Plutarch, De Alexandri magni fortuna aut virtute, chapter 2, section 13

(플루타르코스, De Alexandri magni fortuna aut virtute, chapter 2, section 13)

ἔχων δόξαν ἄλλωσ διέξεισι τοῦ βίου, πλαττόμενοσ ὑπὸ τῶν σοφιστῶν καὶ τῶν νομοθετῶν. παρέσχηκε, φέρε θεῶ τὸν Ἀλέξανδρον ἅπασι παραβάλλων.

Σόλων χρεῶν ἀποκοπὴν ἐν Ἀθήναισ ἐποίησε, σεισάχθειαν προσαγορεύσασ·

Ἀλέξανδροσ δὲ τὰ χρέα τοῖσ δανείσασιν ὑπὲρ τῶν ὀφειλόντων αὐτὸσ ἐξέτισε. Περικλῆσ φορολογήσασ τοὺσ Ἕλληνασ ἐκ τῶν χρημάτων ἐκόσμησεν ἱεροῖσ τὴν ἀκρόπολιν Ἀλέξανδροσ δὲ τὰ τῶν βαρβάρων χρήματα λαβὼν ἔπεμψεν εἰσ τὴν Ἑλλάδα, ναοὺσ τοῖσ θεοῖσ ἀπὸ μυρίων ταλάντων οἰκοδομῆσαι κελεύσασ. Βρασίδαν ἐν τῇ Ἑλλάδι περιβόητον ἐποίησε τὸ πρὸσ Μεθώνην διαδραμεῖν τὸ στρατόπεδον τῶν πολεμίων βαλλόμενον παρὰ τὴν θάλατταν·

περιλαμπόμενον;

οἱ δὲ τὸ πρῶτον ἐκπλαγέντεσ ἅμα φρίκῃ διέτρεσαν καὶ ἀνεχώρησαν εἶθ’ ὡσ ἑώρων ἄνθρωπον ἕνα πολλοῖσ ἐπιφερόμενον, ἀντέστησαν. ἄρ’ ἡ Τύχη μεγάλα καὶ λαμπρὰ διέφηνεν ἔργα τῆσ πρὸσ Ἀλέξανδρον εὐμενείασ, ὅτ’ αὐτὸν μὲν εἰσ χωρίον ἄσημον καὶ βάρβαρον ἐμβαλοῦσα κατέκλεισε καὶ περιετείχισε, τοὺσ δ’ ὑπὸ σπουδῆσ ἐπιβοηθοῦντασ ἔξωθεν καὶ τῶν τειχῶν ἐφιεμένουσ, κλάσασα καὶ συντρίψασα τὰσ κλίμακασ, ὑπεσκέλισε καὶ κατεκρήμνισε.

λαβέσθαι καὶ καθέντεσ ἑαυτοὺσ περιστῆναι τῷ βασιλεῖ, τὸν μὲν εὐθὺσ ἀνήρπασε καὶ προανεῖλεν, ὁ δὲ τοξεύμασι πολλοῖσ διαπεπαρμένοσ, ὅσον ὁρᾶν καὶ συναισθάνεσθαι μόνον ἀπεῖχε τοῦ τεθνάναι·

κεναὶ δ’ ἔξωθεν προσδρομαὶ καὶ ἀλαλαγμοὶ Μακεδόνων, οὐ μηχανῆσ τινοσ οὐκ ὀργάνων παρόντων, ἀλλ’ ὑπὸ σπουδῆσ ξίφεσι τυπτόντων τὰ τείχη καὶ χερσὶ γυμναῖσ περιρρῆξαι καὶ μονονοὺ διαφαγεῖν βιαζομένων.

ὁ δ’ εὐτυχὴσ βασιλεὺσ καὶ ὑπὸ τῆσ Τύχησ φυλαττόμενοσ ἀεὶ καὶ δορυφορούμενοσ, ὥσπερ θηρίον ἄρκυσιν ἐνσχεθείσ, ἔρημοσ καὶ ἀβοήθητοσ, οὐχ ὑπὲρ Σούσων οὐδὲ Βαβυλῶνοσ οὐδὲ τοῦ Βάκτρα λαβεῖν οὐδὲ τοῦ μεγάλου Πώρου κρατῆσαι·

τοῖσ γὰρ ἐνδόξοισ καὶ μεγάλοισ ἀγῶσι, κἂν δυστυχῶνται, τὸ γοῦν αἰσχρὸν οὐ πρόσεστιν.

ἀλλ’ οὕτω δύσερισ ἦν καὶ βάσκανοσ ἡ Τύχη καὶ φιλοβάρβαροσ καὶ μισαλέξανδροσ, ὥστε μὴ τὸ σῶμα μόνον αὐτοῦ μηδὲ τὸν βίον, ἀλλὰ καὶ τὴν δόξαν ἀνελεῖν ὅσον ἐφ’ ἑαυτῇ καὶ διαφθεῖραι τὴν εὔκλειαν.

οὐ γὰρ παρ’ Εὐφράτην Ἀλέξανδρον ἢ Ὑδάσπην πεσόντα κεῖσθαι δεινὸν ἦν, οὐδ’ ἀγεννὲσ ἐν χερσὶ Δαρείῳ γενόμενον καὶ ἵπποισ καὶ ξίφεσι καὶ κοπίσι Περσῶν ἀμυνομένων ὑπὲρ τοῦ βασιλέωσ ἀποθανεῖν·

πεσεῖν ἀπ’ ἐλπίδοσ μεγάλησ .

οὕτω Πελοπίδασ καὶ Ἐπαμεινώνδασ ἀρετῆσ ὁ τούτων θάνατοσ ἦν, οὐ δυστυχίασ ἐπὶ τηλικούτοισ. τῆσ δὲ νῦν ἐξεταζομένησ Τύχησ οἱο͂ν τὸ ἔργον;

ἐν ἐσχατιᾷ βαρβάρου παραποταμίασ καὶ τείχεσιν ἀδόξου πολίχνησ περιβαλούσησ καὶ ἀποκρυψάσησ τὸν τῆσ οἰκουμένησ βασιλέα καὶ κύριον, ὅπλοισ ἀτίμοισ καὶ σκεύεσι τοῖσ παρατυχοῦσι τυπτόμενον καὶ βαλλόμενον ἀπολέσθαι. καὶ γὰρ κοπίδι τὴν κεφαλὴν διὰ τοῦ κράνουσ ἐπλήγη, καὶ βέλει τισ ἀπὸ τόξου τὸν θώρακα διέκοψεν, οὗ τοῖσ περὶ τὸν μαστὸν ἐνερεισθέντοσ ὀστέοισ καὶ καταπαγέντοσ ὁ μὲν καυλὸσ·

ἐξεῖχε βαρύνων, τῆσ δ’ ἀκίδοσ ὁ σίδηροσ τεσσάρων δακτύλων εὖροσ ἔσχε καὶ πέντε μῆκοσ. ἔσχατον δὲ τῶν δεινῶν, ὁ μὲν ἠμύνετο τοὺσ κατὰ στόμα καὶ τὸν βαλόντα καὶ πελάσαι τολμήσαντα μετὰ ξίφουσ αὐτὸσ τῷ ἐγχειριδίῳ φθάσασ κατέβαλε καὶ ἀπέκτεινεν.

ἐν τούτῳ δὲ τισ δραμὼν ἐκ μυλῶνοσ ὑπέρῳ κατὰ τοῦ αὐχένοσ ὄπισθεν πληγὴν κατήνεγκεν, ἣ συνέχεε τὴν αἴσθησιν αὐτοῦ σκοτωθέντοσ·

ἡ δ’ Ἀρετὴ παρῆν, θάρσοσ μὲν αὐτῷ ῥώμην δὲ καὶ σπουδὴν τοῖσ περὶ αὐτὸν ἐμποιοῦσα.

Λιμναῖοι γὰρ καὶ Πτολεμαῖοι καὶ Λεοννάτοι, καὶ ὅσοι τὸ τεῖχοσ ὑπερβάντεσ ἢ ῥήξαντεσ ἔστησαν πρὸ αὐτοῦ, τεῖχοσ ἀρετῆσ ἦσαν, εὐνοίᾳ καὶ φιλίᾳ τοῦ βασιλέωσ τὰ σώματα καὶ τὰ πρόσωπα καὶ τὰσ ψυχὰσ προβαλλόμενοι. ἀγαθῶν βασιλέων ἑταῖροι προαποθνήσκουσιν ἑκουσίωσ καὶ προκινδυνεύουσιν, ἀλλ’ ἔρωτι τῆσ Ἀρετῆσ ὥσπερ ὑπὸ φίλτρων μέλιτται τῷ ἄρχοντι προσέρχονται καὶ προσπεφύκασι.

τίσ οὖν οὐκ ἂν εἴποι τότε παρὼν ἀκίνδυνοσ θεατήσ, ὅτι Τύχησ μέγαν ἀγῶνα καὶ Ἀρετῆσ θεᾶται, καὶ τὸ μὲν βάρβαρον παρ’ ἀξίαν ἐπικρατεῖ διὰ Τύχην, τὸ δ’ Ἑλληνικὸν ἀντέχει παρὰ δύναμιν δι’ Ἀρετήν;

τύχησ καὶ δαίμονοσ φθονεροῦ καὶ νεμέσεωσ ἔσται τὸ ἔργον ἂν δ’ οὗτοι κρατήσωσιν, Ἀρετὴ καὶ τόλμα καὶ φιλία καὶ πίστισ ἐξοίσεται τὸ νικητήριον;

ταῦτα γὰρ μόνα παρῆν Ἀλεξάνδρῳ, τῆσ δ’ ἄλλησ;

δυνάμεωσ καὶ παρασκευῆσ καὶ στόλων καὶ ἵππων καὶ στρατοπέδων μέσον ἔθηκεν ἡ Τύχη τὸ τεῖχοσ. ἐτρέψαντο μὲν οὖν τοὺσ βαρβάρουσ οἱ Μακεδόνεσ, καὶ πεσοῦσιν αὐτοῖσ ἐπικατέσκαψαν τὴν πόλιν.

Ἀλεξάνδρῳ δ’ οὐδὲν ἦν ὄφελοσ· ἡρ́παστο γὰρ μετὰ τοῦ βέλουσ, καὶ τὸν κάλαμον ἐν τοῖσ· καὶ ἧλοσ τὸ τόξευμα τοῦ θώρακοσ πρὸσ τὸ σῶμα.

καὶ σπάσαι μὲν ὥσπερ ἐκ ῥίζησ τοῦ τραύματοσ βιαζομένοισ οὐχ ὑπήκουεν ὁ σίδηροσ, ἕδραν ἔχων τὰ πρὸ τῆσ καρδίασ στερεὰ τοῦ στήθουσ·

ἐκπρῖσαι δὲ τοῦ δόνακοσ οὐκ ἐθάρρουν τὸ προῦχον, ἀλλ’ ἐφοβοῦντο, μήπωσ σπαραγμῷ σχιζόμενον τὸ ὀστέον ὑπερβολὰσ ἀλγηδόνων παράσχῃ καὶ ῥῆξισ αἵματοσ ἐκ βάθουσ γένηται. πολλὴν δ’ ἀπορίαν καὶ διατριβὴν ὁρῶν αὐτὸσ ἐπεχείρησεν ἐν χρῷ τοῦ θώρακοσ ἀποτέμνειν τῷ ξιφιδίῳ τὸν οἰστόν·

ἠτόνει δ’ ἡ χεὶρ καὶ βάροσ εἶχε ναρκῶδεσ ὑπὸ φλεγμονῆσ τοῦ τραύματοσ. ἐκέλευεν οὖν ἅπτεσθαι καὶ μὴ δεδιέναι τοὺσ ἀτρώτουσ θαρρύνων·

καὶ τοῖσ μὲν ἐλοιδορεῖτο κλαίουσι καὶ περιπαθοῦσι, τοὺσ δὲ λιποτάκτασ ἀπεκάλει, μὴ τολμῶντασ αὐτῷ βοηθεῖν·

"μηδεὶσ ἔστω μηδ’ ὑπὲρ ἐμοῦ δειλόσ· "ἀπιστοῦμαι μὴ φοβεῖσθαι θάνατον, εἰ τὸν ἐμὸν φοβεῖσθ’ ὑμεῖσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION