Sophocles, episode 10:

(소포클레스, episode 10:)

ἆρ’ ὑμὶν ὡσ ἀλγοῦσα κὠδυνωμένη δεινῶσ δακρῦσαι κἀπικωκῦσαι δοκεῖ τὸν υἱὸν ἡ δύστηνοσ ὧδ’ ὀλωλότα; ἀλλ’ ἐγγελῶσα φροῦδοσ· ὦ τάλαιν’ ἐγώ. Ὀρέστα φίλταθ’, ὥσ μ’ ἀπώλεσασ θανών. ἀποσπάσασ γὰρ τῆσ ἐμῆσ οἴχει φρενὸσ αἵ μοι μόναι παρῆσαν ἐλπίδων ἔτι, σὲ πατρὸσ ἥξειν ζῶντα τιμωρόν ποτε κἀμοῦ ταλαίνησ. νῦν δὲ ποῖ με χρὴ μολεῖν; μόνη γάρ εἰμι, σοῦ τ’ ἀπεστερημένη καὶ πατρόσ. ἤδη δεῖ με δουλεύειν πάλιν ἐν τοῖσιν ἐχθίστοισιν ἀνθρώπων ἐμοὶ φονεῦσι πατρόσ. ἆρά μοι καλῶσ ἔχει; ἀλλ’ οὔ τι μὴν ἔγωγε τοῦ λοιποῦ χρόνου ξύνοικοσ, εἴσειμ’, ἀλλὰ τῇδε πρὸσ πύλῃ παρεῖσ’ ἐμαυτὴν ἄφιλοσ αὐανῶ βίον. πρὸσ ταῦτα καινέτω τισ, εἰ βαρύνεται, τῶν ἔνδον ὄντων· ὡσ χάρισ μέν, ἢν κτάνῃ, λύπη δ’, ἐὰν ζῶ· τοῦ βίου δ’ οὐδεὶσ πόθοσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION