει, ποιμενικὸσ δ’ ἦν ὁ βίοσ αὐτῷ· Κάισ δὲ τά τε ἄλλα πονηρότατοσ ἦν καὶ πρὸσ τὸ κερδαίνειν μόνον ἀποβλέπων γῆν τε ἀροῦν ἐπενόησε πρῶτοσ καὶ κτείνει δὲ τὸν ἀδελφὸν ἐκ τοιαύτησ αἰτίασ· θῦσαι τῷ θεῷ δόξαν αὐτοῖσ ὁ μὲν Κάισ τοὺσ ἀπὸ τῆσ γεωργίασ καὶ φυτῶν καρποὺσ ἐπήνεγκεν, Ἄβελοσ δὲ γάλα καὶ τὰ πρωτότοκα τῶν βοσκημάτων.

ὁ δὲ θεὸσ ταύτῃ μᾶλλον ἥδεται τῇ θυσίᾳ τοῖσ αὐτομάτοισ καὶ κατὰ φύσιν γεγονόσι τιμώμενοσ, ἀλλ’ οὐχὶ τοῖσ κατ’ ἐπίνοιαν ἀνθρώπου πλεονέκτου βίᾳ πεφυκόσιν. ἔνθεν ὁ Κάισ παροξυνθεὶσ ἐπὶ τῷ προτετιμῆσθαι τὸν Ἄβελον ὑπὸ τοῦ θεοῦ κτείνει τὸν ἀδελφὸν καὶ τὸν νεκρὸν αὐτοῦ ποιήσασ ἀφανῆ λήσειν ὑπέλαβεν.

ὁ δὲ θεὸσ συνεὶσ τὸ ἔργον ἧκε πρὸσ τὸν Κάιν περὶ τἀδελφοῦ πυνθανόμενοσ, ποῖ ποτ’ εἰή· πολλῶν γὰρ αὐτὸν οὐκ ἰδεῖν ἡμερῶν τὸν ἄλλον χρόνον πάντα μετ’ αὐτοῦ βλέπων αὐτὸν ἀναστρεφόμενον. ὁ δὲ Κάισ ἀπορούμενοσ καὶ οὐκ ἔχων ὅ τι λέγοι πρὸσ τὸν θεὸν ἀμηχανεῖν μὲν καὶ αὐτὸσ ἔφασκε τὸ πρῶτον ἐπὶ τἀδελφῷ μὴ βλεπομένῳ, παροξυνθεὶσ δὲ τοῦ θεοῦ λιπαρῶσ ἐγκειμένου καὶ πολυπραγμονοῦντοσ οὐκ εἶναι παιδαγωγὸσ καὶ φύλαξ αὐτοῦ καὶ τῶν ὑπ’ αὐτοῦ πραττομένων ἔλεγεν.

ὁ δὲ θεὸσ τοὐντεῦθεν ἤλεγχεν ἤδη τὸν Κάιν φονέα τἀδελφοῦ γενόμενον καί "θαυμάζω, φησίν, εἰ περὶ ἀνδρὸσ ἀγνοεῖσ εἰπεῖν τί γέγονεν, ὃν αὐτὸσ ἀπολώλεκασ.

" τῆσ μὲν οὖν ἐπὶ τῷ φόνῳ τιμωρίασ αὐτὸν ἠφίει θυσίαν ἐπιτελέσαντα καὶ δι’ αὐτῆσ ἱκετεύσαντα μὴ λαβεῖν ὀργὴν αὐτῷ χαλεπωτέραν, ἐπάρατον δ’ αὐτὸν ἐτίθει καὶ τοὺσ ἐγγόνουσ αὐτοῦ τιμωρήσεσθαι κατὰ τὴν ἑβδόμην ἠπείλησε γενεάν, καὶ τῆσ γῆσ αὐτὸν ἐκείνησ ἐκβάλλει σὺν τῇ γυναικί.

τοῦ δὲ μὴ θηρίοισ ἀλώμενοσ περιπέσῃ δεδιότοσ καὶ τοῦτον ἀπόληται τὸν τρόπον, ἐκέλευε μηδὲν ὑφορᾶσθαι σκυθρωπὸν ἀπὸ τοιαύτησ αἰτίασ, ἀλλ’ ἕνεκα τοῦ μηδὲν αὐτῷ ἐκ θηρίων γενέσθαι δεινὸν διὰ πάσησ ἀδεῶσ χωρεῖν γῆσ·

καὶ σημεῖον ἐπιβαλών, ᾧ γνώριμοσ ἂν εἰή, προσέταξεν ἀπιέναι. Πολλὴν δ’ ἐπελθὼν γῆν ἱδρύεται μετὰ τῆσ γυναικὸσ Κάισ Ναί̈δα τόπον οὕτω καλούμενον καὶ αὐτόθι ποιεῖται τὴν κατοίκησιν, ἔνθ’ αὐτῷ καὶ παῖδεσ ἐγένοντο·

οὐκ ἐπὶ νουθεσίᾳ δὲ τὴν κόλασιν ἔλαβεν, ἀλλ’ ἐπ’ αὐξήσει τῆσ κακίασ, ἡδονὴν μὲν πᾶσαν ἐκπορίζων αὐτοῦ τῷ σώματι, κἂν μεθ’ ὕβρεωσ τῶν συνόντων δέῃ ταύτην ἔχειν· αὔξων δὲ τὸν οἶκον πλήθει χρημάτων ἐξ ἁρπαγῆσ καὶ βίασ πρὸσ ἡδονὴν καὶ λῃστείαν τοὺσ ἐντυγχάνοντασ παρακαλῶν διδάσκαλοσ αὐτοῖσ ὑπῆρχε πονηρῶν ἐπιτηδευμάτων, καὶ τὴν ἀπραγμοσύνην, ᾗ πρότερον συνέζων οἱ ἄνθρωποι, μέτρων ἐπινοίᾳ καὶ σταθμῶν μετεστήσατο ἀκέραιον αὐτοῖσ ὄντα τὸν βίον ἐκ τῆσ τούτων ἀμαθίασ καὶ μεγαλόψυχον εἰσ πανουργίαν περιαγαγών, ὁρ́ουσ τε γῆσ πρῶτοσ ἔθετο καὶ πόλιν ἐδείματο καὶ τείχεσιν ὠχύρωσεν εἰσ ταὐτὸν συνελθεῖν τοὺσ οἰκείουσ καταναγκάσασ.

καὶ τὴν πόλιν δὲ ταύτην ἀπὸ Ἀνώχου τοῦ πρεσβυτάτου παιδὸσ Ἄνωχαν ἐκάλεσεν.

Ἀνώχου δὲ Ιἀράδησ υἱὸσ ἦν, ἐκ δὲ τούτου Μαρουῆλοσ, οὗ γίνεται παῖσ Μαθουσάλασ, τοῦ δὲ Λάμεχοσ, ᾧ παῖδεσ ὑπῆρξαν ἑπτὰ καὶ ἑβδομήκοντα ἐκ δύο γυναικῶν αὐτῷ φύντεσ Σελλᾶσ καὶ Ἄδασ.

τούτων Ιὤβηλοσ μὲν ἐξ Ἄδασ γεγονὼσ σκηνὰσ ἐπήξατο καὶ προβατείαν ἠγάπησεν, Ιοὔβαλοσ δέ, ὁμομήτριοσ δ’ ἦν αὐτῷ, μουσικὴν ἤσκησε καὶ ψαλτήρια καὶ κιθάρασ ἐπενόησεν, Ιοὐβῆλοσ δὲ τῶν ἐκ τῆσ ἑτέρασ γεγονότων ἰσχύι πάντασ ὑπερβαλὼν τὰ πολεμικὰ διαπρεπῶσ μετῆλθεν ἐκ τούτων καὶ τὰ πρὸσ ἡδονὴν τοῦ σώματοσ ἐκπορίζων, χαλκείαν τε πρῶτοσ ἐπενόησεν.

πατὴρ δὲ θυγατρὸσ γενόμενοσ ὁ Λάμεχοσ Νοεμᾶσ ὄνομα, ἐπεὶ τὰ θεῖα σαφῶσ ἐξεπιστάμενοσ ἑώρα δίκην αὑτὸν ὑφέξοντα τῆσ Κάιοσ ἀδελφοκτονίασ μείζονα, τοῦτο ταῖσ ἑαυτοῦ γυναιξὶν ἐποίησε φανερόν.

ἔτι δὲ ζῶντοσ Ἀδάμου Κάιοσ τοὺσ ἐγγόνουσ πονηροτάτουσ συνέβη γενέσθαι κατὰ διαδοχὴν καὶ μίμησιν ἄλλον ἄλλου χείρονα τελευτῶντα·

πρόσ τε γὰρ πολέμουσ εἶχον ἀκρατῶσ καὶ πρὸσ λῃστείαν ὡρμήκεσαν, ἄλλοσ δ’ εἴ τισ ὀκνηρὸσ ἦν πρὸσ τὸ φονεύειν, ἄλλην ἀπόνοιαν ἦν θράσουσ ὑβρίζων καὶ πλεονεκτῶν. Ἄδαμοσ δὲ ὁ πρῶτοσ ἐκ γῆσ γενόμενοσ, ἀπαιτεῖ γὰρ ἡ διήγησισ τὸν περὶ αὐτοῦ λόγον, Ἀβέλου μὲν ἐσφαγμένου, Κάιοσ δὲ διὰ τὸν ἐκείνου φόνον πεφευγότοσ, παιδοποιίασ ἐφρόντιζε, καὶ δεινὸσ εἶχεν αὐτὸν γενέσεωσ ἔρωσ ἔτη τριάκοντ’ ἤδη καὶ διακόσια ἠνυκότα τοῦ βίου, πρὸσ οἷσ ἕτερα ζήσασ ἑπτακόσια τελευτᾷ.

γίνονται μὲν οὖν αὐτῷ παῖδεσ ἄλλοι τε πλείουσ καὶ Σῆθοσ·

ἀλλὰ περὶ μὲν τῶν ἄλλων μακρὸν ἂν εἰή λέγειν, πειράσομαι δὲ μόνα τὰ τῶν ἀπὸ Σήθου διελθεῖν· τραφεὶσ γὰρ οὗτοσ καὶ παρελθὼν εἰσ ἡλικίαν ἤδη καλὰ κρίνειν δυναμένην καὶ γενόμενοσ αὐτὸσ ἄριστοσ μιμητὰσ τῶν αὐτῶν τοὺσ ἀπογόνουσ κατέλιπεν. οἱ δὲ πάντεσ ἀγαθοὶ φύντεσ γῆν τε τὴν αὐτὴν ἀστασίαστοι κατῴκησαν εὐδαιμονήσαντεσ μηδενὸσ αὐτοῖσ ἄχρι καὶ τελευτῆσ δυσκόλου προσπεσόντοσ, σοφίαν τε τὴν περὶ τὰ οὐράνια καὶ τὴν τούτων διακόσμησιν ἐπενόησαν.

ὑπὲρ δὲ τοῦ μὴ διαφυγεῖν τοὺσ ἀνθρώπουσ τὰ ηὑρημένα μηδὲ πρὶν εἰσ γνῶσιν ἐλθεῖν φθαρῆναι, προειρηκότοσ ἀφανισμὸν Ἀδάμου τῶν ὅλων ἔσεσθαι τὸν μὲν κατ’ ἰσχὺν πυρὸσ τὸν ἕτερον δὲ κατὰ βίαν καὶ πλῆθοσ ὕδατοσ, στήλασ δύο ποιησάμενοι τὴν μὲν ἐκ πλίνθου τὴν ἑτέραν δὲ ἐκ λίθων ἀμφοτέραισ ἐνέγραψαν τὰ εὑρημένα, ἵνα καὶ τῆσ πλινθίνησ ἀφανισθείσησ ὑπὸ τῆσ ἐπομβρίασ ἡ λιθίνη μείνασα παράσχῃ μαθεῖν τοῖσ ἀνθρώποισ τὰ ἐγγεγραμμένα δηλοῦσα καὶ πλινθίνην ὑπ’ αὐτῶν ἀνατεθῆναι.

μένει δ’ ἄχρι δεῦρο κατὰ γῆν τὴν Σειρίδα.

Καὶ οὗτοι μὲν ἑπτὰ γενεὰσ διέμειναν θεὸν ἡγούμενοι δεσπότην εἶναι τῶν ὅλων καὶ πάντα πρὸσ ἀρετὴν ἀποβλέποντεσ, εἶτα προϊόντοσ χρόνου μεταβάλλονται πρὸσ τὸ χεῖρον ἐκ τῶν πατρίων ἐθισμῶν μήτε τὰσ νενομισμένασ τιμὰσ ἔτι τῷ θεῷ παρέχοντεσ μήτε τοῦ πρὸσ ἀνθρώπουσ δικαίου ποιούμενοι λόγον, ἀλλ’ ἣν πρότερον εἶχον τῆσ ἀρετῆσ ζήλωσιν διπλασίονα τῆσ κακίασ τότ’ ἐπιδεικνύμενοι δι’ ὧν ἔπραττον·

ἔνθεν ἑαυτοῖσ τὸν θεὸν ἐξεπολέμωσαν. πολλοὶ γὰρ ἄγγελοι θεοῦ γυναιξὶ συνιόντεσ ὑβριστὰσ ἐγέννησαν παῖδασ καὶ παντὸσ ὑπερόπτασ καλοῦ διὰ τὴν ἐπὶ τῇ δυνάμει πεποίθησιν·

ὅμοια τοῖσ ὑπὸ γιγάντων τετολμῆσθαι λεγομένοισ ὑφ’ Ἑλλήνων καὶ οὗτοι δράσαι παραδίδονται. Νῶχοσ δὲ τοῖσ πραττομένοισ ὑπ’ αὐτῶν δυσχεραίνων καὶ τοῖσ βουλεύμασιν ἀηδῶσ ἔχων ἔπειθεν ἐπὶ τὸ κρεῖττον τὴν διάνοιαν αὐτοὺσ καὶ τὰσ πράξεισ μεταφέρειν, ὁρῶν δ’ οὐκ ἐνδιδόντασ, ἀλλ’ ἰσχυρῶσ ὑπὸ τῆσ ἡδονῆσ τῶν κακῶν κεκρατημένουσ, δείσασ μὴ καὶ φονεύσωσιν αὐτὸν μετὰ γυναικῶν καὶ τέκνων καὶ τῶν τούτοισ συνοικουσῶν ἐξεχώρησε τῆσ γῆσ.

Ὁ δὲ θεὸσ τοῦτον μὲν τῆσ δικαιοσύνησ ἠγάπησε, κατεδίκαζε δ’ οὐκ ἐκείνων μόνων τῆσ κακίασ, ἀλλὰ καὶ πᾶν ὅσον ἦν ἀνθρώπινον τότε δόξαν αὐτῷ διαφθεῖραι καὶ ποιῆσαι γένοσ ἕτερον πονηρίασ καθαρόν, ἐπιτεμόμενοσ αὐτῶν τὸν βίον καὶ ποιήσασ ἐτῶν οὐχ ὅσα πρότερον ἔζων, ἀλλ’ ἑκατὸν εἴκοσιν, εἰσ θάλασσαν τὴν ἤπειρον μετέβαλε.

καὶ οἱ μὲν οὕτωσ ἀφανίζονται πάντεσ, Νῶχοσ δὲ σώζεται μόνοσ ὑποθεμένου μηχανὴν αὐτῷ καὶ πόρον πρὸσ σωτηρίαν τοῦ θεοῦ τοιαύτην·

λάρνακα τετράστεγον κατασκευάσασ πηχῶν τὸ μῆκοσ τριακοσίων πεντήκοντα δὲ τὸ πλάτοσ καὶ τριάκοντα τὸ βάθοσ, εἰσ ταύτην σὺν τῇ μητρὶ τῶν παίδων καὶ ταῖσ τούτων γυναιξὶν ἀνέβη, τά τε ἄλλα ὅσα πρὸσ τὰσ χρείασ ἐπικουρήσειν αὐτοῖσ ἔμελλεν ἐνθέμενοσ, ζῷά τε παντοῖα πρὸσ διατήρησιν τοῦ γένουσ αὐτῶν ἄρρενάσ τε καὶ θηλείασ συνεισβαλόμενοσ ἄλλα τε τούτων ἑπταπλασίονα τὸν ἀριθμόν.

ἦν δ’ ἡ λάρναξ τούσ τε τοίχουσ καρτερὰ καὶ τὸν ὄροφον, ὡσ μηδαμόθεν ἐπικλύζεσθαι μηδ’ ἡττᾶσθαι τῆσ τοῦ ὕδατοσ βίασ.

καὶ Νῶχοσ μὲν οὕτωσ μετὰ τῶν οἰκείων διασώζεται. ἦν δ’ αὐτὸσ μὲν ἀπὸ Ἀδάμου δέκατοσ·

Λαμέχου γάρ ἐστιν υἱόσ, οὗ πατὴρ ἦν Μαθουσάλασ, οὗτοσ δὲ ἦν τοῦ Ἀνώχου τοῦ Ιἀρέδου, Μαλαήλου δὲ Ιἄρεδοσ ἐγεγόνει, ὃσ ἐκ Καϊνᾶ τεκνοῦται τοῦ Ἀνώσου σὺν ἀδελφαῖσ πλείοσιν, Ἄνωσοσ δὲ Σήθου υἱὸσ ἦν τοῦ Ἀδάμου· Συνέβη δὲ τοῦτο τὸ πάθοσ κατὰ τὸ ἑξακοσιοστὸν ἔτοσ ἤδη Νώχου τῆσ ἀρχῆσ, ἐν μηνὶ δευτέρῳ Δίῳ μὲν ὑπὸ Μακεδόνων λεγομένῳ, Μαρσουάνῃ δ’ ὑπὸ Ἑβραίων·

οὕτω γὰρ ἐν Αἰγύπτῳ τὸν ἐνιαυτὸν ἦσαν διατεταχότεσ. Μωυσῆσ δὲ τὸν Νισᾶν, ὅσ ἐστι Ξανθικόσ, μῆνα πρῶτον ἐπὶ ταῖσ ἑορταῖσ ὡρ́ισε κατὰ τοῦτον ἐξ Αἰγύπτου τοὺσ Ἑβραίουσ προαγαγών·

οὗτοσ δ’ αὐτῷ καὶ πρὸσ ἁπάσασ τὰσ εἰσ τὸ θεῖον τιμὰσ ἦρχεν, ἐπὶ μέντοι γε πράσεισ καὶ ὠνὰσ καὶ τὴν ἄλλην διοίκησιν τὸν πρῶτον κόσμον διεφύλαξε· τὴν δ’ ἐπομβρίαν ἄρξασθαί φησιν ἑβδόμῃ τοῦ προειρημένου μηνὸσ καὶ εἰκάδι. χρόνοσ δὲ οὗτοσ ἀπὸ Ἀδάμου τοῦ πρώτου γεγονότοσ ἐτῶν ὑπῆρχε δισχιλίων διακοσίων ἑξηκονταδύο.

ἀναγέγραπται δὲ ὁ χρόνοσ ἐν ταῖσ ἱεραῖσ βίβλοισ σημειουμένων μετὰ πολλῆσ ἀκριβείασ τῶν τότε καὶ τὰσ γενέσεισ τῶν ἐπιφανῶν ἀνδρῶν καὶ τὰσ τελευτάσ. Ἀδάμῳ μὲν τριακοστῷ ἤδη καὶ διακοσιοστῷ ἔτει γεγονότι παῖσ Σῆθοσ γίνεται, ὃσ ἐνακόσια καὶ τριάκοντα ἔτη ἐβίωσε.

Σῆθοσ δὲ κατὰ πέμπτον καὶ διακοσιοστὸν ἔτοσ ἐγέννησεν Ἄνωσον, ὃσ πέντε ζήσασ ἔτη καὶ ἐνακόσια Καϊνᾷ τῷ παιδὶ τὴν τῶν πραγμάτων ἐπιμέλειαν δίδωσι τεκνώσασ αὐτὸν περὶ ἐνενηκοστὸν καὶ ἑκατοστὸν ἔτοσ· οὗτοσ ἐβίωσεν ἔτη δώδεκα πρὸσ τοῖσ ἐνακοσίοισ. Καϊνᾶσ δὲ βιοὺσ δέκα καὶ ἐνακόσια Μαλαῆλον υἱὸν ἔσχεν ἔτει γενόμενον ἑβδομηκοστῷ καὶ ἑκατοστῷ.

οὗτοσ ὁ Μαλαῆλοσ ζήσασ πέντε καὶ ἐνενήκοντα καὶ ὀκτακόσια ἔτη ἐτελεύτησεν Ιἄρεδον καταλιπὼν υἱόν, ὃν ἔτοσ πέμπτον ἑξηκοστὸν καὶ ἑκατοστὸν γενόμενοσ ἐγέννησε. τοῦτον εἰσ ἐννέα καὶ ἑξήκοντα πρὸσ τοῖσ ἐνακοσίοισ βιώσαντα Ἄνωχοσ υἱὸσ διαδέχεται γεννηθεὶσ περὶ ἔτη δύο καὶ ἑξήκοντα καὶ ἑκατὸν τοῦ πατρὸσ αὐτῷ τυγχάνοντοσ.

οὗτοσ ζήσασ πέντε καὶ ἑξήκοντα πρὸσ τοῖσ τριακοσίοισ ἀνεχώρησε πρὸσ τὸ θεῖον, ὅθεν οὐδὲ τελευτὴν αὐτοῦ ἀναγεγράφασι. Μαθουσάλασ δὲ Ἀνώχου παῖσ κατὰ ἔτοσ αὐτῷ γεγονὼσ πέμπτον καὶ ἑξηκοστὸν καὶ ἑκατοστὸν Λάμεχον υἱὸν ἔσχε περὶ ἔτη γεγονὼσ ἑπτὰ καὶ ὀγδοήκοντα καὶ ἑκατόν, ᾧ τὴν ἀρχὴν παρέδωκεν αὐτὸσ αὐτὴν κατασχὼν ἐννέα καὶ ἑξήκοντα καὶ ἐνακοσίοισ.

Λάμεχοσ δὲ ἄρξασ ἑπτὰ καὶ ἑπτακοσίοισ ἔτεσι Νῶχον τῶν πραγμάτων ἀποδείκνυσι προστάτην υἱόν, ὃσ Λαμέχῳ γενόμενοσ ὄγδοον καὶ ὀγδοηκοστὸν καὶ ἑκατοστὸν ἔτοσ ἠνυκότι πεντήκοντα καὶ ἐνακοσίοισ ἔτεσιν ἦρξε τῶν πραγμάτων.

ταῦτα συναγόμενα τὰ ἔτη τὸν προαναγεγραμμένον πληροῖ χρόνον.

ἐξεταζέτω δὲ μηδεὶσ τὰσ τελευτὰσ τῶν ἀνδρῶν, τοῖσ γὰρ αὐτῶν παισὶ καὶ τοῖσ ἐκείνων ἀπογόνοισ παρεξέτεινον τὸν βίον, ἀλλὰ τὰσ γενέσεισ αὐτῶν μόνον ὁράτω. Ἐπισημήναντοσ δὲ τοῦ θεοῦ καὶ ὑείν ἀρξαμένου τὸ ὕδωρ ἡμέραισ τεσσαράκοντα ὅλαισ κατεφέρετο, ὡσ ἐπὶ πήχεισ πεντεκαίδεκα τὴν γῆν ὑπερέχειν.

καὶ τοῦτο ἦν τὸ αἴτιον τοῦ μὴ διασωθῆναι πλείονασ φυγῆσ ἀφορμὴν οὐκ ἔχοντασ. παυσαμένου δὲ τοῦ ὑετοῦ μόλισ ἤρξατο ὑποβαίνειν τὸ ὕδωρ ἐφ’ ἡμέρασ ἑκατὸν καὶ πεντήκοντα, ὡσ μηνὶ ἑβδόμῳ, ἱσταμένου δὲ ἦν ἑβδόμη, κατ’ ὀλίγον ὑπονοστεῖν ἀπολήγοντοσ.

ἔπειτα τῆσ λάρνακοσ περὶ ἄκραν τινὰ ὄρουσ σταθείσησ κατὰ τὴν Ἀρμενίαν συνεὶσ ὁ Νῶχοσ ἀνοίγει τ’ αὐτὴν καὶ θεασάμενοσ γῆν βραχεῖαν περὶ αὐτὴν ἐπὶ χρηστοτέρασ ἤδη γεγονὼσ ἐλπίδοσ ἠρέμει. ὀλίγαισ δ’ ὕστερον ἡμέραισ μᾶλλον ὑποχωροῦντοσ τοῦ ὕδατοσ μεθίησι κόρακα βουλόμενοσ μαθεῖν, εἴ τι καὶ ἄλλο τῆσ γῆσ ἐκλελειμμένον ὑπὸ τοῦ ὕδατοσ ἀσφαλέσ ἐστιν ἤδη πρὸσ ἔκβασιν·

ὁ δὲ πᾶσαν εὑρὼν ἔτι λιμναζομένην πρὸσ Νῶχον ἐπανῆλθε. μετὰ δὲ ἡμέρασ ἑπτὰ περιστερὰν ἐπὶ τῷ γνῶναι τὰ περὶ τὴν γῆν προύπεμψεν· ἐπανελθούσησ δὲ πεπηλωμένησ ἅμα καὶ θαλλὸν ἐλαίασ κομιζούσησ, μαθὼν τὴν γῆν ἀπηλλαγμένην τοῦ κατακλυσμοῦ μείνασ ἄλλασ ἑπτὰ ἡμέρασ τά τε ζῷα τῆσ λάρνακοσ ἐξαφίησιν αὐτόσ τε μετὰ τῆσ γενεᾶσ προελθὼν καὶ θύσασ τῷ θεῷ συνευωχεῖτο τοῖσ οἰκείοισ.

ἀποβατήριον μέντοι τὸν τόπον τοῦτον Ἀρμένιοι καλοῦσιν· ἐκεῖ γὰρ ἀνασωθείσησ τῆσ λάρνακοσ ἔτι νῦν αὐτῆσ τὰ λείψανα ἐπιδεικνύουσι. Τοῦ δὲ κατακλυσμοῦ τούτου καὶ τῆσ λάρνακοσ μέμνηνται πάντεσ οἱ τὰσ βαρβαρικὰσ ἱστορίασ ἀναγεγραφότεσ, ὧν ἐστι Βηρωσὸσ ὁ Χαλδαῖοσ·

διηγούμενοσ γὰρ τὰ περὶ τὸν κατακλυσμὸν οὕτωσ που διέξεισι· "λέγεται δὲ καὶ τοῦ πλοίου ἐν τῇ Ἀρμενίᾳ πρὸσ τῷ ὄρει τῶν Κορδυαίων ἔτι μέροσ τι εἶναι καὶ κομίζειν τινὰσ τῆσ ἀσφάλτου ἀφαιροῦντασ· πρὸσ τοὺσ ἀποτροπιασμούσ.

" μέμνηται δὲ τούτων καὶ Ιἑρώνυμοσ ὁ Αἰγύπτιοσ ὁ τὴν ἀρχαιολογίαν τὴν Φοινικικὴν συγγραψάμενοσ καὶ Μνασέασ δὲ καὶ ἄλλοι πλείουσ, καὶ Νικόλαοσ δὲ ὁ Δαμασκηνὸσ ἐν τῇ ἐνενηκοστῇ καὶ ἕκτῃ βίβλῳ ἱστορεῖ περὶ αὐτῶν λέγων οὕτωσ· "ἔστιν ὑπὲρ τὴν Μινυάδα μέγα ὄροσ κατὰ τὴν Ἀρμενίαν Βάρισ λεγόμενον, εἰσ ὃ πολλοὺσ συμφυγόντασ ἐπὶ τοῦ κατακλυσμοῦ λόγοσ ἔχει περισωθῆναι καί τινα ἐπὶ λάρνακοσ ὀχούμενον ἐπὶ τὴν ἀκρώρειαν ὀκεῖλαι καὶ τὰ λείψανα τῶν ξύλων ἐπὶ πολὺ σωθῆναι.

γένοιτο δ’ ἂν οὗτοσ, ὅντινα καὶ Μωυσῆσ ἀνέγραψεν ὁ Ιοὐδαίων νομοθέτησ. Νῶχοσ δὲ φοβούμενοσ, μὴ καθ’ ἕκαστον ἔτοσ ἐπικλύζῃ τὴν γῆν ὁ θεὸσ φθορὰν ἀνθρώπων καταψηφισάμενοσ, ἱερὰ καύσασ ἐδεῖτο τὸν θεὸν τοῦ λοιποῦ ἐπὶ τῆσ πρώτησ μένειν εὐταξίασ καὶ μηδὲν ἔτι τοιοῦτον ἐπενεγκεῖν πάθοσ, ὑφ’ οὗ κινδυνεύσει πᾶν ἀπολέσθαι τὸ τῶν ζῴων γένοσ, ἀλλὰ τετιμωρημένον τοὺσ πονηροὺσ φειδὼ ποιεῖσθαι τῶν διὰ χρηστότητα περιλειφθέντων καὶ τὸ δεινὸν διαφυγεῖν κεκριμένων·

κακοδαιμονεστέρουσ γὰρ ἐκείνων ἔσεσθαι καὶ χείρω κακίαν καταδικασθέντασ, εἰ μὴ πρὸσ τὸ παντελὲσ εἰε͂ν σεσωσμένοι, τηρηθεῖεν δ’ ἑτέρῳ κατακλυσμῷ, τοῦ μὲν πρώτου τὸν φόβον καὶ τὴν ἱστορίαν μαθόντεσ τοῦ δευτέρου δὲ τὴν ἀπώλειαν.

εὐμενῶσ τε οὖν αὐτὸν προσδέχεσθαι τὴν θυσίαν παρεκάλει καὶ μηδεμίαν ὀργὴν ἐπὶ τὴν γῆν ὁμοίαν βαλεῖν, ὅπωσ ἔργοισ τε τοῖσ ταύτησ προσλιπαροῦντεσ καὶ πόλεισ ἀναστήσαντεσ εὐδαιμόνωσ ζῆν ἔχοιεν καὶ μηδενὸσ ὧν καὶ πρὸ τῆσ ἐπομβρίασ ἀπέλαυον ὑστερῶσιν ἀγαθῶν, εἰσ μακρὸν αὐτῶν γῆρασ καὶ βίου μῆκοσ ὅμοιον τοῖσ τάχιον ἐπερχομένων.

Νώχου δὲ ταύτασ ποιησαμένου τὰσ ἱκετείασ ὁ θεὸσ ἐπὶ δικαιοσύνῃ τὸν ἄνδρα ἀγαπῶν ἐπένευεν αὐτῷ τὰσ εὐχὰσ εἰσ τέλοσ ἄξειν, οὔτε τοὺσ διεφθαρμένουσ λέγων αὐτὸσ ἀπολέσαι, κακίᾳ δὲ τῇ οἰκείᾳ ταύτην αὐτοὺσ ὑποσχεῖν τὴν δίκην, οὔτ’ ἄν, εἰ γενομένουσ ἀνθρώπουσ ἀφανίσαι διεγνώκει, παραγαγεῖν αὐτοὺσ εἰσ τὸν βίον, σῶφρον γὰρ εἶναι τὴν ἀρχὴν αὐτοῖσ μηδὲ χαρίσασθαι τὸ ζῆν ἢ δόντα τοῦτο διαφθείρειν·

ἀλλ’ οἷσ ἐξύβριζον εἰσ τὴν ἐμὴν εὐσέβειαν καὶ ἀρετήν, τούτοισ ἐξεβιάσαντό με ταύτην αὐτοῖσ ἐπιθεῖναι τὴν δίκην.

παύσομαι δὲ τοῦ λοιποῦ μετὰ τοσαύτησ ὀργῆσ τὰσ τιμωρίασ ἐπὶ τοῖσ ἀδικήμασιν εἰσπραττόμενοσ καὶ πολὺ μᾶλλον σοῦ παρακαλοῦντοσ.

εἰ δ’ ἐπὶ πλέον ποτὲ χειμάσαιμι, μὴ δείσητε τῶν ὄμβρων τὸ μέγεθοσ· οὐ γὰρ ἔτι τὴν γῆν ἐπικλύσει τὸ ὕδωρ. παραινῶ μέντοι σφαγῆσ ἀνθρωπίνησ ἀπέχεσθαι καὶ καθαρεύειν φόνου τοὺσ δράσαντάσ τι τοιοῦτον κολάζοντασ, χρῆσθαι δὲ τοῖσ ἄλλοισ ζῴοισ ἅπασι πρὸσ ἃ βούλεσθε καὶ τὰσ ὀρέξεισ ἔχετε.

δεσπότασ γὰρ ἁπάντων ὑμᾶσ εἶναι πεποίηκα τῶν τε χερσαίων καὶ νηκτῶν καὶ ὅσα τὴν μετάρσιον αἰώραν ἔχει καὶ φοράν, χωρὶσ αἵματοσ· ἐν τούτῳ γάρ ἐστιν ἡ ψυχή. σημανῶ δὲ ὑμῖν παῦλαν ἐσομένην τοξείᾳ τῇ ἐμῇ" τὴν ἶριν ἀποσημαίνων·

τόξον γὰρ εἶναι τοῦ θεοῦ παρὰ τοῖσ ἐκεῖ νενόμισται. καὶ ὁ μὲν θεὸσ ταῦτ’ εἰπὼν καὶ ὑποσχόμενοσ ἀπαλλάσσεται. Νῶχοσ δὲ βιοὺσ μετὰ τὴν ἐπομβρίαν πεντήκοντα καὶ τριακόσια ἔτη καὶ πάντα τὸν χρόνον τοῦτον εὐδαιμόνωσ διαγαγὼν τελευτᾷ ζήσασ ἐτῶν ἀριθμὸν ἐνακοσίων καὶ πεντήκοντα.

μηδεὶσ δὲ πρὸσ τὸν νῦν βίον καὶ τὴν βραχύτητα τῶν ἐτῶν ἃ ζῶμεν συμβαλὼν τὸν τῶν παλαιῶν ψευδῆ νομιζέτω τὰ περὶ ἐκείνων λεγόμενα τῷ μηδένα νῦν τοσοῦτον ἐν τῷ βίῳ παρατείνειν χρόνον τεκμαιρόμενοσ μηδ’ ἐκείνουσ εἰσ ἐκεῖνο τὸ μῆκοσ τῆσ ζωῆσ ἀφῖχθαι.

οἱ μὲν γὰρ θεοφιλεῖσ ὄντεσ καὶ ὑπ’ αὐτοῦ τοῦ θεοῦ γενόμενοι καὶ διὰ τὰσ τροφὰσ ἐπιτηδειοτέρασ πρὸσ πλείονα χρόνον οὔσασ εἰκότωσ ἔζων πλῆθοσ τοσοῦτον ἐτῶν·

ἔπειτα καὶ δι’ ἀρετὴν καὶ τὴν εὐχρηστίαν ὧν ἐπενόουν ἀστρονομίασ καὶ γεωμετρίασ πλεῖον ζῆν τὸν θεὸν αὐτοῖσ παρασχεῖν, ἅπερ οὐκ ἦν ἀσφαλῶσ αὐτοῖσ προειπεῖν μὴ ζήσασιν ἑξακοσίουσ ἐνιαυτούσ· διὰ τοσούτων γὰρ ὁ μέγασ ἐνιαυτὸσ πληροῦται. μαρτυροῦσι δέ μου τῷ λόγῳ πάντεσ οἱ παρ’ Ἕλλησι καὶ βαρβάροισ συγγραψάμενοι τὰσ ἀρχαιολογίασ·

καὶ γὰρ καὶ Μανέθων ὁ τὴν Αἰγυπτίων ποιησάμενοσ ἀναγραφὴν καὶ Βηρωσὸσ ὁ τὰ Χαλδαϊκὰ συναγαγὼν καὶ Μῶχόσ τε καὶ Ἑστιαῖοσ καὶ πρὸσ τούτοισ ὁ Αἰγύπτιοσ Ιἑρώνυμοσ οἱ τὰ Φοινικικὰ συγγραψάμενοι συμφωνοῦσι τοῖσ ὑπ’ ἐμοῦ λεγομένοισ, Ἡσίοδόσ τε καὶ Ἑκαταῖοσ καὶ Ἑλλάνικοσ καὶ Ἀκουσίλαοσ καὶ πρὸσ τούτοισ Ἔφοροσ καὶ Νικόλαοσ ἱστοροῦσι τοὺσ ἀρχαίουσ ζήσαντασ ἔτη χίλια. περὶ μὲν τούτων, ὡσ ἂν ἑκάστοισ ᾖ φίλον, οὕτω σκοπείτωσαν.

Οἱ δὲ Νώχου παῖδεσ τρεῖσ ὄντεσ Σημᾶσ καὶ Ιἀφθᾶσ καὶ Χαμᾶσ ἔτεσιν ἑκατὸν ἔμπροσθεν τῆσ ἐπομβρίασ γεγονότεσ, πρῶτοι κατελθόντεσ ἀπὸ τῶν ὀρῶν εἰσ τὰ πεδία τὴν ἐν τούτοισ οἴκησιν ἐποιήσαντο, καὶ τοὺσ ἄλλουσ σφόδρα δεδιότασ διὰ τὸν κατακλυσμὸν τὰ πεδία καὶ ὀκνηρῶσ ἔχοντασ πρὸσ τὴν ἀπὸ τῶν ὑψηλῶν τόπων κατάβασιν ἔπεισαν θαρσήσαντασ μιμητὰσ αὐτῶν γενέσθαι.

καὶ τὸ μὲν πεδίον, εἰσ ὃ πρῶτον αὐτοὺσ κατῴκισαν, καλεῖται Σεναάρ·

τοῦ δὲ θεοῦ κελεύσαντοσ αὐτοὺσ διὰ πολυανθρωπίαν στέλλειν ἀποικίασ, ἵνα μὴ στασιάζοιεν πρὸσ ἀλλήλουσ, ἀλλὰ γῆν πολλὴν γεωργοῦντεσ ἀφθονίασ ἀπολαύοιεν τῶν καρπῶν, ὑπὸ ἀμαθίασ παρήκουσαν τοῦ θεοῦ καὶ διὰ τοῦτο συμφοραῖσ περιπεσόντεσ ᾔσθοντο τῆσ ἁμαρτίασ· ἐπεὶ γὰρ ἤνθουν νεότητοσ πλήθει, πάλιν ὁ θεὸσ αὐτοῖσ συνεβούλευσε ποιεῖσθαι τὴν ἀποικίαν·

οἱ δὲ οὐ κατὰ τὴν εὐμένειαν τὴν ἐκείνου νομίζοντεσ ἔχειν τὰ ἀγαθά, τὴν δ’ ἰσχὺν αὐτοῖσ τὴν οἰκείαν αἰτίαν τῆσ εὐπορίασ ὑπολαμβάνοντεσ οὐκ ἐπείθοντο. προσετίθεσαν δὲ τῷ παρακούειν τῆσ τοῦ θεοῦ γνώμησ καὶ τὸ κατ’ ἐπιβουλὴν ὑπονοεῖν εἰσ ἀποικίαν αὐτοὺσ παρορμᾶν, ἵνα διαιρεθέντεσ εὐεπιχειρητότεροι γένωνται.

Ἐξῆρέ τε αὐτοὺσ πρόσ τε ὕβριν τοῦ θεοῦ καὶ καταφρόνησιν Ναβρώδησ, ὃσ υἱωνὸσ μὲν ἦν Χάμου τοῦ Νώχου, τολμηρὸσ δὲ καὶ κατὰ χεῖρα γενναῖοσ·

ἔπειθεν οὖν αὐτοὺσ μὴ τῷ θεῷ διδόναι τὸ δι’ ἐκεῖνον εὐδαιμονεῖν, ἀλλὰ τὴν ἰδίαν ἀρετὴν ταῦτα παρέχειν αὐτοῖσ ἡγεῖσθαι, καὶ περιίστα δὲ κατ’ ὀλίγον εἰσ τυραννίδα τὰ πράγματα μόνωσ οὕτωσ νομίζων ἀποστήσειν τοὺσ ἀνθρώπουσ τοῦ φόβου τοῦ παρὰ τοῦ θεοῦ, εἰ χρώμενοι τῇ αὐτοῦ δυνάμει διατελοῖεν, ἀμυνεῖσθαί τε τὸν θεὸν πάλιν ἠπείλει τὴν γῆν ἐπικλύσαι θελήσαντα· πύργον γὰρ οἰκοδομήσειν ὑψηλότερον ἢ τὸ ὕδωρ ἀναβῆναι δυνηθείη, μετελεύσεσθαι δὲ καὶ τῆσ τῶν προγόνων ἀπωλείασ.

Τὸ δὲ πλῆθοσ πρόθυμον ἦν τοῖσ Ναβρώδου ἕπεσθαι δόγμασι δουλείαν ἡγούμενοι τὸ εἴκειν τῷ θεῷ, καὶ τὸν πύργον ᾠκοδόμουν οὐδὲν ἀπολείποντεσ σπουδῆσ οὐδὲ πρὸσ τὸ ἔργον ὀκνηρῶσ ἔχοντεσ·

ἐλάμβανε δὲ θᾶττον ὕψοσ ἢ προσεδόκησεν ἄν τισ ὑπὸ πολυχειρίασ. τὸ μέντοι πάχοσ ἦν ἰσχυρὸν τοσοῦτον, ὥσθ’ ὑπ’ αὐτοῦ μειοῦσθαι τοῖσ ὁρῶσι τὸ μῆκοσ.

ᾠκοδομεῖτο δὲ ἐκ πλίνθου ὀπτῆσ ἀσφάλτῳ συνδεδεμένησ, ὡσ ἂν μὴ περιρρέοι. οὕτωσ δὲ μεμηνότασ αὐτοὺσ ὁρῶν ὁ θεὸσ ἀφανίσαι μὲν ἐκ παντὸσ οὐκ ἔκρινεν, ὅτι μηδ’ ὑπὸ τῶν πρώτων ἀπολωλότων σωφρονισθεῖεν, εἰσ στάσιν δὲ αὐτοὺσ ἐνέβαλεν ἀλλογλώσσουσ ἀπεργασάμενοσ καὶ ὑπὸ πολυφωνίασ ποιήσασ ἑαυτῶν ἀσυνέτουσ εἶναι. ὁ δὲ τόποσ ἐν ᾧ τὸν πύργον ᾠκοδόμησαν νῦν Βαβυλὼν καλεῖται διὰ τὴν σύγχυσιν τοῦ περὶ τὴν διάλεκτον πρῶτον ἐναργοῦσ·

Ἑβραῖοι γὰρ τὴν σύγχυσιν βαβὲλ καλοῦσι. περὶ δὲ τοῦ πύργου τούτου καὶ τῆσ ἀλλοφωνίασ τῶν ἀνθρώπων μέμνηται καὶ Σίβυλλα λέγουσα οὕτωσ·

"πάντων ὁμοφώνων ὄντων τῶν ἀνθρώπων πύργον ᾠκοδόμησάν τινεσ ὑψηλότατον ὡσ ἐπὶ τὸν οὐρανὸν ἀναβησόμενοι δι’ αὐτοῦ. οἱ δὲ θεοὶ ἀνέμουσ ἐπιπέμψαντεσ ἀνέτρεψαν τὸν πύργον καὶ ἰδίαν ἑκάστῳ φωνὴν ἔδωκαν· καὶ διὰ τοῦτο Βαβυλῶνα συνέβη κληθῆναι τὴν πό λιν. " περὶ δὲ τοῦ πεδίου τοῦ λεγομένου Σεναὰρ ἐν τῇ Βαβυλωνίᾳ χώρᾳ μνημονεύει Ἑστιαῖοσ λέγων οὕτωσ·

"τῶν δὲ ἱερέων τοὺσ διασωθέντασ τὰ τοῦ Ἐνυαλίου Διὸσ ἱερώματα λαβόντασ εἰσ Σεναὰρ τῆσ Βαβυλωνίασ ἐλθεῖν. Σκίδνανται δὴ τὸ λοιπὸν ἐντεῦθεν ὑπὸ τῆσ ἀλλογλωσσίασ τὰσ ἀποικίασ ποιησάμενοι πανταχοῦ, καὶ γῆν ἕκαστοι κατελάμβανον τὴν ἐντυχοῦσαν καὶ εἰσ ἣν αὐτοὺσ ἦγεν ὁ θεόσ, ὡσ πληρωθῆναι πᾶσαν αὐτῶν ἤπειρον μεσόγεών τε καὶ παράλιον·

εἰσὶ δ’ οἳ καὶ περαιωσάμενοι ναυσὶ τὰσ νήσουσ κατῴκησαν. καὶ τῶν ἐθνῶν ἔνια μὲν διασώζει τὰσ ὑπὸ τῶν κτισάντων κειμένασ προσηγορίασ, ἔνια δὲ καὶ μετέβαλεν, οἱ δὲ καὶ πρὸσ τὸ σαφέστερον εἶναι δοκοῦν τοῖσ παροικοῦσι τροπὴν ἔλαβον.

Ἕλληνεσ δ’ εἰσὶν οἱ τούτου καταστάντεσ αἴτιοι· ἰσχύσαντεσ γὰρ ἐν τοῖσ ὕστερον ἰδίαν ἐποιήσαντο καὶ τὴν πάλαι δόξαν καλλωπίσαντεσ τὰ ἔθνη τοῖσ ὀνόμασι πρὸσ τὸ συνετὸν αὐτοῖσ καὶ κόσμον θέμενοι πολιτείασ ὡσ ἀφ’ αὑτῶν γεγονόσιν. Ἦσαν δὲ τῶν Νώχου παίδων υἱοί, ὧν ἐπὶ τιμῇ τοῖσ ἔθνεσι τὰ ὀνόματα ἐπετίθεσαν οἱ γῆν τινα καταλαβόντεσ.

Ιἀφθᾶ μὲν οὖν τοῦ Νώχου παιδὸσ ἦσαν ἑπτὰ υἱοί. κατοικοῦσι δὲ οὗτοι ἀπὸ Ταύρου καὶ Ἀμάνου τῶν ὀρῶν ἀρξάμενοι καὶ προῆλθον ἐπὶ μὲν τῆσ Ἀσίασ ἄχρι ποταμοῦ Τανάιδοσ, ἐπὶ δὲ τῆσ Εὐρώπησ ἑώσ Γαδείρων γῆν ἣν ἔτυχον καταλαμβάνοντεσ, καὶ μηδενὸσ προκατῳκηκότοσ τὰ ἔθνη τοῖσ αὑτῶν ἐκάλουν ὀνόμασιν. τοὺσ γὰρ νῦν ὑφ’ Ἑλλήνων Γαλάτασ καλουμένουσ, Γομαρεῖσ δὲ λεγομένουσ, Γόμαροσ ἔκτισε.

Μαγώγησ δὲ τοὺσ ἀπ’ αὐτοῦ Μαγώγασ ὀνομασθέντασ ᾤκισεν, Σκύθασ δὲ ὑπ’ αὐτῶν προσαγορευομένουσ. τῶν δὲ Ιἀφθᾶ παίδων Ιαυἄνου καὶ Μάδου ἀπὸ μὲν τούτου Μαδαῖοι γίνονται ἔθνοσ, οἳ πρὸσ Ἑλλήνων Μῆδοι κέκληνται, ἀπὸ δὲ Ιαυἄνου Ιὠνία καὶ πάντεσ Ἕλληνεσ γεγόνασι.

κατοικίζει δὲ καὶ Θεοβήλουσ Θεόβηλοσ, οἵτινεσ ἐν τοῖσ νῦν Ἴβηρεσ καλοῦνται. καὶ Μεσχῆνοι δὲ ὑπὸ Μέσχου κτισθέντεσ Καππάδοκεσ μὲν ἄρτι κέκληνται, τῆσ δὲ ἀρχαίασ αὐτῶν προσηγορίασ σημεῖον δείκνυται·

πόλισ γάρ ἐστι παρ’ αὐτοῖσ ἔτι καὶ νῦν Μάζακα, δηλοῦσα τοῖσ συνιέναι δυναμένοισ οὕτωσ ποτὲ προσαγορευθὲν πᾶν τὸ ἔθνοσ. Θείρησ δὲ Θείρασ μὲν ἐκάλεσεν ὧν ἦρξεν, Ἕλληνεσ δὲ Θρᾷκασ αὐτοὺσ μετωνόμασαν. καὶ τοσαῦτα μὲν ἔθνη ὑπὸ τῶν Ιἀφέθου παίδων κατοικεῖται·

Γομάρου δὲ τριῶν υἱῶν γενομένων Ἀσχανάξησ μὲν Ἀσχανάξουσ ᾤκισεν, οἳ νῦν Ῥήγινεσ ὑπὸ τῶν Ἑλλήνων καλοῦνται, Ῥιφάθησ δὲ Ῥιφαθαίουσ τοὺσ Παφλαγόνασ λεγομένουσ, Θυγράμησ δὲ Θυγραμαίουσ, οἳ δόξαν Ἕλλησι Φρύγεσ ὠνομάσθησαν. Ιαυἄνου δὲ τοῦ Ιἄφθου τριῶν καὶ αὐτοῦ παίδων γενομένων Ἁλισᾶσ μὲν Ἁλισαίουσ ἐκάλεσεν ὧν ἦρχεν, Αἰολεῖσ δὲ νῦν εἰσι, Θάρσοσ δὲ Θαρσεῖσ·

οὕτωσ γὰρ ἐκαλεῖτο τὸ παλαιὸν ἡ Κιλικία. σημεῖον δέ· Ταρσὸσ γὰρ παρ’ αὐτοῖσ τῶν πόλεων ἡ ἀξιολογωτάτη καλεῖται μητρόπολισ οὖσα τὸ ταῦ πρὸσ τὴν κλῆσιν ἀντὶ τοῦ θῆτα μεταβαλόντων. Χέθιμοσ δὲ Χέθιμα τὴν νῆσον ἔσχε, Κύπροσ αὕτη νῦν καλεῖται, καὶ ἀπ’ αὐτῆσ νῆσοί τε πᾶσαι καὶ τὰ πλείω τῶν παρὰ θάλατταν Χέθη ὑπὸ Ἑβραίων ὀνομάζεται·

μάρτυσ δέ μου τῷ λόγῳ μία τῶν ἐν Κύπρῳ πόλεων ἰσχύσασα τὴν προσηγορίαν φυλάξαι· Κίτιον γὰρ ὑπὸ τῶν ἐξελληνισάντων αὐτὴν καλεῖται μηδ’ οὕτωσ διαφυγοῦσα τοῦ Χεθίμου τὸ ὄνομα. Ιἀφθᾶ μὲν δὴ παῖδέσ τε καὶ υἱωνοὶ τοσαῦτα ἔσχον ἔθνη. ὃ δ’ ἴσωσ ὑφ’ Ἑλλήνων ἀγνοεῖται, τοῦτο προειπὼν τρέψομαι πρὸσ τὴν ἀφήγησιν ὧν κατέλιπον.

τὰ γὰρ ὀνόματα διὰ τὸ τῆσ γραφῆσ εὐπρεπὲσ ἡλλήνισται πρὸσ ἡδονὴν τῶν ἐντευξομένων· οὐ γὰρ ἐπιχώριοσ ἡμῖν ὁ τοιοῦτοσ αὐτῶν τύποσ, ἀλλ’ ἕν τε αὐτῶν σχῆμα καὶ τελευτὴ μία, Νῶχόσ τέ τοι Νῶε καλεῖται καὶ τοῦτον τὸν τύπον ἐπὶ παντὸσ τηρεῖ σχήματοσ. Οἱ δὲ Χάμου παῖδεσ τὴν ἀπὸ Συρίασ καὶ Ἀμάνου καὶ Λιβάνου τῶν ὀρῶν γῆν κατέσχον, ὅσα πρὸσ θάλασσαν αὐτῆσ ἐτέτραπτο καταλαβόντεσ καὶ τὰ μέχρι τοῦ ὠκεανοῦ ἐξιδιωσάμενοι·

αἱ μέντοι προσηγορίαι τῶν μὲν καὶ παντελῶσ ἐξίτηλοι γεγόνασιν, ἐνίων δὲ μεταβαλοῦσαι καὶ μεταρρυθμισθεῖσαι πρὸσ ἑτέρασ δύσγνωστοι τυγχάνουσιν, ὀλίγοι δὲ οἱ φυλάξαντεσ ἀκεραίουσ τὰσ προσηγορίασ ὑπάρχουσι. τεσσάρων γὰρ Χάμου παίδων γενομένων Χουσαῖον μὲν οὐδὲν ἔβλαψεν ὁ χρόνοσ·

Αἰθίοπεσ γὰρ ὧν ἦρξεν ἔτι καὶ νῦν ὑπὸ ἑαυτῶν τε καὶ τῶν ἐν τῇ Ἀσίᾳ πάντων Χουσαῖοι καλοῦνται. ἐτηρήθη δὲ καὶ Μερσαίοισ ἡ κατὰ τὴν προσηγορίαν μνήμη·

τὴν γὰρ Αἴγυπτον Μέρσην καὶ Μερσαίουσ τοὺσ Αἰγυπτίουσ ἅπαντεσ οἱ ταύτῃ καλοῦμεν. ἔκτισε δὲ καὶ Φούδησ τὴν Λιβύην Φούτουσ ἀπ’ αὐτοῦ καλέσασ τοὺσ ἐπιχωρίουσ. ἔστι δὲ καὶ ποταμὸσ ἐν τῇ Μαύρων χώρᾳ τοῦτο ἔχων τὸ ὄνομα, ὅθεν καὶ τοὺσ πλείστουσ τῶν Ἑλληνικῶν ἱστοριογράφων ἔστιν ἰδεῖν μεμνημένουσ τοῦ ποταμοῦ καὶ τῆσ παρακειμένησ αὐτῷ χώρασ Φούτησ λεγομένησ.

μετέβαλε δὲ ὃ νῦν αὐτῇ ἐστιν ὄνομα ἀπὸ τῶν Μεσράμου υἱῶν Λίβυοσ λεγομένου· μετ’ οὐ πολὺ δ’ ἐροῦμεν τὴν αἰτίαν, δι’ ἣν αὐτὴν καὶ Ἀφρικὴν προσαγορεύεσθαι συμβέβηκε. Χαναναῖοσ δὲ τέταρτοσ ὢν Χάμου παῖσ τὴν νῦν Ιοὐδαίαν καλουμένην οἰκίσασ ἀπ’ αὐτοῦ Χαναναίαν προσηγόρευσεν.

γίνονται δὲ παῖδεσ ἐξ αὐτῶν Χούσου μὲν ἕξ, ὧν Σάβασ μὲν Σαβαίουσ, Εὐίλασ δὲ Εὐιλαίουσ ἔκτισεν, οἳ νῦν Γαιτοῦλοι λέγονται, Σαβάθησ δὲ Σαβαθηνούσ, ὀνομάζονται δὲ Ἀστάβαροι παρ’ Ἕλλησιν· οἰκίζει δὲ καὶ Σαβάκτασ Σαβακτηνούσ·

Ῥάμοσ δὲ Ῥαμαίουσ ᾤκισε καὶ δύο παῖδασ ἔσχεν, ὧν Ιοὐδάδασ μὲν Ιοὐδαδαίουσ Αἰθιοπικὸν ἔθνοσ τῶν ἑσπερίων οἰκίσασ ἐπωνύμουσ αὐτῷ κατέλιπε, Σαβαίουσ δὲ Σαβαῖοσ· Ναβρώδησ δὲ Χούσου υἱὸσ ὑπομείνασ παρὰ Βαβυλωνίοισ ἐτυράννησεν, ὡσ καὶ πρότερόν μοι δεδήλωται. τῶν δὲ Μεσραίου παίδων ὀκτὼ γενομένων οἱ πάντεσ τὴν ἀπὸ Γάζησ ἑώσ Αἰγύπτου γῆν κατέσχον, μόνου δὲ Φυλιστίνου τὴν ἐπωνυμίαν ἡ χώρα διεφύλαξε·

Παλαιστίνην γὰρ οἱ Ἕλληνεσ αὐτοῦ τὴν μοῖραν καλοῦσι. τῶν δὲ ἄλλων, Λουμαίου καὶ Ἀναμία καὶ Λαβίμου τοῦ μόνου κατοικήσαντοσ ἐν Λιβύῃ καὶ ὧδε τὴν χώραν ἀπ’ αὐτοῦ καλέσαντοσ, Νεδέμου τε καὶ Πεθρωσίμου καὶ Χεσλοίμου καὶ Χεφθώμου πέρα τῶν ὀνομάτων οὐδὲν ἴσμεν·

ὁ γὰρ Αἰθιοπικὸσ πόλεμοσ, περὶ οὗ δηλώσομεν ὕστερον, ἀναστάτουσ αὐτῶν τὰσ πόλεισ ἐποίησεν. ἐγένοντο δὲ καὶ Χαναναίου παῖδεσ, Σιδώνιοσ, ὃσ καὶ πόλιν ἐπώνυμον ἔκτισεν ἐν τῇ Φοινίκῃ, Σιδὼν δ’ ὑφ’ Ἑλλήνων καλεῖται·

Ἀμαθοῦσ δὲ Ἀμάθουν κατῴκισεν, ἥτισ ἔστι καὶ νῦν ὑπὸ μὲν τῶν ἐπιχωρίων Ἀμάθη καλουμένη, Μακεδόνεσ δ’ αὐτὴν Ἐπιφάνειαν ἀφ’ ἑνὸσ τῶν ἐπιγόνων ἐπωνόμασαν· Ἀρουδαῖοσ δὲ Ἄραδον τὴν νῆσον ἔσχεν· Ἀρουκαῖοσ δὲ Ἄρκην τὴν ἐν τῷ Λιβάνῳ. τῶν δὲ ἄλλων ἑπτά, Εὐαίου Χετταίου Ιἐβουσαίου Ἀμορραίου Γεργεσαίου Σειναίου Σαμαραίου, πλὴν τῶν ὀνομάτων ἐν ταῖσ ἱεραῖσ βίβλοισ οὐδὲν ἔχομεν·

Ἑβραῖοι γὰρ αὐτῶν ἀνέστησαν τὰσ πόλεισ ἐκ τοιαύτησ αἰτίασ ἐν συμφορᾷ γενομένασ· Νῶχοσ μετὰ τὴν ἐπομβρίαν τῆσ γῆσ κατασταθείσησ εἰσ τὴν αὐτῆσ φύσιν ἐπ’ ἔργα χωρεῖ καὶ καταφυτεύσασ αὐτὴν ἀμπέλοισ, ἡνίκα τοῦ καρποῦ τελεσφορηθέντοσ καθ’ ὡρ́αν ἐτρύγησε καὶ παρῆν εἰσ χρῆσιν ὁ οἶνοσ, θύσασ ἐν εὐωχίαισ ἦν.

μεθυσθεὶσ δὲ εἰσ ὕπνον καταφέρεται καὶ γεγυμνωμένοσ παρακόσμωσ ἔκειτο.

θεασάμενοσ δὲ αὐτὸν ὁ νεώτατοσ τῶν παίδων τοῖσ ἀδελφοῖσ ἐπιγελῶν δείκνυσιν· οἱ δὲ περιστέλλουσι τὸν πατέρα. καὶ Νῶχοσ αἰσθόμενοσ τοῖσ μὲν ἄλλοισ παισὶν εὐδαιμονίαν εὔχεται, τῷ δὲ Χαμᾷ διὰ τὴν συγγένειαν αὐτῷ μὲν οὐ κατηράσατο, τοῖσ δ’ ἐγγόνοισ αὐτοῦ·

καὶ τῶν ἄλλων διαπεφευγότων τὴν ἀρὰν τοὺσ Χαναναίου παῖδασ μέτεισιν ὁ θεόσ. καὶ περὶ μὲν τούτων ἐν τοῖσ ἑξῆσ ἐροῦμεν. Σημᾷ δὲ τῷ τρίτῳ τῶν Νώχου υἱῶν πέντε γίνονται παῖδεσ, οἳ τὴν μέχρι τοῦ κατ’ Ἰνδίαν ὠκεανοῦ κατοικοῦσιν Ἀσίαν ἀπ’ Εὐφράτου τὴν ἀρχὴν πεποιημένοι.

Ἔλυμοσ μὲν γὰρ Ἐλυμαίουσ Περσῶν ὄντασ ἀρχηγέτασ κατέλιπεν· Ἀσσούρασ δὲ Νίνον οἰκίζει πόλιν καὶ τοὺσ ὑπηκόουσ Ἀσσυρίουσ ἐπωνόμασεν, οἳ μάλιστα εὐδαιμόνησαν· Ἀρφαξάδησ δὲ τοὺσ νῦν Χαλδαίουσ καλουμένουσ Ἀρφαξαδαίουσ ὠνόμασεν ἄρξασ αὐτῶν·

Ἀραμαίουσ δὲ Ἄραμοσ ἔσχεν, οὓσ Ἕλληνεσ Σύρουσ προσαγορεύουσιν· οὓσ δὲ Λυδοὺσ νῦν καλοῦσι, Λούδουσ δὲ τότε, Λούδασ ἔκτισε. τῶν δὲ Ἀράμου παίδων τεσσάρων ὄντων Οὔσησ μὲν κτίζει τὴν Τραχωνῖτιν καὶ Δαμασκόν, μέση δ’ ἐστὶ τῆσ Παλαιστίνησ καὶ κοίλησ Συρίασ·

Ἀρμενίαν δὲ Ὄτροσ, καὶ Γεθέρησ Βακτριανούσ, Μήσασ δὲ Μησαναίουσ, Σπασίνου Χάραξ ἐν τοῖσ νῦν καλεῖται. Ἀρφαξάδου δὲ παῖσ γίνεται Σάλησ, τοῦ δὲ Ἕβεροσ, ἀφ’ οὗ τοὺσ Ιοὐδαίουσ Ἑβραίουσ ἀρχῆθεν ἐκάλουν·

Ἕβεροσ δὲ Ιοὔκταν καὶ Φάλεγον ἐγέννησεν· ἐκλήθη δὲ Φάλεγοσ, ἐπειδὴ κατὰ τὸν ἀποδασμὸν τῶν οἰκήσεων τίκτεται· φαλὲκ γὰρ τὸν μερισμὸν Ἑβραῖοι καλοῦσιν. Ιοὔκτᾳ δὲ τῶν Ἑβέρου παίδων ἦσαν υἱοὶ Ἐλμόδαδοσ Σάλεφοσ Ἀζερμώθησ Εἰράησ Ἐδώραμοσ Οὐζάλησ Δαήλησ Ἤβαλοσ Ἀβιμάηλοσ Σάφασ Ὀφίρησ Εὐίλησ Ιὄβηλοσ.

οὗτοι ἀπὸ Κωφῆνοσ ποταμοῦ τῆσ Ἰνδικῆσ καὶ τῆσ πρὸσ αὐτῇ Σηρίασ τινὰ κατοικοῦσι. ταῦτα μὲν περὶ τῶν Σημᾶ παίδων ἱστορήσθω. Ποιήσομαι δὲ περὶ Ἑβραίων τὸν λόγον·

Φαλέγου γὰρ τοῦ Ἑβέρου γίνεται παῖσ Ῥεούσ· τούτου δὲ Σεροῦγοσ, ᾧ Ναχώρησ υἱὸσ τίκτεται· τούτου δὲ Θέρροσ· πατὴρ δὲ οὗτοσ Ἁβράμου γίνεται, ὃσ δέκατοσ μέν ἐστιν ἀπὸ Νώχου, δευτέρῳ δ’ ἔτει καὶ ἐνενηκοστῷ πρὸσ ἐνακοσίοισ μετὰ τὴν ἐπομβρίαν ἐγένετο. Θέρροσ μὲν γὰρ ἑβδομηκοστῷ ποιεῖται τὸν Ἅβραμον·

Ναχώρησ δὲ Θέρρον εἰκοστὸν αὐτὸσ [ἔτοσ] καὶ ἑκατοστὸν ἤδη γεγονὼσ ἐγέννησε· Σερούγῳ δὲ Ναχώρησ τίκτεται περὶ ἔτοσ δεύτερον καὶ τριακοστὸν καὶ ἑκατοστόν· Ῥοῦμοσ δὲ Σεροῦγον ἔτη τριάκοντα γεγονὼσ πρὸσ τοῖσ ἑκατόν· ἐν δὲ τοῖσ αὐτοῖσ ἔτεσι καὶ Ῥοῦμον Φάλεγοσ ἔσχεν· Ἕβεροσ δὲ τετάρτῳ καὶ τριακοστῷ πρὸσ τοῖσ ἑκατὸν γεννᾷ Φάλεγον γεννηθεὶσ αὐτὸσ ὑπὸ Σέλου τριακοστὸν ἔτοσ ἔχοντοσ καὶ ἑκατοστόν, ὃν Ἀρφάξαδοσ ἐτέκνωσε κατὰ πέμπτον καὶ τριακοστὸν ἔτοσ πρὸσ τοῖσ ἑκατόν·

Σημᾷ δὲ υἱὸσ Ἀρφαξάδησ ἦν μετὰ ἔτη δώδεκα τῆσ ἐπομβρίασ γενόμενοσ. Ἅβραμοσ δὲ εἶχεν ἀδελφοὺσ Ναχώρην καὶ Ἀράνην·

τούτων Ἀράνησ μὲν υἱὸν καταλιπὼν Λῶτον καὶ Σάρραν καὶ Μελχὰν θυγατέρασ ἐν Χαλδαίοισ ἀπέθανεν ἐν πόλει Οὐρῆ λεγομένῃ τῶν Χαλδαίων, καὶ τάφοσ αὐτοῦ μέχρι νῦν δείκνυται. γαμοῦσι δὲ τὰσ ἀδελφιδὰσ Μελχὰν μὲν Ναχώρησ Σάρραν δὲ Ἅβραμοσ. Θέρρου δὲ μισήσαντοσ τὴν Χαλδαίαν διὰ τὸ Ἀράνου πένθοσ μετοικίζονται πάντεσ εἰσ Χαρρὰν τῆσ Μεσοποταμίασ, ὅπου καὶ Θέρρον τελευτήσαντα θάπτουσιν ἔτη βιώσαντα πέντε καὶ διακόσια·

συνετέμνετο γὰρ ἤδη τοῖσ ἀνθρώποισ τὸ ζῆν καὶ βραχύτερον ἐγίνετο μέχρι τῆσ Μωυσέοσ γενέσεωσ, μεθ’ ὃν ὁρ́οσ ἦν τοῦ ζῆν ἑκατὸν ἔτη πρὸσ τοῖσ εἴκοσι τοσαῦθ’ ὁρίσαντοσ τοῦ θεοῦ, ὅσα καὶ Μωυσεῖ συνέβη βιῶναι. Ναχώρῃ μὲν οὖν ἐκ τῆσ Μελχᾶσ ὀκτὼ παῖδεσ ἐγένοντο, Οὖξοσ Βαοῦξοσ Μαουῆλοσ Ζάχαμοσ Ἀζαοῦοσ Ιἀδελφᾶσ Ιἀδαφᾶσ Βαθουῆλοσ·

οὗτοι μὲν Ναχώρου παῖδεσ γνήσιοι· Ταβαῖοσ γὰρ καὶ Γάδαμοσ καὶ Τααῦοσ καὶ Μαχᾶσ ἐκ Ῥούμασ παλλακῆσ αὐτῷ γεγόνασι. Βαθουήλῳ δὲ τῶν Ναχώρου γνησίων παίδων γίνεται Ῥεβέκκα θυγάτηρ καὶ Λάβανοσ υἱόσ. Ἅβραμοσ δὲ Λῶτον τὸν Ἀράνου τοῦ ἀδελφοῦ υἱὸν τῆσ δὲ γυναικὸσ αὐτοῦ Σάρρασ ἀδελφὸν εἰσεποιήσατο γνησίου παιδὸσ ἀπορῶν καὶ καταλείπει τὴν Χαλδαίαν ἑβδομήκοντα καὶ πέντε γεγονὼσ ἔτη τοῦ θεοῦ κελεύσαντοσ εἰσ τὴν Χαναναίαν μετελθεῖν, ἐν ᾗ κατῴκησε καὶ τοῖσ ἀπογόνοισ κατέλιπε δεινὸσ ὢν συνεῖναί τε περὶ πάντων καὶ πιθανὸσ τοῖσ ἀκροωμένοισ περί τε ὧν εἰκάσειεν οὐ διαμαρτάνων.

διὰ τοῦτο καὶ φρονεῖν μεῖζον ἐπ’ ἀρετῇ τῶν ἄλλων ἠργμένοσ καὶ τὴν περὶ τοῦ θεοῦ δόξαν, ἣν ἅπασι συνέβαινεν εἶναι, καινίσαι καὶ μεταβαλεῖν ἔγνω.

πρῶτοσ οὖν τολμᾷ θεὸν ἀποφήνασθαι δημιουργὸν τῶν ὅλων ἕνα, τῶν δὲ λοιπῶν εἰ καί τι πρὸσ εὐδαιμονίαν συντελεῖ κατὰ προσταγὴν τὴν τούτου παρέχειν ἕκαστον καὶ οὐ κατ’ οἰκείαν ἰσχύν. εἰκάζεται δὲ ταῦτα τοῖσ γῆσ καὶ θαλάσσησ παθήμασι τοῖσ τε περὶ τὸν ἥλιον καὶ τὴν σελήνην καὶ πᾶσι τοῖσ κατ’ οὐρανὸν συμβαίνουσι·

δυνάμεωσ γὰρ αὐτοῖσ παρούσησ καὶ προνοῆσαι τῆσ κατ’ αὐτοὺσ εὐταξίασ, ταύτησ δ’ ὑστεροῦντασ φανεροὺσ γίνεσθαι μηδ’ ὅσα πρὸσ τὸ χρησιμώτερον ἡμῖν συνεργοῦσι κατὰ τὴν αὐτῶν ἐξουσίαν, ἀλλὰ κατὰ τὴν τοῦ κελεύοντοσ ἰσχὺν ὑπουργεῖν, ᾧ καλῶσ ἔχει μόνῳ τὴν τιμὴν καὶ τὴν εὐχαριστίαν ἀπονέμειν. δι’ ἅπερ Χαλδαίων τε καὶ τῶν ἄλλων Μεσοποταμιτῶν στασιασάντων πρὸσ αὐτὸν μετοικεῖν δοκιμάσασ κατὰ βούλησιν καὶ βοήθειαν τοῦ θεοῦ τὴν Χαναναίαν ἔσχε γῆν, ἱδρυθείσ τε αὐτόθι βωμὸν ᾠκοδόμησε καὶ θυσίαν ἐτέλεσε τῷ θεῷ.

Μνημονεύει δὲ τοῦ πατρὸσ ἡμῶν Ἁβράμου Βηρωσόσ, οὐκ ὀνομάζων, λέγων δ’ οὕτωσ·

"μετὰ δὲ τὸν κατακλυσμὸν δεκάτῃ γενεᾷ παρὰ Χαλδαίοισ τισ ἦν δίκαιοσ ἀνὴρ καὶ μέγασ καὶ τὰ οὐράνια ἔμπειροσ. " Ἑκαταῖοσ δὲ καὶ τοῦ μνησθῆναι πλέον τι πεποίηκε·

βιβλίον γὰρ περὶ αὐτοῦ συνταξάμενοσ κατέλιπε. Νικόλαοσ δὲ ὁ Δαμασκηνὸσ ἐν τῇ τετάρτῃ τῶν ἱστοριῶν λέγει οὕτωσ· "Ἁβράμησ ἐβασίλευσεν ἔπηλυσ σὺν στρατῷ ἀφιγμένοσ ἐκ τῆσ γῆσ τῆσ ὑπὲρ Βαβυλῶνοσ Χαλδαίων λεγομένησ. μετ’ οὐ πολὺν δὲ χρόνον μεταναστὰσ καὶ ἀπὸ ταύτησ τῆσ χώρασ σὺν τῷ σφετέρῳ λαῷ εἰσ τὴν τότε μὲν Χαναναίαν λεγομένην νῦν δὲ Ιοὐδαίαν μετῴκησε καὶ οἱ ἀπ’ ἐκείνου πληθύσαντεσ, περὶ ὧν ἐν ἑτέρῳ λόγῳ διέξειμι τὰ ἱστορούμενα.

τοῦ δὲ Ἁβράμου ἔτι καὶ νῦν ἐν τῇ Δαμασκηνῇ τὸ ὄνομα δοξάζεται καὶ κώμη δείκνυται ἀπ’ αὐτοῦ Ἁβράμου οἴκησισ λεγομένη. Λιμοῦ δὲ χρόνοισ ὕστερον τὴν Ιοὐδαίαν καταλαβόντοσ Ἅβραμοσ Αἰγυπτίουσ εὐδαιμονεῖν πυθόμενοσ μεταίρειν πρὸσ αὐτοὺσ ἦν πρόθυμοσ τῆσ τε ἀφθονίασ τῆσ ἐκείνων μεθέξων καὶ τῶν ἱερέων ἀκροατὴσ ἐσόμενοσ ὧν λέγοιεν περὶ θεῶν·

ἢ γὰρ κρείσσοσιν εὑρεθεῖσι κατακολουθήσειν ἢ μετακοσμήσειν αὐτοὺσ ἐπὶ τὸ βέλτιον αὐτὸσ ἄμεινον φρονῶν. ἐπαγόμενοσ δὲ καὶ τὴν Σάρραν καὶ φοβούμενοσ τὸ πρὸσ τὰσ γυναῖκασ τῶν Αἰγυπτίων ἐπιμανέσ, μὴ διὰ τὴν εὐμορφίαν τῆσ γυναικὸσ ὁ βασιλεὺσ αὐτὸν ἀνέλῃ, τέχνην ἐπενόησε τοιαύτην·

ἀδελφὸσ αὐτῆσ εἶναι προσεποιήσατο κἀκείνην τοῦθ’ ὑποκρίνασθαι, συμφέρειν γὰρ αὐτοῖσ, ἐδίδαξεν. ὡσ δ’ ἧκον εἰσ τὴν Αἴγυπτον, ἀπέβαινε τῷ Ἁβράμῳ καθὼσ ὑπενόησε·

τὸ γὰρ κάλλοσ ἐξεβοήθη τῆσ γυναικὸσ αὐτοῦ· διὸ καὶ Φαραώθησ ὁ βασιλεὺσ τῶν Αἰγυπτίων οὐ τοῖσ περὶ αὐτῆσ λεγομένοισ ἀρκεσθεὶσ ἀλλὰ καὶ θεάσασθαι σπουδάσασ οἱο͂́σ τε ἦν ἅψασθαι τῆσ Σάρρασ. ἐμποδίζει δὲ αὐτοῦ ὁ θεὸσ τὴν ἄδικον ἐπιθυμίαν νόσῳ τε καὶ στάσει τῶν πραγμάτων·

καὶ θυομένῳ περὶ ἀπαλλαγῆσ κατὰ μῆνιν θεοῦ τὸ δεινὸν αὐτῷ παρεῖναι ἀπεσήμαινον οἱ ἱερεῖσ, ἐφ’ οἷσ ἠθέλησεν ὑβρίσαι τοῦ ξένου τὴν γυναῖκα. ὁ δὲ φοβηθεὶσ ἠρώτα τὴν Σάρραν, τίσ τε εἰή καὶ τίνα τοῦτον ἐπάγοιτο, πυθόμενόσ τε τὴν ἀλήθειαν Ἅβραμον παρῃτεῖτο·

νομίζων γὰρ ἀδελφὴν ἀλλ’ οὐ γυναῖκα αὐτοῦ σπουδάσαι περὶ αὐτὴν συγγένειαν ποιήσασθαι βουλόμενοσ, ἀλλ’ οὐκ ἐνυβρίσαι κατ’ ἐπιθυμίαν ὡρμημένοσ· δωρεῖταί τε αὐτὸν πολλοῖσ χρήμασι, καὶ συνῆν Αἰγυπτίων τοῖσ λογιωτάτοισ τήν τε ἀρετὴν αὐτῷ καὶ τὴν ἐπ’ αὐτῇ δόξαν ἐντεῦθεν ἐπιφανεστέραν συνέβη γενέσθαι. Τῶν γὰρ Αἰγυπτίων διαφόροισ ἀρεσκομένων ἔθεσι καὶ τὰ παρ’ ἀλλήλοισ ἐκφαυλιζόντων νόμιμα καὶ διὰ τοῦτο δυσμενῶσ ἐχόντων πρὸσ ἀλλήλουσ, συμβαλὼν αὐτῶν ἑκάστοισ καὶ διαπτύων τοὺσ λόγουσ οὓσ ἐποιοῦντο περὶ τῶν ἰδίων κενοὺσ καὶ μηδὲν ἔχοντασ ἀληθὲσ ἀπέφαινε.

θαυμασθεὶσ οὖν ὑπ’ αὐτῶν ἐν ταῖσ συνουσίαισ ὡσ συνετώτατοσ καὶ δεινὸσ ἀνὴρ οὐ νοῆσαι μόνον ἀλλὰ καὶ πεῖσαι λέγων περὶ ὧν ἐπιχειρήσειε διδάσκειν, τήν τε ἀριθμητικὴν αὐτοῖσ χαρίζεται καὶ τὰ περὶ ἀστρονομίαν παραδίδωσι.

πρὸ γὰρ τῆσ Ἁβράμου παρουσίασ Αἰγύπτιοι τούτων εἶχον ἀμαθῶσ·

ἐκ Χαλδαίων γὰρ ταῦτ’ ἐφοίτησεν εἰσ Αἴγυπτον, ὅθεν ἦλθε καὶ εἰσ τοὺσ Ἕλληνασ. Ὡσ δ’ εἰσ τὴν Χαναναίαν ἀφίκετο, μερίζεται πρὸσ Λῶτον τὴν γῆν τῶν ποιμένων αὐτοῖσ στασιαζόντων περὶ τῆσ χώρασ ἐν ᾗ νέμοιεν·

τὴν ἐκλογὴν μέντοι καὶ τὴν αἱρ́εσιν ἐπιτρέπει τῷ Λώτῳ· λαβὼν δ’ αὐτὸσ τὴν ὑπ’ ἐκείνου καταλελειμμένην ὑπώρειαν ᾤκει ἐν τῇ Ναβρῶ πόλει·

παλαιοτέρα δέ ἐστιν ἔτεσιν ἑπτὰ πρὸ Τάνιδοσ τῆσ Αἰγύπτου. Λῶτοσ δὲ τὴν πρὸσ τὸ πεδίον κειμένην καὶ ποταμὸν Ιὀρδάνην εἶχεν οὐκ ἄπωθεν τῆσ Σοδομιτῶν πόλεωσ, ἣ τότε μὲν ἦν ἀγαθή, νῦν δὲ ἠφάνισται κατὰ βούλησιν θεοῦ. τὴν δὲ αἰτίαν κατὰ χώραν σημανῶ. Κατ’ ἐκεῖνον δὲ τὸν καιρὸν Ἀσσυρίων κρατούντων τῆσ Ἀσίασ Σοδομίταισ ἤνθει τὰ πράγματα εἴσ τε πλοῦτον αὐτῶν ἐπιδεδωκότων καὶ νεότητα πολλήν·

βασιλεῖσ δὲ αὐτοῖσ πέντε διεῖπον τὴν χώραν, Βάλασ Βαλαίασ Συναβάνησ καὶ Συμμόβοροσ ὅ τε Βαλήνων βασιλεύσ· μοίρασ δ’ ἦρχον ἕκαστοσ ἰδίασ. ἐπὶ τούτουσ στρατεύσαντεσ Ἀσσύριοι καὶ μέρη τέσσαρα ποιήσαντεσ τῆσ στρατιᾶσ ἐπολιόρκουν αὐτούσ·

στρατηγὸσ δ’ ἑκάστοισ ἦν εἷσ ἐπιτεταγμένοσ. γενομένησ δὲ μάχησ νικήσαντεσ οἱ Ἀσσύριοι φόρον ἐπιτάσσουσι τοῖσ Σοδομιτῶν βασιλεῦσι. δώδεκα μὲν οὖν ἔτη δουλεύοντεσ καὶ τοὺσ ἐπιταχθέντασ αὐτοῖσ φόρουσ τελοῦντεσ ὑπέμειναν, τῷ δὲ τρισκαιδεκάτῳ ἀπέστησαν, καὶ διαβαίνει στρατὸσ Ἀσσυρίων ἐπ’ αὐτοὺσ στρατηγούντων Ἀμαραψίδου Ἀριόχου Χοδολαμόρου Θαδάλου.

οὗτοι τήν τε Συρίαν ἅπασαν διηρπάσαντο καὶ τοὺσ τῶν Γιγάντων ἀπογόνουσ κατεστρέψαντο, γενόμενοι δὲ κατὰ τὰ Σόδομα στρατοπεδεύουσι κατὰ τὴν κοιλάδα τὴν λεγομένην φρέατα ἀσφάλτου·

κατ’ ἐκεῖνον γὰρ τὸν καιρὸν φρέατα ἦν ἐν τῷ τόπῳ, νῦν μέντοι τῆσ Σοδομιτῶν πόλεωσ ἀφανισθείσησ ἡ κοιλὰσ ἐκείνη λίμνη γέγονεν ἡ Ἀσφαλτῖτισ λεγομένη. περὶ μὲν οὖν τῆσ λίμνησ ταύτησ αὖθισ μετ’ οὐ πολὺ δηλώσομεν, τῶν δὲ Σοδομιτῶν συμβαλόντων τοῖσ Ἀσσυρίοισ καὶ καρτερᾶσ τῆσ μάχησ γενομένησ, πολλοὶ μὲν αὐτῶν ἀπέθανον, οἱ λοιποὶ δὲ ᾐχμαλωτίσθησαν, σὺν οἷσ καὶ Λῶτοσ ἤγετο τοῖσ Σοδομίταισ σύμμαχοσ ἐληλυθώσ.

Ἁβράμῳ δὲ ἀκούσαντι τὴν συμφορὰν αὐτῶν φόβοσ τε ἅμα περὶ Λώτου τοῦ συγγενοῦσ εἰσῆλθε καὶ οἶκτοσ περὶ τῶν Σοδομιτῶν φίλων ὄντων καὶ γειτνιώντων.

καὶ βοηθεῖν αὐτοῖσ δοκιμάσασ οὐκ ἀνέμεινεν, ἀλλ’ ἐπειχθεὶσ καὶ κατὰ πέμπτην ἐπιπεσὼν νύκτα τοῖσ Ἀσσυρίοισ περὶ Δάνον, οὕτωσ γὰρ ἡ ἑτέρα τοῦ Ιὀρδάνου προσαγορεύεται πηγή, καὶ φθάσασ πρὶν ἐν ὅπλοισ γενέσθαι τοὺσ μὲν ἐν ταῖσ κοίταισ ὄντασ ἀπέκτεινε μηδ’ ἐπίνοιαν τῆσ συμφορᾶσ ἔχοντασ, οἱ δὲ μήπω πρὸσ ὕπνον τετραμμένοι μάχεσθαι δ’ ὑπὸ μέθησ ἀδύνατοι ἔφυγον.

Ἅβραμοσ δὲ διώκων εἵπετο μέχρι καὶ δευτεραίουσ συνήλασεν αὐτοὺσ εἰσ Ὠβὰ τῆσ Δαμασκηνῶν γῆσ, ἐπιδείξασ ὅτι τὸ νικᾶν οὐκ ἐν τῷ πλήθει καὶ τῇ πολυχειρίᾳ κεῖσθαι συμβέβηκεν, ἀλλὰ προθυμία τῶν μαχομένων καὶ τὸ γενναῖον κρατεῖ παντὸσ ἀριθμοῦ, τριακοσίοισ καὶ δεκαοκτὼ οἰκέταισ αὐτοῦ καὶ τρισὶ φίλοισ τοσούτου στρατοῦ περιγενόμενοσ.

ὁπόσοι δὲ αὐτῶν καὶ διέφυγον ἀδόξωσ ἀνέστρεψαν. Ἅβραμοσ δὲ τοὺσ τῶν Σοδομιτῶν σώσασ αἰχμαλώτουσ, οἳ ληφθέντεσ ἔφθησαν ὑπὸ τῶν Ἀσσυρίων, καὶ τὸν συγγενῆ Λῶτον ἀνέζευξεν μετὰ εἰρήνησ.

ἀπήντησε δὲ αὐτῷ ὁ τῶν Σοδομιτῶν βασιλεὺσ εἰσ τόπον τινά, ὃν καλοῦσι πεδίον βασιλικόν. ἔνθα ὁ τῆσ Σολυμᾶ ὑποδέχεται βασιλεὺσ αὐτὸν Μελχισεδέκ·

σημαίνει δὲ τοῦτο βασιλεὺσ δίκαιοσ· καὶ ἦν δὲ τοιοῦτοσ ὁμολογουμένωσ, ὡσ διὰ ταύτην αὐτὸν τὴν αἰτίαν καὶ ἱερέα γενέσθαι τοῦ θεοῦ· τὴν μέντοι Σολυμᾶ ὕστερον ἐκάλεσεν Ιἑροσόλυμα. ἐχορήγησε δὲ οὗτοσ ὁ Μελχισεδὲκ τῷ Ἁβράμου στρατῷ ξένια καὶ πολλὴν ἀφθονίαν τῶν ἐπιτηδείων παρέσχε καὶ παρὰ τὴν εὐωχίαν αὐτόν τε ἐπαινεῖν ἤρξατο καὶ τὸν θεὸν εὐλογεῖν ὑποχειρίουσ αὐτῷ ποιήσαντα τοὺσ ἐχθρούσ.

Ἁβράμου δὲ διδόντοσ καὶ τὴν δεκάτην τῆσ λείασ αὐτῷ προσδέχεται τὴν δόσιν. ὁ δὲ τῶν Σοδομιτῶν βασιλεὺσ τὴν μὲν λείαν ἔχειν Ἅβραμον παρεκάλει, τοὺσ δ’ ἀνθρώπουσ ἀπολαβεῖν ἠξίου, οὓσ παρὰ τῶν Ἀσσυρίων ἔσωσεν οἰκείουσ ὄντασ.

Ἅβραμοσ δὲ οὐκ ἔφη τοῦτο ποιήσειν, οὐδ’ ἂν ἄλλην ὠφέλειαν ἐκ τῆσ λείασ ἐκείνησ εἰσ αὐτὸν ἥξειν πλὴν ὅσα τροφὴ τοῖσ οἰκέταισ αὐτοῦ γένοιτο· μοῖραν μέντοι τινὰ τοῖσ φίλοισ αὐτοῦ παρέσχε τοῖσ συστρατευομένοισ. Ἔσχων δ’ ὁ πρῶτοσ ἐκαλεῖτο [καὶ] Ἔννηροσ καὶ Μαμβρῆσ. Ἐπαινέσασ δὲ αὐτοῦ τὴν ἀρετὴν ὁ θεόσ, "ἀλλ’ οὐκ ἀπολεῖσ, φησί, μισθοὺσ οὓσ ἄξιόν ἐστίν σε ἐπὶ τοιαύταισ εὐπραγίαισ κομίζεσθαι.

" τοῦ δ’ ὑπολαβόντοσ "καὶ τίσ ἂν εἰή χάρισ τούτων τῶν μισθῶν, οὐκ ὄντων οἳ διαδέξονται μετ’ αὐτόν, ἔτι γὰρ ἦν ἄπαισ, ὁ θεὸσ καὶ παῖδα αὐτῷ γενήσεσθαι καταγγέλλει καὶ πολλὴν ἐκείνου γενεάν, ὡσ παραπλησίωσ αὐτῇ τοῖσ ἄστροισ ἔσεσθαι τὸν ἀριθμόν. καὶ ὁ μὲν ταῦτ’ ἀκούσασ θυσίαν προσφέρει τῷ θεῷ κελευσθεὶσ ὑπ’ αὐτοῦ.

ἦν δὲ ὁ τρόποσ τῆσ θυσίασ τοιοῦτοσ· δάμαλιν τριετίζουσαν καὶ αἶγα τριετίζουσαν καὶ κριὸν ὁμοίωσ τριετῆ καὶ τρυγόνα καὶ περιστερὰν κελεύσαντοσ διεῖλε, τῶν ὀρνέων οὐδὲν διελών. εἶτα πρὶν στῆναι τὸν βωμὸν οἰωνῶν ἐφιπταμένων ἐπιθυμίᾳ τοῦ αἵματοσ φωνὴ θεία παρῆν ἀποσημαίνουσα πονηροὺσ αὐτοῦ τοῖσ ἐγγόνοισ γείτονασ ἐπὶ ἔτη τετρακόσια γενησομένουσ κατὰ τὴν Αἴγυπτον·

ἐν οἷσ κακοπαθήσαντασ περιέσεσθαι τῶν ἐχθρῶν καὶ κρατήσαντασ πολέμῳ Χαναναίων ἕξειν αὐτῶν τὴν γῆν καὶ τὰσ πόλεισ. Ἅβραμοσ δὲ κατῴκει μὲν περὶ τὴν Ὠγύγην καλουμένην δρῦν, ἔστι δὲ τῆσ Χαναναίασ τὸ χωρίον οὐ πόρρω τῆσ Ἑβρωνίων πόλεωσ, δυσφορῶν δὲ ἐπὶ γυναικὶ μὴ κυούσῃ ἱκετεύει τὸν θεὸν γονὴν αὐτῷ παιδὸσ ἄρσενοσ παρασχεῖν.

τοῦ δὲ θεοῦ θαρσεῖν αὐτὸν παρακελευομένου τοῖσ τε ἄλλοισ ἅπασιν ὡσ ἐπ’ ἀγαθοῖσ αὐτὸν ἀπὸ τῆσ Μεσοποταμίασ ἠγμένον καὶ παίδων ἐσομένων, Σάρρα τοῦ θεοῦ κελεύσαντοσ ἐπικλίνει μίαν τῶν θεραπαινίδων Ἀγάρην ὄνομα γένοσ οὖσαν Αἰγυπτίαν ὡσ ἐξ αὐτῆσ παιδοποιησομένῳ.

καὶ γενομένη ἐγκύμων ἡ θεραπαινὶσ ἐξυβρίζειν εἰσ τὴν Σάρραν ἐτόλμησε βασιλίζουσα, ὡσ τῆσ ἡγεμονίασ περιστησομένησ εἰσ τὸν ὑπ’ αὐτῆσ τεχθησόμενον.

Ἁβράμου δὲ αὐτὴν πρὸσ αἰκίαν παραδιδόντοσ τῇ Σάρρᾳ δρασμὸν ἐπεβούλευσεν οὐχ ὑπομένουσα τὰσ ταλαιπωρίασ καὶ τὸν θεὸν ἱκέτευεν οἶκτον αὐτῆσ λαβεῖν. ὑπαντιάζει δὲ διὰ τῆσ ἐρήμου προϊοῦσαν αὐτὴν ἄγγελοσ θεῖοσ κελεύων πρὸσ τοὺσ δεσπότασ ἐπανιέναι·

βίου γὰρ μείζονοσ τεύξεσθαι σωφρονοῦσαν· καὶ γὰρ νῦν εἰσ τὴν δέσποιναν ἀγνώμονα καὶ αὐθάδη γενομένην ἐν τούτοισ εἶναι τοῖσ κακοῖσ· παρακούουσαν μὲν τοῦ θεοῦ καὶ προσωτέρω χωροῦσαν ἔλεγεν ἀπολεῖσθαι, νοστήσασαν δὲ αὐτὴν ὀπίσω γενήσεσθαι μητέρα παιδὸσ τῆσ γῆσ ἐκείνησ βασιλεύσοντοσ.

τούτοισ πείθεται καὶ ἐπανελθοῦσα πρὸσ τοὺσ δεσπότασ συγγνώμησ ἔτυχε· τίκτει δὲ μετ’ οὐ πολὺ Ἰσμαῆλον, θεόκλυτον ἄν τισ εἴποι, διὰ τὸ εἰσακοῦσαι τὸν θεὸν τῆσ ἱκεσίασ. Ἁβράμῳ μὲν οὖν ἕκτον ἤδη καὶ ὀγδοηκοστὸν ἔτοσ γεγονότι ὁ προειρημένοσ ἐγεννήθη, εἰσ ἔνατον δ’ αὐτῷ καὶ ἐνενηκοστὸν παρελθόντι ἐπιφανεὶσ ὁ θεὸσ ἀπήγγειλεν, ὡσ παῖσ αὐτῷ ἐκ Σάρρασ ἔσοιτο·

κελεύει δ’ αὐτὸν καλέσαι Ἴσακον δηλῶν ἐσόμενα ἔθνη μεγάλα ἀπ’ αὐτοῦ καὶ βασιλεῖσ, καὶ ὅτι πολεμήσαντεσ καθέξουσι τὴν Χαναναίαν ἅπασαν ἀπὸ Σιδῶνοσ μέχρι Αἰγύπτου, προσέταξέ τε βουλόμενοσ τὸ ἀπ’ αὐτοῦ γένοσ μένειν τοῖσ ἄλλοισ οὐ συμφυρόμενον περιτέμνεσθαι τὰ αἰδοῖα καὶ τοῦτο ποιεῖν ὀγδόῃ ἡμέρᾳ μετὰ τὸ γεννηθῆναι. τὴν αἰτίαν δὲ τῆσ περιτομῆσ ἡμῶν ἐν ἄλλοισ δηλώσω.

πυθομένῳ δὲ Ἁβράμῳ καὶ περὶ τοῦ Ἰσμαήλου, εἰ ζήσεται, πολυχρόνιόν τε ἀπεσήμαινεν ὁ θεὸσ καὶ μεγάλων ἐθνῶν πατέρα.

καὶ Ἅβραμοσ μὲν ἐπὶ τούτοισ εὐχαριστήσασ τῷ θεῷ περιτέμνεται παραχρῆμα καὶ πάντεσ οἱ παρ’ αὐτοῦ καὶ ὁ παῖσ Ἰσμαῆλοσ, οὗ κατ’ ἐκείνην τὴν ἡμέραν τρισκαιδέκατον ἔτοσ ἔχοντοσ αὐτὸσ ἐνενηκοστὸν πρὸσ τοῖσ ἐννέα διῆγεν. Ὑπὸ δὴ τοῦτον τὸν καιρὸν οἱ Σοδομῖται πλήθει καὶ μεγέθει χρημάτων ὑπερφρονοῦντεσ εἴσ τε ἀνθρώπουσ ἦσαν ὑβρισταὶ καὶ πρὸσ τὸ θεῖον ἀσεβεῖσ, ὡσ μηκέτι μεμνῆσθαι τῶν παρ’ αὐτοῦ γενομένων ὠφελειῶν, εἶναί τε μισόξενοι καὶ τὰσ πρὸσ ἄλλουσ ὁμιλίασ ἐκτρέπεσθαι.

χαλεπήνασ οὖν ἐπὶ τούτοισ ὁ θεὸσ ἔγνω τιμωρήσασθαι τῆσ ὑπερηφανίασ αὐτοὺσ καὶ τήν τε πόλιν αὐτὴν κατασκάψασθαι καὶ τὴν χώραν οὕτωσ ἀφανίσαι, ὡσ μήτε φυτὸν ἔτι μήτε καρπὸν ἕτερον ἐξ αὐτῆσ ἀναδοθῆναι.

Ταῦτα τοῦ θεοῦ κρίναντοσ περὶ τῶν Σοδομιτῶν Ἅβραμοσ θεασάμενοσ τρεῖσ ἀγγέλουσ, ἐκαθέζετο δὲ πρὸσ τῇ δρυὶ̈ τῇ Μαμβρῆ παρὰ τῇ θύρᾳ τῆσ αὑτοῦ αὐλῆσ, καὶ νομίσασ εἶναι ξένουσ ἀναστὰσ ἠσπάσατό τε καὶ παρ’ αὐτῷ καταχθέντασ παρεκάλει ξενίασ μεταλαβεῖν.

ἐπινευσάντων δὲ ἄρτουσ τε προσέταξεν εὐθὺσ ἐκ σεμιδάλεωσ γενέσθαι, καὶ μόσχον θύσασ καὶ ὀπτήσασ ἐκόμισεν αὐτοῖσ ὑπὸ τῇ δρυὶ̈ κατακειμένοισ·

οἱ δὲ δόξαν αὐτῷ παρέσχον ἐσθιόντων, ἔτι δὲ καὶ περὶ τῆσ γυναικὸσ ἐπυνθάνοντο, ποῖ ποτ’ εἰή Σάρρα. τοῦ δ’ εἰπόντοσ ἔνδον εἶναι, ἥξειν ἔφασαν εἰσ τὸ μέλλον καὶ εὑρήσειν αὐτὴν ἤδη μητέρα γεγενημένην. τῆσ δὲ γυναικὸσ ἐπὶ τούτῳ μειδιασάσησ καὶ ἀδύνατον εἶναι τὴν τεκνοποιίαν εἰπούσησ αὐτῆσ μὲν ἐνενήκοντα ἔτη ἐχούσησ τοῦ δ’ ἀνδρὸσ ἑκατόν, οὐκέτι κατέσχον λανθάνοντεσ ἀλλ’ ἐμήνυσαν ἑαυτοὺσ ὄντασ ἀγγέλουσ τοῦ θεοῦ, καὶ ὅτι πεμφθείη μὲν ὁ εἷσ σημανῶν περὶ τοῦ παιδόσ, οἱ δύο δὲ Σοδομίτασ καταστρεψόμενοι.

Ταῦτ’ ἀκούσασ Ἅβραμοσ ἤλγησεν ἐπὶ τοῖσ Σοδομίταισ καὶ τὸν θεὸν ἀναστὰσ ἱκέτευσε παρακαλῶν, μὴ τοὺσ δικαίουσ καὶ ἀγαθοὺσ συναπολλύναι τοῖσ πονηροῖσ.

τοῦ δὲ θεοῦ φήσαντοσ μηδένα εἶναι τῶν Σοδομιτῶν ἀγαθόν, εἰ γὰρ ἐν αὐτοῖσ δέκα εἰε͂ν συγχωρεῖν ἅπασι τὴν ἐπὶ τοῖσ ἁμαρτήμασι τιμωρίαν, ὁ μὲν Ἅβραμοσ ἡσύχασεν· οἱ δὲ ἄγγελοι παρεγένοντο εἰσ τὴν τῶν Σοδομιτῶν πόλιν, καὶ ὁ Λῶτοσ αὐτοὺσ ἐπὶ ξενίαν παρεκάλει·

λίαν γὰρ ἦν περὶ τοὺσ ξένουσ φιλάνθρωποσ καὶ μαθητὴσ τῆσ Ἁβράμου χρηστότητοσ. οἱ δὲ Σοδομῖται θεασάμενοι τοὺσ νεανίσκουσ εὐπρεπεστάτουσ τῇ ὄψει διαφέροντασ καὶ παρὰ Λώτῳ καταχθέντασ ἐπὶ βίαν καὶ ὕβριν αὐτῶν τῆσ ὡρ́ασ ἐτράπησαν. τοῦ δὲ Λώτου παραινοῦντοσ σωφρονεῖν καὶ μὴ χωρεῖν ἐπ’ αἰσχύνῃ τῶν ξένων, ἀλλ’ ἔχειν αἰδῶ τῆσ παρ’ αὐτῷ καταγωγῆσ, εἰ δὲ ἔχουσιν ἀκρατῶσ, τὰσ θυγατέρασ αὐτοῦ ὑπὲρ ἐκείνων ταῖσ ἐπιθυμίαισ αὐτῶν λέγοντοσ παρέξειν, οὐδ’ οὕτωσ ἐπείσθησαν.

Ὁ θεὸσ οὖν ἀγανακτήσασ αὐτῶν ἐπὶ τοῖσ τολμήμασι τοὺσ μὲν ἠμαύρωσεν, ὡσ μὴ δυνηθῆναι τὴν εἴσοδον τὴν εἰσ τὴν οἰκίαν εὑρεῖν, Σοδομιτῶν δὲ κατέκρινε πάνδημον ὄλεθρον.

Λῶτοσ δὲ τοῦ θεοῦ τὴν μέλλουσαν ἀπώλειαν τῶν Σοδομιτῶν αὐτῷ φράσαντοσ ἀπαλλάσσεται τήν τε γυναῖκα καὶ τὰσ θυγατέρασ, δύο δὲ ἦσαν ἔτι παρθένοι, ἀναλαβών· οἱ γὰρ μνηστῆρεσ περιεφρόνησαν τῆσ ἐξόδου εὐήθειαν ἐπικαλοῦντεσ τοῖσ ὑπὸ τοῦ Λώτου λεγομένοισ. καὶ ὁ θεὸσ ἐνσκήπτει βέλοσ εἰσ τὴν πόλιν καὶ σὺν τοῖσ οἰκήτορσιν κατεπίμπρα τὴν γῆν ὁμοίᾳ πυρώσει ἀφανίζων, ὥσ μοι καὶ πρότερον λέλεκται τὸν Ιοὐδαϊκὸν ἀναγράφοντι πόλεμον.

ἡ δὲ Λώτου γυνὴ παρὰ τὴν ἀναχώρησιν συνεχῶσ εἰσ τὴν πόλιν ἀναστρεφομένη καὶ πολυπραγμονοῦσα τὰ περὶ αὐτὴν ἀπηγορευκότοσ τοῦ θεοῦ τοῦτο μὴ ποιεῖν εἰσ στήλην ἁλῶν μετέβαλεν· ἱστόρησα δ’ αὐτήν, ἔτι γὰρ καὶ νῦν διαμένει. διαφεύγει δ’ αὐτὸσ μετὰ τῶν θυγατέρων εἰσ βραχύ τι χωρίον κατασχὼν περιγραφὲν ὑπὸ τοῦ πυρόσ·

Ζωὼρ ἔτι καὶ νῦν λέγεται· καλοῦσι γὰρ οὕτωσ Ἑβραῖοι τὸ ὀλίγον. ἐνταῦθα τοίνυν ὑπό τε ἀνθρώπων ἐρημίασ καὶ τροφῆσ ἀπορίασ ταλαιπώρωσ διῆγεν. Αἱ δὲ παρθένοι πᾶν ἠφανίσθαι τὸ ἀνθρώπινον ὑπολαβοῦσαι τῷ πατρὶ πλησιάζουσι προνοήσασαι λαθεῖν·

ἐποίουν δὲ τοῦτο ὑπὲρ τοῦ μὴ τὸ γένοσ ἐκλιπεῖν. γίνονται δὲ παῖδεσ ὑπὸ μὲν τῆσ πρεσβυτέρασ Μώαβοσ· εἴποι δ’ ἄν τισ ἀπὸ πατρόσ. Ἄμμανον δ’ ἡ νεωτέρα ποιεῖται· γένουσ υἱὸν ἀποσημαίνει τὸ ὄνομα. καὶ κτίζει δ’ αὐτῶν ὁ μὲν Μωαβίτασ μέγιστον ὄντασ καὶ νῦν ἔθνοσ, Ἀμμανίτασ δὲ ὁ ἕτεροσ·

Συρίασ τῆσ κοίλησ ἐστὶν ἀμφότερα. καὶ Λώτῳ μὲν τοιαύτην συνέβη τὴν ἐκ Σοδομιτῶν ἀναχώρησιν γενέσθαι. Ἅβραμοσ δὲ μετῴκησεν εἰσ Γέραρα τῆσ Παλαιστίνησ ἐν ἀδελφῆσ ἐπαγόμενοσ σχήματι τὴν Σάρραν, ὅμοια τοῖσ πρὶν ὑποκρινάμενοσ διὰ τὸν φόβον·

ἐδεδίει γὰρ Ἀβιμέλεχον τὸν βασιλέα τῶν ἐπιχωρίων· ὃσ καὶ αὐτὸσ ἐρασθεὶσ τῆσ Σάρρασ φθείρειν οἱο͂́σ τε ἦν. εἴργεται δὲ τῆσ ἐπιθυμίασ ὑπὸ νόσου χαλεπῆσ αὐτῷ προσπεσούσησ ἐκ θεοῦ καὶ τῶν ἰατρῶν αὐτὸν ἀπεγνωκότων ὑπνώσασ ὄναρ ὁρᾷ μηδὲν ὑβρίζειν τὴν τοῦ ξένου γυναῖκα, καὶ ῥᾷον διατεθεὶσ φράζει πρὸσ τοὺσ φίλουσ, ὡσ ὁ θεὸσ ταύτην αὐτῷ ἐπάγει τὴν νόσον ὑπὲρ ἐκδικίασ τοῦ ξένου φυλάσσων ἀνύβριστον αὐτῷ τὴν γυναῖκα, μὴ γὰρ ἀδελφὴν οὖσαν ἐπάγεσθαι νόμῳ δ’ αὐτῷ συνοικοῦσαν, ἐπαγγέλλεταί τε παρέξειν αὑτὸν εὐμενῆ τὸ λοιπὸν ἀδεοῦσ ἐκείνου περὶ τὴν γυναῖκα γενομένου.

ταῦτα εἰπὼν μεταπέμπεται τὸν Ἅβραμον συμβουλευσάντων τῶν φίλων καὶ μηδὲν ἔτι περὶ τῆσ γυναικὸσ αὐτὸν ὡσ πεισομένησ τι τῶν αἰσχρῶν ἐκέλευσε δεδιέναι, θεὸν γὰρ αὐτοῦ κήδεσθαι, καὶ κατὰ τὴν συμμαχίαν τὴν ἐκείνου μεμενηκυῖαν ἀνύβριστον κομίζεσθαι.

τοῦ δὲ θεοῦ μάρτυροσ ὄντοσ καὶ τοῦ τῆσ γυναικὸσ συνειδότοσ ἔλεγε μηδ’ ἂν ὀρεχθῆναι τὴν ἀρχήν, εἰ γαμετὴν οὖσαν ἠπίστατο, ὡσ ἀδελφὴν δὲ ἀγόμενον ἣν οὐκ ἠδίκουν. παρακαλεῖ τε πρᾴωσ ἔχειν πρὸσ αὐτὸν καὶ τὸν θεὸν εὐμενῆ ποιεῖν, παρ’ αὐτῷ τε μένειν βουλομένῳ πᾶσαν ἀφθονίαν ὑπάρξειν ἀπιέναι τε προαιρούμενον τεύξεσθαι πομπῆσ καὶ πάντων ὅσων καὶ χρῄζων πρὸσ αὐτὸν ἀφίκοιτο.

ταῦτ’ εἰπόντοσ Ἅβραμοσ οὔτε τὴν συγγένειαν τῆσ γυναικὸσ ἐψεῦσθαι ἔλεγεν, ἀδελφοῦ γὰρ αὐτὴν εἶναι παῖδα, καὶ δίχα τοιαύτησ ὑποκρίσεωσ οὐκ ἀσφαλῆ τὴν ἐπιδημίαν ὑπολαβεῖν.

ὅσα τε ἐπὶ τῷ μηδὲν αἴτιοσ τῆσ νόσου γεγονέναι προθυμηθῆναι δ’ αὐτοῦ περὶ τὴν σωτηρίαν, ἑτοίμωσ ἔφασκεν ἔχειν παρ’ αὐτῷ μένειν. καὶ Ἀβιμέλεχοσ τήν τε γῆν πρὸσ αὐτὸν νέμεται καὶ τὰ χρήματα, καὶ συντίθενται ἀδόλωσ πολιτεύσεσθαι ὑπέρ τινοσ φρέατοσ ποιούμενοι τὸν ὁρ́κον, ὃ Βηρσουβαὶ καλοῦσιν·

ὁρ́κιον δὲ φρέαρ λέγοιτ’ ἄν. οὕτω δ’ ἔτι καὶ νῦν ὑπὸ τῶν ἐπιχωρίων ὠνόμασται. Γίνεται δὲ Ἁβράμῳ μετ’ οὐ πολὺ καὶ παῖσ ἐκ Σάρρασ, ὡσ αὐτῷ ὑπὸ τοῦ θεοῦ προείρητο, ὃν Ἴσακον ὠνόμασε·

τοῦτο γέλωτα σημαίνει· διὰ μέντοι τὸ τὴν Σάρραν μειδιάσαι τέξεσθαι φήσαντοσ αὐτὴν τοῦ θεοῦ μὴ προσδοκῶσαν ἤδη τοκετοῦ πρεσβυτέραν οὖσαν τὸν υἱὸν οὕτωσ ἐκάλεσεν. αὐτὴ μὲν γὰρ ἐνενήκοντα εἶχεν ἔτη ἑκατὸν δὲ Ἅβραμοσ. τίκτεται δὲ παῖσ ἑκατέρων τῷ ὑστάτῳ ἔτει, ὃν εὐθὺσ μετ’ ὀγδόην ἡμέραν περιτέμνουσι, κἀξ ἐκείνου μετὰ τοσαύτασ ἔθοσ ἔχουσιν οἱ Ιοὐδαῖοι ποιεῖσθαι τὰσ περιτομάσ, Ἄραβεσ δὲ μετὰ ἔτοσ τρισκαιδέκατον·

Ἰσμαῆλοσ γὰρ ὁ κτίστησ αὐτῶν τοῦ ἔθνουσ Ἁβράμῳ γενόμενοσ ἐκ τῆσ παλλακῆσ ἐν τούτῳ περιτέμνεται τῷ χρόνῳ· περὶ οὗ τὸν πάντα λόγον ἐκθήσομαι μετὰ πολλῆσ ἀκριβείασ. Σάρρα δὲ γεννηθέντα τὸν Ἰσμαῆλον ἐκ τῆσ δούλησ αὐτῆσ Ἀγάρησ τὸ μὲν πρῶτον ἔστεργεν οὐδὲν ἀπολείπουσα τῆσ πρὸσ ἴδιον υἱὸν εὐνοίασ, ἐτρέφετο γὰρ ἐπὶ τῇ τῆσ ἡγεμονίασ διαδοχῇ, τεκοῦσα δ’ αὐτὴ τὸν Ἴσακον οὐκ ἠξίου παρατρέφεσθαι τούτῳ τὸν Ἰσμαῆλον ὄντα πρεσβύτερον καὶ κακουργεῖν δυνάμενον τοῦ πατρὸσ αὐτοῖσ ἀποθανόντοσ.

ἔπειθεν οὖν τὸν Ἅβραμον εἰσ ἀποικίαν ἐκπέμπειν αὐτὸν μετὰ τῆσ μητρόσ.

ὁ δὲ κατὰ μὲν ἀρχὰσ οὐ προσετίθετο τὴν αὑτοῦ γνώμην οἷσ ἡ Σάρρα ἐσπουδάκει πάντων ὠμότατον ἡγούμενοσ εἶναι παῖδα νήπιον καὶ γυναῖκα ἄπορον τῶν ἀναγκαίων ἐκπέμπειν. ὕστερον δέ, καὶ γὰρ ὁ θεὸσ ἠρέσκετο τοῖσ ὑπὸ τῆσ Σάρρασ προσταττομένοισ, πεισθεὶσ παρεδίδου τὸν Ἰσμαῆλον τῇ μητρὶ μήπω δι’ αὐτοῦ χωρεῖν δυνάμενον, ὕδωρ τε ἐν ἀσκῷ καὶ ἄρτον φερομένην ἐκέλευεν ἀπιέναι ὁδηγῷ τῇ ἀνάγκῃ χρωμένην.

ὡσ δ’ ἀπιοῦσαν ἐπιλελοίπει τὰ ἀναγκαῖα, ἐν κακοῖσ ἦν, ὕδατοσ δὲ σπανίζοντοσ ὑπ’ ἐλάτῃ τινὶ θεῖσα τὸ παιδίον ψυχορραγοῦν, ὡσ μὴ παρούσησ τὴν ψυχὴν ἀφῇ, προῄει πορρωτέρω.

συντυχὼν δ’ αὐτῇ θεῖοσ ἄγγελοσ πηγήν τε φράζει παρακειμένην καὶ κελεύει προνοεῖν τῆσ ἀνατροφῆσ τοῦ παιδίου·

μεγάλα γὰρ αὐτὴν ἀγαθὰ περιμένειν ἐκ τῆσ Ἰσμαήλου σωτηρίασ. ἡ δ’ ἐθάρσησε τοῖσ προκατηγγελμένοισ καὶ συμβαλοῦσα ποιμέσι διὰ τὴν ἐξ αὐτῶν ἐπιμέλειαν διαφεύγει τὰσ ταλαιπωρίασ. Ἀνδρωθέντι δὲ τῷ παιδὶ γύναιον ἄγεται τὸ γένοσ Αἰγύπτιον, ἐνθένδε ἦν καὶ αὐτὴ τὸ ἀρχαῖον, ἐξ οὗ παῖδεσ Ἰσμαήλῳ γίνονται δώδεκα πάντεσ, Ναβαιώθησ Κήδαροσ Ἀβδεῆλοσ Μάσσαμοσ Μάσμασοσ Ἰδουμᾶσ Μάσμησοσ Χόδαμοσ Θέμανοσ Ιἐτοῦροσ Νάφαισοσ Κάδμασοσ.

οὗτοι πᾶσαν τὴν ἀπ’ Εὐφράτου καθήκουσαν πρὸσ τὴν Ἐρυθρὰν θάλασσαν κατοικοῦσι Ναβατηνὴν τὴν χώραν ὀνομάσαντεσ.

εἰσὶ δὲ οὗτοι, οἳ τὸ τῶν Ἀράβων ἔθνοσ καὶ τὰσ φυλὰσ ἀπ’ αὐτῶν καλοῦσι διά τε τὴν ἀρετὴν αὐτῶν καὶ τὸ Ἁβράμου ἀξίωμα. Ἴσακον δὲ ὁ πατὴρ Ἅβραμοσ ὑπερηγάπα μονογενῆ ὄντα καὶ ἐπὶ γήρωσ οὐδῷ κατὰ δωρεὰν αὐτῷ τοῦ θεοῦ γενόμενον.

προεκαλεῖτο δὲ εἰσ εὔνοιαν καὶ τὸ φιλεῖσθαι μᾶλλον ὑπὸ τῶν γονέων καὶ αὐτὸσ ὁ παῖσ ἐπιτηδεύων πᾶσαν ἀρετὴν καὶ τῆσ τε τῶν πατέρων θεραπείασ ἐχόμενοσ καὶ περὶ τὴν τοῦ θεοῦ θρησκείαν ἐσπουδακώσ. Ἅβραμοσ δὲ τὴν ἰδίαν εὐδαιμονίαν ἐν μόνῳ τῷ τὸν υἱὸν ἀπαθῆ καταλιπὼν ἐξελθεῖν τοῦ ζῆν ἐτίθετο.

τούτου μέντοι κατὰ τὴν τοῦ θεοῦ βούλησιν ἔτυχεν, ὃσ διάπειραν αὐτοῦ βουλόμενοσ λαβεῖν τῆσ περὶ αὐτὸν θρησκείασ ἐμφανισθεὶσ αὐτῷ καὶ πάντα ὅσα εἰή παρεσχημένοσ καταριθμησάμενοσ, ὡσ πολεμίων τε κρείττονα ποιήσειε καὶ τὴν παροῦσαν εὐδαιμονίαν ἐκ τῆσ αὐτοῦ σπουδῆσ ἔχοι καὶ τὸν υἱὸν Ἴσακον, ᾔτει τοῦτον αὐτῷ θῦμα καὶ ἱερεῖον αὐτὸν παρασχεῖν ἐκέλευέ τε εἰσ τὸ Μώριον ὄροσ ἀναγαγόντα ὁλοκαυτῶσαι βωμὸν ἱδρυσάμενον· οὕτωσ γὰρ ἐμφανίσειν τὴν περὶ αὐτὸν θρησκείαν, εἰ καὶ τῆσ τοῦ τέκνου σωτηρίασ προτιμήσειε τὸ τῷ θεῷ κεχαρισμένον.

Ἅβραμοσ δὲ ἐπὶ μηδενὶ κρίνων παρακούειν τοῦ θεοῦ δίκαιον ἅπαντά θ’ ὑπουργεῖν ὡσ ἐκ τῆσ ἐκείνου προνοίασ ἀπαντώντων οἷσ ἂν εὐμενὴσ ᾖ, ἐπικρυψάμενοσ πρὸσ τὴν γυναῖκα τήν τε τοῦ θεοῦ πρόρρησιν καὶ ἣν εἶχεν αὐτὸσ γνώμην περὶ τῆσ τοῦ παιδὸσ σφαγῆσ, ἀλλὰ μηδὲ τῶν οἰκετῶν τινι δηλώσασ, ἐκωλύετο γὰρ ἂν ὑπηρετῆσαι τῷ θεῷ, λαβὼν τὸν Ἴσακον μετὰ δύο οἰκετῶν καὶ τὰ πρὸσ τὴν ἱερουργίαν ἐπισάξασ ὄνῳ ἀπῄει πρὸσ τὸ ὄροσ.

καὶ δύο μὲν ἡμέρασ αὐτῷ συνώδευσαν οἱ οἰκέται, τῇ τρίτῃ δὲ ὡσ κάτοπτον ἦν αὐτῷ τὸ ὄροσ, καταλιπὼν ἐν τῷ πεδίῳ τοὺσ συνόντασ μετὰ μόνου τοῦ παιδὸσ παραγίνεται εἰσ τὸ ὄροσ, ἐφ’ οὗ τὸ ἱερὸν Δαβίδησ ὁ βασιλεὺσ ὕστερον ἱδρύεται.

ἔφερον δὲ σὺν αὐτοῖσ ὅσα λοιπὰ πρὸσ τὴν θυσίαν ἦν πλὴν ἱερείου.

τοῦ δ’ Ἰσάκου πέμπτον τε καὶ εἰκοστὸν ἔτοσ ἔχοντοσ τὸν βωμὸν κατασκευάζοντοσ καὶ πυθομένου, τί καὶ μέλλοιεν θύειν ἱερείου μὴ παρόντοσ, τὸν θεὸν αὐτοῖσ παρέξειν ἔλεγεν ὄντα ἱκανὸν καὶ τῶν οὐκ ὄντων εἰσ εὐπορίαν ἀνθρώποισ παραγαγεῖν καὶ τὰ ὄντα τῶν ἐπ’ αὐτοῖσ θαρρούντων ἀφελέσθαι· δώσειν οὖν κἀκείνῳ ἱερεῖον, εἴπερ εὐμενὴσ μέλλει τῇ θυσίᾳ παρατυγχάνειν αὐτοῦ. Ὡσ δ’ ὁ βωμὸσ παρεσκεύαστο καὶ τὰσ σχίζασ ἐπενηνόχει καὶ ἦν εὐτρεπῆ, λέγει πρὸσ τὸν υἱόν·

"ὦ παῖ, μυρίαισ εὐχαῖσ αἰτησάμενόσ σε γενέσθαι μοι παρὰ τοῦ θεοῦ, ἐπεὶ παρῆλθεσ εἰσ τὸν βίον, οὐκ ἔστιν ὅ τι μὴ περὶ τὴν σὴν ἀνατροφὴν ἐφιλοτιμησάμην οὐδ’ ἐφ’ ᾧ μᾶλλον εὐδαιμονήσειν ᾤμην, ὡσ εἰ σέ τ’ ἴδοιμι ἠνδρωμένον καὶ τελευτῶν διάδοχον τῆσ ἀρχῆσ τῆσ ἐμαυτοῦ καταλίποιμι. ἀλλ’ ἐπεὶ θεοῦ τε βουλομένου σὸσ πατὴρ ἐγενόμην καὶ πάλιν τούτῳ δοκοῦν ἀποτίθεμαί σε, φέρε γενναίωσ τὴν καθιέρωσιν·

τῷ θεῷ γάρ σε παραχωρῶ ταύτησ ἀξιώσαντι παρ’ ἡμῶν τῆσ τιμῆσ ἀνθ’ ὧν εὐμενὴσ γέγονέ μοι παραστάτησ καὶ σύμμαχοσ νῦν ἐπιτυχεῖν. ἐπεὶ δ’ ἐγεννήθησ ἀποθάνῃσ οὐ τὸν κοινὸν ἐκ τοῦ ζῆν τρόπον, ἀλλ’ ὑπὸ πατρὸσ ἰδίου θεῷ τῷ πάντων πατρὶ νόμῳ θυσίασ προπεμπόμενοσ, ἄξιον οἶμαί σε κρίναντοσ αὐτοῦ μήτε νόσῳ μήτε πολέμῳ μήτε ἄλλῳ τινὶ τῶν παθῶν, ἃ συμπίπτειν πέφυκεν ἀνθρώποισ, ἀπαλλαγῆναι τοῦ βίου, μετ’ εὐχῶν τε καὶ ἱερουργίασ ἐκείνου ψυχὴν τὴν σὴν προσδεξομένου καὶ παρ’ αὐτῷ καθέξοντοσ·

ἔσῃ τ’ ἐμοὶ εἰσ κηδεμόνα καὶ γηρωκόμον, διὸ καὶ σὲ μάλιστα ἀνετρεφόμην, τὸν θεὸν ἀντὶ σαυτοῦ παρεσχημένοσ.

Ἴσακοσ δέ, πατρὸσ γὰρ ἦν οἱού τετυχηκότα γενναῖον ἔδει τὸ φρόνημα εἶναι, δέχεται πρὸσ ἡδονὴν τοὺσ λόγουσ καὶ φήσασ, ὡσ οὐδὲ γεγονέναι τὴν ἀρχὴν ἦν δίκαιοσ, εἰ θεοῦ καὶ πατρὸσ μέλλει κρίσιν ἀπωθεῖσθαι καὶ μὴ παρέχειν αὑτὸν τοῖσ ἀμφοτέρων βουλήμασιν ἑτοίμωσ, ὅτε καὶ μόνου τοῦ πατρὸσ ταῦτα προαιρουμένου μὴ ὑπακούειν ἄδικον ἦν, ὡρ́μησεν ἐπὶ τὸν βωμὸν καὶ τὴν σφαγήν.

κἂν ἐπράχθη τὸ ἔργον μὴ στάντοσ ἐμποδὼν τοῦ θεοῦ·

βοᾷ γὰρ ὀνομαστὶ τὸν Ἅβραμον εἴργων τῆσ τοῦ παιδὸσ σφαγῆσ. οὐ γὰρ ἐπιθυμήσασ αἵματοσ ἀνθρωπίνου τὴν σφαγὴν αὐτῷ προστάξαι τοῦ παιδὸσ ἔλεγεν, οὐδὲ οὗ πατέρα ἐποίησεν αὐτὸσ ἀφελέσθαι τούτου βουλόμενοσ μετὰ τοιαύτησ ἀσεβείασ, ἀλλὰ δοκιμάσαι θέλων αὐτοῦ τὴν διάνοιαν, εἰ καὶ τοιαῦτα προστασσόμενοσ ὑπακούοι. μαθὼν δὲ αὐτοῦ τὸ πρόθυμον καὶ τὴν ὑπερβολὴν τῆσ θρησκείασ ἥδεσθαι μὲν οἷσ αὐτῷ παρέσχεν, οὐχ ὑστερήσειν δὲ αὐτὸν ἀεὶ πάσησ ἐπιμελείασ καὶ τὸ γένοσ ἀξιοῦντα, ἔσεσθαί τε τὸν υἱὸν αὐτοῦ πολυχρονιώτατον καὶ βιώσαντα εὐδαιμόνωσ παισὶν ἀγαθοῖσ καὶ γνησίοισ παραδώσειν μεγάλην ἡγεμονίαν.

προεδήλου τε τὸ γένοσ τὸ αὐτῶν εἰσ ἔθνη πολλὰ καὶ πλοῦτον ἐπιδώσειν, καὶ μνήμην αἰώνιον αὐτῶν ἔσεσθαι τοῖσ γενάρχαισ, τήν τε Χαναναίαν ὅπλοισ κατακτησαμένουσ ζηλωτοὺσ ἔσεσθαι πᾶσιν ἀνθρώποισ.

ταῦτα ὁ θεὸσ εἰπὼν κριὸν ἐκ τἀφανοῦσ παρήγαγεν αὐτοῖσ εἰσ τὴν ἱερουργίαν.

οἱ δὲ παρ’ ἐλπίδασ αὐτοῦ κεκομισμένου καὶ τοιούτων ἀγαθῶν ἐπαγγελίασ ἀκηκοότεσ ἠσπάζοντό τε ἀλλήλουσ καὶ θύσαντεσ ἀπενόστησαν πρὸσ τὴν Σάρραν καὶ διῆγον εὐδαιμόνωσ ἐφ’ ἅπασιν οἷσ ἐθελήσειαν τοῦ θεοῦ συλλαμβάνοντοσ αὐτοῖσ. Καὶ Σάρρα μὲν οὐ πολὺ ὕστερον ἀποθνήσκει βιώσασα ἔτη ἑπτὰ καὶ εἴκοσι πρὸσ τοῖσ ἑκατόν.

θάπτουσι δ’ αὐτὴν ἐν Νεβρῶνι συγχωρούντων μὲν τῶν Χαναναίων καὶ δημοσίᾳ χοῦν αὐτῆσ τὸν τάφον, Ἁβράμου δὲ ὠνησαμένου τὸ χωρίον σίκλων τετρακοσίων παρ’ Ἐφραίμου τινὸσ ἐκ τῆσ Νεβρῶνοσ. καὶ τὰ μνημεῖα Ἅβραμόσ τε καὶ οἱ ἀπόγονοι αὐτοῦ ταύτῃ κατεσκευάσαντο. Γαμεῖ δ’ αὐτὸσ Κατούραν ὕστερον, ἐξ ἧσ αὐτῷ παῖδεσ ἓξ γίνονται πρόσ τε πόνουσ καρτεροὶ καὶ δεινοὶ συνιέναι, Ζεμβράνησ Ιἀζάρησ Μαδάνησ Μαδιάνησ Λουσούβακοσ Σοῦοσ.

φύονται δὲ καὶ τούτοισ παῖδεσ· καὶ Σούου μὲν Σαβακίνησ γίνεται καὶ Δαδάνησ, τούτου δὲ Λατούσιμοσ Ἄσσουρισ Λούουρισ· Μαδάνου δὲ Ἠφᾶσ Εὥφρην Ἄνωχοσ Ἐβιδᾶσ Ἐλδᾶσ. τούτοισ ἅπασι τοῖσ παισὶ καὶ τοῖσ υἱωνοῖσ Ἅβραμοσ ἀποικιῶν στόλουσ μηχανᾶται, καὶ τήν τε Τρωγλοδῦτιν καταλαμβάνουσι καὶ τῆσ εὐδαίμονοσ Ἀραβίασ ὅσον ἐπὶ τὴν Ἐρυθρὰν καθήκει θάλασσαν.

λέγεται δέ, ὡσ οὗτοσ ὁ Εὥφρην στρατεύσασ ἐπὶ τὴν Λιβύην κατέσχεν αὐτὴν καὶ οἱ υἱωνοὶ αὐτοῦ κατοικήσαντεσ ἐν αὐτῇ τὴν γῆν ἀπὸ τοῦ ἐκείνου ὀνόματοσ Ἀφρικὰ προσηγόρευσαν. μαρτυρεῖ δέ μου τῷ λόγῳ Ἀλέξανδροσ ὁ πολυίστωρ λέγων οὕτωσ·

"Κλεόδημοσ δέ φησιν ὁ προφήτησ ὁ καὶ Μάλχοσ ἱστορῶν τὰ περὶ Ιοὐδαίων, καθὼσ καὶ Μωυσῆσ ἱστόρησεν ὁ νομοθέτησ αὐτῶν, ὅτι ἐκ τῆσ Κατούρασ Ἁβράμῳ ἐγένοντο παῖδεσ ἱκανοί. λέγει δὲ αὐτῶν καὶ τὰ ὀνόματα ὀνομάζων τρεῖσ Ιἀφέραν Σούρην Ιἀφράν.

ἀπὸ Σούρου μὲν τὴν Ἀσσυρίαν κεκλῆσθαι, ἀπὸ δὲ τῶν δύο Ιἀφρᾶ τε καὶ Ιἀφέρου, πόλιν τε Ἐφρᾶν καὶ τὴν χώραν Ἀφρικὰ ὀνομασθῆναι. τούτουσ γὰρ Ἡρακλεῖ συστρατεῦσαι ἐπὶ Λιβύην καὶ Ἀνταῖον· γήμαντά τε τὴν Ἀφράνου θυγατέρα Ἡρακλέα γεννῆσαι υἱὸν ἐξ αὐτῆσ Δίδωρον· τούτου δὲ γενέσθαι Σόφωνα, ἀφ’ οὗ τοὺσ βαρβάρουσ Σόφακασ λέγεσθαι. Ἰσάκῳ δὲ περὶ τεσσαρακοστὸν ἔτοσ γεγονότι γυναῖκα γνοὺσ ἀγαγέσθαι ὁ πατὴρ Ἅβραμοσ Ῥεβέκκαν Ναχώρου παιδὸσ θυγατέρα τἀδελφοῦ τὸν πρεσβύτατον πέμπει τῶν οἰκετῶν ἐπὶ τὴν μνηστείαν ἐνδησάμενοσ μεγάλαισ πίστεσι.

γίνονται δὲ αὗται τοῦτον τὸν τρόπον·

ὑπὸ τοὺσ μηροὺσ ἀλλήλοισ τὰσ χεῖρασ ἐπαγαγόντεσ ἔπειτα ἐπικαλοῦνται τὸν θεὸν μάρτυρα τῶν ἐσομένων. ἔπεμπε δὲ καὶ δῶρα τοῖσ ἐκεῖ διὰ τὸ σπάνιον ἢ μηδ’ ὅλωσ ἐπιχωριάζειν ἐκτετιμημένα. οὗτοσ ἀπερχόμενοσ χρόνῳ διὰ τὸ εἶναι χαλεπὴν ὁδεύεσθαι τὴν Μεσοποταμίαν, χειμῶνι μὲν ὑπὸ πηλῶν βάθουσ, θέρουσ δ’ ὑπὸ ἀνυδρίασ, ἔτι δὲ καὶ λῃστηρίων ὄντων ἐν αὐτῇ, ἃ διαφυγεῖν οὐκ ἐνῆν μὴ προνοοῦσι τούτου τοῖσ ὁδεύουσιν, εἰσ πόλιν ἀφικνεῖται Κάρραν καὶ γενόμενοσ ἐν τοῖσ προαστείοισ παρθένοισ ἐντυγχάνει πλείοσιν ἐφ’ ὕδωρ βαδιζούσαισ·

εὔχεται μὲν οὖν τῷ θεῷ Ῥεβέκκαν, ἣν τῷ παιδὶ Ἅβραμοσ μνηστευσόμενον ἐξαπέστειλεν, εἰ κατὰ νοῦν τὸν αὐτοῦ μέλλει ὁ γάμοσ οὗτοσ συντελεῖσθαι, ἐν ἐκείναισ εὑρεθῆναι γνωρισθῆναι τε αὐτὴν τῶν μὲν ἄλλων αἰτοῦντι ποτὸν ἀρνουμένων ἐκείνησ δὲ αὐτῷ παρασχούσησ.

Καὶ ὁ μὲν ἐπὶ ταύτησ ὢν τῆσ διανοίασ ἐπὶ τὸ φρέαρ παραγίνεται καὶ παρακαλεῖ τὰσ παρθένουσ ποτὸν αὐτῷ παρασχεῖν·

τῶν δ’ ἐκτρεπομένων ὡσ χρῃζουσῶν οἴκαδε κομίζειν, ἀλλ’ οὐκ ἐκείνῳ παρασχεῖν, καὶ γὰρ οὐδ’ εὔληπτον εἶναι τὸ ὕδωρ, μία ἐξ ἁπασῶν ἐκείναισ τε τῆσ πρὸσ τὸν ξένον ἐπιπλήττει δυσκολίασ, τίνοσ ἄλλου κοινωνήσειν πρὸσ ἀνθρώπουσ αὐτάσ ποτε, αἳ μηδ’ ὕδατοσ μετέδοσαν λέγουσα, καὶ παρέχει αὐτῷ φιλοφρόνωσ. ὁ δὲ ἐν ἐλπίδι μὲν τῶν ὅλων γενόμενοσ, βουλόμενοσ δὲ τὴν ἀλήθειαν μαθεῖν, ἐπῄνει τε τῆσ εὐγενείασ αὐτὴν καὶ τῆσ χρηστότητοσ, ὅτι καὶ μετ’ οἰκείου πόνου τοῖσ δεομένοισ ἐπαρκεῖν οὐκ ἔφυγεν, ἐπυνθάνετό τε τίνων εἰή γονέων καὶ κατεύχεται αὐτοῖσ ὄνησιν τοιαύτησ παιδὸσ καί "νυμφεύσειαν, φησίν, ὡσ αὐτοῖσ ἐστι κεχαρισμένον, εἰσ οἶκον ἀνδρὸσ ἀγαθοῦ παῖδασ αὐτῷ τεξομένην γνησίουσ.

" ἡ δὲ οὐδὲ τούτων ἐφθόνησεν αὐτῷ βουλομένῳ μαθεῖν, ἀλλὰ καὶ τὸ γένοσ ἀπεσήμαινε καὶ "Ῥεβέκκα μέν, φησίν, ἐγὼ καλοῦμαι, πατὴρ δέ μοι Βαθουῆλοσ ἦν·

ἀλλ’ ὁ μὲν ἤδη τέθνηκε, Λάβανοσ δὲ ἀδελφόσ ἐστιν ἡμέτεροσ τοῦ τε οἴκου παντὸσ σὺν τῇ μητρὶ προνοούμενοσ καὶ τῆσ ἐμῆσ παρθενίασ ἐπιμελόμενοσ. τούτων ἀκροασάμενοσ ἔχαιρέ τε τοῖσ γεγονόσι καὶ τοῖσ εἰρημένοισ τὸν θεὸν οὕτωσ ὁρῶν αὐτῷ τῆσ ὁδοῦ σαφῶσ συλλαμβάνοντα, καὶ προκομίσασ ὁρμίσκον τε καί τινασ κόσμουσ, οὓσ εὐπρεπὲσ φορεῖν παρθένοισ, ἀνεδίδου τῇ κόρῃ τῆσ ἐπὶ τῷ πιεῖν χάριτοσ ἀμοιβὴν εἶναι καὶ γέρασ, δίκαιον λέγων τοιούτων αὐτὴν τυγχάνειν ἀγαθὴν παρὰ τὰσ τοσαύτασ παρθένουσ γενομένην.

ἠξίου τε παρ’ αὐτοῖσ καταχθῆναι τοῦ προσωτέρω χωρεῖν τῆσ νυκτὸσ αὐτὸν ἀφαιρουμένησ, κόσμον τε φέρων γυναικεῖον πολυτελῆ πιστεύειν αὐτὸν οὐκ ἀσφαλεστέροισ ἔφασκεν ἢ τούτοισ, οἷσ αὐτὸσ ἐπειράθη.

τεκμαίρεσθαι δὲ καὶ τὴν τῆσ μητρὸσ καὶ τἀδελφοῦ φιλανθρωπίαν αὐτῆσ ἔλεγεν, ὡσ οὐ δυσχερανοῦσιν, ἐκ τῆσ περὶ αὐτὴν ἀρετῆσ· οὐδὲ γὰρ ἔσεσθαι βαρὺσ μισθόν τε τῆσ φιλοξενίασ τελέσασ καὶ δαπάναισ ἰδίαισ χρησάμενοσ. ἡ δὲ περὶ μὲν τῆσ τῶν γονέων φιλανθρωπίασ αὐτῆσ ὀρθῶσ εἰκάζειν αὐτὸν εἶπεν, ἐπεμέμφετο δὲ ὡσ μικρολόγουσ ὑπειληφότα·

πάντων γὰρ ἀμισθὶ μεθέξειν. δηλώσασα μέντοι Λαβάνῳ πρότερον τἀδελφῷ συγχωροῦντοσ ἄξειν αὐτὸν ἔλεγεν. Ὡσ οὖν τούτου γενομένου παρῆγε τὸν ξένον, τὰσ μὲν καμήλουσ αὐτοῦ παραλαμβάνοντεσ οἱ Λαβάνου θεράποντεσ ἐτημέλουν, αὐτὸσ δὲ δειπνήσων εἰσήγετο σὺν αὐτῷ καὶ μετὰ τὸ δεῖπνόν φησι πρόσ τε αὐτὸν καὶ τὴν μητέρα τῆσ κόρησ·

"Ἅβραμοσ Θέρρου μέν ἐστιν υἱόσ, συγγενὴσ δ’ ὑμέτεροσ· Ναχώρησ γὰρ ὁ τούτων, ὦ γύναι, τῶν παίδων πάπποσ ἀδελφὸσ ἦν Ἁβράμου ὁμοπάτριόσ τε καὶ ὁμομήτριοσ. πέμπει τοίνυν οὗτοσ πρὸσ ὑμᾶσ ἀξιῶν τὴν κόρην ταύτην παιδὶ τῷ ἑαυτοῦ λαβεῖν πρὸσ γάμον, ὃσ γνήσιόσ ἐστιν αὐτῷ καὶ μόνοσ ἐπὶ τοῖσ πᾶσι τεθραμμένοσ.

ᾧ τῶν μὲν ἐκεῖ γυναικῶν δυνατὸν αὐτῷ τὴν εὐδαιμονεστάτην λαβεῖν οὐκ ἠξίωσεν ἀγαγέσθαι, τιμῶν δὲ τὸ γένοσ τὸν γάμον πολιτεύει τοῦτον. οὗ τὴν σπουδὴν καὶ τὴν προαίρεσιν μὴ ὑβρίσητε·

κατὰ γὰρ θεοῦ βούλησιν τά τε ἄλλα μοι κατὰ τὴν ὁδὸν ἀπήντησε καὶ τὴν παῖδα καὶ τὸν ὑμέτερον οἶκον εὑρ͂ον. ἐπεὶ γὰρ πλησίον τῆσ πόλεωσ ἐγενόμην, παρθένουσ ἰδὼν πολλὰσ ἐπὶ τὸ φρέαρ παραγινομένασ ηὐξάμην εἰσ ταύτην ἐμπεσεῖν, ὃ δὴ γέγονε. γάμον οὖν ὑπὸ θείασ μνηστευόμενον ἐπιφανείασ καὶ ὑμεῖσ κυρώσατε καὶ Ἅβραμον τὸν μετὰ τοσαύτησ ἀπεσταλκότα σπουδῆσ τῷ κατανεῦσαι τὴν κόρην τιμήσατε.

" οἱ δὲ, καλὰ γὰρ ἦν αὐτοῖσ καὶ κεχαρισμένα, τήν τε γνώμην τοῦ θεοῦ συνῆκαν καὶ πέμπουσιν ἐφ’ οἷσ ἠξίου τὴν θυγατέρα. γαμεῖ δὲ ταύτην ὁ Ἴσακοσ τῶν πραγμάτων εἰσ αὐτὸν ἀφικομένων· οἱ γὰρ ἐκ τῆσ Κατούρασ εἰσ τὰσ ἀποικίασ ἐξεληλύθεισαν. Τελευτᾷ δὲ καὶ Ἅβραμοσ μετ’ ὀλίγον, ἀνὴρ πᾶσαν ἀρετὴν ἄκροσ καὶ τῆσ περὶ αὐτὸν σπουδῆσ ἀξίωσ ὑπὸ τοῦ θεοῦ τετιμημένοσ.

ἐβίωσε δὲ τὸν πάντα χρόνον ἐτῶν ἑβδομηκονταπέντε πρὸσ τοῖσ ἑκατὸν καὶ θάπτεται ἐν Νεβρῶνι μετὰ τῆσ γυναικὸσ Σάρρασ ὑπὸ τῶν παίδων Ἰσάκου καὶ Ἰσμαήλου. Ἰσάκῳ δὲ μετὰ τὴν Ἁβράμου τελευτὴν ἐκύει τὸ γύναιον, καὶ τῆσ γαστρὸσ ἐπὶ μεῖζον ὀγκουμένησ ἀγωνιάσασ ἀνήρετο τὸν θεόν.

φράζει δ’ αὐτῷ διδύμουσ τέξεσθαι τὴν Ῥεβέκκαν καὶ φερώνυμα ἔσεσθαι τοῖσ παισὶν ἔθνη, τοῦ δὲ μείζονοσ προτερήσειν τὸ δοκοῦν ἔλασσον εἶναι. τίκτεται δ’ αὐτῷ μετ’ ὀλίγον κατὰ πρόρρησιν τοῦ θεοῦ δίδυμα παιδία, ὧν τὸ μὲν πρεσβύτερον ἀπὸ κεφαλῆσ ἐπὶ τοὺσ πόδασ περισσῶσ ἦν δασύ, τὸ δὲ νεώτερον εἴχετο προϊόντοσ αὐτοῦ κατὰ πτέρναν.

ἠγάπα δὲ ὁ μὲν πατὴρ τὸν πρεσβύτερον Ἠσαῦ λεγόμενον κατ’ ἐπωνυμίαν τῆσ τριχώσεωσ· Ἑβραῖοι γὰρ τὸ ἤσαυρον τρίχωμα λέγουσιν· Ιἄκωβοσ δὲ ὁ νεώτεροσ τῇ μητρὶ προσφιλὴσ ἦν. Λιμοῦ δὲ τὴν γῆν καταλαβόντοσ Ἴσακοσ, δόξαν αὐτῷ χωρεῖν εἰσ Αἴγυπτον τῆσ χώρασ ἀγαθῆσ ὑπαρχούσησ, ἐπὶ Γεράρων ἀπῄει τοῦ θεοῦ κελεύσαντοσ.

ὑποδέχεται δ’ αὐτὸν ὁ βασιλεὺσ Ἀβιμέλεχοσ κατὰ ξενίαν καὶ φιλίαν τὴν Ἁβράμου καὶ πολλῇ πάνυ πρὸσ αὐτὸν εὐνοίᾳ χρησάμενοσ κατ’ ἀρχὰσ ἐπὶ ταύτησ ὑπὸ φθόνου μεῖναι πρὸσ τὸ πᾶν ἐκωλύθη. ὁρῶν γὰρ τὸν θεὸν τῷ Ἰσάκῳ συμπαρόντα καὶ τοσαύτῃ περὶ αὐτὸν σπουδῇ χρώμενον ἀπώσατο αὐτόν.

ὁ δὲ τοιούτου πάλιν ἐκ μεταβολῆσ τῆσ ἀπὸ τοῦ βασκάνου πειραθεὶσ Ἀβιμελέχου τότε μὲν ἀνεχώρησεν εἰσ τὴν λεγομένην Φάραγγα χωρίον οὐ μακρὰν Γεράρων, ὀρύσσοντι δ’ αὐτῷ φρέαρ ποιμένεσ ἐπιπεσόντεσ εἰσ μάχην ἐχώρησαν κωλύοντεσ τὸ ἔργον, καὶ μὴ βουληθέντοσ φιλονικεῖν ἔδοξαν κεκρατηκέναι. ὑποχωρήσασ δὲ ὤρυσσεν ἕτερον, καὶ βιασαμένων ἄλλων τινῶν Ἀβιμελέχου ποιμένων καὶ τοῦτο καταλιπὼν ἀπεχώρησεν εὐγνώμονι λογισμῷ κτώμενοσ αὑτῷ τὴν ἄδειαν.

εἶτα αὐτομάτου παρασχόντοσ αὐτῷ τὴν φρεωρυχίαν ἀνεπικώλυτον, Ῥοωβὼθ τὸ φρέαρ ὠνόμασεν·

εὐρύχωρον ἀποσημαίνει τὸ ὄνομα. τῶν δὲ προτέρων τὸ μὲν Ἔσκον καλεῖται· μάχην ἄν τισ αὐτὸ φήσειε· τὸ δ’ ἕτερον Σύαιναν· ἔχθραν ἀποσημαίνει τὸ ὄνομα. Ἰσάκῳ μὲν οὖν ἀκμάζειν συνέβαινε τὴν ἰσχὺν ὑπὸ μεγέθουσ πραγμάτων, Ἀβιμέλεχοσ δὲ κατ’ αὐτοῦ φύεσθαι νομίζων τὸν Ἴσακον, ὑπόπτου μὲν αὐτοῖσ καὶ τῆσ συνδιαιτήσεωσ γενομένησ, ἐπ’ οὐ φανερᾷ δὲ ἔχθρᾳ τοῦ Ἰσάκου ὑπεκστάντοσ, δείσασ μὴ τῆσ προτέρασ αὐτῷ φιλίασ οὐδὲν ὄφελοσ γένηται πρὸσ ἄμυναν ὧν ἔπαθεν Ἰσάκου τραπέντοσ φιλίαν ἄνωθεν ποιεῖται πρὸσ αὐτὸν ἕνα τῶν στρατηγῶν Φίλοχον ἐπαγόμενοσ.

πάντων δὲ τετυχηκὼσ ὧν ἠξίου διὰ τὴν Ἰσάκου χρηστότητα ὀργῆσ προσφάτου πρεσβυτέραν χάριν εἰσ αὐτόν τε καὶ τὸν πατέρα γεγενημένην προτιμῶντοσ ἀπῆρεν εἰσ τὴν ἑαυτοῦ.

Τῶν δὲ Ἰσάκου παίδων Ἡσαῦσ, περὶ ὃν μάλιστα ὁ πατὴρ ἐσπουδάκει, τεσσαράκοντα γεγονὼσ ἔτη γαμεῖ Ἄδαν τὴν Ἥλωνοσ καὶ Ἀλιβάμην τὴν Εὐσεβεῶνοσ δυναστευόντων ἐν Χαναναίοισ ἀνδρῶν θυγατέρασ, ἑαυτὸν ποιήσασ τῆσ περὶ τὸν γάμον ἐξουσίασ κύριον καὶ μηδὲ τῷ πατρὶ συμβουλευσάμενοσ·

οὐδὲ γὰρ ἂν ἐπέτρεψεν Ἴσακοσ ἐπ’ αὐτῷ τῆσ γνώμησ γενομένησ·

οὐ γὰρ ἦν αὐτῷ δι’ ἡδονῆσ συνάψασθαι συγγένειαν πρὸσ τοὺσ ἐπιχωρίουσ. οὐ βουλόμενοσ δὲ ἀπεχθὴσ εἶναι τῷ παιδὶ κελεύων ἀφίστασθαι τῶν γυναικῶν σιγᾶν ἔκρινε. πεύειν τὸν θεὸν ἐκέλευσεν ἐξελθεῖν ἐπὶ κυνηγέσιον καὶ θηρασάμενον ὅσα ἂν αὐτῷ δυνατὸν γίνηται παρασκευάσαι δεῖπνον, ἵνα μετὰ τοῦτο ἱκετεύσῃ τὸν θεὸν σύμμαχον αὐτῷ καὶ συνεργὸν εἰσ ἅπαντα παρεῖναι τὸν βίον, ἄδηλον μὲν εἶναι λέγων, ὁπότε καὶ τελευτήσειε, πρὸ δὲ τούτου παρασχεῖν αὐτῷ βούλεσθαι τὸν θεὸν ταῖσ εὐχαῖσ ταῖσ ὑπὲρ αὐτοῦ παρακεκλημένον.

Καὶ Ἡσαῦσ μὲν ἐπὶ τὸ κυνηγέσιον ἐξώρμησεν·

ἡ δὲ Ῥεβέκκα τὸν θεὸν εἰσ τὴν εὔνοιαν ἀξιοῦσα τὴν Ιἀκώβου παρακαλεῖν καὶ παρὰ τὴν Ἰσάκου γνώμην ἐκέλευσεν αὐτὸν ἐρίφουσ κατασφάξαντα δεῖπνον παρασκευάζειν. ὁ δὲ Ιἄκωβοσ ὑπηρέτει τῇ μητρὶ πάντα παρ’ αὐτῆσ πεπυσμένοσ· ἐπεὶ δ’ εὐτρεπὲσ ἦν τὸ δεῖπνον, ἐρίφου δέρματι τὸν βραχίονα περιβαλών, ἵνα πιστεύοιτο παρὰ τῷ πατρὶ διὰ τὴν δασύτητα Ἡσαῦσ εἶναι, τὰ γὰρ ἄλλα πάντ’ ὢν ὅμοιοσ διὰ τὸ εἶναι δίδυμοσ τούτῳ μόνῳ διέφερε, καὶ φοβηθεὶσ μὴ πρὶν γενέσθαι τὰσ εὐχὰσ εὑρεθεὶσ κακουργῶν εἰσ τοὐναντίον παροξύνῃ τὸν πατέρα ποιήσασθαι ταύτασ, προσέφερε τῷ πατρὶ τὸ δεῖπνον.

καὶ ὁ Ἴσακοσ ἐπαισθόμενοσ τῷ κατὰ τὴν φωνὴν ἰδίῳ προσκαλεῖται τὸν υἱόν·

τοῦ δὲ τὸν βραχίονα προτείναντοσ, ᾧ τὴν αἰγέαν περιβέβλητο, ταύτησ ἐπαφώμενοσ "φωνεῖσ μέν, εἶπεν, Ιἀκώβῳ παραπλήσιον, κατὰ δὲ τὸ τῆσ τριχὸσ βάθοσ Ἡσαῦσ εἶναί μοι δοκεῖσ. " καὶ μηδὲν ὑπολαβὼν κακοῦργον δειπνήσασ τρέπεται πρὸσ εὐχὰσ καὶ παράκλησιν τοῦ θεοῦ "δέσποτα, λέγων, παντὸσ αἰῶνοσ καὶ δημιουργὲ τῆσ ὅλησ οὐσίασ· σὺ γὰρ πατρὶ τῷ ἐμῷ μεγάλην ἰσχὺν προύθηκασ ἀγαθῶν κἀμὲ τῶν παρόντων ἠξίωσασ καὶ τοῖσ ἐξ ἐμοῦ γενομένοισ ὑπέσχου βοηθὸσ εὐμενὴσ καὶ δοτὴρ ἀεὶ τῶν κρειττόνων ἔσεσθαι·

ταῦτ’ οὖν καὶ βεβαίωσον καὶ μὴ περιίδῃσ με διὰ τὴν παροῦσαν ἀσθένειαν, δι’ ἣν καὶ μᾶλλόν σου δεόμενοσ τυγχάνω, καί μοι παῖδα τοῦτον εὐμενὴσ σῶζε καὶ παντὸσ ἀπαθῆ κακοῦ διαφύλαττε δοὺσ αὐτῷ βίον εὐδαίμονα καὶ κτῆσιν ἀγαθῶν, ὅσων σοι δύναμισ παρασχεῖν, ποιήσασ δ’ αὐτὸν φοβερὸν μὲν ἐχθροῖσ φίλοισ δὲ τίμιον καὶ κεχαρισμένον.

Καὶ ὁ μὲν νομίζων εἰσ Ἡσαῦν ποιεῖσθαι τὰσ εὐχὰσ παρεκάλει τὸν θεόν·

ἄρτι δὲ πέπαυτο τούτων καὶ παρῆν Ἡσαῦσ ἀπὸ τῆσ θήρασ. καὶ τῆσ διαμαρτίασ Ἴσακοσ αἰσθόμενοσ ἡσυχίαν ἄγει, Ἡσαῦσ δὲ ἠξίου τῶν ὁμοίων τἀδελφῷ παρὰ τοῦ πατρὸσ τυγχάνειν· τοῦ δὲ [πατρὸσ] ἀρνουμένου διὰ τὸ πάσασ εἰσ Ιἄκωβον τὰσ εὐχὰσ ἀνηλωκέναι πένθοσ ἦγεν ἐπὶ τῇ διαμαρτίᾳ.

καὶ αὐτοῦ τοῖσ δάκρυσιν ἀχθόμενοσ ὁ πατὴρ τὰ μὲν περὶ τὸ κυνηγέσιον καὶ δύναμιν σώματοσ ἐν ὅπλοισ καὶ πᾶσιν ἔργοισ εὐδοκιμήσειν αὐτὸν ἔφασκε καὶ καρπώσεσθαι τὴν ἐπ’ αὐτοῖσ δόξαν δι’ αἰῶνοσ καὶ τὸ ἀπ’ αὐτοῦ γένοσ, δουλεύσειν δὲ τἀδελφῷ. Ιἄκωβον δὲ φοβούμενον τὸν ἀδελφὸν τιμωρίαν βουλόμενον λαβεῖν τῆσ ἐπὶ ταῖσ εὐχαῖσ διαμαρτίασ ἡ μήτηρ ῥύεται·

πείθει γὰρ τὸν ἄνδρα Μεσοποταμίαν ἀγαγέσθαι τῷ Ιἀκώβῳ γυναῖκα συγγενῆ. ἤδη γὰρ τὴν Ἰσμαήλου παῖδα Ἡσαῦσ παρειλήφει πρὸσ γάμον Βασεμάθην·

οὐ γὰρ εὐνόουν τοῖσ Χαναναίοισ οἱ περὶ τὸν Ἴσακον, ὥστε ἐπὶ τοῖσ πρότερον αὐτοῦ γάμοισ δυσχερῶσ διακειμένων εἰσ τὸ ἐκείνοισ κεχαρισμένον τὴν Βασεμάθην παρέλαβεν μάλιστα περὶ αὐτὴν σπουδάσασ. Ιἄκωβοσ δὲ εἰσ τὴν Μεσοποταμίαν στελλόμενοσ ὑπὸ τῆσ μητρὸσ κατὰ γάμον τῆσ Λαβάνου θυγατρὸσ τοῦ ἐκείνησ ἀδελφοῦ, ἐπιτρέψαντοσ Ἰσάκου τὸν γάμον διὰ τὸ πείθεσθαι τοῖσ βουλήμασι τῆσ γυναικὸσ διὰ τῆσ Χαναναίασ ἐπορεύετο καὶ διὰ τὸ πρὸσ τοὺσ ἐπιχωρίουσ μῖσοσ παρ’ οὐδένα μὲν ἠξίου κατάγεσθαι, ὑπαίθριοσ δὲ ηὐλίζετο τὴν κεφαλὴν λίθοισ ὑπ’ αὐτοῦ συμφορουμένοισ ἐπιτιθεὶσ καὶ τοιαύτην κατὰ τοὺσ ὕπνουσ ὄψιν ὁρᾷ παραστᾶσαν αὐτῷ·

κλίμακα γῆθεν ἔδοξεν ἐφικνουμένην τοῦ οὐρανοῦ βλέπειν καὶ δι’ αὐτῆσ ὄψεισ κατιούσασ σεμνότερον ἢ κατὰ ἀνθρώπου φύσιν ἐχούσασ, καὶ τελευταῖον ὑπὲρ αὐτῆσ τὸν θεὸν ἐναργῶσ αὐτῷ φαινόμενον ὀνομαστί τε καλέσαι καὶ ποιήσασθαι τοιούτουσ λόγουσ.

"Ιἄκωβε, πατρὸσ ὄντα σε ἀγαθοῦ καὶ πάππου δόξαν ἀρετῆσ μεγάλησ εὑραμένου κάμνειν ἐπὶ τοῖσ παροῦσιν οὐ προσῆκεν, ἀλλ’ ἐλπίζειν τὰ κρείττονα·

καὶ γὰρ ἄφθονοσ ἐκδέξεταί σε μεγάλων ἀγαθῶν παρουσία πρὸσ τὸ πᾶν κατὰ τὴν ἐμὴν ἐπικουρίαν.

Ἅβραμόν τε γὰρ ἐγὼ ἐκ τῆσ Μεσοποταμίασ δεῦρο ἤγαγον ἐλαυνόμενον ὑπὸ τῶν συγγενῶν, καὶ πατέρα τὸν σὸν εὐδαίμονα ἀπέφηνα· ὧν οὐχ ἥττω μοῖραν εἰσ σὲ καταθήσομαι· θαρρῶν οὖν καὶ ταύτην πορεύου τὴν ὁδὸν ἐμοὶ προπομπῷ χρώμενοσ·

ἀνυσθήσεται γάρ σοι γάμοσ, ἐφ’ ὃν ἐσπούδακασ, καὶ γενήσονταί σοι παῖδεσ ἀγαθοί, τὸ δὲ πλῆθοσ αὐτῶν ἀριθμοῦ κρεῖττον ἔσται, μείζοσιν υἱοῖσ αὐτῶν καταλιμπάνοντεσ· οἷσ ἐγὼ τὸ ταύτησ κράτοσ τῆσ γῆσ δίδωμι καὶ παισὶ τοῖσ αὐτῶν, οἳ πληρώσουσιν ὅσην ἥλιοσ ὁρᾷ καὶ γῆν καὶ θάλασσαν. ἀλλὰ μήτε κίνδυνον ὑφορῶ μηδένα μήτ’ εὐλαβοῦ τὸ πλῆθοσ τῶν πόνων ἐμοῦ ποιουμένου τῶν σοὶ πραχθησομένων πρόνοιαν ἔν τε τοῖσ νῦν καὶ πολὺ πλέον ἐν τοῖσ ὕστερον.

Ταῦτα μὲν οὖν ὁ θεὸσ Ιἀκώβῳ προαγορεύει·

ὁ δὲ περιχαρὴσ γενόμενοσ ἐπὶ τοῖσ ἑωραμένοισ καὶ κατηγγελμένοισ φαιδρύνει τε τοὺσ λίθουσ ὡσ τηλικούτων ἀγαθῶν ἐπ’ αὐτοῖσ προρρήσεωσ γεγενημένησ καὶ εὐχὴν ποιεῖται θύσειν ἐπ’ αὐτῶν, εἰ κτησάμενοσ βίον ἀπαθὴσ ἐπανίοι, τῷ θεῷ δεκάτην τῶν πεπορισμένων ποιεῖσθαι οὕτωσ ἀφικόμενοσ, τίμιόν τε κρίνει τὸ χωρίον ὄνομα αὐτῷ Βηθὴλ θέμενοσ, σημαίνει δὲ τοῦτο θείαν ἑστίαν κατὰ τὴν τῶν Ἑλλήνων γλῶτταν. Προϊὼν δὲ ἐπὶ τῆσ Μεσοποταμίασ χρόνῳ παρῆν εἰσ τὴν Χαρράν, καὶ ποιμένασ ἐν τοῖσ προαστείοισ καταλαβὼν καὶ παῖδασ ἐφήβουσ καὶ παρθένουσ ὑπέρ τινοσ ἱδρυμένουσ φρέατοσ συνδιέτριβεν αὐτοῖσ χρῄζων ποτοῦ εἴσ τε λόγουσ αὐτοῖσ ἀφικνούμενοσ ἀνέκρινεν αὐτούσ, εἰ τυγχάνουσι Λάβανόν τινα παρ’ αὐτοῖσ εἰδότεσ ἔτι περιόντα.

οἱ δὲ πάντεσ ἐπίστασθαί τε ἔφασαν, οὐ γὰρ εἶναι τοιοῦτον ὥστε ἀγνοεῖσθαι, καὶ συμποιμαίνειν αὐτοῖσ θυγατέρα αὐτοῦ, ἣν θαυμάζειν ὅτι μήπω παρείη·

παρὰ γὰρ ταύτησ μεμαθήκεισ ἂν ἀκριβέστερον ὅσα περὶ αὐτῶν ἀκοῦσαι ποθεῖσ. " ταῦτα δ’ αὐτῶν ἔτι λεγόντων παρῆν ἡ παῖσ σὺν τοῖσ ἐπικατιοῦσι τῶν ποιμένων. καὶ δεικνύουσι τὸν Ιἄκωβον αὐτῇ λέγοντεσ, ὡσ ξένοσ οὗτοσ ἥκοι τὰ περὶ τοῦ πατρὸσ αὐτῆσ ἀναπυνθανόμενοσ.

ἡ δὲ ἡσθεῖσα ὑπὸ νηπιότητοσ τῇ παρουσίᾳ τοῦ Ιἀκώβου ἀνέκρινεν αὐτόν, τίσ τε ὢν καὶ πόθεν ἥκοι πρὸσ αὐτοὺσ καὶ ὑπὸ τίνοσ χρείασ ἠγμένοσ, ηὔχετο δὲ δυνατὸν εἶναι αὐτοῖσ παρέχειν ὧν ἀφικνεῖται δεόμενοσ. Ιἄκωβοσ δὲ οὐχ ὑπὸ τῆσ συγγενείασ οὐδὲ τῆσ διὰ ταύτην εὐνοίασ, ἀλλ’ ἔρωτι τῆσ παιδὸσ ἡττηθεὶσ ἐκπέπληκτό τε τοῦ κάλλουσ ὁρῶν οὕτωσ ἔχουσαν, ὡσ ὀλίγαι τῶν τότε γυναικῶν ἤνθουν, καὶ φησίν·

"ἀλλ’ ἐμοὶ πρὸσ σὲ καὶ πατέρα τὸν σόν, εἴπερ Λαβάνου παῖσ τυγχάνεισ, οἰκειότησ ἐστὶ πρεσβυτέρα τῆσ τε σῆσ καὶ ἐμῆσ γενέσεωσ· ἐκ Θάρρου γὰρ Ἅβραμοσ καὶ Ἀρράνησ καὶ Ναχώρησ ἦσαν υἱοί, ὧν Βαθουῆλοσ ὁ σὸσ πάπποσ Ναχώρου γίνεται παῖσ, Ἁβράμου δὲ καὶ τῆσ Ἀρράνου Σάρρασ Ἴσακοσ ὁ ἐμὸσ πατήρ.

ἔγγιον δὲ καὶ νεώτερον τοῦθ’ ἡμεῖσ τῆσ συγγενείασ ὁμήρευμα ἔχομεν πρὸσ ἀλλήλουσ· Ῥεβέκκα γὰρ μήτηρ ἐμὴ Λαβάνου πατρὸσ τοῦ σοῦ ἀδελφὴ πατρόσ τε τοῦ αὐτοῦ καὶ μητρόσ, ἀνεψιοὶ δ’ ἐσμὲν ἡμεῖσ ἐγώ τε καὶ σύ.

καὶ νῦν δεῦρο ἥκω ἀσπασόμενόσ τε ὑμᾶσ καὶ τὴν προϋπ άρχουσαν ἡμῖν συγγένειαν ἀνανεωσόμενοσ. " ἡ δὲ ὑπὸ μνήμησ, ὁποῖα φιλεῖ συντυγχάνειν τοῖσ νέοισ, προπεπυσμένη παρὰ τοῦ πατρὸσ τὰ περὶ τῆσ Ῥεβέκκασ καὶ τοὺσ γονεῖσ εἰδυῖα ποθοῦντασ αὐτῆσ τὸ ὄνομα ὑπὸ τῆσ περὶ τὸν πατέρα εὐνοίασ ἔνδακρυσ γενομένη περιβάλλει τὸν Ιἄκωβον, καὶ κατασπασαμένη τὴν εὐκταιοτάτην καὶ μεγίστην ἡδονὴν αὐτὸν κομίσαι τῷ πατρὶ καὶ τοῖσ ἐπὶ τῆσ οἰκίασ ἅπασιν ἔλεγεν ἐπὶ τῇ μνήμῃ τῆσ μητρὸσ αὐτοῦ κειμένῳ καὶ πρὸσ μόνῃ ταύτῃ τυγχάνοντι·

φανεῖσθαι δ’ αὐτῷ παντὸσ ἀντάξιον ἀγαθοῦ.

χωρεῖν τε ἐκέλευεν ἤδη πρὸσ τὸν πατέρα καὶ ἕπεσθαι πρὸσ αὐτὸν ἡγουμένῃ καὶ τῆσ ἡδονῆσ μὴ ἀφαιρεῖσθαι τὸ πλέον αὐτὸν βραδύνοντα. Ταῦτ’ εἰποῦσα παρῆγεν αὐτὸν πρὸσ τὸν Λάβανον, καὶ γνωρισθεὶσ ὑπὸ τοῦ μήτρωοσ αὐτόσ τε ἀδεὴσ ἦν ἐν φίλοισ γενόμενοσ κἀκείνοισ πολλὴν ἡδονὴν παρεῖχεν ἀδοκήτωσ ἐπιφανείσ.

μετὰ δὲ οὐ πολλὰσ ἡμέρασ ὁ Λάβανοσ χαίρειν μὲν ἐπ’ αὐτῷ παρόντι μειζόνωσ ἢ ὡσ τῷ λόγῳ δηλώσειεν ἔλεγε, τὴν δ’ αἰτίαν δι’ ἣν ἀφῖκται μητέρα τε καὶ πατέρα πρεσβύτασ καταλιπὼν καὶ θεραπείασ τῆσ παρ’ αὐτοῦ δεομένουσ ἀνεπυνθάνετο·

παρέξειν γὰρ αὐτῷ καὶ πρὸσ ἅπασαν ἐπαμύνειν χρείαν. Ιἄκωβοσ δὲ πᾶσαν αὐτῷ τὴν αἰτίαν διηγεῖτο λέγων Ἰσάκῳ γενέσθαι παῖδασ διδύμουσ αὐτόν τε καὶ Ἡσαῦν, ὃν ἐπεὶ τῶν τοῦ πατρὸσ εὐχῶν διήμαρτε σοφίᾳ τῆσ μητρὸσ εἰσ αὐτὸν γενομένων, ἀποκτεῖναι ζητεῖν αὐτὸν ὡσ ἀφῃρημένον τῆσ παρὰ τοῦ θεοῦ βασιλείασ καὶ ἀγαθῶν ὧν ὁ πατὴρ ηὔξατο.

ταύτην τε εἶναι τὴν αἰτίαν τῆσ ἐνθάδε παρουσίασ κατὰ τὴν τῆσ μητρὸσ ἐντολήν·

πᾶσί τε γὰρ ἡμῖν ἀδελφοὶ τυγχάνουσι καὶ πλέον τοῦ κατ’ ἐκείνουσ συγγενοῦσ ἡ μήτηρ προσλαμβάνει. ἔρυμα δὲ τῆσ ἐμῆσ, φησίν, ἀποδημίασ σέ τε καὶ τὸν θεὸν ποιούμενοσ θαρρῶ τοῖσ παροῦσι. Λάβανοσ δὲ καὶ διὰ τοὺσ προγόνουσ ὑπισχνεῖται πάσησ αὐτῷ μεταδώσειν φιλανθρωπίασ καὶ διὰ τὴν μητέρα, πρὸσ ἣν τὴν εὔνοιαν διὰ τῆσ περὶ αὐτὸν σπουδῆσ ἐνδείξεσθαι καὶ μὴ παρούσησ·

ποιμνίων τε γὰρ αὐτὸν ἐπιμελητὴν καταστήσειν ἔφασκε καὶ προνομῆσ ἀντὶ τούτων ἀξιώσειν, καὶ πρὸσ τοὺσ ἰδίουσ ἀπαλλάττεσθαι γονεῖσ βουλόμενον μετὰ δώρων ἐπανήξειν καὶ τιμῆσ ὅσησ εἰκὸσ ἦν τυχεῖν τὸν οὕτω συγγενῆ. Ιἀκώβου δὲ ἀσμένωσ ταῦτα ἀκούσαντοσ καὶ φήσαντοσ ἡδέωσ πάντα μένων παρ’ αὐτῷ πόνον εἰσ ἡδονὴν ὑπομενεῖν τὴν ἐκείνου, μισθὸν δὲ ὑπὲρ τούτου λαβεῖν ἀξιοῦντοσ τὸν Ῥαχήλασ γάμον διά τε τὰ ἄλλα τιμῆσ ἀξίασ παρ’ αὐτοῦ τυγχάνειν οὔσησ, καὶ ὅτι διάκονοσ τῆσ πρὸσ αὐτὸν ἀφίξεωσ γένοιτο·

ὁ γὰρ τῆσ παιδὸσ ἔρωσ αὐτὸν ἠνάγκασε ποιήσασθαι τοὺσ περὶ τούτου λόγουσ. Λάβανοσ δὲ ἡσθεὶσ τούτοισ ἐπινεύει τὸν γάμον αὐτῷ τῆσ παιδὸσ οὐκ ἄλλον ἀμείνω γαμβρὸν εὐξάμενοσ ἐλθεῖν·

εἰ μέντοι παρ’ αὐτῷ μένοι τινὰ χρόνον, τοῦτο ποιήσειν· εἰσ γὰρ Χαναναίουσ οὐκ ἂν πέμψαι τὴν θυγατέρα· μεταμέλειν γὰρ αὐτῷ καὶ τοῦ τῆσ ἀδελφῆσ κήδουσ ἐκεῖ συναφθέντοσ. τοῦ δ’ Ιἀκώβου τούτοισ συγχωροῦντοσ ἑπτὰ ἐτῶν χρόνον συντίθεται·

τοσάδε γὰρ αὐτῷ κέκριται θητεῦσαι τῷ πενθερῷ, ἵνα τῆσ ἀρετῆσ πεῖραν δοὺσ ἐπιγνωσθῇ μᾶλλον τίσ εἰή. καὶ προσδεξάμενοσ τὸν λόγον Λάβανοσ τοῦ χρόνου διελθόντοσ προυτίθει τὴν εὐωχίαν τῶν γάμων. νυκτὸσ δ’ ἐπιγενομένησ οὐδὲν προῃσθημένῳ τῷ Ιἀκώβῳ παρακατακλίνει τὴν ἑτέραν τῶν θυγατέρων πρεσβυτέραν τε τῆσ Ῥαχήλασ καὶ τὴν ὄψιν οὐκ εὐπρεπῆ.

συνελθὼν δ’ ἐκεῖνοσ ὑπὸ μέθησ καὶ σκότουσ εἶτα μεθ’ ἡμέραν γνοὺσ ἀδικίαν ἐπεκάλει Λαβάνῳ. ὁ δὲ συγγνώμην ᾐτεῖτο τῆσ ἀνάγκησ, ὑφ’ ἧσ ταῦτα πράξειεν·

οὐ γὰρ κατὰ κακουργίαν αὐτῷ τὴν Λείαν παρασχεῖν, ἀλλ’ ὑφ’ ἑτέρου μείζονοσ νενικημένον. τοῦτο μέντοι γ’ οὐδὲν ἐμποδίζειν πρὸσ τὸν Ῥαχήλασ γάμον, ἀλλ’ ἐρῶντι δώσειν ταύτην μετ’ ἄλλην ἑπταετίαν. πείθεται δ’ ὁ Ιἄκωβοσ, οὐδὲν γὰρ ἕτερον αὐτῷ ποιεῖν ὁ τῆσ κόρησ ἔρωσ ἐπέτρεπε, καὶ διελθούσησ ἄλλησ ἑπταετίασ τὴν Ῥαχήλαν παρέλαβεν. Ἦσαν δ’ ἑκατέραισ θεραπαινίδεσ τοῦ πατρὸσ δόντοσ Ζελφὰ μὲν Λείασ Ῥαχήλασ δὲ Βάλλα, δοῦλαι μὲν οὐδαμῶσ ὑποτεταγμέναι δέ.

καὶ τῆσ Λείασ ἥπτετο δεινῶσ ὁ πρὸσ τὴν ἀδελφὴν ἔρωσ τοῦ ἀνδρὸσ προσεδόκα τε παίδων γενομένων ἔσεσθαι τιμία ἱκέτευέ τε τὸν θεὸν διηνεκῶσ. καὶ γενομένου παιδὸσ ἄρρενοσ καὶ διὰ τοῦτο πρὸσ αὐτὴν ἐπεστραμμένου τοῦ ἀνδρὸσ Ῥούβηλον ὀνομάζει τὸν υἱόν, διότι κατ’ ἔλεον αὐτῇ τοῦ θεοῦ γένοιτο·

τοῦτο γὰρ σημαίνει τὸ ὄνομα. τεκνοῦνται δὲ αὐτοῖσ καὶ τρεῖσ ἕτεροι μετὰ χρόνον· Σεμεών, ἀποσημαίνει δὲ τὸ ὄνομα τὸ ἐπήκοον αὐτῇ τὸν θεὸν γεγονέναι, εἶτα Λευίσ, κοινωνίασ οἱο͂ν βεβαιωτήσ, μεθ’ ὃν Ιοὔδασ, εὐχαριστίαν τοῦτο δηλοῖ. Ῥαχήλα δὲ φοβουμένη, μὴ διὰ τὴν εὐτεκνίαν τῆσ ἀδελφῆσ ἥττονοσ παρὰ τἀνδρὸσ μοίρασ τυγχάνῃ, παρακατακλίνει τῷ Ιἀκώβῳ τὴν αὑτῆσ θεραπαινίδα Βάλλαν.

ἐγένετο δὲ παιδίον ἐξ αὐτῆσ Δάν, θεόκριτον ἄν τινεσ εἴποιεν κατὰ τὴν Ἑλλήνων γλῶτταν· καὶ μετ’ αὐτὸν Νεφθάλεισ, μηχανητὸσ οἱο͂ν, διὰ τὸ ἀντιτεχνάσασθαι πρὸσ τὴν εὐτεκνίαν τῆσ ἀδελφῆσ. τὸ δ’ αὐτὸ καὶ Λεία ποιεῖ πρὸσ τὸ τῆσ ἀδελφῆσ ἔργον ἀντιτεχνασαμένη·

παρακατακλίνει γὰρ τὴν αὑτῆσ θεράπαιναν γίνεταί τε καὶ ἐκ τῆσ Ζελφῆσ υἱὸσ Γάδασ, τυχαῖον ἄν τισ καλέσειεν αὐτόν, καὶ μετ’ αὐτὸν Ἄσηροσ, μακαριστὴσ λέγοιτ’ ἂν ἐξ ὧν πρὸσ εὔκλειαν προσελάμβανε. Ῥουβήλου δὲ τοῦ πρεσβυτάτου τῶν υἱῶν Λείασ μανδραγόρου μῆλα κομίζοντοσ τῇ μητρί, Ῥαχήλα θεασαμένη παρακαλεῖ μεταδοῦναι δι’ ἐπιθυμίασ τοῦ βρώματοσ γενομένη.

τῆσ δ’ οὐ πειθομένησ, ἀρκεῖσθαι δ’ αὐτὴν ἀξιούσησ, ὅτι τῆσ τιμῆσ αὐτὴν ἀφέλοιτο τῆσ παρὰ τοῦ ἀνδρόσ, Ῥαχήλα πεπαίνουσα τὸν θυμὸν τῆσ ἀδελφῆσ παραχωρήσειν αὐτῇ τἀνδρὸσ ἔλεγε κοιμησομένου παρ’ αὐτῇ κατ’ ἐκείνην τὴν ἑσπέραν. τῆσ δὲ προσιεμένησ τὴν χάριν Ιἄκωβοσ συγκαθεύδει τῇ Λείᾳ Ῥαχήλᾳ χαριζόμενοσ.

πάλιν οὖν γίνονται παῖδεσ αὐτῇ, Ἰσσαχάρησ μὲν σημαίνων τὸν ἐκ μισθοῦ γενόμενον, Ζαβουλὼν δὲ ἠνεχυρασμένον εὐνοίᾳ τῇ πρὸσ αὐτήν, θυγάτηρ δὲ Δεῖνα. χρόνοισ δ’ ὕστερον καὶ Ῥαχήλᾳ γίνεται Ιὤσηποσ υἱόσ· προσθήκην γενησομένου τινὸσ δηλοῖ. Τοῦτον ἅπαντα τὸν χρόνον, ἔτη δ’ ἐστὶν εἴκοσιν, ἐποίμαινε τῷ πενθερῷ·

μετὰ τὸν δ’ ἠξίου τὰσ γυναῖκασ ἀναλαβὼν ἀπαλλάττεσθαι πρὸσ αὑτόν· τοῦ δὲ πενθεροῦ μὴ συγχωροῦντοσ κρύφα τοῦτο ποιεῖν ἐπενόει. τῶν γυναικῶν οὖν ἀπεπειρᾶτο, πῶσ ἔχοιεν πρὸσ τὴν ἀποδημίαν, τῶν δ’ ἐχουσῶν ἡδέωσ Ῥαχήλα καὶ τοὺσ τύπουσ τῶν θεῶν, οὓσ σέβειν πατρίουσ ὄντασ νόμιμον ἦν, συνανελομένη συναπεδίδρασκε μετὰ τῆσ ἀδελφῆσ οἵ τε ἑκατέρων παῖδεσ καὶ αἱ θεραπαινίδεσ σὺν τοῖσ υἱοῖσ εἴ τέ τισ ἦν κτῆσισ αὐταῖσ.

ἐπήγετο δὲ Ιἄκωβοσ καὶ τῶν βοσκημάτων τὴν ἡμίσειαν Λαβάνου μὴ προεγνωκότοσ.

τοὺσ δὲ τύπουσ ἐπεφέρετο τῶν θεῶν ἡ Ῥαχήλα καταφρονεῖν μὲν τῆσ τοιαύτησ τιμῆσ τῶν θεῶν διδάξαντοσ αὐτὴν Ιἀκώβου, ἵνα δ’ εἰ καταληφθεῖεν ὑπὸ τοῦ πατρὸσ αὐτῆσ διωχθέντεσ ἔχοι τούτοισ προσφυγοῦσα συγγνώμησ τυγχάνειν. Λάβανοσ δὲ μεθ’ ἡμέραν πρώτην γνοὺσ τήν τε Ιἀκώβου ἀναχώρησιν καὶ τῶν θυγατέρων δεινοπαθῶν ἤλαυνεν ἐπ’ αὐτὸν μετὰ δυνάμεωσ ἐπειγόμενοσ, καὶ καθ’ ἑβδόμην ἡμέραν ἐπί τινοσ λόφου λαμβάνει προκαθιδρυμένουσ.

καὶ τότε μέν, ἑσπέρα γὰρ ἦν, ἡσύχαζεν·

ὄναρ δὲ ὁ θεὸσ ἐπιστὰσ αὐτῷ παρῄνεσε λαβόντι τὸν γαμβρὸν καὶ τὰσ θυγατέρασ ἠρεμεῖν καὶ μηδὲν εἰσ αὐτοὺσ ὑπὸ θυμοῦ τολμᾶν, σπονδὰσ δὲ ποιεῖσθαι πρὸσ Ιἄκωβον, αὐτὸσ λέγων ἐκείνῳ συμμαχήσειν, εἰ καταφρονήσασ αὐτοῦ τῆσ ὀλιγότητοσ χωρήσειεν αὐτῷ διὰ μάχησ. Λάβανοσ δὲ τοιαύτησ αὐτῷ προρρήσεωσ γεγενημένησ μεθ’ ἡμέραν τὸν Ιἄκωβον εἰσ λόγουσ προκαλεσάμενοσ καὶ δηλώσασ αὐτῷ τὸ ὄναρ, ἐπεὶ πρὸσ αὐτὸν ἦλθε πεισθείσ, ἤρξατο κατηγορεῖν αὐτοῦ προφέρων, ὅτι καὶ πένητα αὐτὸν ἐλθόντα πρὸσ αὐτὸν καὶ πάντων ἄπορον ὑπεδέξατο καὶ παράσχοι πᾶσαν ἀφθονίαν τῆσ αὑτοῦ κτήσεωσ·

καὶ γὰρ καὶ θυγατέρασ ἐμὰσ συνέζευξα τὴν εὔνοιάν σου τὴν πρὸσ ἡμᾶσ τούτοισ αὐξήσεσθαι λογιζόμενοσ. σὺ δὲ οὔτε τῆσ μητρὸσ τῆσ σαυτοῦ καὶ ἧσ ἔχεισ πρὸσ ἐμὲ συγγενείασ οὔτε γυναικῶν ἃσ ἔγημασ αἰδῶ ποιησάμενοσ, οὐδὲ τέκνων ὧν εἰμι πάπποσ φροντίσασ, ἐχρήσω μοι πολέμου νόμῳ, κτῆσιν μὲν ἄγων τὴν ἐμὴν θυγατέρασ δὲ ἀναπείσασ ἀποδρᾶναι τὸν γεγεννηκότα, ἱερά τε πάτρια βαστάσασ οἴχῃ φερόμενοσ ὑπό τε τῶν ἐμῶν τιμηθέντα προγόνων καὶ ὑπ’ ἐμοῦ θρησκείασ τῆσ αὐτῆσ ἐκείνοισ ἀξιωθέντα·

καὶ ταῦτα ἃ μηδὲ οἱ πολεμήσαντεσ τοὺσ ἐχθροὺσ ἔδρασαν ὁ συγγενὴσ σὺ καὶ τῆσ μὲν ἀδελφῆσ τῆσ ἐμῆσ υἱόσ, θυγατέρων δὲ τῶν ἐμῶν ἀνήρ, ξένοσ δὲ καὶ ἐφέστιοσ τῆσ ἐμῆσ οἰκίασ γεγενημένοσ ἔδρασασ.

ταῦτα εἰπόντοσ Λαβάνου Ιἄκωβοσ ἀπελογεῖτο μὴ μόνῳ πατρίδοσ ἔρωτα τὸν θεόν, ἀλλὰ καὶ πᾶσιν ἐμφῦσαι, καὶ μετὰ τοσοῦτον χρόνον καλῶσ ἔχειν αὐτὸν κατελθεῖν εἰσ ταύτην.

"ὑπὲρ δὲ τῆσ λείασ ἧσ ἐγκαλεῖσ, φησίν, ἀδικῶν αὐτὸσ ἂν εὑρεθείησ ἐπ’ ἄλλῳ κριτῇ·

ὑπὲρ γὰρ ἧσ ἐχρῆν σε χάριν ἡμῖν ἔχειν καὶ φυλαχθείσησ ὑφ’ ἡμῶν καὶ πλείονοσ γεγενημένησ, ὑπὲρ ταύτησ πῶσ οὐ διαμαρτάνεισ τῶν δικαίων χαλεπαίνων ἐμοί, εἰ μοῖραν αὐτῆσ ὀλίγην λαβόντεσ ἔχομεν. περὶ μέντοι γε τῶν θυγατέρων ἴσθι μὴ κατ’ ἐμὴν κακουργίαν ἀπαναστήσαντοσ ἀκολουθεῖν, ἀλλὰ κατ’ εὔνοιαν δικαίαν, ἣν γυναιξὶ γαμεταῖσ πρὸσ τοὺσ συνοικοῦντασ εἶναι συμβέβηκεν· ὅσον τοῖσ παισὶν αὐτῶν.

" καὶ ταῦτα μὲν ὑπὲρ τοῦ μηδὲν ἀδικεῖν αὐτὸσ ἔλεγε, προσενεκάλει δὲ καὶ κατηγορίαν ἐποιεῖτο, ὅτι μητρὸσ ὢν ἀδελφὸσ τῆσ αὐτοῦ καὶ συζεύξασ αὐτῷ τὰσ θυγατέρασ ἐπιτάγμασιν ἐκτρυχώσειε χαλεποῖσ, εἴκοσιν ἐτῶν ἀριθμὸν ἐν αὐτοῖσ κατασχών. καὶ τὰ μὲν προφάσει τῶν γάμων ὑπ’ αὐτοῦ γενόμενα καίπερ ὄντα χαλεπὰ κουφότερα ἔφασκε, χείρω δὲ τὰ μετὰ τοὺσ γάμουσ καὶ ἅ τισ ἂν ἔπαθεν ἐχθρὸσ ἔφυγε. καὶ γὰρ σφόδρα κακούργωσ ὁ Λάβανοσ ἐχρήσατο τῷ Ιἀκώβῳ·

ὁρῶν γὰρ αὐτῷ τὸν θεὸν πρὸσ ὅτι θελήσειε συλλαμβανόμενον ὑπισχνεῖτο τῶν τεχθησομένων αὐτῷ παρέξειν ἔσθ’ ὅτε μὲν ὅτι καὶ γένοιτο λευκόν, ποτὲ δ’ αὖ τὰ μέλανα τῶν γεννωμένων. πληθυόντων δὲ τῶν ἐπ’ ὀνόματι τῷ Ιἀκώβου τικτομένων, τὴν μὲν εἰσ τὸ παρὸν οὐκ ἐφύλαττε πίστιν, εἰσ ἔτοσ δὲ παρέξειν ἐπηγγέλλετο διὰ τὸ ἐποφθαλμιᾶν τῷ πλήθει τῆσ κτήσεωσ, ἐπαγγελλόμενοσ μὲν διὰ τὸ δυσέλπιστον γενέσθαι τοσαῦτα, ψευδόμενοσ δὲ ἐπὶ γενομένοισ.

Περὶ μέντοι τῶν ἱερωμάτων ἐκέλευεν ἔρευναν ποιεῖσθαι·

δεξαμένου δὲ Λαβάνου τὴν ἔρευναν Ῥαχήλα πυνθανομένη κατατίθησι τοὺσ τύπουσ εἰσ τὴν σάγην τῆσ φερούσησ αὐτὴν καμήλου· ἐκαθέζετο δὲ φάσκουσα τὴν κατὰ φύσιν κάθαρσιν αὐτῇ ἐνοχλεῖν. καὶ Λάβανοσ μὲν ἀφίσταται τῆσ ἐπὶ πλεῖον ἐρεύνησ οὐκ ἂν οἰηθεὶσ τὴν θυγατέρα μετὰ τοιούτου πάθουσ τοῖσ τύποισ προσελθεῖν, ποιεῖται δ’ ὁρ́κουσ πρὸσ Ιἄκωβον οὐδενὸσ αὐτῷ μνησικακήσειν τῶν γενομένων, ἀλλὰ κἀκεῖνοσ ἀγαπήσειν αὐτοῦ τὰσ θυγατέρασ.

καὶ τὰσ πίστεισ τὰσ ἐπὶ τούτοισ ἐποιήσαντο ὑπὲρ ὀρῶν τινων, ἐφ’ οἷσ στήλην ἀνέθεσαν κατὰ βωμοῦ σχῆμα, ὅθεν Γαλάδην λέγεται βουνόσ, ἀφ’ οὗ καὶ νῦν Γαλαδηνὴν καλοῦσι τὴν γῆν.

ἑστιαθέντων δὲ ἐπὶ τοῖσ ὁρ́κοισ ὁ μὲν Λάβανοσ ἀνέζευξεν. Ιἀκώβῳ δὲ εἰσ τὴν Χαναναίαν προϊόντι φαντάσματα συνετύγχανεν ἀγαθὰσ ἐλπίδασ ὑπαγορεύοντα περὶ τῶν ἐσ ὕστερον·

καὶ τὸν μὲν τόπον ἐκεῖνον προσαγορεύει θεοῦ στρατόπεδον, βουλόμενοσ δὲ εἰδέναι, τί ὁ ἀδελφὸσ αὐτοῦ φρονεῖ, τοὺσ γνωσομένουσ ἕκαστα μετὰ ἀκριβείασ προύπεμψε δεδιὼσ αὐτὸν διὰ τὴν προτέραν ὑποψίαν. ἐνετέλλετο δὲ τοῖσ πεμπομένοισ λέγειν πρὸσ τὸν Ἡσαῦν, ὅτι νομίσασ Ιἄκωβοσ ἄδικον συνδιαιτᾶσθαι αὐτοῦ τῇ ὀργῇ τῆσ χώρασ ἑκὼν ὑπεξέλθοι, καὶ νῦν τὸν χρόνον ἱκανὸν ἡγούμενοσ εἶναι διαλλάκτην ἐπανήκοι γυναῖκάσ τε καὶ παῖδασ ἐπαγόμενοσ μετὰ τοῦ πορισθέντοσ βίου, μετὰ τῶν τιμιωτάτων ἑαυτὸν ἐκείνῳ παραδιδούσ, ὅτι κρίνοι μέγιστον ἀγαθὸν τὸ τῷ ἀδελφῷ συμμεταλαμβάνειν τῶν ὑπὸ τοῦ θεοῦ δεδομένων.

καὶ οἱ μὲν ταῦτα ἐδήλουν, Ἡσαῦσ δὲ περιχαρὴσ γίνεται καὶ τῷ ἀδελφῷ ὑπήντα σὺν ὁπλίταισ τετρακοσίοισ.

καὶ Ιἄκωβοσ πυνθανόμενοσ ἥκειν αὐτὸν ὑπαντησόμενον μετὰ τοσούτων ἦν περίφοβοσ, τῷ μέντοι θεῷ τὴν ἐλπίδα τῆσ σωτηρίασ ἐπέτρεπε καὶ πρόνοιαν εἶχεν ἐκ τῶν παρόντων, ὅπωσ αὐτὸσ ἀπαθὴσ σώζοι τοὺσ σὺν αὑτῷ κρατήσασ τῶν ἐχθρῶν εἰ θέλοιεν ἀδικεῖν. νείμασ οὖν τοὺσ σὺν αὑτῷ τοὺσ μὲν προύπεμπε, τοὺσ δὲ λειπομένουσ ἆσσον ἐκέλευσεν ἀκολουθεῖν, ὅπωσ εἰ βιασθεῖεν οἱ προπεμφθέντεσ ἐπιθεμένου τοῦ ἀδελφοῦ, καταφυγὴν ἔχοιεν τοὺσ ἑπομένουσ.

καὶ τοῦτον διατάξασ τοὺσ σὺν αὑτῷ τὸν τρόπον πέμπει τινὰσ δῶρα κομίζοντασ τἀδελφῷ·

ὑποζύγια δὲ ἦν τὰ πεμπόμενα καὶ πλῆθοσ τετραπόδων ποικίλων, ἃ δὴ τίμια τοῖσ ληψομένοισ ἔμελλεν ἔσεσθαι παρὰ τὸ σπανίζειν αὐτῶν. ἦσαν δὲ οἱ πεμφθέντεσ ἐκ διαλειμμάτων, ἵνα συνεχέστερον ἐντυγχάνοντεσ πολλοὶ δοκῶσιν·

ἀνήσειν γὰρ ὑπὸ τῶν δωρεῶν τῆσ ὀργῆσ, εἰ διαμένοι τεθυμωμένοσ· ἔτι μέντοι καὶ λόγοισ χρηστοῖσ ὁμιλεῖν πρὸσ αὐτὸν εἴρητο τοῖσ πεμπομένοισ. Ταῦτα συνθεὶσ διὰ πάσησ τῆσ ἡμέρασ νυκτὸσ ἐπιγενομένησ ἐκίνει τοὺσ σὺν αὑτῷ·

ὃ δὴ καὶ φωνῇ χρῆται καὶ λόγοισ πρὸσ αὐτὸν χαίρειν τε τοῖσ γεγενημένοισ παραινοῦν καὶ μὴ μικρὸν κρατεῖν ὑπολαμβάνειν, ἀλλὰ θεῖον ἄγγελον νενικηκέναι καὶ σημεῖον ἡγεῖσθαι τοῦτο μεγάλων ἀγαθῶν ἐσομένων καὶ τοῦ μηδέποτε τὸ γένοσ ἐκλείψειν αὐτοῦ, μηδὲ ὑπέρτερον ἀνθρώπων τινὰ τῆσ ἰσχύοσ ἔσεσθαι τῆσ ἐκείνου.

ἐκέλευσέ τε καλεῖν αὐτὸν Ἰσραῆλον, σημαίνει δὲ τοῦτο κατὰ τὴν Ἑβραίων γλῶτταν τὸν ἀντιστάτην ἀγγέλῳ θεοῦ.

ταῦτα μέντοι προύλεγεν Ιἀκώβου δεηθέντοσ· αἰσθόμενοσ γὰρ ἄγγελον εἶναι θεοῦ, τίνα μοῖραν ἕξει σημαίνειν παρεκάλει. καὶ τὸ μὲν φάντασμα ταῦτ’ εἰπὸν ἀφανὲσ γίνεται. ἡσθεὶσ δὲ τούτοισ Ιἄκωβοσ Φανουῆλον ὀνομάζει τὸν τόπον, ὃ σημαίνει θεοῦ πρόσωπον.

καὶ γενομένου διὰ τὴν μάχην ἀλγήματοσ αὐτῷ περὶ τὸ νεῦρον τὸ πλατὺ αὐτόσ τε ἀπέχεται τῆσ τούτου βρώσεωσ καὶ δι’ ἐκεῖνον οὐδὲ ἡμῖν ἐστιν ἐδώδιμον. Πλησίον δ’ ἤδη τὸν ἀδελφὸν πυνθανόμενοσ κελεύει προϊέναι τῶν γυναικῶν ἑκατέραν κατ’ αὐτὴν μετὰ τῶν θεραπαινίδων, ἵνα πόρρωθεν ἀφορῷεν τὰ ἔργα τῶν ἀνδρῶν μαχομένων, εἰ τοῦτο θελήσειεν Ἡσαῦσ, προσεκύνει δ’ αὐτὸσ τὸν ἀδελφὸν ἐγγὺσ αὐτῷ γενόμενον οὐδὲν περὶ αὐτοῦ δόλιον φρονοῦντα.

καὶ ὁ Ἡσαῦσ ἀσπασάμενοσ αὐτὸν ἀνήρετο τῶν παίδων τὸν ὄχλον καὶ τὰσ γυναῖκασ, ἠξίου τε τότε μαθὼν περὶ αὐτῶν τὸ πᾶν καὶ αὐτὸσ συμβαδίζειν αὐτοῖσ πρὸσ τὸν πατέρα, Ιἀκώβου δὲ προφασιζομένου τὸν κόπον τῶν ὑποζυγίων ὑπεχώρησεν εἰσ Σάειραν·

ἐνταῦθα γὰρ ἐποιεῖτο τὴν δίαιταν προσαγορεύσασ τὸ χωρίον ἀπὸ τῆσ αὑτοῦ τριχώσεωσ [δασεῖαν]. Ιἄκωβοσ δὲ ἀφίκετο εἰσ τὰσ ἔτι νῦν Σκηνὰσ λεγομένασ, ὅθεν εἰσ Σίκιμον παρῆν·

Χαναναίων δ’ ἐστὶν ἡ πόλισ. τῶν δὲ Σικιμωτῶν ἑορτὴν ἀγόντων Δεῖνα, θυγάτηρ ἦν Ιἀκώβου μόνη, παρῆλθεν εἰσ τὴν πόλιν ὀψομένη τὸν κόσμον τῶν ἐπιχωρίων γυναικῶν. θεασάμενοσ δ’ αὐτὴν Συχέμμησ ὁ Ἐμμώρου τοῦ βασιλέωσ υἱὸσ φθείρει δι’ ἁρπαγῆσ καὶ διατεθεὶσ ἐρωτικῶσ ἱκετεύει τὸν πατέρα λαβεῖν αὐτῷ πρὸσ γάμον τὴν κόρην. ὁ δὲ πεισθεὶσ ἧκε πρὸσ τὸν Ιἄκωβον δεόμενοσ τῷ παιδὶ αὐτοῦ Συχέμμῃ συζεῦξαι Δεῖναν κατὰ νόμον.

Ιἄκωβοσ δὲ οὔτ’ ἀντιλέγειν ἔχων διὰ τὸ ἀξίωμα τοῦ παρακαλοῦντοσ οὔτε νόμιμον ἡγούμενοσ ἀλλοφύλῳ συνοικίζειν τὴν θυγατέρα ἠξίωσεν ἐπιτρέψαι αὐτῷ βουλὴν ἀγαγεῖν περὶ ὧν παρακαλεῖ. ἀπῄει μὲν οὖν ὁ βασιλεὺσ ἐλπίζων Ιἄκωβον παρέξειν τὸν γάμον, Ιἄκωβοσ δὲ τοῖσ παισὶ δηλώσασ τήν τε φθορὰν τῆσ ἀδελφῆσ καὶ τοῦ Ἐμμώρου τὴν δέησιν ἠξίου βουλεύεσθαι τί δεῖ ποιεῖν.

οἱ μὲν οὖν πλείουσ ἡσύχαζον γνώμησ ἀποροῦντεσ, Σεμεὼν δὲ καὶ Λευὶσ ὁμομήτριοι τῆσ κόρησ ἀδελφοὶ συντίθενται πρὸσ ἀλλήλουσ τοιάνδε τινὰ πρᾶξιν· οὔσησ ἑορτῆσ καὶ τῶν Σικιμιωτῶν εἰσ ἄνεσιν καὶ εὐωχίαν τετραμμένων νύκτωρ πρώτοισ ἐπιβαλόντεσ τοῖσ φύλαξι κτείνουσι κοιμωμένουσ καὶ παρελθόντεσ εἰσ τὴν πόλιν ἀναιροῦσι πᾶν ἄρρεν καὶ τὸν βασιλέα σὺν αὐτοῖσ καὶ τὸν υἱὸν αὐτοῦ, φείδονται δὲ τῶν γυναικῶν.

πράξαντεσ δὲ ταῦτα δίχα τῆσ τοῦ πατρὸσ γνώμησ ἐπανάγουσι τὴν ἀδελφήν. Ιἀκώβῳ δὲ ἐκπλαγέντι πρὸσ τὸ μέγεθοσ τῶν γεγονότων καὶ χαλεπαίνοντι πρὸσ τοὺσ υἱοὺσ ὁ θεὸσ παραστὰσ ἐκέλευσε θαρρεῖν, ἁγνίσαντι δὲ τὰσ σκηνὰσ θυσίασ ἐπιτελεῖν, ἃσ τὸ πρῶτον ἀπιὼν εἰσ τὴν Μεσοποταμίαν ἐπὶ τῇ ὄψει τοῦ ὀνείρου ηὔξατο.

ἁγνίζων οὖν τοὺσ ἑπομένουσ ἐπιτυγχάνει τοῖσ Λαβάνου θεοῖσ, οὐ γὰρ ἠπίστατο ὑπὸ τῆσ Ῥαχήλησ κλαπέντασ, καὶ αὐτοὺσ ἔκρυψεν ἐν Σικίμοισ εἰσ γῆν ὑπό τινα δρῦν, ἀπάρασ τε τοὐντεῦθεν ἐν Βαιθήλοισ ἔθυεν, ὅπου τὸ ὄνειρον ἐθεάσατο χωρῶν πρότερον ἐπὶ τῆσ Μεσοποταμίασ.

Ἐντεῦθεν δὲ προϊὼν ἐπεὶ κατὰ τὴν Ἐφραθηνὴν γίνεται, ἐνθάδε Ῥαχήλαν ἐκ τοκετοῦ θανοῦσαν θάπτει μόνην τῶν συγγενῶν τῆσ ἐν Νεβρῶνι τιμῆσ οὐ τυχοῦσαν.

πενθήσασ δὲ μεγάλωσ τὸ ἐξ αὐτῆσ παιδίον Βενιαμὶν ἐκάλεσε διὰ τὴν ἐπ’ αὐτῷ γενομένην ὀδύνην τῇ μητρί. οὗτοι Ιἀκώβου παῖδεσ οἱ πάντεσ, ἄρρενεσ μὲν δώδεκα θήλεια δὲ μία.

τούτων ὀκτὼ γνήσιοι, ἐκ Λείασ μὲν ἕξ, δύο δὲ ἐκ Ῥαχήλησ, τέσσαρεσ δὲ ἐκ τῶν θεραπαινίδων δύο ἐξ ἑκατέρασ, ὧν καὶ τὰ ὀνόματα πάντων προεῖπον. Παρῆν δ’ ἐντεῦθεν ἐπὶ Νεβρῶνα πόλιν ἐν Χαναναίοισ κειμένην·

ἐκεῖ δὲ Ἴσακοσ τὴν δίαιταν εἶχε· καὶ βραχέα μὲν ἀλλήλοισ συνδιατρίβουσι· τὴν γὰρ Ῥεβέκκαν Ιἄκωβοσ οὐ κατέλαβε ζῶσαν. θνήσκει δὲ καὶ Ἴσακοσ οὐ μετὰ πολὺ τῆσ ἀφίξεωσ τοῦ υἱοῦ καὶ ταφῆσ ἔτυχεν ὑπὸ τῶν παίδων σὺν τῇ γυναικὶ ἐν Νεβρῶνι μνημείου προγονικοῦ ἐν αὐτῇ τυγχάνοντοσ αὐτοῖσ. ἐγένετο δὲ Ἴσακοσ ἀνὴρ θεοφιλὴσ καὶ προνοίασ πολλῆσ ἠξιωμένοσ ὑπ’ αὐτοῦ μετὰ Ἅβραμον τὸν πατέρα, πολυχρονιώτατοσ δέ·

βιώσασ γὰρ ἔτη πέντε καὶ ὀγδοήκοντα πρὸσ τοῖσ ἑκατὸν μετὰ ἀρετῆσ οὕτωσ ἀπέθανεν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Flavius Josephus, Antiquitates Judaicae, Book 1

(플라비우스 요세푸스, Antiquitates Judaicae, Book 1)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION