Plutarch, De superstitione, section 3

(플루타르코스, De superstitione, section 3)

αἰσχρὰ μὲν δὴ πάντα τὰ τῆσ ψυχῆσ; νοσήματα καὶ πάθη, τὸ δὲ γαῦρον ἐνίοισ ὅμωσ καὶ ὑψηλὸν καὶ διηρμένον ἔνεστιν ὑπὸ κουφότητοσ, δραστηρίου δ’ ὁρμῆσ οὐδὲν ὡσ ἔποσ εἰπεῖν ἀπεστέρηται. καὶ συντείνει τὸν λογισμόν.

μόνοσ δ’, ὁ φόβοσ, οὐχ ἧττον ὢν τόλμησ ἐνδεὴσ ἢ λογισμοῦ, ἄπρακτον ἔχει καὶ ἄπορον καὶ ἀμήχανον τὸ ἀλόγιστον. καὶ δεῖμα καὶ τάρβοσ αὐτοῦ τὸ συνδέον ὁμοῦ τὴν ψυχὴν καὶ ταράττον ὠνόμασται.

φόβων δὲ πάντων ἀπρακτότατοσ καὶ ἀπορώτατοσ ὁ τῆσ δεισιδαιμονίασ. οὐ φοβεῖται θάλασσαν ὁ μὴ πλέων οὐδὲ πόλεμον ὁ μὴ στρατευόμενοσ, οὐδὲ λῃστὰσ ὁ οἰκουρῶν οὐδὲ συκοφάντην ὁ πένησ οὐδὲ φθόνον ὁ ἰδιώτησ, οὐδὲ σεισμὸν ὁ ἐν Γαλάταισ οὐδὲ κεραυνὸν ὁ ἐν Αἰθίοψιν· ὁ δὲ θεοὺσ δεδιὼσ πάντα δέδιε, γῆν θάλατταν ἀέρα οὐρανὸν σκότοσ φῶσ κληδόνα σιωπὴν ὄνειρον.

καὶ βαρείασ περὶ τοῦ θεοῦ δόξασ ἀπωσαμένῃ, ἀλλ’ ὥσπερ ἐν ἀσεβῶν χώρῳ τῷ ὕπνῳ τῶν δεισιδαιμόνων εἴδωλα φρικώδη καὶ τεράστια φάσματα καὶ ποινάσ τινασ ἐγείρουσα καὶ στροβοῦσα τὴν ἀθλίαν ψυχὴν ἐκδιώκει τοῖσ ὀνείροισ ἐκ τῶν ὕπνων, μαστιζομένην καὶ κολαζομένην αὐτὴν ὑφ’ αὑτῆσ ὡσ ὑφ’ ἑτέρου, καὶ δεινὰ προστάγματα καὶ ἀλλόκοτα λαμβάνουσαν.

οὐδὲν κακὸν ἐχούσησ ὕπαρ ἐξαπατῶσιν ἑαυτοὺσ καὶ δαπανῶσι καὶ ταράττουσιν, εἰσ ἀγύρτασ καὶ γόητασ ἐμπεσόντεσ λέγοντασ ἀλλ’ εἴτ’ ἔνυπνον φάντασμα φοβεῖ, χθονίασ θ’ Ἑκάτησ κῶμον ἐδέξω, τὴν περιμάκτριαν κάλει γραῦν καὶ βάπτισον σεαυτὸν εἰσ θάλασσαν καὶ καθίσασ ἐν τῇ γῇ διημέρευσον.

ὦ βάρβαρ’ ἐξευρόντεσ Ἕλληνεσ κακά τῇ δεισιδαιμονίᾳ, πηλώσεισ καταβορβορώσεισ βαπτισμούσ, ῥίψεισ ἐπὶ πρόσωπον, αἰσχρὰσ;

προκαθίσεισ, ἀλλοκότουσ προσκυνήσεισ.

δικαίῳ τῷ στόματι τοὺσ κιθαρῳδοὺσ ἐκέλευον ᾅδειν οἱ τὴν νόμιμον μουσικὴν σῴζειν δοκοῦντεσ· ἡμεῖσ δὲ τοῖσ θεοῖσ ἀξιοῦμεν ὀρθῷ τῷ στόματι καὶ δικαίῳ προσεύχεσθαι, καὶ μὴ τὴν ἐπὶ τῶν σπλάγχνων μὲν γλῶτταν εἰ καθαρὰ καὶ ὀρθὴ σκοπεῖν, τὴν δ’ ἑαυτῶν διαστρέφοντασ καὶ μολύνοντασ ἀτόποισ ὀνόμασι καὶ ῥήμασι βαρβαρικοῖσ καταισχύνειν καὶ παρανομεῖν εἰσ τὸ θεῖον καὶ πάτριον ἀξίωμα τῆσ εὐσεβείασ.

ἀηδῶσ εἴρηκέ που πρὸσ τοὺσ καταχρυσοῦντασ τὰ κλινίδια καὶ καταργυροῦντασ ὅ τι μόνον ἡμῖν προῖκ’ ἔδωκαν οἱ θεοὶ τὸν ὕπνου, τί τοῦτο πολυτελὲσ σαυτῷ ποιεῖσ;

ἔστι δὲ καὶ πρὸσ τὸν δεισιδαίμονα εἰπεῖν ὅ τι τὸν ὕπνον οἱ θεοὶ λήθην κακῶν ἔδοσαν ἡμῖν καὶ ἀνάπαυσιν, τί τοῦτο κολαστήριον σαυτῷ ποιεῖσ ἐπίμονον καὶ ὀδυνηρόν, τῆσ ἀθλίασ ψυχῆσ εἰσ ἄλλον ὕπνον ἀποδρᾶναι μὴ δυναμένησ;

ὁ Ἡράκλειτόσ φησι τοῖσ ἐγρηγορόσιν ἕνα καὶ κοινὸν κόσμον εἶναι, τῶν δὲ κοιμωμένων ἕκαστον εἰσ ἴδιον ἀναστρέφεσθαι.

τῷ δὲ δεισιδαίμονι κοινὸσ οὐδεὶσ οὐδ’ ἴδιόσ ἐστι κόσμοσ· οὔτε γὰρ ἐγρηγορὼσ τῷ φρονοῦντι χρῆται οὔτε κοιμώμενοσ ἀπαλλάττεται τοῦ ταράττοντοσ, ἀλλ’ ὀνειρώττει μὲν ὁ λογισμόσ, ἐγρήγορε δ’ ὁ φόβοσ ἀεί, φυγὴ δ’ οὐκ ἔστιν οὐδὲ μετάστασισ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION