헬라어 문장 검색 - ΧενοπήΑναβασί2́5́

(크세노폰, Anabasis, Κύρου Ἀναβάσεωσ Β, chapter 5)

μετὰ ταῦτα ἀφικνοῦνται ἐπὶ τὸν Ζαπάταν ποταμόν, τὸ εὖροσ τεττάρων πλέθρων. καὶ ἐνταῦθα ἔμειναν ἡμέρασ τρεῖσ· ἐν δὲ ταύταισ ὑποψίαι μὲν ἦσαν, φανερὰ δὲ οὐδεμία ἐφαίνετο ἐπιβουλή. ἔδοξεν οὖν τῷ Κλεάρχῳ ξυγγενέσθαι τῷ Τισσαφέρνει καὶ εἴ πωσ δύναιτο παῦσαι τὰσ ὑποψίασ πρὶν ἐξ αὐτῶν πόλεμον γενέσθαι.

καὶ ἔπεμψέν τινα ἐροῦντα ὅτι ξυγγενέσθαι αὐτῷ χρῄζει. ὁ δὲ ἑτοίμωσ ἐκέλευεν ἥκειν.

ἐπειδὴ δὲ ξυνῆλθον, λέγει ὁ Κλέαρχοσ τάδε. ἐγώ, ὦ Τισσαφέρνη, οἶδα μὲν ἡμῖν ὁρ́κουσ γεγενημένουσ καὶ δεξιὰσ δεδομένασ μὴ ἀδικήσειν ἀλλήλουσ· φυλαττόμενον δὲ σέ τε ὁρῶ ὡσ πολεμίουσ ἡμᾶσ καὶ ἡμεῖσ ὁρῶντεσ ταῦτα ἀντιφυλαττόμεθα. ἐπεὶ δὲ σκοπῶν οὐ δύναμαι οὔτε σὲ αἰσθέσθαι πειρώμενον ἡμᾶσ κακῶσ ποιεῖν ἐγώ τε σαφῶσ οἶδα ὅτι ἡμεῖσ γε οὐδὲ ἐπινοοῦμεν τοιοῦτον οὐδέν, ἔδοξέ μοι εἰσ λόγουσ σοι ἐλθεῖν, ὅπωσ εἰ δυναίμεθα ἐξέλοιμεν ἀλλήλων τὴν ἀπιστίαν.

καὶ γὰρ οἶδα ἀνθρώπουσ ἤδη τοὺσ μὲν ἐκ διαβολῆσ τοὺσ δὲ καὶ ἐξ ὑποψίασ οἳ φοβηθέντεσ ἀλλήλουσ φθάσαι βουλόμενοι πρὶν παθεῖν ἐποίησαν ἀνήκεστα κακὰ τοὺσ οὔτε μέλλοντασ οὔτ’ αὖ βουλομένουσ τοιοῦτον οὐδέν.

τὰσ οὖν τοιαύτασ ἀγνωμοσύνασ νομίζων συνουσίαισ μάλιστα παύεσθαι ἥκω καὶ διδάσκειν σε βούλομαι ὡσ σὺ ἡμῖν οὐκ ὀρθῶσ ἀπιστεῖσ.

πρῶτον μὲν γὰρ καὶ μέγιστον οἱ θεῶν ἡμᾶσ ὁρ́κοι κωλύουσι πολεμίουσ εἶναι ἀλλήλοισ·

ὅστισ δὲ τούτων σύνοιδεν αὑτῷ παρημεληκώσ, τοῦτον ἐγὼ οὔποτ’ ἂν εὐδαιμονίσαιμι. τὸν γὰρ θεῶν πόλεμον οὐκ οἶδα οὔτ’ ἀπὸ ποίου ἂν τάχουσ οὔτε ὅποι ἄν τισ φεύγων ἀποφύγοι οὔτ’ εἰσ ποῖον ἂν σκότοσ ἀποδραίη οὔθ’ ὅπωσ ἂν εἰσ ἐχυρὸν χωρίον ἀποσταίη. πάντῃ γὰρ πάντα τοῖσ θεοῖσ ὕποχα καὶ πάντων ἴσον οἱ θεοὶ κρατοῦσι. περὶ μὲν δὴ τῶν θεῶν τε καὶ τῶν ὁρ́κων οὕτω γιγνώσκω, παρ’ οὓσ ἡμεῖσ τὴν φιλίαν συνθέμενοι κατεθέμεθα·

τῶν δ’ ἀνθρωπίνων σὲ ἐγὼ ἐν τῷ παρόντι νομίζω μέγιστον εἶναι ἡμῖν ἀγαθόν. σὺν μὲν γὰρ σοὶ πᾶσα μὲν ὁδὸσ εὔποροσ, πᾶσ δὲ ποταμὸσ διαβατόσ, τῶν τε ἐπιτηδείων οὐκ ἀπορία·

ἄνευ δὲ σοῦ πᾶσα μὲν διὰ σκότουσ ἡ ὁδόσ· οὐδὲν γὰρ αὐτῆσ ἐπιστάμεθα· πᾶσ δὲ ποταμὸσ δύσποροσ, πᾶσ δὲ ὄχλοσ φοβερόσ, φοβερώτατον δ’ ἐρημία· μεστὴ γὰρ πολλῆσ ἀπορίασ ἐστίν. εἰ δὲ δὴ καὶ μανέντεσ σε κατακτείναιμεν, ἄλλο τι ἂν ἢ τὸν εὐεργέτην κατακτείναντεσ πρὸσ βασιλέα τὸν μέγιστον ἔφεδρον ἀγωνιζοίμεθα;

ὅσων δὲ δὴ καὶ οἱών ἂν ἐλπίδων ἐμαυτὸν στερήσαιμι, εἰ σέ τι κακὸν ἐπιχειρήσαιμι ποιεῖν, ταῦτα λέξω. ἐγὼ γὰρ Κῦρον ἐπεθύμησά μοι φίλον γενέσθαι, νομίζων τῶν τότε ἱκανώτατον εἶναι εὖ ποιεῖν ὃν βούλοιτο·

σὲ δὲ νῦν ὁρῶ τήν τε Κύρου δύναμιν καὶ χώραν ἔχοντα καὶ τὴν σαυτοῦ χώραν σῴζοντα, τὴν δὲ βασιλέωσ δύναμιν, ᾗ Κῦροσ πολεμίᾳ ἐχρῆτο, σοὶ ταύτην ξύμμαχον οὖσαν. τούτων δὲ τοιούτων ὄντων τίσ οὕτω μαίνεται ὅστισ οὐ βούλεται σοὶ φίλοσ εἶναι;

ἀλλὰ μὴν ἐρῶ γὰρ καὶ ταῦτα ἐξ ὧν ἔχω ἐλπίδασ καὶ σὲ βουλήσεσθαι φίλον ἡμῖν εἶναι. οἶδα μὲν γὰρ ὑμῖν Μυσοὺσ λυπηροὺσ ὄντασ, οὓσ νομίζω ἂν σὺν τῇ παρούσῃ δυνάμει ταπεινοὺσ ὑμῖν παρασχεῖν·

οἶδα δὲ καὶ Πισίδασ· ἀκούω δὲ καὶ ἄλλα ἔθνη πολλὰ τοιαῦτα εἶναι, ἃ οἶμαι ἂν παῦσαι ἐνοχλοῦντα ἀεὶ τῇ ὑμετέρᾳ εὐδαιμονίᾳ. Αἰγυπτίουσ δέ, οἷσ μάλιστα ὑμᾶσ γιγνώσκω τεθυμωμένουσ, οὐχ ὁρῶ ποίᾳ δυνάμει συμμάχῳ χρησάμενοι μᾶλλον ἂν κολάσαισθε τῆσ νῦν σὺν ἐμοὶ οὔσησ. ἀλλὰ μὴν ἔν γε τοῖσ πέριξ οἰκοῦσι σὺ εἰ μὲν βούλοιο φίλοσ ὡσ μέγιστοσ ἂν εἰήσ, εἰ δέ τίσ σε λυποίη, ὡσ δεσπότησ <ἂν> ἀναστρέφοιο ἔχων ἡμᾶσ ὑπηρέτασ, οἵ σοι οὐκ ἂν μισθοῦ ἕνεκα ὑπηρετοῖμεν ἀλλὰ καὶ τῆσ χάριτοσ ἣν σωθέντεσ ὑπὸ σοῦ σοὶ ἂν ἔχοιμεν δικαίωσ.

ἐμοὶ μὲν ταῦτα πάντα ἐνθυμουμένῳ οὕτω δοκεῖ θαυμαστὸν εἶναι τὸ σὲ ἡμῖν ἀπιστεῖν ὥστε καὶ ἥδιστ’ ἂν ἀκούσαιμι τὸ ὄνομα τίσ οὕτωσ ἐστὶ δεινὸσ λέγειν ὥστε σε πεῖσαι λέγων ὡσ ἡμεῖσ σοι ἐπιβουλεύομεν.

Κλέαρχοσ μὲν οὖν τοσαῦτα εἶπε· Τισσαφέρνησ δὲ ὧδε ἀπημείφθη. ἀλλ’ ἥδομαι μέν, ὦ Κλέαρχε, ἀκούων σου φρονίμουσ λόγουσ·

ταῦτα γὰρ γιγνώσκων εἴ τι ἐμοὶ κακὸν βουλεύοισ, ἅμα ἄν μοι δοκεῖσ καὶ σαυτῷ κακόνουσ εἶναι. ὡσ δ’ ἂν μάθῃσ ὅτι οὐδ’ ἂν ὑμεῖσ δικαίωσ οὔτε βασιλεῖ οὔτ’ ἐμοὶ ἀπιστοίητε, ἀντάκουσον. εἰ γὰρ ὑμᾶσ ἐβουλόμεθα ἀπολέσαι, πότερά σοι δοκοῦμεν ἱππέων πλήθουσ ἀπορεῖν ἢ πεζῶν ἢ ὁπλίσεωσ ἐν ᾗ ὑμᾶσ μὲν βλάπτειν ἱκανοὶ εἰήμεν ἄν, ἀντιπάσχειν δὲ οὐδεὶσ κίνδυνοσ;

ἀλλὰ χωρίων ἐπιτηδείων ὑμῖν ἐπιτίθεσθαι ἀπορεῖν ἄν σοι δοκοῦμεν;

οὐ τοσαῦτα μὲν πεδία ἃ ὑμεῖσ φίλια ὄντα σὺν πολλῷ πόνῳ διαπορεύεσθε, τοσαῦτα δὲ ὄρη ὁρᾶτε ὑμῖν ὄντα πορευτέα, ἃ ἡμῖν ἔξεστι προκαταλαβοῦσιν ἄπορα ὑμῖν παρέχειν, τοσοῦτοι δ’ εἰσὶ ποταμοὶ ἐφ’ ὧν ἔξεστιν ἡμῖν ταμιεύεσθαι ὁπόσοισ ἂν ὑμῶν βουλώμεθα μάχεσθαι; εἰσὶ δ’ αὐτῶν οὓσ οὐδ’ ἂν παντάπασι διαβαίητε, εἰ μὴ ἡμεῖσ ὑμᾶσ διαπορεύοιμεν. εἰ δ’ ἐν πᾶσι τούτοισ ἡττῴμεθα, ἀλλὰ τό γέ τοι πῦρ κρεῖττον τοῦ καρποῦ ἐστιν·

ὃν ἡμεῖσ δυναίμεθ’ ἂν κατακαύσαντεσ λιμὸν ὑμῖν ἀντιτάξαι, ᾧ ὑμεῖσ οὐδ’ εἰ πάνυ ἀγαθοὶ εἰήτε μάχεσθαι ἂν δύναισθε. πῶσ ἂν οὖν ἔχοντεσ τοσούτουσ πόρουσ πρὸσ τὸ ὑμῖν πολεμεῖν, καὶ τούτων μηδένα ἡμῖν ἐπικίνδυνον, ἔπειτα ἐκ τούτων πάντων τοῦτον ἂν τὸν τρόπον ἐξελοίμεθα ὃσ μόνοσ μὲν πρὸσ θεῶν ἀσεβήσ, μόνοσ δὲ πρὸσ ἀνθρώπων αἰσχρόσ;

παντάπασι δὲ ἀπόρων ἐστὶ καὶ ἀμηχάνων καὶ ἐν ἀνάγκῃ ἐχομένων, καὶ τούτων πονηρῶν, οἵτινεσ ἐθέλουσι δι’ ἐπιορκίασ τε πρὸσ θεοὺσ καὶ ἀπιστίασ πρὸσ ἀνθρώπουσ πράττειν τι.

οὐχ οὕτωσ ἡμεῖσ, ὦ Κλέαρχε, οὔτε ἀλόγιστοι οὔτε ἠλίθιοί ἐσμεν. ἀλλὰ τί δὴ ὑμᾶσ ἐξὸν ἀπολέσαι οὐκ ἐπὶ τοῦτο ἤλθομεν;

εὖ ἴσθι ὅτι ὁ ἐμὸσ ἔρωσ τούτου αἴτιοσ τὸ τοῖσ Ἕλλησιν ἐμὲ πιστὸν γενέσθαι, καὶ ᾧ Κῦροσ ἀνέβη ξενικῷ διὰ μισθοδοσίασ πιστεύων τούτῳ ἐμὲ καταβῆναι δι’ εὐεργεσίαν ἰσχυρόν. ὅσα δ’ ἐμοὶ χρήσιμοι ὑμεῖσ ἐστε τὰ μὲν καὶ σὺ εἶπασ, τὸ δὲ μέγιστον ἐγὼ οἶδα·

τὴν μὲν γὰρ ἐπὶ τῇ κεφαλῇ τιάραν βασιλεῖ μόνῳ ἔξεστιν ὀρθὴν ἔχειν, τὴν δ’ ἐπὶ τῇ καρδίᾳ ἴσωσ ἂν ὑμῶν παρόντων καὶ ἕτεροσ εὐπετῶσ ἔχοι. ταῦτα εἰπὼν ἔδοξε τῷ Κλεάρχῳ ἀληθῆ λέγειν·

καὶ εἶπεν· οὐκοῦν, ἔφη, οἵτινεσ τοιούτων ἡμῖν εἰσ φιλίαν ὑπαρχόντων πειρῶνται διαβάλλοντεσ ποιῆσαι πολεμίουσ ἡμᾶσ ἄξιοί εἰσι τὰ ἔσχατα παθεῖν; καὶ ἐγὼ μέν γε, ἔφη ὁ Τισσαφέρνησ, εἰ βούλεσθέ μοι οἵ τε στρατηγοὶ καὶ οἱ λοχαγοὶ ἐλθεῖν, ἐν τῷ ἐμφανεῖ λέξω τοὺσ πρὸσ ἐμὲ λέγοντασ ὡσ σὺ ἐμοὶ ἐπιβουλεύεισ καὶ τῇ σὺν ἐμοὶ στρατιᾷ.

ἐγὼ δέ, ἔφη ὁ Κλέαρχοσ, ἄξω πάντασ, καὶ σοὶ αὖ δηλώσω ὅθεν ἐγὼ περὶ σοῦ ἀκούω.

ἐκ τούτων δὴ τῶν λόγων ὁ Τισσαφέρνησ φιλοφρονούμενοσ τότε μὲν μένειν τε αὐτὸν ἐκέλευε καὶ σύνδειπνον ἐποιήσατο.

τῇ δὲ ὑστεραίᾳ ὁ Κλέαρχοσ ἐλθὼν ἐπὶ τὸ στρατόπεδον δῆλόσ τ’ ἦν πάνυ φιλικῶσ οἰόμενοσ διακεῖσθαι τῷ Τισσαφέρνει καὶ ἃ ἔλεγεν ἐκεῖνοσ ἀπήγγελλεν, ἔφη τε χρῆναι ἰέναι παρὰ Τισσαφέρνην οὓσ ἐκέλευεν, καὶ οἳ ἂν ἐλεγχθῶσι διαβάλλοντεσ τῶν Ἑλλήνων, ὡσ προδότασ αὐτοὺσ καὶ κακόνουσ τοῖσ Ἕλλησιν ὄντασ τιμωρηθῆναι. ὑπώπτευε δὲ εἶναι τὸν διαβάλλοντα Μένωνα, εἰδὼσ αὐτὸν καὶ συγγεγενημένον Τισσαφέρνει μετ’ Ἀριαίου καὶ στασιάζοντα αὐτῷ καὶ ἐπιβουλεύοντα, ὅπωσ τὸ στράτευμα ἅπαν πρὸσ αὑτὸν λαβὼν φίλοσ ᾖ Τισσαφέρνει.

ἐβούλετο δὲ καὶ Κλέαρχοσ ἅπαν τὸ στράτευμα πρὸσ ἑαυτὸν ἔχειν τὴν γνώμην καὶ τοὺσ παραλυποῦντασ ἐκποδὼν εἶναι.

τῶν δὲ στρατιωτῶν ἀντέλεγόν τινεσ αὐτῷ μὴ ἰέναι πάντασ τοὺσ λοχαγοὺσ καὶ στρατηγοὺσ μηδὲ πιστεύειν Τισσαφέρνει. ὁ δὲ Κλέαρχοσ ἰσχυρῶσ κατέτεινεν, ἔστε διεπράξατο πέντε μὲν στρατηγοὺσ ἰέναι, εἴκοσι δὲ λοχαγούσ·

συνηκολούθησαν δὲ ὡσ εἰσ ἀγορὰν καὶ τῶν ἄλλων στρατιωτῶν ὡσ διακόσιοι. ἐπεὶ δὲ ἦσαν ἐπὶ θύραισ ταῖσ Τισσαφέρνουσ, οἱ μὲν στρατηγοὶ παρεκλήθησαν εἴσω, Πρόξενοσ Βοιώτιοσ, Μένων Θετταλόσ, Ἀγίασ Ἀρκάσ, Κλέαρχοσ Λάκων, Σωκράτησ Ἀχαιόσ·

οἱ δὲ λοχαγοὶ ἐπὶ ταῖσ θύραισ ἔμενον. οὐ πολλῷ δὲ ὕστερον ἀπὸ τοῦ αὐτοῦ σημείου οἵ τ’ ἔνδον ξυνελαμβάνοντο καὶ οἱ ἔξω κατεκόπησαν.

μετὰ δὲ ταῦτα τῶν βαρβάρων τινὲσ ἱππέων διὰ τοῦ πεδίου ἐλαύνοντεσ ᾧτινι ἐντυγχάνοιεν Ἕλληνι ἢ δούλῳ ἢ ἐλευθέρῳ πάντασ ἔκτεινον. οἱ δὲ Ἕλληνεσ τήν τε ἱππασίαν ἐθαύμαζον ἐκ τοῦ στρατοπέδου ὁρῶντεσ καὶ ὅ τι ἐποίουν ἠμφεγνόουν, πρὶν Νίκαρχοσ Ἀρκὰσ ἧκε φεύγων τετρωμένοσ εἰσ τὴν γαστέρα καὶ τὰ ἔντερα ἐν ταῖσ χερσὶν ἔχων, καὶ εἶπε πάντα τὰ γεγενημένα.

ἐκ τούτου δὴ οἱ Ἕλληνεσ ἔθεον ἐπὶ τὰ ὅπλα πάντεσ ἐκπεπληγμένοι καὶ νομίζοντεσ αὐτίκα ἥξειν αὐτοὺσ ἐπὶ τὸ στρατόπεδον.

οἱ δὲ πάντεσ μὲν οὐκ ἦλθον, Ἀριαῖοσ δὲ καὶ Ἀρτάοζοσ καὶ Μιθραδάτησ, οἳ ἦσαν Κύρῳ πιστότατοι·

ὁ δὲ τῶν Ἑλλήνων ἑρμηνεὺσ ἔφη καὶ τὸν Τισσαφέρνουσ ἀδελφὸν σὺν αὐτοῖσ ὁρᾶν καὶ γιγνώσκειν· ξυνηκολούθουν δὲ καὶ ἄλλοι Περσῶν τεθωρακισμένοι εἰσ τριακοσίουσ. οὗτοι ἐπεὶ ἐγγὺσ ἦσαν, προσελθεῖν ἐκέλευον εἴ τισ εἰή τῶν Ἑλλήνων στρατηγὸσ ἢ λοχαγόσ, ἵνα ἀπαγγείλωσι τὰ παρὰ βασιλέωσ.

μετὰ ταῦτα ἐξῆλθον φυλαττόμενοι τῶν Ἑλλήνων στρατηγοὶ μὲν Κλεάνωρ Ὀρχομένιοσ καὶ Σοφαίνετοσ Στυμφάλιοσ, ξὺν αὐτοῖσ δὲ Ξενοφῶν Ἀθηναῖοσ, ὅπωσ μάθοι τὰ περὶ Προξένου·

Χειρίσοφοσ δὲ ἐτύγχανεν ἀπὼν ἐν κώμῃ τινὶ ξὺν ἄλλοισ ἐπισιτιζομένοισ. ἐπειδὴ δὲ ἔστησαν εἰσ ἐπήκοον, εἶπεν Ἀριαῖοσ τάδε.

Κλέαρχοσ μέν, ὦ ἄνδρεσ Ἕλληνεσ, ἐπεὶ ἐπιορκῶν τε ἐφάνη καὶ τὰσ σπονδὰσ λύων, ἔχει τὴν δίκην καὶ τέθνηκε, Πρόξενοσ δὲ καὶ Μένων, ὅτι κατήγγειλαν αὐτοῦ τὴν ἐπιβουλήν, ἐν μεγάλῃ τιμῇ εἰσιν. ὑμᾶσ δὲ βασιλεὺσ τὰ ὅπλα ἀπαιτεῖ· αὑτοῦ γὰρ εἶναί φησιν, ἐπείπερ Κύρου ἦσαν τοῦ ἐκείνου δούλου. πρὸσ ταῦτα ἀπεκρίναντο οἱ Ἕλληνεσ, ἔλεγε δὲ Κλεάνωρ ὁ Ὀρχομένιοσ·

ὦ κάκιστε ἀνθρώπων Ἀριαῖε καὶ οἱ ἄλλοι ὅσοι ἦτε Κύρου φίλοι, οὐκ αἰσχύνεσθε οὔτε θεοὺσ οὔτ’ ἀνθρώπουσ, οἵτινεσ ὀμόσαντεσ ἡμῖν τοὺσ αὐτοὺσ φίλουσ καὶ ἐχθροὺσ νομιεῖν, προδόντεσ ἡμᾶσ σὺν Τισσαφέρνει τῷ ἀθεωτάτῳ τε καὶ πανουργοτάτῳ τούσ τε ἄνδρασ αὐτοὺσ οἷσ ὤμνυτε ἀπολωλέκατε καὶ τοὺσ ἄλλουσ ἡμᾶσ προδεδωκότεσ ξὺν τοῖσ πολεμίοισ ἐφ’ ἡμᾶσ ἔρχεσθε; ὁ δὲ Ἀριαῖοσ εἶπε·

Κλέαρχοσ γὰρ πρόσθεν ἐπιβουλεύων φανερὸσ ἐγένετο Τισσαφέρνει τε καὶ Ὀρόντᾳ, καὶ πᾶσιν ἡμῖν τοῖσ ξὺν τούτοισ. ἐπὶ τούτοισ Ξενοφῶν τάδε εἶπε. Κλέαρχοσ μὲν τοίνυν εἰ παρὰ τοὺσ ὁρ́κουσ ἔλυε τὰσ σπονδάσ, τὴν δίκην ἔχει·

δίκαιον γὰρ ἀπόλλυσθαι τοὺσ ἐπιορκοῦντασ· Πρόξενοσ δὲ καὶ Μένων ἐπείπερ εἰσὶν ὑμέτεροι μὲν εὐεργέται, ἡμέτεροι δὲ στρατηγοί, πέμψατε αὐτοὺσ δεῦρο· δῆλον γὰρ ὅτι φίλοι γε ὄντεσ ἀμφοτέροισ πειράσονται καὶ ὑμῖν καὶ ἡμῖν τὰ βέλτιστα ξυμβουλεῦσαι. πρὸσ ταῦτα οἱ βάρβαροι πολὺν χρόνον διαλεχθέντεσ ἀλλήλοισ ἀπῆλθον οὐδὲν ἀποκρινάμενοι.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Xenophon, Anabasis, Κύρου Ἀναβάσεωσ Β, chapter 5

(크세노폰, Anabasis, Κύρου Ἀναβάσεωσ Β, chapter 5)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION