Plutarch, De superstitione, section 10 6:

"θυγάτηρ γένοιτο. καὶ μὴν ὅμοια τούτοισ καὶ χείρω περὶ Ἀρτέμιδοσ οἱ δεισιδαίμονεσ ὑπολαμβάνουσιν αἵ τε κἂν ἀπ’ ἀγχόνασ ἀίξασα αἵ τε καλεχόνα κναίσατε αἵ τε κανέκεκροσ; μαίουσα ἂν πεφυρμένα ἐσῆλθεσ αἵ τε καὶ ἐκ τριπόδων καθαρμάτεσσιν ἐπισπώμενα τῷ παλαμναίῳ συμπλεχθεῖσα. οὐδὲν δὲ τούτων ἐπιεικέστερα φρονοῦσι περὶ Ἀπόλλωνοσ; περὶ Ἥρασ περὶ Ἀφροδίτησ· πάντασ γὰρ τούτουσ, τρέμουσι καὶ δεδοίκασι. καίτοι τί τοσοῦτον ἡ Νιόβη περὶ τῆσ Λητοῦσ ῦσ ἐβλασφήμησεν, ὅσου ἡ δεισιδαιμονία πέπεικε περὶ τῆσ θεοῦ τοὺσ ἄφρονασ, ὡσ ἄρα λοιδορηθεῖσα κατετόξευσε τῆσ ἀθλίασ γυναικὸσ ἓξ μὲν θυγατέρασ, ἓξ δ’ υἱέασ ἡβώοντασ;