Sophocles, episode

(소포클레스, episode)

ὑφ’ ἡδονῆσ τοι, φιλτάτη, διώκομαι τὸ κόσμιον μεθεῖσα σὺν τάχει μολεῖν· φέρω γὰρ ἡδονάσ τε κἀνάπαυλαν ὧν πάροιθεν εἶχεσ καὶ κατέστενεσ κακῶν πόθεν δ’ ἂν εὑρ́οισ τῶν ἐμῶν σὺ πημάτων ἄρηξιν, οἷσ ἰάσιν οὐκ ἔνεστ’ ἰδεῖν; πάρεστ’ Ὀρέστησ ἡμίν, ἴσθι τοῦτ’ ἐμοῦ κλύουσ’, ἐναργῶσ, ὥσπερ εἰσορᾷσ ἐμέ. ἀλλ’ ἦ μέμηνασ, ὦ τάλαινα, κἀπὶ τοῖσ σαυτῆσ κακοῖσι κἀπὶ τοῖσ ἐμοῖσ γελᾷσ; μὰ τὴν πατρῴαν ἑστίαν, ἀλλ’ οὐχ ὕβρει λέγω τάδ’, ἀλλ’ ἐκεῖνον ὡσ παρόντα νῷν. οἴμοι τάλαινα· καὶ τίνοσ βροτῶν λόγον τόνδ’ εἰσακούσασ’ ὧδε πιστεύεισ ἄγαν; ἐγὼ μὲν ἐξ ἐμοῦ τε κοὐκ ἄλλησ, σαφῆ σημεῖ’ ἰδοῦσα, τῷδε πιστεύω λόγῳ. τίν’, ὦ τάλαιν’, ἔχουσα πίστιν; ἐσ τί μοι βλέψασα θάλπει τῷδ’ ἀνηκέστῳ πυρί; πρόσ νυν θεῶν ἄκουσον, ὡσ μαθοῦσά μου τὸ λοιπὸν ἢ φρονοῦσαν ἢ μωρὰν λέγῃσ. σὺ δ’ οὖν λέγ’, εἴ σοι τῷ λόγῳ τισ ἡδονή. καὶ δὴ λέγω σοι πᾶν ὅσον κατειδόμην.

ἐπεὶ γὰρ ἦλθον πατρὸσ ἀρχαῖον τάφον, ὁρῶ κολώνησ ἐξ ἄκρασ νεορρύτουσ πηγὰσ γάλακτοσ καὶ περιστεφῆ κύκλῳ πάντων ὅσ’ ἐστὶν ἀνθέων θήκην πατρόσ. ἰδοῦσα δ’ ἔσχον θαῦμα, καὶ περισκοπῶ μή πού τισ ἡμῖν ἐγγὺσ ἐγχρίμπτῃ βροτῶν. ὡσ δ’ ἐν γαλήνῃ πάντ’ ἐδερκόμην τόπον, τύμβου προσεῖρπον ἆσσον· ἐσχάτησ δ’ ὁρῶ πυρᾶσ νεώρη βόστρυχον τετμημένον· κεὐθὺσ τάλαιν’ ὡσ εἶδον, ἐμπαίει τί μοι ψυχῇ σύνηθεσ ὄμμα, φιλτάτου βροτῶν πάντων Ὀρέστου τοῦθ’ ὁρᾶν τεκμήριον· καὶ χερσὶ βαστάσασα δυσφημῶ μὲν οὔ, χαρᾷ δὲ πίμπλημ’ εὐθὺσ ὄμμα δακρύων. καὶ νῦν θ’ ὁμοίωσ καὶ τότ’ ἐξεπίσταμαι μή του τόδ’ ἀγλάϊσμα πλὴν κείνου μολεῖν· τῷ γὰρ προσήκει πλήν γ’ ἐμοῦ καὶ σοῦ τόδε; κἀγὼ μὲν οὐκ ἔδρασα, τοῦτ’ ἐπίσταμαι, οὐδ’ αὖ σύ· πῶσ γάρ; ᾗ γε μηδὲ πρὸσ θεοὺσ ἔξεστ’ ἀκλαύστῳ τῆσδ’ ἀποστῆναι στέγησ. ἀλλ’ οὐδὲ μὲν δὴ μητρὸσ οὔθ’ ὁ νοῦσ φιλεῖ τοιαῦτα πράσσειν οὔτε δρῶσ’ ἐλάνθαν’ ἄν· ἀλλ’ ἔστ’ Ὀρέστου ταῦτα τἀπιτύμβια. ἀλλ’, ὦ φίλη, θάρσυνε· τοῖσ αὐτοῖσί τοι οὐχ αὑτὸσ αἰεὶ δαιμόνων παραστατεῖ. νῷν ἦν τὰ πρόσθεν στυγνόσ· ἡ δὲ νῦν ἴσωσ πολλῶν ὑπάρξει κῦροσ ἡμέρα καλῶν. φεῦ, τῆσ ἀνοίασ ὥσ σ’ ἐποικτίρω πάλαι.

τί δ’ ἔστιν; οὐ πρὸσ ἡδονὴν λέγω τάδε; οὐκ οἶσθ’ ὅποι γῆσ οὐδ’ ὅποι γνώμησ φέρει. πῶσ δ’ οὐκ ἐγὼ κάτοιδ’ ἅ γ’ εἶδον ἐμφανῶσ; τέθνηκεν, ὦ τάλαινα, τἀκείνου δέ σοι σωτήρι’ ἔρρει· μηδὲν εἰσ κεῖνόν γ’ ὁρ́α. οἴμοι τάλαινα· τοῦ τάδ’ ἤκουσασ βροτῶν; τοῦ πλησίον παρόντοσ, ἡνίκ’ ὤλλυτο. καὶ ποῦ ’στιν οὗτοσ; θαῦμά τοί μ’ ὑπέρχεται. κατ’ οἶκον, ἡδὺσ οὐδὲ μητρὶ δυσχερήσ. οἴμοι τάλαινα· τοῦ γὰρ ἀνθρώπων ποτ’ ἦν τὰ πολλὰ πατρὸσ πρὸσ τάφον κτερίσματα; οἶμαι μάλιστ’ ἔγωγε τοῦ τεθνηκότοσ μνημεῖ’ Ὀρέστου ταῦτα προσθεῖναί τινα. ὦ δυστυχήσ· ἐγὼ δὲ σὺν χαρᾷ λόγουσ τοιούσδ’ ἔχουσ’ ἔσπευδον, οὐκ εἰδυῖ’ ἄρα ἵν’ ἦμεν ἄτησ· ἀλλὰ νῦν, ὅθ’ ἱκόμην, τά τ’ ὄντα πρόσθεν ἄλλα θ’ εὑρίσκω κακά. οὕτωσ ἔχει σοι ταῦτ’· ἐὰν δέ μοι πίθῃ, τῆσ νῦν παρούσησ πημονῆσ λύσεισ βάροσ. ἦ τοὺσ θανόντασ ἐξαναστήσω ποτέ; οὐκ ἔσθ’ ὅ γ’ εἶπον· οὐ γὰρ ὧδ’ ἄφρων ἔφυν. τί γὰρ κελεύεισ ὧν ἐγὼ φερέγγυοσ; τλῆναί σε δρῶσαν ἃν ἐγὼ παραινέσω. ἀλλ’ εἴ τισ ὠφέλειά γ’, οὐκ ἀπώσομαι. ὁρ́α, πόνου τοι χωρὶσ οὐδὲν εὐτυχεῖ. ὁρῶ. ξυνοίσω πᾶν ὅσονπερ ἂν σθένω. ἄκουε δή νυν ᾗ βεβούλευμαι ποεῖν.

παρουσίαν μὲν οἶσθα καὶ σύ που φίλων ὡσ οὔτισ ἡμῖν ἔστιν, ἀλλ’ Αἵδησ λαβὼν ἀπεστέρηκε καὶ μόνα λελείμμεθον. ἐγὼ δ’ ἑώσ μὲν τὸν κασίγνητον βίῳ θάλλοντ’ ἔτ’ εἰσήκουον, εἶχον ἐλπίδασ φόνου ποτ’ αὐτὸν πράκτορ’ ἵξεσθαι πατρόσ· νῦν δ’ ἡνίκ’ οὐκέτ’ ἔστιν, εἰσ σὲ δὴ βλέπω, ὅπωσ τὸν αὐτόχειρα πατρῴου φόνου ξὺν τῇδ’ ἀδελφῇ μὴ κατοκνήσεισ κτανεῖν Αἴγισθον· οὐδὲν γάρ σε δεῖ κρύπτειν μ’ ἔτι. ποῖ γὰρ μενεῖσ ῥᾴθυμοσ, εἰσ τίν’ ἐλπίδων βλέψασ’ ἔτ’ ὀρθήν; ᾗ πάρεστι μὲν στένειν πλούτου πατρῴου κτῆσιν ἐστερημένῃ, πάρεστι δ’ ἀλγεῖν ἐσ τοσόνδε τοῦ χρόνου ἄλεκτρα γηράσκουσαν ἀνυμέναιά τε. καὶ τῶνδε μέντοι μηκέτ’ ἐλπίσῃσ ὅπωσ τεύξει ποτ’· οὐ γὰρ ὧδ’ ἄβουλόσ ἐστ’ ἀνὴρ Αἴγισθοσ ὥστε σόν ποτ’ ἢ κἀμὸν γένοσ βλαστεῖν ἐᾶσαι, πημονὴν αὑτῷ σαφῆ. ἀλλ’ ἢν ἐπίσπῃ τοῖσ ἐμοῖσ βουλεύμασιν, πρῶτον μὲν εὐσέβειαν ἐκ πατρὸσ κάτω θανόντοσ οἴσει τοῦ κασιγνήτου θ’ ἅμα· ἔπειτα δ’, ὥσπερ ἐξέφυσ, ἐλευθέρα καλεῖ τὸ λοιπὸν καὶ γάμων ἐπαξίων τεύξει· φιλεῖ γὰρ πρὸσ τὰ χρηστὰ πᾶσ ὁρᾶν. λόγων γε μὴν εὔκλειαν οὐχ ὁρᾷσ ὅσην σαυτῇ τε κἀμοὶ προσβαλεῖσ πεισθεῖσ’ ἐμοί; τίσ γάρ ποτ’ ἀστῶν ἢ ξένων ἡμᾶσ ἰδὼν τοιοῖσδ’ ἐπαίνοισ οὐχὶ δεξιώσεται· ἴδεσθε τώδε τὼ κασιγνήτω, φίλοι, ὣ τὸν πατρῷον οἶκον ἐξεσωσάτην, ὣ τοῖσιν ἐχθροῖσ εὖ βεβηκόσιν ποτὲ ψυχῆσ ἀφειδήσαντε προὐστήτην φόνου· τούτω φιλεῖν χρή, τώδε χρὴ πάντασ σέβειν, τώδ’ ἔν θ’ ἑορταῖσ ἔν τε πανδήμῳ πόλει τιμᾶν ἅπαντασ οὕνεκ’ ἀνδρείασ χρεών. τοιαῦτά τοι νὼ πᾶσ τισ ἐξερεῖ βροτῶν, ζώσαιν θανούσαιν θ’ ὥστε μὴ ’κλιπεῖν κλέοσ. ἀλλ’, ὦ φίλη, πείσθητι, συμπόνει πατρί, σύγκαμν’ ἀδελφῷ, παῦσον ἐκ κακῶν ἐμέ, παῦσον δὲ σαυτήν, τοῦτο γιγνώσκουσ’ ὅτι ζῆν αἰσχρὸν αἰσχρῶσ τοῖσ καλῶσ πεφυκόσιν. ἐν τοῖσ τοιούτοισ ἐστὶν ἡ προμηθία καὶ τῷ λέγοντι καὶ κλύοντι σύμμαχοσ.

καὶ πρίν γε φωνεῖν, ὦ γυναῖκεσ, εἰ φρενῶν ἐτύγχαν’ αὕτη μὴ κακῶν, ἐσῴζετ’ ἂν τὴν εὐλάβειαν, ὥσπερ οὐχὶ σῴζεται. ποῖ γάρ ποτ’ ἐμβλέψασα τοιοῦτον θράσοσ αὐτή θ’ ὁπλίζει κἄμ’ ὑπηρετεῖν καλεῖσ; οὐκ εἰσορᾷσ; γυνὴ μὲν οὐδ’ ἀνὴρ ἔφυσ, σθένεισ δ’ ἔλασσον τῶν ἐναντίων χερί. δαίμων δὲ τοῖσ μὲν εὐτυχεῖ καθ’ ἡμέραν, ἡμῖν δ’ ἀπορρεῖ κἀπὶ μηδὲν ἔρχεται. τίσ οὖν τοιοῦτον ἄνδρα βουλεύων ἑλεῖν ἄλυποσ ἄτησ ἐξαπαλλαχθήσεται; ὁρ́α κακῶσ πράσσοντε μὴ μείζω κακὰ κτησώμεθ’, εἴ τισ τούσδ’ ἀκούσεται λόγουσ. λύει γὰρ ἡμῖν οὐδὲν οὐδ’ ἐπωφελεῖ βάξιν καλὴν λαβόντε δυσκλεῶσ θανεῖν. οὐ γὰρ θανεῖν ἔχθιστον, ἀλλ’ ὅταν θανεῖν χρῄζων τισ εἶτα μηδὲ τοῦτ’ ἔχῃ λαβεῖν. ἀλλ’ ἀντιάζω, πρὶν πανωλέθρουσ τὸ πᾶν ἡμᾶσ τ’ ὀλέσθαι κἀξερημῶσαι γένοσ, κατάσχεσ ὀργήν. καὶ τὰ μὲν λελεγμένα ἄρρητ’ ἐγώ σοι κἀτελῆ φυλάξομαι, αὐτὴ δὲ νοῦν σχὲσ ἀλλὰ τῷ χρόνῳ ποτέ, σθένουσα μηδὲν τοῖσ κρατοῦσιν εἰκαθεῖν. πείθου·

προνοίασ οὐδὲν ἀνθρώποισ ἔφυ κέρδοσ λαβεῖν ἄμεινον οὐδὲ νοῦ σοφοῦ. ἀπροσδόκητον οὐδὲν εἴρηκασ· καλῶσ δ’ ᾔδη σ’ ἀπορρίψουσαν ἁπηγγελλόμην. ἀλλ’ αὐτόχειρί μοι μόνῃ τε δραστέον τοὔργον τόδ’· οὐ γὰρ δὴ κενόν γ’ ἀφήσομεν. φεῦ· εἴθ’ ὤφελεσ τοιάδε τὴν γνώμην πατρὸσ θνῄσκοντοσ εἶναι· πᾶν γὰρ ἂν κατειργάσω. ἀλλ’ ἦ φύσιν γε, τὸν δὲ νοῦν ἥσσων τότε. ἄσκει τοιαύτη νοῦν δι’ αἰῶνοσ μένειν. ὡσ οὐχὶ συνδράσουσα νουθετεῖσ τάδε. εἰκὸσ γὰρ ἐγχειροῦντα καὶ πράσσειν κακῶσ. ζηλῶ σε τοῦ νοῦ, τῆσ δὲ δειλίασ στυγῶ. ἀνέξομαι κλύουσα χὤταν εὖ λέγῃσ. ἀλλ’ οὔ ποτ’ ἐξ ἐμοῦ γε μὴ πάθῃσ τόδε. μακρὸσ τὸ κρῖναι ταῦτα χὠ λοιπὸσ χρόνοσ. ἄπελθε· σοὶ γὰρ ὠφέλησισ οὐκ ἔνι. ἔνεστιν· ἀλλὰ σοὶ μάθησισ οὐ πάρα. ἐλθοῦσα μητρὶ ταῦτα πάντ’ ἔξειπε σῇ. οὐδ’ αὖ τοσοῦτον ἔχθοσ ἐχθαίρω σ’ ἐγώ. ἀλλ’ οὖν ἐπίστω γ’ οἷ μ’ ἀτιμίασ ἄγεισ. ἀτιμίασ μὲν οὔ, προμηθίασ δὲ σοῦ. τῷ σῷ δικαίῳ δῆτ’ ἐπισπέσθαι με δεῖ; ὅταν γὰρ εὖ φρονῇσ, τόθ’ ἡγήσει σὺ νῷν. ἦ δεινὸν εὖ λέγουσαν ἐξαμαρτάνειν. εἴρηκασ ὀρθῶσ ᾧ σὺ πρόσκεισαι κακῷ. τί δ’; οὐ δοκῶ σοι ταῦτα σὺν δίκῃ λέγειν; ἀλλ’ ἔστιν ἔνθα χἠ δίκη βλάβην φέρει. τούτοισ ἐγὼ ζῆν τοῖσ νόμοισ οὐ βούλομαι. ἀλλ’ εἰ ποήσεισ ταῦτ’, ἐπαινέσεισ ἐμέ. καὶ μὴν ποήσω γ’ οὐδὲν ἐκπλαγεῖσά σε. καὶ τοῦτ’ ἀληθέσ, οὐδὲ βουλεύσει πάλιν; βουλῆσ γὰρ οὐδέν ἐστιν ἔχθιον κακῆσ. φρονεῖν ἐοίκασ οὐδὲν ὧν ἐγὼ λέγω. πάλαι δέδοκται ταῦτα κοὐ νεωστί μοι. ἄπειμι τοίνυν·

οὔτε γὰρ σὺ τἄμ’ ἔπη τολμᾷσ ἐπαινεῖν οὔτ’ ἐγὼ τοὺσ σοὺσ τρόπουσ. ἀλλ’ εἴσιθ’. οὔ σοι μὴ μεθέψομαί ποτε, οὐδ’ ἢν σφόδρ’ ἱμείρουσα τυγχάνῃσ· ἐπεὶ πολλῆσ ἀνοίασ καὶ τὸ θηρᾶσθαι κενά. ἀλλ’ εἰ σεαυτῇ τυγχάνεισ δοκοῦσά τι φρονεῖν, φρόνει τοιαῦθ’. ὅταν γὰρ ἐν κακοῖσ ἤδη βεβήκῃσ, τἄμ’ ἐπαινέσεισ ἔπη.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION