Pindar, Odes, pythian odes, pythian 1 ΙΕΡΩΝΙ ΑΙΤΝΑΙῼ ΑΡΜΑΤΙ

(핀다르, Odes, pythian odes, pythian 1 ΙΕΡΩΝΙ ΑΙΤΝΑΙῼ ΑΡΜΑΤΙ)

χρυσέα φόρμιγξ, Ἀπόλλωνοσ καὶ ἰοπλοκάμων σύνδικον Μοισᾶν κτέανον· τᾶσ ἀκούει μὲν βάσισ, ἀγλαί̈ασ ἀρχά, πείθονται δ’ ἀοιδοὶ σάμασιν, ἁγησιχόρων ὁπόταν προοιμίων ἀμβολὰσ τεύχῃσ ἐλελιζομένα. ἀενάου πυρόσ.

εὕδει δ’ ἀνὰ σκάπτῳ Διὸσ αἰετόσ, ὠκεῖαν πτέρυγ’ ἀμφοτέρωθεν χαλάξαισ, ἀρχὸσ οἰωνῶν, κελαινῶπιν δ’ ἐπί οἱ νεφέλαν ἀγκύλῳ κρατί, γλεφάρων ἁδὺ κλαί̈στρον, κατέχευασ· ὁ δὲ κνώσσων ὑγρὸν νῶτον αἰωρεῖ, τεαῖσ ῥιπαῖσι κατασχόμενοσ.

ἐγχέων ἀκμάν, ἰαίνει καρδίαν κώματι, κῆλα δὲ καὶ δαιμόνων θέλγει φρένασ, ἀμφί τε Λατοίδα σοφίᾳ βαθυκόλπων τε Μοισᾶν.

ὅσσα δὲ μὴ πεφίληκε Ζεύσ, ἀτύζονται βοὰν Πιερίδων ἀί̈οντα, γᾶν τε καὶ πόντον κατ’ ἀμαιμάκετον, ὅσ τ’ ἐν αἰνᾷ Ταρτάρῳ κεῖται, θεῶν πολέμιοσ, Τυφὼσ ἑκατοντακάρανοσ·

τόν ποτε Κιλίκιον θρέψεν πολυώνυμον ἄντρον·

νῦν γε μὰν ταί θ’ ὑπὲρ Κύμασ ἁλιερκέεσ ὄχθαι Σικελία τ’ αὐτοῦ πιέζει στέρνα λαχνάεντα· κίων δ’ οὐρανία συνέχει, νιφόεσσ’ Αἴτνα, πάνετεσ χιόνοσ ὀξείασ τιθήνα· τᾶσ ἐρεύγονται μὲν ἀπλάτου πυρὸσ ἁγνόταται ἐκ μυχῶν παγαί·

ποταμοὶ δ’ ἁμέραισιν μὲν προχέοντι ῥόον καπνοῦ αἴθων’· ἀλλ’ ἐν ὄρφναισιν πέτρασ φοίνισσα κυλινδομένα φλὸξ ἐσ βαθεῖαν φέρει πόντου πλάκα σὺν πατάγῳ. κεῖνο δ’ Ἁφαίστοιο κρουνοὺσ ἑρπετὸν δεινοτάτουσ ἀναπέμπει· οἱο͂ν Αἴτνασ ἐν μελαμφύλλοισ δέδεται κορυφαῖσ καὶ πέδῳ, στρωμνὰ δὲ χαράσσοισ’ ἅπαν νῶτον ποτικεκλιμένον κεντεῖ.

γείτονα, Πυθιάδοσ δ’ ἐν δρόμῳ κάρυξ ἀνέειπέ νιν ἀγγέλλων Ιἕρωνοσ ὑπὲρ καλλινίκου ἁρ́μασι.

ναυσιφορήτοισ δ’ ἀνδράσι πρώτα χάρισ ἐσ πλόον ἀρχομένοισ πομπαῖον ἐλθεῖν οὖρον·

ἐοικότα γὰρ καὶ τελευτᾷ φερτέρου νόστου τυχεῖν. ταύταισ ἐπὶ συντυχίαισ δόξαν φέρει λοιπὸν ἔσσεσθαι στεφάνοισί <νιν> ἵπποισ τε κλυτὰν καὶ σὺν εὐφώνοισ θαλίαισ ὀνυμαστάν.

Λύκιε καὶ Δάλου ἀνάσσων Φοῖβε, Παρνασσοῦ τε κράναν Κασταλίαν φιλέων, ἐθελήσαισ ταῦτα νόῳ τιθέμεν εὐάνδρόν τε χώραν. ἐκ θεῶν γὰρ μαχαναὶ πᾶσαι βροτέαισ ἀρεταῖσ, καὶ σοφοὶ καὶ χερσὶ βιαταὶ περίγλωσσοί τ’ ἔφυν.

ἄνδρα δ’ ἐγὼ κεῖνον αἰνῆσαι μενοινῶν ἔλπομαι μὴ χαλκοπάρᾳον ἄκονθ’ ὡσείτ’ ἀγῶνοσ βαλεῖν ἔξω παλάμᾳ δονέων, μακρὰ δὲ ῥίψαισ ἀμεύσασθ’ ἀντίουσ· εἰ γὰρ ὁ πᾶσ χρόνοσ ὄλβον μὲν οὕτω καὶ κτεάνων δόσιν εὐθύνοι, καμάτων δ’ ἐπίλασιν παράσχοι.

ἦ κεν ἀμνάσειεν, οἱαίσ ἐν πολέμοισι μάχαισ τλάμονι ψυχᾷ παρέμειν’, ἁνίχ’ εὑρίσκοντο θεῶν παλάμαισ τιμάν, οἱάν οὔτισ Ἑλλάνων δρέπει, πλούτου στεφάνωμ’ ἀγέρωχον.

νῦν γε μὰν τὰν Φιλοκτήταο δίκαν ἐφέπων ἐστρατεύθη· σὺν δ’ ἀνάγκᾳ νιν φίλον καί τισ ἐὼν μεγαλάνωρ ἔσανεν. φαντὶ δὲ Λαμνόθεν ἕλκει τειρόμενον μεταβάσοντασ ἐλθεῖν ἡρ́ωασ ἀντιθέουσ Ποίαντοσ υἱὸν τοξόταν·

ὃσ Πριάμοιο πόλιν πέρσεν, τελεύτασέν τε πόνουσ Δαναοῖσ, ἀσθενεῖ μὲν χρωτὶ βαίνων, ἀλλὰ μοιρίδιον ἦν.

οὕτω δ’ Ιἕρωνι θεὸσ ὀρθωτὴρ πέλοι τὸν προσέρποντα χρόνον, ὧν ἔραται καιρὸν διδούσ. Μοῖσα, καὶ πὰρ Δεινομένει κελαδῆσαι πίθεό μοι ποινὰν τεθρίππων. χάρμα δ’ οὐκ ἀλλότριον νικαφορία πατέροσ.

ἄγ’ ἔπειτ’ Αἴτνασ βασιλεῖ φίλιον ἐξεύρωμεν ὕμνον· Ὑλλίδοσ στάθμασ Ιἕρων ἐν νόμοισ ἔκτισσ’.

ἐθέλοντι δὲ Παμφύλου καὶ μὰν Ἡρακλειδᾶν ἔκγονοι ὄχθαισ ὕπο Ταϋγέτου ναίοντεσ αἰεὶ μένειν τεθμοῖσιν ἐν Αἰγιμιοῦ Δωριεῖσ. ἔσχον δ’ Ἀμύκλασ ὄλβιοι, Πινδόθεν ὀρνύμενοι, λευκοπώλων Τυνδαριδᾶν βαθύδοξοι γείτονεσ, ὧν κλέοσ ἄνθησεν αἰχμᾶσ. Ζεῦ τέλει’, αἰεὶ δὲ τοιαύταν Ἀμένα παρ’ ὕδωρ αἶσαν ἀστοῖσ καὶ βασιλεῦσιν διακρίνειν ἔτυμον λόγον ἀνθρώπων, σύν τοι τίν κεν ἁγητὴρ ἀνήρ, υἱῷ τ’ ἐπιτελλόμενοσ, δᾶμον γεραίρων τράποι σύμφωνον ἐσ ἁσυχίαν.

ὄφρα κατ’ οἶκον ὁ Φοίνιξ ὁ Τυρσανῶν τ’ ἀλαλατὸσ ἔχῃ, ναυσίστονον ὕβριν ἰδὼν τὰν πρὸ Κύμασ·

οἱᾶ Συρακοσίων ἀρχῷ δαμασθέντεσ πάθον, ὠκυπόρων ἀπὸ ναῶν ὅ σφιν ἐν πόντῳ βάλεθ’ ἁλικίαν, Ἑλλάδ’ ἐξέλκων βαρείασ δουλίασ.

μισθόν, ἐν Σπάρτᾳ δ’ <ἀπὸ> τᾶν πρὸ Κιθαιρῶνοσ μαχᾶν, ταῖσι Μήδειοι κάμον ἀγκυλότοξοι, παρὰ δὲ τὰν εὐύδρον ἀκτὰν Ἱμέρα παίδεσσιν ὕμνον Δεινομένευσ τελέσαισ, τὸν ἐδέξαντ’ ἀμφ’ ἀρετᾷ, πολεμίων ἀνδρῶν καμόντων.

καιρὸν εἰ φθέγξαιο, πολλῶν πείρατα συντανύσαισ ἐν βραχεῖ, μείων ἕπεται μῶμοσ ἀνθρώπων.

ἀπὸ γὰρ κόροσ ἀμβλύνει αἰανὴσ ταχείασ ἐλπίδασ·

ἀστῶν δ’ ἀκοὰ κρύφιον θυμὸν βαρύνει μάλιστ’ ἐσλοῖσιν ἐπ’ ἀλλοτρίοισ. ἀλλ’ ὅμωσ, κρέσσων γὰρ οἰκτιρμοῦ φθόνοσ, μὴ παρίει καλά. νώμα δικαίῳ πηδαλίῳ στρατόν· ἀψευδεῖ δὲ πρὸσ ἄκμονι χάλκευε γλῶσσαν. εἴ τι καὶ φλαῦρον παραιθύσσει, μέγα τοι φέρεται πὰρ σέθεν.

πολλῶν ταμίασ ἐσσί· πολλοὶ μάρτυρεσ ἀμφοτέροισ πιστοί. εὐανθεῖ δ’ ἐν ὀργᾷ παρμένων, εἴπερ τι φιλεῖσ ἀκοὰν ἁδεῖαν αἰεὶ κλύειν, μὴ κάμνε λίαν δαπάναισ· ἐξίει δ’ ὥσπερ κυβερνάτασ ἀνὴρ ἱστίον ἀνεμόεν. μὴ δολωθῇσ, ὦ φίλοσ, κέρδεσιν εὐτράπλοισ·

ὀπιθόμβροτον αὔχημα δόξασ οἰο͂ν ἀποιχομένων ἀνδρῶν δίαιταν μανύει καὶ λογίοισ καὶ ἀοιδοῖσ· οὐ φθίνει Κροίσου φιλόφρων ἀρετά·

τὸν δὲ ταύρῳ χαλκέῳ καυτῆρα νηλέα νόον ἐχθρὰ Φάλαριν κατέχει παντᾷ φάτισ, οὐδέ νιν φόρμιγγεσ ὑπωρόφιαι κοινωνίαν μαλθακὰν παίδων ὀάροισι δέκονται. τὸ δὲ παθεῖν εὖ πρῶτον ἄθλων·

εὖ δ’ ἀκούειν δευτέρα μοῖρ’· ἀμφοτέροισι δ’ ἀνὴρ ὃσ ἂν ἐγκύρσῃ, καὶ ἕλῃ, στέφανον ὕψιστον δέδεκται.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION