Sophocles, episode

(소포클레스, episode)

ἐγὼ μέν, ὦ παῖ, καὶ τὸ σὸν σπεύδουσ’ ἅμα καὶ τοὐμὸν αὐτῆσ ἦλθον· εἰ δὲ μὴ καλῶσ λέγω, σὺ νίκα· σοὶ γὰρ ἑψόμεσθ’ ἅμα. αἰσχύνομαι μέν, ὦ γυναῖκεσ, εἰ δοκῶ πολλοῖσι θρήνοισ δυσφορεῖν ὑμῖν ἄγαν. ἀλλ’ ἡ βία γὰρ ταῦτ’ ἀναγκάζει με δρᾶν, σύγγνωτε· πῶσ γὰρ ἥτισ εὐγενὴσ γυνή, πατρῷ’ ὁρῶσα πήματ’, οὐ δρῴη τάδ’ ἄν; ἁγὼ κατ’ ἦμαρ καὶ κατ’ εὐφρόνην ἀεὶ θάλλοντα μᾶλλον ἢ καταφθίνονθ’ ὁρῶ· ᾗ πρῶτα μὲν τὰ μητρόσ, ἥ μ’ ἐγείνατο, ἔχθιστα συμβέβηκεν· εἶτα δώμασιν ἐν τοῖσ ἐμαυτῆσ τοῖσ φονεῦσι τοῦ πατρὸσ ξύνειμι, κἀκ τῶνδ’ ἄρχομαι κἀκ τῶνδέ μοι λαβεῖν θ’ ὁμοίωσ καὶ τὸ τητᾶσθαι πέλει. ἔπειτα ποίασ ἡμέρασ δοκεῖσ μ’ ἄγειν, ὅταν θρόνοισ Αἴγισθον ἐνθακοῦντ’ ἴδω τοῖσιν πατρῴοισ, εἰσίδω δ’ ἐσθήματα φοροῦντ’ ἐκείνῳ ταὐτὰ καὶ παρεστίουσ σπένδοντα λοιβὰσ ἔνθ’ ἐκεῖνον ὤλεσεν, ἴδω δὲ τούτων τὴν τελευταίαν ὕβριν, τὸν αὐτοέντην ἡμὶν ἐν κοίτῃ πατρὸσ ξὺν τῇ ταλαίνῃ μητρί, μητέρ’ εἰ χρεὼν ταύτην προσαυδᾶν τῷδε συγκοιμωμένην· ἡ δ’ ὧδε τλήμων ὥστε τῷ μιάστορι ξύνεστ’, ἐρινὺν οὔτιν’ ἐκφοβουμένη· ἀλλ’ ὥσπερ ἐγγελῶσα τοῖσ ποιουμένοισ, εὑροῦσ’ ἐκείνην ἡμέραν, ἐν ᾗ τότε πατέρα τὸν ἀμὸν ἐκ δόλου κατέκτανεν, ταύτῃ χοροὺσ ἵστησι καὶ μηλοσφαγεῖ θεοῖσιν ἔμμην’ ἱερὰ τοῖσ σωτηρίοισ. ἐγὼ δ’ ὁρῶσ’ ἡ δύσμοροσ κατὰ στέγασ κλαίω, τέτηκα, κἀπικωκύω πατρὸσ τὴν δυστάλαιναν δαῖτ’ ἐπωνομασμένην αὐτὴ πρὸσ αὑτήν.

οὐδὲ γὰρ κλαῦσαι πάρα τοσόνδ’ ὅσον μοι θυμὸσ ἡδονὴν φέρει. αὕτη γὰρ ἡ λόγοισι γενναία γυνὴ φωνοῦσα τοιάδ’ ἐξονειδίζει κακά· ὦ δύσθεον μίσημα, σοὶ μόνῃ πατὴρ τέθνηκεν; ἄλλοσ δ’ οὔτισ ἐν πένθει βροτῶν; κακῶσ ὄλοιο, μηδέ σ’ ἐκ γόων ποτὲ τῶν νῦν ἀπαλλάξειαν οἱ κάτω θεοί. τάδ’ ἐξυβρίζει· πλὴν ὅταν κλύῃ τινὸσ ἥξοντ’ Ὀρέστην· τηνικαῦτα δ’ ἐμμανὴσ βοᾷ παραστᾶσ’· οὐ σύ μοι τῶνδ’ αἰτία; οὐ σὸν τόδ’ ἐστὶ τοὔργον, ἥτισ ἐκ χερῶν κλέψασ’ Ὀρέστην τῶν ἐμῶν ὑπεξέθου; ἀλλ’ ἴσθι τοι τίσουσά γ’ ἀξίαν δίκην. τοιαῦθ’ ὑλακτεῖ, σὺν δ’ ἐποτρύνει πέλασ ὁ κλεινὸσ αὐτῇ ταὐτὰ νυμφίοσ παρών, ὁ πάντ’ ἄναλκισ οὗτοσ, ἡ πᾶσα βλάβη, ὁ σὺν γυναιξὶ τὰσ μάχασ ποιούμενοσ. ἐγὼ δ’ Ὀρέστην τῶνδε προσμένουσ’ ἀεὶ παυστῆρ’ ἐφήξειν ἡ τάλαιν’ ἀπόλλυμαι. μέλλων γὰρ ἀεὶ δρᾶν τι τὰσ οὔσασ τέ μου καὶ τὰσ ἀπούσασ ἐλπίδασ διέφθορεν. ἐν οὖν τοιούτοισ οὔτε σωφρονεῖν, φίλαι, οὔτ’ εὐσεβεῖν πάρεστιν· ἀλλ’ ἔν τοι κακοῖσ πολλή ’στ’ ἀνάγκη κἀπιτηδεύειν κακά. φέρ’ εἰπέ, πότερον ὄντοσ Αἰγίσθου πέλασ λέγεισ τάδ’ ἡμῖν ἢ βεβῶτοσ ἐκ δόμων;

ἦ κάρτα· μὴ δόκει μ’ ἄν, εἴπερ ἦν πέλασ, θυραῖον οἰχνεῖν· νῦν δ’ ἀγροῖσι τυγχάνει. ἦ κἂν ἐγὼ θαρσοῦσα μᾶλλον ἐσ λόγουσ τοὺσ σοὺσ ἱκοίμην, εἴπερ ὧδε ταῦτ’ ἔχει; ὡσ νῦν ἀπόντοσ ἱστόρει· τί σοι φίλον; καὶ δή σ’ ἐρωτῶ· τοῦ κασιγνήτου τί φήσ, ἥξοντοσ ἢ μέλλοντοσ; εἰδέναι θέλω. φησίν γε· φάσκων δ’ οὐδὲν ὧν λέγει ποεῖ. φιλεῖ γὰρ ὀκνεῖν πρᾶγμ’ ἀνὴρ πράσσων μέγα. καὶ μὴν ἔγωγ’ ἔσωσ’ ἐκεῖνον οὐκ ὄκνῳ. θάρσει· πέφυκεν ἐσθλόσ, ὥστ’ ἀρκεῖν φίλοισ. πέποιθ’, ἐπεί τἂν οὐ μακρὰν ἔζων ἐγώ. μὴ νῦν ἔτ’ εἴπῃσ μηδέν· ὡσ δόμων ὁρῶ τὴν σὴν ὅμαιμον ἐκ πατρὸσ ταὐτοῦ φύσιν, Χρυσόθεμιν, ἔκ τε μητρόσ, ἐντάφια χεροῖν φέρουσαν, οἱᾶ τοῖσ κάτω νομίζεται. τίν’ αὖ σὺ τήνδε πρὸσ θυρῶνοσ ἐξόδοισ ἐλθοῦσα φωνεῖσ, ὦ κασιγνήτη, φάτιν, κοὐδ’ ἐν χρόνῳ μακρῷ διδαχθῆναι θέλεισ θυμῷ ματαίῳ μὴ χαρίζεσθαι κενά; καίτοι τοσοῦτόν γ’ οἶδα κἀμαυτήν, ὅτι ἀλγῶ ’πὶ τοῖσ παροῦσιν· ὥστ’ ἄν, εἰ σθένοσ λάβοιμι, δηλώσαιμ’ ἂν οἷ’ αὐτοῖσ φρονῶ. νῦν δ’ ἐν κακοῖσ μοι πλεῖν ὑφειμένῃ δοκεῖ, καὶ μὴ δοκεῖν μὲν δρᾶν τι, πημαίνειν δὲ μή· τοιαῦτα δ’ ἄλλα καὶ σὲ βούλομαι ποεῖν. καίτοι τὸ μὲν δίκαιον οὐχ ᾗ ’γὼ λέγω, ἀλλ’ ᾗ σὺ κρίνεισ· εἰ δ’ ἐλευθέραν με δεῖ ζῆν, τῶν κρατούντων ἐστὶ πάντ’ ἀκουστέα. δεινόν γέ σ’ οὖσαν πατρὸσ οὗ σὺ παῖσ ἔφυσ, κείνου λελῆσθαι, τῆσ δὲ τικτούσησ μέλειν.

ἅπαντα γάρ σοι τἀμὰ νουθετήματα κείνησ διδακτά, κοὐδὲν ἐκ σαυτῆσ λέγεισ. ἔπειθ’ ἑλοῦ γε θάτερ’, ἢ φρονεῖν κακῶσ ἢ τῶν φίλων φρονοῦσα μὴ μνήμην ἔχειν· ἥτισ λέγεισ μὲν ἀρτίωσ ὡσ, εἰ λάβοισ σθένοσ, τὸ τούτων μῖσοσ ἐκδείξειασ ἄν, ἐμοῦ δὲ πατρὶ πάντα τιμωρουμένησ οὔτε ξυνέρδεισ τήν τε δρῶσαν ἐκτρέπεισ. οὐ ταῦτα πρὸσ κακοῖσι δειλίαν ἔχει; ἐπεὶ δίδαξον, ἢ μάθ’ ἐξ ἐμοῦ, τί μοι κέρδοσ γένοιτ’ ἂν τῶνδε ληξάσῃ γόων. οὐ ζῶ; κακῶσ μέν, οἶδ’, ἐπαρκούντωσ δ’ ἐμοί. λυπῶ δὲ τούτουσ, ὥστε τῷ τεθνηκότι τιμὰσ προσάπτειν, εἴ τισ ἔστ’ ἐκεῖ χάρισ. σὺ δ’ ἡμὶν ἡ μισοῦσα μισεῖσ μὲν λόγῳ, ἔργῳ δὲ τοῖσ φονεῦσι τοῦ πατρὸσ ξύνει. ἐγὼ μὲν οὖν οὐκ ἄν ποτ’, οὐδ’ εἴ μοι τὰ σὰ μέλλοι τισ οἴσειν δῶρ’, ἐφ’ οἷσι νῦν χλιδᾷσ, τούτοισ ὑπεικάθοιμι· σοὶ δὲ πλουσία τράπεζα κείσθω καὶ περιρρείτω βίοσ. ἐμοὶ γὰρ ἔστω τοὐμὲ μὴ λυπεῖν μόνον βόσκημα· τῆσ σῆσ δ’ οὐκ ἐρῶ τιμῆσ τυχεῖν, οὐδ’ ἂν σύ, σώφρων γ’ οὖσα. νῦν δ’ ἐξὸν πατρὸσ πάντων ἀρίστου παῖδα κεκλῆσθαι, καλοῦ τῆσ μητρόσ· οὕτω γὰρ φανεῖ πλείστοισ κακή, θανόντα πατέρα καὶ φίλουσ προδοῦσα σούσ. μηδὲν πρὸσ ὀργήν, πρὸσ θεῶν·

νῦν γὰρ ἐν καλῷ φρονεῖν. ὡσ τοῖσ λόγοισ ἔνεστιν ἀμφοῖν κέρδοσ, εἰ σὺ μὲν μάθοισ τοῖσ τῆσδε χρῆσθαι, τοῖσ δὲ σοῖσ αὕτη πάλιν. ἐγὼ μέν, ὦ γυναῖκεσ, ἠθάσ εἰμί πωσ τῶν τῆσδε μύθων· οὐδ’ ἂν ἐμνήσθην ποτέ, εἰ μὴ κακὸν μέγιστον εἰσ αὐτὴν ἰὸν ἤκουσ’, ὃ ταύτην τῶν μακρῶν σχήσει γόων. φέρ’ εἰπὲ δὴ τὸ δεινόν· εἰ γὰρ τῶνδέ μοι μεῖζόν τι λέξεισ, οὐκ ἂν ἀντείποιμ’ ἔτι. ἀλλ’ ἐξερῶ σοι πᾶν ὅσον κάτοιδ’ ἐγώ. μέλλουσι γάρ σ’, εἰ τῶνδε μὴ λήξεισ γόων, ἐνταῦθα πέμψειν ἔνθα μή ποθ’ ἡλίου φέγγοσ προσόψει, ζῶσα δ’ ἐν κατηρεφεῖ στέγῃ χθονὸσ τῆσδ’ ἐκτὸσ ὑμνήσεισ κακά. πρὸσ ταῦτα φράζου καί με μή ποθ’ ὕστερον παθοῦσα μέμψῃ· ἦ ταῦτα δή με καὶ βεβούλευνται ποεῖν;

μάλισθ’· ὅταν περ οἴκαδ’ Αἴγισθοσ μόλῃ. ἀλλ’ ἐξίκοιτο τοῦδέ γ’ οὕνεκ’ ἐν τάχει. τίν’, ὦ τάλαινα, τόνδ’ ἐπηράσω λόγον; ἐλθεῖν ἐκεῖνον, εἴ τι τῶνδε δρᾶν νοεῖ. ὅπωσ πάθῃσ τί χρῆμα; ποῦ ποτ’ εἶ φρενῶν; ὅπωσ ἀφ’ ὑμῶν ὡσ προσωτάτω φύγω. βίου δὲ τοῦ παρόντοσ οὐ μνείαν ἔχεισ; καλὸσ γὰρ οὑμὸσ βίοτοσ ὥστε θαυμάσαι. ἀλλ’ ἦν ἄν, εἰ σύ γ’ εὖ φρονεῖν ἠπίστασο. μή μ’ ἐκδίδασκε τοῖσ φίλοισ εἶναι κακήν. ἀλλ’ οὐ διδάσκω· τοῖσ κρατοῦσι δ’ εἰκαθεῖν. σὺ ταῦτα θώπευ’· οὐκ ἐμοὺσ τρόπουσ λέγεισ. καλόν γε μέντοι μὴ ’ξ ἀβουλίασ πεσεῖν. πεσούμεθ’, εἰ χρή, πατρὶ τιμωρούμενοι. πατὴρ δὲ τούτων, οἶδα, συγγνώμην ἔχει. ταῦτ’ ἐστὶ τἄπη πρὸσ κακῶν ἐπαινέσαι. σὺ δ’ οὐχὶ πείσει καὶ συναινέσεισ ἐμοί; οὐ δῆτα· μή πω νοῦ τοσόνδ’ εἰήν κενή. χωρήσομαί τἄρ’ οἷπερ ἐστάλην ὁδοῦ. ποῖ δ’ ἐμπορεύει; τῷ φέρεισ τάδ’ ἔμπυρα; μήτηρ με πέμπει πατρὶ τυμβεῦσαι χοάσ. πῶσ εἶπασ; ἦ τῷ δυσμενεστάτῳ βροτῶν; ὃν ἔκταν’ αὐτή· τοῦτο γὰρ λέξαι θέλεισ. ἐκ τοῦ φίλων πεισθεῖσα; τῷ τοῦτ’ ἤρεσεν; ἐκ δείματόσ του νυκτέρου, δοκεῖν ἐμοί; ὦ θεοὶ πατρῷοι, συγγένεσθέ γ’ ἀλλὰ νῦν. ἔχεισ τι θάρσοσ τοῦδε τοῦ τάρβουσ πέρι; εἴ μοι λέγοισ τὴν ὄψιν, εἴποιμ’ ἂν τότε. ἀλλ’ οὐ κάτοιδα πλὴν ἐπὶ σμικρὸν φράσαι. λέγ’ ἀλλὰ τοῦτο·

πολλά τοι σμικροὶ λόγοι ἔσφηλαν ἤδη καὶ κατώρθωσαν βροτούσ. λόγοσ τισ αὐτήν ἐστιν εἰσιδεῖν πατρὸσ τοῦ σοῦ τε κἀμοῦ δευτέραν ὁμιλίαν ἐλθόντοσ ἐσ φῶσ· εἶτα τόνδ’ ἐφέστιον πῆξαι λαβόντα σκῆπτρον οὑφόρει ποτὲ αὐτόσ, τανῦν δ’ Αἴγισθοσ· ἐκ δὲ τοῦδ’ ἄνω βλαστεῖν βρύοντα θαλλόν, ᾧ κατάσκιον πᾶσαν γενέσθαι τὴν Μυκηναίων χθόνα. τοιαῦτά του παρόντοσ, ἡνίχ’ Ἡλίῳ δείκνυσι τοὔναρ, ἔκλυον ἐξηγουμένου. πλείω δὲ τούτων οὐ κάτοιδα, πλὴν ὅτι πέμπει με κείνη τοῦδε τοῦ φόβου χάριν. πρόσ νυν θεῶν σε λίσσομαι τῶν ἐγγενῶν ἐμοὶ πιθέσθαι μηδ’ ἀβουλίᾳ πεσεῖν· εἰ γάρ μ’ ἀπώσει, σὺν κακῷ μέτει πάλιν. ἀλλ’, ὦ φίλη, τούτων μὲν ὧν ἔχεισ χεροῖν τύμβῳ προσάψῃσ μηδέν·

οὐ γάρ σοι θέμισ οὐδ’ ὅσιον ἐχθρᾶσ ἀπὸ γυναικὸσ ἱστάναι κτερίσματ’ οὐδὲ λουτρὰ προσφέρειν πατρί· ἀλλ’ ἢ πνοαῖσιν ἢ βαθυσκαφεῖ κόνει κρύψον νιν, ἔνθα μή ποτ’ εἰσ εὐνὴν πατρὸσ τούτων πρόσεισι μηδέν· ἀλλ’ ὅταν θάνῃ κειμήλι’ αὐτῇ ταῦτα σῳζέσθω κάτω. ἀρχὴν δ’ ἄν, εἰ μὴ τλημονεστάτη γυνὴ πασῶν ἔβλαστε, τάσδε δυσμενεῖσ χοὰσ οὐκ ἄν ποθ’ ὅν γ’ ἔκτεινε, τῷδ’ ἐπέστεφε. σκέψαι γὰρ εἴ σοι προσφιλῶσ αὐτῇ δοκεῖ γέρα τάδ’ οὑν τάφοισι δέξεσθαι νέκυσ, ὑφ’ ἧσ θανὼν ἄτιμοσ, ὥστε δυσμενήσ, ἐμασχαλίσθη, κἀπὶ λουτροῖσιν κάρᾳ κηλῖδασ ἐξέμαξεν. ἆρα μὴ δοκεῖσ λυτήρι’ αὐτῇ ταῦτα τοῦ φόνου φέρειν; οὐχ ἔστιν. ἀλλὰ ταῦτα μὲν μέθεσ· σὺ δὲ τεμοῦσα κρατὸσ βοστρύχων ἄκρασ φόβασ κἀμοῦ ταλαίνησ, σμικρὰ μὲν τάδ’, ἀλλ’ ὅμωσ ἅχω, δὸσ αὐτῷ, τήνδ’ ἀλιπαρῆ τρίχα καὶ ζῶμα τοὐμὸν οὐ χλιδαῖσ ἠσκημένον. αἰτοῦ δὲ προσπίτνουσα γῆθεν εὐμενῆ ἡμῖν ἀρωγὸν αὐτὸν εἰσ ἐχθροὺσ μολεῖν, καὶ παῖδ’ Ὀρέστην ἐξ ὑπερτέρασ χερὸσ ἐχθροῖσιν αὐτοῦ ζῶντ’ ἐπεμβῆναι ποδί, ὅπωσ τὸ λοιπὸν αὐτὸν ἀφνεωτέραισ χερσὶν στέφωμεν ἢ τανῦν δωρούμεθα. οἶμαι μὲν οὖν, οἶμαί τι κἀκείνῳ μέλον πέμψαι τάδ’ αὐτῇ δυσπρόσοπτ’ ὀνείρατα· ὅμωσ δ’, ἀδελφή, σοί θ’ ὑπούργησον τάδε ἐμοί τ’ ἀρωγὰ τῷ τε φιλτάτῳ βροτῶν πάντων, ἐν Αἵδου κειμένῳ κοινῷ πατρί. πρὸσ εὐσέβειαν ἡ κόρη λέγει·

σὺ δέ, εἰ σωφρονήσεισ, ὦ φίλη, δράσεισ τάδε. δράσω· τὸ γὰρ δίκαιον οὐχ ἔχει λόγον δυοῖν ἐρίζειν, ἀλλ’ ἐπισπεύδειν τὸ δρᾶν. πειρωμένῃ δὲ τῶνδε τῶν ἔργων ἐμοὶ σιγὴ παρ’ ὑμῶν, πρὸσ θεῶν, ἔστω, φίλαι· ὡσ εἰ τάδ’ ἡ τεκοῦσα πεύσεται, πικρὰν δοκῶ με πεῖραν τήνδε τολμήσειν ἔτι.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION