헬라어 문장 검색 - ΧενοπήΑναβασί5́8́

(크세노폰, Anabasis, Κύρου Ἀναβάσεωσ Ε, chapter 8)

ἔδοξε δὲ καὶ τοὺσ στρατηγοὺσ δίκην ὑποσχεῖν τοῦ παρεληλυθότοσ χρόνου. καὶ διδόντων Φιλήσιοσ μὲν ὦφλε καὶ Ξανθικλῆσ τῆσ φυλακῆσ τῶν γαυλικῶν χρημάτων τὸ μείωμα εἴκοσι μνᾶσ, Σοφαίνετοσ δέ, ὅτι αἱρεθεὶσ κατημέλει, δέκα μνᾶσ. Ξενοφῶντοσ δὲ κατηγόρησάν τινεσ φάσκοντεσ παίεσθαι ὑπ’ αὐτοῦ καὶ ὡσ ὑβρίζοντοσ τὴν κατηγορίαν ἐποιοῦντο. καὶ ὁ Ξενοφῶν ἐκέλευσεν εἰπεῖν τὸν πρῶτον λέξαντα ποῦ καὶ ἐπλήγη.

ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· ὅπου καὶ ῥίγει ἀπωλλύμεθα καὶ χιὼν πλείστη ἦν. ὁ δὲ εἶπεν·

ἀλλὰ μὴν χειμῶνόσ γε ὄντοσ οἱού λέγεισ, σίτου δὲ ἐπιλελοιπότοσ, οἴνου δὲ μηδ’ ὀσφραίνεσθαι παρόν, ὑπὸ δὲ πόνων πολλῶν ἀπαγορευόντων, πολεμίων δὲ ἑπομένων, εἰ ἐν τοιούτῳ καιρῷ ὕβριζον, ὁμολογῶ καὶ τῶν ὄνων ὑβριστότεροσ εἶναι, οἷσ φασιν ὑπὸ τῆσ ὕβρεωσ κόπον οὐκ ἐγγίγνεσθαι. ὅμωσ δὲ καὶ λέξον, ἔφη, ἐκ τίνοσ ἐπλήγησ. πότερον ᾔτουν τί σε καὶ ἐπεί μοι οὐκ ἐδίδουσ ἔπαιον;

ἀλλ’ ἀπῄτουν; ἀλλὰ περὶ παιδικῶν μαχόμενοσ; ἀλλὰ μεθύων ἐπαρῴνησα;

ἐπεὶ δὲ τούτων οὐδὲν ἔφησεν, ἐπήρετο αὐτὸν εἰ ὁπλιτεύοι. οὐκ ἔφη· πάλιν εἰ πελτάζοι. οὐδὲ τοῦτ’ ἔφη, ἀλλ’ ἡμίονον ἐλαύνειν ταχθεὶσ ὑπὸ τῶν συσκήνων ἐλεύθεροσ ὤν. ἐνταῦθα δὴ ἀναγιγνώσκει αὐτὸν καὶ ἤρετο·

ἦ σὺ εἶ ὁ τὸν κάμνοντα ἀγαγών; ναὶ μὰ Δί’, ἔφη· σὺ γὰρ ἠνάγκαζεσ· τὰ δὲ τῶν ἐμῶν συσκήνων σκεύη διέρριψασ. ἀλλ’ ἡ μὲν διάρριψισ, ἔφη ὁ Ξενοφῶν, τοιαύτη τισ ἐγένετο.

διέδωκα ἄλλοισ ἄγειν καὶ ἐκέλευσα πρὸσ ἐμὲ ἀπαγαγεῖν, καὶ ἀπολαβὼν ἅπαντα σῷα ἀπέδωκά σοι, ἐπεὶ καὶ σὺ ἐμοὶ ἀπέδειξασ τὸν ἄνδρα. οἱο͂ν δὲ τὸ πρᾶγμα ἐγένετο ἀκούσατε, ἔφη· καὶ γὰρ ἄξιον. ἀνὴρ κατελείπετο διὰ τὸ μηκέτι δύνασθαι πορεύεσθαι.

καὶ ἐγὼ τὸν μὲν ἄνδρα τοσοῦτον ἐγίγνωσκον ὅτι εἷσ ἡμῶν εἰή· ἠνάγκασα δὲ σὲ τοῦτον ἄγειν, ὡσ μὴ ἀπόλοιτο· καὶ γάρ, ὡσ ἐγὼ οἶμαι, πολέμιοι ἡμῖν ἐφείποντο. συνέφη τοῦτο ὁ ἄνθρωποσ. οὐκοῦν, ἔφη ὁ Ξενοφῶν, ἐπεὶ προύπεμψά σε, καταλαμβάνω αὖθισ σὺν τοῖσ ὀπισθοφύλαξι προσιὼν βόθρον ὀρύττοντα ὡσ κατορύξοντα τὸν ἄνθρωπον, καὶ ἐπιστὰσ ἐπῄνουν σε.

ἐπεὶ δὲ παρεστηκότων ἡμῶν συνέκαμψε τὸ σκέλοσ ἁνήρ, ἀνέκραγον οἱ παρόντεσ ὅτι ζῇ ἁνήρ, σὺ δ’ εἶπασ·

ὁπόσα γε βούλεται· ὡσ ἔγωγε αὐτὸν οὐκ ἄξω. ἐνταῦθα ἔπαισά σε· ἀληθῆ λέγεισ· ἔδοξασ γάρ μοι εἰδότι ἐοικέναι ὅτι ἔζη. τί οὖν;

ἔφη, ἧττόν τι ἀπέθανεν, ἐπεὶ ἐγώ σοι ἀπέδειξα αὐτόν; καὶ γὰρ ἡμεῖσ, ἔφη ὁ Ξενοφῶν, πάντεσ ἀποθανούμεθα· τούτου οὖν ἕνεκα ζῶντασ ἡμᾶσ δεῖ κατορυχθῆναι; τοῦτον μὲν ἀνέκραγον ὡσ ὀλίγασ παίσειεν·

ἄλλουσ δ’ ἐκέλευε λέγειν διὰ τί ἕκαστοσ ἐπλήγη. ἐπεὶ δὲ οὐκ ἀνίσταντο, αὐτὸσ ἔλεγεν· ἐγώ, ὦ ἄνδρεσ, ὁμολογῶ παῖσαι δὴ ἄνδρασ ἕνεκεν ἀταξίασ ὅσοισ σῴζεσθαι μὲν ἤρκει δι’ ὑμῶν ἐν τάξει τε ἰόντων καὶ μαχομένων ὅπου δέοι, αὐτοὶ δὲ λιπόντεσ τὰσ τάξεισ προθέοντεσ ἁρπάζειν ἤθελον καὶ ὑμῶν πλεονεκτεῖν.

εἰ δὲ τοῦτο πάντεσ ἐποιοῦμεν, ἅπαντεσ ἂν ἀπωλόμεθα. ἤδη δὲ καὶ μαλακιζόμενόν τινα καὶ οὐκ ἐθέλοντα ἀνίστασθαι ἀλλὰ προϊέμενον αὑτὸν τοῖσ πολεμίοισ καὶ ἔπαισα καὶ ἐβιασάμην πορεύεσθαι.

ἐν γὰρ τῷ ἰσχυρῷ χειμῶνι καὶ αὐτόσ ποτε ἀναμένων τινὰσ συσκευαζομένουσ καθεζόμενοσ συχνὸν χρόνον κατέμαθον ἀναστὰσ μόλισ καὶ τὰ σκέλη ἐκτείνασ. ἐν ἐμαυτῷ οὖν πεῖραν λαβὼν ἐκ τούτου καὶ ἄλλον, ὁπότε ἴδοιμι καθήμενον καὶ βλακεύοντα, ἤλαυνον·

τὸ γὰρ κινεῖσθαι καὶ ἀνδρίζεσθαι παρεῖχε θερμασίαν τινὰ καὶ ὑγρότητα, τὸ δὲ καθῆσθαι καὶ ἡσυχίαν ἔχειν ἑώρων ὑπουργὸν ὂν τῷ τε ἀποπήγνυσθαι τὸ αἷμα καὶ τῷ ἀποσήπεσθαι τοὺσ τῶν ποδῶν δακτύλουσ, ἅπερ πολλοὺσ καὶ ὑμεῖσ ἴστε παθόντασ. ἄλλον δέ γε ἴσωσ ἀπολειπόμενόν που διὰ ῥᾳστώνην καὶ κωλύοντα καὶ ὑμᾶσ τοὺσ πρόσθεν καὶ ἡμᾶσ τοὺσ ὄπισθεν πορεύεσθαι ἔπαισα πύξ, ὅπωσ μὴ λόγχῃ ὑπὸ τῶν πολεμίων παίοιτο.

καὶ γὰρ οὖν νῦν ἔξεστιν αὐτοῖσ σωθεῖσιν, εἴ τι ὑπ’ ἐμοῦ ἔπαθον παρὰ τὸ δίκαιον, δίκην λαβεῖν.

εἰ δ’ ἐπὶ τοῖσ πολεμίοισ ἐγένοντο, τί μέγα ἂν οὕτωσ ἔπαθον ὅτου δίκην ἂν ἠξίουν λαμβάνειν; ἁπλοῦσ μοι, ἔφη, ὁ λόγοσ·

εἰ μὲν ἐπ’ ἀγαθῷ ἐκόλασά τινα, ἀξιῶ ὑπέχειν δίκην οἱάν καὶ γονεῖσ υἱοῖσ καὶ διδάσκαλοι παισί· καὶ γὰρ οἱ ἰατροὶ καίουσι καὶ τέμνουσιν ἐπ’ ἀγαθῷ· εἰ δὲ ὕβρει νομίζετέ με ταῦτα πράττειν, ἐνθυμήθητε ὅτι νῦν ἐγὼ θαρρῶ σὺν τοῖσ θεοῖσ μᾶλλον ἢ τότε καὶ θρασύτερόσ εἰμι νῦν ἢ τότε καὶ οἶνον πλείω πίνω, ἀλλ’ ὅμωσ οὐδένα παίω·

ἐν εὐδίᾳ γὰρ ὁρῶ ὑμᾶσ.

ὅταν δὲ χειμὼν ᾖ καὶ θάλαττα μεγάλη ἐπιφέρηται, οὐχ ὁρᾶτε ὅτι καὶ νεύματοσ μόνον ἕνεκα χαλεπαίνει μὲν πρῳρεὺσ τοῖσ ἐν πρῴρᾳ, χαλεπαίνει δὲ κυβερνήτησ τοῖσ ἐν πρύμνῃ; ἱκανὰ γὰρ ἐν τῷ τοιούτῳ καὶ μικρὰ ἁμαρτηθέντα πάντα συνεπιτρῖψαι. ὅτι δὲ δικαίωσ ἔπαιον αὐτοὺσ καὶ ὑμεῖσ κατεδικάσατε·

ἔχοντεσ ξίφη, οὐ ψήφουσ, παρέστατε, καὶ ἐξῆν ὑμῖν ἐπικουρεῖν αὐτοῖσ, εἰ ἐβούλεσθε· ἀλλὰ μὰ Δία οὔτε τούτοισ ἐπεκουρεῖτε οὔτε σὺν ἐμοὶ τὸν ἀτακτοῦντα ἐπαίετε. τοιγαροῦν ἐξουσίαν ἐποιήσατε τοῖσ κακοῖσ αὐτῶν ὑβρίζειν ἐῶντεσ αὐτούσ.

οἶμαι γάρ, εἰ ἐθέλετε σκοπεῖν, τοὺσ αὐτοὺσ εὑρήσετε καὶ τότε κακίστουσ καὶ νῦν ὑβριστοτάτουσ. Βοί̈σκοσ γοῦν ὁ πύκτησ ὁ Θετταλὸσ τότε μὲν διεμάχετο ὡσ κάμνων ἀσπίδα μὴ φέρειν, νῦν δέ, ὡσ ἀκούω, Κοτυωριτῶν πολλοὺσ ἤδη ἀποδέδυκεν.

ἢν οὖν σωφρονῆτε, τοῦτον τἀναντία ποιήσετε ἢ τοὺσ κύνασ ποιοῦσι·

τοὺσ μὲν γὰρ κύνασ τοὺσ χαλεποὺσ τὰσ μὲν ἡμέρασ διδέασι, τὰσ δὲ νύκτασ ἀφιᾶσι, τοῦτον δέ, ἢν σωφρονῆτε, τὴν νύκτα μὲν δήσετε, τὴν δὲ ἡμέραν ἀφήσετε. ἀλλὰ γάρ, ἔφη, θαυμάζω ὅτι εἰ μέν τινι ὑμῶν ἀπηχθόμην, μέμνησθε καὶ οὐ σιωπᾶτε, εἰ δέ τῳ ἢ χειμῶνα ἐπεκούρησα ἢ πολέμιον ἀπήρυξα ἢ ἀσθενοῦντι ἢ ἀποροῦντι συνεξεπόρισά τι, τούτων δὲ οὐδεὶσ μέμνηται, οὐδ’ εἴ τινα καλῶσ τι ποιοῦντα ἐπῄνεσα οὐδ’ εἴ τινα ἄνδρα ὄντα ἀγαθὸν ἐτίμησα ὡσ ἐδυνάμην, οὐδὲν τούτων μέμνησθε.

ἀλλὰ μὴν καλόν τε καὶ δίκαιον καὶ ὅσιον καὶ ἥδιον τῶν ἀγαθῶν μᾶλλον ἢ τῶν κακῶν μεμνῆσθαι.

ἐκ τούτου μὲν δὴ ἀνίσταντο καὶ ἀνεμίμνῃσκον.

καὶ περιεγένετο ὥστε καλῶσ ἔχειν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Xenophon, Anabasis, Κύρου Ἀναβάσεωσ Ε, chapter 8

(크세노폰, Anabasis, Κύρου Ἀναβάσεωσ Ε, chapter 8)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION