Plutarch, De superstitione, section 5

(플루타르코스, De superstitione, section 5)

ἡ μὲν ἄγνοια χαλεπὴ καὶ τὸ παρορᾶν καὶ τυφλώττειν περὶ τηλικαῦτα συμφορὰ μεγάλη ψυχῆσ, ὥσπερ ὀμμάτων πολλῶν τὸ φανότατον καὶ κυριώτατον ἀπεσβεσμένησ τὴν τοῦ θεοῦ νόησιν. ταύτῃ δὲ τὸ ἐμπαθέσ, ὥσπερ εἴρηται, καὶ ἑλκῶδεσ καὶ ταρακτικὸν καὶ καταδεδουλωμένον εὐθὺσ;

πρόσεστι τῇ δόξῃ.

αὖθισ εἰσ τάξιν ἀνελίττουσαν οἰκείωσ καὶ περιάγουσαν καθιστᾶν.

ὅσσα δὲ μὴ πεφίληκε Ζεύσ’ φησὶ Πίνδαροσ ἀτύζονται βοὰν Πιερίδων ἀίοντα· καὶ γὰρ διαγριαίνεται καὶ ἀγανακτεῖ, καὶ τὰσ τίγρεισ δέ φασι περιτυμπανιζομένασ ἐκμαίνεσθαι καὶ ταράττεσθαι καὶ τέλοσ αὑτὰσ διασπᾶν.

ἔλαττον οὖν κακὸν οἷσ διὰ κωφότητα καὶ πήρωσιν ἀκοῆσ ἀπάθεια πρὸσ μουσικὴν καὶ ἀναισθησία συμβέβηκεν. αἰσθέσθαι παρόντασ ἢ χρῆσθαι τοῖσ φιλτάτοισ ὡσ πολεμίοισ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION