헬라어 문장 검색 - ΧενοπήΞψροπαέ1́3́

(크세노폰, Cyropaedia, Κύρου Παιδείασ Α, chapter 3)

Κῦροσ γὰρ μέχρι μὲν δώδεκα ἐτῶν ἢ ὀλίγῳ πλέον ταύτῃ τῇ παιδείᾳ ἐπαιδεύθη, καὶ πάντων τῶν ἡλίκων διαφέρων ἐφαίνετο καὶ εἰσ τὸ ταχὺ μανθάνειν ἃ δέοι καὶ εἰσ τὸ καλῶσ καὶ ἀνδρείωσ ἕκαστα ποιεῖν. ἐκ δὲ τούτου τοῦ χρόνου μετεπέμψατο Ἀστυάγησ τὴν ἑαυτοῦ θυγατέρα καὶ τὸν παῖδα αὐτῆσ· ἰδεῖν γὰρ ἐπεθύμει, ὅτι ἤκουεν αὐτὸν καλὸν κἀγαθὸν εἶναι. ἔρχεται δὲ αὐτή τε ἡ Μανδάνη πρὸσ τὸν πατέρα καὶ τὸν Κῦρον τὸν υἱὸν ἔχουσα. ὡσ δὲ ἀφίκετο τάχιστα καὶ ἔγνω ὁ Κῦροσ τὸν Ἀστυάγην τῆσ μητρὸσ πατέρα ὄντα, εὐθὺσ οἱᾶ δὴ παῖσ φύσει φιλόστοργοσ ὢν ἠσπάζετό τε αὐτὸν ὥσπερ ἂν εἴ τισ πάλαι συντεθραμμένοσ καὶ πάλαι φιλῶν ἀσπάζοιτο, καὶ ὁρῶν δὴ αὐτὸν κεκοσμημένον καὶ ὀφθαλμῶν ὑπογραφῇ καὶ χρώματοσ ἐντρίψει καὶ κόμαισ προσθέτοισ, ἃ δὴ νόμιμα ἦν ἐν Μήδοισ·

ταῦτα γὰρ πάντα Μηδικά ἐστι, καὶ οἱ πορφυροῖ χιτῶνεσ καὶ οἱ κάνδυεσ καὶ οἱ στρεπτοὶ οἱ περὶ τῇ δέρῃ καὶ τὰ ψέλια τὰ περὶ ταῖσ χερσίν, ἐν Πέρσαισ δὲ τοῖσ οἴκοι καὶ νῦν ἔτι πολὺ καὶ ἐσθῆτεσ φαυλότεραι καὶ δίαιται εὐτελέστεραι· ὁρῶν δὴ τὸν κόσμον τοῦ πάππου, ἐμβλέπων αὐτῷ ἔλεγεν· ὦ μῆτερ, ὡσ καλόσ μοι ὁ πάπποσ. ἐρωτώσησ δὲ αὐτὸν τῆσ μητρὸσ πότεροσ καλλίων αὐτῷ δοκεῖ εἶναι, ὁ πατὴρ ἢ οὗτοσ, ἀπεκρίνατο ἄρα ὁ Κῦροσ· ὦ μῆτερ, Περσῶν μὲν πολὺ κάλλιστοσ ὁ ἐμὸσ πατήρ, Μήδων μέντοι ὅσων ἑώρακα ἐγὼ καὶ ἐν ταῖσ ὁδοῖσ καὶ ἐπὶ ταῖσ θύραισ πολὺ οὗτοσ ὁ ἐμὸσ πάπποσ κάλλιστοσ. ἀντασπαζόμενοσ δὲ ὁ πάπποσ αὐτὸν καὶ στολὴν καλὴν ἐνέδυσε καὶ στρεπτοῖσ καὶ ψελίοισ ἐτίμα καὶ ἐκόσμει, καὶ εἴ ποι ἐξελαύνοι, ἐφ’ ἵππου χρυσοχαλίνου περιῆγεν, ὥσπερ καὶ αὐτὸσ εἰώθει πορεύεσθαι.

ὁ δὲ Κῦροσ ἅτε παῖσ ὢν καὶ φιλόκαλοσ καὶ φιλότιμοσ ἥδετο τῇ στολῇ, καὶ ἱππεύειν μανθάνων ὑπερέχαιρεν· ἐν Πέρσαισ γὰρ διὰ τὸ χαλεπὸν εἶναι καὶ τρέφειν ἵππουσ καὶ ἱππεύειν ἐν ὀρεινῇ οὔσῃ τῇ χώρᾳ καὶ ἰδεῖν ἵππον πάνυ σπάνιον ἦν. δειπνῶν δὲ δὴ ὁ Ἀστυάγησ σὺν τῇ θυγατρὶ καὶ τῷ Κύρῳ, βουλόμενοσ τὸν παῖδα ὡσ ἥδιστα δειπνεῖν, ἵνα ἧττον τὰ οἴκαδε ποθοίη, προσῆγεν αὐτῷ καὶ παροψίδασ καὶ παντοδαπὰ ἐμβάμματα καὶ βρώματα.

τὸν δὲ Κῦρόν φασι λέγειν· ὦ πάππε, ὅσα πράγματα ἔχεισ ἐν τῷ δείπνῳ, εἰ ἀνάγκη σοι ἐπὶ πάντα τὰ λεκάρια ταῦτα διατείνειν τὰσ χεῖρασ καὶ ἀπογεύεσθαι τούτων τῶν παντοδαπῶν βρωμάτων. τί δέ, φάναι τὸν Ἀστυάγην, οὐ γὰρ πολύ σοι δοκεῖ εἶναι κάλλιον τόδε τὸ δεῖπνον τοῦ ἐν Πέρσαισ; τὸν δὲ Κῦρον πρὸσ ταῦτα ἀποκρίνασθαι λέγεται· οὔκ, ὦ πάππε, ἀλλὰ πολὺ ἁπλουστέρα καὶ εὐθυτέρα παρ’ ἡμῖν ἡ ὁδόσ ἐστιν ἐπὶ τὸ ἐμπλησθῆναι ἢ παρ’ ὑμῖν· ἡμᾶσ μὲν γὰρ ἄρτοσ καὶ κρέα εἰσ τοῦτο ἄγει, ὑμεῖσ δὲ εἰσ μὲν τὸ αὐτὸ ἡμῖν σπεύδετε, πολλοὺσ δέ τινασ ἑλιγμοὺσ ἄνω καὶ κάτω πλανώμενοι μόλισ ἀφικνεῖσθε ὅποι ἡμεῖσ πάλαι ἥκομεν. ἀλλ’, ὦ παῖ, φάναι τὸν Ἀστυάγην, οὐκ ἀχθόμενοι ταῦτα περιπλανώμεθα·

γευόμενοσ δὲ καὶ σύ, ἔφη, γνώσῃ ὅτι ἡδέα ἐστίν. ἀλλὰ καὶ σέ, φάναι τὸν Κῦρον, ὁρῶ, ὦ πάππε, μυσαττόμενον ταῦτα τὰ βρώματα. καὶ τὸν Ἀστυάγην ἐπερέσθαι· καὶ τίνι δὴ σὺ τεκμαιρόμενοσ, ὦ παῖ, λέγεισ; ὅτι σε, φάναι, ὁρῶ, ὅταν μὲν τοῦ ἄρτου ἅψῃ, εἰσ οὐδὲν τὴν χεῖρα ἀποψώμενον, ὅταν δὲ τούτων τινὸσ θίγῃσ, εὐθὺσ ἀποκαθαίρει τὴν χεῖρα εἰσ τὰ χειρόμακτρα, ὡσ πάνυ ἀχθόμενοσ ὅτι πλέα σοι ἀπ’ αὐτῶν ἐγένετο. πρὸσ ταῦτα δὲ τὸν Ἀστυάγην εἰπεῖν·

εἰ τοίνυν οὕτω γιγνώσκεισ, ὦ παῖ, ἀλλὰ κρέα γε εὐωχοῦ, ἵνα νεανίασ οἴκαδε ἀπέλθῃσ. ἅμα δὲ ταῦτα λέγοντα πολλὰ αὐτῷ παραφέρειν καὶ θήρεια καὶ τῶν ἡμέρων. καὶ τὸν Κῦρον, ἐπεὶ ἑώρα πολλὰ τὰ κρέα, εἰπεῖν· ἦ καὶ δίδωσ, φάναι, ὦ πάππε, πάντα ταῦτά μοι τὰ κρέα ὅ τι ἂν βούλωμαι αὐτοῖσ χρῆσθαι; νὴ Δία, φάναι, ὦ παῖ, ἔγωγέ σοι. ἐνταῦθα δὴ τὸν Κῦρον λαβόντα τῶν κρεῶν διαδιδόναι τοῖσ ἀμφὶ τὸν πάππον θεραπευταῖσ, ἐπιλέγοντα ἑκάστῳ·

σοὶ μὲν τοῦτο ὅτι προθύμωσ με ἱππεύειν διδάσκεισ, σοὶ δ’ ὅτι μοι παλτὸν ἔδωκασ· νῦν γὰρ τοῦτ’ ἔχω· σοὶ δ’ ὅτι τὸν πάππον καλῶσ θεραπεύεισ, σοὶ δ’ ὅτι μου τὴν μητέρα τιμᾷσ· τοιαῦτα ἐποίει, ἑώσ διεδίδου πάντα ἃ ἔλαβε κρέα. Σάκᾳ δέ, φάναι τὸν Ἀστυάγην, τῷ οἰνοχόῳ, ὃν ἐγὼ μάλιστα τιμῶ, οὐδὲν δίδωσ;

ὁ δὲ Σάκασ ἄρα καλόσ τε ὢν ἐτύγχανε καὶ τιμὴν ἔχων προσάγειν τοὺσ δεομένουσ Ἀστυάγουσ καὶ ἀποκωλύειν οὓσ μὴ καιρὸσ αὐτῷ δοκοίη εἶναι προσάγειν. καὶ τὸν Κῦρον ἐπερέσθαι προπετῶσ ὡσ ἂν παῖσ μηδέπω ὑποπτήσσων· διὰ τί δή, ὦ πάππε, τοῦτον οὕτω τιμᾷσ; καὶ τὸν Ἀστυάγην σκώψαντα εἰπεῖν· οὐχ ὁρᾷσ, φάναι, ὡσ καλῶσ οἰνοχοεῖ καὶ εὐσχημόνωσ; οἱ δὲ τῶν βασιλέων τούτων οἰνοχόοι κομψῶσ τε οἰνοχοοῦσι καὶ καθαρείωσ ἐγχέουσι καὶ διδόασι τοῖσ τρισὶ δακτύλοισ ὀχοῦντεσ τὴν φιάλην καὶ προσφέρουσιν ὡσ ἂν ἐνδοῖεν τὸ ἔκπωμα εὐληπτότατα τῷ μέλλοντι πίνειν. κέλευσον δή, φάναι, ὦ πάππε, τὸν Σάκαν καὶ ἐμοὶ δοῦναι τὸ ἔκπωμα, ἵνα κἀγὼ καλῶσ σοι πιεῖν ἐγχέασ ἀνακτήσωμαι σε, ἢν δύνωμαι.

καὶ τὸν κελεῦσαι δοῦναι. λαβόντα δὲ τὸν Κῦρον οὕτω μὲν δὴ εὖ κλύσαι τὸ ἔκπωμα ὥσπερ τὸν Σάκαν ἑώρα, οὕτω δὲ στήσαντα τὸ πρόσωπον σπουδαίωσ καὶ εὐσχημόνωσ πωσ προσενεγκεῖν καὶ ἐνδοῦναι τὴν φιάλην τῷ πάππῳ ὥστε τῇ μητρὶ καὶ τῷ Ἀστυάγει πολὺν γέλωτα παρασχεῖν. καὶ αὐτὸν δὲ τὸν Κῦρον ἐκγελάσαντα ἀναπηδῆσαι πρὸσ τὸν πάππον καὶ φιλοῦντα ἅμα εἰπεῖν· ὦ Σάκα, ἀπόλωλασ· ἐκβαλῶ σε ἐκ τῆσ τιμῆσ· τά τε γὰρ ἄλλα, φάναι, σοῦ κάλλιον οἰνοχοήσω καὶ οὐκ ἐκπίομαι αὐτὸσ τὸν οἶνον. οἱ δ’ ἄρα τῶν βασιλέων οἰνοχόοι, ἐπειδὰν διδῶσι τὴν φιάλην, ἀρύσαντεσ ἀπ’ αὐτῆσ τῷ κυάθῳ εἰσ τὴν ἀριστερὰν χεῖρα ἐγχεάμενοι καταρροφοῦσι, τοῦ δὴ εἰ φάρμακα ἐγχέοιεν μὴ λυσιτελεῖν αὐτοῖσ. ἐκ τούτου δὴ ὁ Ἀστυάγησ ἐπισκώπτων, καὶ τί δή, ἔφη, ὦ Κῦρε, τἆλλα μιμούμενοσ τὸν Σάκαν οὐ κατερρόφησασ τοῦ οἴνου;

ὅτι, ἔφη, νὴ Δία ἐδεδοίκειν μὴ ἐν τῷ κρατῆρι φάρμακα μεμιγμένα εἰή. καὶ γὰρ ὅτε εἱστίασασ σὺ τοὺσ φίλουσ ἐν τοῖσ γενεθλίοισ, σαφῶσ κατέμαθον φάρμακα ὑμῖν αὐτὸν ἐγχέαντα. καὶ πῶσ δὴ σὺ τοῦτο, ἔφη, ὦ παῖ, κατέγνωσ; ὅτι νὴ Δί’ ὑμᾶσ ἑώρων καὶ ταῖσ γνώμαισ καὶ τοῖσ σώμασι σφαλλομένουσ. πρῶτον μὲν γὰρ ἃ οὐκ ἐᾶτε ἡμᾶσ τοὺσ παῖδασ ποιεῖν, ταῦτα αὐτοὶ ἐποιεῖτε. πάντεσ μὲν γὰρ ἅμα ἐκεκράγειτε, ἐμανθάνετε δὲ οὐδὲν ἀλλήλων, ᾔδετε δὲ καὶ μάλα γελοίωσ, οὐκ ἀκροώμενοι δὲ τοῦ ᾄδοντοσ ὠμνύετε ἄριστα ᾄδειν· λέγων δὲ ἕκαστοσ ὑμῶν τὴν ἑαυτοῦ ῥώμην, ἔπειτ’ εἰ ἀνασταίητε ὀρχησόμενοι, μὴ ὅπωσ ὀρχεῖσθαι ἐν ῥυθμῷ, ἀλλ’ οὐδ’ ὀρθοῦσθαι ἐδύνασθε. ἐπελέλησθε δὲ παντάπασι σύ τε ὅτι βασιλεὺσ ἦσθα, οἵ τε ἄλλοι ὅτι σὺ ἄρχων. τότε γὰρ δὴ ἔγωγε καὶ πρῶτον κατέμαθον ὅτι τοῦτ’ ἄρ’ ἦν ἡ ἰσηγορία ὃ ὑμεῖσ τότ’ ἐποιεῖτε· οὐδέποτε γοῦν ἐσιωπᾶτε. καὶ ὁ Ἀστυάγησ λέγει·

ὁ δὲ σὸσ πατήρ, ὦ παῖ, πίνων οὐ μεθύσκεται; οὐ μὰ Δί’, ἔφη. ἀλλὰ πῶσ ποιεῖ; διψῶν παύεται, ἄλλο δὲ κακὸν οὐδὲν πάσχει· οὐ γάρ, οἶμαι, ὦ πάππε, Σάκασ αὐτῷ οἰνοχοεῖ. καὶ ἡ μήτηρ εἶπεν· ἀλλὰ τί ποτε σύ, ὦ παῖ, τῷ Σάκᾳ οὕτω πολεμεῖσ; τὸν δὲ Κῦρον εἰπεῖν· ὅτι νὴ Δία, φάναι, μισῶ αὐτόν· πολλάκισ γάρ με πρὸσ τὸν πάππον ἐπιθυμοῦντα προσδραμεῖν οὗτοσ ὁ μιαρώτατοσ ἀποκωλύει. ἀλλ’ ἱκετεύω, φάναι, ὦ πάππε, δόσ μοι τρεῖσ ἡμέρασ ἄρξαι αὐτοῦ. καὶ τὸν Ἀστυάγην εἰπεῖν· καὶ πῶσ ἂν ἄρξαισ αὐτοῦ; καὶ τὸν Κῦρον φάναι· στὰσ ἂν ὥσπερ οὗτοσ ἐπὶ τῇ εἰσόδῳ, ἔπειτα ὁπότε βούλοιτο παριέναι ἐπ’ ἄριστον, λέγοιμ’ ἂν ὅτι οὔπω δυνατὸν τῷ ἀρίστῳ ἐντυχεῖν· σπουδάζει γὰρ πρόσ τινασ· εἶθ’ ὁπότε ἥκοι ἐπὶ τὸ δεῖπνον, λέγοιμ’ ἂν ὅτι λοῦται· εἰ δὲ πάνυ σπουδάζοι φαγεῖν, εἴποιμ’ ἂν ὅτι παρὰ ταῖσ γυναιξίν ἐστιν· ἑώσ παρατείναιμι τοῦτον ὥσπερ οὗτοσ ἐμὲ παρατείνει ἀπὸ σοῦ κωλύων. τοσαύτασ μὲν αὐτοῖσ εὐθυμίασ παρεῖχεν ἐπὶ τῷ δείπνῳ·

τὰσ δ’ ἡμέρασ, εἴ τινοσ αἴσθοιτο δεόμενον ἢ τὸν πάππον ἢ τὸν τῆσ μητρὸσ ἀδελφόν, χαλεπὸν ἦν ἄλλον φθάσαι τοῦτο ποιήσαντα· ὅ τι γὰρ δύναιτο ὁ Κῦροσ ὑπερέχαιρεν αὐτοῖσ χαριζόμενοσ. ἐπεὶ δὲ ἡ Μανδάνη παρεσκευάζετο ὡσ ἀπιοῦσα πάλιν πρὸσ τὸν ἄνδρα, ἐδεῖτο αὐτῆσ ὁ Ἀστυάγησ καταλιπεῖν τὸν Κῦρον.

ἡ δὲ ἀπεκρίνατο ὅτι βούλοιτο μὲν ἅπαντα τῷ πατρὶ χαρίζεσθαι, ἄκοντα μέντοι τὸν παῖδα χαλεπὸν εἶναι νομίζειν καταλιπεῖν. ἔνθα δὴ ὁ Ἀστυάγησ λέγει πρὸσ τὸν Κῦρον· ὦ παῖ, ἢν μένῃσ παρ’ ἐμοί, πρῶτον μὲν τῆσ παρ’ ἐμὲ εἰσόδου σοι οὐ Σάκασ ἄρξει, ἀλλ’ ὁπόταν βούλῃ εἰσιέναι ὡσ ἐμέ, ἐπὶ σοὶ ἔσται·

καὶ χάριν σοι εἴσομαι ὅσῳ ἂν πλεονάκισ εἰσίῃσ ὡσ ἐμέ. ἔπειτα δὲ ἵπποισ τοῖσ ἐμοῖσ χρήσῃ καὶ ἄλλοισ ὁπόσοισ ἂν βούλῃ, καὶ ὁπόταν ἀπίῃσ, ἔχων ἄπει οὓσ ἂν αὐτὸσ ἐθέλῃσ. ἔπειτα δὲ ἐν τῷ δείπνῳ ἐπὶ τὸ μετρίωσ σοι δοκοῦν ἔχειν ὁποίαν βούλει ὁδὸν πορεύσῃ. ἔπειτα τά τε νῦν ἐν τῷ παραδείσῳ θηρία δίδωμί σοι καὶ ἄλλα παντοδαπὰ συλλέξω, ἃ σὺ ἐπειδὰν τάχιστα ἱππεύειν μάθῃσ, διώξῃ, καὶ τοξεύων καὶ ἀκοντίζων καταβαλεῖσ ὥσπερ οἱ μεγάλοι ἄνδρεσ. καὶ παῖδασ δέ σοι ἐγὼ συμπαίστορασ παρέξω, καὶ ἄλλα ὁπόσα ἂν βούλῃ λέγων πρὸσ ἐμὲ οὐκ ἀτυχήσεισ. ἐπεὶ ταῦτα εἶπεν ὁ Ἀστυάγησ, ἡ μήτηρ διηρώτα τὸν Κῦρον πότερον βούλοιτο μένειν ἢ ἀπιέναι.

ὁ δὲ οὐκ ἐμέλλησεν, ἀλλὰ ταχὺ εἶπεν ὅτι μένειν βούλοιτο. ἐπερωτηθεὶσ δὲ πάλιν ὑπὸ τῆσ μητρὸσ διὰ τί εἰπεῖν λέγεται· ὅτι οἴκοι μὲν τῶν ἡλίκων καὶ εἰμὶ καὶ δοκῶ κράτιστοσ εἶναι, ὦ μῆτερ, καὶ ἀκοντίζων καὶ τοξεύων, ἐνταῦθα δὲ οἶδ’ ὅτι ἱππεύων ἥττων εἰμὶ τῶν ἡλίκων· καὶ τοῦτο εὖ ἴσθι, ὦ μῆτερ, ἔφη, ὅτι ἐμὲ πάνυ ἀνιᾷ. ἢν δέ με καταλίπῃσ ἐνθάδε καὶ μάθω ἱππεύειν, ὅταν μὲν ἐν Πέρσαισ ὦ, οἶμαί σοι ἐκείνουσ τοὺσ ἀγαθοὺσ τὰ πεζικὰ ῥᾳδίωσ νικήσειν, ὅταν δ’ εἰσ Μήδουσ ἔλθω, ἐνθάδε πειράσομαι τῷ πάππῳ ἀγαθῶν ἱππέων κράτιστοσ ὢν ἱππεὺσ συμμαχεῖν αὐτῷ. τὴν δὲ μητέρα εἰπεῖν· τὴν δὲ δικαιοσύνην, ὦ παῖ, πῶσ μαθήσῃ ἐνθάδε ἐκεῖ ὄντων σοι τῶν διδασκάλων;

καὶ τὸν Κῦρον φάναι· ἀλλ’, ὦ μῆτερ, ἀκριβῶσ ταῦτά γε οἶδα. πῶσ σὺ οἶσθα; τὴν Μανδάνην εἰπεῖν. ὅτι, φάναι, ὁ διδάσκαλόσ με ὡσ ἤδη ἀκριβοῦντα τὴν δικαιοσύνην καὶ ἄλλοισ καθίστη δικάζειν. καὶ τοίνυν, φάναι, ἐπὶ μιᾷ ποτε δίκῃ πληγὰσ ἔλαβον ὡσ οὐκ ὀρθῶσ δικάσασ. ἦν δὲ ἡ δίκη τοιαύτη.

παῖσ μέγασ μικρὸν ἔχων χιτῶνα παῖδα μικρὸν μέγαν ἔχοντα χιτῶνα ἐκδύσασ αὐτὸν τὸν μὲν ἑαυτοῦ ἐκεῖνον ἠμφίεσε, τὸν δ’ ἐκείνου αὐτὸσ ἐνέδυ. ἐγὼ οὖν τούτοισ δικάζων ἔγνων βέλτιον εἶναι ἀμφοτέροισ τὸν ἁρμόττοντα ἑκάτερον χιτῶνα ἔχειν. ἐν τούτῳ δή με ἔπαισεν ὁ διδάσκαλοσ, λέξασ ὅτι ὁπότε μὲν τοῦ ἁρμόττοντοσ εἰήν κριτήσ, οὕτω δέοι ποιεῖν, ὁπότε δὲ κρῖναι δέοι ποτέρου ὁ χιτὼν εἰή, τοῦτ’ ἔφη σκεπτέον εἶναι τίσ κτῆσισ δικαία ἐστί, πότερα τὸ βίᾳ ἀφελόμενον ἔχειν ἢ τὸ ποιησάμενον ἢ πριάμενον κεκτῆσθαι· ἐπεὶ δὲ ἔφη τὸ μὲν νόμιμον δίκαιον εἶναι, τὸ δὲ ἄνομον βίαιον, σὺν τῷ νόμῳ ἐκέλευεν ἀεὶ τὸν δικαστὴν τὴν ψῆφον τίθεσθαι. οὕτωσ ἐγώ σοι, ὦ μῆτερ, τά γε δίκαια παντάπασιν ἤδη ἀκριβῶ· ἢν δέ τι ἄρα προσδέωμαι, ὁ πάπποσ με, ἔφη, οὗτοσ ἐπιδιδάξει. ἀλλ’ οὐ ταὐτά, ἔφη, ὦ παῖ, παρὰ τῷ πάππῳ καὶ ἐν Πέρσαισ δίκαια ὁμολογεῖται.

οὗτοσ μὲν γὰρ τῶν ἐν Μήδοισ πάντων ἑαυτὸν δεσπότην πεποίηκεν, ἐν Πέρσαισ δὲ τὸ ἴσον ἔχειν δίκαιον νομίζεται. καὶ ὁ σὸσ πρῶτοσ πατὴρ τὰ τεταγμένα μὲν ποιεῖ τῇ πόλει, τὰ τεταγμένα δὲ λαμβάνει, μέτρον δὲ αὐτῷ οὐχ ἡ ψυχὴ ἀλλ’ ὁ νόμοσ ἐστίν. ὅπωσ οὖν μὴ ἀπολῇ μαστιγούμενοσ, ἐπειδὰν οἴκοι ᾖσ, ἂν παρὰ τούτου μαθὼν ἥκῃσ ἀντὶ τοῦ βασιλικοῦ τὸ τυραννικόν, ἐν ᾧ ἐστι τὸ πλέον οἰέσθαι χρῆναι πάντων ἔχειν. ἀλλ’ ὅ γε σὸσ πατήρ, εἶπεν ὁ Κῦροσ, δεινότερόσ ἐστιν, ὦ μῆτερ, διδάσκειν μεῖον ἢ πλέον ἔχειν· ἢ οὐχ ὁρᾷσ, ἔφη, ὅτι καὶ Μήδουσ ἅπαντασ δεδίδαχεν αὑτοῦ μεῖον ἔχειν; ὥστε θάρρει, ὡσ ὅ γε σὸσ πατὴρ οὔτ’ ἄλλον οὐδένα οὔτ’ ἐμὲ πλεονεκτεῖν μαθόντα ἀποπέμψει.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Xenophon, Cyropaedia, Κύρου Παιδείασ Α, chapter 3

(크세노폰, Cyropaedia, Κύρου Παιδείασ Α, chapter 3)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION