Sophocles, Antigone, episode 2:

(소포클레스, Antigone, episode 2:)

τί δ’, ὦ ταλαῖφρον, εἰ τάδ’ ἐν τούτοισ, ἐγὼ λύουσ’ ἂν ἢ ’φάπτουσα προσθείμην πλέον; εἰ ξυμπονήσεισ καὶ ξυνεργάσει σκόπει. ποῖόν τι κινδύνευμα; ποῦ γνώμησ ποτ’ εἰ; εἰ τὸν νεκρὸν ξὺν τῇδε κουφιεῖσ χερί. ἢ γὰρ νοεῖσ θάπτειν σφ’, ἀπόρρητον πόλει; τὸν γοῦν ἐμὸν καὶ τὸν σόν ἢν σὺ μὴ θέλῃσ ἀδελφόν· οὐ γὰρ δὴ προδοῦσ’ ἁλώσομαι. ὦ σχετλία, Κρέοντοσ ἀντειρηκότοσ; ἀλλ’ οὐδὲν αὐτῷ τῶν ἐμῶν μ’ εἴργειν μέτα. οἴμοι. φρόνησον, ὦ κασιγνήτη, πατὴρ ὡσ νῷν ἀπεχθὴσ δυσκλεήσ τ’ ἀπώλετο, πρὸσ αὐτοφώρων ἀμπλακημάτων διπλᾶσ ὄψεισ ἀράξασ αὐτὸσ αὐτουργῷ χερί. ἔπειτα μήτηρ καὶ γυνή, διπλοῦν ἔποσ, πλεκταῖσιν ἀρτάναισι λωβᾶται βίον· τρίτον δ’ ἀδελφὼ δύο μίαν καθ’ ἡμέραν αὐτοκτονοῦντε τὼ ταλαιπώρω μόρον κοινὸν κατειργάσαντ’ ἐπαλλήλοιν χεροῖν. νῦν δ’ αὖ μόνα δὴ νὼ λελειμμένα σκόπει ὅσῳ κάκιστ’ ὀλούμεθ’, εἰ νόμου βίᾳ ψῆφον τυράννων ἢ κράτη παρέξιμεν. ἀλλ’ ἐννοεῖν χρὴ τοῦτο μὲν γυναῖχ’ ὅτι ἔφυμεν, ὡσ πρὸσ ἄνδρασ οὐ μαχουμένα. ἔπειτα δ’ οὕνεκ’ ἀρχόμεσθ’ ἐκ κρεισσόνων, καὶ ταῦτ’ ἀκούειν κἄτι τῶνδ’ ἀλγίονα. ἐγὼ μὲν οὖν αἰτοῦσα τοὺσ ὑπὸ χθονὸσ ξύγγνοιαν ἴσχειν, ὡσ βιάζομαι τάδε, τοῖσ ἐν τέλει βεβῶσι πείσομαι· τὸ γὰρ περισσὰ πράσσειν οὐκ ἔχει νοῦν οὐδένα.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION