헬라어 문장 검색 - ΧενοπήΞψροπαέ7́2́

(크세노폰, Cyropaedia, Κύρου Παιδείασ Ζ, chapter 2)

καὶ οἱ μὲν ἀμφὶ τὸν Κῦρον δειπνοποιησάμενοι καὶ φυλακὰσ καταστησάμενοι, ὥσπερ ἔδει, ἐκοιμήθησαν. Κροῖσοσ μέντοι εὐθὺσ ἐπὶ Σάρδεων ἔφευγε σὺν τῷ στρατεύματι· τὰ δ’ ἄλλα φῦλα ὅποι ἐδύνατο προσωτάτω ἐν τῇ νυκτὶ τῆσ ἐπ’ οἶκον ὁδοῦ ἕκαστοσ ἀπεχώρει. ἐπειδὴ δὲ ἡμέρα ἐγένετο, εὐθὺσ ἐπὶ Σάρδεισ ἦγε Κῦροσ.

ὡσ δ’ ἐγένετο πρὸσ τῷ τείχει τῷ ἐν Σάρδεσι, τάσ τε μηχανὰσ ἀνίστη ὡσ προσβαλῶν πρὸσ τὸ τεῖχοσ καὶ κλίμακασ παρεσκευάζετο. ταῦτα δὲ ποιῶν κατὰ τὰ ἀποτομώτατα δοκοῦντα εἶναι τοῦ Σαρδιανῶν ἐρύματοσ τῆσ ἐπιούσησ νυκτὸσ ἀναβιβάζει Χαλδαίουσ τε καὶ Πέρσασ.

ἡγήσατο δ’ αὐτοῖσ ἀνὴρ Πέρσησ δοῦλοσ γεγενημένοσ τῶν ἐν τῇ ἀκροπόλει τινὸσ φρουρῶν καὶ καταμεμαθηκὼσ κατάβασιν εἰσ τὸν ποταμὸν καὶ ἀνάβασιν τὴν αὐτήν. ὡσ δ’ ἐγένετο τοῦτο δῆλον ὅτι εἴχετο τὰ ἄκρα, πάντεσ δὴ ἔφευγον οἱ Λυδοὶ ἀπὸ τῶν τειχῶν ὅποι ἐδύνατο ἕκαστοσ τῆσ πόλεωσ.

Κῦροσ δὲ ἅμα τῇ ἡμέρᾳ εἰσῄει εἰσ τὴν πόλιν καὶ παρήγγειλεν ἐκ τῆσ τάξεωσ μηδένα κινεῖσθαι. ὁ δὲ Κροῖσοσ κατακλεισάμενοσ ἐν τοῖσ βασιλείοισ Κῦρον ἐβόα·

ὁ δὲ Κῦροσ τοῦ μὲν Κροίσου φύλακασ κατέλιπεν, αὐτὸσ δὲ ἀπαγαγὼν πρὸσ τὴν ἐχομένην ἄκραν ὡσ εἶδε τοὺσ μὲν Πέρσασ φυλάττοντασ τὴν ἄκραν, ὥσπερ ἔδει, τὰ δὲ τῶν Χαλδαίων ὅπλα ἔρημα κατεδεδραμήκεσαν γὰρ ἁρπασόμενοι τὰ ἐκ τῶν οἰκιῶν, εὐθὺσ συνεκάλεσεν αὐτῶν τοὺσ ἄρχοντασ καὶ εἶπεν αὐτοῖσ ἀπιέναι ἐκ τοῦ στρατεύματοσ ὡσ τάχιστα. οὐ γὰρ ἄν, ἔφη, ἀνασχοίμην πλεονεκτοῦντασ ὁρῶν τοὺσ ἀτακτοῦντασ.

καὶ εὖ μέν, ἔφη, ἐπίστασθε ὅτι παρεσκευαζόμην ἐγὼ ὑμᾶσ τοὺσ ἐμοὶ συστρατευομένουσ πᾶσι Χαλδαίοισ μακαριστοὺσ ποιῆσαι· νῦν δ’, ἔφη, μὴ θαυμάζετε ἤν τισ καὶ ἀπιοῦσιν ὑμῖν κρείττων ἐντύχῃ. ἀκούσαντεσ ταῦτα οἱ Χαλδαῖοι ἔδεισάν τε καὶ ἱκέτευον παύσασθαι ὀργιζόμενον καὶ τὰ χρήματα πάντα ἀποδώσειν ἔφασαν.

ὁ δ’ εἶπεν ὅτι οὐδὲν αὐτῶν δέοιτο. ἀλλ’ εἴ με, ἔφη, βούλεσθε παύσασθαι ἀχθόμενον, ἀπόδοτε πάντα ὅσα ἐλάβετε τοῖσ διαφυλάξασι τὴν ἄκραν. ἢν γὰρ αἴσθωνται οἱ ἄλλοι στρατιῶται ὅτι πλεονεκτοῦσιν οἱ εὔτακτοι γενόμενοι, πάντα μοι καλῶσ ἕξει. οἱ μὲν δὴ Χαλδαῖοι οὕτωσ ἐποίησαν ὡσ ἐκέλευσεν ὁ Κῦροσ·

καὶ ἔλαβον οἱ πειθόμενοι πολλὰ καὶ παντοῖα χρήματα. ὁ δὲ Κῦροσ καταστρατοπεδεύσασ τοὺσ ἑαυτοῦ, ὅπου ἐδόκει ἐπιτηδειότατον εἶναι τῆσ πόλεωσ, μένειν ἐπὶ τοῖσ ὅπλοισ παρήγγειλε καὶ ἀριστοποιεῖσθαι. ταῦτα δὲ διαπραξάμενοσ ἀγαγεῖν ἐκέλευσεν αὑτῷ τὸν Κροῖσον.

ὁ δὲ Κροῖσοσ ὡσ εἶδε τὸν Κῦρον, χαῖρε, ὦ δέσποτα, ἔφη· τοῦτο γὰρ ἡ τύχη καὶ ἔχειν τὸ ἀπὸ τοῦδε δίδωσι σοὶ καὶ ἐμοὶ προσαγορεύειν. καὶ σύ γε, ἔφη, ὦ Κροῖσε, ἐπείπερ ἄνθρωποί γέ ἐσμεν ἀμφότεροι.

ἀτάρ, ἔφη, ὦ Κροῖσε, ἆρ’ ἄν τί μοι ἐθελήσαισ συμβουλεῦσαι; καὶ βουλοίμην γ’ ἄν, ἔφη, ὦ Κῦρε, ἀγαθόν τί σοι εὑρεῖν· τοῦτο γὰρ ἂν οἶμαι ἀγαθὸν κἀμοὶ γενέσθαι. ἄκουσον τοίνυν, ἔφη, ὦ Κροῖσε·

ἐγὼ γὰρ ὁρῶν τοὺσ στρατιώτασ πολλὰ πεπονηκότασ καὶ πολλὰ κεκινδυνευκότασ καὶ νῦν νομίζοντασ πόλιν ἔχειν τὴν πλουσιωτάτην ἐν τῇ Ἀσίᾳ μετὰ Βαβυλῶνα, ἀξιῶ ὠφεληθῆναι τοὺσ στρατιώτασ. γιγνώσκω γάρ, ἔφη, ὅτι εἰ μή τινα καρπὸν λήψονται τῶν πόνων, οὐ δυνήσομαι αὐτοὺσ πολὺν χρόνον πειθομένουσ ἔχειν. διαρπάσαι μὲν οὖν αὐτοῖσ ἐφεῖναι τὴν πόλιν οὐ βούλομαι· τήν τε γὰρ πόλιν νομίζω ἂν διαφθαρῆναι, ἔν τε τῇ ἁρπαγῇ εὖ οἶδ’ ὅτι οἱ πονηρότατοι πλεονεκτήσειαν ἄν. ἀκούσασ ταῦτα ὁ Κροῖσοσ ἔλεξεν·

ἀλλ’ ἐμέ, ἔφη, ἐάσον λέξαι πρὸσ οὓσ ἂν ἐγὼ Λυδῶν ἔλθω ὅτι διαπέπραγμαι παρὰ σοῦ μὴ ποιῆσαι ἁρπαγὴν μηδὲ ἐᾶσαι ἀφανισθῆναι παῖδασ καὶ γυναῖκασ· ὑπεσχόμην δέ σοι ἀντὶ τούτων ἦ μὴν παρ’ ἑκόντων Λυδῶν ἔσεσθαι πᾶν ὅ τι καλὸν κἀγαθόν ἐστιν ἐν Σάρδεσιν. ἢν γὰρ ταῦτα ἀκούσωσιν, οἶδ’ ὅτι ἥξει σοι πᾶν ὅ τι ἐστὶν ἐνθάδε καλὸν κτῆμα ἀνδρὶ καὶ γυναικί·

καὶ ὁμοίωσ εἰσ νέωτα πολλῶν καὶ καλῶν πάλιν σοι πλήρησ ἡ πόλισ ἔσται. ἢν δὲ διαρπάσῃσ, καὶ αἱ τέχναι σοι, ἃσ πηγάσ φασι τῶν καλῶν εἶναι, διεφθαρμέναι ἔσονται. ἐξέσται δέ σοι ἰδόντι ταῦτα ἐλθόντα ἔτι καὶ περὶ τῆσ ἁρπαγῆσ βουλεύσασθαι.

πρῶτον δ’, ἔφη, ἐπὶ τοὺσ ἐμοὺσ θησαυροὺσ πέμπε καὶ παραλαμβανόντων οἱ σοὶ φύλακεσ παρὰ τῶν ἐμῶν φυλάκων. ταῦτα μὲν δὴ πάντα οὕτω συνῄνεσε ποιεῖν ὁ Κῦροσ ὥσπερ ἔλεξεν ὁ Κροῖσοσ. τάδε δέ μοι πάντωσ, ἔφη, ὦ Κροῖσε, λέξον πῶσ σοι ἀποβέβηκε τὰ ἐκ τοῦ ἐν Δελφοῖσ χρηστηρίου·

σοὶ γὰρ δὴ λέγεται πάνυ γε τεθεραπεῦσθαι ὁ Ἀπόλλων καί σε πάντα ἐκείνῳ πειθόμενον πράττειν. ἐβουλόμην ἄν, ἔφη, ὦ Κῦρε, οὕτωσ ἔχειν·

νῦν δὲ πάντα τἀναντία εὐθὺσ ἐξ ἀρχῆσ πράττων προσηνέχθην τῷ Ἀπόλλωνι. πῶσ δέ; ἔφη ὁ Κῦροσ· δίδασκε· πάνυ γὰρ παράδοξα λέγεισ. ὅτι πρῶτον μέν, ἔφη, ἀμελήσασ ἐρωτᾶν τὸν θεόν, εἴ τι ἐδεόμην, ἀπεπειρώμην αὐτοῦ εἰ δύναιτο ἀληθεύειν.

τοῦτο δ’, ἔφη, μὴ ὅτι θεόσ, ἀλλὰ καὶ ἄνθρωποι καλοὶ κἀγαθοί, ἐπειδὰν γνῶσιν ἀπιστούμενοι, οὐ φιλοῦσι τοὺσ ἀπιστοῦντασ. ἐπεὶ μέντοι ἔγνω καὶ μάλ’ ἄτοπα ἐμοῦ ποιοῦντοσ, καίπερ πρόσω Δελφῶν ἀπέχοντοσ, οὕτω δὴ πέμπω περὶ παίδων.

ὁ δέ μοι τὸ μὲν πρῶτον οὐδ’ ἀπεκρίνατο·

ἐπεὶ δ’ ἐγὼ πολλὰ μὲν πέμπων ἀναθήματα χρυσᾶ, πολλὰ δ’ ἀργυρᾶ, πάμπολλα δὲ θύων ἐξιλασάμην ποτὲ αὐτόν, ὡσ ἐδόκουν, τότε δή μοι ἀποκρίνεται ἐρωτῶντι τί ἄν μοι ποιήσαντι παῖδεσ γένοιντο· ὁ δὲ εἶπεν ὅτι ἔσοιντο. καὶ ἐγένοντο μέν, οὐδὲ γὰρ οὐδὲ τοῦτο ἐψεύσατο, γενόμενοι δὲ οὐδὲν ὤνησαν.

ὁ μὲν γὰρ κωφὸσ ὢν διετέλει, ὁ δὲ ἄριστοσ γενόμενοσ ἐν ἀκμῇ τοῦ βίου ἀπώλετο. πιεζόμενοσ δὲ ταῖσ περὶ τοὺσ παῖδασ συμφοραῖσ πάλιν πέμπω καὶ ἐπερωτῶ τὸν θεὸν τί ἂν ποιῶν τὸν λοιπὸν βίον εὐδαιμονέστατα διατελέσαιμι· ὁ δέ μοι ἀπεκρίνατο,σαυτὸν γιγνώσκων εὐδαίμων, Κροῖσε, περάσεισ. ἐγὼ δ’ ἀκούσασ τὴν μαντείαν ἥσθην·

ἐνόμιζον γὰρ τὸ ῥᾷστόν μοι αὐτὸν προστάξαντα τὴν εὐδαιμονίαν διδόναι. ἄλλουσ μὲν γὰρ γιγνώσκειν τοὺσ μὲν οἱο͂́ν τ’ εἶναι τοὺσ δ’ οὔ· ἑαυτὸν δὲ ὅστισ ἐστὶ πάντα τινὰ ἐνόμιζον ἄνθρωπον εἰδέναι. καὶ τὸν μετὰ ταῦτα δὴ χρόνον, ἑώσ μὲν εἶχον ἡσυχίαν, οὐδὲν ἐνεκάλουν μετὰ τὸν τοῦ παιδὸσ θάνατον ταῖσ τύχαισ·

ἐπειδὴ δὲ ἀνεπείσθην ὑπὸ τοῦ Ἀσσυρίου ἐφ’ ὑμᾶσ στρατεύεσθαι, εἰσ πάντα κίνδυνον ἦλθον· ἐσώθην μέντοι οὐδὲν κακὸν λαβών. οὐκ αἰτιῶμαι δὲ οὐδὲ τάδε τὸν θεόν. ἐπεὶ γὰρ ἔγνων ἐμαυτὸν μὴ ἱκανὸν ὑμῖν μάχεσθαι, ἀσφαλῶσ σὺν τῷ θεῷ ἀπῆλθον καὶ αὐτὸσ καὶ οἱ σὺν ἐμοί. νῦν δ’ αὖ πάλιν ὑπό τε πλούτου τοῦ παρόντοσ διαθρυπτόμενοσ καὶ ὑπὸ τῶν δεομένων μου προστάτην γενέσθαι καὶ ὑπὸ τῶν δώρων ὧν ἐδίδοσάν μοι καὶ ὑπ’ ἀνθρώπων, οἵ με κολακεύοντεσ ἔλεγον ὡσ εἰ ἐγὼ θέλοιμι ἄρχειν, πάντεσ ἂν ἐμοὶ πείθοιντο καὶ μέγιστοσ ἂν εἰήν ἀνθρώπων, ὑπὸ τοιούτων δὲ λόγων ἀναφυσώμενοσ, ὡσ εἵλοντό με πάντεσ οἱ κύκλῳ βασιλεῖσ προστάτην τοῦ πολέμου, ὑπεδεξάμην τὴν στρατηγίαν, ὡσ ἱκανὸσ ὢν μέγιστοσ γενέσθαι, ἀγνοῶν ἄρα ἐμαυτόν, ὅτι σοὶ ἀντιπολεμεῖν ἱκανὸσ ᾤμην εἶναι, πρῶτον μὲν ἐκ θεῶν γεγονότι, ἔπειτα δὲ διὰ βασιλέων πεφυκότι, ἔπειτα δ’ ἐκ παιδὸσ ἀρετὴν ἀσκοῦντι·

τῶν δ’ ἐμῶν προγόνων ἀκούω τὸν πρῶτον βασιλεύσαντα ἅμα τε βασιλέα καὶ ἐλεύθερον γενέσθαι.

ταῦτ’ οὖν ἀγνοήσασ δικαίωσ, ἔφη, ἔχω τὴν δίκην. ἀλλὰ νῦν δή, ἔφη, ὦ Κῦρε, γιγνώσκω μὲν ἐμαυτόν·

σὺ δ’, ἔφη, ἔτι δοκεῖσ ἀληθεύειν τὸν Ἀπόλλω ὡσ εὐδαίμων ἔσομαι γιγνώσκων ἐμαυτόν; σὲ δὲ ἐρωτῶ διὰ τοῦτο ὅτι ἄριστ’ ἄν μοι δοκεῖσ εἰκάσαι τοῦτο ἐν τῷ παρόντι· καὶ γὰρ δύνασαι ποιῆσαι. καὶ ὁ Κῦροσ εἶπε·

βουλήν μοι δὸσ περὶ τούτου, ὦ Κροῖσε· ἐγὼ γάρ σου ἐννοῶν τὴν πρόσθεν εὐδαιμονίαν οἰκτίρω τέ σε καὶ ἀποδίδωμι ἤδη γυναῖκά τε ἔχειν ἣν εἶχεσ καὶ τὰσ θυγατέρασ ἀκούω γάρ σοι εἶναι, καὶ τοὺσ φίλουσ καὶ τοὺσ θεράποντασ καὶ τράπεζαν σὺν οἱᾴπερ ἐζῆτε· μάχασ δέ σοι καὶ πολέμουσ ἀφαιρῶ. μὰ Δία μηδὲν τοίνυν, ἔφη ὁ Κροῖσοσ, σὺ ἐμοὶ ἔτι βουλεύου ἀποκρίνασθαι περὶ τῆσ ἐμῆσ εὐδαιμονίασ·

ἐγὼ γὰρ ἤδη σοι λέγω, ἢν ταῦτά μοι ποιήσῃσ ἃ λέγεισ, ὅτι ἣν ἄλλοι τε μακαριωτάτην ἐνόμιζον εἶναι βιοτὴν καὶ ἐγὼ συνεγίγνωσκον αὐτοῖσ, ταύτην καὶ ἐγὼ νῦν ἔχων διάξω. καὶ ὁ Κῦροσ εἶπε·

τίσ δὴ ὁ ἔχων ταύτην τὴν μακαρίαν βιοτήν; ἡ ἐμὴ γυνή, εἶπεν, ὦ Κῦρε· ἐκείνη γὰρ τῶν μὲν ἀγαθῶν καὶ τῶν μαλακῶν καὶ εὐφροσυνῶν πασῶν ἐμοὶ τὸ ἴσον μετεῖχε, φροντίδων δὲ ὅπωσ ταῦτα ἔσται καὶ πολέμου καὶ μάχησ οὐ μετῆν αὐτῇ. οὕτω δὴ καὶ σὺ δοκεῖσ ἐμὲ κατασκευάζειν ὥσπερ ἐγὼ ἣν ἐφίλουν μάλιστα ἀνθρώπων, ὥστε τῷ Ἀπόλλωνι ἄλλα μοι δοκῶ χαριστήρια ὀφειλήσειν. ἀκούσασ δ’ ὁ Κῦροσ τοὺσ λόγουσ αὐτοῦ ἐθαύμασε μὲν τὴν εὐθυμίαν, ἦγε δὲ τὸ λοιπὸν ὅποι καὶ αὐτὸσ πορεύοιτο, εἴτε ἄρα καὶ χρήσιμόν τι νομίζων αὐτὸν εἶναι εἴτε καὶ ἀσφαλέστερον οὕτωσ ἡγούμενοσ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Xenophon, Cyropaedia, Κύρου Παιδείασ Ζ, chapter 2

(크세노폰, Cyropaedia, Κύρου Παιδείασ Ζ, chapter 2)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION