Sophocles, Oedipus Tyrannus, episode 4:

καί σοι, γύναι, τἀληθὲσ ἐξερῶ. τριπλῆσ ὅτ’ ἦ κελεύθου τῆσδ’ ὁδοιπορῶν πέλασ, ἐνταῦθά μοι κῆρύξ τε κἀπὶ πωλικῆσ ἀνὴρ ἀπήνησ ἐμβεβώσ, οἱο͂ν σὺ φῇσ, ξυνηντίαζον· κἀξ ὁδοῦ μ’ ὅ θ’ ἡγεμὼν αὐτόσ θ’ ὁ πρέσβυσ πρὸσ βίαν ἠλαυνέτην. κἀγὼ τὸν ἐκτρέποντα, τὸν τροχηλάτην, παίω δι’ ὀργῆσ· καί μ’ ὁ πρέσβυσ ὡσ ὁρᾷ, ὄχου παραστείχοντα τηρήσασ, μέσον κάρα διπλοῖσ κέντροισί μου καθίκετο. οὐ μὴν ἴσην γ’ ἔτισεν, ἀλλὰ συντόμωσ σκήπτρῳ τυπεὶσ ἐκ τῆσδε χειρὸσ ὕπτιοσ μέσησ ἀπήνησ εὐθὺσ ἐκκυλίνδεται· κτείνω δὲ τοὺσ ξύμπαντασ. εἰ δὲ τῷ ξένῳ τούτῳ προσήκει Λαί̈ου τι συγγενέσ, τίσ τοῦδέ γ’ ἀνδρόσ ἐστιν ἀθλιώτεροσ; τίσ ἐχθροδαίμων μᾶλλον ἂν γένοιτ’ ἀνήρ; ὃν μὴ ξένων ἔξεστι μηδ’ ἀστῶν τινι δόμοισ δέχεσθαι μηδὲ προσφωνεῖν τινα, ὠθεῖν δ’ ἀπ’ οἴκων. καὶ τάδ’ οὔτισ ἄλλοσ ἦν ἢ ’γὼ ’π’ ἐμαυτῷ τάσδ’ ἀρὰσ ὁ προστιθείσ. λέχη δὲ τοῦ θανόντοσ ἐκ χεροῖν ἐμαῖν χραίνω, δι’ ὧνπερ ὤλετ’· ἆρ’ ἔφυν κακόσ; ἆρ’ οὐχὶ πᾶσ ἄναγνοσ; εἴ με χρὴ φυγεῖν, καί μοι φυγόντι μἤστι τοὺσ ἐμοὺσ ἰδεῖν μηδ’ ἐμβατεύειν πατρίδοσ, ἢ γάμοισ με δεῖ μητρὸσ ζυγῆναι καὶ πατέρα κατακτανεῖν Πόλυβον, ὃσ ἐξέφυσε κἀξέθρεψέ με. ἆρ’ οὐκ ἀπ’ ὠμοῦ ταῦτα δαίμονόσ τισ ἂν κρίνων ἐπ’ ἀνδρὶ τῷδ’ ἂν ὀρθοίη λόγον; μὴ δῆτα, μὴ δῆτ’, ὦ θεῶν ἁγνὸν σέβασ, ἴδοιμι ταύτην ἡμέραν, ἀλλ’ ἐκ βροτῶν βαίην ἄφαντοσ πρόσθεν ἢ τοιάνδ’ ἰδεῖν κηλῖδ’ ἐμαυτῷ συμφορᾶσ ἀφιγμένην.