Plato, Euthydemus, Protagoras, Gorgias, Meno, Εὐθύδημος 426:

ἀτὰρ γελοῖον μέν μοι δοκεῖ εἶναι τὸ νουθετεῖν σε, ὅμωσ δέ, ἅ γ’ ἤκουον, ἐθέλω σοι ἀπαγγεῖλαι. τῶν ἀφ’ ὑμῶν ἀπιόντων ἴσθ’ ὅτι προσελθών τίσ μοι περιπατοῦντι, ἀνὴρ οἰόμενοσ πάνυ εἶναι σοφόσ, τούτων τισ τῶν περὶ τοὺσ λόγουσ τοὺσ εἰσ τὰ δικαστήρια δεινῶν, ὦ Κρίτων, ἔφη, οὐδὲν ἀκροᾷ τῶνδε τῶν σοφῶν; οὐ μὰ τὸν Δία, ἦν δ’ ἐγώ· οὐ γὰρ οἱο͂́σ τ’ ἦ προσστὰσ κατακούειν ὑπὸ τοῦ ὄχλου. καὶ μήν, ἔφη, ἄξιόν γ’ ἦν ἀκοῦσαι. τί δέ;