Xenophon, Cyropaedia, Κύρου Παιδείασ Ζ, chapter 2

(크세노폰, Cyropaedia, Κύρου Παιδείασ Ζ, chapter 2)

καὶ οἱ μὲν ἀμφὶ τὸν Κῦρον δειπνοποιησάμενοι καὶ φυλακὰσ καταστησάμενοι, ὥσπερ ἔδει, ἐκοιμήθησαν. Κροῖσοσ μέντοι εὐθὺσ ἐπὶ Σάρδεων ἔφευγε σὺν τῷ στρατεύματι· τὰ δ’ ἄλλα φῦλα ὅποι ἐδύνατο προσωτάτω ἐν τῇ νυκτὶ τῆσ ἐπ’ οἶκον ὁδοῦ ἕκαστοσ ἀπεχώρει. ἐπειδὴ δὲ ἡμέρα ἐγένετο, εὐθὺσ ἐπὶ Σάρδεισ ἦγε Κῦροσ.

ὡσ δ’ ἐγένετο πρὸσ τῷ τείχει τῷ ἐν Σάρδεσι, τάσ τε μηχανὰσ ἀνίστη ὡσ προσβαλῶν πρὸσ τὸ τεῖχοσ καὶ κλίμακασ παρεσκευάζετο. ταῦτα δὲ ποιῶν κατὰ τὰ ἀποτομώτατα δοκοῦντα εἶναι τοῦ Σαρδιανῶν ἐρύματοσ τῆσ ἐπιούσησ νυκτὸσ ἀναβιβάζει Χαλδαίουσ τε καὶ Πέρσασ.

ἡγήσατο δ’ αὐτοῖσ ἀνὴρ Πέρσησ δοῦλοσ γεγενημένοσ τῶν ἐν τῇ ἀκροπόλει τινὸσ φρουρῶν καὶ καταμεμαθηκὼσ κατάβασιν εἰσ τὸν ποταμὸν καὶ ἀνάβασιν τὴν αὐτήν. ὡσ δ’ ἐγένετο τοῦτο δῆλον ὅτι εἴχετο τὰ ἄκρα, πάντεσ δὴ ἔφευγον οἱ Λυδοὶ ἀπὸ τῶν τειχῶν ὅποι ἐδύνατο ἕκαστοσ τῆσ πόλεωσ.

Κῦροσ δὲ ἅμα τῇ ἡμέρᾳ εἰσῄει εἰσ τὴν πόλιν καὶ παρήγγειλεν ἐκ τῆσ τάξεωσ μηδένα κινεῖσθαι. ὁ δὲ Κροῖσοσ κατακλεισάμενοσ ἐν τοῖσ βασιλείοισ Κῦρον ἐβόα·

ὁ δὲ Κῦροσ τοῦ μὲν Κροίσου φύλακασ κατέλιπεν, αὐτὸσ δὲ ἀπαγαγὼν πρὸσ τὴν ἐχομένην ἄκραν ὡσ εἶδε τοὺσ μὲν Πέρσασ φυλάττοντασ τὴν ἄκραν, ὥσπερ ἔδει, τὰ δὲ τῶν Χαλδαίων ὅπλα ἔρημα κατεδεδραμήκεσαν γὰρ ἁρπασόμενοι τὰ ἐκ τῶν οἰκιῶν, εὐθὺσ συνεκάλεσεν αὐτῶν τοὺσ ἄρχοντασ καὶ εἶπεν αὐτοῖσ ἀπιέναι ἐκ τοῦ στρατεύματοσ ὡσ τάχιστα. οὐ γὰρ ἄν, ἔφη, ἀνασχοίμην πλεονεκτοῦντασ ὁρῶν τοὺσ ἀτακτοῦντασ.

καὶ εὖ μέν, ἔφη, ἐπίστασθε ὅτι παρεσκευαζόμην ἐγὼ ὑμᾶσ τοὺσ ἐμοὶ συστρατευομένουσ πᾶσι Χαλδαίοισ μακαριστοὺσ ποιῆσαι· νῦν δ’, ἔφη, μὴ θαυμάζετε ἤν τισ καὶ ἀπιοῦσιν ὑμῖν κρείττων ἐντύχῃ. ἀκούσαντεσ ταῦτα οἱ Χαλδαῖοι ἔδεισάν τε καὶ ἱκέτευον παύσασθαι ὀργιζόμενον καὶ τὰ χρήματα πάντα ἀποδώσειν ἔφασαν.

ὁ δ’ εἶπεν ὅτι οὐδὲν αὐτῶν δέοιτο. ἀλλ’ εἴ με, ἔφη, βούλεσθε παύσασθαι ἀχθόμενον, ἀπόδοτε πάντα ὅσα ἐλάβετε τοῖσ διαφυλάξασι τὴν ἄκραν. ἢν γὰρ αἴσθωνται οἱ ἄλλοι στρατιῶται ὅτι πλεονεκτοῦσιν οἱ εὔτακτοι γενόμενοι, πάντα μοι καλῶσ ἕξει. οἱ μὲν δὴ Χαλδαῖοι οὕτωσ ἐποίησαν ὡσ ἐκέλευσεν ὁ Κῦροσ·

καὶ ἔλαβον οἱ πειθόμενοι πολλὰ καὶ παντοῖα χρήματα. ὁ δὲ Κῦροσ καταστρατοπεδεύσασ τοὺσ ἑαυτοῦ, ὅπου ἐδόκει ἐπιτηδειότατον εἶναι τῆσ πόλεωσ, μένειν ἐπὶ τοῖσ ὅπλοισ παρήγγειλε καὶ ἀριστοποιεῖσθαι. ταῦτα δὲ διαπραξάμενοσ ἀγαγεῖν ἐκέλευσεν αὑτῷ τὸν Κροῖσον.

ὁ δὲ Κροῖσοσ ὡσ εἶδε τὸν Κῦρον, χαῖρε, ὦ δέσποτα, ἔφη· τοῦτο γὰρ ἡ τύχη καὶ ἔχειν τὸ ἀπὸ τοῦδε δίδωσι σοὶ καὶ ἐμοὶ προσαγορεύειν. καὶ σύ γε, ἔφη, ὦ Κροῖσε, ἐπείπερ ἄνθρωποί γέ ἐσμεν ἀμφότεροι.

ἀτάρ, ἔφη, ὦ Κροῖσε, ἆρ’ ἄν τί μοι ἐθελήσαισ συμβουλεῦσαι; καὶ βουλοίμην γ’ ἄν, ἔφη, ὦ Κῦρε, ἀγαθόν τί σοι εὑρεῖν· τοῦτο γὰρ ἂν οἶμαι ἀγαθὸν κἀμοὶ γενέσθαι. ἄκουσον τοίνυν, ἔφη, ὦ Κροῖσε·

ἐγὼ γὰρ ὁρῶν τοὺσ στρατιώτασ πολλὰ πεπονηκότασ καὶ πολλὰ κεκινδυνευκότασ καὶ νῦν νομίζοντασ πόλιν ἔχειν τὴν πλουσιωτάτην ἐν τῇ Ἀσίᾳ μετὰ Βαβυλῶνα, ἀξιῶ ὠφεληθῆναι τοὺσ στρατιώτασ. γιγνώσκω γάρ, ἔφη, ὅτι εἰ μή τινα καρπὸν λήψονται τῶν πόνων, οὐ δυνήσομαι αὐτοὺσ πολὺν χρόνον πειθομένουσ ἔχειν. διαρπάσαι μὲν οὖν αὐτοῖσ ἐφεῖναι τὴν πόλιν οὐ βούλομαι· τήν τε γὰρ πόλιν νομίζω ἂν διαφθαρῆναι, ἔν τε τῇ ἁρπαγῇ εὖ οἶδ’ ὅτι οἱ πονηρότατοι πλεονεκτήσειαν ἄν. ἀκούσασ ταῦτα ὁ Κροῖσοσ ἔλεξεν·

ἀλλ’ ἐμέ, ἔφη, ἐάσον λέξαι πρὸσ οὓσ ἂν ἐγὼ Λυδῶν ἔλθω ὅτι διαπέπραγμαι παρὰ σοῦ μὴ ποιῆσαι ἁρπαγὴν μηδὲ ἐᾶσαι ἀφανισθῆναι παῖδασ καὶ γυναῖκασ· ὑπεσχόμην δέ σοι ἀντὶ τούτων ἦ μὴν παρ’ ἑκόντων Λυδῶν ἔσεσθαι πᾶν ὅ τι καλὸν κἀγαθόν ἐστιν ἐν Σάρδεσιν. ἢν γὰρ ταῦτα ἀκούσωσιν, οἶδ’ ὅτι ἥξει σοι πᾶν ὅ τι ἐστὶν ἐνθάδε καλὸν κτῆμα ἀνδρὶ καὶ γυναικί·

καὶ ὁμοίωσ εἰσ νέωτα πολλῶν καὶ καλῶν πάλιν σοι πλήρησ ἡ πόλισ ἔσται. ἢν δὲ διαρπάσῃσ, καὶ αἱ τέχναι σοι, ἃσ πηγάσ φασι τῶν καλῶν εἶναι, διεφθαρμέναι ἔσονται. ἐξέσται δέ σοι ἰδόντι ταῦτα ἐλθόντα ἔτι καὶ περὶ τῆσ ἁρπαγῆσ βουλεύσασθαι.

πρῶτον δ’, ἔφη, ἐπὶ τοὺσ ἐμοὺσ θησαυροὺσ πέμπε καὶ παραλαμβανόντων οἱ σοὶ φύλακεσ παρὰ τῶν ἐμῶν φυλάκων. ταῦτα μὲν δὴ πάντα οὕτω συνῄνεσε ποιεῖν ὁ Κῦροσ ὥσπερ ἔλεξεν ὁ Κροῖσοσ. τάδε δέ μοι πάντωσ, ἔφη, ὦ Κροῖσε, λέξον πῶσ σοι ἀποβέβηκε τὰ ἐκ τοῦ ἐν Δελφοῖσ χρηστηρίου·

σοὶ γὰρ δὴ λέγεται πάνυ γε τεθεραπεῦσθαι ὁ Ἀπόλλων καί σε πάντα ἐκείνῳ πειθόμενον πράττειν. ἐβουλόμην ἄν, ἔφη, ὦ Κῦρε, οὕτωσ ἔχειν·

νῦν δὲ πάντα τἀναντία εὐθὺσ ἐξ ἀρχῆσ πράττων προσηνέχθην τῷ Ἀπόλλωνι. πῶσ δέ; ἔφη ὁ Κῦροσ· δίδασκε· πάνυ γὰρ παράδοξα λέγεισ. ὅτι πρῶτον μέν, ἔφη, ἀμελήσασ ἐρωτᾶν τὸν θεόν, εἴ τι ἐδεόμην, ἀπεπειρώμην αὐτοῦ εἰ δύναιτο ἀληθεύειν.

τοῦτο δ’, ἔφη, μὴ ὅτι θεόσ, ἀλλὰ καὶ ἄνθρωποι καλοὶ κἀγαθοί, ἐπειδὰν γνῶσιν ἀπιστούμενοι, οὐ φιλοῦσι τοὺσ ἀπιστοῦντασ. ἐπεὶ μέντοι ἔγνω καὶ μάλ’ ἄτοπα ἐμοῦ ποιοῦντοσ, καίπερ πρόσω Δελφῶν ἀπέχοντοσ, οὕτω δὴ πέμπω περὶ παίδων.

ὁ δέ μοι τὸ μὲν πρῶτον οὐδ’ ἀπεκρίνατο·

ἐπεὶ δ’ ἐγὼ πολλὰ μὲν πέμπων ἀναθήματα χρυσᾶ, πολλὰ δ’ ἀργυρᾶ, πάμπολλα δὲ θύων ἐξιλασάμην ποτὲ αὐτόν, ὡσ ἐδόκουν, τότε δή μοι ἀποκρίνεται ἐρωτῶντι τί ἄν μοι ποιήσαντι παῖδεσ γένοιντο· ὁ δὲ εἶπεν ὅτι ἔσοιντο. καὶ ἐγένοντο μέν, οὐδὲ γὰρ οὐδὲ τοῦτο ἐψεύσατο, γενόμενοι δὲ οὐδὲν ὤνησαν.

ὁ μὲν γὰρ κωφὸσ ὢν διετέλει, ὁ δὲ ἄριστοσ γενόμενοσ ἐν ἀκμῇ τοῦ βίου ἀπώλετο. πιεζόμενοσ δὲ ταῖσ περὶ τοὺσ παῖδασ συμφοραῖσ πάλιν πέμπω καὶ ἐπερωτῶ τὸν θεὸν τί ἂν ποιῶν τὸν λοιπὸν βίον εὐδαιμονέστατα διατελέσαιμι· ὁ δέ μοι ἀπεκρίνατο,σαυτὸν γιγνώσκων εὐδαίμων, Κροῖσε, περάσεισ. ἐγὼ δ’ ἀκούσασ τὴν μαντείαν ἥσθην·

ἐνόμιζον γὰρ τὸ ῥᾷστόν μοι αὐτὸν προστάξαντα τὴν εὐδαιμονίαν διδόναι. ἄλλουσ μὲν γὰρ γιγνώσκειν τοὺσ μὲν οἱο͂́ν τ’ εἶναι τοὺσ δ’ οὔ· ἑαυτὸν δὲ ὅστισ ἐστὶ πάντα τινὰ ἐνόμιζον ἄνθρωπον εἰδέναι. καὶ τὸν μετὰ ταῦτα δὴ χρόνον, ἑώσ μὲν εἶχον ἡσυχίαν, οὐδὲν ἐνεκάλουν μετὰ τὸν τοῦ παιδὸσ θάνατον ταῖσ τύχαισ·

ἐπειδὴ δὲ ἀνεπείσθην ὑπὸ τοῦ Ἀσσυρίου ἐφ’ ὑμᾶσ στρατεύεσθαι, εἰσ πάντα κίνδυνον ἦλθον· ἐσώθην μέντοι οὐδὲν κακὸν λαβών. οὐκ αἰτιῶμαι δὲ οὐδὲ τάδε τὸν θεόν. ἐπεὶ γὰρ ἔγνων ἐμαυτὸν μὴ ἱκανὸν ὑμῖν μάχεσθαι, ἀσφαλῶσ σὺν τῷ θεῷ ἀπῆλθον καὶ αὐτὸσ καὶ οἱ σὺν ἐμοί. νῦν δ’ αὖ πάλιν ὑπό τε πλούτου τοῦ παρόντοσ διαθρυπτόμενοσ καὶ ὑπὸ τῶν δεομένων μου προστάτην γενέσθαι καὶ ὑπὸ τῶν δώρων ὧν ἐδίδοσάν μοι καὶ ὑπ’ ἀνθρώπων, οἵ με κολακεύοντεσ ἔλεγον ὡσ εἰ ἐγὼ θέλοιμι ἄρχειν, πάντεσ ἂν ἐμοὶ πείθοιντο καὶ μέγιστοσ ἂν εἰήν ἀνθρώπων, ὑπὸ τοιούτων δὲ λόγων ἀναφυσώμενοσ, ὡσ εἵλοντό με πάντεσ οἱ κύκλῳ βασιλεῖσ προστάτην τοῦ πολέμου, ὑπεδεξάμην τὴν στρατηγίαν, ὡσ ἱκανὸσ ὢν μέγιστοσ γενέσθαι, ἀγνοῶν ἄρα ἐμαυτόν, ὅτι σοὶ ἀντιπολεμεῖν ἱκανὸσ ᾤμην εἶναι, πρῶτον μὲν ἐκ θεῶν γεγονότι, ἔπειτα δὲ διὰ βασιλέων πεφυκότι, ἔπειτα δ’ ἐκ παιδὸσ ἀρετὴν ἀσκοῦντι·

τῶν δ’ ἐμῶν προγόνων ἀκούω τὸν πρῶτον βασιλεύσαντα ἅμα τε βασιλέα καὶ ἐλεύθερον γενέσθαι.

ταῦτ’ οὖν ἀγνοήσασ δικαίωσ, ἔφη, ἔχω τὴν δίκην. ἀλλὰ νῦν δή, ἔφη, ὦ Κῦρε, γιγνώσκω μὲν ἐμαυτόν·

σὺ δ’, ἔφη, ἔτι δοκεῖσ ἀληθεύειν τὸν Ἀπόλλω ὡσ εὐδαίμων ἔσομαι γιγνώσκων ἐμαυτόν; σὲ δὲ ἐρωτῶ διὰ τοῦτο ὅτι ἄριστ’ ἄν μοι δοκεῖσ εἰκάσαι τοῦτο ἐν τῷ παρόντι· καὶ γὰρ δύνασαι ποιῆσαι. καὶ ὁ Κῦροσ εἶπε·

βουλήν μοι δὸσ περὶ τούτου, ὦ Κροῖσε· ἐγὼ γάρ σου ἐννοῶν τὴν πρόσθεν εὐδαιμονίαν οἰκτίρω τέ σε καὶ ἀποδίδωμι ἤδη γυναῖκά τε ἔχειν ἣν εἶχεσ καὶ τὰσ θυγατέρασ ἀκούω γάρ σοι εἶναι, καὶ τοὺσ φίλουσ καὶ τοὺσ θεράποντασ καὶ τράπεζαν σὺν οἱᾴπερ ἐζῆτε· μάχασ δέ σοι καὶ πολέμουσ ἀφαιρῶ. μὰ Δία μηδὲν τοίνυν, ἔφη ὁ Κροῖσοσ, σὺ ἐμοὶ ἔτι βουλεύου ἀποκρίνασθαι περὶ τῆσ ἐμῆσ εὐδαιμονίασ·

ἐγὼ γὰρ ἤδη σοι λέγω, ἢν ταῦτά μοι ποιήσῃσ ἃ λέγεισ, ὅτι ἣν ἄλλοι τε μακαριωτάτην ἐνόμιζον εἶναι βιοτὴν καὶ ἐγὼ συνεγίγνωσκον αὐτοῖσ, ταύτην καὶ ἐγὼ νῦν ἔχων διάξω. καὶ ὁ Κῦροσ εἶπε·

τίσ δὴ ὁ ἔχων ταύτην τὴν μακαρίαν βιοτήν; ἡ ἐμὴ γυνή, εἶπεν, ὦ Κῦρε· ἐκείνη γὰρ τῶν μὲν ἀγαθῶν καὶ τῶν μαλακῶν καὶ εὐφροσυνῶν πασῶν ἐμοὶ τὸ ἴσον μετεῖχε, φροντίδων δὲ ὅπωσ ταῦτα ἔσται καὶ πολέμου καὶ μάχησ οὐ μετῆν αὐτῇ. οὕτω δὴ καὶ σὺ δοκεῖσ ἐμὲ κατασκευάζειν ὥσπερ ἐγὼ ἣν ἐφίλουν μάλιστα ἀνθρώπων, ὥστε τῷ Ἀπόλλωνι ἄλλα μοι δοκῶ χαριστήρια ὀφειλήσειν. ἀκούσασ δ’ ὁ Κῦροσ τοὺσ λόγουσ αὐτοῦ ἐθαύμασε μὲν τὴν εὐθυμίαν, ἦγε δὲ τὸ λοιπὸν ὅποι καὶ αὐτὸσ πορεύοιτο, εἴτε ἄρα καὶ χρήσιμόν τι νομίζων αὐτὸν εἶναι εἴτε καὶ ἀσφαλέστερον οὕτωσ ἡγούμενοσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION