헬라어 문장 검색 - ΠλατόΑλξιβιά1́

(플라톤, Alcibiades 1, Alcibiades 2, Hipparchus, Lovers, Theages, Charmides, Laches, Lysis, Ἀλκιβιάδησ α)

ὦ παῖ Κλεινίου, οἶμαί σε θαυμάζειν ὅτι πρῶτοσ ἐραστήσ σου γενόμενοσ τῶν ἄλλων πεπαυμένων μόνοσ οὐκ ἀπαλλάττομαι, καὶ ὅτι οἱ μὲν ἄλλοι δι’ ὄχλου ἐγένοντό σοι διαλεγόμενοι, ἐγὼ δὲ τοσούτων ἐτῶν οὐδὲ προσεῖπον. τούτου δὲ τὸ αἴτιον γέγονεν οὐκ ἀνθρώπειον, ἀλλά τι δαιμόνιον ἐναντίωμα, οὗ σὺ τὴν δύναμιν καὶ ὕστερον πεύσῃ. νῦν δὲ ἐπειδὴ οὐκέτι ἐναντιοῦται, οὕτω προσελήλυθα· εὐέλπισ δ’ εἰμὶ καὶ τὸ λοιπὸν μὴ ἐναντιώσεσθαι αὐτό.

σχεδὸν οὖν κατανενόηκα ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ σκοπούμενοσ ὡσ πρὸσ τοὺσ ἐραστὰσ ἔσχεσ· πολλῶν γὰρ γενομένων καὶ μεγαλοφρόνων οὐδεὶσ ὃσ οὐχ ὑπερβληθεὶσ τῷ φρονήματι ὑπὸ σοῦ πέφευγεν. τὸν δὲ λόγον, ᾧ ὑπερπεφρόνηκασ, ἐθέλω διελθεῖν.

οὐδενὸσ φῂσ ἀνθρώπων ἐνδεὴσ εἶναι εἰσ οὐδέν· τὰ γὰρ ὑπάρχοντά σοι μεγάλα εἶναι, ὥστε μηδενὸσ δεῖσθαι, ἀπὸ τοῦ σώματοσ ἀρξάμενα τελευτῶντα εἰσ τὴν ψυχήν. οἰεί γὰρ δὴ εἶναι πρῶτον μὲν κάλλιστόσ τε καὶ μέγιστοσ ‐ καὶ τοῦτο μὲν δὴ παντὶ δῆλον ἰδεῖν ὅτι οὐ ψεύδῃ ‐ ἔπειτα νεανικωτάτου γένουσ ἐν τῇ σεαυτοῦ πόλει, οὔσῃ μεγίστῃ τῶν Ἑλληνίδων, καὶ ἐνταῦθα πρὸσ πατρόσ τέ σοι φίλουσ καὶ συγγενεῖσ πλείστουσ εἶναι καὶ ἀρίστουσ, οἳ εἴ τι δέοι ὑπηρετοῖεν ἄν σοι, τούτων δὲ τοὺσ πρὸσ μητρὸσ οὐδὲν χείρουσ οὐδ’ ἐλάττουσ. συμπάντων δὲ ὧν εἶπον μείζω οἰεί σοι δύναμιν ὑπάρχειν Περικλέα τὸν Ξανθίππου, ὃν ὁ πατὴρ ἐπίτροπον κατέλιπε σοί τε καὶ τῷ ἀδελφῷ·

ὃσ οὐ μόνον ἐν τῇδε τῇ πόλει δύναται πράττειν ὅτι ἂν βούληται, ἀλλ’ ἐν πάσῃ τῇ Ἑλλάδι καὶ τῶν βαρβάρων ἐν πολλοῖσ καὶ μεγάλοισ γένεσιν. προσθήσω δὲ καὶ ὅτι τῶν πλουσίων· δοκεῖσ δέ μοι ἐπὶ τούτῳ ἥκιστα μέγα φρονεῖν.

κατὰ πάντα δὴ ταῦτα σύ τε μεγαλαυχούμενοσ κεκράτηκασ τῶν ἐραστῶν ἐκεῖνοί τε ὑποδεέστεροι ὄντεσ ἐκρατήθησαν, καί σε ταῦτ’ οὐ λέληθεν· ὅθεν δὴ εὖ οἶδα ὅτι θαυμάζεισ τί διανοούμενόσ ποτε οὐκ ἀπαλλάττομαι τοῦ ἔρωτοσ, καὶ ἥντιν’ ἔχων ἐλπίδα ὑπομένω τῶν ἄλλων πεφευγότων. καὶ ἴσωσ γε, ὦ Σώκρατεσ, οὐκ οἶσθ’ ὅτι σμικρόν με ἔφθησ. ἐγὼ γάρ τοι ἐν νῷ εἶχον πρότερόσ σοι προσελθὼν αὐτὰ ταῦτ’ ἐρέσθαι, τί ποτε βούλει καὶ εἰσ τίνα ἐλπίδα βλέπων ἐνοχλεῖσ με, ἀεὶ ὅπου ἂν ὦ ἐπιμελέστατα παρών·

τῷ ὄντι γὰρ θαυμάζω ὅτι ποτ’ ἐστὶ τὸ σὸν πρᾶγμα, καὶ ἥδιστ’ ἂν πυθοίμην. ἀκούσῃ μὲν ἄρα μου, ὡσ τὸ εἰκόσ, προθύμωσ, εἴπερ, ὡσ φῄσ, ἐπιθυμεῖσ εἰδέναι τί διανοοῦμαι, καὶ ὡσ ἀκουσομένῳ καὶ περιμενοῦντι λέγω. πάνυ μὲν οὖν· ἀλλὰ λέγε. ὁρ́α δή·

οὐ γάρ τοι εἰή ἂν θαυμαστὸν εἰ, ὥσπερ μόγισ ἠρξάμην, οὕτω μόγισ καὶ παυσαίμην. ὠγαθὲ λέγε· ἀκούσομαι γάρ. λεκτέον ἂν εἰή. χαλεπὸν μὲν οὖν πρὸσ ἄνδρα οὐχ ἥττονα ἐραστῶν προσφέρεσθαι ἐραστῇ, ὅμωσ δὲ τολμητέον φράσαι τὴν ἐμὴν διάνοιαν. ἐγὼ γάρ, ὦ Ἀλκιβιάδη, εἰ μέν σε ἑώρων ἃ νυνδὴ διῆλθον ἀγαπῶντα καὶ οἰόμενον δεῖν ἐν τούτοισ καταβιῶναι, πάλαι ἂν ἀπηλλάγμην τοῦ ἔρωτοσ, ὥσ γε δὴ ἐμαυτὸν πείθω· νῦν δ’ ἕτερ’ αὖ κατηγορήσω διανοήματα σὰ πρὸσ αὐτὸν σέ, ᾧ καὶ γνώσῃ ὅτι προσέχων γέ σοι τὸν νοῦν διατετέλεκα.

δοκεῖσ γάρ μοι, εἴ τίσ σοι εἴποι θεῶν· "ὦ Ἀλκιβιάδη, πότερον βούλει ζῆν ἔχων ἃ νῦν ἔχεισ, ἢ αὐτίκα τεθνάναι εἰ μή σοι ἐξέσται μείζω κτήσασθαι; δοκεῖσ ἄν μοι ἑλέσθαι τεθνάναι· ἀλλὰ νῦν ἐπὶ τίνι δή ποτε ἐλπίδι ζῇσ, ἐγὼ φράσω. δῆμον παρέλθῃσ ‐ τοῦτο δ’ ἔσεσθαι μάλα ὀλίγων ἡμερῶν ‐ παρελθὼν οὖν ἐνδείξεσθαι Ἀθηναίοισ ὅτι ἄξιοσ εἶ τιμᾶσθαι ὡσ οὔτε Περικλῆσ οὔτ’ ἄλλοσ οὐδεὶσ τῶν πώποτε γενομένων, καὶ τοῦτ’ ἐνδειξάμενοσ μέγιστον δυνήσεσθαι ἐν τῇ πόλει, ἐὰν δ’ ἐνθάδε μέγιστοσ ᾖσ, καὶ ἐν τοῖσ ἄλλοισ Ἕλλησι, καὶ οὐ μόνον ἐν Ἕλλησιν, ἀλλὰ καὶ ἐν τοῖσ βαρβάροισ, ὅσοι ἐν τῇ αὐτῇ ἡμῖν οἰκοῦσιν ἠπείρῳ.

καὶ εἰ αὖ σοι εἴποι ὁ αὐτὸσ οὗτοσ θεὸσ ὅτι αὐτοῦ σε δεῖ δυναστεύειν ἐν τῇ Εὐρώπῃ, διαβῆναι δὲ εἰσ τὴν Ἀσίαν οὐκ ἐξέσται σοι οὐδὲ ἐπιθέσθαι τοῖσ ἐκεῖ πράγμασιν, οὐκ ἂν αὖ μοι δοκεῖσ ἐθέλειν οὐδ’ ἐπὶ τούτοισ μόνοισ ζῆν, εἰ μὴ ἐμπλήσεισ τοῦ σοῦ ὀνόματοσ καὶ τῆσ σῆσ δυνάμεωσ πάντασ ὡσ ἔποσ εἰπεῖν ἀνθρώπουσ· καὶ οἶμαί σε πλὴν Κύρου καὶ Ξέρξου ἡγεῖσθαι οὐδένα ἄξιον λόγου γεγονέναι.

ὅτι μὲν οὖν ἔχεισ ταύτην τὴν ἐλπίδα, εὖ οἶδα καὶ οὐκ εἰκάζω. ἴσωσ ἂν οὖν εἴποισ, ἅτε εἰδὼσ ὅτι ἀληθῆ λέγω, "τί δὴ οὖν, ὦ Σώκρατεσ, τοῦτ’ ἐστί σοι πρὸσ λόγον; ὃν ἔφησθα ἐρεῖν, διὸ ἐμοῦ οὐκ ἀπαλλάττῃ;

ἐγὼ δὲ σοί γε ἐρῶ, ὦ φίλε παῖ Κλεινίου καὶ Δεινομάχησ. τούτων γάρ σοι ἁπάντων τῶν διανοημάτων τέλοσ ἐπιτεθῆναι ἄνευ ἐμοῦ ἀδύνατον· τοσαύτην ἐγὼ δύναμιν οἶμαι ἔχειν εἰσ τὰ σὰ πράγματα καὶ εἰσ σέ, διὸ δὴ καὶ πάλαι οἰόμαί με τὸν θεὸν οὐκ ἐᾶν διαλέγεσθαί σοι, ὃν ἐγὼ περιέμενον ὁπηνίκα ἐάσει. ὥσπερ γὰρ σὺ ἐλπίδασ ἔχεισ ἐν τῇ πόλει ἐνδείξασθαι ὅτι αὐτῇ παντὸσ ἄξιοσ εἶ, ἐνδειξάμενοσ δὲ ὅτι οὐδὲν ὅτι οὐ παραυτίκα δυνήσεσθαι, οὕτω κἀγὼ παρὰ σοὶ ἐλπίζω μέγιστον δυνήσεσθαι ἐνδειξάμενοσ ὅτι παντὸσ ἄξιόσ εἰμί σοι καὶ οὔτε ἐπίτροποσ οὔτε συγγενὴσ οὔτ’ ἄλλοσ οὐδεὶσ ἱκανὸσ παραδοῦναι τὴν δύναμιν ἧσ ἐπιθυμεῖσ πλὴν ἐμοῦ, μετὰ τοῦ θεοῦ μέντοι. νεωτέρῳ μὲν οὖν ὄντι σοι καὶ πρὶν τοσαύτησ ἐλπίδοσ γέμειν, ὡσ ἐμοὶ δοκεῖ, οὐκ εἰά ὁ θεὸσ διαλέγεσθαι, ἵνα μὴ μάτην διαλεγοίμην.

νῦν δ’ ἐφῆκεν·

νῦν γὰρ ἄν μου ἀκούσαισ. πολύ γέ μοι, ὦ Σώκρατεσ, νῦν ἀτοπώτεροσ αὖ φαίνῃ, ἐπειδὴ ἤρξω λέγειν, ἢ ὅτε σιγῶν εἵπου· καίτοι σφόδρα γε ἦσθ’ ἰδεῖν καὶ τότε τοιοῦτοσ. εἰ μὲν οὖν ἐγὼ ταῦτα διανοοῦμαι ἢ μή, ὡσ ἐοίκε, διέγνωκασ, καὶ ἐὰν μὴ φῶ, οὐδέν μοι ἔσται πλέον πρὸσ τὸ πείθειν σε. εἰε͂ν· εἰ δὲ δὴ ὅτι μάλιστα ταῦτα διανενόημαι, πῶσ διὰ σοῦ μοι ἔσται καὶ ἄνευ σοῦ οὐκ ἂν γένοιτο; ἔχεισ λέγειν; ἆρ’ ἐρωτᾷσ εἴ τιν’ ἔχω εἰπεῖν λόγον μακρόν, οἱούσ δὴ ἀκούειν εἴθισαι;

οὐ γάρ ἐστι τοιοῦτον τὸ ἐμόν· ἀλλ’ ἐνδείξασθαι μέν σοι, ὡσ ἐγᾦμαι, οἱο͂́σ τ’ ἂν εἰήν ὅτι ταῦτα οὕτωσ ἔχει, ἐὰν ἓν μόνον μοι ἐθελήσῃσ βραχὺ ὑπηρετῆσαι. ἀλλ’ εἴ γε δὴ μὴ χαλεπόν τι λέγεισ τὸ ὑπηρέτημα, ἐθέλω. ἦ χαλεπὸν δοκεῖ τὸ ἀποκρίνασθαι τὰ ἐρωτώμενα; οὐ χαλεπόν. ἀποκρίνου δή. Ἐρώτα. οὐκοῦν ὡσ διανοουμένου σου ταῦτα ἐρωτῶ, ἅ φημί σε διανοεῖσθαι; ἔστω, εἰ βούλει, οὕτωσ, ἵνα καὶ εἰδῶ ὅτι καὶ ἐρεῖσ.

φέρε δή· διανοῇ γάρ, ὡσ ἐγώ φημι, παριέναι συμβουλεύσων Ἀθηναίοισ ἐντὸσ οὐ πολλοῦ χρόνου· εἰ οὖν μέλλοντόσ σου ἰέναι ἐπὶ τὸ βῆμα λαβόμενοσ ἐροίμην· "ὦ Ἀλκιβιάδη, ἐπειδὴ περὶ τίνοσ Ἀθηναῖοι διανοοῦνται βουλεύεσθαι, ἀνίστασαι συμβουλεύσων; ἆρ’ ἐπειδὴ περὶ ὧν σὺ ἐπίστασαι βέλτιον ἢ οὗτοι; τί ἂν ἀποκρίναιο; εἴποιμ’ ἂν δήπου, περὶ ὧν οἶδα βέλτιον ἢ οὗτοι.

οὐ δῆτα. περὶ ὧν ἄρ’ εἰδὼσ τυγχάνεισ, ἀγαθὸσ σύμβουλοσ εἶ. πῶσ γὰρ οὔ; οὐκοῦν ταῦτα μόνον οἶσθα, ἃ παρ’ ἄλλων ἔμαθεσ ἢ αὐτὸσ ἐξηῦρεσ; ποῖα γὰρ ἄλλα; ἔστιν οὖν ὅπωσ ἄν ποτε ἔμαθέσ τι ἢ ἐξηῦρεσ μήτε μανθάνειν ἐθέλων μήτ’ αὐτὸσ ζητεῖν; οὐκ ἔστιν. τί δέ; ἠθέλησασ ἂν ζητῆσαι ἢ μαθεῖν ἃ ἐπίστασθαι ᾤου; ἃ ἄρα νῦν τυγχάνεισ ἐπιστάμενοσ, ἦν χρόνοσ ὅτε οὐχ ἡγοῦ εἰδέναι;

ἀνάγκη. ἀλλὰ μὴν ἅ γε μεμάθηκασ σχεδόν τι καὶ ἐγὼ οἶδα· εἰ δέ τι ἐμὲ λέληθεν, εἰπέ. ἔμαθεσ γὰρ δὴ σύ γε κατὰ μνήμην τὴν ἐμὴν γράμματα καὶ κιθαρίζειν καὶ παλαίειν· οὐ γὰρ δὴ αὐλεῖν γε ἤθελεσ μαθεῖν. ταῦτ’ ἐστὶν ἃ σὺ ἐπίστασαι, εἰ μή πού τι μανθάνων ἐμὲ λέληθασ· οἶμαι δέ γε, οὔτε νύκτωρ οὔτε μεθ’ ἡμέραν ἐξιὼν ἔνδοθεν. ἀλλ’ οὐ πεφοίτηκα εἰσ ἄλλων ἢ τούτων. πότερον οὖν, ὅταν περὶ γραμμάτων Ἀθηναῖοι βουλεύωνται, πῶσ ἂν ὀρθῶσ γράφοιεν, τότε ἀναστήσῃ αὐτοῖσ συμβουλεύσων;

οἰκοδόμοσ γὰρ ταῦτά γε σοῦ βέλτιον συμβουλεύσει. μὰ Δί’ οὐκ ἔγωγε. ἀλλ’ ὅταν περὶ κρουμάτων ἐν λύρᾳ; οὐδαμῶσ. οὐδὲ μὴν οὐδὲ περὶ παλαισμάτων γε εἰώθασι βουλεύεσθαι ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ. οὐ μέντοι. ὅταν οὖν περὶ τίνοσ βουλεύωνται; οὐ γάρ που ὅταν γε περὶ οἰκοδομίασ. οὐ δῆτα. ναί.

ἀλλ’ ἐάντε πένησ ἐάντε πλούσιοσ ᾖ ὁ παραινῶν, οὐδὲν διοίσει Ἀθηναίοισ ὅταν περὶ τῶν ἐν τῇ πόλει βουλεύωνται, πῶσ ἂν ὑγιαίνοιεν, ἀλλὰ ζητήσουσιν ἰατρὸν εἶναι τὸν σύμβουλον. οὐδὲ μὴν ὅταν περὶ μαντικῆσ βουλεύωνται; οὔ. μάντισ γὰρ αὖ ταῦτα ἄμεινον ἢ σύ. ναί. ἐάν τέ γε σμικρὸσ ἢ μέγασ ᾖ, ἐάν τε καλὸσ ἢ αἰσχρόσ, ἔτι τε γενναῖοσ ἢ ἀγεννήσ. πῶσ γὰρ οὔ; εἰδότοσ γὰρ οἶμαι περὶ ἑκάστου ἡ συμβουλή, καὶ οὐ πλουτοῦντοσ. πῶσ γὰρ οὔ; εἰκότωσ γε.

ὅταν οὖν περὶ τίνοσ σκοπῶνται, τότε σὺ ἀνιστάμενοσ ὡσ συμβουλεύσων ὀρθῶσ ἀναστήσῃ; ὅταν περὶ τῶν ἑαυτῶν πραγμάτων, ὦ Σώκρατεσ. τῶν περὶ ναυπηγίασ λέγεισ, ὁποίασ τινὰσ χρὴ αὐτοὺσ τὰσ ναῦσ ναυπηγεῖσθαι; οὐκ ἔγωγε, ὦ Σώκρατεσ. ναυπηγεῖν γὰρ οἶμαι οὐκ ἐπίστασαι. τοῦτ’ αἴτιον ἢ ἄλλο τι; οὔκ, ἀλλὰ τοῦτο. ἀλλὰ περὶ ποίων τῶν ἑαυτῶν λέγεισ πραγμάτων ὅταν βουλεύωνται;

ὅταν περὶ πολέμου, ὦ Σώκρατεσ, ἢ περὶ εἰρήνησ ἢ ἄλλου του τῶν τῆσ πόλεωσ πραγμάτων. ἆρα λέγεισ ὅταν βουλεύωνται πρὸσ τίνασ χρὴ εἰρήνην ποιεῖσθαι καὶ τίσιν πολεμεῖν καὶ τίνα τρόπον; ναί. χρὴ δ’ οὐχ οἷσ βέλτιον; ναί. καὶ τόθ’ ὁπότε βέλτιον;

ναί. πάνυ γε. καὶ τοσοῦτον χρόνον ὅσον ἄμεινον; ναί. εἰ οὖν βουλεύοιντο Ἀθηναῖοι τίσιν χρὴ προσπαλαίειν καὶ τίσιν ἀκροχειρίζεσθαι καὶ τίνα τρόπον, σὺ ἄμεινον ἂν συμβουλεύοισ ἢ ὁ παιδοτρίβησ; ὁ παιδοτρίβησ δήπου. ἔχεισ οὖν εἰπεῖν πρὸσ τί <ἂν> βλέπων ὁ παιδοτρίβησ συμβουλεύσειεν οἷσ δεῖ προσπαλαίειν καὶ οἷσ μή, καὶ ὁπότε καὶ ὅντινα τρόπον; λέγω δὲ τὸ τοιόνδε· ἆρα τούτοισ δεῖ προσπαλαίειν οἷσ βέλτιον, ἢ οὔ; ἆρα καὶ τοσαῦτα ὅσα ἄμεινον;

τοσαῦτα. οὐκοῦν καὶ τότε ὅτε ἄμεινον; πάνυ γε. ἀλλὰ μὴν καὶ ᾄδοντα δεῖ κιθαρίζειν ποτὲ πρὸσ τὴν ᾠδὴν καὶ βαίνειν; δεῖ γάρ. οὐκοῦν τότε ὁπότε βέλτιον; ναί. καὶ τοσαῦθ’ ὅσα βέλτιον; φημί. τί οὖν; ἐπειδὴ βέλτιον μὲν ὠνόμαζεσ ἐπ’ ἀμφοτέροισ, τῷ τε κιθαρίζειν πρὸσ τὴν ᾠδὴν καὶ τῷ προσπαλαίειν, τί καλεῖσ τὸ ἐν τῷ κιθαρίζειν βέλτιον, ὥσπερ ἐγὼ τὸ ἐν τῷ παλαίειν καλῶ γυμναστικόν· σὺ δ’ ἐκεῖνο τί καλεῖσ;

οὐκ ἐννοῶ. ἀλλὰ πειρῶ ἐμὲ μιμεῖσθαι. ἐγὼ γάρ που ἀπεκρινάμην τὸ διὰ παντὸσ ὀρθῶσ ἔχον, ὀρθῶσ δὲ δήπου ἔχει τὸ κατὰ τὴν τέχνην γιγνόμενον· ἢ οὔ; ναί. ἡ δὲ τέχνη οὐ γυμναστικὴ ἦν; πῶσ δ’ οὔ; ἐγὼ δ’ εἶπον τὸ ἐν τῷ παλαίειν βέλτιον γυμναστικόν.

εἶπεσ γάρ. οὐκοῦν καλῶσ; ἔμοιγε δοκεῖ. ἴθι δὴ καὶ σύ ‐ πρέποι γὰρ ἄν που καὶ σοὶ τὸ καλῶσ διαλέγεσθαι ‐ εἰπὲ πρῶτον τίσ ἡ τέχνη ἧσ τὸ κιθαρίζειν καὶ τὸ ᾄδειν καὶ τὸ ἐμβαίνειν ὀρθῶσ; συνάπασα τίσ καλεῖται; οὔπω δύνασαι εἰπεῖν; οὐ δῆτα. ἀλλ’ ὧδε πειρῶ· τίνεσ αἱ θεαὶ ὧν ἡ τέχνη; τὰσ μούσασ, ὦ Σώκρατεσ, λέγεισ; ἔγωγε.

ὁρ́α δή· τίνα ἀπ’ αὐτῶν ἐπωνυμίαν ἡ τέχνη ἔχει; μουσικήν μοι δοκεῖσ λέγειν. λέγω γάρ. τί οὖν τὸ κατὰ ταύτην ὀρθῶσ γιγνόμενόν ἐστιν; ὥσπερ ἐκεῖ ἐγώ σοι τὸ κατὰ τὴν τέχνην ἔλεγον ὀρθῶσ, τὴν γυμναστικήν, καὶ σὺ δὴ οὖν οὕτωσ ἐνταῦθα τί φῄσ; πῶσ γίγνεσθαι; μουσικῶσ μοι δοκεῖ. εὖ λέγεισ. ἴθι δή, καὶ τὸ ἐν τῷ πολεμεῖν βέλτιον καὶ τὸ ἐν τῷ εἰρήνην ἄγειν, τοῦτο τὸ βέλτιον τί ὀνομάζεισ; ὥσπερ ἐκεῖ ἐφ’ ἑκάστῳ ἔλεγεσ τὸ ἄμεινον, ὅτι μουσικώτερον καὶ ἐπὶ τῷ ἑτέρῳ, ὅτι γυμναστικώτερον·

πειρῶ δὴ καὶ ἐνταῦθα λέγειν τὸ βέλτιον. ἀλλ’ οὐ πάνυ τι ἔχω. ἀλλὰ μέντοι αἰσχρόν γε εἰ μέν τισ σε λέγοντα καὶ συμβουλεύοντα περὶ σιτίων ὅτι βέλτιον τόδε τοῦδε καὶ νῦν καὶ τοσοῦτον, ἔπειτα ἐρωτήσειεν "τί τὸ ἄμεινον λέγεισ, ὦ Ἀλκιβιάδη; περὶ μὲν τούτων ἔχειν εἰπεῖν ὅτι τὸ ὑγιεινότερον, καίτοι οὐ προσποιῇ γε ἰατρὸσ εἶναι· περὶ δὲ οὗ προσποιῇ ἐπιστήμων εἶναι καὶ συμβουλεύσεισ ἀνιστάμενοσ ὡσ εἰδώσ, τούτου δ’, ὡσ ἐοίκασ, πέρι ἐρωτηθεὶσ ἐὰν μὴ ἔχῃσ εἰπεῖν, οὐκ αἰσχύνῃ; ἢ οὐκ αἰσχρὸν φανεῖται;

πάνυ γε. σκόπει δὴ καὶ προθυμοῦ εἰπεῖν πρὸσ τί τείνει τὸ ἐν τῷ εἰρήνην τε ἄγειν ἄμεινον καὶ τὸ ἐν τῷ πολεμεῖν οἷσ δεῖ; ἀλλὰ σκοπῶν οὐ δύναμαι ἐννοῆσαι. οὐδ’ οἶσθα, ἐπειδὰν πόλεμον ποιώμεθα, ὅτι ἐγκαλοῦντεσ ἀλλήλοισ πάθημα ἐρχόμεθα εἰσ τὸ πολεμεῖν, καὶ ὅτι αὐτὸ ὀνομάζοντεσ ἐρχόμεθα; ἔγωγε, ὅτι γε ἐξαπατώμενοί τι ἢ βιαζόμενοι ἢ ἀποστερούμενοι.

ἔχε· πῶσ ἕκαστα τούτων πάσχοντεσ; πειρῶ εἰπεῖν τί διαφέρει τὸ ὧδε ἢ ὧδε. ἦ τὸ ὧδε λέγεισ, ὦ Σώκρατεσ, τὸ δικαίωσ ἢ τὸ ἀδίκωσ; αὐτὸ τοῦτο. ἀλλὰ μὴν τοῦτο γε διαφέρει ὅλον τε καὶ πᾶν. τί οὖν; Ἀθηναίοισ σὺ πρὸσ ποτέρουσ συμβουλεύσεισ πολεμεῖν, τοὺσ ἀδικοῦντασ ἢ τοὺσ τὰ δίκαια πράττοντασ; δεινὸν τοῦτό γε ἐρωτᾷσ·

φαίνεταί γε. εἰ γὰρ καὶ διανοεῖταί τισ ὡσ δεῖ πρὸσ τοὺσ τὰ δίκαια πράττοντασ πολεμεῖν, οὐκ ἂν ὁμολογήσειέν γε. οὐ γὰρ νόμιμον τοῦθ’, ὡσ ἐοίκεν. οὐ δῆτα· οὐδέ γε καλὸν δοκεῖ εἶναι. πρὸσ ταῦτ’ ἄρα καὶ σὺ τὸ δίκαιον τοὺσ λόγουσ ποιήσῃ; ἀνάγκη. ἄλλο τι οὖν, ὃ νυνδὴ ἐγὼ ἠρώτων βέλτιον πρὸσ τὸ πολεμεῖν καὶ μή, καὶ οἷσ δεῖ καὶ οἷσ μή, καὶ ὁπότε καὶ μή, τὸ δικαιότερον τυγχάνει ὄν; ἢ οὔ; πῶσ οὖν, ὦ φίλε Ἀλκιβιάδη;

πότερον σαυτὸν λέληθασ ὅτι οὐκ ἐπίστασαι τοῦτο, ἢ ἐμὲ ἔλαθεσ μανθάνων καὶ φοιτῶν εἰσ διδασκάλου ὅσ σε ἐδίδασκε διαγιγνώσκειν τὸ δικαιότερόν τε καὶ ἀδικώτερον; καὶ τίσ ἐστιν οὗτοσ; φράσον καὶ ἐμοί, ἵνα αὐτῷ φοιτητὴν προξενήσῃσ καὶ ἐμέ. σκώπτεισ, ὦ Σώκρατεσ. οὐ μὰ τὸν Φίλιον τὸν ἐμόν τε καὶ σόν, ὃν ἐγὼ ἥκιστ’ ἂν ἐπιορκήσαιμι· ἀλλ’ εἴπερ ἔχεισ, εἰπὲ τίσ ἐστιν. τί δ’ εἰ μὴ ἔχω;

ἔχεισ οὖν εἰπεῖν τοῦτον τὸν χρόνον ὅτε οὐκ ᾤου εἰδέναι τὰ δίκαια καὶ τὰ ἄδικα; οὐκ ἂν οἰεί με ἄλλωσ εἰδέναι περὶ τῶν δικαίων καὶ ἀδίκων; ναί, εἴ γε εὑρ́οισ. ἀλλ’ οὐκ ἂν εὑρεῖν με ἡγῇ; καὶ μάλα γε, εἰ ζητήσαισ. εἶτα ζητῆσαι οὐκ ἂν οἰεί με; ἔγωγε, εἰ οἰηθείησ γε μὴ εἰδέναι. εἶτα οὐκ ἦν ὅτ’ εἶχον οὕτω; καλῶσ λέγεισ. φέρε, πέρυσιν ἐζήτεισ τε καὶ οὐκ ᾤου εἰδέναι;

ἢ ᾤου; καὶ τἀληθῆ ἀποκρίνου, ἵνα μὴ μάτην οἱ διάλογοι γίγνωνται. ἀλλ’ ᾤμην εἰδέναι. τρίτον δ’ ἔτοσ καὶ τέταρτον καὶ πέμπτον οὐχ οὕτωσ; ἔγωγε. ἀλλὰ μὴν τό γε πρὸ τοῦ παῖσ ἦσθα. ἦ γάρ; ναί. τότε μὲν τοίνυν εὖ οἶδα ὅτι ᾤου εἰδέναι. πῶσ εὖ οἶσθα; πολλάκισ σοῦ ἐν διδασκάλων ἤκουον παιδὸσ ὄντοσ καὶ ἄλλοθι, καὶ ὁπότε ἀστραγαλίζοισ ἢ ἄλλην τινὰ παιδιὰν παίζοισ, οὐχ ὡσ ἀποροῦντοσ περὶ τῶν δικαίων καὶ ἀδίκων, ἀλλὰ μάλα μέγα καὶ θαρραλέωσ λέγοντοσ περὶ ὅτου τύχοισ τῶν παίδων ὡσ πονηρόσ τε καὶ ἄδικοσ εἰή καὶ ὡσ ἀδικοῖ·

ἢ οὐκ ἀληθῆ λέγω; ἀλλὰ τί ἔμελλον ποιεῖν, ὦ Σώκρατεσ, ὁπότε τίσ με ἀδικοῖ; σὺ δ’ εἰ τύχοισ ἀγνοῶν εἴτ’ ἀδικοῖο εἴτε μὴ τότε, λέγεισ, τί σε χρὴ ποιεῖν; μὰ Δί’ ἀλλ’ οὐκ ἠγνόουν ἔγωγε, ἀλλὰ σαφῶσ ἐγίγνωσκον ὅτι ἠδικούμην.

ὠιού ἄρα ἐπίστασθαι καὶ παῖσ ὤν, ὡσ ἐοίκε, τὰ δίκαια καὶ τὰ ἄδικα. ἔγωγε· καὶ ἠπιστάμην γε. ἐν ποίῳ χρόνῳ ἐξευρών; οὐ γὰρ δήπου ἐν ᾧ γε ᾤου εἰδέναι. οὐ δῆτα. πότε οὖν ἀγνοεῖν ἡγοῦ; σκόπει· οὐ γὰρ εὑρήσεισ τοῦτον τὸν χρόνον. μὰ τὸν Δί’, ὦ Σώκρατεσ, οὔκουν ἔχω γ’ εἰπεῖν. εὑρὼν μὲν ἄρ’ οὐκ οἶσθα αὐτά.

φράζε κἀμοί. οὐ πάνυ φαίνομαι. ἀλλὰ μὴν ἄρτι γε οὐδὲ μαθὼν ἔφησθα εἰδέναι· εἰ δὲ μήθ’ ηὑρ͂εσ μήτ’ ἔμαθεσ, πῶσ οἶσθα καὶ πόθεν; ἀλλ’ ἴσωσ τοῦτό σοι οὐκ ὀρθῶσ ἀπεκρινάμην, τὸ φάναι εἰδέναι αὐτὸσ ἐξευρών. τὸ δὲ πῶσ εἶχεν; ἔμαθον οἶμαι καὶ ἐγὼ ὥσπερ καὶ οἱ ἄλλοι. πάλιν εἰσ τὸν αὐτὸν ἥκομεν λόγον. παρὰ τοῦ; παρὰ τῶν πολλῶν.

οὐκ εἰσ σπουδαίουσ γε διδασκάλουσ καταφεύγεισ εἰσ τοὺσ πολλοὺσ ἀναφέρων. τί δέ; οὐχ ἱκανοὶ διδάξαι οὗτοι; οὔκουν τὰ πεττευτικά γε καὶ τὰ μή· καίτοι φαυλότερα αὐτὰ οἶμαι τῶν δικαίων εἶναι. τί δέ; σὺ οὐχ οὕτωσ οἰεί; ναί. εἶτα τὰ μὲν φαυλότερα οὐχ οἱοῖ́ τε διδάσκειν, τὰ δὲ σπουδαιότερα; οἶμαι ἔγωγε· ἄλλα γοῦν πολλὰ οἱοῖ́ τ’ εἰσὶν διδάσκειν σπουδαιότερα τοῦ πεττεύειν. ποῖα ταῦτα; οἱο͂ν καὶ τὸ ἑλληνίζειν παρὰ τούτων ἔγωγ’ ἔμαθον, καὶ οὐκ ἂν ἔχοιμι εἰπεῖν ἐμαυτοῦ διδάσκαλον, ἀλλ’ εἰσ τοὺσ αὐτοὺσ ἀναφέρω οὓσ σὺ φῂσ οὐ σπουδαίουσ εἶναι διδασκάλουσ.

ἀλλ’, ὦ γενναῖε, τούτου μὲν ἀγαθοὶ διδάσκαλοι οἱ πολλοί, καὶ δικαίωσ ἐπαινοῖντ’ ἂν αὐτῶν εἰσ διδασκαλίαν. τί δή; ὅτι ἔχουσι περὶ αὐτὰ ἃ χρὴ τοὺσ ἀγαθοὺσ διδασκάλουσ ἔχειν. τί τοῦτο λέγεισ; οὐκ οἶσθ’ ὅτι χρὴ τοὺσ μέλλοντασ διδάσκειν ὁτιοῦν αὐτοὺσ πρῶτον εἰδέναι; ἢ οὔ;

πῶσ γὰρ οὔ; οὐκοῦν τοὺσ εἰδότασ ὁμολογεῖν τε ἀλλήλοισ καὶ μὴ διαφέρεσθαι; ναί. ἐν οἷσ δ’ ἂν διαφέρωνται, ταῦτα φήσεισ εἰδέναι αὐτούσ; οὐ δῆτα. τούτων οὖν διδάσκαλοι πῶσ ἂν εἰε͂ν; οὐδαμῶσ. τί οὖν; δοκοῦσί σοι διαφέρεσθαι οἱ πολλοὶ ποῖόν ἐστι λίθοσ ἢ ξύλον; καὶ ἐάν τινα ἐρωτᾷσ, ἆρ’ οὐ τὰ αὐτὰ ὁμολογοῦσιν, καὶ ἐπὶ ταὐτὰ ὁρμῶσιν ὅταν βούλωνται λαβεῖν λίθον ἢ ξύλον; ὡσαύτωσ καὶ πάνθ’ ὅσα τοιαῦτα·

σχεδὸν γάρ τι μανθάνω τὸ ἑλληνίζειν ἐπίστασθαι ὅτι τοῦτο λέγεισ· ἢ οὔ; ναί. οὐκοῦν εἰσ μὲν ταῦθ’, ὥσπερ εἴπομεν, ἀλλήλοισ τε ὁμολογοῦσι καὶ αὐτοὶ ἑαυτοῖσ ἰδίᾳ, καὶ δημοσίᾳ αἱ πόλεισ πρὸσ ἀλλήλασ οὐκ ἀμφισβητοῦσιν αἱ μὲν ταῦθ’ αἱ δ’ ἄλλα φάσκουσαι; οὐ γάρ. εἰκότωσ ἂν ἄρα τούτων γε καὶ διδάσκαλοι εἰε͂ν ἀγαθοί. ναί.

οὐκοῦν εἰ μὲν βουλοίμεθα ποιῆσαί τινα περὶ αὐτῶν εἰδέναι, ὀρθῶσ ἂν αὐτὸν πέμποιμεν εἰσ διδασκαλίαν τούτων τῶν πολλῶν; πάνυ γε. τί δ’ εἰ βουληθεῖμεν εἰδέναι, μὴ μόνον ποῖοι ἄνθρωποί εἰσιν ἢ ποῖοι ἵπποι, ἀλλὰ καὶ τίνεσ αὐτῶν δρομικοί τε καὶ μή, ἆρ’ ἔτι οἱ πολλοὶ τοῦτο ἱκανοὶ διδάξαι; οὐ δῆτα. ἱκανὸν δέ σοι τεκμήριον ὅτι οὐκ ἐπίστανται οὐδὲ κρήγυοι διδάσκαλοί εἰσιν τούτων, ἐπειδὴ οὐδὲν ὁμολογοῦσιν ἑαυτοῖσ περὶ αὐτῶν; ἔμοιγε.

τί δ’ εἰ βουληθεῖμεν εἰδέναι, μὴ μόνον ποῖοι ἄνθρωποί εἰσιν, ἀλλ’ ὁποῖοι ὑγιεινοὶ ἢ νοσώδεισ, ἆρ’ ἱκανοὶ ἂν ἡμῖν ἦσαν διδάσκαλοι οἱ πολλοί; οὐ δῆτα. ἦν δ’ ἄν σοι τεκμήριον ὅτι μοχθηροί εἰσι τούτων διδάσκαλοι, εἰ ἑώρασ αὐτοὺσ διαφερομένουσ; ἔμοιγε. τί δὲ δή; νῦν περὶ τῶν δικαίων καὶ ἀδίκων ἀνθρώπων καὶ πραγμάτων οἱ πολλοὶ δοκοῦσί σοι ὁμολογεῖν αὐτοὶ ἑαυτοῖσ ἢ ἀλλήλοισ; ἥκιστα νὴ Δί’, ὦ Σώκρατεσ.

τί δέ; μάλιστα περὶ αὐτῶν διαφέρεσθαι; πολύ γε. οὔκουν οἰόμαί γε πώποτέ σε ἰδεῖν οὐδ’ ἀκοῦσαι σφόδρα οὕτω διαφερομένουσ ἀνθρώπουσ περὶ ὑγιεινῶν καὶ μή, ὥστε διὰ ταῦτα μάχεσθαί τε καὶ ἀποκτεινύναι ἀλλήλουσ. οὐ δῆτα. ἀλλὰ περὶ τῶν δικαίων καὶ ἀδίκων ἔγωγ’ οἶδ’ ὅτι, καὶ εἰ μὴ ἑώρακασ, ἀκήκοασ γοῦν ἄλλων τε πολλῶν καὶ Ὁμήρου· καὶ Ὀδυσσείασ γὰρ καὶ Ἰλιάδοσ ἀκήκοασ.

πάντωσ δήπου, ὦ Σώκρατεσ. οὐκοῦν ταῦτα ποιήματά ἐστι περὶ διαφορᾶσ δικαίων τε καὶ ἀδίκων; ναί. καὶ αἱ μάχαι γε καὶ οἱ θάνατοι διὰ ταύτην τὴν διαφορὰν τοῖσ τε Ἀχαιοῖσ καὶ τοῖσ ἄλλοισ Τρωσὶν ἐγένοντο, καὶ τοῖσ μνηστῆρσι τοῖσ τῆσ Πηνελόπησ καὶ τῷ Ὀδυσσεῖ. ἀληθῆ λέγεισ.

οἶμαι δὲ καὶ τοῖσ ἐν Τανάγρᾳ Ἀθηναίων τε καὶ Λακεδαιμονίων καὶ Βοιωτῶν ἀποθανοῦσι, καὶ τοῖσ ὕστερον ἐν Κορωνείᾳ, ἐν οἷσ καὶ ὁ σὸσ πατὴρ Κλεινίασ ἐτελεύτησεν, οὐδὲ περὶ ἑνὸσ ἄλλου ἡ διαφορὰ ἢ περὶ τοῦ δικαίου καὶ ἀδίκου τοὺσ θανάτουσ καὶ τὰσ μάχασ πεποίηκεν· ἦ γάρ; ἀληθῆ λέγεισ. τούτουσ οὖν φῶμεν ἐπίστασθαι περὶ ὧν οὕτωσ σφόδρα διαφέρονται, ὥστε ἀμφισβητοῦντεσ ἀλλήλοισ τὰ ἔσχατα σφᾶσ αὐτοὺσ ἐργάζονται; οὐ φαίνεταί γε.

οὐκοῦν εἰσ τοὺσ τοιούτουσ διδασκάλουσ ἀναφέρεισ οὓσ ὁμολογεῖσ αὐτὸσ μὴ εἰδέναι; ἐοίκα. πῶσ οὖν εἰκόσ σε εἰδέναι τὰ δίκαια καὶ τὰ ἄδικα, περὶ ὧν οὕτω πλανᾷ καὶ οὔτε μαθὼν φαίνῃ παρ’ οὐδενὸσ οὔτ’ αὐτὸσ ἐξευρών; ἐκ μὲν ὧν σὺ λέγεισ οὐκ εἰκόσ. ὁρᾷσ αὖ τοῦθ’ ὡσ οὐ καλῶσ εἶπεσ, ὦ Ἀλκιβιάδη;

τὸ ποῖον; ὅτι ἐμὲ φῂσ ταῦτα λέγειν. τί δέ; οὐ σὺ λέγεισ ὡσ ἐγὼ οὐδὲν ἐπίσταμαι περὶ τῶν δικαίων καὶ ἀδίκων; οὐ μέντοι. ἀλλ’ ἐγώ; ναί. πῶσ δή; ὧδε εἴσῃ. ἐάν σε ἔρωμαι τὸ ἓν καὶ τὰ δύο πότερα πλείω ἐστί, φήσεισ ὅτι τὰ δύο; ἔγωγε. πόσῳ; ἑνί. πότεροσ οὖν ἡμῶν ὁ λέγων ὅτι τὰ δύο τοῦ ἑνὸσ ἑνὶ πλείω; ἐγώ. οὐκοῦν ἐγὼ μὲν ἠρώτων, σὺ δ’ ἀπεκρίνου; ναί. περὶ δὴ τούτων μῶν ἐγὼ φαίνομαι λέγων ὁ ἐρωτῶν, ἢ σὺ ὁ ἀποκρινόμενοσ;

ἐγώ. τί δ’ ἂν ἐγὼ μὲν ἔρωμαι ποῖα γράμματα Σωκράτουσ, σὺ δ’ εἴπῃσ, πότεροσ ὁ λέγων; ἐγώ. ἴθι δή, ἑνὶ λόγῳ εἰπέ· ὅταν ἐρώτησίσ τε καὶ ἀπόκρισισ γίγνηται, πότεροσ ὁ λέγων, ὁ ἐρωτῶν ἢ ὁ ἀποκρινόμενοσ; ὁ ἀποκρινόμενοσ, ἔμοιγε δοκεῖ, ὦ Σώκρατεσ. οὐκοῦν ἄρτι διὰ παντὸσ ἐγὼ μὲν ἦ ὁ ἐρωτῶν;

ναί. σὺ δ’ ὁ ἀποκρινόμενοσ; πάνυ γε. τί οὖν; τὰ λεχθέντα πότεροσ ἡμῶν εἴρηκεν; φαίνομαι μέν, ὦ Σώκρατεσ, ἐκ τῶν ὡμολογημένων ἐγώ. οὐκοῦν ἐλέχθη περὶ δικαίων καὶ ἀδίκων ὅτι Ἀλκιβιάδησ ὁ καλὸσ ὁ Κλεινίου οὐκ ἐπίσταιτο, οἰοίτο δέ, καὶ μέλλοι εἰσ ἐκκλησίαν ἐλθὼν συμβουλεύσειν Ἀθηναίοισ περὶ ὧν οὐδὲν οἶδεν; οὐ ταῦτ’ ἦν; φαίνεται.

τὸ τοῦ Εὐριπίδου ἄρα συμβαίνει, ὦ Ἀλκιβιάδη· σοῦ τάδε κινδυνεύεισ, οὐκ ἐμοῦ ἀκηκοέναι, οὐδ’ ἐγώ εἰμι ὁ ταῦτα λέγων, ἀλλὰ σύ, ἐμὲ δὲ αἰτιᾷ μάτην. καὶ μέντοι καὶ εὖ λέγεισ. μανικὸν γὰρ ἐν νῷ ἔχεισ ἐπιχείρημα ἐπιχειρεῖν, ὦ βέλτιστε, διδάσκειν ἃ οὐκ οἶσθα, ἀμελήσασ μανθάνειν. οἶμαι μέν, ὦ Σώκρατεσ, ὀλιγάκισ Ἀθηναίουσ βουλεύεσθαι καὶ τοὺσ ἄλλουσ Ἕλληνασ πότερα δικαιότερα ἢ ἀδικώτερα·

τὰ μὲν γὰρ τοιαῦτα ἡγοῦνται δῆλα εἶναι, ἐάσαντεσ οὖν περὶ αὐτῶν σκοποῦσιν ὁπότερα συνοίσει πράξασιν. οὐ γὰρ ταὐτὰ οἶμαι ἐστὶν τά τε δίκαια καὶ τὰ συμφέροντα, ἀλλὰ πολλοῖσ δὴ ἐλυσιτέλησεν ἀδικήσασι μεγάλα ἀδικήματα, καὶ ἑτέροισ γε οἶμαι δίκαια ἐργασαμένοισ οὐ συνήνεγκεν. τί οὖν; εἰ ὅτι μάλιστα ἕτερα μὲν τὰ δίκαια τυγχάνει ὄντα, ἕτερα δὲ τὰ συμφέροντα, οὔ τί που αὖ σὺ οἰεί ταῦτ’ εἰδέναι ἃ συμφέρει τοῖσ ἀνθρώποισ, καὶ δι’ ὅτι; τί γὰρ κωλύει, ὦ Σώκρατεσ;

εἰ μή με αὖ ἐρήσῃ παρ’ ὅτου ἔμαθον ἢ ὅπωσ αὐτὸσ ηὑρ͂ον. οἱο͂ν τοῦτο ποιεῖσ. εἴ τι μὴ ὀρθῶσ λέγεισ, τυγχάνει δὲ δυνατὸν ὂν ἀποδεῖξαι δι’ οὗπερ καὶ τὸ πρότερον λόγου, οἰεί δὴ καινὰ ἄττα δεῖν ἀκούειν ἀποδείξεισ τε ἑτέρασ, ὡσ τῶν προτέρων οἱο͂ν σκευαρίων κατατετριμμένων, καὶ οὐκέτ’ ἂν σὺ αὐτὰ ἀμπίσχοιο, εἰ μή τίσ σοι τεκμήριον καθαρὸν καὶ ἄχραντον οἴσει. ἐγὼ δὲ χαίρειν ἐάσασ τὰσ σὰσ προδρομὰσ τοῦ λόγου οὐδὲν ἧττον ἐρήσομαι πόθεν μαθὼν αὖ τὰ συμφέροντ’ ἐπίστασαι, καὶ ὅστισ ἐστὶν ὁ διδάσκαλοσ, καὶ πάντ’ ἐκεῖνα τὰ πρότερον ἐρωτῶ μιᾷ ἐρωτήσει;

ἀλλὰ γὰρ δῆλον ὡσ εἰσ ταὐτὸν ἥξεισ καὶ οὐχ ἕξεισ ἀποδεῖξαι οὔθ’ ὡσ ἐξευρὼν οἶσθα τὰ συμφέροντα οὔθ’ ὡσ μαθών. ἐπειδὴ δὲ τρυφᾷσ καὶ οὐκέτ’ ἂν ἡδέωσ τοῦ αὐτοῦ γεύσαιο λόγου, τοῦτον μὲν ἐῶ χαίρειν, εἴτ’ οἶσθα εἴτε μὴ τὰ Ἀθηναίοισ συμφέροντα· πότερον δὲ ταὐτά ἐστι δίκαιά τε καὶ συμφέροντ’ ἢ ἕτερα, τί οὐκ ἀπέδειξασ;

εἰ μὲν βούλει, ἐρωτῶν με ὥσπερ ἐγὼ σέ, εἰ δέ, καὶ αὐτὸσ ἐπὶ σεαυτοῦ λόγῳ διέξελθε. ἀλλ’ οὐκ οἶδα εἰ οἱο͂́σ τ’ ἂν εἰήν, ὦ Σώκρατεσ, πρὸσ σὲ διελθεῖν. ἀλλ’, ὠγαθέ, ἐμὲ ἐκκλησίαν νόμισον καὶ δῆμον· καὶ ἐκεῖ τοί σε δεήσει ἕνα ἕκαστον πείθειν. ἦ γάρ; ναί. οὐκοῦν τοῦ αὐτοῦ ἕνα τε οἱο͂́ν τε εἶναι κατὰ μόνασ πείθειν καὶ συμπόλλουσ περὶ ὧν ἂν εἰδῇ, ὥσπερ ὁ γραμματιστὴσ ἕνα τέ που πείθει περὶ γραμμάτων καὶ πολλούσ; ναί.

ἄλλο τι οὖν τοσοῦτον μόνον διαφέρει τοῦ ἐν τῷ δήμῳ ῥήτοροσ ὁ ἐν τῇ τοιᾷδε συνουσίᾳ, ὅτι ὁ μὲν ἁθρόουσ πείθει τὰ αὐτά, ὁ δὲ καθ’ ἕνα; ἆρ’ οὖν οὐ καὶ περὶ ἀριθμοῦ ὁ αὐτὸσ ἕνα τε καὶ πολλοὺσ πείσει; ναί. οὗτοσ δ’ ἔσται ὁ εἰδώσ, ὁ ἀριθμητικόσ; πάνυ γε. οὐκοῦν καὶ σὺ ἅπερ καὶ πολλοὺσ οἱο͂́σ τε πείθειν εἶ, ταῦτα καὶ ἕνα; εἰκόσ γε. ἔστι δὲ ταῦτα δῆλον ὅτι ἃ οἶσθα. ναί. κινδυνεύει.

ἴθι νῦν, ἐπειδὴ τοῦ αὐτοῦ φαίνεται πολλούσ τε καὶ ἕνα πείθειν, ἐν ἐμοὶ ἐμμελέτησον καὶ ἐπιχείρησον ἐπιδεῖξαι ὡσ τὸ δίκαιον ἐνίοτε οὐ συμφέρει. ὑβριστὴσ εἶ, ὦ Σώκρατεσ. νῦν γοῦν ὑφ’ ὕβρεωσ μέλλω σε πείθειν τἀναντία οἷσ σὺ ἐμὲ οὐκ ἐθέλεισ. λέγε δή. ἀποκρίνου μόνον τὰ ἐρωτώμενα. μή, ἀλλὰ σὺ αὐτὸσ λέγε.

καὶ γὰρ οὐδὲν οἰόμαι βλαβήσεσθαι. τί δ’; οὐχ ὅτι μάλιστα βούλει πεισθῆναι; πάντωσ δήπου. οὐκοῦν εἰ λέγεισ ὅτι ταῦθ’ οὕτωσ ἔχει, μάλιστ’ ἂν εἰήσ πεπεισμένοσ; ἔμοιγε δοκεῖ. ἀποκρίνου δή· καὶ ἐὰν μὴ αὐτὸσ σὺ σαυτοῦ ἀκούσῃσ ὅτι τὰ δίκαια καὶ συμφέροντά ἐστιν, ἄλλῳ γε λέγοντι μὴ πιστεύσῃσ. οὔτοι, ἀλλ’ ἀποκριτέον· μαντικὸσ γὰρ εἶ.

καί μοι λέγε· τῶν δικαίων φῂσ ἔνια μὲν συμφέρειν, ἔνια δ’ οὔ; ναί. τί δέ; τὰ μὲν καλὰ αὐτῶν εἶναι, τὰ δ’ οὔ; πῶσ τοῦτο ἐρωτᾷσ; εἴ τισ ἤδη σοι ἔδοξεν αἰσχρὰ μέν, δίκαια δὲ πράττειν; οὐκ ἔμοιγε. ἀλλὰ πάντα τὰ δίκαια καὶ καλά; ναί. τί δ’ αὖ τὰ καλά; πότερον πάντα ἀγαθά, ἢ τὰ μέν, τὰ δ’ οὔ; οἰόμαι ἔγωγε, ὦ Σώκρατεσ, ἔνια τῶν καλῶν κακὰ εἶναι. ἦ καὶ αἰσχρὰ ἀγαθά; ναί. ἆρα λέγεισ τὰ τοιάδε, οἱο͂ν πολλοὶ ἐν πολέμῳ βοηθήσαντεσ ἑταίρῳ ἢ οἰκείῳ τραύματα ἔλαβον καὶ ἀπέθανον, οἱ δ’ οὐ βοηθήσαντεσ, δέον, ὑγιεῖσ ἀπῆλθον;

πάνυ μὲν οὖν. οὐκοῦν τὴν τοιαύτην βοήθειαν καλὴν μὲν λέγεισ κατὰ τὴν ἐπιχείρησιν τοῦ σῶσαι οὓσ ἔδει, τοῦτο δ’ ἐστὶν ἀνδρεία· ἢ οὔ; ναί. κακὴν δέ γε κατὰ τοὺσ θανάτουσ τε καὶ ἕλκη· ἦ γάρ; ναί. ἆρ’ οὖν οὐκ ἄλλο μὲν ἡ ἀνδρεία, ἄλλο δὲ ὁ θάνατοσ;

ἀγαθά. πάνυ γε. οὐκ ἄρα κατὰ ταὐτόν γ’ ἐστι καλὸν καὶ κακὸν τὸ τοῖσ φίλοισ βοηθεῖν; οὐ φαίνεται. ὁρ́α τοίνυν εἰ, ᾗ γε καλόν, καὶ ἀγαθόν, ὥσπερ καὶ ἐνταῦθα. κατὰ τὴν ἀνδρείαν γὰρ ὡμολόγεισ καλὸν εἶναι τὴν βοήθειαν· τοῦτ’ οὖν αὐτὸ σκόπει, τὴν ἀνδρείαν, ἀγαθὸν ἢ κακόν; ὧδε δὲ σκόπει· σὺ πότερ’ ἂν δέξαιό σοι εἶναι, ἀγαθὰ ἢ κακά; οὐκοῦν τὰ μέγιστα μάλιστα.

<ναί.

>καὶ ἥκιστα τῶν τοιούτων δέξαιο ἂν στέρεσθαι; πῶσ γὰρ οὔ; πῶσ οὖν λέγεισ περὶ ἀνδρείασ; ἐπὶ πόσῳ ἂν αὐτοῦ δέξαιο στέρεσθαι; οὐδὲ ζῆν ἂν ἐγὼ δεξαίμην δειλὸσ ὤν. ἔσχατον ἄρα κακῶν εἶναί σοι δοκεῖ ἡ δειλία. ἔμοιγε. ἐξ ἴσου τῷ τεθνάναι, ὡσ ἐοίκε. φημί. οὐκοῦν θανάτῳ τε καὶ δειλίᾳ ἐναντιώτατον ζωὴ καὶ ἀνδρεία; ναί. καὶ τὰ μὲν μάλιστ’ ἂν εἶναι βούλοιό σοι, τὰ δὲ ἥκιστα;

ναί. ἆρ’ ὅτι τὰ μὲν ἄριστα ἡγῇ, τὰ δὲ κάκιστα; <πάνυ γε.

ἐν τοῖσ ἀρίστοισ ἄρα σὺ ἡγῇ ἀνδρείαν εἶναι κἀν τοῖσ κακίστοισ θάνατον. >ἔγωγε. τὸ ἄρα βοηθεῖν ἐν πολέμῳ τοῖσ φίλοισ, ᾗ μὲν καλόν, κατ’ ἀγαθοῦ πρᾶξιν τὴν τῆσ ἀνδρείασ, καλὸν αὐτὸ προσεῖπασ; φαίνομαί γε. κατὰ δέ γε κακοῦ πρᾶξιν τὴν τοῦ θανάτου κακόν; ναί. οὐκοῦν ὧδε δίκαιον προσαγορεύειν ἑκάστην τῶν πράξεων· εἴπερ ᾗ κακὸν ἀπεργάζεται κακὴν καλεῖσ, καὶ ᾗ ἀγαθὸν ἀγαθὴν κλητέον. ἔμοιγε δοκεῖ.

ἆρ’ οὖν καὶ ᾗ ἀγαθόν, καλόν· ᾗ δὲ κακόν, αἰσχρόν; ναί. τὴν ἄρ’ ἐν τῷ πολέμῳ τοῖσ φίλοισ βοήθειαν λέγων καλὴν μὲν εἶναι, κακὴν δέ, οὐδὲν διαφερόντωσ λέγεισ ἢ εἰ προσεῖπεσ αὐτὴν ἀγαθὴν μέν, κακὴν δέ. ἀληθῆ μοι δοκεῖσ λέγειν, ὦ Σώκρατεσ. οὐδὲν ἄρα τῶν καλῶν, καθ’ ὅσον καλόν, κακόν, οὐδὲ τῶν αἰσχρῶν, καθ’ ὅσον αἰσχρόν, ἀγαθόν. οὐ φαίνεται.

ἔτι τοίνυν καὶ ὧδε σκέψαι. ὅστισ καλῶσ πράττει, οὐχὶ καὶ εὖ πράττει; ναί. οἱ δ’ εὖ πράττοντεσ οὐκ εὐδαίμονεσ; πῶσ γὰρ οὔ; οὐκοῦν εὐδαίμονεσ δι’ ἀγαθῶν κτῆσιν; μάλιστα. κτῶνται δὲ ταῦτα τῷ εὖ καὶ καλῶσ πράττειν; ναί. τὸ εὖ ἄρα πράττειν ἀγαθόν; πῶσ δ’ οὔ; οὐκοῦν καλὸν ἡ εὐπραγία; ναί. ταὐτὸν ἄρα ἐφάνη ἡμῖν πάλιν αὖ καλόν τε καὶ ἀγαθόν.

φαίνεται. ὅτι ἂν ἄρα εὑρ́ωμεν καλόν, καὶ ἀγαθὸν εὑρήσομεν ἔκ γε τούτου τοῦ λόγου. ἀνάγκη. τί δέ; τὰ ἀγαθὰ συμφέρει ἢ οὔ; συμφέρει. μνημονεύεισ οὖν περὶ τῶν δικαίων πῶσ ὡμολογήσαμεν; οἶμαί γε τοὺσ τὰ δίκαια πράττοντασ ἀναγκαῖον εἶναι καλὰ πράττειν. οὐκοῦν καὶ τοὺσ τὰ καλὰ ἀγαθά; ναί. τὰ δὲ ἀγαθὰ συμφέρειν;

ναί. τὰ δίκαια ἄρα, ὦ Ἀλκιβιάδη, συμφέροντά ἐστιν. ἐοίκεν. τί οὖν; ταῦτα οὐ σὺ ὁ λέγων, ἐγὼ δὲ ὁ ἐρωτῶν; φαίνομαι, ὡσ ἐοίκα. εἰ οὖν τισ ἀνίσταται συμβουλεύσων εἴτε Ἀθηναίοισ εἴτε Πεπαρηθίοισ, οἰόμενοσ γιγνώσκειν τὰ δίκαια καὶ τὰ ἄδικα, φήσει δ’ εἶναι τὰ δίκαια κακὰ ἐνίοτε, ἄλλο τι ἢ καταγελῴησ ἂν αὐτοῦ, ἐπειδήπερ τυγχάνεισ καὶ σὺ λέγων ὅτι ταὐτά ἐστι δίκαιά τε καὶ συμφέροντα; ἀλλὰ μὰ τοὺσ θεούσ, ὦ Σώκρατεσ, οὐκ οἶδ’ ἔγωγε οὐδ’ ὅτι λέγω, ἀλλ’ ἀτεχνῶσ ἐοίκα ἀτόπωσ ἔχοντι·

τοτὲ μὲν γάρ μοι ἕτερα δοκεῖ σοῦ ἐρωτῶντοσ, τοτὲ δ’ ἄλλα. εἶτα τοῦτο, ὦ φίλε, ἀγνοεῖσ τὸ πάθημα τί ἐστιν; πάνυ γε. οἰεί ἂν οὖν, εἴ τισ ἐρωτῴη σε δύο ὀφθαλμοὺσ ἢ τρεῖσ ἔχεισ, καὶ δύο χεῖρασ ἢ τέτταρασ, ἢ ἄλλο τι τῶν τοιούτων, τοτὲ μὲν ἕτερα ἂν ἀποκρίνασθαι, τοτὲ δὲ ἄλλα, ἢ ἀεὶ τὰ αὐτά; δέδοικα μὲν ἔγωγε ἤδη περὶ ἐμαυτοῦ, οἶμαι μέντοι τὰ αὐτά.

οὐκοῦν ὅτι οἶσθα; τοῦτ’ αἴτιον; οἶμαι ἔγωγε. περὶ ὧν ἄρα ἄκων τἀναντία ἀποκρίνῃ, δῆλον ὅτι περὶ τούτων οὐκ οἶσθα. εἰκόσ γε. οὐκοῦν καὶ περὶ τῶν δικαίων καὶ ἀδίκων καὶ καλῶν καὶ αἰσχρῶν καὶ κακῶν καὶ ἀγαθῶν καὶ συμφερόντων καὶ μὴ ἀποκρινόμενοσ φῂσ πλανᾶσθαι; εἶτα οὐ δῆλον ὅτι διὰ τὸ μὴ εἰδέναι περὶ αὐτῶν, διὰ ταῦτα πλανᾷ; ἔμοιγε.

ἆρ’ οὖν οὕτω καὶ ἔχει· ἐπειδάν τίσ τι μὴ εἰδῇ, ἀναγκαῖον περὶ τούτου πλανᾶσθαι τὴν ψυχήν; πῶσ γὰρ οὔ; τί οὖν; οἶσθα ὅντινα τρόπον ἀναβήσῃ εἰσ τὸν οὐρανόν; μὰ Δί’ οὐκ ἔγωγε. ἦ καὶ πλανᾶταί σου ἡ δόξα περὶ ταῦτα; οὐ δῆτα. τὸ δ’ αἴτιον οἶσθα ἢ ἐγὼ φράσω; φράσον. ὅτι, ὦ φίλε, οὐκ οἰεί αὐτὸ ἐπίστασθαι οὐκ ἐπιστάμενοσ. πῶσ αὖ τοῦτο λέγεισ;

ὁρ́α καὶ σὺ κοινῇ. ἃ μὴ ἐπίστασαι, γιγνώσκεισ δὲ ὅτι οὐκ ἐπίστασαι, πλανᾷ περὶ τὰ τοιαῦτα; ὥσπερ περὶ ὄψου σκευασίασ οἶσθα δήπου ὅτι οὐκ οἶσθα; πάνυ γε. πότερον οὖν αὐτὸσ περὶ ταῦτα δοξάζεισ ὅπωσ χρὴ σκευάζειν καὶ πλανᾷ, ἢ τῷ ἐπισταμένῳ ἐπιτρέπεισ; οὕτωσ. τί δ’ εἰ ἐν νηὶ̈ πλέοισ, ἆρα δοξάζοισ ἂν πότερον χρὴ τὸν οἰάκα εἴσω ἄγειν ἢ ἔξω, καὶ ἅτε οὐκ εἰδὼσ πλανῷο ἄν, ἢ τῷ κυβερνήτῃ ἐπιτρέψασ ἂν ἡσυχίαν ἄγοισ; τῷ κυβερνήτῃ.

οὐκ ἄρα περὶ ἃ μὴ οἶσθα πλανᾷ, ἄνπερ εἰδῇσ ὅτι οὐκ οἶσθα; οὐκ ἐοίκα. ἐννοεῖσ οὖν ὅτι καὶ τὰ ἁμαρτήματα ἐν τῇ πράξει διὰ ταύτην τὴν ἄγνοιάν ἐστι, τὴν τοῦ μὴ εἰδότα οἰέσθαι εἰδέναι; πῶσ αὖ λέγεισ τοῦτο; τότε που ἐπιχειροῦμεν πράττειν, ὅταν οἰώμεθα εἰδέναι ὅτι πράττομεν; ναί. ὅταν δέ γέ πού τινεσ μὴ οἰώνται εἰδέναι, ἄλλοισ παραδιδόασι;

πῶσ δ’ οὔ; οὐκοῦν οἱ τοιοῦτοι τῶν μὴ εἰδότων ἀναμάρτητοι ζῶσι διὰ τὸ ἄλλοισ περὶ αὐτῶν ἐπιτρέπειν; ναί. τίνεσ οὖν οἱ ἁμαρτάνοντεσ; οὐ γάρ που οἵ γε εἰδότεσ. οὐ δῆτα. ἐπειδὴ δ’ οὔθ’ οἱ εἰδότεσ οὔθ’ οἱ τῶν μὴ εἰδότων εἰδότεσ ὅτι οὐκ ἴσασιν, ἦ ἄλλοι λείπονται ἢ οἱ μὴ εἰδότεσ, οἰόμενοι δ’ εἰδέναι; οὔκ, ἀλλ’ οὗτοι.

αὕτη ἄρα ἡ ἄγνοια τῶν κακῶν αἰτία καὶ ἡ ἐπονείδιστοσ ἀμαθία; ναί. οὐκοῦν ὅταν ᾖ περὶ τὰ μέγιστα, τότε κακουργοτάτη καὶ αἰσχίστη; πολύ γε. τί οὖν; ἔχεισ μείζω εἰπεῖν δικαίων τε καὶ καλῶν καὶ ἀγαθῶν καὶ συμφερόντων; οὐ δῆτα. οὐκοῦν περὶ ταῦτα σὺ φῂσ πλανᾶσθαι; ναί. εἰ δὲ πλανᾷ, ἆρ’ οὐ δῆλον ἐκ τῶν ἔμπροσθεν ὅτι οὐ μόνον ἀγνοεῖσ τὰ μέγιστα, ἀλλὰ καὶ οὐκ εἰδὼσ οἰεί αὐτὰ εἰδέναι; κινδυνεύω.

βαβαῖ ἄρα, ὦ Ἀλκιβιάδη, οἱο͂ν πάθοσ πέπονθασ· ὃ ἐγὼ ὀνομάζειν μὲν ὀκνῶ, ὅμωσ δέ, ἐπειδὴ μόνω ἐσμέν, ῥητέον. ἀμαθίᾳ γὰρ συνοικεῖσ, ὦ βέλτιστε, τῇ ἐσχάτῃ, ὡσ ὁ λόγοσ σου κατηγορεῖ καὶ σὺ σαυτοῦ· διὸ καὶ ᾄττεισ ἄρα πρὸσ τὰ πολιτικὰ πρὶν παιδευθῆναι. πέπονθασ δὲ τοῦτο οὐ σὺ μόνοσ, ἀλλὰ καὶ οἱ πολλοὶ τῶν πραττόντων τὰ τῆσδε τῆσ πόλεωσ, πλὴν ὀλίγων γε καὶ ἴσωσ τοῦ σοῦ ἐπιτρόπου Περικλέουσ. λέγεταί γέ τοι, ὦ Σώκρατεσ, οὐκ ἀπὸ τοῦ αὐτομάτου σοφὸσ γεγονέναι, ἀλλὰ πολλοῖσ καὶ σοφοῖσ συγγεγονέναι, καὶ Πυθοκλείδῃ καὶ Ἀναξαγόρᾳ·

καὶ νῦν ἔτι τηλικοῦτοσ ὢν Δάμωνι σύνεστιν αὐτοῦ τούτου ἕνεκα. τί οὖν; ἤδη τιν’ εἶδεσ σοφὸν ὁτιοῦν ἀδυνατοῦντα ποιῆσαι ἄλλον σοφὸν ἅπερ αὐτόσ; ὥσπερ ὅσ σε ἐδίδαξεν γράμματα, αὐτόσ τ’ ἦν σοφὸσ καὶ σὲ ἐποίησε τῶν τε ἄλλων ὅντιν’ ἐβούλετο· ἦ γάρ; ναί. οὐκοῦν καὶ σὺ ὁ παρ’ ἐκείνου μαθὼν ἄλλον οἱο͂́σ τε ἔσῃ;

ναί. καὶ ὁ κιθαριστὴσ δὲ καὶ ὁ παιδοτρίβησ ὡσαύτωσ; πάνυ γε. καλὸν γὰρ δήπου τεκμήριον τοῦτο τῶν ἐπισταμένων ὁτιοῦν ὅτι ἐπίστανται, ἐπειδὰν καὶ ἄλλον οἱοῖ́ τ’ ὦσιν ἀποδεῖξαι ἐπιστάμενον. ἔμοιγε δοκεῖ. τί οὖν; ἔχεισ εἰπεῖν Περικλῆσ τίνα ἐποίησεν σοφόν, ἀπὸ τῶν ὑέων ἀρξάμενοσ; τί δ’ εἰ τὼ Περικλέουσ ὑεῖ ἠλιθίω ἐγενέσθην, ὦ Σώκρατεσ;

ἀλλὰ Κλεινίαν τὸν σὸν ἀδελφόν. τί δ’ ἂν αὖ Κλεινίαν λέγοισ, μαινόμενον ἄνθρωπον; ἐπειδὴ τοίνυν Κλεινίασ μὲν μαίνεται, τὼ δὲ Περικλέουσ ὑεῖ ἠλιθίω ἐγενέσθην, σοὶ τίνα αἰτίαν ἀναθῶμεν, δι’ ὅτι σε οὕτωσ ἔχοντα περιορᾷ; ἐγὼ οἶμαι αἴτιοσ οὐ προσέχων τὸν νοῦν. ἀλλὰ τῶν ἄλλων Ἀθηναίων ἢ τῶν ξένων δοῦλον ἢ ἐλεύθερον εἰπὲ ὅστισ αἰτίαν ἔχει διὰ τὴν Περικλέουσ συνουσίαν σοφώτεροσ γεγονέναι, ὥσπερ ἐγὼ ἔχω σοι εἰπεῖν διὰ τὴν Ζήνωνοσ Πυθόδωρον τὸν Ἰσολόχου καὶ Καλλίαν τὸν Καλλιάδου, ὧν ἑκάτεροσ Ζήνωνι ἑκατὸν μνᾶσ τελέσασ σοφόσ τε καὶ ἐλλόγιμοσ γέγονεν.

ἀλλὰ μὰ Δί’ οὐκ ἔχω. εἰε͂ν· τί οὖν διανοῇ περὶ σαυτοῦ; πότερον ἐᾶν ὡσ νῦν ἔχεισ, ἢ ἐπιμέλειάν τινα ποιεῖσθαι; κοινὴ βουλή, ὦ Σώκρατεσ.

καίτοι ἐννοῶ σου εἰπόντοσ καὶ συγχωρῶ· δοκοῦσι γάρ μοι οἱ τὰ τῆσ πόλεωσ πράττοντεσ ἐκτὸσ ὀλίγων ἀπαίδευτοι εἶναι. εἶτα τί δὴ τοῦτο; εἰ μέν που ἦσαν πεπαιδευμένοι, ἔδει ἂν τὸν ἐπιχειροῦντα αὐτοῖσ ἀνταγωνίζεσθαι μαθόντα καὶ ἀσκήσαντα ἰέναι ὡσ ἐπ’ ἀθλητάσ· νῦν δ’ ἐπειδὴ καὶ οὗτοι ἰδιωτικῶσ ἔχοντεσ ἐληλύθασιν ἐπὶ τὰ τῆσ πόλεωσ, τί δεῖ ἀσκεῖν καὶ μανθάνοντα πράγματα ἔχειν; ἐγὼ γὰρ εὖ οἶδ’ ὅτι τούτων τῇ γε φύσει πάνυ πολὺ περιέσομαι. βαβαῖ, οἱο͂ν, ὦ ἄριστε, τοῦτ’ εἴρηκασ·

ὡσ ἀνάξιον τῆσ ἰδέασ καὶ τῶν ἄλλων τῶν σοι ὑπαρχόντων. τί μάλιστα καὶ πρὸσ τί τοῦτο λέγεισ, ὦ Σώκρατεσ; ἀγανακτῶ ὑπέρ τε σοῦ καὶ τοῦ ἐμαυτοῦ ἔρωτοσ. τί δή; εἰ ἠξίωσασ τὸν ἀγῶνά σοι εἶναι πρὸσ τοὺσ ἐνθάδε ἀνθρώπουσ. ἀλλὰ πρὸσ τίνασ μήν; ἄξιον τοῦτό γε καὶ ἐρέσθαι ἄνδρα οἰόμενον μεγαλόφρονα εἶναι.

πῶσ λέγεισ; οὐ πρὸσ τούτουσ μοι ὁ ἀγών; ἀλλὰ κἂν εἰ τριήρη διενοοῦ κυβερνᾶν μέλλουσαν ναυμαχεῖν, ἤρκει ἄν σοι τῶν συνναυτῶν βελτίστῳ εἶναι τὰ κυβερνητικά, ἢ ταῦτα μὲν ᾤου ἂν δεῖν ὑπάρχειν, ἀπέβλεπεσ δ’ ἂν εἰσ τοὺσ ὡσ ἀληθῶσ ἀνταγωνιστάσ, ἀλλ’ οὐχ ὡσ νῦν εἰσ τοὺσ συναγωνιστάσ; ὧν δήπου περιγενέσθαι σε δεῖ τοσοῦτον ὥστε μὴ ἀξιοῦν ἀνταγωνίζεσθαι, ἀλλὰ καταφρονηθέντασ συναγωνίζεσθαί σοι πρὸσ τοὺσ πολεμίουσ, εἰ δὴ τῷ ὄντι γε καλόν τι ἔργον ἀποδείξασθαι διανοῇ καὶ ἄξιον σαυτοῦ τε καὶ τῆσ πόλεωσ. ἀλλὰ μὲν δὴ διανοοῦμαί γε.

πάνυ σοι ἄρα ἄξιον ἀγαπᾶν εἰ τῶν στρατιωτῶν βελτίων εἶ, ἀλλ’ οὐ πρὸσ τοὺσ τῶν ἀντιπάλων ἡγεμόνασ ἀποβλέπειν εἴ ποτε ἐκείνων βελτίων γέγονασ, σκοποῦντα καὶ ἀσκοῦντα πρὸσ ἐκείνουσ. λέγεισ δὲ τίνασ τούτουσ, ὦ Σώκρατεσ;

οὐκ οἶσθα ἡμῶν τὴν πόλιν Λακεδαιμονίοισ τε καὶ τῷ μεγάλῳ βασιλεῖ πολεμοῦσαν ἑκάστοτε; ἀληθῆ λέγεισ. οὐκοῦν εἴπερ ἐν νῷ ἔχεισ ἡγεμὼν εἶναι τῆσδε τῆσ πόλεωσ, πρὸσ τοὺσ Λακεδαιμονίων βασιλέασ καὶ τοὺσ Περσῶν τὸν ἀγῶνα ἡγούμενόσ σοι εἶναι ὀρθῶσ ἂν ἡγοῖο; κινδυνεύεισ ἀληθῆ λέγειν. ἀποβλέπειν καὶ ἄλλουσ τοιούτουσ ‐ οἳ τὰ τῆσ πόλεωσ πράττειν ἐπιχειροῦσιν, ἔτι τὴν ἀνδραποδώδη, φαῖεν ἂν αἱ γυναῖκεσ, τρίχα ἔχοντεσ ἐν τῇ ψυχῇ ὑπ’ ἀμουσίασ καὶ οὔπω ἀποβεβληκότεσ, ἔτι δὲ βαρβαρίζοντεσ ἐληλύθασι κολακεύσοντεσ τὴν πόλιν ἀλλ’ οὐκ ἄρξοντεσ ‐ πρὸσ τούτουσ σε δεῖ, οὕσπερ λέγω, βλέποντα σαυτοῦ δὴ ἀμελεῖν, καὶ μήτε μανθάνειν ὅσα μαθήσεωσ ἔχεται, μέλλοντα τοσοῦτον ἀγῶνα ἀγωνίζεσθαι, μήτε ἀσκεῖν ὅσα δεῖται ἀσκήσεωσ, καὶ πᾶσαν παρασκευὴν παρεσκευασμένον οὕτωσ ἰέναι ἐπὶ τὰ τῆσ πόλεωσ.

ἀλλ’, ὦ Σώκρατεσ, δοκεῖσ μέν μοι ἀληθῆ λέγειν, οἶμαι μέντοι τούσ τε Λακεδαιμονίων στρατηγοὺσ καὶ τὸν Περσῶν βασιλέα οὐδὲν διαφέρειν τῶν ἄλλων.

ἀλλ’, ὦ ἄριστε, τὴν οἰήσιν ταύτην σκόπει οἱάν ἔχεισ. τοῦ πέρι; πρῶτον μὲν ποτέρωσ ἂν οἰεί σαυτοῦ μᾶλλον ἐπιμεληθῆναι, φοβούμενόσ τε καὶ οἰόμενοσ δεινοὺσ αὐτοὺσ εἶναι, ἢ μή; δῆλον ὅτι εἰ δεινοὺσ οἰοίμην.

μῶν οὖν οἰεί τι βλαβήσεσθαι ἐπιμεληθεὶσ σαυτοῦ; οὐδαμῶσ, ἀλλὰ καὶ μεγάλα ὀνήσεσθαι. οὐκοῦν ἓν μὲν τοῦτο τοσοῦτον κακὸν ἔχει ἡ οἰήσισ αὕτη. ἀληθῆ λέγεισ. τὸ δεύτερον τοίνυν, ὅτι καὶ ψευδήσ ἐστιν, ἐκ τῶν εἰκότων σκέψαι. πῶσ δή; πότερον εἰκὸσ ἀμείνουσ γίγνεσθαι φύσεισ ἐν γενναίοισ γένεσιν ἢ μή; δῆλον ὅτι ἐν τοῖσ γενναίοισ.

οὐκοῦν τοὺσ εὖ φύντασ, ἐὰν καὶ εὖ τραφῶσιν, οὕτω τελέουσ γίγνεσθαι πρὸσ ἀρετήν; ἀνάγκη. σκεψώμεθα δή, τοῖσ ἐκείνων τὰ ἡμέτερα ἀντιτιθέντεσ, πρῶτον μὲν εἰ δοκοῦσι φαυλοτέρων γενῶν εἶναι οἱ Λακεδαιμονίων καὶ Περσῶν βασιλῆσ. ἢ οὐκ ἴσμεν ὡσ οἱ μὲν Ἡρακλέουσ, οἱ δὲ Ἀχαιμένουσ ἔκγονοι, τὸ δ’ Ἡρακλέουσ τε γένοσ καὶ τὸ Ἀχαιμένουσ εἰσ Περσέα τὸν Διὸσ ἀναφέρεται; καὶ γὰρ τὸ ἡμέτερον, ὦ Σώκρατεσ, εἰσ Εὐρυσάκη, τὸ δ’ Εὐρυσάκουσ εἰσ Δία.

καὶ γὰρ τὸ ἡμέτερον, ὦ γενναῖε Ἀλκιβιάδη, εἰσ Δαίδαλον, ὁ δὲ Δαίδαλοσ εἰσ Ἥφαιστον τὸν Διόσ. ἀλλὰ τὰ μὲν τούτων ἀπ’ αὐτῶν ἀρξάμενα βασιλῆσ εἰσιν ἐκ βασιλέων μέχρι Διόσ, οἱ μὲν Ἄργουσ τε καὶ Λακεδαίμονοσ, οἱ δὲ τῆσ Περσίδοσ τὸ ἀεί, πολλάκισ δὲ καὶ τῆσ Ἀσίασ, ὥσπερ καὶ νῦν· ἡμεῖσ δὲ αὐτοί τε ἰδιῶται καὶ οἱ πατέρεσ. εἰ δὲ καὶ τοὺσ προγόνουσ σε δέοι καὶ τὴν πατρίδα Εὐρυσάκουσ ἐπιδεῖξαι Σαλαμῖνα ἢ τὴν Αἰακοῦ τοῦ ἔτι προτέρου Αἴγιναν Ἀρτοξέρξῃ τῷ Ξέρξου, πόσον ἂν οἰεί γέλωτα ὀφλεῖν;

ἀλλ’ ὁρ́α μὴ τοῦ τε γένουσ ὄγκῳ ἐλαττώμεθα τῶν ἀνδρῶν καὶ τῇ ἄλλῃ τροφῇ. ἢ οὐκ ᾔσθησαι τοῖσ τε Λακεδαιμονίων βασιλεῦσιν ὡσ μεγάλα τὰ ὑπάρχοντα, ὧν αἱ γυναῖκεσ δημοσίᾳ φυλάττονται ὑπὸ τῶν ἐφόρων, ὅπωσ εἰσ δύναμιν μὴ λάθῃ ἐξ ἄλλου γενόμενοσ ὁ βασιλεὺσ ἢ ἐξ Ἡρακλειδῶν; ὁ δὲ Περσῶν τοσοῦτον ὑπερβάλλει, ὥστ’ οὐδεὶσ ὑποψίαν ἔχει ὡσ ἐξ ἄλλου ἂν βασιλεὺσ γένοιτο ἢ ἐξ αὐτοῦ·

διὸ οὐ φρουρεῖται ἡ βασιλέωσ γυνὴ ἀλλ’ ἢ ὑπὸ φόβου. ἐπειδὰν δὲ γένηται ὁ παῖσ ὁ πρεσβύτατοσ, οὗπερ ἡ ἀρχή, πρῶτον μὲν ἑορτάζουσι πάντεσ οἱ ἐν τῇ βασιλέωσ, ὧν ἂν ἄρχῃ, εἶτα εἰσ τὸν ἄλλον χρόνον ταύτῃ τῇ ἡμέρᾳ βασιλέωσ γενέθλια πᾶσα θύει καὶ ἑορτάζει ἡ Ἀσία· ἡμῶν δὲ γενομένων, τὸ τοῦ κωμῳδοποιοῦ, οὐδ’ οἱ γείτονεσ σφόδρα τι αἰσθάνονται, ὦ Ἀλκιβιάδη. μετὰ τοῦτο τρέφεται ὁ παῖσ, οὐχ ὑπὸ γυναικὸσ τροφοῦ ὀλίγου ἀξίασ, ἀλλ’ ὑπ’ εὐνούχων οἳ ἂν δοκῶσιν τῶν περὶ βασιλέα ἄριστοι εἶναι·

οἷσ τά τε ἄλλα προστέτακται ἐπιμέλεσθαι τοῦ γενομένου, καὶ ὅπωσ ὅτι κάλλιστοσ ἔσται μηχανᾶσθαι, ἀναπλάττοντασ τὰ μέλη τοῦ παιδὸσ καὶ κατορθοῦντασ· καὶ ταῦτα δρῶντεσ ἐν μεγάλῃ τιμῇ εἰσιν. ἐπειδὰν δὲ ἑπτέτεισ γένωνται οἱ παῖδεσ, ἐπὶ τοὺσ ἵππουσ καὶ ἐπὶ τοὺσ τούτων διδασκάλουσ φοιτῶσιν, καὶ ἐπὶ τὰσ θήρασ ἄρχονται ἰέναι.

δὶσ ἑπτὰ δὲ γενόμενον ἐτῶν τὸν παῖδα παραλαμβάνουσιν οὓσ ἐκεῖνοι βασιλείουσ παιδαγωγοὺσ ὀνομάζουσιν· εἰσὶ δὲ ἐξειλεγμένοι Περσῶν οἱ ἄριστοι δόξαντεσ ἐν ἡλικίᾳ τέτταρεσ, ὅ τε σοφώτατοσ καὶ ὁ δικαιότατοσ καὶ ὁ σωφρονέστατοσ καὶ ὁ ἀνδρειότατοσ. ὧν ὁ μὲν μαγείαν τε διδάσκει τὴν Ζωροάστρου τοῦ Ὡρομάζου ‐ ἔστι δὲ τοῦτο θεῶν θεραπεία ‐ διδάσκει δὲ καὶ τὰ βασιλικά, ὁ δὲ δικαιότατοσ ἀληθεύειν διὰ παντὸσ τοῦ βίου, ὁ δὲ σωφρονέστατοσ μηδ’ ὑπὸ μιᾶσ ἄρχεσθαι τῶν ἡδονῶν, ἵνα ἐλεύθεροσ εἶναι ἐθίζηται καὶ ὄντωσ βασιλεύσ, ἄρχων πρῶτον τῶν ἐν αὑτῷ ἀλλὰ μὴ δουλεύων, ὁ δὲ ἀνδρειότατοσ ἄφοβον καὶ ἀδεᾶ παρασκευάζων, ὡσ ὅταν δείσῃ δοῦλον ὄντα·

σοὶ δ’, ὦ Ἀλκιβιάδη, Περικλῆσ ἐπέστησε παιδαγωγὸν τῶν οἰκετῶν τὸν ἀχρειότατον ὑπὸ γήρωσ, Ζώπυρον τὸν Θρᾷκα. διῆλθον δὲ καὶ τὴν ἄλλην ἄν σοι τῶν ἀνταγωνιστῶν τροφήν τε καὶ παιδείαν, εἰ μὴ πολὺ ἔργον ἦν καὶ ἅμα ταῦθ’ ἱκανὰ δηλῶσαι καὶ τἆλλα ὅσα τούτοισ ἀκόλουθα·

τῆσ δὲ σῆσ γενέσεωσ, ὦ Ἀλκιβιάδη, καὶ τροφῆσ καὶ παιδείασ, ἢ ἄλλου ὁτουοῦν Ἀθηναίων, ὡσ ἔποσ εἰπεῖν οὐδενὶ μέλει, εἰ μὴ εἴ τισ ἐραστήσ σου τυγχάνει ὤν. εἰ δ’ αὖ ἐθέλεισ εἰσ πλούτουσ ἀποβλέψαι καὶ τρυφὰσ καὶ ἐσθῆτασ ἱματίων θ’ ἕλξεισ καὶ μύρων ἀλοιφὰσ καὶ θεραπόντων πλήθουσ ἀκολουθίασ τήν τε ἄλλην ἁβρότητα τὴν Περσῶν, αἰσχυνθείησ ἂν ἐπὶ σεαυτῷ, αἰσθόμενοσ ὅσον αὐτῶν ἐλλείπεισ. εἰ δ’ αὖ ἐθελήσεισ εἰσ σωφροσύνην τε καὶ κοσμιότητα ἀποβλέψαι καὶ εὐχέρειαν καὶ εὐκολίαν καὶ μεγαλοφροσύνην καὶ εὐταξίαν καὶ ἀνδρείαν καὶ καρτερίαν καὶ φιλοπονίαν καὶ φιλονικίαν καὶ φιλοτιμίασ τὰσ Λακεδαιμονίων, παῖδ’ ἂν ἡγήσαιο σαυτὸν πᾶσι τοῖσ τοιούτοισ.

εἰ δ’ αὖ τι καὶ πλούτῳ προσέχεισ καὶ κατὰ τοῦτο οἰεί τι εἶναι, μηδὲ τοῦθ’ ἡμῖν ἄρρητον ἔστω, ἐάν πωσ αἴσθῃ οὗ εἶ.

τοῦτο μὲν γὰρ εἰ ἐθέλεισ <εἰσ> τοὺσ Λακεδαιμονίων πλούτουσ ἰδεῖν, γνώσῃ ὅτι πολὺ τἀνθάδε τῶν ἐκεῖ ἐλλείπει· γῆν μὲν γὰρ ὅσην ἔχουσιν τῆσ θ’ ἑαυτῶν καὶ Μεσσήνησ, οὐδ’ ἂν εἷσ ἀμφισβητήσειε τῶν τῇδε πλήθει οὐδ’ ἀρετῇ, οὐδ’ αὖ ἀνδραπόδων κτήσει τῶν τε ἄλλων καὶ τῶν εἱλωτικῶν, οὐδὲ μὴν ἵππων γε, οὐδ’ ὅσα ἄλλα βοσκήματα κατὰ Μεσσήνην νέμεται. ἀλλὰ ταῦτα μὲν πάντα ἐῶ χαίρειν, χρυσίον δὲ καὶ ἀργύριον οὐκ ἔστιν ἐν πᾶσιν Ἕλλησιν ὅσον ἐν Λακεδαίμονι ἰδίᾳ·

πολλὰσ γὰρ ἤδη γενεὰσ εἰσέρχεται μὲν αὐτόσε ἐξ ἁπάντων τῶν Ἑλλήνων, πολλάκισ δὲ καὶ ἐκ τῶν βαρβάρων, ἐξέρχεται δὲ οὐδαμόσε, ἀλλ’ ἀτεχνῶσ κατὰ τὸν Αἰσώπου μῦθον ὃν ἡ ἀλώπηξ πρὸσ τὸν λέοντα εἶπεν, καὶ τοῦ εἰσ Λακεδαίμονα νομίσματοσ εἰσιόντοσ μὲν τὰ ἴχνη τὰ ἐκεῖσε τετραμμένα δῆλα, ἐξιόντοσ δὲ οὐδαμῇ ἄν τισ ἴδοι. ὥστε εὖ χρὴ εἰδέναι ὅτι καὶ χρυσῷ καὶ ἀργύρῳ οἱ ἐκεῖ πλουσιώτατοί εἰσιν τῶν Ἑλλήνων, καὶ αὐτῶν ἐκείνων ὁ βασιλεύσ·

ἔκ τε γὰρ τῶν τοιούτων μέγισται λήψεισ καὶ πλεῖσταί εἰσι τοῖσ βασιλεῦσιν, ἔτι δὲ καὶ ὁ βασιλικὸσ φόροσ οὐκ ὀλίγοσ γίγνεται, ὃν τελοῦσιν οἱ Λακεδαιμόνιοι τοῖσ βασιλεῦσιν. καὶ τὰ μὲν Λακεδαιμονίων ὡσ πρὸσ Ἑλληνικοὺσ μὲν πλούτουσ μεγάλα, ὡσ δὲ πρὸσ τοὺσ Περσικοὺσ καὶ τοῦ ἐκείνων βασιλέωσ οὐδέν.

ἐπεί ποτ’ ἐγὼ ἤκουσα ἀνδρὸσ ἀξιοπίστου τῶν ἀναβεβηκότων παρὰ βασιλέα, ὃσ ἔφη παρελθεῖν χώραν πάνυ πολλὴν καὶ ἀγαθήν, ἐγγὺσ ἡμερησίαν ὁδόν, ἣν καλεῖν τοὺσ ἐπιχωρίουσ ζώνην τῆσ βασιλέωσ γυναικόσ· εἶναι δὲ καὶ ἄλλην ἣν αὖ καλεῖσθαι καλύπτραν, καὶ ἄλλουσ πολλοὺσ τόπουσ καλοὺσ καὶ ἀγαθοὺσ εἰσ τὸν κόσμον ἐξῃρημένουσ τὸν τῆσ γυναικόσ, καὶ ὀνόματα ἔχειν ἑκάστουσ τῶν τόπων ἀπὸ ἑκάστου τῶν κόσμων. ὥστ’ οἶμαι ἐγώ, εἴ τισ εἴποι τῇ βασιλέωσ μητρί, Ξέρξου δὲ γυναικί, Ἀμήστριδι, ὅτι ἐν νῷ ἔχει σοῦ τῷ ὑεῖ ἀντιτάττεσθαι ὁ Δεινομάχησ ὑόσ, ᾗ ἔστι κόσμοσ ἴσωσ ἄξιοσ μνῶν πεντήκοντα εἰ πάνυ πολλοῦ, τῷ δ’ ὑεῖ αὐτῆσ γῆσ πλέθρα Ἐρχίασιν οὐδὲ τριακόσια, θαυμάσαι ἂν ὅτῳ ποτὲ πιστεύων ἐν νῷ ἔχει οὗτοσ ὁ Ἀλκιβιάδησ τῷ Ἀρτοξέρξῃ διαγωνίζεσθαι, καὶ οἶμαι ἂν αὐτὴν εἰπεῖν ὅτι οὐκ ἔσθ’ ὅτῳ ἄλλῳ πιστεύων οὗτοσ ἀνὴρ ἐπιχειρεῖ πλὴν ἐπιμελείᾳ τε καὶ σοφίᾳ·

ταῦτα γὰρ μόνα ἄξια λόγου ἐν Ἕλλησιν.

ἐπεὶ εἴ γε πύθοιτο ὅτι Ἀλκιβιάδησ οὗτοσ νῦν ἐπιχειρεῖ πρῶτον μὲν ἔτη οὐδέπω γεγονὼσ σφόδρα εἴκοσιν, ἔπειτα παντάπασιν ἀπαίδευτοσ, πρὸσ δὲ τούτοισ, τοῦ ἐραστοῦ αὐτῷ λέγοντοσ ὅτι χρὴ πρῶτον μαθόντα καὶ ἐπιμεληθέντα αὑτοῦ καὶ ἀσκήσαντα οὕτωσ ἰέναι διαγωνιούμενον βασιλεῖ, οὐκ ἐθέλει, ἀλλά φησιν ἐξαρκεῖν καὶ ὡσ ἔχει, οἶμαι ἂν αὐτὴν θαυμάσαι τε καὶ ἐρέσθαι· "τί οὖν ποτ’ ἔστιν ὅτῳ πιστεύει τὸ μειράκιον;

εἰ οὖν λέγοιμεν ὅτι κάλλει τε καὶ μεγέθει καὶ γένει καὶ πλούτῳ καὶ φύσει τῆσ ψυχῆσ, ἡγήσαιτ’ ἂν ἡμᾶσ, ὦ Ἀλκιβιάδη, μαίνεσθαι πρὸσ τὰ παρὰ σφίσιν ἀποβλέψασα πάντα τὰ τοιαῦτα. οἶμαι δὲ κἂν Λαμπιδώ, τὴν Λεωτυχίδου μὲν θυγατέρα, Ἀρχιδάμου δὲ γυναῖκα, Ἄγιδοσ δὲ μητέρα, οἳ πάντεσ βασιλῆσ γεγόνασιν, θαυμάσαι ἂν καὶ ταύτην εἰσ τὰ παρὰ σφίσιν ὑπάρχοντα ἀποβλέψασαν, εἰ σὺ ἐν νῷ ἔχεισ τῷ ὑεῖ αὐτῆσ διαγωνίζεσθαι οὕτω κακῶσ ἠγμένοσ. καίτοι οὐκ αἰσχρὸν δοκεῖ εἶναι, εἰ αἱ τῶν πολεμίων γυναῖκεσ βέλτιον περὶ ἡμῶν διανοοῦνται, οἱούσ χρὴ ὄντασ σφίσιν ἐπιχειρεῖν, ἢ ἡμεῖσ περὶ ἡμῶν αὐτῶν;

ἀλλ’, ὦ μακάριε, πειθόμενοσ ἐμοί τε καὶ τῷ ἐν Δελφοῖσ γράμματι, γνῶθι σαυτόν, ὅτι οὗτοι ἡμῖν εἰσιν ἀντίπαλοι, ἀλλ’ οὐχ οὓσ σὺ οἰεί· ὧν ἄλλῳ μὲν οὐδ’ ἂν ἑνὶ περιγενοίμεθα, εἰ μή περ ἐπιμελείᾳ γε ἂν καὶ τέχνῃ.

ὧν σὺ εἰ ἀπολειφθήσῃ, καὶ τοῦ ὀνομαστὸσ γενέσθαι ἀπολειφθήσῃ ἐν Ἕλλησί τε καὶ βαρβάροισ, οὗ μοι δοκεῖσ ἐρᾶν ὡσ οὐδεὶσ ἄλλοσ ἄλλου. τίνα οὖν χρὴ τὴν ἐπιμέλειαν, ὦ Σώκρατεσ, ποιεῖσθαι; ἔχεισ ἐξηγήσασθαι; παντὸσ γὰρ μᾶλλον ἐοίκασ ἀληθῆ εἰρηκότι. ναί· ἀλλὰ γὰρ κοινὴ βουλὴ ᾧτινι τρόπῳ ἂν ὅτι βέλτιστοι γενοίμεθα. ἐγὼ γάρ τοι οὐ περὶ μὲν σοῦ λέγω ὡσ χρὴ παιδευθῆναι, περὶ ἐμοῦ δὲ οὔ·

οὐ γὰρ ἔσθ’ ὅτῳ σου διαφέρω πλήν γ’ ἑνί. τίνι; ὁ ἐπίτροποσ ὁ ἐμὸσ βελτίων ἐστὶ καὶ σοφώτεροσ ἢ Περικλῆσ ὁ σόσ. τίσ οὗτοσ, ὦ Σώκρατεσ; θεόσ, ὦ Ἀλκιβιάδη, ὅσπερ σοί με οὐκ εἰά πρὸ τῆσδε τῆσ ἡμέρασ διαλεχθῆναι· ᾧ καὶ πιστεύων λέγω ὅτι ἡ ἐπιφάνεια δι’ οὐδενὸσ ἄλλου σοι ἔσται ἢ δι’ ἐμοῦ. παίζεισ, ὦ Σώκρατεσ.

καί μοι λέγε· ἴσωσ· λέγω μέντοι ἀληθῆ, ὅτι ἐπιμελείασ δεόμεθα, μᾶλλον μὲν πάντεσ ἄνθρωποι, ἀτὰρ νώ γε καὶ μάλα σφόδρα. ὅτι μὲν ἐγώ, οὐ ψεύδῃ. οὐδὲ μὴν ὅτι γε ἐγώ. τί οὖν ἂν ποιοῖμεν; οὐκ ἀπορρητέον οὐδὲ μαλθακιστέον, ὦ ἑταῖρε. οὔτοι δὴ πρέπει γ’, ὦ Σώκρατεσ. οὐ γάρ, ἀλλὰ σκεπτέον κοινῇ. φαμὲν γὰρ δὴ ὡσ ἄριστοι βούλεσθαι γενέσθαι.

ἦ γάρ; ναί. τίνα ἀρετήν; δῆλον ὅτι ἥνπερ οἱ ἄνδρεσ οἱ ἀγαθοί. οἱ τί ἀγαθοί; δῆλον ὅτι οἱ πράττειν τὰ πράγματα. ποῖα; ἆρα τὰ ἱππικά; οὐ δῆτα. παρὰ τοὺσ ἱππικοὺσ γὰρ ἂν ᾖμεν; ναί. ἀλλὰ τὰ ναυτικὰ λέγεισ; οὔ. παρὰ τοὺσ ναυτικοὺσ γὰρ ἂν ᾖμεν; ναί. ἀλλὰ ποῖα; ἃ τίνεσ πράττουσιν; ἅπερ Ἀθηναίων οἱ καλοὶ κἀγαθοί. καλοὺσ δὲ κἀγαθοὺσ λέγεισ τοὺσ φρονίμουσ ἢ τοὺσ ἄφρονασ;

τοὺσ φρονίμουσ. οὐκοῦν ὃ ἕκαστοσ φρόνιμοσ, τοῦτ’ ἀγαθόσ; ναί. ὃ δὲ ἄφρων, πονηρόσ; πῶσ γὰρ οὔ; ἆρ’ οὖν ὁ σκυτοτόμοσ φρόνιμοσ εἰσ ὑποδημάτων ἐργασίαν; πάνυ γε. ἀγαθὸσ ἄρ’ εἰσ αὐτά; ἀγαθόσ. τί δ’; εἰσ ἱματίων ἐργασίαν οὐκ ἄφρων ὁ σκυτοτόμοσ; ναί. κακὸσ ἄρα εἰσ τοῦτο;

ναί. ὁ αὐτὸσ ἄρα τούτῳ γε τῷ λόγῳ κακόσ τε καὶ ἀγαθόσ. φαίνεται. ἦ οὖν λέγεισ τοὺσ ἀγαθοὺσ ἄνδρασ εἶναι καὶ κακούσ; οὐ δῆτα. ἀλλὰ τίνασ ποτὲ τοὺσ ἀγαθοὺσ λέγεισ; τοὺσ δυναμένουσ ἔγωγε ἄρχειν ἐν τῇ πόλει. οὐ δήπου ἵππων γε; οὐ δῆτα. ἀλλ’ ἀνθρώπων; ναί. ἆρα καμνόντων; οὔ. ἀλλὰ πλεόντων; οὔ φημι. ἀλλὰ θεριζόντων; οὔ. ἀλλ’ οὐδὲν ποιούντων ἤ τι ποιούντων;

ποιούντων λέγω. τί; πειρῶ καὶ ἐμοὶ δηλῶσαι. οὐκοῦν τῶν καὶ συμβαλλόντων ἑαυτοῖσ καὶ χρωμένων ἀλλήλοισ, ὥσπερ ἡμεῖσ ζῶμεν ἐν ταῖσ πόλεσιν. οὐκοῦν ἀνθρώπων λέγεισ ἄρχειν ἀνθρώποισ χρωμένων; ναί. ἆρα κελευστῶν χρωμένων ἐρέταισ; οὐ δῆτα. κυβερνητικὴ γὰρ αὕτη γε ἀρετή; ναί. ἀλλ’ ἀνθρώπων λέγεισ ἄρχειν αὐλητῶν, ἀνθρώποισ ἡγουμένων ᾠδῆσ καὶ χρωμένων χορευταῖσ; οὐ δῆτα.

χοροδιδασκαλικὴ γὰρ αὕτη γ’ αὖ; πάνυ γε. ἀλλὰ τί ποτε λέγεισ χρωμένων ἀνθρώπων ἀνθρώποισ οἱο͂́ν τ’ εἶναι ἄρχειν; κοινωνούντων ἔγωγε λέγω πολιτείασ καὶ συμβαλλόντων πρὸσ ἀλλήλουσ, τούτων ἄρχειν τῶν ἐν τῇ πόλει. τίσ οὖν αὕτη ἡ τέχνη; ὥσπερ ἂν εἴ σε ἐροίμην πάλιν τὰ νυνδή, κοινωνούντων ναυτιλίασ ἐπίστασθαι ἄρχειν τίσ ποιεῖ τέχνη; κυβερνητική. κοινωνούντων δ’ ᾠδῆσ, ὡσ νυνδὴ ἐλέγετο, τισ ἐπιστήμη ποιεῖ ἄρχειν;

ἥνπερ σὺ ἄρτι ἔλεγεσ, ἡ χοροδιδασκαλία. τί δέ; πολιτείασ κοινωνούντων τίνα καλεῖσ ἐπιστήμην; εὐβουλίαν ἔγωγε, ὦ Σώκρατεσ. τί δέ; μῶν ἀβουλία δοκεῖ εἶναι ἡ τῶν κυβερνητῶν; οὐ δῆτα. ἀλλ’ εὐβουλία; ἔμοιγε δοκεῖ, εἴσ γε τὸ σῴζεσθαι πλέοντασ.

οὐ καὶ σὺ οἰεί οὕτωσ; καλῶσ λέγεισ. τί δέ; ἣν σὺ λέγεισ εὐβουλίαν, εἰσ τί ἐστιν; εἰσ τὸ ἄμεινον τὴν πόλιν διοικεῖν καὶ σῴζεσθαι. ἄμεινον δὲ διοικεῖται καὶ σῴζεται τίνοσ παραγιγνομένου ἢ ἀπογιγνομένου; ὥσπερ ἂν εἰ σύ με ἔροιο· "ἄμεινον διοικεῖται σῶμα καὶ σῴζεται τίνοσ παραγιγνομένου ἢ ἀπογιγνομένου; εἴποιμ’ ἂν ὅτι ὑγιείασ μὲν παραγιγνομένησ, νόσου δὲ ἀπογιγνομένησ. ναί.

καὶ εἴ μ’ αὖ ἔροιο· "τίνοσ δὲ παραγιγνομένου ἄμεινον ὄμματα; ὡσαύτωσ εἴποιμ’ ἂν ὅτι ὄψεωσ μὲν παραγιγνομένησ, τυφλότητοσ δὲ ἀπογιγνομένησ. καὶ ὦτα δὲ κωφότητοσ μὲν ἀπογιγνομένησ, ἀκοῆσ δὲ ἐγγιγνομένησ βελτίω τε γίγνεται καὶ ἄμεινον θεραπεύεται. ὀρθῶσ. τί δὲ δή; πόλισ τίνοσ παραγιγνομένου καὶ ἀπογιγνομένου βελτίων τε γίγνεται καὶ ἄμεινον θεραπεύεται καὶ διοικεῖται; ἐμοὶ μὲν δοκεῖ, ὦ Σώκρατεσ, ὅταν φιλία μὲν αὐτοῖσ γίγνηται πρὸσ ἀλλήλουσ, τὸ μισεῖν δὲ καὶ στασιάζειν ἀπογίγνηται.

ἆρ’ οὖν φιλίαν λέγεισ ὁμόνοιαν ἢ διχόνοιαν; ὁμόνοιαν. διὰ τίν’ οὖν τέχνην ὁμονοοῦσιν αἱ πόλεισ περὶ ἀριθμούσ; διὰ τὴν ἀριθμητικήν. τί δὲ οἱ ἰδιῶται; οὐ διὰ τὴν αὐτήν; ναί. οὐκοῦν καὶ αὐτὸσ αὑτῷ ἕκαστοσ; ναί. διὰ τίνα δὲ τέχνην ἕκαστοσ αὐτὸσ αὑτῷ ὁμονοεῖ περὶ σπιθαμῆσ καὶ πήχεοσ ὁπότερον μεῖζον; οὐ διὰ τὴν μετρητικήν;

τί μήν; οὐκοῦν καὶ οἱ ἰδιῶται ἀλλήλοισ καὶ αἱ πόλεισ; ναί. τί δέ; περὶ σταθμοῦ οὐχ ὡσαύτωσ; φημί. ἣν δὲ δὴ σὺ λέγεισ ὁμόνοιαν, τίσ ἐστι καὶ περὶ τοῦ, καὶ τίσ αὐτὴν τέχνη παρασκευάζει; καὶ ἆρα ἥπερ πόλει, αὑτὴ καὶ ἰδιώτῃ, αὐτῷ τε πρὸσ αὑτὸν καὶ πρὸσ ἄλλον; εἰκόσ γέ τοι. τίσ οὖν ἔστι; μὴ κάμῃσ ἀποκρινόμενοσ, ἀλλὰ προθυμοῦ εἰπεῖν. ἐγὼ μὲν οἶμαι φιλίαν τε λέγειν καὶ ὁμόνοιαν, ἥνπερ πατήρ τε ὑὸν φιλῶν ὁμονοεῖ καὶ μήτηρ, καὶ ἀδελφὸσ ἀδελφῷ καὶ γυνὴ ἀνδρί. οἰεί ἂν οὖν, ὦ Ἀλκιβιάδη, ἄνδρα γυναικὶ περὶ ταλασιουργίασ δύνασθαι ὁμονοεῖν, τὸν μὴ ἐπιστάμενον τῇ ἐπισταμένῃ; οὐ δῆτα.

οὐδέ γε δεῖ οὐδέν· γυναικεῖον γὰρ τοῦτό γε μάθημα. ναί. τί δέ;

γυνὴ ἀνδρὶ περὶ ὁπλιτικῆσ δύναιτ’ ἂν ὁμονοεῖν μὴ μαθοῦσα; οὐ δῆτα. ἀνδρεῖον γὰρ τοῦτό γε ἴσωσ αὖ φαίησ ἂν εἶναι. ἔγωγε. ἔστιν ἄρα τὰ μὲν γυναικεῖα, τὰ δὲ ἀνδρεῖα μαθήματα κατὰ τὸν σὸν λόγον. πῶσ δ’ οὔ; οὐκ ἄρα ἔν γε τούτοισ ἐστὶν ὁμόνοια γυναιξὶ πρὸσ ἄνδρασ. οὔ. οὐδ’ ἄρα φιλία, εἴπερ ἡ φιλία ὁμόνοια ἦν. οὐ φαίνεται. ἡῖ ἄρα αἱ γυναῖκεσ τὰ αὑτῶν πράττουσιν, οὐ φιλοῦνται ὑπὸ τῶν ἀνδρῶν. οὐκ ἐοίκεν.

οὐδ’ ἄρα οἱ ἄνδρεσ ὑπὸ τῶν γυναικῶν ᾗ τὰ αὑτῶν. οὔ. οὐδ’ εὖ ἄρα ταύτῃ οἰκοῦνται αἱ πόλεισ, ὅταν τὰ αὑτῶν ἕκαστοι πράττωσιν; οἶμαι ἔγωγε, ὦ Σώκρατεσ. πῶσ λέγεισ, φιλίασ μὴ παρούσησ, ἧσ ἔφαμεν ἐγγιγνομένησ εὖ οἰκεῖσθαι τὰσ πόλεισ, ἄλλωσ δ’ οὔ; ἀλλά μοι δοκεῖ καὶ κατὰ τοῦτ’ αὐτοῖσ φιλία ἐγγίγνεσθαι, ὅτι τὰ αὑτῶν ἑκάτεροι πράττουσιν. οὐκ ἄρτι γε·

ἀνάγκη αὖ μοι δοκεῖ εἶναι, ὦ Σώκρατεσ. νῦν δὲ πῶσ αὖ λέγεισ; ὁμονοίασ μὴ ἐγγιγνομένησ φιλία ἐγγίγνεται; ἢ οἱο͂́ν θ’ ὁμόνοιαν ἐγγίγνεσθαι περὶ τούτων ὧν οἱ μὲν ἴσασι περὶ τούτων, οἱ δ’ οὔ; ἀδύνατον. δίκαια δὲ πράττουσιν ἢ ἄδικα, ὅταν τὰ αὑτῶν ἕκαστοι πράττωσιν; δίκαια· πῶσ γὰρ οὔ; τὰ δίκαια οὖν πραττόντων ἐν τῇ πόλει τῶν πολιτῶν φιλία οὐκ ἐγγίγνεται πρὸσ ἀλλήλουσ; τίνα οὖν ποτε λέγεισ τὴν φιλίαν ἢ ὁμόνοιαν περὶ ἧσ δεῖ ἡμᾶσ σοφούσ τε εἶναι καὶ εὐβούλουσ, ἵνα ἀγαθοὶ ἄνδρεσ ὦμεν;

οὐ γὰρ δύναμαι μαθεῖν οὔθ’ ἥτισ οὔτ’ ἐν οἷστισιν· τοτὲ μὲν γὰρ ἐν τοῖσ αὐτοῖσ φαίνεται ἐνοῦσα, τοτὲ δ’ οὔ, ὡσ ἐκ τοῦ σοῦ λόγου. ἀλλὰ μὰ τοὺσ θεούσ, ὦ Σώκρατεσ, οὐδ’ αὐτὸσ οἶδ’ ὅτι λέγω, κινδυνεύω δὲ καὶ πάλαι λεληθέναι ἐμαυτὸν αἴσχιστα ἔχων. ἀλλὰ χρὴ θαρρεῖν. εἰ μὲν γὰρ αὐτὸ ᾔσθου πεπονθὼσ πεντηκονταετήσ, χαλεπὸν ἂν ἦν σοι ἐπιμεληθῆναι σαυτοῦ· νῦν δ’ ἣν ἔχεισ ἡλικίαν, αὕτη ἐστὶν ἐν ᾗ δεῖ αὐτὸ αἰσθέσθαι.

τί οὖν τὸν αἰσθανόμενον χρὴ ποιεῖν, ὦ Σώκρατεσ; ἀποκρίνεσθαι τὰ ἐρωτώμενα, ὦ Ἀλκιβιάδη· καὶ ἐὰν τοῦτο ποιῇσ, ἂν θεὸσ θέλῃ, εἴ τι δεῖ καὶ τῇ ἐμῇ μαντείᾳ πιστεύειν, σύ τε κἀγὼ βέλτιον σχήσομεν. ἔσται ταῦτα ἕνεκά γε τοῦ ἐμὲ ἀποκρίνεσθαι. φέρε δή, τί ἐστιν τὸ ἑαυτοῦ ἐπιμελεῖσθαι ‐ μὴ πολλάκισ λάθωμεν οὐχ ἡμῶν αὐτῶν ἐπιμελούμενοι, οἰόμενοι δέ ‐ καὶ πότ’ ἄρα αὐτὸ ποιεῖ ἅνθρωποσ; ἆρ’ ὅταν τῶν αὑτοῦ ἐπιμελῆται, τότε καὶ αὑτοῦ;

ἐμοὶ γοῦν δοκεῖ. τί δέ; ποδῶν ἅνθρωποσ ποτε ἐπιμελεῖται; ἆρ’ ὅταν ἐκείνων ἐπιμελῆται ἅ ἐστι τῶν ποδῶν; οὐ μανθάνω. καλεῖσ δέ τι χειρόσ; οἱο͂ν δακτύλιον ἔστιν ὅτου ἂν ἄλλου τῶν τοῦ ἀνθρώπου φαίησ ἢ δακτύλου; οὐ δῆτα. οὐκοῦν καὶ ποδὸσ ὑπόδημα τὸν αὐτὸν τρόπον; ναί. <καὶ ἱμάτια καὶ στρώματα τοῦ ἄλλου σώματοσ ὁμοίωσ;

ναί.

>ἆρ’ οὖν ὅταν ὑποδημάτων ἐπιμελώμεθα, τότε ποδῶν ἐπιμελούμεθα; οὐ πάνυ μανθάνω, ὦ Σώκρατεσ. τί δέ, ὦ Ἀλκιβιάδη; ὀρθῶσ ἐπιμελεῖσθαι καλεῖσ τι ὁτουοῦν πράγματοσ; ἔγωγε. ἆρ’ οὖν ὅταν τίσ τι βέλτιον ποιῇ, τότε ὀρθὴν λέγεισ ἐπιμέλειαν; ναί. τίσ οὖν τέχνη ὑποδήματα βελτίω ποιεῖ; σκυτική. σκυτικῇ ἄρα ὑποδημάτων ἐπιμελούμεθα; ναί.

ἦ καὶ ποδὸσ σκυτικῇ; ἢ ἐκείνῃ ᾗ πόδασ βελτίουσ ποιοῦμεν; ἐκείνῃ. βελτίουσ δὲ πόδασ οὐχ ᾗπερ καὶ τὸ ἄλλο σῶμα; ἔμοιγε δοκεῖ. αὕτη δ’ οὐ γυμναστική; μάλιστα. γυμναστικῇ μὲν ἄρα ποδὸσ ἐπιμελούμεθα, σκυτικῇ δὲ τῶν τοῦ ποδόσ; πάνυ γε. καὶ γυμναστικῇ μὲν χειρῶν, δακτυλιογλυφίᾳ δὲ τῶν τῆσ χειρόσ; ναί. καὶ γυμναστικῇ μὲν σώματοσ, ὑφαντικῇ δὲ καὶ ταῖσ ἄλλαισ τῶν τοῦ σώματοσ; παντάπασι μὲν οὖν.

ἄλλῃ μὲν ἄρα τέχνῃ αὐτοῦ ἑκάστου ἐπιμελούμεθα, ἄλλῃ δὲ τῶν αὐτοῦ. φαίνεται. οὐκ ἄρα ὅταν τῶν σαυτοῦ ἐπιμελῇ, σαυτοῦ ἐπιμελῇ. οὐδαμῶσ. οὐ γὰρ ἡ αὐτὴ τέχνη, ὡσ ἐοίκεν, ᾗ τισ ἂν αὑτοῦ τε ἐπιμελοῖτο καὶ τῶν αὑτοῦ. οὐ φαίνεται. φέρε δή, ποίᾳ ποτ’ ἂν ἡμῶν αὐτῶν ἐπιμεληθείημεν; οὐκ ἔχω λέγειν. ἀλλὰ τοσόνδε γε ὡμολόγηται, ὅτι οὐχ ᾗ ἂν τῶν ἡμετέρων καὶ ὁτιοῦν βέλτιον ποιοῖμεν, ἀλλ’ ᾗ ἡμᾶσ αὐτούσ;

ἀληθῆ λέγεισ. ἦ οὖν ἔγνωμεν ἄν ποτε τίσ τέχνη ὑπόδημα βέλτιον ποιεῖ, μὴ εἰδότεσ ὑπόδημα; ἀδύνατον. οὐδέ γε τίσ τέχνη δακτυλίουσ βελτίουσ ποιεῖ, ἀγνοοῦντεσ δακτύλιον. ἀληθῆ. τί δέ; τίσ τέχνη βελτίω ποιεῖ αὐτόν, ἆρ’ ἄν ποτε γνοῖμεν ἀγνοοῦντεσ τί ποτ’ ἐσμὲν αὐτοί; ἀδύνατον.

πότερον οὖν δὴ ῥᾴδιον τυγχάνει τὸ γνῶναι ἑαυτόν, καί τισ ἦν φαῦλοσ ὁ τοῦτο ἀναθεὶσ εἰσ τὸν ἐν Πυθοῖ νεών, ἢ χαλεπόν τι καὶ οὐχὶ παντόσ; ἐμοὶ μέν, ὦ Σώκρατεσ, πολλάκισ μὲν ἔδοξε παντὸσ εἶναι, πολλάκισ δὲ παγχάλεπον. ἀλλ’, ὦ Ἀλκιβιάδη, εἴτε ῥᾴδιον εἴτε μή ἐστιν, ὅμωσ γε ἡμῖν ὧδ’ ἔχει· γνόντεσ μὲν αὐτὸ τάχ’ ἂν γνοῖμεν τὴν ἐπιμέλειαν ἡμῶν αὐτῶν, ἀγνοοῦντεσ δὲ οὐκ ἄν ποτε. ἔστι ταῦτα. φέρε δή, τίν’ ἂν τρόπον εὑρεθείη αὐτὸ ταὐτό;

οὕτω μὲν γὰρ ἂν τάχ’ εὑρ́οιμεν τί ποτ’ ἐσμὲν αὐτοί, τούτου δ’ ἔτι ὄντεσ ἐν ἀγνοίᾳ ἀδύνατοί που. ὀρθῶσ λέγεισ. ἔχε οὖν πρὸσ Διόσ. τῷ διαλέγῃ σὺ νῦν; ἄλλο τι ἢ ἐμοί; ναί. οὐκοῦν καὶ ἐγὼ σοί; ναί. Σωκράτησ ἄρ’ ἐστὶν ὁ διαλεγόμενοσ; πάνυ γε. Ἀλκιβιάδησ δ’ ὁ ἀκούων; ναί. οὐκοῦν λόγῳ διαλέγεται ὁ Σωκράτησ; τί μήν;

τὸ δὲ διαλέγεσθαι καὶ τὸ λόγῳ χρῆσθαι ταὐτόν που καλεῖσ. πάνυ γε. ὁ δὲ χρώμενοσ καὶ ᾧ χρῆται οὐκ ἄλλο; πῶσ λέγεισ; ὥσπερ σκυτοτόμοσ τέμνει που τομεῖ καὶ σμίλῃ καὶ ἄλλοισ ὀργάνοισ. ναί. οὐκοῦν ἄλλο μὲν ὁ τέμνων καὶ χρώμενοσ, ἄλλο δὲ οἷσ τέμνων χρῆται; πῶσ γὰρ οὔ; ἆρ’ οὖν οὕτωσ καὶ οἷσ ὁ κιθαριστὴσ κιθαρίζει καὶ αὐτὸσ ὁ κιθαριστὴσ ἄλλο ἂν εἰή; ναί. τοῦτο τοίνυν ἀρτίωσ ἠρώτων, εἰ ὁ χρώμενοσ καὶ ᾧ χρῆται ἀεὶ δοκεῖ ἕτερον εἶναι.

δοκεῖ. τί οὖν φῶμεν τὸν σκυτοτόμον; τέμνειν ὀργάνοισ μόνον ἢ καὶ χερσίν; καὶ χερσίν. χρῆται ἄρα καὶ ταύταισ; ναί. ἦ καὶ τοῖσ ὀφθαλμοῖσ χρώμενοσ σκυτοτομεῖ; ναί. τὸν δὲ χρώμενον καὶ οἷσ χρῆται ἕτερα ὁμολογοῦμεν; ναί. ἕτερον ἄρα σκυτοτόμοσ καὶ κιθαριστὴσ χειρῶν καὶ ὀφθαλμῶν οἷσ ἐργάζονται; φαίνεται.

οὐκοῦν καὶ παντὶ τῷ σώματι χρῆται ἅνθρωποσ; πάνυ γε. ἕτερον δ’ ἦν τό τε χρώμενον καὶ ᾧ χρῆται; ναί. ἕτερον ἄρα ἅνθρωπόσ ἐστι τοῦ σώματοσ τοῦ ἑαυτοῦ; ἐοίκεν. τί ποτ’ οὖν ὁ ἄνθρωποσ; οὐκ ἔχω λέγειν. ἔχεισ μὲν οὖν, ὅτι γε τὸ τῷ σώματι χρώμενον. ναί. ἦ οὖν ἄλλο τι χρῆται αὐτῷ ἢ ψυχή;

οὐκ ἄλλο. οὐκοῦν ἄρχουσα; ναί. καὶ μὴν τόδε γ’ οἶμαι οὐδένα ἂν ἄλλωσ οἰηθῆναι. τὸ ποῖον; μὴ οὐ τριῶν ἕν γέ τι εἶναι τὸν ἄνθρωπον. τίνων; ψυχὴν ἢ σῶμα ἢ συναμφότερον, τὸ ὅλον τοῦτο. τί μήν; ἀλλὰ μὴν αὐτό γε τὸ τοῦ σώματοσ ἄρχον ὡμολογήσαμεν ἄνθρωπον εἶναι; ὡμολογήσαμεν.

ἆρ’ οὖν σῶμα αὐτὸ αὑτοῦ ἄρχει; οὐδαμῶσ. ἄρχεσθαι γὰρ αὐτὸ εἴπομεν. ναί. οὐκ ἂν δὴ τοῦτό γε εἰή ὃ ζητοῦμεν. οὐκ ἐοίκεν. ἀλλ’ ἄρα τὸ συναμφότερον τοῦ σώματοσ ἄρχει, καὶ ἔστι δὴ τοῦτο ἄνθρωποσ; ἴσωσ δῆτα. πάντων γε ἥκιστα· μὴ γὰρ συνάρχοντοσ τοῦ ἑτέρου οὐδεμία που μηχανὴ τὸ συναμφότερον ἄρχειν. ὀρθῶσ. ἐπειδὴ δ’ οὔτε σῶμα οὔτε τὸ συναμφότερόν ἐστιν ἄνθρωποσ, λείπεται οἶμαι ἢ μηδὲν αὔτ’ εἶναι, ἢ εἴπερ τί ἐστι, μηδὲν ἄλλο τὸν ἄνθρωπον συμβαίνειν ἢ ψυχήν.

κομιδῇ μὲν οὖν. ἔτι οὖν τι σαφέστερον δεῖ ἀποδειχθῆναί σοι ὅτι ἡ ψυχή ἐστιν ἄνθρωποσ; μὰ Δία, ἀλλ’ ἱκανῶσ μοι δοκεῖ ἔχειν. εἰ δέ γε μὴ ἀκριβῶσ ἀλλὰ καὶ μετρίωσ, ἐξαρκεῖ ἡμῖν· ἀκριβῶσ μὲν γὰρ τότε εἰσόμεθα, ὅταν εὑρ́ωμεν ὃ νυνδὴ παρήλθομεν διὰ τὸ πολλῆσ εἶναι σκέψεωσ. τί τοῦτο;

ὃ ἄρτι οὕτω πωσ ἐρρήθη, ὅτι πρῶτον σκεπτέον εἰή αὐτὸ τὸ αὐτό· νῦν δὲ ἀντὶ τοῦ αὐτοῦ αὐτὸ ἕκαστον ἐσκέμμεθα ὅτι ἐστί. καὶ ἴσωσ ἐξαρκέσει· οὐ γάρ που κυριώτερόν γε οὐδὲν ἂν ἡμῶν αὐτῶν φήσαιμεν ἢ τὴν ψυχήν. οὐ δῆτα. οὐκοῦν καλῶσ ἔχει οὕτω νομίζειν, ἐμὲ καὶ σὲ προσομιλεῖν ἀλλήλοισ τοῖσ λόγοισ χρωμένουσ τῇ ψυχῇ πρὸσ τὴν ψυχήν; πάνυ μὲν οὖν.

τοῦτ’ ἄρα ἦν ὃ καὶ ὀλίγῳ ἔμπροσθεν εἴπομεν, ὅτι Σωκράτησ Ἀλκιβιάδῃ διαλέγεται λόγῳ χρώμενοσ, οὐ πρὸσ τὸ σὸν πρόσωπον, ὡσ ἐοίκεν, ἀλλὰ πρὸσ τὸν Ἀλκιβιάδην ποιούμενοσ τοὺσ λόγουσ· τοῦτο δέ ἐστιν ἡ ψυχή. ἔμοιγε δοκεῖ. ψυχὴν ἄρα ἡμᾶσ κελεύει γνωρίσαι ὁ ἐπιτάττων γνῶναι ἑαυτόν. ἐοίκεν.

ὅστισ ἄρα τῶν τοῦ σώματόσ τι γιγνώσκει, τὰ αὑτοῦ ἀλλ’ οὐχ αὑτὸν ἔγνωκεν. οὕτωσ. οὐδεὶσ ἄρα τῶν ἰατρῶν ἑαυτὸν γιγνώσκει, καθ’ ὅσον ἰατρόσ, οὐδὲ τῶν παιδοτριβῶν, καθ’ ὅσον παιδοτρίβησ. οὐκ ἐοίκεν. πολλοῦ ἄρα δέουσιν οἱ γεωργοὶ καὶ οἱ ἄλλοι δημιουργοὶ γιγνώσκειν ἑαυτούσ. οὐδὲ γὰρ τὰ ἑαυτῶν οὗτοί γε, ὡσ ἐοίκεν, ἀλλ’ ἔτι πορρωτέρω τῶν ἑαυτῶν κατά γε τὰσ τέχνασ ἃσ ἔχουσιν· τὰ γὰρ τοῦ σώματοσ γιγνώσκουσιν, οἷσ τοῦτο θεραπεύεται.

ἀληθῆ λέγεισ. εἰ ἄρα σωφροσύνη ἐστὶ τὸ ἑαυτὸν γιγνώσκειν, οὐδεὶσ τούτων σώφρων κατὰ τὴν τέχνην. οὔ μοι δοκεῖ. διὰ ταῦτα δὴ καὶ βάναυσοι αὗται αἱ τέχναι δοκοῦσιν εἶναι καὶ οὐκ ἀνδρὸσ ἀγαθοῦ μαθήματα. πάνυ μὲν οὖν. οὐκοῦν πάλιν ὅστισ αὖ σῶμα θεραπεύει, τὰ ἑαυτοῦ ἀλλ’ οὐχ αὑτὸν θεραπεύει; κινδυνεύει. ὅστισ δέ γε τὰ χρήματα, οὔθ’ ἑαυτὸν οὔτε τὰ ἑαυτοῦ, ἀλλ’ ἔτι πορρωτέρω τῶν ἑαυτοῦ; ἔμοιγε δοκεῖ.

οὐ τὰ αὑτοῦ ἄρα ἔτι πράττει ὁ χρηματιστήσ. ὀρθῶσ. εἰ ἄρα τισ γέγονεν ἐραστὴσ τοῦ Ἀλκιβιάδου σώματοσ, οὐκ Ἀλκιβιάδου ἄρα ἠράσθη ἀλλά τινοσ τῶν Ἀλκιβιάδου. ἀληθῆ λέγεισ. ὅστισ δέ σου τῆσ ψυχῆσ ἐρᾷ; ἀνάγκη φαίνεται ἐκ τοῦ λόγου. οὐκοῦν ὁ μὲν τοῦ σώματόσ σου ἐρῶν, ἐπειδὴ λήγει ἀνθοῦν, ἀπιὼν οἴχεται; φαίνεται. ὁ δέ γε τῆσ ψυχῆσ ἐρῶν οὐκ ἄπεισιν, ἑώσ ἂν ἐπὶ τὸ βέλτιον ἰῄ;

εἰκόσ γε. οὐκοῦν ἐγώ εἰμι ὁ οὐκ ἀπιὼν ἀλλὰ παραμένων λήγοντοσ τοῦ σώματοσ, τῶν ἄλλων ἀπεληλυθότων. εὖ γε ποιῶν, ὦ Σώκρατεσ· καὶ μηδὲ ἀπέλθοισ. προθυμοῦ τοίνυν ὅτι κάλλιστοσ εἶναι. ἀλλὰ προθυμήσομαι. ὡσ οὕτω γέ σοι ἔχει·

οὔτ’ ἐγένεθ’, ὡσ ἐοίκεν, Ἀλκιβιάδῃ τῷ Κλεινίου ἐραστὴσ οὔτ’ ἔστιν ἀλλ’ ἢ εἷσ μόνοσ, καὶ οὗτοσ ἀγαπητόσ, Σωκράτησ ὁ Σωφρονίσκου καὶ Φαιναρέτησ. ἀληθῆ. οὐκοῦν ἔφησθα σμικρὸν φθῆναί με προσελθόντα σοι, ἐπεὶ πρότεροσ ἄν μοι προσελθεῖν, βουλόμενοσ πυθέσθαι δι’ ὅτι μόνοσ οὐκ ἀπέρχομαι; ἦν γὰρ οὕτω. τοῦτο τοίνυν αἴτιον, ὅτι μόνοσ ἐραστὴσ ἦν σόσ, οἱ δ’ ἄλλοι τῶν σῶν· τὰ δὲ σὰ λήγει ὡρ́ασ, σὺ δ’ ἄρχῃ ἀνθεῖν. καὶ νῦν γε ἂν μὴ διαφθαρῇσ ὑπὸ τοῦ Ἀθηναίων δήμου καὶ αἰσχίων γένῃ, οὐ μή σε ἀπολίπω.

τοῦτο γὰρ δὴ μάλιστα ἐγὼ φοβοῦμαι, μὴ δημεραστὴσ ἡμῖν γενόμενοσ διαφθαρῇσ· πολλοὶ γὰρ ἤδη καὶ ἀγαθοὶ αὐτὸ πεπόνθασιν Ἀθηναίων. εὐπρόσωποσ γὰρ ὁ τοῦ μεγαλήτοροσ δῆμοσ Ἐρεχθέωσ· ἀλλ’ ἀποδύντα χρὴ αὐτὸν θεάσασθαι. εὐλαβοῦ οὖν τὴν εὐλάβειαν ἣν ἐγὼ λέγω. τίνα; γύμνασαι πρῶτον, ὦ μακάριε, καὶ μάθε ἃ δεῖ μαθόντα ἰέναι ἐπὶ τὰ τῆσ πόλεωσ, πρότερον δὲ μή, ἵν’ ἀλεξιφάρμακα ἔχων ἰῄσ καὶ μηδὲν πάθῃσ δεινόν.

εὖ μοι δοκεῖσ λέγειν, ὦ Σώκρατεσ· ἀλλὰ πειρῶ ἐξηγεῖσθαι ὅντιν’ ἂν τρόπον ἐπιμεληθεῖμεν ἡμῶν αὐτῶν. οὐκοῦν τοσοῦτον μὲν ἡμῖν εἰσ τὸ πρόσθεν πεπέρανται ‐ ὃ γὰρ ἐσμέν, ἐπιεικῶσ ὡμολόγηται ‐ ἐφοβούμεθα δὲ μὴ τούτου σφαλέντεσ λάθωμεν ἑτέρου τινὸσ ἐπιμελόμενοι ἀλλ’ οὐχ ἡμῶν. ἔστι ταῦτα. καὶ μετὰ τοῦτο δὴ ὅτι ψυχῆσ ἐπιμελητέον καὶ εἰσ τοῦτο βλεπτέον.

δῆλον. σωμάτων δὲ καὶ χρημάτων τὴν ἐπιμέλειαν ἑτέροισ παραδοτέον. τί μήν; τίν’ οὖν ἂν τρόπον γνοῖμεν αὐτὸ ἐναργέστατα; ἐπειδὴ τοῦτο γνόντεσ, ὡσ ἐοίκεν, καὶ ἡμᾶσ αὐτοὺσ γνωσόμεθα. ἆρα πρὸσ θεῶν εὖ λέγοντοσ οὗ νυνδὴ ἐμνήσθημεν τοῦ Δελφικοῦ γράμματοσ οὐ συνίεμεν; τὸ ποῖόν τι διανοούμενοσ λέγεισ, ὦ Σώκρατεσ; ἐγώ σοι φράσω, ὅ γε ὑποπτεύω λέγειν καὶ συμβουλεύειν ἡμῖν τοῦτο τὸ γράμμα.

κινδυνεύει γὰρ οὐδὲ πολλαχοῦ εἶναι παράδειγμα αὐτοῦ, ἀλλὰ κατὰ τὴν ὄψιν μόνον. πῶσ τοῦτο λέγεισ; σκόπει καὶ σύ. εἰ ἡμῶν τῷ ὄμματι ὥσπερ ἀνθρώπῳ συμβουλεῦον εἶπεν "ἰδὲ σαυτόν," πῶσ ἂν ὑπελάβομεν τί παραινεῖν; ἆρα οὐχὶ εἰσ τοῦτο βλέπειν, εἰσ ὃ βλέπων ὁ ὀφθαλμὸσ ἔμελλεν αὑτὸν ἰδεῖν; δῆλον. ἐννοῶμεν δὴ εἰσ τί βλέποντεσ τῶν ὄντων ἐκεῖνό τε ὁρῷμεν ἅμα ἂν καὶ ἡμᾶσ αὐτούσ; δῆλον δή, ὦ Σώκρατεσ, ὅτι εἰσ κάτοπτρά τε καὶ τὰ τοιαῦτα.

ὀρθῶσ λέγεισ. οὐκοῦν καὶ τῷ ὀφθαλμῷ ᾧ ὁρῶμεν ἔνεστί <τι> τῶν τοιούτων; πάνυ γε. ἐννενόηκασ οὖν ὅτι τοῦ ἐμβλέποντοσ εἰσ τὸν ὀφθαλμὸν τὸ πρόσωπον ἐμφαίνεται ἐν τῇ τοῦ καταντικρὺ ὄψει ὥσπερ ἐν κατόπτρῳ, ὃ δὴ καὶ κόρην καλοῦμεν, εἴδωλον ὄν τι τοῦ ἐμβλέποντοσ; ἀληθῆ λέγεισ.

ὀφθαλμὸσ ἄρα ὀφθαλμὸν θεώμενοσ, καὶ ἐμβλέπων εἰσ τοῦτο ὅπερ βέλτιστον αὐτοῦ καὶ ᾧ ὁρᾷ, οὕτωσ ἂν αὑτὸν ἴδοι. φαίνεται. εἰ δέ γ’ εἰσ ἄλλο τῶν τοῦ ἀνθρώπου βλέποι ἤ τι τῶν ὄντων, πλὴν εἰσ ἐκεῖνο ᾧ τοῦτο τυγχάνει ὅμοιον, οὐκ ὄψεται ἑαυτόν. ἀληθῆ λέγεισ.

ὀφθαλμὸσ ἄρ’ εἰ μέλλει ἰδεῖν αὑτόν, εἰσ ὀφθαλμὸν αὐτῷ βλεπτέον, καὶ τοῦ ὄμματοσ εἰσ ἐκεῖνον τὸν τόπον ἐν ᾧ τυγχάνει ἡ ὀφθαλμοῦ ἀρετὴ ἐγγιγνομένη· ἔστι δὲ τοῦτό που ὄψισ; οὕτωσ. ἆρ’ οὖν, ὦ φίλε Ἀλκιβιάδη, καὶ ψυχὴ εἰ μέλλει γνώσεσθαι αὑτήν, εἰσ ψυχὴν αὐτῇ βλεπτέον, καὶ μάλιστ’ εἰσ τοῦτον αὐτῆσ τὸν τόπον ἐν ᾧ ἐγγίγνεται ἡ ψυχῆσ ἀρετή, σοφία, καὶ εἰσ ἄλλο ᾧ τοῦτο τυγχάνει ὅμοιον ὄν; ἔμοιγε δοκεῖ, ὦ Σώκρατεσ. ἔχομεν οὖν εἰπεῖν ὅτι ἐστὶ τῆσ ψυχῆσ θειότερον ἢ τοῦτο, περὶ ὃ τὸ εἰδέναι τε καὶ φρονεῖν ἐστιν;

οὐκ ἔχομεν. τῷ θεῷ ἄρα τοῦτ’ ἐοίκεν αὐτῆσ, καί τισ εἰσ τοῦτο βλέπων καὶ πᾶν τὸ θεῖον γνούσ, θεόν τε καὶ φρόνησιν, οὕτω καὶ ἑαυτὸν ἂν γνοίη μάλιστα. φαίνεται. <ἆρ’ οὖν, ὅθ’ ὥσπερ κάτοπτρά ἐστι σαφέστερα τοῦ ἐν τῷ ὀφθαλμῷ ἐνόπτρου καὶ καθαρώτερα καὶ λαμπρότερα, οὕτω καὶ ὁ θεὸσ τοῦ ἐν τῇ ἡμετέρᾳ ψυχῇ βελτίστου καθαρώτερόν τε καὶ λαμπρότερον τυγχάνει ὄν;

ἐοίκέ γε, ὦ Σώκρατεσ. εἰσ τὸν θεὸν ἄρα βλέποντεσ ἐκείνῳ καλλίστῳ ἐνόπτρῳ χρῴμεθ’ ἂν καὶ τῶν ἀνθρωπίνων εἰσ τὴν ψυχῆσ ἀρετήν, καὶ οὕτωσ ἂν μάλιστα ὁρῷμεν καὶ γιγνώσκοιμεν ἡμᾶσ αὐτούσ. ναί. >τὸ δὲ γιγνώσκειν αὑτὸν ὡμολογοῦμεν σωφροσύνην εἶναι; πάνυ γε. ἆρ’ οὖν μὴ γιγνώσκοντεσ ἡμᾶσ αὐτοὺσ μηδὲ σώφρονεσ ὄντεσ δυναίμεθ’ ἂν εἰδέναι τὰ ἡμέτερα αὐτῶν κακά τε καὶ ἀγαθά; καὶ πῶσ ἂν τοῦτο γένοιτο, ὦ Σώκρατεσ; ἀδύνατον γὰρ ἴσωσ σοι φαίνεται μὴ γιγνώσκοντα Ἀλκιβιάδην τὰ Ἀλκιβιάδου γιγνώσκειν ὅτι Ἀλκιβιάδου ἐστίν.

ἀδύνατον μέντοι νὴ Δία. οὐδ’ ἄρα τὰ ἡμέτερα ὅτι ἡμέτερα, εἰ μηδ’ ἡμᾶσ αὐτούσ; πῶσ γάρ; εἰ δ’ ἄρα μηδὲ τὰ ἡμέτερα, οὐδὲ τὰ τῶν ἡμετέρων; οὐ φαίνεται. οὐκ ἄρα πάνυ τι ὀρθῶσ ὡμολογοῦμεν ὁμολογοῦντεσ ἄρτι εἶναί τινασ οἳ ἑαυτοὺσ μὲν οὐ γιγνώσκουσιν, τὰ δ’ αὑτῶν, ἄλλουσ δὲ τὰ τῶν ἑαυτῶν. ἐοίκε γὰρ πάντα ταῦτα εἶναι κατιδεῖν ἑνόσ τε καὶ μιᾶσ τέχνησ, αὑτόν, τὰ αὑτοῦ, τὰ τῶν ἑαυτοῦ. κινδυνεύει. ὅστισ δὲ τὰ αὑτοῦ ἀγνοεῖ, καὶ τὰ τῶν ἄλλων που ἂν ἀγνοοῖ κατὰ ταὐτά.

τί μήν; οὐκοῦν εἰ τὰ τῶν ἄλλων, καὶ τὰ τῶν πόλεων ἀγνοήσει. ἀνάγκη. οὐκ ἄρ’ ἂν γένοιτο ὁ τοιοῦτοσ ἀνὴρ πολιτικόσ. οὐ δῆτα. οὐ μὴν οὐδ’ οἰκονομικόσ γε. οὐ δῆτα.

οὐδέ γε εἴσεται ὅτι πράττει. οὐ γὰρ οὖν. ὁ δὲ μὴ εἰδὼσ οὐχ ἁμαρτήσεται; πάνυ γε. ἐξαμαρτάνων δὲ οὐ κακῶσ πράξει ἰδίᾳ τε καὶ δημοσίᾳ; πῶσ δ’ οὔ; κακῶσ δὲ πράττων οὐκ ἄθλιοσ; σφόδρα γε. τί δ’ οἷσ οὗτοσ πράττει; καὶ οὗτοι. οὐκ ἄρα οἱο͂́ν τε, ἐὰν μή τισ σώφρων καὶ ἀγαθὸσ ᾖ, εὐδαίμονα εἶναι. οὐχ οἱο͂́ν τε.

οἱ ἄρα κακοὶ τῶν ἀνθρώπων ἄθλιοι. σφόδρα γε. οὐκ ἄρα οὐδ’ ὁ πλουτήσασ ἀθλιότητοσ ἀπαλλάττεται, ἀλλ’ ὁ σωφρονήσασ. φαίνεται. οὐκ ἄρα τειχῶν οὐδὲ τριήρων οὐδὲ νεωρίων δέονται αἱ πόλεισ, ὦ Ἀλκιβιάδη, εἰ μέλλουσιν εὐδαιμονήσειν, οὐδὲ πλήθουσ οὐδὲ μεγέθουσ ἄνευ ἀρετῆσ. οὐ μέντοι. εἰ δὴ μέλλεισ τὰ τῆσ πόλεωσ πράξειν ὀρθῶσ καὶ καλῶσ, ἀρετῆσ σοι μεταδοτέον τοῖσ πολίταισ. πῶσ γὰρ οὔ;

δύναιτο δ’ ἄν τισ μεταδιδόναι ὃ μὴ ἔχοι; καὶ πῶσ; αὐτῷ ἄρα σοὶ πρῶτον κτητέον ἀρετήν, καὶ ἄλλῳ ὃσ μέλλει μὴ ἰδίᾳ μόνον αὑτοῦ τε καὶ τῶν αὑτοῦ ἄρξειν καὶ ἐπιμελήσεσθαι, ἀλλὰ πόλεωσ καὶ τῶν τῆσ πόλεωσ. ἀληθῆ λέγεισ. οὐκ ἄρα ἐξουσίαν σοι οὐδ’ ἀρχὴν παρασκευαστέον σαυτῷ ποιεῖν ὅτι ἂν βούλῃ, οὐδὲ τῇ πόλει, ἀλλὰ δικαιοσύνην καὶ σωφροσύνην. φαίνεται. δικαίωσ μὲν γὰρ πράττοντεσ καὶ σωφρόνωσ σύ τε καὶ ἡ πόλισ θεοφιλῶσ πράξετε.

εἰκόσ γε. καὶ ὅπερ γε ἐν τοῖσ πρόσθεν ἐλέγομεν, εἰσ τὸ θεῖον καὶ λαμπρὸν ὁρῶντεσ πράξετε. φαίνεται. ἀλλὰ μὴν ἐνταῦθά γε βλέποντεσ ὑμᾶσ τε αὐτοὺσ καὶ τὰ ὑμέτερα ἀγαθὰ κατόψεσθε καὶ γνώσεσθε. ναί. οὐκοῦν ὀρθῶσ τε καὶ εὖ πράξετε; ναί. ἀλλὰ μὴν οὕτω γε πράττοντασ ὑμᾶσ ἐθέλω ἐγγυήσασθαι ἦ μὴν εὐδαιμονήσειν.

ἀσφαλὴσ γὰρ εἶ ἐγγυητήσ. ἀδίκωσ δέ γε πράττοντεσ, εἰσ τὸ ἄθεον καὶ σκοτεινὸν βλέποντεσ, ὡσ τὰ εἰκότα, ὅμοια τούτοισ πράξετε ἀγνοοῦντεσ ὑμᾶσ αὐτούσ. ἐοίκεν. ὡῖ γὰρ <ἄν>, ὦ φίλε Ἀλκιβιάδη, ἐξουσία μὲν ᾖ ποιεῖν ὃ βούλεται, νοῦν δὲ μὴ ἔχῃ, τί τὸ εἰκὸσ συμβαίνειν, ἰδιώτῃ ἢ καὶ πόλει; οἱο͂ν νοσοῦντι ἐξουσίασ οὔσησ δρᾶν ὃ βούλεται, νοῦν ἰατρικὸν μὴ ἔχοντι, τυραννοῦντι δὲ ὡσ μηδὲν ἐπιπλήττοι τισ αὐτῷ, τί τὸ συμβησόμενον; ἆρ’ οὐχ, ὡσ τὸ εἰκόσ, διαφθαρῆναι τὸ σῶμα;

ἀληθῆ λέγεισ. τί δ’ ἐν νηί, εἴ τῳ ἐξουσία εἰή ποιεῖν ὃ δοκεῖ, νοῦ τε καὶ ἀρετῆσ κυβερνητικῆσ ἐστερημένῳ, καθορᾷσ ἃ ἂν συμβαίη αὐτῷ τε καὶ τοῖσ συνναύταισ; ἔγωγε, ὅτι γε ἀπόλοιντο πάντεσ ἄν. οὐκοῦν ὡσαύτωσ ἐν πόλει τε καὶ πάσαισ ἀρχαῖσ καὶ ἐξουσίαισ ἀπολειπομέναισ ἀρετῆσ ἕπεται τὸ κακῶσ πράττειν; ἀνάγκη.

οὐκ ἄρα τυραννίδα χρή, ὦ ἄριστε Ἀλκιβιάδη, παρασκευάζεσθαι οὔθ’ αὑτῷ οὔτε τῇ πόλει, εἰ μέλλετε εὐδαιμονεῖν, ἀλλ’ ἀρετήν. ἀληθῆ λέγεισ. πρὶν δέ γε ἀρετὴν ἔχειν, τὸ ἄρχεσθαι ἄμεινον ὑπὸ τοῦ βελτίονοσ ἢ τὸ ἄρχειν ἀνδρί, οὐ μόνον παιδί. φαίνεται. οὐκοῦν τό γ’ ἄμεινον καὶ κάλλιον; ναί. τὸ δὲ κάλλιον πρεπωδέστερον; πῶσ δ’ οὔ;

πρέπει ἄρα τῷ κακῷ δουλεύειν· ἄμεινον γάρ. ναί. δουλοπρεπὲσ ἄρ’ ἡ κακία. φαίνεται. ἐλευθεροπρεπὲσ δὲ ἡ ἀρετή. ναί. οὐκοῦν φεύγειν χρή, ὦ ἑταῖρε, τὴν δουλοπρέπειαν; μάλιστά γε, ὦ Σώκρατεσ. αἰσθάνῃ δὲ νῦν πῶσ ἔχεισ; ἐλευθεροπρεπῶσ ἢ οὔ; δοκῶ μοι καὶ μάλα σφόδρα αἰσθάνεσθαι. οἶσθ’ οὖν πῶσ ἀποφεύξῃ τοῦτο τὸ περὶ σὲ νῦν; ἵνα μὴ ὀνομάζωμεν αὐτὸ ἐπὶ καλῷ ἀνδρί, ἔγωγε. πῶσ;

ἐὰν βούλῃ σύ, ὦ Σώκρατεσ. οὐ καλῶσ λέγεισ, ὦ Ἀλκιβιάδη. ἀλλὰ πῶσ χρὴ λέγειν; ὅτι ἐὰν θεὸσ ἐθέλῃ. λέγω δή. καὶ πρὸσ τούτοισ μέντοι τόδε λέγω, ὅτι κινδυνεύσομεν μεταβαλεῖν τὸ σχῆμα, ὦ Σώκρατεσ, τὸ μὲν σὸν ἐγώ, σὺ δὲ τοὐμόν· οὐ γὰρ ἔστιν ὅπωσ οὐ παιδαγωγήσω σε ἀπὸ τῆσδε τῆσ ἡμέρασ, σὺ δ’ ὑπ’ ἐμοῦ παιδαγωγήσῃ. ὦ γενναῖε, πελαργοῦ ἄρα ὁ ἐμὸσ ἔρωσ οὐδὲν διοίσει, εἰ παρὰ σοὶ ἐννεοττεύσασ ἔρωτα ὑπόπτερον ὑπὸ τούτου πάλιν θεραπεύσεται.

ἀλλὰ οὕτωσ ἔχει, καὶ ἄρξομαί γε ἐντεῦθεν τῆσ δικαιοσύνησ ἐπιμέλεσθαι. βουλοίμην ἄν σε καὶ διατελέσαι· ὀρρωδῶ δέ, οὔ τι τῇ σῇ φύσει ἀπιστῶν, ἀλλὰ τὴν τῆσ πόλεωσ ὁρῶν ῥώμην, μὴ ἐμοῦ τε καὶ σοῦ κρατήσῃ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Plato, Alcibiades 1, Alcibiades 2, Hipparchus, Lovers, Theages, Charmides, Laches, Lysis, Ἀλκιβιάδησ α

(플라톤, Alcibiades 1, Alcibiades 2, Hipparchus, Lovers, Theages, Charmides, Laches, Lysis, Ἀλκιβιάδησ α)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION