Sophocles, episode 1:

ἐγὼ δ’ ὁρῶσ’ ἡ δύσμοροσ κατὰ στέγασ κλαίω, τέτηκα, κἀπικωκύω πατρὸσ τὴν δυστάλαιναν δαῖτ’ ἐπωνομασμένην αὐτὴ πρὸσ αὑτήν. οὐδὲ γὰρ κλαῦσαι πάρα τοσόνδ’ ὅσον μοι θυμὸσ ἡδονὴν φέρει. αὕτη γὰρ ἡ λόγοισι γενναία γυνὴ φωνοῦσα τοιάδ’ ἐξονειδίζει κακά· ὦ δύσθεον μίσημα, σοὶ μόνῃ πατὴρ τέθνηκεν; ἄλλοσ δ’ οὔτισ ἐν πένθει βροτῶν; κακῶσ ὄλοιο, μηδέ σ’ ἐκ γόων ποτὲ τῶν νῦν ἀπαλλάξειαν οἱ κάτω θεοί. τάδ’ ἐξυβρίζει· πλὴν ὅταν κλύῃ τινὸσ ἥξοντ’ Ὀρέστην· τηνικαῦτα δ’ ἐμμανὴσ βοᾷ παραστᾶσ’· οὐ σύ μοι τῶνδ’ αἰτία; οὐ σὸν τόδ’ ἐστὶ τοὔργον, ἥτισ ἐκ χερῶν κλέψασ’ Ὀρέστην τῶν ἐμῶν ὑπεξέθου; ἀλλ’ ἴσθι τοι τίσουσά γ’ ἀξίαν δίκην. τοιαῦθ’ ὑλακτεῖ, σὺν δ’ ἐποτρύνει πέλασ ὁ κλεινὸσ αὐτῇ ταὐτὰ νυμφίοσ παρών, ὁ πάντ’ ἄναλκισ οὗτοσ, ἡ πᾶσα βλάβη, ὁ σὺν γυναιξὶ τὰσ μάχασ ποιούμενοσ. ἐγὼ δ’ Ὀρέστην τῶνδε προσμένουσ’ ἀεὶ παυστῆρ’ ἐφήξειν ἡ τάλαιν’ ἀπόλλυμαι. μέλλων γὰρ ἀεὶ δρᾶν τι τὰσ οὔσασ τέ μου καὶ τὰσ ἀπούσασ ἐλπίδασ διέφθορεν. ἐν οὖν τοιούτοισ οὔτε σωφρονεῖν, φίλαι, οὔτ’ εὐσεβεῖν πάρεστιν· ἀλλ’ ἔν τοι κακοῖσ πολλή ’στ’ ἀνάγκη κἀπιτηδεύειν κακά.