헬라어 문장 검색 - ΠλατόΑλξιβιά2́

(플라톤, Alcibiades 1, Alcibiades 2, Hipparchus, Lovers, Theages, Charmides, Laches, Lysis, Ἀλκιβιάδησ β)

ὦ Ἀλκιβιάδη, ἆρά γε πρὸσ τὸν θεὸν προσευξόμενοσ πορεύῃ; πάνυ μὲν οὖν, ὦ Σώκρατεσ. φαίνῃ γέ τοι ἐσκυθρωπακέναι τε καὶ εἰσ γῆν βλέπειν, ὥσ τι συννοούμενοσ. καὶ τί ἄν τισ συννοοῖτο, ὦ Σώκρατεσ; τὴν μεγίστην, ὦ Ἀλκιβιάδη, σύννοιαν, ὥσ γ’ ἐμοὶ δοκεῖ. ἐπεὶ φέρε πρὸσ Διόσ, οὐκ οἰεί τοὺσ θεούσ, ἃ τυγχάνομεν εὐχόμενοι καὶ ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ, ἐνίοτε τούτων τὰ μὲν διδόναι, τὰ δ’ οὔ, καὶ ἔστιν οἷσ μὲν αὐτῶν, ἔστι δ’ οἷσ οὔ; πάνυ μὲν οὖν.

οὐκοῦν δοκεῖ σοι πολλῆσ προμηθείασ γε προσδεῖσθαι, ὅπωσ μὴ λήσεται αὑτὸν εὐχόμενοσ μεγάλα κακά, δοκῶν δ’ ἀγαθά, οἱ δὲ θεοὶ τύχωσιν ἐν ταύτῃ ὄντεσ τῇ ἕξει, ἐν ᾗ διδόασιν αὐτοὶ ἅ τισ εὐχόμενοσ τυγχάνει; ὥσπερ τὸν Οἰδίπουν αὐτίκα φασὶν εὔξασθαι χαλκῷ διελέσθαι τὰ πατρῷα τοὺσ ὑεῖσ· ἐξὸν αὐτῷ τῶν παρόντων αὐτῷ κακῶν ἀποτροπήν τινα εὔξασθαι, ἕτερα πρὸσ τοῖσ ὑπάρχουσιν κατηρᾶτο·

τοιγαροῦν ταῦτά τε ἐξετελέσθη, καὶ ἐκ τούτων ἄλλα πολλὰ καὶ δεινά, ἃ τί δεῖ καθ’ ἕκαστα λέγειν; ἀλλὰ σὺ μέν, ὦ Σώκρατεσ, μαινόμενον ἄνθρωπον εἴρηκασ· ἐπεὶ τίσ ἄν σοι δοκεῖ τολμῆσαι ὑγιαίνων τοιαῦτ’ εὔξασθαι; τὸ μαίνεσθαι ἆρά γε ὑπεναντίον σοι δοκεῖ τῷ φρονεῖν; πάνυ μὲν οὖν. ἄφρονεσ δὲ καὶ φρόνιμοι δοκοῦσιν ἄνθρωποι εἶναι τινέσ σοι;

εἶναι μέντοι. φέρε δή, ἐπισκεψώμεθα τίνεσ ποτ’ εἰσὶν οὗτοι. ὅτι μὲν γάρ εἰσί τινεσ, ὡμολόγηται, ἄφρονέσ τε καὶ φρόνιμοι, καὶ μαινόμενοι ἕτεροι. ὡμολόγηται γάρ. ἔτι δὲ ὑγιαίνοντέσ εἰσί τινεσ; εἰσίν. οὐκοῦν καὶ ἀσθενοῦντεσ ἕτεροι; πάνυ γε.

οὐκοῦν οὐχ οἱ αὐτοί; οὐ γάρ. ἆρ’ οὖν καὶ ἕτεροί τινέσ εἰσιν, οἳ μηδέτερα τούτων πεπόνθασιν; οὐ δῆτα. ἀνάγκη γάρ ἐστιν ἄνθρωπον ὄντα ἢ νοσεῖν ἢ μὴ νοσεῖν. ἔμοιγε δοκεῖ. τί δέ; περὶ φρονήσεωσ καὶ ἀφροσύνησ ἆρά γε τὴν αὐτὴν ἔχεισ σὺ γνώμην; πῶσ λέγεισ; εἰ δοκεῖ σοι οἱο͂́ν τε εἶναι ἢ φρόνιμον ἢ ἄφρονα, ἢ ἔστι τι διὰ μέσου τρίτον πάθοσ, ὃ ποιεῖ τὸν ἄνθρωπον μήτε φρόνιμον μήτε ἄφρονα; οὐ δῆτα.

ἀνάγκη ἄρ’ ἐστὶ τὸ ἕτερον τούτων πεπονθέναι. ἔμοιγε δοκεῖ. οὐκοῦν μέμνησαι ὁμολογήσασ ὑπεναντίον εἶναι μανίαν φρονήσει; ἔγωγε. οὐκοῦν καὶ μηδὲν εἶναι διὰ μέσου τρίτον πάθοσ, ὃ ποιεῖ τὸν ἄνθρωπον μήτε φρόνιμον μήτε ἄφρονα εἶναι; ὡμολόγησα γάρ. καὶ μὴν δύο γε ὑπεναντία ἑνὶ πράγματι πῶσ ἂν εἰή; οὐδαμῶσ. ἀφροσύνη ἄρα καὶ μανία κινδυνεύει ταὐτὸν εἶναι.

φαίνεται. πάντασ οὖν ἂν φάντεσ, ὦ Ἀλκιβιάδη, τοὺσ ἄφρονασ μαίνεσθαι ὀρθῶσ ἂν φαίημεν· αὐτίκα τῶν σῶν ἡλικιωτῶν εἴ τινεσ τυγχάνουσιν ἄφρονεσ ὄντεσ, ὥσπερ εἰσί, καὶ τῶν ἔτι πρεσβυτέρων. ἐπεὶ φέρε πρὸσ Διόσ, οὐκ οἰεί τῶν ἐν τῇ πόλει ὀλίγουσ μὲν εἶναι τοὺσ φρονίμουσ, ἄφρονασ δὲ δὴ τοὺσ πολλούσ, οὓσ δὴ σὺ μαινομένουσ καλεῖσ; ἔγωγε. οἰεί ἂν οὖν χαίροντασ ἡμᾶσ εἶναι μετὰ τοσούτων μαινομένων πολιτευομένουσ, καὶ οὐκ ἂν παιομένουσ καὶ βαλλομένουσ, καὶ ἅπερ εἰώθασιν οἱ μαινόμενοι διαπράττεσθαι, πάλαι δὴ δίκην δεδωκέναι; ἀλλὰ ὁρ́α, ὦ μακάριε, μὴ οὐχ οὕτωσ ταῦτ’ ἔχει.

πάνυ μὲν οὖν. πῶσ ἂν οὖν ποτ’ ἔχοι, ὦ Σώκρατεσ; κινδυνεύει γὰρ οὐχ οὕτωσ ἔχειν ὥσπερ ᾠήθην. οὐδ’ ἐμοὶ δοκεῖ. ἀλλὰ τῇδέ πῃ ἀθρητέον. πῇ ποτε λέγεισ; ἐγὼ δή σοί γε ἐρῶ. ὑπολαμβάνομέν γέ τινασ εἶναι νοσοῦντασ· ἢ οὔ; ἆρ’ οὖν δοκεῖ σοι ἀναγκαῖον εἶναι τὸν νοσοῦντα ποδαγρᾶν ἢ πυρέττειν ἢ ὀφθαλμιᾶν, ἢ οὐκ ἂν δοκεῖ σοι καὶ μηδὲν τούτων πεπονθὼσ ἑτέραν νόσον νοσεῖν;

πολλαὶ γὰρ δήπου γέ εἰσι, καὶ οὐχ αὗται μόναι. ἔμοιγε δοκοῦσιν. ὀφθαλμία σοι οὖν δοκεῖ πᾶσα νόσοσ εἶναι; ναί. ἆρ’ οὖν καὶ πᾶσα νόσοσ ὀφθαλμία; οὐ δῆτα ἔμοιγε· ἀπορῶ μέντοι γε πῶσ λέγω. ἀλλ’ ἐὰν ἔμοιγε προσέχῃσ τὸν νοῦν, σύν τε δύο σκεπτομένω τυχὸν εὑρήσομεν.

ἀλλὰ προσέχω, ὦ Σώκρατεσ, εἰσ δύναμιν τὴν ἐμήν. οὐκοῦν ὡμολογήθη ἡμῖν ὀφθαλμία μὲν πᾶσα νόσοσ εἶναι, νόσοσ μέντοι οὐκ εἶναι πᾶσα ὀφθαλμία; ὡμολογήθη. καὶ ὀρθῶσ γέ μοι δοκεῖ ὁμολογηθῆναι. καὶ γὰρ οἱ πυρέττοντεσ πάντεσ νοσοῦσιν, οὐ μέντοι οἱ νοσοῦντεσ πάντεσ πυρέττουσιν οὐδὲ ποδαγρῶσιν οὐδέ γε ὀφθαλμιῶσιν, οἶμαι· ἀλλὰ νόσοσ μὲν πᾶν τὸ τοιοῦτόν ἐστι, διαφέρειν δέ φασιν οὓσ δὴ καλοῦμεν ἰατροὺσ τὴν ἀπεργασίαν αὐτῶν.

οὐ γὰρ πᾶσιν οὔτε ὅμοιαι οὔτε ὁμοίωσ διαπράττονται, ἀλλὰ κατὰ τὴν αὑτῆσ δύναμιν ἑκάστη· νόσοι μέντοι πᾶσαί εἰσιν. ὥσπερ δημιουργούσ τινασ ὑπολαμβάνομεν· ἢ οὔ; πάνυ μὲν οὖν. οὐκοῦν τοὺσ σκυτοτόμουσ καὶ τέκτονασ καὶ ἀνδριαντοποιοὺσ καὶ ἑτέρουσ παμπληθεῖσ, οὓσ τί δεῖ καθ’ ἕκαστα λέγειν; ἔχουσι δ’ οὖν διειληφότεσ δημιουργίασ μέρη, καὶ πάντεσ οὗτοί εἰσι δημιουργοί, οὐ μέντοι εἰσὶ τέκτονέσ γε οὐδὲ σκυτοτόμοι οὐδ’ ἀνδριαντοποιοί, οἳ σύμπαντέσ εἰσι δημιουργοί. οὐ δῆτα. οὕτωσ μὲν τοίνυν καὶ τὴν ἀφροσύνην διειληφότεσ εἰσί, καὶ τοὺσ μὲν πλεῖστον αὐτῆσ μέροσ ἔχοντασ μαινομένουσ καλοῦμεν, τοὺσ δ’ ὀλίγον ἔλαττον ἠλιθίουσ τε καὶ ἐμβροντήτουσ·

οἱ δὲ ἐν εὐφημοτάτοισ ὀνόμασι βουλόμενοι κατονομάζειν οἱ μὲν μεγαλοψύχουσ, οἱ δὲ εὐήθεισ, ἕτεροι δὲ ἀκάκουσ καὶ ἀπείρουσ καὶ ἐνεούσ· εὑρήσεισ δὲ καὶ ἕτερα πολλὰ ἀναζητῶν ὀνόματα.

πάντα δὲ ταῦτα ἀφροσύνη ἐστίν, διαφέρει δέ, ὥσπερ τέχνη τέχνησ ἡμῖν κατεφαίνετο καὶ νόσοσ νόσου· ἢ πῶσ σοι δοκεῖ; ἐμοὶ μὲν οὕτωσ. οὐκοῦν ἀπ’ ἐκείνου πάλιν ἐπανέλθωμεν. ἦν γὰρ δήπου καὶ ἐν ἀρχῇ τοῦ λόγου, σκεπτέον εἶναι τοὺσ ἄφρονάσ τε καὶ φρονίμουσ, τίνεσ ποτ’ εἰσίν. ὡμολόγητο γὰρ εἶναί τινασ· ἦ γὰρ οὔ; ναί, ὡμολόγηται. ἆρ’ οὖν τούτουσ φρονίμουσ ὑπολαμβάνεισ, οἳ ἂν εἰδῶσιν ἅττα δεῖ πράττειν καὶ λέγειν;

ἔγωγε. ἄφρονασ δὲ ποτέρουσ; ἆρά γε τοὺσ μηδέτερα τούτων εἰδότασ; τούτουσ. οὐκοῦν οἵ γε μὴ εἰδότεσ μηδέτερα τούτων λήσουσιν αὑτοὺσ καὶ λέγοντεσ καὶ πράττοντεσ ἅττα μὴ δεῖ; φαίνεται. τούτων μέντοι ἔλεγον, ὦ Ἀλκιβιάδη, καὶ τὸν Οἰδίπουν εἶναι τῶν ἀνθρώπων· εὑρήσεισ δ’ ἔτι καὶ τῶν νῦν πολλοὺσ οὐκ ὀργῇ κεχρημένουσ, ὥσπερ ἐκεῖνον, οὐδ’ οἰομένουσ κακά σφισιν εὔχεσθαι, ἀλλ’ ἀγαθά.

ἐκεῖνοσ μὲν ὥσπερ οὐδ’ ηὔχετο, οὐδ’ ᾤετο· ἕτεροι δέ τινέσ εἰσιν οἳ τἀναντία τούτων πεπόνθασιν. ἐγὼ μὲν γὰρ οἶμαί σε πρῶτον, εἴ σοι ἐμφανὴσ γενόμενοσ ὁ θεὸσ πρὸσ ὃν τυγχάνεισ πορευόμενοσ, ἐρωτήσειεν, πρὶν ὁτιοῦν εὔξασθαί σε, εἰ ἐξαρκέσει σοι τύραννον γενέσθαι τῆσ Ἀθηναίων πόλεωσ· εἰ δὲ τοῦτο φαῦλον ἡγήσαιο καὶ μὴ μέγα τι, προσθείη καὶ πάντων τῶν Ἑλλήνων· εἰ δέ σε ὁρῴη ἔτι ἔλαττον δοκοῦντα ἔχειν, εἰ μὴ καὶ πάσησ Εὐρώπησ, ὑποσταίη σοι καὶ τοῦτο, <καὶ τοῦτο> μὴ μόνον ὑποσταίη, <ἀλλ’> αὐθημερόν σου βουλομένου ὡσ πάντασ αἰσθήσεσθαι ὅτι Ἀλκιβιάδησ ὁ Κλεινίου τύραννόσ ἐστιν·

αὐτὸν οἶμαι ἄν σε ἀπιέναι περιχαρῆ γενόμενον, ὡσ τῶν μεγίστων ἀγαθῶν κεκυρηκότα. ἐγὼ μὲν οἶμαι, ὦ Σώκρατεσ, κἂν ἄλλον ὁντινοῦν, εἴπερ τοιαῦτα συμβαίη αὐτῷ. ἀλλὰ μέντοι ἀντί γε τῆσ σῆσ ψυχῆσ οὐδ’ ἂν τὴν πάντων Ἑλλήνων τε καὶ βαρβάρων χώραν τε καὶ τυραννίδα βουληθείησ σοι γενέσθαι.

οὐκ οἶμαι ἔγωγε. πῶσ γὰρ ἄν, μηθέν γέ τι μέλλων αὐτοῖσ χρήσεσθαι; τί δ’ εἰ μέλλοισ κακῶσ τε καὶ βλαβερῶσ χρῆσθαι; οὐδ’ ἂν οὕτωσ; οὐ δῆτα. ὁρᾷσ οὖν ὡσ οὐκ ἀσφαλὲσ οὔτε τὰ διδόμενα εἰκῇ δέχεσθαί τε οὔτε αὐτὸν εὔχεσθαι γενέσθαι, εἴ γέ τισ βλάπτεσθαι μέλλοι διὰ ταῦτα ἢ τὸ παράπαν τοῦ βίου ἀπαλλαγῆναι. πολλοὺσ δ’ ἂν ἔχοιμεν εἰπεῖν, ὅσοι τυραννίδοσ ἐπιθυμήσαντεσ ἤδη καὶ σπουδάσαντεσ τοῦτ’ αὐτοῖσ παραγενέσθαι, ὡσ ἀγαθόν τι πράξαντεσ, διὰ τὴν τυραννίδα ἐπιβουλευθέντεσ τὸν βίον ἀφῃρέθησαν.

οἶμαι δέ σε οὐκ ἀνήκοον εἶναι ἔνιά γε χθιζά τε καὶ πρωιζὰ γεγενημένα, ὅτε Ἀρχέλαον τὸν Μακεδόνων τύραννον τὰ παιδικά, ἐρασθέντα τῆσ τυραννίδοσ οὐθὲν ἧττον ἤπερ ἐκεῖνοσ τῶν παιδικῶν, ἀπέκτεινε τὸν ἐραστὴν ὡσ τύραννόσ τε καὶ εὐδαίμων ἀνὴρ ἐσόμενοσ· κατασχὼν δὲ τρεῖσ ἢ τέτταρασ ἡμέρασ τὴν τυραννίδα πάλιν αὐτὸσ ἐπιβουλευθεὶσ ὑφ’ ἑτέρων τινῶν ἐτελεύτησεν.

ὁρᾷσ δὴ καὶ τῶν ἡμετέρων πολιτῶν ‐ ταῦτα γὰρ οὐκ ἄλλων ἀκηκόαμεν, ἀλλ’ αὐτοὶ παρόντεσ οἴδαμεν ‐ ὅσοι στρατηγίασ ἐπιθυμήσαντεσ ἤδη καὶ τυχόντεσ αὐτῆσ οἱ μὲν ἔτι καὶ νῦν φυγάδεσ τῆσδε τῆσ πόλεώσ εἰσιν, οἱ δὲ τὸν βίον ἐτελεύτησαν· οἱ δὲ ἄριστα δοκοῦντεσ αὐτῶν πράττειν διὰ πολλῶν κινδύνων ἐλθόντεσ καὶ φόβων οὐ μόνον ἐν ταύτῃ τῇ στρατηγίᾳ, ἀλλ’ ἐπεὶ εἰσ τὴν ἑαυτῶν κατῆλθον, ὑπὸ τῶν συκοφαντῶν πολιορκούμενοι πολιορκίαν οὐδὲν ἐλάττω τῆσ ὑπὸ τῶν πολεμίων διετέλεσαν, ὥστε ἐνίουσ αὐτῶν εὔχεσθαι ἀστρατηγήτουσ εἶναι μᾶλλον ἢ ἐστρατηγηκέναι.

εἰ μὲν οὖν ἦσαν οἱ κίνδυνοί τε καὶ πόνοι φέροντεσ εἰσ ὠφέλειαν, εἶχεν ἄν τινα λόγον·

νῦν δὲ καὶ πολὺ τοὐναντίον. εὑρήσεισ δὲ καὶ περὶ τέκνων τὸν αὐτὸν τρόπον, εὐξαμένουσ τινὰσ ἤδη γενέσθαι καὶ γενομένων εἰσ συμφοράσ τε καὶ λύπασ τὰσ μεγίστασ καταστάντασ. οἱ μὲν γὰρ μοχθηρῶν διὰ τέλουσ ὄντων τῶν τέκνων ὅλον τὸν βίον λυπούμενοι διήγαγον· τοὺσ δὲ χρηστῶν μὲν γενομένων, συμφοραῖσ δὲ χρησαμένων ὥστε στερηθῆναι, καὶ τούτουσ οὐδὲν εἰσ ἐλάττονασ δυστυχίασ καθεστηκότασ ἤπερ ἐκείνουσ καὶ βουλομένουσ ἂν ἀγένητα μᾶλλον εἶναι ἢ γενέσθαι. ἀλλ’ ὅμωσ τούτων τε καὶ ἑτέρων πολλῶν ὁμοιοτρόπων τούτοισ οὕτω σφόδρα καταδήλων ὄντων, σπάνιον εὑρεῖν ὅστισ ἂν ἢ διδομένων ἀπόσχοιτο ἢ μέλλων δι’ εὐχῆσ τεύξεσθαι παύσαιτο ἂν εὐχόμενοσ·

οἱ δὲ πολλοὶ οὔτε ἂν τυραννίδοσ διδομένησ ἀπόσχοιντο ἂν οὔτε στρατηγίασ οὐδ’ ἑτέρων πολλῶν, ἃ παρόντα βλάπτει μᾶλλον ἢ ὠφελεῖ, ἀλλὰ κἂν εὔξαιντο ἂν γενέσθαι, εἴ τῳ μὴ παρόντα τυγχάνει· ὀλίγον δὲ ἐπισχόντεσ ἐνίοτε παλινῳδοῦσιν, ἀνευχόμενοι ἅττ’ ἂν τὸ πρῶτον εὔξωνται.

ἐγὼ μὲν οὖν ἀπορῶ μὴ ὡσ ἀληθῶσ μάτην θεοὺσ ἄνθρωποι αἰτιῶνται, ἐξ ἐκείνων φάμενοι κακά σφισιν εἶναι· οἱ δὲ καὶ αὐτοὶ σφῇσιν εἴτε ἀτασθαλίαισιν εἴτε ἀφροσύναισ χρὴ εἰπεῖν, ὑπὲρ μόρον ἄλγε’ ἔχουσι. κινδυνεύει γοῦν, ὦ Ἀλκιβιάδη, φρόνιμόσ τισ εἶναι ἐκεῖνοσ ὁ ποιητήσ, ὃσ δοκεῖ μοι φίλοισ ἀνοήτοισ τισὶ χρησάμενοσ, ὁρῶν αὐτοὺσ καὶ πράττοντασ καὶ εὐχομένουσ ἅπερ οὐ βέλτιον ἦν, ἐκείνοισ δὲ ἐδόκει, κοινῇ ὑπὲρ ἁπάντων αὐτῶν εὐχὴν ποιήσασθαι·

λέγει δέ πωσ ὡδί ‐ Ζεῦ βασιλεῦ, τὰ μὲν ἐσθλά, φησί, καὶ εὐχομένοισκαὶ ἀνεύκτοισἄμμι δίδου, τὰ δὲ δειλὰ καὶ εὐχομένοισ ἀπαλέξεινκελεύει. ἐμοὶ μὲν οὖν καλῶσ δοκεῖ καὶ ἀσφαλῶσ λέγειν ὁ ποιητήσ·

σὺ δ’ εἴ τι ἐν νῷ ἔχεισ πρὸσ ταῦτα, μὴ σιώπα. χαλεπόν, ὦ Σώκρατεσ, ἐστὶν ἀντιλέγειν πρὸσ τὰ καλῶσ εἰρημένα· ἐκεῖνο δ’ οὖν ἐννοῶ, ὅσων κακῶν αἰτία ἡ ἄγνοια τοῖσ ἀνθρώποισ, ὁπότε, ὡσ ἐοίκε, λελήθαμεν ἡμᾶσ αὐτοὺσ διὰ ταύτην καὶ πράττοντεσ καὶ τό γε ἔσχατον εὐχόμενοι ἡμῖν αὐτοῖσ τὰ κάκιστα. ὅπερ οὖν οὐδεὶσ ἂν οἰηθείη, ἀλλὰ τοῦτό γε πᾶσ ἂν οἰοίτο ἱκανὸσ εἶναι, αὐτὸσ αὑτῷ τὰ βέλτιστα εὔξασθαι, ἀλλ’ οὐ τὰ κάκιστα.

τοῦτο μὲν γὰρ ὡσ ἀληθῶσ κατάρᾳ τινὶ ἀλλ’ οὐκ εὐχῇ ὅμοιον ἂν εἰή. ἀλλ’ ἴσωσ, ὦ βέλτιστε, φαίη ἄν τισ ἀνήρ, ὃσ ἐμοῦ τε καὶ σοῦ σοφώτεροσ ὢν τυγχάνοι, οὐκ ὀρθῶσ ἡμᾶσ λέγειν, οὕτωσ εἰκῇ ψέγοντασ ἄγνοιαν, εἴ γε μὴ προσθείημεν τὴν ἔστιν ὧν τε ἄγνοιαν καὶ ἔστιν οἷσ καὶ ἔχουσί πωσ ἀγαθόν, ὥσπερ ἐκείνοισ κακόν. πῶσ λέγεισ; ἔστι γὰρ ὁτιοῦν πρᾶγμα ὅτῳ δὴ ὁπωσοῦν ἔχοντι ἄμεινον ἀγνοεῖν ἢ γιγνώσκειν;

ἔμοιγε δοκεῖ· σοὶ δ’ οὔ; οὐ μέντοι μὰ Δία. ἀλλὰ μὴν οὐδὲ ἐκεῖνό σου καταγνώσομαι, ἐθέλειν ἄν σε πρὸσ τὴν ἑαυτοῦ μητέρα διαπεπρᾶχθαι ἅπερ Ὀρέστην φασὶ καὶ τὸν Ἀλκμέωνα καὶ εἰ δή τινεσ ἄλλοι ἐκείνοισ τυγχάνουσι ταὐτὰ διαπεπραγμένοι. εὐφήμει πρὸσ Διόσ, ὦ Σώκρατεσ.

οὔτοι τὸν λέγοντα, ὦ Ἀλκιβιάδη, ὡσ οὐκ ἂν ἐθέλοισ σοι ταῦτα πεπρᾶχθαι, εὐφημεῖν δεῖ σε κελεύειν, ἀλλὰ μᾶλλον πολύ, εἴ τισ τὰ ἐναντία λέγοι, ἐπειδὴ οὕτω σοι δοκεῖ σφόδρα δεινὸν εἶναι τὸ πρᾶγμα, ὥστ’ οὐδὲ ῥητέον εἶναι οὕτωσ εἰκῇ. δοκεῖσ δ’ ἂν τὸν Ὀρέστην, εἰ ἐτύγχανε φρόνιμοσ ὢν καὶ εἰδὼσ ὅτι βέλτιστον ἦν αὐτῷ πράττειν, τολμῆσαι ἄν τι τούτων διαπράξασθαι; οὐ δῆτα. οὐδέ γε ἄλλον οἶμαι οὐδένα.

οὐ μέντοι. κακὸν ἄρα, ὡσ ἐοίκεν, ἐστὶν ἡ τοῦ βελτίστου ἄγνοια καὶ τὸ ἀγνοεῖν τὸ βέλτιστον. ἔμοιγε δοκεῖ. οὐκοῦν καὶ ἐκείνῳ καὶ τοῖσ ἄλλοισ ἅπασιν; φημί. ἔτι τοίνυν καὶ τόδε ἐπισκεψώμεθα· εἴ σοι αὐτίκα μάλα παρεσταίη, οἰηθέντι βέλτιον εἶναι, Περικλέα τὸν σεαυτοῦ ἐπίτροπόν τε καὶ φίλον, ἐγχειρίδιον λαβόντα, ἐλθόντα ἐπὶ τὰσ θύρασ, εἰπεῖν εἰ ἔνδον ἐστί, βουλόμενον ἀποκτεῖναι αὐτὸν ἐκεῖνον, ἄλλον δὲ μηδένα· οἱ δὲ φαῖεν ἔνδον εἶναι ‐ καὶ οὐ λέγω ἐθέλειν ἄν σε τούτων τι πράττειν·

ἀλλ’ εἰ, οἶμαι, δόξει σοι, ὅπερ οὐθὲν κωλύει δήπου τῷ γε ἀγνοοῦντι τὸ βέλτιστον παραστῆναί ποτε δόξαν, ὥστε οἰηθῆναι καὶ τὸ κάκιστόν ποτε βέλτιστον εἶναι· ἢ οὐκ ἂν δοκεῖ σοι; πάνυ μὲν οὖν. εἰ οὖν παρελθὼν εἴσω καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἐκεῖνον ἀγνοήσαισ τε καὶ οἰηθείησ ἂν ἄλλον εἶναί τινα, ἆρ’ ἔτι ἂν αὐτὸν τολμήσαισ ἀποκτεῖναι; οὐ μὰ τὸν Δία, οὐκ ἄν μοι δοκῶ.

οὐ γὰρ δήπου τὸν ἐντυχόντα, ἀλλ’ αὐτὸν ἐκεῖνον ὃν ἠβούλου. ἦ γάρ; ναί. οὐκοῦν καὶ εἰ πολλάκισ ἐγχειροῖσ, αἰεὶ δὲ ἀγνοοῖσ τὸν Περικλέα, ὁπότε μέλλοισ τοῦτο πράττειν, οὔποτε ἂν ἐπίθοιο αὐτῷ. οὐ δῆτα. τί δέ; τὸν Ὀρέστην δοκεῖσ ἄν ποτε τῇ μητρὶ ἐπιθέσθαι, εἴ γε ὡσαύτωσ ἠγνόησεν; οὐκ οἶμαι ἔγωγε.

οὐ γὰρ δήπου οὐδ’ ἐκεῖνοσ τὴν προστυχοῦσαν γυναῖκα οὐδὲ τὴν ὁτουοῦν μητέρα διενοεῖτο ἀποκτεῖναι, ἀλλὰ τὴν αὐτὸσ αὑτοῦ. ἔστι ταῦτα. ἀγνοεῖν ἄρα τά γε τοιαῦτα βέλτιον τοῖσ οὕτω διακειμένοισ καὶ τοιαύτασ δόξασ ἔχουσιν. φαίνεται. ὁρᾷσ οὖν ὅτι ἡ ἔστιν ὧν τε ἄγνοια καὶ ἔστιν οἷσ καὶ ἔχουσί πωσ ἀγαθόν, ἀλλ’ οὐ κακόν, ὥσπερ ἄρτι σοι ἐδόκει; ἐοίκεν. ἔτι τοίνυν εἰ βούλει τὸ μετὰ τοῦτο ἐπισκοπεῖν, ἄτοπον ἂν ἴσωσ ἄν σοι δόξειεν εἶναι.

τί μάλιστα, ὦ Σώκρατεσ; ὅτι, ὡσ ἔποσ εἰπεῖν, κινδυνεύει τό γε τῶν ἄλλων ἐπιστημῶν κτῆμα, ἐάν τισ ἄνευ τοῦ βελτίστου κεκτημένοσ ᾖ, ὀλιγάκισ μὲν ὠφελεῖν, βλάπτειν δὲ τὰ πλείω τὸν ἔχοντα αὐτό. σκόπει δὲ ὧδε. ἆρ’ οὐκ ἀναγκαῖόν σοι δοκεῖ εἶναι, ὅταν τι μέλλωμεν ἤτοι πράττειν ἢ λέγειν, οἰηθῆναι δεῖν πρῶτον ἡμᾶσ εἰδέναι ἢ τῷ ὄντι εἰδέναι τοῦθ’ ὃ ἂν προχειροτέρωσ μέλλωμεν ἢ λέγειν ἢ πράττειν; ἔμοιγε δοκεῖ.

οὐκοῦν οἱ ῥήτορεσ αὐτίκα ἤτοι εἰδότεσ συμβουλεύειν ἢ οἰηθέντεσ εἰδέναι συμβουλεύουσιν ἡμῖν ἑκάστοτε, οἱ μὲν περὶ πολέμου τε καὶ εἰρήνησ, οἱ δὲ περὶ τειχῶν οἰκοδομίασ ἢ καὶ λιμένων κατασκευῆσ· ἑνὶ δὲ λόγῳ, ὅσα δή ποτε ἡ πόλισ πράττει πρὸσ ἄλλην πόλιν ἢ αὐτὴ καθ’ αὑτήν, ἀπὸ τῆσ τῶν ῥητόρων συμβουλῆσ πάντα γίγνεται. ἀληθῆ λέγεισ.

ὁρ́α τοίνυν καὶ τὰ ἐπὶ τούτοισ. ἂν δυνηθῶ. καλεῖσ γὰρ δήπου φρονίμουσ τε καὶ ἄφρονασ; ἔγωγε. οὐκοῦν τοὺσ μὲν πολλοὺσ ἄφρονασ, τοὺσ δ’ ὀλίγουσ φρονίμουσ; οὕτωσ. οὐκοῦν πρόσ τι ἀποβλέπων ἀμφοτέρουσ; ναί. ἆρ’ οὖν τὸν τοιοῦτον συμβουλεύειν εἰδότα, χωρὶσ τοῦ πότερον βέλτιον καὶ ὅτε βέλτιον, φρόνιμον καλεῖσ;

οὐ δῆτα. οὐδέ γε οἶμαι ὅστισ τὸ πολεμεῖν αὐτὸ οἶδε χωρὶσ τοῦ ὁπότε βέλτιον καὶ τοσοῦτον χρόνον ὅσον βέλτιον. ἦ γάρ; ναί. οὐκοῦν οὐδὲ εἴ τίσ τινα ἀποκτεινύναι οἶδεν οὐδὲ χρήματα ἀφαιρεῖσθαι καὶ φυγάδα ποιεῖν τῆσ πατρίδοσ, χωρὶσ τοῦ ὁπότε βέλτιον καὶ ὅντινα βέλτιον; οὐ μέντοι. ὅστισ ἄρα τι τῶν τοιούτων οἶδεν, ἐὰν μὲν παρέπηται αὐτῷ ἡ τοῦ βελτίστου ἐπιστήμη ‐ αὕτη δ’ ἦν ἡ αὐτὴ δήπου ἥπερ καὶ ἡ τοῦ ὠφελίμου·

ἦ γάρ; ‐ ναί. φρόνιμον δέ γε αὐτὸν φήσομεν καὶ ἀποχρῶντα σύμβουλον καὶ τῇ πόλει καὶ αὐτὸν αὑτῷ· τὸν δὲ μὴ τοιοῦτον τἀναντία τούτων. ἢ πῶσ δοκεῖ; ἐμοὶ μὲν οὕτωσ. τί δ’ εἴ τισ ἱππεύειν ἢ τοξεύειν οἶδεν, ἢ αὖ πυκτεύειν ἢ παλαίειν ἤ τι τῆσ ἄλλησ ἀγωνίασ ἢ καὶ ἄλλο τι τῶν τοιούτων ὅσα τέχνῃ οἴδαμεν, τί καλεῖσ ὃσ ἂν εἰδῇ τὸ κατὰ ταύτην τὴν τέχνην βέλτιον γιγνόμενον; ἆρ’ οὐ τὸν κατὰ τὴν ἱππικὴν ἱππικόν;

ἔγωγε. τὸν δέ γε οἶμαι κατὰ τὴν πυκτικὴν πυκτικόν, τὸν δὲ κατ’ αὐλητικὴν αὐλητικόν, καὶ τἆλλα δήπου ἀνὰ λόγον τούτοισ· ἢ ἄλλωσ πωσ; οὔκ, ἀλλ’ οὕτωσ. δοκεῖ οὖν σοι ἀναγκαῖον εἶναι τὸν περὶ τούτων τι ἐπιστήμονα ὄντα ἄρα καὶ ἄνδρα φρόνιμον εἶναι, ἢ πολλοῦ φήσομεν ἐνδεῖν; πολλοῦ μέντοι νὴ Δία.

ποίαν οὖν οἰεί πολιτείαν εἶναι τοξοτῶν τε ἀγαθῶν καὶ αὐλητῶν, ἔτι δὲ καὶ ἀθλητῶν τε καὶ τῶν ἄλλων τεχνιτῶν, ἀναμεμειγμένων δ’ ἐν τούτοισ οὓσ ἄρτι εἰρήκαμεν τῶν τε αὐτὸ τὸ πολεμεῖν εἰδότων καὶ αὐτὸ τὸ ἀποκτεινύναι, πρὸσ δὲ καὶ ἀνδρῶν ῥητορικῶν πολιτικὸν φύσημα φυσώντων, ἁπάντων δὲ τούτων ὄντων ἄνευ τῆσ τοῦ βελτίστου ἐπιστήμησ καὶ τοῦ εἰδότοσ, ὁπότε βέλτιον ἑνὶ ἑκάστῳ τούτων χρῆσθαι καὶ πρὸσ τίνα; φαύλην τινὰ ἔγωγε, ὦ Σώκρατεσ.

φαίησ γε ἂν οἶμαι ὁπόταν ὁρῴησ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν φιλοτιμούμενόν τε καὶ νέμοντα τὸ πλεῖστον τῆσ πολιτείασ. . . τούτῳ μέροσ,ἵν’ αὐτὸσ αὑτοῦ τυγχάνει κράτιστοσ ὤν· λέγω δὲ τὸ κατ’ αὐτὴν τὴν τέχνην βέλτιστον γιγνόμενον· τοῦ δὲ τῇ πόλει τε καὶ αὐτὸν αὑτῷ βελτίστου ὄντοσ τὰ πολλὰ διημαρτηκότα, ἅτε οἶμαι ἄνευ νοῦ δόξῃ πεπιστευκότα. οὕτωσ δὲ τούτων ἐχόντων, ἆρα οὐκ ἂν ὀρθῶσ λέγοιμεν φάντεσ πολλῆσ ταραχῆσ τε καὶ ἀνομίασ μεστὴν εἶναι τὴν τοιαύτην πολιτείαν;

ὀρθῶσ μέντοι νὴ Δία. οὐκοῦν ἀναγκαῖον ἡμῖν ἐδόκει οἰηθῆναι δεῖν πρῶτον ἡμᾶσ εἰδέναι ἢ τῷ ὄντι εἰδέναι τοῦτο ὃ ἂν προχείρωσ μέλλωμεν ἢ πράττειν ἢ λέγειν; ἐδόκει. οὐκοῦν κἂν μὲν πράττῃ ἅ τισ οἶδεν ἢ δοκεῖ εἰδέναι, παρέπηται δὲ τὸ ὠφελίμωσ, καὶ λυσιτελούντωσ ἡμᾶσ ἕξειν καὶ τῇ πόλει καὶ αὐτὸν αὑτῷ; πῶσ γὰρ οὔ;

ἐὰν δέ γ’ οἶμαι τἀναντία τούτων, οὔτε τῇ πόλει οὔτ’ αὐτὸν αὑτῷ; οὐ δῆτα. τί δέ; καὶ νῦν ἔτι ὡσαύτωσ σοι δοκεῖ ἢ ἄλλωσ πωσ; οὔκ, ἀλλ’ οὕτωσ. ἆρ’ οὖν ἔφησθα καλεῖν τοὺσ μὲν πολλοὺσ ἄφρονασ, τοὺσ δ’ ὀλίγουσ φρονίμουσ; ἔγωγε. οὐκοῦν φαμεν πάλιν τοὺσ πολλοὺσ διημαρτηκέναι τοῦ βελτίστου, ὡσ τὰ πολλά γε οἶμαι ἄνευ νοῦ δόξῃ πεπιστευκότασ. φαμὲν γάρ.

Λυσιτελεῖ ἄρα τοῖσ πολλοῖσ μήτ’ εἰδέναι μηδὲν μήτ’ οἰέσθαι εἰδέναι, εἴπερ γε μᾶλλον προθυμήσονται πράττειν μὲν ταῦτα ἅττ’ ἂν εἰδῶσιν ἢ οἰηθῶσιν εἰδέναι, πράττοντεσ δὲ βλάπτεσθαι τὰ πλείω μᾶλλον ἢ ὠφελεῖσθαι. ἀληθέστατα λέγεισ. ὁρᾷσ οὖν, ὅτε γ’ ἔφην κινδυνεύειν τό γε τῶν ἄλλων ἐπιστημῶν κτῆμα, ἐάν τισ ἄνευ τῆσ τοῦ βελτίστου ἐπιστήμησ κεκτημένοσ ᾖ, ὀλιγάκισ μὲν ὠφελεῖν, βλάπτειν δὲ τὰ πλείω τὸν ἔχοντα αὐτό, ἆρ’ οὐχὶ τῷ ὄντι ὀρθῶσ ἐφαινόμην λέγων; καὶ εἰ μὴ τότε, ἀλλὰ νῦν μοι δοκεῖ, ὦ Σώκρατεσ.

δεῖ ἄρα καὶ πόλιν καὶ ψυχὴν τὴν μέλλουσαν ὀρθῶσ βιώσεσθαι ταύτησ τῆσ ἐπιστήμησ ἀντέχεσθαι, ἀτεχνῶσ ὥσπερ ἀσθενοῦντα ἰατροῦ ἤ τινοσ κυβερνήτου τὸν ἀσφαλῶσ μέλλοντα πλεῖν. ἄνευ γὰρ ταύτησ, ὅσῳπερ ἂν λαμπρότερον ἐπουρίσῃ τὸ τῆσ τύχησ ἢ περὶ χρημάτων κτῆσιν ἢ σώματοσ ῥώμην ἢ καὶ ἄλλο τι τῶν τοιούτων, τοσούτῳ μείζω ἁμαρτήματα ἀπ’ αὐτῶν ἀναγκαῖόν ἐστιν, ὡσ ἐοίκε, γίγνεσθαι. ὁ δὲ δὴ τὴν καλουμένην πολυμαθίαν τε καὶ πολυτεχνίαν κεκτημένοσ, ὀρφανὸσ δὲ ὢν ταύτησ τῆσ ἐπιστήμησ, ἀγόμενοσ δὲ ὑπὸ μιᾶσ ἑκάστησ τῶν ἄλλων, ἆρ’ οὐχὶ τῷ ὄντι δικαίωσ πολλῷ χειμῶνι χρήσεται, ἅτε οἶμαι ἄνευ κυβερνήτου διατελῶν ἐν πελάγει, χρόνον οὐ μακρὸν βίου θέων;

ὥστε συμβαίνειν μοι δοκεῖ καὶ ἐνταῦθα τὸ τοῦ ποιητοῦ, ὃ λέγει κατηγορῶν πού τινοσ, ὡσ ἄρα πολλὰ μὲν ἠπίστατο ἔργα, κακῶσ δέ, φησίν, ἠπίστατο πάντα.

καὶ τί δή ποτε συμβαίνει τὸ τοῦ ποιητοῦ, ὦ Σώκρατεσ; ἐμοὶ μὲν γὰρ οὐδ’ ὁτιοῦν δοκεῖ πρὸσ λόγον εἰρηκέναι. καὶ μάλα γε πρὸσ λόγον· ἀλλ’ αἰνίττεται, ὦ βέλτιστε, καὶ οὗτοσ καὶ ἇλλοι δὲ ποιηταὶ σχεδόν τι πάντεσ. ἔστιν τε γὰρ φύσει ποιητικὴ ἡ σύμπασα αἰνιγματώδησ καὶ οὐ τοῦ προστυχόντοσ ἀνδρὸσ γνωρίσαι· ἔτι τε πρὸσ τῷ φύσει τοιαύτη εἶναι, ὅταν λάβηται ἀνδρὸσ φθονεροῦ τε καὶ μὴ βουλομένου ἡμῖν ἐνδείκνυσθαι ἀλλ’ ἀποκρύπτεσθαι ὅτι μάλιστα τὴν αὑτοῦ σοφίαν, ὑπερφυῶσ δὴ τὸ χρῆμα ὡσ δύσγνωστον φαίνεται, ὅτι ποτὲ νοοῦσιν ἕκαστοσ αὐτῶν.

οὐ γὰρ δήπου Ὅμηρόν γε τὸν θειότατόν τε καὶ σοφώτατον ποιητὴν ἀγνοεῖν δοκεῖσ ὡσ οὐχ οἱο͂́ν τε ἦν ἐπίστασθαι κακῶσ ‐ ἐκεῖνοσ γάρ ἐστιν ὁ λέγων τὸν Μαργίτην πολλὰ μὲν ἐπίστασθαι, κακῶσ δέ, φησί, πάντα ἠπίστατο ‐ ἀλλ’ αἰνίττεται οἶμαι παράγων τὸ κακῶσ μὲν ἀντὶ τοῦ κακοῦ, τὸ δὲ ἠπίστατο ἀντὶ τοῦ ἐπίστασθαι· γίγνεται οὖν συντεθὲν ἔξω μὲν τοῦ μέτρου, ἔστι δ’ ὅ γε βούλεται, ὡσ πολλὰ μὲν ἠπίστατο ἔργα, κακὸν δ’ ἦν ἐπίστασθαι αὐτῷ πάντα ταῦτα.

δῆλον οὖν ὅτι εἴπερ ἦν αὐτῷ κακὸν τὸ πολλὰ εἰδέναι, φαῦλόσ τισ ὢν ἐτύγχανεν, εἴπερ γε πιστεύειν δεῖ τοῖσ προειρημένοισ λόγοισ. ἀλλ’ ἐμοὶ μὲν δοκεῖ, ὦ Σώκρατεσ·

ἦ χαλεπῶσ γ’ ἂν ἄλλοισ τισὶ πιστεύσαιμι λόγοισ, εἴπερ μηδὲ τούτοισ. καὶ ὀρθῶσ γέ σοι δοκεῖ. πάλιν αὖ μοι δοκεῖ. ἀλλὰ φέρε πρὸσ Διόσ ‐ ὁρᾷσ γὰρ δήπου τὴν ἀπορίαν ὅση τε καὶ οἱά, ταύτησ δὲ καὶ σύ μοι δοκεῖσ κεκοινωνηκέναι· μεταβαλλόμενόσ γέ τοι ἄνω καὶ κάτω οὐδ’ ὁτιοῦν παύῃ, ἀλλ’ ὅτι ἂν μάλιστά σοι δόξῃ, τοῦτο καὶ ἐκδεδυκέναι αὖ καὶ οὐκέτι ὡσαύτωσ δοκεῖν ‐ εἰ οὖν σοί γ’ ἔτι καὶ νῦν ἐμφανὴσ γενόμενοσ ὁ θεὸσ πρὸσ ὃν τυγχάνεισ πορευόμενοσ ἐρωτήσειε, πρὶν ὁτιοῦν εὔξασθαί σε, εἰ ἐξαρκέσει σοι ἐκείνων τι γενέσθαι ὧνπερ καὶ ἐν ἀρχῇ ἐλέγετο, εἴτε καὶ αὐτῷ σοι ἐπιτρέψειεν εὔξασθαι, τί ποτ’ ἂν οἰεί ἢ τῶν παρ’ ἐκείνου διδομένων λαμβάνων ἢ αὐτὸσ εὐξάμενοσ γενέσθαι τοῦ καιροῦ τυχεῖν; ἀλλὰ μὰ τοὺσ θεούσ, ἐγὼ μὲν οὐθὲν ἂν ἔχοιμί σοι εἰπεῖν, ὦ Σώκρατεσ, οὕτωσ·

ἀλλὰ μάργον τί μοι δοκεῖ εἶναι, καὶ ὡσ ἀληθῶσ πολλῆσ φυλακῆσ, ὅπωσ μὴ λήσει τισ αὑτὸν εὐχόμενοσ μὲν κακά, δοκῶν δὲ τἀγαθά, ἔπειτ’ ὀλίγον ἐπισχών, ὅπερ καὶ σὺ ἔλεγεσ, παλινῳδῇ, ἀνευχόμενοσ ἅττ’ ἂν τὸ πρῶτον εὔξηται. ἆρ’ οὖν οὐχὶ εἰδώσ τι πλέον ἡμῶν ὁ ποιητήσ, οὗ καὶ ἐν ἀρχῇ τοῦ λόγου ἐπεμνήσθην, τὰ δειλὰ καὶ εὐχομένοισ ἀπαλέξειν ἐκέλευεν;

ἔμοιγε δοκεῖ. τοῦτον μὲν τοίνυν, ὦ Ἀλκιβιάδη, καὶ Λακεδαιμόνιοι τὸν ποιητὴν ἐζηλωκότεσ, εἴτε καὶ αὐτοὶ οὕτωσ ἐπεσκεμμένοι, καὶ ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ ἑκάστοτε παραπλησίαν εὐχὴν εὔχονται, τὰ καλὰ ἐπὶ τοῖσ ἀγαθοῖσ τοὺσ θεοὺσ διδόναι κελεύοντεσ αὖ σφίσιν αὐτοῖσ· πλείω δ’ οὐδεὶσ ἂν ἐκείνων εὐξαμένων ἀκούσειεν.

τοιγαροῦν εἰσ τὸ παρῆκον τοῦ χρόνου οὐδένων ἧττον εὐτυχεῖσ εἰσιν ἄνθρωποι· εἰ δ’ ἄρα καὶ συμβέβηκεν αὐτοῖσ ὥστε μὴ πάντα εὐτυχεῖν, ἀλλ’ οὖν <οὐ> διὰ τὴν ἐκείνων εὐχήν, ἐπὶ τοῖσ θεοῖσ δ’ ἐστὶν ὥστε οἶμαι καὶ διδόναι ἅττ’ ἄν τισ εὐχόμενοσ τυγχάνῃ καὶ τἀναντία τούτων. βούλομαι δέ σοι καὶ ἕτερόν τι διηγήσασθαι, ὅ ποτε ἤκουσα τῶν πρεσβυτέρων τινῶν, ὡσ Ἀθηναίοισ καὶ Λακεδαιμονίοισ διαφορᾶσ γενομένησ συνέβαινεν ἀεὶ τῇ πόλει ἡμῶν ὥστε καὶ κατὰ γῆν καὶ κατὰ θάλατταν ὁπότε μάχη γένοιτο δυστυχεῖν καὶ μηδέποτε δύνασθαι κρατῆσαι·

τοὺσ οὖν Ἀθηναίουσ ἀγανακτοῦντασ τῷ πράγματι καὶ ἀπορουμένουσ τίνι χρὴ μηχανῇ τῶν παρόντων κακῶν ἀποτροπὴν εὑρεῖν, βουλευομένοισ αὐτοῖσ δοκεῖν κράτιστον εἶναι πέμψαντασ πρὸσ Ἄμμωνα ἐκεῖνον ἐπερωτᾶν· ἔτι δὲ πρὸσ τούτοισ τάδε, καὶ ἀνθ’ ὅτου ποτὲ Λακεδαιμονίοισ οἱ θεοὶ μᾶλλον νίκην διδόασιν ἢ σφίσιν αὐτοῖσ, οἳ πλείστασ, φάναι, μὲν θυσίασ καὶ καλλίστασ τῶν Ἑλλήνων ἄγομεν, ἀναθήμασί τε κεκοσμήκαμεν τὰ ἱερὰ αὐτῶν ὡσ οὐδένεσ ἄλλοι, πομπάσ τε πολυτελεστάτασ καὶ σεμνοτάτασ ἐδωρούμεθα τοῖσ θεοῖσ ἀν’ ἕκαστον ἔτοσ, καὶ ἐτελοῦμεν χρήματα ὅσα οὐδ’ ἇλλοι σύμπαντεσ Ἕλληνεσ·

Λακεδαιμονίοισ δέ, φάναι, οὐδεπώποτ’ ἐμέλησεν οὐδὲν τούτων, ἀλλ’ οὕτωσ ὀλιγώρωσ διάκεινται πρὸσ τοὺσ θεούσ, ὥστε καὶ ἀνάπηρα θύουσιν ἑκάστοτε καὶ τἆλλα πάντα οὐκ ὀλίγῳ ἐνδεεστέρωσ τιμῶσιν ἤπερ ἡμεῖσ, χρήματα οὐδὲν ἐλάττω κεκτημένοι τῆσ ἡμετέρασ πόλεωσ.

ἐπεὶ δὴ εἰρηκέναι ταῦτα καὶ ἐπερωτῆσαι τί χρὴ πράττοντασ αὐτοὺσ τῶν παρόντων κακῶν ἀπαλλαγὴν εὑρεῖν, ἄλλο μὲν οὐθὲν ἀποκριθῆναι τὸν προφήτην ‐ τὸν γὰρ θεὸν οὐκ ἐᾶν δῆλον ὅτι ‐ καλέσαντα δὲ αὐτόν, Ἀθηναίοισ, φάναι, τάδε λέγει Ἄμμων· φησὶν ἂν βούλεσθαι αὑτῷ τὴν Λακεδαιμονίων εὐφημίαν εἶναι μᾶλλον ἢ τὰ σύμπαντα τῶν Ἑλλήνων ἱερά.

τοσαῦτα εἰπεῖν, οὐκέτι περαιτέρω. τήν γ’ οὖν εὐφημίαν οὐκ ἄλλην τινά μοι δοκεῖ λέγειν ὁ θεὸσ ἢ τὴν εὐχὴν αὐτῶν· ἔστι γὰρ τῷ ὄντι πολὺ διαφέρουσα τῶν ἄλλων. οἱ μὲν γὰρ ἄλλοι Ἕλληνεσ οἱ μὲν χρυσόκερωσ βοῦσ παραστησάμενοι, ἕτεροι δ’ ἀναθήμασι δωρούμενοι τοὺσ θεούσ, εὔχονται ἅττ’ ἂν τύχῃ ταῦτα, ἄντε ἀγαθὰ ἄντε κακά·

βλασφημούντων οὖν αὐτῶν ἀκούοντεσ οἱ θεοὶ οὐκ ἀποδέχονται τὰσ πολυτελεῖσ ταυτασὶ πομπάσ τε καὶ θυσίασ. ἀλλὰ δοκεῖ μοι πολλῆσ φυλακῆσ δεῖσθαι καὶ σκέψεωσ ὅτι ποτὲ ῥητέον ἐστὶ καὶ μή. εὑρήσεισ δὲ καὶ παρ’ Ὁμήρῳ ἕτερα παραπλήσια τούτοισ εἰρημένα.

φησὶν γὰρ τοὺσ Τρῶασ ἔπαυλιν ποιουμένουσἔρδειν ἀθανάτοισι τεληέσσασ ἑκατόμβασ·

τὴν δὲ κνῖσαν ἐκ τοῦ πεδίου τοὺσ ἀνέμουσ φέρειν οὐρανὸν εἴσωἡδεῖαν· τῆσ δ’ οὔ τι θεοὺσ μάκαρασ δατέεσθαι,οὐδ’ ἐθέλειν· μάλα γάρ σφιν ἀπήχθετο Ἴλιοσ ἱρὴ καὶ Πρίαμοσ καὶ λαὸσ ἐυμμελίω Πριάμοιο· ὥστε οὐδὲν αὐτοῖσ ἦν προύργου θύειν τε καὶ δῶρα τελεῖν μάτην, θεοῖσ ἀπηχθημένουσ.

οὐ γὰρ οἶμαι τοιοῦτόν ἐστι τὸ τῶν θεῶν ὥστε ὑπὸ δώρων παράγεσθαι οἱο͂ν κακὸν τοκιστήν· ἀλλὰ καὶ ἡμεῖσ εὐήθη λόγον λέγομεν, ἀξιοῦντεσ Λακεδαιμονίων ταύτῃ περιεῖναι. καὶ γὰρ ἂν δεινὸν εἰή εἰ πρὸσ τὰ δῶρα καὶ τὰσ θυσίασ ἀποβλέπουσιν ἡμῶν οἱ θεοὶ ἀλλὰ μὴ πρὸσ τὴν ψυχήν, ἄν τισ ὅσιοσ καὶ δίκαιοσ ὢν τυγχάνῃ. πολλῷ γε μᾶλλον οἶμαι ἢ πρὸσ τὰσ πολυτελεῖσ ταύτασ πομπάσ τε καὶ θυσίασ, ἃσ οὐδὲν κωλύει πολλὰ μὲν εἰσ θεούσ, πολλὰ δ’ εἰσ ἀνθρώπουσ ἡμαρτηκότασ καὶ ἰδιώτην καὶ πόλιν ἔχειν ἀν’ ἕκαστον ἔτοσ τελεῖν· οἱ δέ, ἅτε οὐ δωροδόκοι ὄντεσ, καταφρονοῦσιν ἁπάντων τούτων, ὥσ φησιν ὁ θεὸσ καὶ θεῶν προφήτησ.

κινδυνεύει γοῦν καὶ παρὰ θεοῖσ καὶ παρ’ ἀνθρώποισ τοῖσ νοῦν ἔχουσι δικαιοσύνη τε καὶ φρόνησισ διαφερόντωσ τετιμῆσθαι· φρόνιμοι δὲ καὶ δίκαιοι οὐκ ἄλλοι τινέσ εἰσιν ἢ τῶν εἰδότων ἃ δεῖ πράττειν καὶ λέγειν καὶ πρὸσ θεοὺσ καὶ πρὸσ ἀνθρώπουσ.

βουλοίμην δ’ ἂν καὶ σοῦ πυθέσθαι ὅτι ποτ’ ἐν νῷ ἔχεισ πρὸσ ταῦτα. ἀλλ’ ἐμοὶ μέν, ὦ Σώκρατεσ, οὐκ ἄλλῃ πῃ δοκεῖ ἢ ᾗπερ σοί τε καὶ τῷ θεῷ· οὐδὲ γὰρ ἂν εἰκὸσ εἰή ἀντίψηφον ἐμὲ τῷ θεῷ γενέσθαι. οὐκοῦν μέμνησαι ἐν πολλῇ ἀπορίᾳ φάσκων εἶναι, ὅπωσ μὴ λάθῃσ σεαυτὸν εὐχόμενοσ κακά, δοκῶν δὲ ἀγαθά; ἔγωγε.

ὁρᾷσ οὖν ὡσ οὐκ ἀσφαλέσ σοί ἐστιν ἐλθεῖν πρὸσ τὸν θεὸν εὐξομένῳ, ἵνα μηδ’ ἂν οὕτω τύχῃ, βλασφημοῦντόσ σου ἀκούων οὐθὲν ἀποδέξηται τῆσ θυσίασ ταύτησ, τυχὸν δὲ καὶ ἕτερόν τι προσαπολαύσῃσ. ἐμοὶ μὲν οὖν δοκεῖ βέλτιστον εἶναι ἡσυχίαν ἔχειν· τῇ μὲν γὰρ Λακεδαιμονίων εὐχῇ διὰ τὴν μεγαλοψυχίαν ‐ τοῦτο γὰρ κάλλιστον τῶν ἐν ἀφροσύνῃ γε ὀνομάτων ‐ οὐκ ἂν οἶμαί σε ἐθέλειν χρῆσθαι. ἀναγκαῖον οὖν ἐστι περιμένειν ἑώσ ἄν τισ μάθῃ ὡσ δεῖ πρὸσ θεοὺσ καὶ πρὸσ ἀνθρώπουσ διακεῖσθαι.

πότε οὖν παρέσται ὁ χρόνοσ οὗτοσ, ὦ Σώκρατεσ, καὶ τίσ ὁ παιδεύσων; ἥδιστα γὰρ ἄν μοι δοκῶ ἰδεῖν τοῦτον τὸν ἄνθρωπον τίσ ἐστιν. οὗτοσ ᾧ μέλει περὶ σοῦ. ἀλλὰ δοκεῖ μοι, ὥσπερ τῷ Διομήδει φησὶν τὴν Ἀθηνᾶν Ὅμηροσ ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν ἀφελεῖν τὴν ἀχλύν,ὄφρ’ εὖ γιγνώσκοι ἠμὲν θεὸν ἠδὲ καὶ ἄνδρα, οὕτω καὶ σοὶ δεῖν ἀπὸ τῆσ ψυχῆσ πρῶτον τὴν ἀχλὺν ἀφελόντα, ἣ νῦν παροῦσα τυγχάνει, τὸ τηνικαῦτ’ ἤδη προσφέρειν δι’ ὧν μέλλεισ γνώσεσθαι ἠμὲν κακὸν ἠδὲ καὶ ἐσθλόν. νῦν μὲν γὰρ οὐκ ἄν μοι δοκεῖσ δυνηθῆναι. ἀφαιρείτω, εἴτε βούλεται τὴν ἀχλὺν εἴτε ἄλλο τι·

ὡσ ἐγὼ παρεσκεύασμαι μηθὲν ἂν φυγεῖν τῶν ὑπ’ ἐκείνου προσταττομένων, ὅστισ ποτ’ ἐστὶν ἅνθρωποσ, εἴ γε μέλλοιμι βελτίων γενέσθαι. ἀλλὰ μὴν κἀκεῖνοσ θαυμαστὴν ὅσην περὶ σὲ προθυμίαν ἔχει.

εἰσ τότε τοίνυν καὶ τὴν θυσίαν ἀναβάλλεσθαι κράτιστον εἶναί μοι δοκεῖ. καὶ ὀρθῶσ γέ σοι δοκεῖ· ἀσφαλέστερον γάρ ἐστιν ἢ παρακινδυνεύειν τοσοῦτον κίνδυνον. ἀλλὰ πῶσ, ὦ Σώκρατεσ; καὶ μὴν τουτονὶ τὸν στέφανον, ἐπειδή μοι δοκεῖσ καλῶσ συμβεβουλευκέναι, σοὶ περιθήσω· τοῖσ θεοῖσ δὲ καὶ στεφάνουσ καὶ τἆλλα πάντα τὰ νομιζόμενα τότε δώσομεν, ὅταν ἐκείνην τὴν ἡμέραν ἐλθοῦσαν ἴδω.

ἥξει δ’ οὐ διὰ μακροῦ τούτων θελόντων. ἀλλὰ δέχομαι καὶ τοῦτο, καὶ ἄλλο δὲ ἄν τι τῶν παρὰ σοῦ δοθέντων ἡδέωσ ἴδοιμι δεξάμενον ἐμαυτόν. ὥσπερ δὲ καὶ ὁ Κρέων Εὐριπίδῃ πεποίηται τὸν Τειρεσίαν ἰδὼν ἔχοντα τὰ στέφη καὶ ἀκούσασ ἀπὸ τῶν πολεμίων ἀπαρχὰσ αὐτὸν εἰληφέναι διὰ τὴν τέχνην,οἰωνὸν ἐθέμην, φησί, καλλίνικα <σὰ> στέφη· ἐν γὰρ κλύδωνι κείμεθ’, ὥσπερ οἶσθα σύ· οὕτω δὲ κἀγὼ παρὰ σοῦ τὴν δόξαν ταύτην οἰωνὸν τίθεμαι. δοκῶ δέ μοι οὐκ ἐν ἐλάττονι κλύδωνι τοῦ Κρέοντοσ εἶναι, καὶ βουλοίμην ἂν καλλίνικοσ γενέσθαι τῶν σῶν ἐραστῶν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Plato, Alcibiades 1, Alcibiades 2, Hipparchus, Lovers, Theages, Charmides, Laches, Lysis, Ἀλκιβιάδησ β

(플라톤, Alcibiades 1, Alcibiades 2, Hipparchus, Lovers, Theages, Charmides, Laches, Lysis, Ἀλκιβιάδησ β)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION