헬라어 문장 검색 - Σοπηοξ́Οεδιπυσ́07́

(소포클레스, Oedipus at Colonus, episode)

ὦ πλεῖστ’ ἐπαίνοισ εὐλογούμενον πέδον, νῦν σὸν τὰ λαμπρὰ ταῦτα δὴ φαίνειν ἔπη. τί δ’ ἔστιν, ὦ παῖ, καινόν; ἆσσον ἔρχεται Κρέων ὅδ’ ἡμῖν οὐκ ἄνευ πομπῶν, πάτερ. ὦ φίλτατοι γέροντεσ, ἐξ ὑμῶν ἐμοὶ φαίνοιτ’ ἂν ἤδη τέρμα τῆσ σωτηρίασ. θάρσει, παρέσται· καὶ γὰρ εἰ γέρων ἐγώ, τὸ τῆσδε χώρασ οὐ γεγήρακεν σθένοσ. ἄνδρεσ χθονὸσ τῆσδ’ εὐγενεῖσ οἰκήτορεσ, ὁρῶ τιν’ ὑμᾶσ ὀμμάτων εἰληφότασ φόβον νεώρη τῆσ ἐμῆσ ἐπεισόδου, ὃν μήτ’ ὀκνεῖτε μήτ’ ἀφῆτ’ ἔποσ κακόν. ἥκω γὰρ οὐχ ὡσ δρᾶν τι βουληθείσ, ἐπεὶ γέρων μέν εἰμι, πρὸσ πόλιν δ’ ἐπίσταμαι σθένουσαν ἥκων, εἴ τιν’ Ἑλλάδοσ, μέγα. ἀλλ’ ἄνδρα τόνδε τηλικόσδ’ ἀπεστάλην πείσων ἕπεσθαι πρὸσ τὸ Καδμείων πέδον, οὐκ ἐξ ἑνὸσ στείλαντοσ, ἀλλ’ ἀνδρῶν ὑπὸ πάντων κελευσθείσ, οὕνεχ’ ἧκέ μοι γένει τὰ τοῦδε πενθεῖν πήματ’ εἰσ πλεῖστον πόλεωσ. ἀλλ’ ὦ ταλαίπωρ’ Οἰδίπουσ, κλύων ἐμοῦ ἱκοῦ πρὸσ οἴκουσ. πᾶσ σε Καδμείων λεὼσ καλεῖ δικαίωσ, ἐκ δὲ τῶν μάλιστ’ ἐγώ, ὅσῳπερ, εἰ μὴ πλεῖστον ἀνθρώπων ἔφυν κάκιστοσ, ἀλγῶ τοῖσι σοῖσ κακοῖσ, γέρον, ὁρῶν σε τὸν δύστηνον ὄντα μὲν ξένον, ἀεὶ δ’ ἀλήτην κἀπὶ προσπόλου μιᾶσ βιοστερῆ χωροῦντα· τὴν ἐγὼ τάλασ οὐκ ἄν ποτ’ ἐσ τοσοῦτον αἰκίασ πεσεῖν ἔδοξ’, ὅσον πέπτωκεν ἥδε δύσμοροσ, ἀεί σε κηδεύουσα καὶ τὸ σὸν κάρα πτωχῷ διαίτῃ, τηλικοῦτοσ, οὐ γάμων ἔμπειροσ, ἀλλὰ τοὐπιόντοσ ἁρπάσαι. ἆρ’ ἄθλιον τοὔνειδοσ, ὦ τάλασ ἐγώ, ὠνείδισ’ εἰσ σὲ κἀμὲ καὶ τὸ πᾶν γένοσ; ἀλλ’ οὐ γὰρ ἔστι τἀμφανῆ κρύπτειν, σύ νιν πρὸσ θεῶν πατρῴων, Οἰδίπουσ, πεισθεὶσ ἐμοὶ κρύψον, θελήσασ ἄστυ καὶ δόμουσ μολεῖν τοὺσ σοὺσ πατρῴουσ, τήνδε τὴν πόλιν φίλωσ εἰπών· ἐπαξία γάρ· ἡ δ’ οἴκοι πλέον δίκῃ σέβοιτ’ ἄν, οὖσα σὴ πάλαι τροφόσ. ὦ πάντα τολμῶν κἀπὸ παντὸσ ἂν φέρων λόγου δικαίου μηχάνημα ποικίλον, τί ταῦτα πειρᾷ κἀμὲ δεύτερον θέλεισ ἑλεῖν ἐν οἷσ μάλιστ’ ἂν ἀλγοίην ἁλούσ; πρόσθεν τε γάρ με τοῖσιν οἰκείοισ κακοῖσ νοσοῦνθ’, ὅτ’ ἦν μοι τέρψισ ἐκπεσεῖν χθονόσ, οὐκ ἤθελεσ θέλοντι προσθέσθαι χάριν· ἀλλ’ ἡνίκ’ ἤδη μεστὸσ ἦ θυμούμενοσ καὶ τοὐν δόμοισιν ἦν διαιτᾶσθαι γλυκύ, τότ’ ἐξεώθεισ κἀξέβαλλεσ, οὐδέ σοι τὸ συγγενὲσ τοῦτ’ οὐδαμῶσ τότ’ ἦν φίλον· νῦν τ’ αὖθισ ἡνίκ’ εἰσορᾷσ πόλιν τέ μοι ξυνοῦσαν εὔνουν τήνδε καὶ γένοσ τὸ πᾶν, πειρᾷ μετασπᾶν, σκληρὰ μαλθακῶσ λέγων. καίτοι τίσ αὕτη τέρψισ ἄκοντασ φιλεῖν; ὥσπερ τισ εἴ σοι λιπαροῦντι μὲν τυχεῖν μηδὲν διδοίη μηδ’ ἐπαρκέσαι θέλοι, πλήρη δ’ ἔχοντι θυμὸν ὧν χρῄζοισ, τότε δωροῖθ’, ὅτ’ οὐδὲν ἡ χάρισ χάριν φέροι· ἆρ’ ἂν ματαίου τῆσδ’ ἂν ἡδονῆσ τύχοισ; τοιαῦτα μέντοι καὶ σὺ προσφέρεισ ἐμοί, λόγῳ μὲν ἐσθλά. τοῖσι δ’ ἔργοισιν κακά. φράσω δὲ καὶ τοῖσδ’, ὥσ σε δηλώσω κακόν. ἥκεισ ἔμ’ ἄξων, οὐχ’ ἵν’ ἐσ δόμουσ ἄγῃσ, ἀλλ’ ὡσ πάραυλον οἰκίσῃσ, πόλισ δέ σοι κακῶν ἄνατοσ τῆσδ’ ἀπαλλαχθῇ χθονόσ. οὐκ ἔστι σοι ταῦτ’, ἀλλά σοι τάδ’ ἔστ’, ἐκεῖ χώρασ ἀλάστωρ οὑμὸσ ἐνναίων ἀεί· ἔστιν δὲ παισὶ τοῖσ ἐμοῖσι τῆσ ἐμῆσ χθονὸσ λαχεῖν τοσοῦτον, ἐνθανεῖν μόνον. ἆρ’ οὐκ ἄμεινον ἢ σὺ τἀν Θήβαισ φρονῶ; πολλῷ γ’, ὅσῳπερ κἀκ σαφεστέρων κλύω, Φοίβου τε καὐτοῦ Ζηνόσ, ὃσ κείνου πατήρ. τὸ σὸν δ’ ἀφῖκται δεῦρ’ ὑπόβλητον στόμα, πολλὴν ἔχον στόμωσιν· ἐν δὲ τῷ λέγειν κάκ’ ἂν λάβοισ τὰ πλείον’ ἢ σωτήρια. ἀλλ’ οἶδα γάρ σε ταῦτα μὴ τείθων, ἴθι· ἡμᾶσ δ’ ἐά ζῆν ἐνθάδ’· οὐ γὰρ ἂν κακῶσ οὐδ’ ὧδ’ ἔχοντεσ ζῷμεν, εἰ τερποίμεθα. πότερα νομίζεισ δυστυχεῖν ἔμ’ ἐσ τὰ σά, ἤ σ’ εἰσ τὰ σαυτοῦ μᾶλλον, ἐσ τῷ νῦν λόγῳ;

ἐμοὶ μέν ἐσθ’ ἥδιστον, εἰ σὺ μήτ’ ἐμὲ πείθειν οἱο͂́σ τ’ εἶ μήτε τούσδε τοὺσ πέλασ. ὦ δύσμορ’, οὐδὲ τῷ χρόνῳ φύσασ φανεῖ φρένασ ποτ’ ἀλλὰ λῦμα τῷ γήρᾳ τρέφει; γλώσσῃ σὺ δεινόσ· ἄνδρα δ’ οὐδέν’ οἶδ’ ἐγὼ δίκαιον ὅστισ ἐξ ἅπαντοσ εὖ λέγει. χωρὶσ τό τ’ εἰπεῖν πολλὰ καὶ τὰ καίρια. ὡσ δὴ σὺ βραχέα, ταῦτα δ’ ἐν καιρῷ λέγεισ. οὐ δῆθ’ ὅτῳ γε νοῦσ ἴσοσ καὶ σοὶ πάρα. ἄπελθ’, ἐρῶ γὰρ καὶ πρὸ τῶνδε, μηδέ με φύλασσ’ ἐφορμῶν ἔνθα χρὴ ναίειν ἐμέ. μαρτύρομαι τούσδ’, οὐ σέ· πρὸσ δὲ τοὺσ φίλουσ οἷ’ ἀνταμείβει ῥήματ’, ἤν σ’ ἕλω ποτέ τίσ δ’ ἄν με τῶνδε συμμάχων ἕλοι βίᾳ; ἦ μὴν σὺ κἄνευ τοῦδε λυπηθεὶσ ἔσει. ποίῳ σὺν ἔργῳ τοῦτ’ ἀπειλήσασ ἔχεισ; παίδοιν δυοῖν σοι τὴν μὲν ἀρτίωσ ἐγὼ ξυναρπάσασ ἔπεμψα, τὴν δ’ ἄξω τάχα. οἴμοι. τάχ’ ἕξεισ μᾶλλον οἰμώζειν τάδε. τὴν παῖδ’ ἔχεισ μου; τήνδε τ’ οὐ μακροῦ χρόνου. ἰὼ ξένοι, τί δράσετ’; ἦ προδώσετε, κοὐκ ἐξελᾶτε τὸν ἀσεβῆ τῆσδε χθονόσ; χώρει, ξέν’, ἔξω θᾶσσον. οὔτε γὰρ τὰ νῦν δίκαια πράσσεισ οὔθ’ ἃ πρόσθεν εἴργασαι. ὑμῖν ἂν εἰή τήνδε καιρὸσ ἐξάγειν ἄκουσαν, εἰ θέλουσα μὴ πορεύεται. οἴμοι τάλαινα, ποῖ φύγω; ποίαν λάβω θεῶν ἄρηξιν ἢ βροτῶν; τί δρᾷσ, ξένε; οὐχ ἅψομαι τοῦδ’ ἀνδρόσ, ἀλλὰ τῆσ ἐμῆσ. ὦ γῆσ ἄνακτεσ. ὦ ξέν’, οὐ δίκαια δρᾷσ. δίκαια. πῶσ δίκαια; τοὺσ ἐμοὺσ ἄγω. ἰὼ πόλισ. τί δρᾷσ, ὦ ξέν’; οὐκ ἀφήσεισ; τάχ’ εἰσ βάσανον εἶ χερῶν. εἴργου. σοῦ μὲν οὔ, τάδε γε μωμένου. πόλει μαχεῖ γάρ, εἴ τι πημανεῖσ ἐμέ. οὐκ ἠγόρευον ταῦτ’ ἐγώ; μέθεσ χεροῖν τὴν παῖδα θᾶσσον. μὴ ’πίτασσ’ ἃ μὴ κρατεῖσ. χαλᾶν λέγω σοι. σοὶ δ’ ἔγωγ’ ὁδοιπορεῖν. πρόβαθ’ ὧδε, βᾶτε βᾶτ’, ἔντοποι· πόλισ ἐναίρεται, πόλισ ἐμά, σθένει· πρόβαθ’ ὧδέ μοι. ἀφέλκομαι δύστηνοσ, ὦ ξένοι ξένοι. ποῦ, τέκνον, εἴ μοι; πρὸσ βίαν πορεύομαι. ὄρεξον, ὦ παῖ, χεῖρασ. ἀλλ’ οὐδὲν σθένω. οὐκ ἄξεθ’ ὑμεῖσ; ὦ τάλασ ἐγώ, τάλασ. οὔκουν ποτ’ ἐκ τούτοιν γε μὴ σκήπτροιν ἔτι ὁδοιπορήσῃσ·

ἀλλ’ ἐπεὶ νικᾶν θέλεισ πατρίδα τε τὴν σὴν καὶ φίλουσ, ὑφ’ ὧν ἐγὼ ταχθεὶσ τάδ’ ἔρδω, καὶ τύραννοσ ὢν ὅμωσ, νίκα. χρόνῳ γάρ, οἶδ’ ἐγώ, γνώσει τάδε, ὁθούνεκ’ αὐτὸσ αὑτὸν οὔτε νῦν καλὰ δρᾷσ οὔτε πρόσθεν εἰργάσω βίᾳ φίλων, ὀργῇ χάριν δούσ, ἥ σ’ ἀεὶ λυμαίνεται. ἐπίσχεσ αὐτοῦ, ξεῖνε. μὴ ψαύειν λέγω. οὔτοι σ’ ἀφήσω, τῶνδέ γ’ ἐστερημένοσ. καὶ μεῖζον ἆρα ῥύσιον πόλει τάχα θήσεισ· ἐφάψομαι γὰρ οὐ ταύταιν μόναιν. ἀλλ’ ἐσ τί τρέψει; τόνδ’ ἀπάξομαι λαβών. δεινὸν λέγοισ ἄν. τοῦτο νῦν πεπράξεται. ἢν μή σ’ ὁ κραίνων τῆσδε γῆσ ἀπειργάθῃ. ὦ φθέγμ’ ἀναιδέσ, ἦ σὺ γὰρ ψαύσεισ ἐμοῦ; αὐδῶ σιωπᾶν. μὴ γὰρ αἵδε δαίμονεσ θεῖέν μ’ ἄφωνον τῆσδε τῆσ ἀρᾶσ ἔτι, ὅσ μ’, ὦ κάκιστε, ψιλὸν ὄμμ’ ἀποσπάσασ πρὸσ ὄμμασιν τοῖσ πρόσθεν ἐξοίχει βίᾳ. τοιγὰρ σέ τ’ αὐτὸν καὶ γένοσ τὸ σὸν θεῶν ὁ πάντα λεύσσων Ἥλιοσ δοίη βίον τοιοῦτον οἱο͂ν κἀμὲ γηρᾶναί ποτε. ὁρᾶτε ταῦτα, τῆσδε γῆσ ἐγχώριοι; ὁρῶσι κἀμὲ καὶ σέ, καὶ φρονοῦσ’ ὅτι ἔργοισ πεπονθὼσ ῥήμασίν σ’ ἀμύνομαι. οὔτοι καθέξω θυμόν, ἀλλ’ ἄξω βίᾳ κεἰ μοῦνόσ εἰμι τόνδε καὶ χρόνῳ βραδύσ. ἰὼ τάλασ. ὅσον λῆμ’ ἔχων ἀφίκου, ξέν’, εἰ τάδε δοκεῖσ τελεῖν. δοκῶ. τάνδ’ ἄρ’ οὐκέτι νεμῶ πόλιν. τοῖσ τοι δικαίοισ χὠ βραχὺσ νικᾷ μέγαν. ἀκούεθ’ οἱᾶ φθέγγεται; τά γ’ οὐ τελεῖ. ἴστω μέγασ Ζεύσ. Ζεύσ γ’ ἂν εἰδείη, σὺ δ’ οὔ. ἆρ’ οὐχ ὕβρισ τάδ’; ὕβρισ, ἀλλ’ ἀνεκτέα. ἰὼ πᾶσ λεώσ, ἰὼ γᾶσ πρόμοι, μόλετε σὺν τάχει, μόλετ’, ἐπεὶ πέραν περῶσ’ οἵδε δή. τίσ ποθ’ ἡ βοή; τί τοὔργον; ἐκ τίνοσ φόβου ποτὲ βουθυτοῦντά μ’ ἀμφὶ βωμὸν ἔσχετ’ ἐναλίῳ θεῷ τοῦδ’ ἐπιστάτῃ Κολωνοῦ; λέξαθ’, ὡσ εἰδῶ τὸ πᾶν, οὗ χάριν δεῦρ’ ᾖξα θᾶσσον ἢ καθ’ ἡδονὴν ποδόσ. ὦ φίλτατ’, ἔγνων γὰρ τὸ προσφώνημά σου, πέπονθα δεινὰ τοῦδ’ ὑπ’ ἀνδρὸσ ἀρτίωσ. τὰ ποῖα ταῦτα, τίσ δ’ ὁ πημήνασ; λέγε. Κρέων ὅδ’, ὃν δέδορκασ, οἴχεται τέκνων ἀποσπάσασ μου τὴν μόνην ξυνωρίδα. πῶσ εἶπασ; οἱᾶ́ περ πέπονθ’ ἀκήκοασ. οὔκουν τισ ὡσ τάχιστα προσπόλων μολὼν πρὸσ τούσδε βωμούσ, πάντ’ ἀναγκάσει λεὼν ἄνιππον ἱππότην τε θυμάτων ἄπο σπεύδειν ἀπὸ ῥυτῆροσ, ἔνθα δίστομοι μάλιστα συμβάλλουσιν ἐμπόρων ὁδοί, ὡσ μὴ παρέλθωσ’ αἱ κόραι, γέλωσ δ’ ἐγὼ ξένῳ γένωμαι τῷδε, χειρωθεὶσ βίᾳ.

ἴθ’, ὡσ ἄνωγα, σὺν τάχει. τοῦτον δ’ ἐγώ, εἰ μὲν δι’ ὀργῆσ ἧκον, ἧσ ὅδ’ ἄξιοσ, ἄτρωτον οὐ μεθῆκ’ ἂν ἐξ ἐμῆσ χερόσ. νῦν δ’ οὕσπερ αὐτὸσ τοὺσ νόμουσ εἰσῆλθ’ ἔχων, τούτοισι κοὐκ ἄλλοισιν ἁρμοσθήσεται. οὐ γάρ ποτ’ ἔξει τῆσδε τῆσ χώρασ, πρὶν ἂν κείνασ ἐναργεῖσ δεῦρό μοι στήσῃσ ἄγων· ἐπεὶ δέδρακασ οὔτ’ ἐμοῦ καταξίωσ οὔθ’ ὧν πέφυκασ αὐτὸσ οὔτε σῆσ χθονόσ· ὅστισ δίκαι’ ἀσκοῦσαν εἰσελθὼν πόλιν κἄνευ νόμου κραίνουσαν οὐδέν, εἶτ’ ἀφεὶσ τὰ τῆσδε τῆσ γῆσ κύρι’, ὧδ’ ἐπεισπεσὼν ἄγεισ θ’ ἃ χρῄζεισ καὶ παρίστασαι βίᾳ, καί μοι πόλιν κένανδρον ἢ δούλην τινὰ ἔδοξασ εἶναι κἄμ’ ἴσον τῷ μηδενί. καίτοι σε Θῆβαί γ’ οὐκ ἐπαίδευσαν κακόν· οὐ γὰρ φιλοῦσιν ἄνδρασ ἐκδίκουσ τρέφειν, οὐδ’ ἄν σ’ ἐπαινέσειαν, εἰ πυθοίατο συλῶντα τἀμὰ καὶ τὰ τῶν θεῶν, βίᾳ ἄγοντα φωτῶν ἀθλίων ἱκτήρια. οὔκουν ἔγωγ’ ἂν σῆσ ἐπεμβαίνων χθονόσ, οὐδ’ εἰ τὰ πάντων εἶχον ἐνδικώτατα, ἄνευ γε τοῦ κραίνοντοσ, ὅστισ ἦν, χθονὸσ οὔθ’ εἷλκον οὔτ’ ἂν ἦγον, ἀλλ’ ἠπιστάμην ξένον παρ’ ἀστοῖσ ὡσ διαιτᾶσθαι χρεών. σὺ δ’ ἀξίαν οὐκ οὖσαν αἰσχύνεισ πόλιν τὴν αὐτὸσ αὑτοῦ, καί σ’ ὁ πληθύων χρόνοσ γέρονθ’ ὁμοῦ τίθησι καὶ τοῦ νοῦ κενόν. εἶπον μὲν οὖν καὶ πρόσθεν, ἐννέπω δὲ νῦν, τὰσ παῖδασ ὡσ τάχιστα δεῦρ’ ἄγειν τινά, εἰ μὴ μέτοικοσ τῆσδε τῆσ χώρασ θέλεισ εἶναι βίᾳ τε κοὐχ ἑκών· καὶ ταῦτά σοι τῷ νῷ θ’ ὁμοίωσ κἀπὸ τῆσ γλώσσησ λέγω. ὁρᾷσ ἵν’ ἥκεισ, ὦ ξέν’; ὡσ ἀφ’ ὧν μὲν εἶ φαίνει δίκαιοσ, δρῶν δ’ ἐφευρίσκει κακά. ἐγὼ οὔτ’ ἄνανδρον τήνδε τὴν πόλιν νέμων, ὦ τέκνον Αἰγέωσ, οὔτ’ ἄβουλον, ὡσ σὺ φῄσ, τοὔργον τόδ’ ἐξέπραξα, γιγνώσκων δ’ ὅτι οὐδείσ ποτ’ αὐτοὺσ τῶν ἐμῶν ἂν ἐμπέσοι ζῆλοσ ξυναίμων, ὥστ’ ἐμοῦ τρέφειν βίᾳ.

ᾔδη δ’ ὁθούνεκ’ ἄνδρα καὶ πατροκτόνον κἄναγνον οὐ δεξοίατ’, οὐδ’ ὅτῳ γάμοι ξυνόντεσ ηὑρέθησαν ἀνόσιοι τέκνων. τοιοῦτον αὐτοῖσ Ἄρεοσ εὔβουλον πάγον ἐγὼ ξυνῄδη χθόνιον ὄνθ’, ὃσ οὐκ ἐᾷ τοιούσδ’ ἀλήτασ τῇδ’ ὁμοῦ ναίειν πόλει· ᾧ πίστιν ἴσχων τήνδ’ ἐχειρούμην ἄγραν. καὶ ταῦτ’ ἂν οὐκ ἔπρασσον, εἰ μή μοι πικρὰσ αὐτῷ τ’ ἀρὰσ ἠρᾶτο καὶ τὠμῷ γένει· ἀνθ’ ὧν πεπονθὼσ ἠξίουν τάδ’ ἀντιδρᾶν. θυμοῦ γὰρ οὐδὲν γῆράσ ἐστιν ἄλλο πλὴν θανεῖν· θανόντων δ’ οὐδὲν ἄλγοσ ἅπτεται. πρὸσ ταῦτα πράξεισ οἱο͂ν ἂν θέλῃσ· ἐπεὶ ἐρημία με, κεἰ δίκαι’, ὅμωσ λέγω, σμικρὸν τίθησι· πρὸσ δὲ τὰσ πράξεισ ὅμωσ, καὶ τηλικόσδ’ ὤν, ἀντιδρᾶν πειράσομαι. ὦ λῆμ’ ἀναιδέσ, τοῦ καθυβρίζειν δοκεῖσ, πότερον ἐμοῦ γέροντοσ ἢ σαυτοῦ, τόδε;

ὅστισ φόνουσ μοι καὶ γάμουσ καὶ συμφορὰσ τοῦ σοῦ διῆκασ στόματοσ, ἃσ ἐγὼ τάλασ ἤνεγκον ἄκων· θεοῖσ γὰρ ἦν οὕτω φίλον, τάχ’ ἄν τι μηνίουσιν εἰσ γένοσ πάλαι. ἐπεὶ καθ’ αὑτόν γ’ οὐκ ἂν ἐξεύροισ ἐμοὶ ἁμαρτίασ ὄνειδοσ οὐδέν, ἀνθ’ ὅτου τάδ’ εἰσ ἐμαυτὸν τοὺσ ἐμούσ θ’ ἡμάρτανον. ἐπεὶ δίδαξον, εἴ τι θέσφατον πατρὶ χρησμοῖσιν ἱκνεῖθ’ ὥστε πρὸσ παίδων θανεῖν, πῶσ ἂν δικαίωσ τοῦτ’ ὀνειδίζοισ ἐμοί, ὃσ οὔτε βλάστασ πω γενεθλίουσ πατρόσ, οὐ μητρὸσ εἶχον, ἀλλ’ ἀγέννητοσ τότ’ ἦ; εἰ δ’ αὖ φανεὶσ δύστηνοσ, ὡσ ἐγὼ ’φάνην, ἐσ χεῖρασ ἦλθον πατρὶ καὶ κατέκτανον, μηδὲν ξυνιεὶσ ὧν ἔδρων εἰσ οὕσ τ’ ἔδρων, πῶσ ἂν τό γ’ ἆκον πρᾶγμ’ ἂν εἰκότωσ ψέγοισ; μητρὸσ δέ, τλῆμον, οὐκ ἐπαισχύνει γάμουσ οὔσησ ὁμαίμου σῆσ μ’ ἀναγκάζων λέγειν, οἱούσ ἐρῶ τάχ’· οὐ γὰρ οὖν σιγήσομαι, σοῦ γ’ εἰσ τόδ’ ἐξελθόντοσ ἀνόσιον στόμα. ἔτικτε γάρ μ’ ἔτικτεν, ὤμοι μοι κακῶν, οὐκ εἰδότ’ οὐκ εἰδυῖα, καὶ τεκοῦσά με, αὑτῆσ ὄνειδοσ παῖδασ ἐξέφυσέ μοι. ἀλλ’ ἓν γὰρ οὖν ἔξοιδα, σὲ μὲν ἑκόντ’ ἐμὲ κείνην τε ταῦτα δυσστομεῖν· ἐγὼ δέ νιν ἄκων ἔγημα φθέγγομαί τ’ ἄκων τάδε. ἀλλ’ οὐ γὰρ οὔτ’ ἐν τοῖσδ’ ἁλώσομαι κακὸσ γάμοισιν οὔθ’ οὓσ αἰὲν ἐμφορεῖσ σύ μοι φόνουσ πατρῴουσ ἐξονειδίζων πικρῶσ. ἓν γάρ μ’ ἄμειψαι μοῦνον ὧν σ’ ἀνιστορῶ. εἴ τισ σὲ τὸν δίκαιον αὐτίκ’ ἐνθάδε κτείνοι παραστάσ, πότερα πυνθάνοι’ ἂν εἰ πατήρ σ’ ὁ καίνων ἢ τίνοι’ ἂν εὐθέωσ; δοκῶ μέν, εἴπερ ζῆν φιλεῖσ, τὸν αἴτιον τίνοι’ ἂν οὐδὲ τοὔνδικον περιβλέποισ. τοιαῦτα μέντοι καὐτὸσ εἰσέβην κακά, θεῶν ἀγόντων· οἷσ ἐγὼ οὐδὲ τὴν πατρὸσ ψυχὴν ἂν οἶμαι ζῶσαν ἀντειπεῖν ἐμοί. σὺ δ’, εἶ γὰρ οὐ δίκαιοσ, ἀλλ’ ἅπαν καλὸν λέγειν νομίζων ῥητὸν ἄρρητόν τ’ ἔποσ, τοιαῦτ’ ὀνειδίζεισ με τῶνδ’ ἐναντίον. καί σοι τὸ Θησέωσ ὄνομα θωπεῦσαι καλόν, καὶ τὰσ Ἀθήνασ, ὡσ κατῴκηνται καλῶσ· κᾆθ’ ὧδ’ ἐπαινῶν πολλὰ τοῦδ’ ἐκλανθάνει, ὁθούνεκ’ εἴ τισ γῆ θεοὺσ ἐπίσταται τιμαῖσ σεβίζειν, ἥδε τοῦθ’ ὑπερφέρει· ἀφ’ ἧσ σὺ κλέψασ τὸν ἱκέτην γέροντ’ ἐμὲ αὐτόν τ’ ἐχειροῦ τὰσ κόρασ τ’ οἴχει λαβών. ἀνθ’ ὧν ἐγὼ νῦν τάσδε τὰσ θεὰσ ἐμοὶ καλῶν ἱκνοῦμαι καὶ κατασκήπτω λιταῖσ ἐλθεῖν ἀρωγοὺσ ξυμμάχουσ θ’, ἵν’ ἐκμάθῃσ οἱών ὑπ’ ἀνδρῶν ἥδε φρουρεῖται πόλισ. ὁ ξεῖνοσ, ὦναξ, χρηστόσ·

αἱ δὲ συμφοραὶ αὐτοῦ πανώλεισ, ἄξιαι δ’ ἀμυναθεῖν. ἅλισ λόγων, ὡσ οἱ μὲν ἐξειργασμένοι σπεύδουσιν, ἡμεῖσ δ’ οἱ παθόντεσ ἕσταμεν. τί δῆτ’ ἀμαυρῷ φωτὶ προστάσσεισ ποεῖν; ὁδοῦ κατάρχειν τῆσ ἐκεῖ, πομπὸν δέ με χωρεῖν, ἵν’, εἰ μὲν ἐν τόποισι τοῖσδ’ ἔχεισ τὰσ παῖδασ ἡμῖν αὐτὸσ ἐκδείξῃσ ἐμοί· εἰ δ’ ἐγκρατεῖσ φεύγουσιν, οὐδὲν δεῖ πονεῖν. ἄλλοι γὰρ οἱ σπεύδοντεσ, οὓσ οὐ μή ποτε χώρασ φυγόντεσ τῆσδ’ ἐπεύξωνται θεοῖσ. ἀλλ’ ἐξυφηγοῦ· γνῶθι δ’ ὡσ ἔχων ἔχει καί σ’ εἷλε θηρῶνθ’ ἡ τύχη· τὰ γὰρ δόλῳ τῷ μὴ δικαίῳ κτήματ’ οὐχὶ σῴζεται. κοὐκ ἄλλον ἕξεισ εἰσ τάδ’· ὡσ ἔξοιδά σε οὐ ψιλὸν οὐδ’ ἄσκευον ἐσ τοσήνδ’ ὕβριν ἥκοντα τόλμησ τῆσ παρεστώσησ τανῦν, ἀλλ’ ἔσθ’ ὅτῳ σὺ πιστὸσ ὢν ἔδρασ τάδε. ἃ δεῖ μ’ ἀθρῆσαι, μηδὲ τήνδε τὴν πόλιν ἑνὸσ ποῆσαι φωτὸσ ἀσθενεστέραν. νοεῖσ τι τούτων, ἢ μάτην τὰ νῦν τέ σοι δοκεῖ λελέχθαι χὤτε ταῦτ’ ἐμηχανῶ; οὐδὲν σὺ μεμπτὸν ἐνθάδ’ ὢν ἐρεῖσ ἐμοί· οἴκοι δὲ χἠμεῖσ εἰσόμεσθ’ ἃ χρὴ ποεῖν. χωρῶν ἀπείλει νῦν· σὺ δ’ ἡμίν, Οἰδίπουσ, ἕκηλοσ αὐτοῦ μίμνε, πιστωθεὶσ ὅτι, ἢν μὴ θάνω ’γὼ πρόσθεν, οὐχὶ παύσομαι πρὶν ἄν σε τῶν σῶν κύριον στήσω τέκνων. ὄναιο, Θησεῦ, τοῦ τε γενναίου χάριν καὶ τῆσ πρὸσ ἡμᾶσ ἐνδίκου προμηθίασ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Sophocles, Oedipus at Colonus, episode

(소포클레스, Oedipus at Colonus, episode)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION