Plato, Euthydemus, Protagoras, Gorgias, Meno, Μένων 113:

οὐκοῦν συλλήβδην πάντα τὰ τῆσ ψυχῆσ ἐπιχειρήματα καὶ καρτερήματα ἡγουμένησ μὲν φρονήσεωσ εἰσ εὐδαιμονίαν τελευτᾷ, ἀφροσύνησ δ’ εἰσ τοὐναντίον; ἐοίκεν. εἰ ἄρα ἀρετὴ τῶν ἐν τῇ ψυχῇ τί ἐστιν καὶ ἀναγκαῖον αὐτῷ ὠφελίμῳ εἶναι, φρόνησιν αὐτὸ δεῖ εἶναι, ἐπειδήπερ πάντα τὰ κατὰ τὴν ψυχὴν αὐτὰ μὲν καθ’ αὑτὰ οὔτε ὠφέλιμα οὔτε βλαβερά ἐστιν, προσγενομένησ δὲ φρονήσεωσ ἢ ἀφροσύνησ βλαβερά τε καὶ ὠφέλιμα γίγνεται.