Plato, Euthydemus, Protagoras, Gorgias, Meno, Εὐθύδημος 374:

ἦ γὰρ οὐχ οἱο͂́ν τ’, ἔφη ὁ Διονυσόδωροσ, σιγῶντα λέγειν; οὐδ’ ὁπωστιοῦν, ἦ δ’ ὃσ ὁ Κτήσιπποσ. ἆρ’ οὐδὲ λέγοντα σιγᾶν; ἔτι ἧττον, ἔφη. ὅταν οὖν λίθουσ λέγῃσ καὶ ξύλα καὶ σιδήρια, οὐ σιγῶντα λέγεισ; οὔκουν εἴ γε ἐγώ, ἔφη, παρέρχομαι ἐν τοῖσ χαλκείοισ, ἀλλὰ φθεγγόμενα καὶ βοῶντα μέγιστον τὰ σιδήρια λέγεται, ἐάν τισ ἅψηται· ὥστε τοῦτο μὲν ὑπὸ σοφίασ ἔλαθεσ οὐδὲν εἰπών. ἀλλ’ ἔτι μοι τὸ ἕτερον ἐπιδείξατον, ὅπωσ αὖ ἔστιν λέγοντα σιγᾶν.