Sophocles, episode

τὰ μὲν περισσεύοντα τῶν λόγων ἄφες, καὶ μήτε μήτηρ ὡς κακὴ δίδασκέ με, μήθ ὡς πατρῴαν κτῆσιν Αἴγισθος δόμων ἀντλεῖ, τὰ δ ἐκχεῖ, τὰ δὲ διασπείρει μάτην:? χρόνου γὰρ ἄν σοι καιρὸν ἐξείργοι λόγος. ἃ δ ἁρμόσει μοι τῷ παρόντι νῦν χρόνῳ σήμαιν, ὅπου φανέντες ἢ κεκρυμμένοι γελῶντας ἐχθροὺς παύσομεν τῇ νῦν ὁδῷ. οὕτω δ ὅπως μήτηρ σε μὴ πιγνώσεται φαιδρῷ προσώπῳ νῷν ἐπελθόντοιν δόμους: ἀλλ ὡς ἐπ ἄτῃ τῇ μάτην λελεγμένῃ στέναζ: ὅταν γὰρ εὐτυχήσωμεν, τότε χαίρειν παρέσται καὶ γελᾶν ἐλευθέρως. ἀλλ ὦ κασίγνηθ, ὧδ ὅπως καὶ σοὶ φίλον καὶ τοὐμὸν ἔσται τῇδ: ἐπεὶ τὰς ἡδονὰς πρὸς σοῦ λαβοῦσα κοὐκ ἐμὰς ἐκτησάμην, κοὐδ ἄν σε λυπήσασα δεξαίμην βραχὺ αὐτὴ μέγ εὑρεῖν κέρδος: οὐ γὰρ ἂν καλῶς ὑπηρετοίην τῷ παρόντι δαίμονι. ἀλλ οἶσθα μὲν τἀνθένδε, πῶς γὰρ οὔ· κλύων ὁθούνεκ Αἴγισθος μὲν οὐ κατὰ στέγας, μήτηρ δ ἐν οἴκοις: ἣν σὺ μὴ δείσῃς ποθ ὡς γέλωτι τοὐμὸν φαιδρὸν ὄψεται κάρα. μῖσός τε γὰρ παλαιὸν ἐντέτηκέ μοι, κἀπεί ς ἐσεῖδον, οὔ ποτ ἐκλήξω χαρᾷ δακρυρροοῦσα: πῶς γὰρ ἂν λήξαιμ ἐγώ, ἥτις μιᾷ σε τῇδ ὁδῷ θανόντα τε καὶ ζῶντ ἐσεῖδον· εἴργασαι δέ μ ἄσκοπα: ὥστ εἰ πατήρ μοι ζῶν ἵκοιτο, μηκέτ ἂν τέρας νομίζειν αὐτό, πιστεύειν δ ὁρᾶν. ὅτ οὖν τοιαύτην ἡμὶν ἐξήκεις ὁδόν, ἄρχ αὐτὸς ὥς σοι θυμός: ὡς ἐγὼ μόνη οὐκ ἂν δυοῖν ἥμαρτον: ἢ γὰρ ἂν καλῶς ἔσως ἐμαυτὴν ἢ καλῶς ἀπωλόμην.?